คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : DBS :: 07 - FIRST SNOW
... คริสหายเงียบไปเลย
...
... ตั้งแต่เมื่อวันนั้นก็ผ่านมาได้เกือบอาทิตย์ครึ่งแล้วที่ชานยอลไม่เห็นแม้แต่เงาของคนขี้อายที่มักจะมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในร้านหนังสือ ... อาจเป็นเพราะความเคยชินก็เลยทำให้รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป เขาคิดว่าอย่างนั้น ...
... หรือว่าเบื่อแล้วที่ค้องคอยตื้อคนขี้แกล้ง
ภายนอกกระจกบานใส ปุยหิมะสีขาวบริสุทธิ์โรยตัวลงมาจากผืนฟ้าสีหม่นเบาบาง ร้านรวงในบริเวณนั้นประดับประดาด้วยต้นสน ซานต้าครอสตัวโตและกวางเรนเดียร์สีแดงเขียวบ่งบอกเทศกาล ชายหนุ่มหญิงสาวเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินพูดคุยกันกระหนุงกระหนิงแต่ชานยอลกลับรู้สึกห่อเหี่ยว ...
... ปีนี้ผมคงต้องฉลองคริสต์มาสคนเดียวอีกตามเคย
แบคฮยอนที่กำลังลำเลียงหนังสือล็อตใหม่เพื่อจัดเข้าชั้นได้แต่ถอนใจเมื่อเห็นว่าพี่ชายสุดที่รักเอาแต่นั่งเหม่อมองประตูเลื่อนอัตโนมัติ นัยน์ตากลมกลมคู่นั้นมักจะเบิกกว้างขึ้นน้อยๆเวลามีลูกค้าสวมเสื้อโค๊ทสีดำเดินเข้ามาแต่ไม่นานก็ต้องนั่งเหม่ออีกรอบเพราะคนๆนั้นไม่ใช่ ... ก็รู้ๆกันอยู่
“นี่จิ้มลิ้ม ... ชื่อแบคฮยอนใช่ป่ะ”
“หือ ครับ สอบถามเรื่องหนังสือได้นะครับ”
จู่ๆก็มีคุณลูกค้าตัวสูง(กว่าเขานิดนึง)คว้าไหล่ของพนักงานตัวเล็กไว้ ดวงตาที่ใสเป็นประกายวิบวับดูเจ้าเล่ห์และใบหน้าหวานละมุนทำให้แบคฮยอนพอจะจำได้ว่าเป็นผู้ชายที่ชอบมากับคุณคริสที่ร้านบางครั้ง ...
“ฉันชื่อลู่หาน จิ้มลิ้มช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย”ถึงจะไม่ค่อยพอใจกับสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้เรียกจนติ้วเรียวบางขมวดมุ่นแต่หมาน้อยก็ยังคงยึดคติลูกค้าคือพระเจ้าจึงพยักหน้าช้าๆอย่างจำยอม แขนเรียวถูกฉุดลากไปซึ่งคนตัวเล็กก็เดินตามต้อยๆจนกระทั่งห่างจากโต๊ะที่ชานยอลนั่งอยู่พอสมควร
“คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะครับ จะให้ผมช่วยอะไร”หมาน้อยขี้วีนในโหมดพนักงานดีเด่นพูดอย่างสุภาพ ขณะที่อีกคนเอาแต่หันซ้ายแลขวาก่อนเคลื่อนตัวมากระซิบใกล้ๆ
“ช่วยไปบอกคุณพนักงานตาโตคนนั้นหน่อยว่าเลิกงานได้เลย บอกว่าเป็นโบนัสพิเศษวันคริสต์มาสก็ได้ ... ช่วยทีนะ”ลู่หานจ้องมองเครื่องหน้าจุ๋มจิ๋มของแบคฮยอนอย่างชอบใจ เกิดมาก็เพิ่งเจอผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มแบบนี้ ริมฝีปากจีบเล็กสีชมพูอ่อนที่เบะคว่ำน้อยๆ ดวงตาที่เรียวจนเกือบตี่กับแก้มกลมๆของเจ้าตัวทำให้ระดับความน่ารักพุ่งทะลุปรอท
“ทำไมผมต้องทำแบบนั้นครับ คุณจะทำอะไรพี่ชานยอล”คนตัวเล็กแหวกลับด้วยเสียงไม่ดังนักเพราะเกรงว่าจะรบกวนคนอื่น อะไรกันจะมาให้เขาโกหกพี่ชายสุดที่รักน่ะทำไม่ได้หรอก ถึงจะอยากให้พี่ชานยอลได้พักบ้างก็เถอะแต่มาโกหกกันแบบนี้คงไม่ดีนัก
“ไม่ต้องห่วง ฉันมาดี แล้วก็ลางานพี่ชานยอลของนายกับคนชื่อจุนมยอนไว้แล้ว สบายใจได้”
“อ่า ... งั้น ... ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะครับ”แบคฮยอนเอียงคอด้วยสงสัยแต่กลับโดยอีกคนยกมือขึ้นมาขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลแดงนุ่มมือหนักๆจนเริ่มไม่เป็นทรง ... งือ ทำไมมีแต่คนชอบรังแกเค้า ;___;
...
