คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [OS] :: BECAUSE it's YOU - PART I
[OS] Because It’s You
PAIRING:: KRiSYEoL
RATE:: PG
CREDIT:: If It’s Not You [YAOI Manga]
BY:: NARIKO HAKUTOU
NOTE:: เห็นว่าการ์ตูนเรื่องนี้สนุกดีเลยเอามาลองเขียนเป็นเวอร์ชั่นคริสยอล #HAPPYChanYeolVirusDay มีความสุขมากๆนะอุ๋ง ~ >w<
…
…
… ภายในห้องเลคเชอร์ขนาดใหญ่ติดแอร์เย็นฉ่ำเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่จากทุกสารทิศไม่ว่าจะเป็นนักศึกษาชายหรือหญิง ราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็มิปาน ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงโย่ง สวมชุดนักศึกษาถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าต้องเพิ่มระดับเสียงเพลงจากไอพอดคู่ใจอีกนิดเผื่อจะช่วยตัดขาดจากโลกอันแสนวุ่นวายนี้ได้บ้าง ...
... แต่จนแล้วจนรอด หูเจ้ากรรมของ ‘ปาร์คชานยอล’ ช่างไม่รักดี ขนาดเสียงบีตหนักๆในเพลงร็อคแนวอิโมชั่นที่บรรเลงก้องในโสตประสาท ยังอุตส่าห์ได้ยินบทสนทนาของเขาคนนั้นอีกจนได้ ... แต่ก็ไม่แปลกที่ชานยอลจะได้ยินเพราะเจ้าตัวก็เป็นแบบนี้มาตลอด
... ได้แต่แอบฟัง
... ได้แต่แอบมอง
... ทั้งที่รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครอง
... แค่ได้เห็นท่าทางสนุกสนาน เฮฮาและใบหน้าเปื้อนยิ้มก็ทำให้มุมปากอิ่มกระตุกโค้งวาดขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ถึงแม้สิ่งที่กำลังฟังจะสร้างความระคายเคืองให้หัวใจอยู่ไม่น้อย
“ไม่เบานี่หว่าไอ้จงอิน แค่ 2 วัน คาบยุนอาดาวนิเทศไปแดกซะฉิบ”
“มึงก็ใช่ย่อยไอ้อู๋ กูได้ข่าวมาว่าน้องซูจองเฟรชชี่อักษรก็เสร็จมึงแล้วนี่หว่า”หนุ่มผิวเข้มเอ่ยแซวเพื่อนซี้ขณะส่งซิก เล่นหูเล่นตาอยู่กับสาวเจ้านางหนึ่ง
“หึ ระดับกูเหรอจะพลาด”
‘คริสอู๋’ เดือนสุดหล่อประจำคณะวิศวะส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ ระหว่างนั่งเผาเรื่องของสาวๆในสต๊อคนัยน์ตาคมกริบที่มักจะเปล่งประกายแพรวพราวอยู่เสมอก็ปรายมองไปทางมุมห้องเป็นบางครั้ง แค่ทุกครั้งที่หันไปก็จะพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจเขาเลยซักนิด เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือและเสียบหูฟังสีขาวอันเล็กๆไว้ในใบหูกางๆของตัวเอง ...
...
... น่าเบื่อชะมัด
...
...
