คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DBS :: 05 - OUR DATE
“งื้อ ...”
เสียงครางแผ่วดังขึ้นจากก้อนผ้าห่มที่ถูกม้วนเป็นดักแด้ให้เจ้าของได้ซุกตัวลงไปหาความอบอุ่นภายในห้องนอนขนาดกระทัดรัด มือเรียวควานเปะปะไปทั่วหัวเตียงก่อนทุบเจ้านาฬิกาปลุกที่กำลังส่งเสียงน่ารำคาญด้วยความหงุดหงิดกระทั่งมันดับลง
“งืม ...”กลีบปากอิ่มขยับยุกยิก เคี้ยวฟันตัวเองดังแจ๊บๆ ครางงึมงัมในลำคออย่างเกียจคร้านก่อนพาตัวเองกลิ้งไปทั่วเตียงจนผ้าห่มยิ่งม้วนกันยุ่งเหยิงเข้าไปอีก
“ง๊าว!!!”
“เฮ้ย!!!”
ทันทีที่เสียงร้องเล็กๆนั้นดังขึ้น คนขี้เซาก็เบิกตาโพลงรีบเด้งตัวขึ้นจากวัตถุอ่อนนุ่ม ขนฟูที่ตัวเองกำลังทับอยู่ทันที
“โอ๋ๆ ... เค้าขอโทษน้า~”มือเรียวเอื้อมไปทำท่าจะลูบหัวเล็กๆของคู่กรณีแต่กลับโดนเมินใส่ ... แน่ล่ะ เล่นไปนอนทับมันซะเกือบตาย
แมวเหมียวตัวน้อยแขวนปลอกคอสีส้มค่อยๆเดินส่ายก้นเชิดลงจากเตียงไป แต่ไม่นานก็มีเจ้าเหมียวอีกตัวที่แขวนปลอกคอสีเขียวเดินต้วมเตี้ยมเข้ามานั่งแหมะบนตักจ้องเขาตาแป๋ว
ชานยอลอุ้มเจ้าไมเคิล แมวขี้อ้อนขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกับสายตาตัวเองก่อนก้มลงไปฟัดพุงนุ่มๆของมันอย่างหมั่นเขี้ยวจนเจ้าตัวเล็กดิ้นพล่าน ยกอุ้งเท้าเล็กๆดันหน้าผากเขาเอาไว้
“พี่แกงอนฉันแล้วไมเคิล ... ทำไงดีล่ะ หืม”คนตาโตเอ่ยเบาๆพลางใช้นิ้วเขี่ยไปมาบนจมูกสีชมพูอ่อนของเจ้าไมเคิล มันแลบลิ้นออกมาเลียนิ้วของเขา เอาหัวซุกถูไถอย่างออดอ้อน
วันนี้เป็นวันเสาร์ ชานยอลไม่ต้องไปทำงานที่ร้านหนังสือจึงสามารถตื่นสายได้ แต่ดูเหมือนวันนี้จะสายกว่าปกติไปซักหน่อยเพราะคำพูดของใครบางคนเมื่อคืนนี้ ...
...
“... ถ้าคุณชานยอลฝันถึงผม”
“... ผมว่ามันก็ดีนะครับ”
... บ้าเอ้ย พูดมาได้
... คนเขาก็เขินเป็นนะเฮ้ย
คนขี้แกล้งยกมือขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มเมื่อพวกแก้มกลมเริ่มขึ้นสีจางๆเพียงเพราะนึกถึงหน้าหล่อๆของคนพูด ... ใครสั่งใครสอนให้หยอดเอาๆแบบนั้น คนฟังสติจะพัง!
… ได้ข่าวว่าเขาเป็นคนเริ่ม
... ครั้งนี้ถือว่าหยวนๆแล้วกัน
ร่างโปร่งผุดขึ้นจากเตียงก่อนบิดซ้ายบิดขวาคลายความเมื่อยขบโดยมีเจ้าไมเคิลตัวยุ่งเดินพันแข้งพันขาไปตลอดทางระหว่างเดินไปห้องน้ำ ... เหมือนลืมอะไรซักอย่าง
...
...
“ตายล่ะ อาหารแมวหมดนี่หว่า!”
...
...