...
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่จะทำให้พี่ชานยอลของนายมีแฟนฉลองคริสต์มาสกับเขาซักที
...
...
“เที่ยวให้สนุกน้าพี่ชานยอล~”
“อื้อ ไปนะ”
เจ้าของแก้มกลมขาวพาร่างโปร่งบางของตัวเองออกมายืนริมทางเท้าอันปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน ริมฝีปากอิ่มสีแดงฉ่ำพ่นลมหายใจปล่อยควันออกมาบางๆขณะทอดน่องไปเรื่อยเปื่อย ทั้งที่มีผู้คนรายล้อมมากมายแต่ชานยอลกลับรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวเหลือเกิน
เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อพ่อแม่ตัวเอง ไม่เคยรู้ว่าตัวเองเป็นใคร เติบโตมาตัวคนเดียว พยายามเก็บเงิน หาเงินส่งตัวเองเรียน จนตอนนี้ก็จบปริญญาตรีให้เป็นรางวัลแก่ชีวิตแล้ว จะเหลือก็แต่ทุนเรียนต่อปริญญาโทในอเมริกาที่ติดต่อไว้ ไม่รู้ว่าจะตอบรับกลับมาเมื่อไหร่ ...
จะมีแฟนแต่ละคนก็ดีๆทั้งนั้น บางคนพอรู้ว่าชานยอลเป็นลูกคนไม่มีชาติสกุลก็พากันหนีห่าง บ้างก็ว่ากลัวเขาจะมาเกาะตัวเองกินทั้งที่ชานยอลก็วางตัวดีมาโดยตลอด ... ไม่เคยมีใครมองที่หัวใจดวงนี้เลยซักคน
“เฮ้อ ... นายหายไปไหนของนายนะ คริส”นัยน์ตากลมกลอกขึ้นมองท้องฟ้าสีหม่นท่ามกลางปุยหิมะที่ยังคงโรยรายลงมาไม่ขาดสาย ร่างโปร่งบางทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งตัวหนึ่งใกล้สวนสาธารณะซึ่งมีเหล่าคู่รักมากมายมานั่งพลอดรักกันฉลองเทศกาลพิเศษนี้ ปิดเปลือกตาลงช้าๆอย่างเหนื่อยล้า
... ที่วันนั้นปฏิเสธคริสไป ไม่ได้หมายความว่าชานยอลไม่ชอบคริส เพียงแต่เขาแค่กลัว ... กลัวว่าต้องโดนทิ้งเหมือนเคย ทุกคนที่ผ่านมาก็พูดแบบนี้ ว่าจะดูแล จะปกป้อง จะรักกันไปตลอด ... แต่ก็ไม่เคยมีใครทำได้ซักคน
... ทั้งที่คิดไว้ว่าถ้าคริสตามตื้ออีกซักนิดก็อาจจะตกลงแล้วแท้ๆ
จึกๆ
“หือ?”ดวงหน้าขาวผินไปทางแรงสะกิดบนหัวไหล่ เมื่อหันไปก็พบกับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ... อืม ใหญ่มาก
...
...
... คุณหมีคุมะตัวกลมกำลังยืนอยู่ตรงหน้าชานยอล ตากลมๆและหน้ามึนๆของมันทำให้คนชอบฟัดเผยรอยยิ้มบางยิ่งโดยเฉพาะพุงขาวๆที่ปกคลุมไปด้วยขนนุ่มฟู ... อ่า คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าผมจะฟัดพุงคุณคุมะตรงนี้
... รอกลับไปฟัดเจ้าไมเคิลที่บ้านก็ได้
“มีอะไรเหรอ”คนน่ารักเอ่ยถามหมีหน้ามึนที่ยืนโยกตัวไปมาราวกับคนกำลังร้อนรนบางอย่าง บางทีคุณหมีอาจจะมีอะไรอยากให้เขาช่วยเลยมาสะกิดเรียกล่ะมั้ง
คนในหมีไม่ส่งเสียงตอบกลับมาแต่ยื่นท่อนแขนสีน้ำตาลอ่อนมาให้แทน ชานยอลจึงจับวัตถุอ่อนนุ่มนั้นแล้วลุกขึ้นมาจากม้านั่งอย่างุนงง ... คุณหมีจะเอาอะไร?
