รักสุดป่วนของยัยเจ้าหญิงฝึกหัด

ลำดับตอนที่ #2 : บทเรียนการเป็นเจ้าหญิง

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย!?

ทั้งเรื่องที่ฉันโดนจับตัวมา ทั้งเรื่องที่ฉันมาเป็นเจ้าหญิงนี่อีกมันเกิดอะไรขึ้น!!!

นายปรินซ์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่าเป็นมายังไง ฉันก็ได้รู้ว่าแท้จริงฉันเป็นเจ้าหญิงนั้นเป็นเรื่องจริง (แน่เหรอ) ระหว่างที่นายปรินซ์ฉันก็ชอบขัดเขาตลอดและเขาก็ดุฉันตลอดที่ฉันขัด

แต่ที่ฉันต้องถูกเลี้ยงดูมาแบบเด็กสาวธรรมดาสามัญชนทั่วไป ก็เพราะมันเป็นประเพณีที่ใครก็ตามที่มีลูกจะต้องถูกเลี้ยงดูมาแบบฉันนั่นทุกคน เขาบอกมาเพื่อให้เจ้าหญิงหรือเจ้าชายได้รู้จักโลกภายนอกให้ดีก่อนที่จะกลับมาจะได้ไม่ต้องเก็บกดแล้วออกไปเที่ยวข้างนอกเพื่อที่จะอยากรู้ว่าข้างนอกนั้นเป็นอย่างไร

เป็นประเพณีที่แปลกสุดโคตร และไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไร

และเมื่ออายุครบ 17 ปี จึงจะกลับมาว่าสืบทอดราชวงศ์ แต่ก่อนที่จะได้สืบทอดนั้นฉันจะต้องฝึกให้ให้ตัวเองสมกับเป็นเจ้าหญิงก่อน จึงทำให้ตอนนี้ฉันเลยต้องมาอยู่ในห้องเรียนส่วนตัวภายในพระราชวังเพื่อที่จะได้เริ่มเรียนการเป็นเจ้าหญิง โดยมีอาจารย์จากโรงเรียนสอนเจ้าหญิงมาเป็นอาจารย์สอน

“นี่คือบทเรียนที่เจ้าหญิงนั้นต้องเรียนและตารางการเรียนนะค่ะ” อาจารย์กีวียื่นกระดาษมาให้ฉันซึ่งมีกระดาษอยู่สองแผ่น

“เรียกฉันว่าเวิร์ดจะดีกว่านะค่ะ” ฉันพูดก่อนพลางก้มดูแผ่นกระดาษ

ในกระดาษมีข้อมูลเกี่ยวกับบทเรียนที่ฉันนั้นต้องเรียนและตารางเรียนว่ามีอะไรบ้าง

บทเรียนที่ต้องเรียนนั้นมีดังนี้

1.      เรียนกิริยามารยาทและท่าทาง

2.      เรียนมารยาทในการรับประทานอาหาร

3.      เรียนการพูด

4.      เรียนภาษา

5.      เรียนเล่นดนตรีและจัดดอกไม้ให้สมกับเป็นเจ้าหญิง

6.      ฝึกการเดิน ยืน นั่งและทุกอากัปกิริยา

ตารางวัน	จันทร์	อังคาร	พุธ	พฤหัสบดี	ศุกร์
เวลา	16.30 – 17.30
เรียน	มารยาทท่าทาง	มารยาทการรับประทานอาหาร	การพูด	เรียนดนตรี	จัดดอกไม้
เวลา	17.30 - 18.30
เรียน	ฝึกการเดิน	ฝึกการนั่ง	ฝึกการยืน	เรียนภาษา	เรียนภาษา

ฉันมองเนื้อหาในกระดาษแผ่นแรกเสร็จ แต่มีอยู่ข้อหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องควานหาปากกาเมื่อเจอแล้วฉันก็ลงมือใช้ปากกาสีแดงที่เจอขีดฆ่าในข้อ 4

“แค่นี้ก็ OK แล้ว” ฉันว่าพลางยื่นกระดาษส่งกลับไปให้อาจารย์

1. เรียนกิริยามารยาทและท่าทาง

2. เรียนมารยาทในการรับประทานอาหาร

3. เรียนการพูด

4. เรียนภาษา

5. เรียนเล่นดนตรีและจัดดอกไม้ให้สมกับเป็นเจ้าหญิง

6. ฝึกการเดิน ยืน นั่งและทุกอากัปกิริยา

ตารางวัน	จันทร์	อังคาร	พุธ	พฤหัสบดี	ศุกร์
เวลา	16.30 – 17.30
เรียน	มารยาทท่าทาง	มารยาทการรับประทานอาหาร	การพูด	เรียนดนตรี	จัดดอกไม้
เวลา	17.30 - 18.30
เรียน	ฝึกการเดิน	ฝึกการนั่ง	ฝึกการยืน	เรียนภาษา	เรียนภาษา

เมื่ออาจารย์กีวีเห็นดังนั้นก็โวยลั่นเมื่อฉันทำแบนั้นเพราะฉันดันไปขีดฆ่าข้อ4 บทที่อาจารย์เขาให้เรียน