ตอนนี้ชานยอลได้มาถึงห้างสรรพสินค้าเรียบร้อยแล้วและตรงดิ่งไปยังชั้นขายอาหารแมวทันที นัยน์ตากลมโตกวาดมองถุงหลากหลายขนาดที่วางละลานตาอย่างงุนงง ... เขาไม่เคยเลี้ยงแมว จะเลือกยี่ห้อไหนดีล่ะเนี่ย ...
สุดท้ายมือเรียวก็เลือกหยิบถุงสีเขียวสะดุดตาที่มีคำโฆษณาอ่านแล้วโดนใจขึ้นมาอุ้มไว้ กำลังจะเดินไปเคานท์เตอร์คิดเงินแต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วเดินเลยไปยังชั้นขนม ...
... ถึงตัวเองจะไม่ได้ร่ำรวย ทำงานแค่พออยู่พอกิน ชานยอลก็ยังไม่เคยลืมที่ที่ตัวเองจากมา น้องๆมากมายที่ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับเขาควรจะมีชีวิตที่ดีแต่น่าเสียดายที่มันไม่เป็นเช่นนั้น ...
ยืนเลือกขนมเพลินๆได้ไม่นาน คนตาโตก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญานว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่แต่เมื่อหันไปก็ไม่ทันคนร้ายเสียแล้ว ชานยอลจึงตัดสินใจรีบเลือกของก่อนเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
“ทั้งหมด ... วอนค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
มือขาวในเสื้อสเว็ตเตอร์สีแดงขนาดพอดีตัวรับของทั้งหมดจากพนักงานสาวแล้วโค้งให้อีกฝ่ายน้อยๆ กลีบปากอิ่มเบะออกเมื่ออ้อมแขนของตนเต็มไปด้วยขนมของน้องๆที่รักจนแทบถือไม่หมด
... จะไปรอดถึงนั่นมั้ยเนี่ย
...
...
“ให้ผมช่วยมั้ยครับ”
...
...
“คริส?”
ชานยอลมองชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีขาวคอวีและกางเกงยีนส์ขาเดฟสีซีดตรงหน้าอย่างงุนงงเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกัน แต่ก็อดชมในใจไม่ได้ว่าขนาดแต่งตัวธรรมดาๆคริสยังดูดีไม่เปลี่ยน ไม่ต้องแต่งตัวโก้หรูก็ดูโดดเด่นกว่าใครๆแล้ว ...
คนตัวสูงคว้าบรรดาถุงใส่ของจากซุปเปอร์มาเกตมาถือไว้แทบทั้งหมดทำให้ตอนนี้คนตาโตเดินตัวเบาไปได้เยอะ ความจริงก็เกรงใจ แต่แบบนี้มันก็สบายดี :D
“คุณชานยอลกำลังจะไปไหนเหรอครับ”คริสหันมาถามคนข้างๆขณะเดินเลียบไปตามทางเท้าเรื่อยๆ วันนี้อากาศไม่ถึงกับเย็นมาก ยังดีที่มีแสงแดดอุ่นๆส่องลงมาคลายความหนาวที่ยังหลงเหลือจากเมื่อวาน ...
“ถ้าบอกแล้วจะไปด้วยกันมั้ย ...”
ที่ถามไม่ได้มีเจตนาอื่น เพียงแต่กลัวว่าคริสจะรังเกียจหากรู้ว่าเขาไม่ได้มีชาติตระกูลดีเด่นอะไร ... แม้แต่พ่อแม่ของตัวเอง ชานยอลยังไม่เคยเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ ... สถานที่ที่เขากำลังเดินทางไปคือบ้านหลังแรกที่ชานยอลอาศัยอยู่ตั้งแต่จำความได้ก่อนจะย้ายออกมาอยู่ที่อื่น ... สถานสงเคราะห์
...
“... ไปสิครับ ผมจะไปกับคุณ”ริมฝีปากหยักสีอมส้มนิดๆอย่างคนสุขภาพดียกยิ้มให้เขา ... แม้จะเป็นเพียงการกระตุกยิ้มที่มุมปาก แต่มันก็สามารถกระตุกหัวใจคนมองได้ไม่ยาก ...