มืออีกข้างของเจ้าคุมะชี้ไปทางนัมซานทาวเวอร์ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก ท่าทางนั้นทำให้คิ้วเรียวเลิกขึ้นน้อยๆก่อนจะเข้าใจเมื่ออีกฝ่ายเริ่มออกเดิน
“จะให้ไปโซลทาวเวอร์ด้วยเหรอ”
หงึกๆ
ท่อนแขนสีน้ำตาลอ่อนจับหัวหมีให้ผงกขึ้นลงเป็นคำตอบ ชานยอลคนชอบหมีอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้จึงเอื้อมมือไปโอบรอบตัวเจ้าหมี กอดรัดแรงๆจนเจ้าตัวพอใจแล้วผละออกมา ... อ่า คุณหมีนิ่งไปเลย สงสัยจะตกใจ
...
...
“อืม เห็นว่าน่ารักนะ ... ไปด้วยก็ได้คุณคุมะ ;D”
…
…
ถนนสู่นัมซานทาวเวอร์ในค่ำคืนวันที่ 25 ธันวาคม คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมายตามคาด เด็กๆในชุดกวางเรนเดียร์ ซานต้าและซานตี้ตัวน้อยวิ่งไปมาอย่างร่าเริงเคล้าเสียงทำนองเพลงที่ได้ยินจนชินหู ร้านค้าประดับประดาแสงไฟสีสวยจนชานยอลอดตื่นเต้นไม่ได้
... ไม่ได้ออกมาเดินเที่ยวแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
แม้แต่ตัวเองยังตอบไม่ได้เพราะวันๆก็ทำแต่งาน รู้แต่ว่าต้องเก็บเงินเยอะๆ เรียนสูงๆ จะได้เป็นสัตว์แพทย์อย่างที่ตอนเด็กเคยฝันไว้ ... ถ้าโอกาสมาถึงเร็วๆก็คงดี
คนตาโตก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบเพราะถึงรีบกลับแมนชั่นไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี ส่วนคุณคุมะก็เดินต้วมเตี้ยมอยู่ข้างๆนั่นแหละ จะมีบ้างที่โดนเด็กๆรุมล้อมจนต้องยอมเต้นเพลงหมี 3 ตัวให้ดู
“โคม เซ มารีกา ฮัน จิเบ อิซอ อาป้าโกม ออมมาโกม แอกีโกม อาป้าโกมึน ตุงตูเง ออมมาโกมึน นัลชีเน แอกีโกมึน นอมู กวียอวอ อึซึก อึซึก ชาลันดา~”คุณคุมะยักย้ายส่ายสะโพกดุ้กดิ้กน่ารักทั้งที่ตอนแรกเล่นตัวแทบตายแถมจัดให้ตั้ง 2 รอบ เล่นเอาเด็กๆอมยิ้มกันแก้มตุ่ย
หลังจากฝ่ามรสุมเด็กมาได้ ชานยอลและคุณคุมะก็เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง โดยที่ก่อนหน้านั้นเจ้าหมีหน้ามึนแอบหายไปแวบนึงเพื่อซื้อสายไหมแท่งโตสีเขียวปนแดงรูปต้นคริสต์มาสมายื่นให้ เนื่องจากมือของเขาเป็นอะไรที่ ... ดูกลมๆเลยหยิบจับอะไรไม่ได้นัก เจ้าตัวจึงยอมตัดใจยื่นมือ(จริงๆ)ออกมาจากช่องซิบทางด้านข้างของตัวหมี
... และทันทีที่ชานยอลเห็นสร้อยข้อมือสีแดงบนท่อนแขนแกร่ง นัยน์ตากลมก็เริ่มหรี่มองคุณคุมะราวกับได้รู้ความจริงบางอย่าง
...
...
สร้อยข้อมือสีแดง? คริส?