... หลังเสียงออดดัง นักศึกษาส่วนใหญ่ก็รีบทยอยออกจากห้องเพราะอยากกลับบ้านไปนอนเต็มทน จงอินและคริสลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างอ้อยอิ่งไม่รีบเร่งเนื่องจากทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่สมุดเลคเชอร์กับปากแท่งเดียวเท่านั้นในกระเป๋าสะพาย
“มืดแล้วไปคลับหลังม.กันป่ะมึง”
“ไม่ดีกว่าว่ะ กูไม่ว่าง”เจ้าของส่วนสูงกว่า 185 เซนต์บอกปฏิเสธขณะกระชับกระเป๋าสะพายหนังเข้ากับไหล่ ตรวจความเนี้ยบของชุดอีกนิดหน่อยแล้วจึงเดินออกมาข้างนอกห้อง ทำให้จงอินรีบวิ่งไปเกาะแขนเพื่อนไว้พลางเบะปากงอนๆ... คือถ้าทำแล้วน่ารักกูจะไม่ว่าซักคำ
“โห่ อะไรวะ ... มึงปล่อยกูท่องราตรีคนเดียวมาเกือบ 2 เดือนแล้วแล้วนะ กูก็เหงาเป็นนะครับ”ว่าแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ เอาไหล่กระแซะอีกฝ่ายเบาๆ กระพริบตาปริบเป็นอีหนูอ้อนเสี่ย แต่ดูเหมือนอีหนูคนนี้จะหน้าตาอ้อนมืออ้อนเท้าไปซักนิด คุณเสี่ยถึงได้ประเคนรอยรองเท้าหนังสีดำขัดเงาวับไว้เป็นอนุสรณ์เต็มๆก้น
“แม่มึง กางเกงกูเป็นรอยเลยสาด”
“สมน้ำหน้า ... เล่นเชี่ยอะไรกูขนลุก”
“กูไปก็ได้ ... คิดถึงอีหนูคนนี้ก็กริ้งมาได้ 24 ชม.นะคะเสี่ย จุ๊บๆ”คนผิวเข้มยังไม่วายหันมาขยิบตา ส่งจูบแถมให้ คริสจึงจัดการโบกหัวเพื่อนรักไป 1 ทีด้วยความรัก (?)ก่อนจะเดินฝ่าวงล้อมของสาวๆที่มาดักรอกันมืดฟ้ามัวดิน ...
... แหงล่ะ วันนี้นัดกับคนรักไว้จริงๆนี่หว่า
...
...
... ย้อนกลับไปเมื่อพักกลางวันที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง น้องซูจอง ‘คู่ควง’ คนปัจจุบันของเดือนคณะวิศวะลงทุนหอบหิ้วกล่องข้าวสีหวานที่เจ้าตัวภูมิใจเสนอสุดๆมาให้ถึงโรงอาหาร เล่นเอาหนุ่มๆแถวนั้นน้ำตาตกในกันเป็นแถวแต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลยซักนิด ... เพราะใจมันลอยไปหาใครบางคนซะแล้ว
“พี่คริสทานเยอะๆนะคะ ฉันทำสุดฝีมือเลย”สาวน้อยกอดแขนเขาไว้แน่นพลางเอาศีรษะอันปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่มของเธอซบลงบนไหล่กว้างราวกับลูกแมวขี้อ้อน คริสจึงตอบแทนด้วยรอยยิ้มบางๆที่มุมปากให้เจ้าหล่อนได้ระทดระทวยเล่น
“ไหนดูซิ มีอะไรให้พี่กินบ้าง”มือหนาหยิบเอาเจ้าสิ่งนั้นมาไว้บนตักก่อนจะเปิดออกดู ช่องสี่ช่องภายในกล่องอัดแน่นไปด้วยอาหารสีสันชวนทาน ทั้งๆที่ทุกอย่างดูเหมือนจะไปได้สวย ความรู้สึกผิดกลับตีตื้นขึ้นมาในใจดื้อๆจนต้องจัดการปิดฝากล่องก่อนจะพูดโกหกคำโตออกไป
“ขอโทษด้วยนะซูจอง พอดีว่าพี่แพ้อาหารทะเล”
“อ๋า จริงเหรอคะ ... ฉันนี่แย่ๆจริงเลย งั้นพี่รอแป๊ปนึงนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวมาให้”
“อย่าดีกว่า ...”
“ไม่มีแต่ค่ะ ถือซะว่าเป็นการไถ่โทษแล้วกันนะคะพี่”คนสวยพูดด้วยท่าทางจริงจังแล้วเดินจากไปโดยไม่ปล่อยให้ผู้เสียหายได้ออกปากแย้งแม้แต่นิด คริสนั่งรออยู่ตรงจุดเดิมไม่ได้ขยับไปไหน กวาดสายตามองไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย พลันนัยน์ตาคมก็สะดุดเข้ากับตากลมๆคู่หนึ่งที่เขาคุ้นเคยดี
... เจ้าของดวงตากลมโตเป็นประกายหลังแว่นสีดำกรอบหนานั่งจัดการอาหารกลางวันของตัวเองเงียบๆเหมือนเคย แต่ที่แปลกก็คือกล่องข้าวลายการ์ตูนน่ารักอีกกล่องถูกวางอยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งๆที่ปราศจากคนนั่ง ...