คนแก้มป่องรีบเบือนหน้าหนีแอบบ่นงึมงำอยู่คนเดียว รีบเดินซะจนเกือบชนเข้ากับเสาไฟ ยังดีที่คริสช่วยไว้ทันไม่งั้นชานยอลคงได้หัวปูดกันไปข้าง
“เอ่อ ... ขอบคุณนะ”คราวนี้กลับเป็นชานยอลซะเองที่เขินอายกับหน้ายิ้มๆที่ไม่คุ้นเคยเอาซะเลยของคริส ... เมื่อวานยังดีๆอยู่ทำไมวันนี้ถึง ...
... โอ้ย อย่ามายิ้มบ่อยได้มั้ย เขินนะเฮ้ย!
“คุณชานยอลระวังหน่อยนะครับ อย่ามัวแต่เดินเหม่อ”
“อือ”
“แล้วนี่ ... คุณกำลังจะไปที่ไหนเหรอครับ”
คนตัวสูงถามซ้ำอีกครั้งเพราะทางที่เดินเริ่มไม่คุ้นตา ส่วนชานยอลก็เพิ่งนึกวิธีแกล้งคนขี้อายที่วันนี้ช่างยิ้มผิดปกติขึ้นมาได้พอดี ...
... คริสโหมดนี้อันตรายเกินไป ต้องรีบจัดการ
...
...
“ไปเดตกับคริสอู๋ ... ไปด้วยกันมั้ย :D”
...
...
เดตของชานยอลและคริสเริ่มต้นขึ้นที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าชุงชอน แต่ผิดคาดไปซักหน่อยที่คนตัวโตท่าทางดูคุณชายเดินตามเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไร ...
... เมื่อกี้ยังเขินตัวบิด หน้าดำหน้าแดงอยู่เลยไม่ใช่รึไง ;P
“ถ้าคริสอยากกลับจะกลับก็ได้นะ ฉันไม่บังคับ”ชานยอลเอ่ยขณะตรงไปยังส่วนที่เป็นห้องครัว มือเรียวจัดการทยอยนำข้าวของออกมากองไว้เพื่อทำอาหารกลางวันให้เด็กๆโดยไม่มองอีกฝ่าย แอบลุ้นในใจว่าคนตัวสูงจะตอบกลับมาว่ายังไง ...
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ ... ผมไม่ได้อยากกลับซักหน่อย”เจ้าของส่วนสูงเกือบ 2 เมตรรีบตอบเพราะกลัวว่าคุณชานยอลจะเข้าใจผิด คริสเองก็เอ็นดูเด็กๆอยู่แล้ว และน้องๆที่นี่ก็น่าสงสาร ...
... อีกอย่างคือเขาอยากอยู่กับคุณชานยอลนานๆ
คำตอบของคริสทำให้กลีบปากอิ่มวาดเป็นรอยยิ้มหวานโชว์ฟันสวยของเจ้าตัว แก้มกลมขาวดันขึ้นจนนัยน์ตาใสแป๋วเหลือเพียงขีดเดียว ชานยอลจูงมือสุดหล่อเข้าใกล้ตู้เก็บของ ก้มลงหยิบเอาผ้ากันเปื้อนลายน้องหมีสีฟ้าน่ารักมาสวมลงบนลำคอแกร่ง เอื้อมแขนไปโอบเอวหนาไว้เพื่อผูกปมของผ้าทางด้านหลัง
... ความจริงจะเดินไปผูกข้างหลังก็ได้นะ
... แต่อยากแกล้งคนขี้อายอ่ะ มีไรป่ะ ;P
“งั้นก็มาช่วยกันเร็วเข้า ... ใกล้เที่ยงแล้ว”ผูกเสร็จก็ถอยออกมาดูผลงาน นัยน์ตากลมกวาดมองรูปร่างสูงสมส่วนของคริสที่ก้มหน้างุดๆไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาอย่างพึงพอใจ ... สงสัยจะเขิน
... วันนี้ก็เป็นพ่อหมีไปแล้วกันนะ คริสอู๋สุดหล่อ ;D
คนขี้แกล้งที่ย่ามใจไปก่อนว่าจะไม่โดนตลบหลังเดินฮัมเพลงไปตั้งหม้อสำหรับแกงกิมจิร้อนๆคลายหนาว โดยไม่รู้ว่าคริสอู๋มีเทรนเนอร์ส่วนตัวเพื่อรับมือสถานการณ์เป็นฝ่ายรองและถูกเทรนมาอย่างเข้นข้นแล้วเมื่อคืน ...