“ว้าย! เจ้าหญิงค่ะทำแบบนั้นทำม่ายยยย T T”

“บอกว่า...ให้เรียกฉันว่าเวิร์ดไง!” ฉันพูดเสียงดุใส่อาจารย์

สงสัยล่ะสิว่าทำไมฉันทำตัวนิสัยเหมือนเป็นเด็กไม่ดี แต่จริงๆ แล้วฉันน่ะเป็นคนที่นิสัยดีนะแต่ที่ฉันต้องทำตัวเป็นแบบนี้น่ะก็เพราะฉันกำลังแกล้งที่จะได้ไม่ต้องเรียนแล้วเพื่อที่จะไม่ต้องเป็นเจ้าหญิงอะไรนั้นด้วย (ความคิดช่างชั่วร้าย -_- )

“ฉันแค่ไม่อยากเรียนวิชานี้ก็เท่านั้น” ฉันยื่นคำขาด

“แต่...”

“เธอต้องเรียน...” อาจารย์กีวียังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซักก่อนและเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนายปรินซ์...

“แล้วถ้าฉันไม่เรียนล่ะ!” ฉันพูดพลางลุกจากเก้าอี้ขึ้นมายืนประจันหน้ากับคนที่เพิ่งเข้ามา “ก็แค่ไม่ต้องเรียนพวกเกี่ยวกับภาษาแค่เนี่ย! จะเป็นอะไรไป - -*”

“หึ...” เขาไม่พูดอะไรแต่กลับหัวเราะในลำคอขึ้นมาสักอย่างนั้น นายนี่เป็นอะไรมากไหมเนี่ย

“ที่เธอไม่อยากเรียนนี่ คงไม่ใช่ว่าตัวเองไม่เก่งภาษาเลยไม่อยากเรียนหรอกนะ” นายนี่ช่างพูดจี้จุดได้ถูกโคตร จนทำให้หน้าฉันมีสีแดงขึ้นมาเกือบทันที -///- ไม่ได้อายนะแต่โกธรต่างหาก

“ใครบอกนายว่าฉันไม่เก่งภาษา ฉัน...ฉันน่ะ...” ฉันน่ะท่อง A-Z ได้นะเว้ย! T T ใจจริงก็อยากพูดออกไปอยู่หรอกนะแต่รู้ดีว่าถ้าพูดออกไปมันก็ยังทำให้ฉันต้องขายขี้หน้ากว่าเดิม ซึ่งทางที่ดีที่สุดคือเงียบๆ ไว้จะดีสุด

“ฉันน่ะ...อะไรต่อล่ะ” นายนี่ไม่พูดเปล่ายังจะมีหน้ามายื่นหน้ามาเข้าใกล้หน้าฉันอีก อีตานี่ไม่อายชาวบ้านเขาเลยหรือไงกัน และเมื่อหน้าของเขายื่นเข้ามาใกล้จนฉันต้องเบือนหน้าหนีหน้าของเขาไปทางอื่นแล้วทางที่ฉันเบือนหน้าหนีอีตาบ้านี่ก็คือทางที่มีอาจารย์กีวียืนอยู่แต่บัดนี้ที่ตรงนั้นกลับไม่มีร่างของใครอยู่เลย นั้นก็แปลว่าตอนนี้ห้องนี้ฉันนั้นอยู่กับนายปรินซ์เพียงแค่สองคนเท่านั้น!!

“ว่าไง...จะเรียนหรือไม่เรียน” เขายื่นหน้ายียวนเข้ามาใกล้พลางพูดกวนประสาทฉันอีก “หรือว่าจะให้ฉันสอนให้มั้ยล่ะ?”

“แล้วใครขอให้นายมาสอนกันย่ะ” ฉันตอบกลับไปแล้วรีบดันหน้าของเขาออกไปห่างจากหน้าฉันให้มากสุด เพราะถ้าปล่อยให้หน้าของนายปรินซ์ยื่นเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้คงจะไม่ดีนักต่อหัวใจดวงน้อยๆ ของฉันเป็นแน่ เพราะตอนนี้มันก็ทำงานหนักเนื่องจากจังหวะการเต้นของหัวใจฉันมันก็เต้นแรงมากพออยู่แล้ว >///<

“แปลว่าเธอจะเรียนใช่มั้ย ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนที่สอนเธอ”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย!” ฉันเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

“งั้นก็หมายความว่าให้ฉันสอนสินะ” นายนี่ช่างกวน...มากไปแล้ว

 “พอเถอะ เถียงไปฉันก็แพ้นาย” ฉันขี้เกียจที่จะเถียงกับนายปรินซ์ด้วยการพูดตัดบทเขา

“แปลว่าเธอเรียน” ฉันเพิ่งรู้ว่านายนี่ขี้ตื๊ออยู่เหมือนกันนะเนี่ย

“เออ!” ฉันเกลียดการเรียน!! แล้วทำไมฉันถึงต้องยอมนายนี่ได้ง่ายๆ แบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย!!

คนเพิ่งหัดแต่งนิยาย
อ่านไม่สนุกยังไงขอก็ประทานโทษด้วยค้าา~ T/\T