“นี่ ... คุณคุมะ ไม่ถอดหัวมาคุยกันหน่อยเหรอ”ชานยอลตัดสินใจถามขึ้นทั้งที่สายไหมสีหวานยังเต็มปาก เคี้ยวตุ้ยๆเต็มปากเต็มคำด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ... อ่า เสพย์ของหวานแล้วอารมณ์ดีฝุดๆ
คำตอบที่ได้รับกลับมามีเพียงความเงียบ มีเพียงมือข้างซ้ายของคนในหมีที่เอื้อมมาคว้ามือข้างขวาที่ไม่ได้ถือขนมของเขาเอาไว้ สอดประสานนิ้วเข้าด้วยกัน ถ่ายทอดความอบอุ่นอันแสนคุ้นเคยให้แก่กัน ... เพียงแค่นั้นชานยอลก็ไร้คำถามต่ออีก
...
...
แสงไฟสีม่วง แดงอันเป็นเอกลักษณ์และรูปทรงที่โดดเด่นของสิ่งก่อสร้างตรงหน้าบอกหนึ่งคนกับอีกหนึ่งหมีว่าได้มาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว
ถึงแม้ตลอดทางที่ผ่านมาจะมีแต่คนมองแต่ชานยอลก็ไม่คิดจะสนใจ เดินชี้นู่นชี้นี่ให้คุณหมีข้างๆดู แกว่งมือที่จับจูงกันไปมาเรื่อยๆก็สนุกดี ... อย่าถามเลยว่าทำไมถึงไว้ใจง่ายจัง
... ของแบบนี้ต้องมีเซ้นส์ครับ ;D
ระหว่างอยู่ในลิฟท์ดูเหมือนคุณหมีตัวโตจะสนใจกับวิดีโอที่ฉายภาพกาแล็คซี่เอามากๆถึงขนาดเงยหน้าจนหัวหมีเชิดขึ้น ดูแล้วหนักแทน
ดาดฟ้าของนัมซานทาวเวอร์ยามนี้เต็มไปด้วยหนุ่มสาววัยรุ่นมากมายเดินเคียงคู่กันไปล็อกกุญแจตามมุมต่างๆ ชานยอลได้แต่มองตามคุณคุมะที่โดนสาวๆกล่มหนึ่งลากไปถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนานด้วยความงุนงง ...
... นี่ตกลงผมมาที่นี่ทำไมเนี่ย
ยืนเอ๋ออยู่ซักพักก็มีหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งมายืนตรงหน้า ทำตัวบิดไปบิดมา แก้มแดงแจ๋ ทำเอาชานยอลพลอยเก้อเขินไปด้วย
“เอ่อ ... คือว่า ... คุณมากับใครคะ”
“อ๋อ ผมมากับหมีครับ”
“คะ?”
“ผมหมายถึงคุณคุมะตรงนั้นน่ะครับ”มือเรียวชี้ไปทางสิ่งมีชีวิตสีน้ำตาลอ่อนขนาดยักษ์ที่ถูกรุมล้อมไปด้วยสาวๆ แต่เมื่อคุณหมีรู้ตัวว่าถูกพูดถึงก็รีบตรงปรี่มาหาเขาก่อนดึงแขนให้เดินตามกันเข้าไปในร้านขายแม่กุญแจอย่างรีบเร่ง
“เฮ้ คุณคุมะ รีบไปไหนเนี่ย”คนตัวเล็กกว่าเอ็ดเสียงเบาเมื่อจู่ๆก็ถูกลากออกมาแต่คนถูกถามก็ยังใจแข็งไม่หลุดคำพูดออกมาซักคำเหมือนเดิม ทำให้ชานยอลหันกลับไปให้ความสนใจกับบรรดาแม่กุญแจหลากสี หลายไซส์ตรงหน้าแทน
... สรุปคือพาเขามาล็อกกุญแจ
คิดเองเออเองอยู่คนเดียวเลยตัดสินใจหยิบแม่กุญแจสีเหลืองสดอันใหญ่เกือบเท่าฝ่ามือ ราคาชวนกระเป๋าตังค์ฉีกขึ้นมายยื่นให้คุณหมี ซึ่งอีกฝ่ายก็เดินไปจ่ายเงินที่เคานท์เตอร์ให้แต่โดยดีแถมพนักงานคนสวยยังลดราคาให้เป็นพิเศษ
“นี่แฟนเหรอคะ น่ารักจังค่ะ มีทำเซอร์ไพส์ให้กันด้วย”
“อ่ะ ... อ๋อ ครับๆ”เห็นแก่ส่วนลดเป็นที่ 1 จึงได้แต่พยักหน้าเออออห่อหมกไปกับเจ้าหล่อน ถือว่าเป็นค่าตอบแทนแล้วกันนะคุณหมี
มือหนาคว้าข้อมือของชานยอลให้ออกไปยืนตรงริมระเบียง เสียงพลุที่ดังกึกก้องและแสงไฟเป็นสายที่พวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าดึงดูดนัยน์ตากลมไว้ได้อย่างดี
“สวยจัง”กลีบปากอิ่มพึมพำงุบงิบอยู่คนเดียวขณะดูพลุสีสวยลูกแล้วลูกเล่า แสงที่อาบไล้ดวงหน้าขาวส่งผลให้ดวงตากลมโตคู่นั้นเปล่งประกายสุกใสไม่แพ้พลุลูกใดๆ ...