... ถึงคราวที่คนขี้แกล้งจะได้ถูกเอาคืนบ้างแล้ว
...
...
“ผมผูกผ้ากันเปื้อนให้นะครับ คุณชานยอล”
คริสเดินไปยืนซ้อนแผ่นหลังชานยอลไว้จนคนตัวเล็กกว่าสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกายผ่านแผงอกกว้างที่แนบชิดกัน ท่อนแขนแกร่งเอื้อมมาคล้องปมผ้านิ่มๆลงบนลำคอขาวนวลตรงหน้าพลางแอบใช้จมูกไล้เล็มกลิ่นแชมพูหอมๆจากกลุ่มผมนุ่มอย่างเชื่องช้า ...
“สะ ... เสร็จยัง?”ร่างโปร่งตัวแข็งเกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน ยังดีที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากันตรงๆเพราะดูเหมือนโรคความดันเลือดสูงจะมาเยือนเขาอีกแล้ว ...
“ยังครับ”ลมหายใจร้อนรินรดต้นคอด้านหลังอันเป็นจุดอ่อนจนชานยอลขนลุกซู่ต้องย่นคอหนีตามสัญชาตญานแต่ก็ต้องตัวแข็งอีกรอบเมื่อมือหนาของคนด้านหลังตะปบสะโพกมนไว้ก่อนกระซิบเสียงเบา
“ไม่นิ่งก็ไม่เสร็จนะครับ”เพียงแค่นั้นคนขี้แกล้งก็สงบเสงี่ยมลง ได้แต่สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆกลบเสียงบางอย่างที่เต้นไม่เป็นจังหวะดังก้องอยู่ในอกข้างซ้าย ...
คนตัวสูงเห็นอีกฝ่ายเงียบไปก็นึกสงสารจึงรีบจัดการผูกปมผ้านิ่มให้ไขว้กันเป็นรูปโบว์สวยต่างจากที่ชานยอลผูกให้เขาโดยสิ้นเชิงแล้วรีบผละออกไป
“ฟู่ว~ …”
“ถอนหายใจทำไมครับ”
“เปล๊า ... รีบมาช่วยกันเถอะจะเที่ยงแล้ว”คนแก้มป่องรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องเมื่อโดนจับได้ว่าถอนหายใจ คริสอมยิ้มนิดๆกับความปากแข็งของคนขี้แกล้งขณะเข้าไปช่วยหยิบจับข้าวของเท่าที่ตัวเองจะทำได้
...
...
“พี่ชานยอล~~~”หนุ่มน้อยเจโน่วัย 5 ขวบ ตากลมแป๋ว แก้มกลมขาวน่ารักน่าชังวิ่งตื้อเข้ามากอดขาเจ้าของชื่อไว้ก่อนอ้าแขนออกกว้าง กระพริบตาปริบๆเพื่ออ้อนขอให้อีกฝ่ายอุ้ม
“จ๋า~”มือเรียวโอบอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนพลางก้มลงไปใช้จมูกโด่งฟัดพวงแก้มนุ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว ชานยอลติดนิสัยชอบฟัด ... เจอของอะไรน่ารักๆมันก็อยากจะตรงเข้าไปฟัดซะหมด หมั่นเขี้ยวๆๆ
“คิๆ เจโน่จั๊กจี๋อ่า~ พี่ชานยอล~”
คริสซึ่งเป็นคนนอกได้แต่ยืนมองสองหนุ่มต่างวัยเขาคุยกันกระหนุงกระหนิงตาละห้อยทั้งที่ตัวเองก็ฮอตใช่เล่น มีสาวน้อยมารุมล้อมหน้าล้อมหลังเป็นซุปตาร์ก็ไม่ปาน ...
