รักสุดป่วนของยัยเจ้าหญิงฝึกหัด

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันเนี่ยนะ...เจ้าหญิง!

แสงแดดในยามเช้าสาดส่องรอดผ้าม่านกำมะยี่เข้ามาในห้องอันกว้างใหญ่มากระทบกับกับเปลือกตาของฉันเข้าอย่างจัง!!

“นี่ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ” มีเสียงผู้ชายดังขึ้นข้างๆ หูฉันแต่จะไม่สนอะไรในนาทีนี้แล้วเพราะตอนนี้ฉันอยากจะนอน นอนและก็นอนเท่านั้น

เพราะว่าที่ที่ฉันนอนอยู่ในตอนนี้เป็นที่ที่แสนนุ่นสบายเท่าที่ฉันเคยนอนมา อย่างกับไม่ใช่บ้านของฉันงั้นแหละ...

เอ๋! ไม่ใช่บ้านงั้นเหรอ แล้วถ้าเป็นบ้านฉันในห้องนอนฉันคงไม่มีเสียงผู้ชายรุ่นราวคาวเดียวกันแบบนี้เป็นแน่

เมื่อฉันคิดได้ดังนั้น ฉันก็รีบเด้งตัวจากที่นอนทันทีเพื่อที่จะได้รู้กันว่าฉันอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่ตอนฉันเด้งตัวขึ้นมาหัวฉันกลับไปกระแทกกับสิ่งที่อยู่ด้านบนตัวเข้าอย่างจัง และความรู้สึกทีได้รับมาอย่างแรกนั้นคือ...

เจ็บจัง T T

“โอ็ย!” เสียงร้องดังขึ้นหลังจากที่หัวฉันกระแทกกับหัวของคนที่อยู่ด้านบน

“โอ็ย~” ฉันร้องขึ้นเสียงเบาด้วยความเจ็บ จิ๊ด! ฉันจะสมองเสื่อมมั้ยเนี่ย?!

“เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ยลุกขึ้นมาเร็วแบบนี้ รู้มั้ยว่าฉันเจ็บน่ะ!!” คนที่โดนฉันกระแทกหัวไปตะโกนใส่ฉันอย่างหัวเสีย

“ฉันก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหละ” ฉันตอบกลับไปทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันกำลังคุยกับใคร (- -) เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมามองคนที่อยู่ด้านหน้าฉัน 0o0 ฉันก็ต้องอึ่งเมื่อพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นใคร

“กรี๊ด! ปรินซ์ (Prince) นายมาอยู่นี่ได้ไง” ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นปรินซ์ซึ่งเป็นรักแรกของฉันเอง T T

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” ฉันถามขึ้นอีกครั้งเมื่อรวบร่วมสติให้กลับมาที่เดิมได้แล้ว ด้วยความสงสัยฉันจึงมองไปรอบๆ

แล้วที่นี่มันที่ไหนกันล่ะเนี๊ย!

“แล้วที่นี่ที่ไหน” ฉันหันไปถามนายปรินซ์อีกหน

เมื่อมองไปรอบตัวเพื่อความแน่ใจ ก็รู้ตอนนี้ฉันนั้นอยู่ในห้องนอนที่บอกคำเดียวว่า...โคตรใหญ่เลย!! แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน ถ้าจำไม่ผิดฉันเพิ่งเลิกจากที่โรงเรียนและระหว่างทางที่ฉันเดินผ่านตลาดนัดอยู่จู่ๆ ก็มีรถ ใช่ๆ รถลีมูนซีนสักด้วยก่อนที่ฉันจะโดนพวกชายชุดดำลากขึ้นรถ และฉันก็โดน...ยาสลบ

งั้นสรุปว่าตอนนี้...ฉันโดนลักพาตัวนั่นเอง = =

“นี่ฉันโดนลักพาตัวมางั้นเหรอ!” จู่ๆ ฉันก็โพล่งขึ้น

“นี่เพิ่งรู้สึกตัวเหรอ? - -”