“นี่ๆ เธอดูผู้ชายคนนั้นสิ หล่อเนอะ”
“เซอร์ไพรส์อ่ะแก เขาจะขอฉันเป็นแฟนใช่ป่ะๆๆๆ”
“อย่ามามโนย่ะนังบ้า ฉันต่างหาก”
เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าคนรอบๆพากันหันกลับไปด้านหลังไม่สนใจงานโชว์พลุ สาวๆกริ๊ดกร๊าดหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปมือเป็นระวิง ชานยอลจึงหันไปมองกับเขาบ้าง ...
“คริส?”ชานยอลไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองพูดถึงชื่อนี้ไปกี่ครั้งแล้ว ทำไงได้ก็เจ้าของชื่อชอบโผล่เข้ามาในความคิดของเขาอยู่เรื่อย ... คริสนั่นแหละที่ผิด!
ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าคนในหมีคือคุณคุมะ แต่ภาพที่เห็นตอนนี้ก็ทำให้คนขี้แกล้งตัวแข็งทื่อ อ้าปากเหวอ ได้เหมือนกัน ...
...
‘WOULD YOU BE MY LOVER?’
กระดาษแผ่นโตถูกขีดเขียนตัวอักษรอย่างบรรจงเรียบร้อยส่วนคนถือก็ถอดหัวหมีออกโชว์หน้าหล่อๆที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีแดงลามไปถึงใบหูแต่ยังพยายามทำใจกล้าสบตาเข้ากับอีกฝ่ายที่ยังยืนนิ่งไม่พูดอะไร คริสจึงตัดสินใจดำเนินแผนที่เสี่ยวลู่บัญชามาต่อไป ...
... ระดับลู่หานแล้ว มันต้องสำเร็จสิ!
ฟากชานยอลที่ไม่ยอมพูดอะไรไม่ใช่ว่ายังช็อกไม่เลิก แค่ไม่รู้จะพูดอะไร คือมันเขินน่ะเข้าใจกันบ้างนะครับ ผมก็ใช่ว่าจะแกล้งเป็นอย่างเดียว ... เจอแบบนี้ก็ไม่ไหวครับ หน้าจะระเบิด ฮือ ;___;
‘คุณชานยอลครับ’
คริสดึงกระดาษแผ่นใหม่ออกมาจากด้านหลัง ท่ามกลางสายตานับสิบคู่บนนัมซานทาวเวอร์ยามค่ำคืน ... ที่เลือกที่นี่มันก็มีเหตุผลนะครับ เหตุผลสำคัญมากด้วย
‘ผมรู้ตัวว่ามันอาจจะเร็วเกินไป’
‘แต่ได้โปรดให้ผมได้ดูแล ได้เคียงข้างคุณแบบนี้ตลอดไปได้มั้ยครับ’
‘ผมสัญญาว่าจะไม่มีวันทำให้คุณต้องเจ็บ จะถนอมคุณให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายธรรมดาคนนี้จะทำได้’
‘จะไม่มีใครมาทำร้ายคุณได้อีก’
‘เราจะประคับประคองมันไปด้วยกัน’
‘ผมจะบอกรักคุณทุกคืน กล่อมคุณให้นอนหลับฝันดีนะครับที่รัก’
‘ได้โปรด ...’
…
…
‘… ช่วยรับหัวใจของผมไปทีครับ’
TBC.
- โอ้มายก๊าดด เค้าหายไปตั้ง 5 วัน ขอโทษค๊าบ~
- พาร์ทนี้ก็หวานซ้า~ พี่คริสนี่ ฮึ่ย *ฟัดพุง*
- คืออะไรๆที่หวังไว้มันก็ใกล้แล้วอ่ะนะ ไอ้ฉากนั้นน่ะ -.,- อยากอ่านก็เม้นท์สิคะ
- ติดต่อเค้าที่ @BELLKYULO96
- แท็กเดิมงิ #คริสขี้อาย (ที่เริ่มไม่อาย ?)
ความคิดเห็น