... คนที่คริสอยากให้สนใจคือคุณชานยอลต่างหาก
“พี่คริสกับพี่ชานยอลเป็นแฟนกันเหรอค๊า~”ยูยอง สาวผมสวยวัย 7 ขวบเอ่ยถามพี่ชายสุดหล่อเสียงใส ... อืม ถึงยูยองจะชอบพี่คริสมากแต่ยูยองจะยกให้พี่ชานยอลก็ได้ค่ะ คุณพี่เลี้ยงสอนว่าการเสียสละคือการให้ที่ยิ่งใหญ่ค่า~ งืมๆ
“อ่า ... ยังหรอกครับ กำลังอยู่ในช่วงจีบ”คนตัวสูงย่อตัวลงไปตอบเสียงเบา ตาก็ยังจับจ้องใบหน้าน่ารักที่เปื้อนรอยยิ้มหวานๆขณะเล่นกับน้องๆอย่างมีความสุข
“ว๊า~ งั้นยูยองก็ยังมีโอกาสน่ะสิคะ คิๆ”
“บางทีถ้ายูยองโตขึ้น อาจจะเจอคนที่หล่อกว่าพี่ก็ได้นะครับ”ฝ่ามือใหญ่ลูบเส้นผมสีดำขลับของสาวน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู โดยไม่รู้ว่าตัวเองก็กำลังถูกแอบมองอยู่เหมือนกัน
... อ่อนโยนเป็นแลคตาซิดเชียวนะพ่อคุณ~
ชานยอลแอบคอดขอดในใจด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว คนอะไร หล่อไปหมด ทำอะไรก็หล่อ เฮ้อ ...
พอเขามองกลับมาคนตาโตก็รีบก้มหน้าเพื่อไม่ให้โดนจับได้ว่าแอบส่องชาวบ้านเขา แกล้งจี้เอวน้องเจโน่เล่นจนเจ้าตัวเล็กระเบิดหัวเราะแทบลงไปดิ้นที่พื้น
... คุณชานยอลไม่สนใจผมเลยครับ *ถอนหายใจ*
...
...
…
“ส่งฉันแค่นี้ก็ได้ กลับบ้านดีๆนะ”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“อื้อ บ๊ายบาย”
ชานยอลโบกมือให้สุดหล่อของเด็กๆด้วยรอยยิ้ม กว่าจะได้กลับก็เล่นเอาเหนื่อย สาวๆอยากจะครองตัวพี่คริสไว้เหลือเกิน ต้องใช้ทั้งลูกชนลูกล่อเข้าสู้กว่าจะรอดออกมาถึงที่นี่
... แต่เดทแรกของเราก็ไม่ได้แย่นักหรอก :D
เมื่อร่างสูงเดินไปจนลับตาแล้ว คนแก้มป่องก็หมุนตัวกลับเข้าไปข้างในแมนชั่นพร้อมกับอาหารแมวถุงใหญ่สำหรับเจ้ามิเชลและไมเคิล เดินขึ้นบันไดอย่างไม่เร่งรีบพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
หมับ!
“โอ๊ย!!! ปล่อยนะ!!!”ท่อนแขนเรียวถูกฉุดกระชากให้เข้าไปปะทะกับแผ่นอกกว้างอย่างแรง ผิวขาวๆเริ่มขึ้นสีแดงเป็นปื้นเพราะชานยอลพยายามบิดข้อมือให้หลุดออกจากการเกาะกุม ข้าวของหล่นกระจายกองอยู่ที่พื้น ... อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องแล้วแท้ๆ
... คราวที่แล้วในห้อง คราวนี้หน้าระเบียง ดีจริงๆเลย!
...
...
“เอาเงินมากูถึงจะปล่อยมึงครับ ... เมีย J”
TBC.
- อย่าเพิ่งดราม่า จุดเปลี่ยนสำคัญมันอยู่ตรงเน้~
- น่าจะเดาออกนะว่าใคร เรื่องนี้ตัวละครน้อยชริงๆ ;___;
- สวัสดีปีใหม่จ้าทุกคน ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้เป็นของขวัญแล้วกันน้า~ *โค้ง*
- คราวนี้ขอเม้นซัก 80 แล้วกัน ไม่เยอะน้า~ ;___;
- ติดต่อที่ @BELLKYULO96
- แท็ก #คริสขี้อาย แท็กกันหน่อย~ เงียบมากเลย ;___;
ความคิดเห็น