รักสุดป่วนของยัยเจ้าหญิงฝึกหัด

จอแจ  จอแจ!

“ทางนี้จ้าทางนี้กับข้าวอร่อยๆ ถุงละ 20 ค่าถูกๆ อย่างนี้มีที่เดียวเลยค่า!~

“เร่เข้ามาค่าเร่เข่ามาผัดสดๆ ใหม่ๆ สะอาดที่สุดมีมาให้ซื้อแล้วจ้า”

 เสียงแม่ค้าพ่อค้าที่พยายามส่งเสียงดังเรียนลูกค้าจากผู้คนมากมายที่กำลังเดินกวัดไกวจับจ่ายซื้อของกันอยู่ในตลาดนัด ซึ้งตลาดนัดนี้เป็นทางผ่านประจำทุกวันหลังจากเลิกจากที่โรงเรียน แต่ก่อนที่ฉันจะกลับเข้าบ้านนั้น ฉันต้องแวะตลาดก่อนเสมอเพื่อที่จะซื้อกับข้าวเข้าบ้านเหมือนประจำทุกวัน

 แต่วันนี้ไม่เหมือนเช่นทุกวันเมื่อจู่ๆ มีรถลีมูนซีนเครื่องโตวิ่งมาปาดหน้าฉันอย่างเร็วก่อนที่ชายบนรถจะก้าวลงมาสองสามคนและทุกคนถ้วนใส่ชุดสูทสีดำเหมือนกันหมด

ฉันไม่ใช่ชิอิจิในหนังการ์ตูนโคนันนะ ที่จะมีชายชุดดำมาวางยากันกะให้ตายอะไรแบบนั้นน่ะ - -?

และสิ่งที่ทำให้ฉันต้องงงมากกว่าเก่าคือชายชุดดำพวกนั่นเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าฉันอย่างพร้อมเพียงพร้อมกับก้มหัวมายังทางที่ฉันยืนอยู่

“(_ _) (_ _) (_ _)”

(- - )( - -)  (- - )( - -) ก้มหัวให้ใครหว่า??

ฉันหันไปมองด้านหลังก็ไม่มีใครยืนอยู่เลย นั้นแสดงว่าคนพวกนี้ก้มหัวให้ฉันอยู่งั้นเหรอ 0o0?

 “โปรดมากับเราด้วยครับ” ชายชุดดำซึ้งดูท่าทางมีอายุอยู่พอสมควรและคาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น ฉันหันไปสนใจว่าเขากำลังสื่ออะไรให้ฉันรู้อยู่หรือเปล่า - -

“คุณว่าอะไรนะ” ฉันถามเขากลับเผื่อว่าเมื่อกี้หูฉันอาจจะฟังผิดไป

แต่เขากลับไม่พูดพร่าทำเพลงอะไร จู่ๆ เขาก็หันไปทางลูกน้องที่อยู่ด้านแล้วผู้ชายชุดดำตัวโตที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็เดินเข้ามายังตัวฉันพร้อมล็อกแขนฉันทั้งสองข้างก่อนที่พวกเขาชุกกระชากลากถูฉันไปยังรถลีมูนซีนา

ฉันพยายามอย่างสูงที่จะดิ้นให้หลุดจากชายทั้งสองแต่ทำยังไงมันก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ถ้าหลุดได้ก็มหัศจรรย์แล้วล่ะใครจะไปสู้แรงผู้ชายได้กันแถมยังเป็นผู้ชายตัวเท่ากับยักษ์แบบนี้ด้วยแล้วความหวังที่จะดิ้นให้หลุดคงไม่มีวันเกิด และผลสุดท้ายฉันก็ได้เข้ามาสิงอยู่ในรถลีมูนซีนคันหรูในที่สุด

แต่ฉันไม่เป็นคนใจง่ายขนาดที่จะยอมขึ้นมาบนรถของชาวบ้านเขาอย่างหน้าตาเฉยหรอกนะ เพราะฉันยังไม่หมดความพยายาม ตอนที่จะโดนลากขึ้นมาบนรถฉันทั้งตะโกนส่งเสียงเรียกขอความช่วยเหลือจนปากแทบฉีกถึงหู แต่กลับไม่มีใครเลยสักคนที่จะมีจิตเมตตาเข้ามาช่วยฉันเลยสักคนจนทำให้ฉันรู้สึกน้อยใจจริงๆ T T ว่ามนุษย์ที่อยู่ร่วมโลกเดียวกันกับฉันนั่นช่างไม่มีน้ำใจมาช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อย่างฉันเลย

“พวกแกเป็นใคร!! ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันตะโกนขึ้นเมื่อรถคันหรูเริ่มเคลื่อนตัวออกไปตามถนน และที่รู้ๆ กันดี ว่าฉันจะไม่สามารถไปไหนได้อีกทั้งนั้น

“ถ้าจะจับตัวฉันเพื่อที่จะเรียกค่าไถ่ล่ะก็ คงไม่มีทางได้เงินหรอกนะเพราะบ้านฉันน่ะจนไม่มีเงินมาให้พวกคุณหรอก เชื่อฉันสิ ปล่อยฉันไปเถอะนะๆๆๆๆ” ฉันพยายามพูดอ้อนวอนเพื่อให้คนชุดดำเปลี่ยนใจแล้วปล่อยฉันไปเป็นอิสระ

“หึๆ...คงไม่ได้หรอกนะครับ...” คนชุดดำที่เป็นหัวหน้าที่นั่งอยู่ข้างฉันหัวเราะขึ้นแต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็มีมือปริศนามาปิดปากและจมูกฉันไว้พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าที่มีกลิ่นชุนกึก และมันก็ทำให้สติของฉันนั้นดับวูบไปในโดยทันที แต่ก่อนที่สติฉันจะดับไปฉันก็ได้ยินเสียงคนที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้นต่อจากประโยคที่ยังไม่จบดีจากเมื่อสักครู่

 “เจ้าหญิง...”

แล้วนี่ถ้าฉันตื่นขึ้นมาฉันจะกลับกลายเป็น ‘เด็ก’ หรือเปล่าเนี่ย!! -[]-