... ปาร์คชานยอลกำลังนอกใจเขา?
… กำลังรอใครมากินข้าวด้วยกันแน่
... ไอ้เอ๋อนี่ไม่คิดจะนึกถึงเขาบ้างเลย?
ความคิดมากมายไหลเข้ามาในหัวคริวราวกับท่อประปาแตก ใช่แล้ว ... ปาร์คชานยอลคือคนรักของเขาแต่ซูจองเป็นคู่ควงคนปัจจุบัน อาจฟังดูโหดร้ายแต่คริสยังยืนกรานว่ายังไม่พร้อมจะเปิดเผยความสัมพันธ์นี้ให้คนอื่นๆรู้
... เขาเสป็กสูงมาแต่ไหนไรใครๆก็ทราบดี
... แม้แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเรื่องของเขากับเด็กหลังห้องคนนี้มันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร
...
...
ช่วงขายาวในกางเกงแสล็คสีดำหยุดลงตรงหน้าเป้าหมายที่ดูเหมือนจะยังไม่รู้เรื่องรู้ราวโดยไม่รู้ตัว จะเดินกลับตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว คริสจึงตัดสินใจสะกิดไหล่อีกฝ่ายๆให้รู้ตัว
ชานยอลสะดุ้งเล็กน้อย แว่นหลุดลงมาอยู่บนสันจมูกทำให้เจ้าตัวต้องรีบจัดมันให้เข้าที่เข้าทาง อีกมือก็รีบจัดผมเผ้าให้เรียบร้อยไม่ยุ่งเหยิงทำให้คริสอมยิ้มมองท่าทางเอ๋อๆนั้นด้วยความขบขัน ... หึ น่ารักจริงๆเลย
“อ่า ... คริสมีอะไรเหรอ”คนตาโตครางรับเสียงอ่อยเกาหัวเกาหูแก้เก้อ ตากลมๆกลอกหลุกหลิกไปมาอย่างประหม่าเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้า ปกติแล้วคริสค่อยจะเป็นฝ่ายทักก่อนซักเท่าไหร่ ซ้ำร้ายยังเคยเหยียบย่ำจิตใจด้วยการบอกให้ชานยอลทำตัวเหมือนคนไม่รู้จักกันเวลาอยู่ในมหาลัย
... เขาไม่เคยแม้แต่จะปริปากบ่น
... เพราะแค่ได้อยู่เคียงข้างคนตรงหน้าซักเพียงชั่วครู่ มันก็คล้ายกับความฝันอันแสนหวานจนกระทั่งไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดในโลกแห่งความจริง
... ชานยอลรู้ดี ว่าเรื่องของเขากับคริส ...
... มันไม่ได้เกิดจากความรักมาตั้งแต่แรก
“วันนี้ค้างนะ”ยังไม่ทันที่คริสจะพูดจบคนฟังก็รีบพยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างจนลักยิ้มบนแก้มกลมๆปรากฏขึ้นชัดเจน กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มส่ายไหวไปมา นัยน์ตากลมเป็นประกายที่จ้องมองมายังเขายิ่งทำให้ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก
... จะเห็นแก่ตัวมากไปมั้ย ถ้าเขาอยากจะเก็บชานยอลไว้คนเดียวไม่แบ่งให้ใคร
... ความรู้สึกที่อยากจะให้คนตรงหน้าจ้องมองแต่เขาเพียงคนเดียว มันคืออะไรกัน?
…
…
“จะรอนะ”
…
…
…
(มีต่อในชีววิทยาของช่องทางการบ่นหรือแท็ค #ฟิคยอดชาย ตีความให้ออก แล้วท่านจะได้อ่านต่อในส่วนที่ถูก ตื้ด ตื้ด)
TBC.
- ติดต่อได้ที่ @BELLKYULO96
- แท็คเดิม #ฟิคยอดชาย
- ไม่ถึง 5 เม้นไม่อัพ นอยด์ ยอดวิวพุ่งเอาๆไม่มีคนเม้น งอนๆ -3- แล้วเจอกันครัช ;P
:) Shalunla
ความคิดเห็น