“นี่ฉันโดนลักพาตัวมาจริงๆ เหรอเนี่ย” โอ้ม่ายยย แล้วนี่ถ้าพ่อกับแม่ไม่มีเงินมาให้พวกมันแล้วพวกมันจะเอาฉันไปขายมั้ยเนี่ยแต่ฉันยังไม่ทันได้มีแฟนเลยนะ T T (น่าเศร้ามาก - -)

“นี่เธออย่าเพิ่งคิดไปไกลจะได้มั้ย” เขาพูดขึ้นเพื่อหยุดความคิดต่างๆ นาๆ ของฉันไว้

“ถ้าจะบอกว่าเธอโดนลักพาตัวมานั้นก็จริงนะ แต่...” เขาอธิบายให้ฉันฟังแต่เมื่อเขาเห็นฉันกำลังอ้าปากที่จะพูดแต่เขาก็ขัดขึ้นมาสักก่อนฉันจึงต้องนั่งฟังอย่างเงียบๆ

“แต่ถ้าเธออยากจะรู้ ก่อนอื่นเธอควรจะไปอาบน้ำก่อนดีกว่า...” เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น เมื่อเขาพูดแบบนั้นฉันจึงมองไปยังตัวเองและก็พบว่าตอนนี้ฉันใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น

“แล้วฉันมาอยู่ในสภาพนี้ได้ไงเนี่ย หรือว่า...” เมื่อฉันเห็นสภาพของตัวเองในตอนนี้ ฉันก็รีบยกแขนขึ้นมากอดร่างของตัวเองไว้แน่นก่อนจะมองไปยังคนที่เพิ่งลุกขึ้นยืนอยู่ข้างเตียง

“ฉันไม่ได้อะไรเธอหรอกน่า ที่เธออยู่ในสภาพนี้น่ะก็เพราะฉันให้พวกคนใช้เป็นคนเปลี่ยนให้เธอต่างหาก” เขารีบพูดเหมือนกับว่ากลัวฉันจะเข้าใจผิดอย่างงั้นแหละ (แต่ตอนแรกก็คิดอยู่นะ -///-)

“แล้วใครว่าอะไรนายเล่าร้อนตัวไปได้” ฉันแซว

“เธอรีบไปอาบน้ำได้แล้วไป -///-” เขาไล่ฉันไปอาบน้ำ

เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนายปรินซ์ก็พาฉันออกมาจากห้องแล้วพาฉันเดินไปยังที่ที่ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน

ฉันยังแปลกใจไม่หายว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ในพระราชวังที่ไหนไม่รู้ได้ยังไง (นายปรินซ์บอกมาน่ะว่าที่นี่คือพระราชวัง)

นายปรินซ์พาฉันมาที่น่าจะเป็นสวนดอกไม้ ที่นี่เป็นสวนที่กว้างใหญ่มากเมื่อฉันกับนายปรินซ์ลอดซุ้มประตูเถาวัลย์เข้ามาในสวนและเดินไปตามทางที่ปูนด้วยพื้นหินอ่อนสีน้ำตาลที่ปูนเป็นทางเดินพาไปยังศาลาสีขาวสะอาดซึ่งตั้งอยู่ริมน้ำเมื่อเดินเข้ามาใกล้ฉันก็พบว่าด้านในศาลานั้นมีคนอยู่สองคนนั่งอยู่ในนั้น

“หม่อมฉันได้พา ‘เจ้าหญิง’ มาถึงแล้วครับ” นายปรินซ์พูดขึ้นเมื่อเราทั้งสองเดินมาหยุดตรงหน้าทางเข้าศาลาซึ่งมีคู่ชายหญิง อายุน่าจะราวๆ 40 ต้นๆ

 เอ๋? เมื่อกี้เหมือนได้ยินว่านายปรินซ์พูดว่า ‘เจ้าหญิง’ งั้นเหรอ?

“ใครกันเหรอเจ้าหญิงที่นายพูดถึง” ฉันหันไปกระซิบถามนายปรินซ์

“สาวน้อยคนนี้ใช่หรือไม่” ผู้หญิงในศาลาพูดขึ้น

“ใช่แล้วครับ” นายปรินซ์ตอบกลับไป

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขากำลังคุยกันเรื่องอะไรกันอยู่ แต่ที่รู้ๆ ว่าประเด็นคือตัวเองเป็นแน่

“ไหนหนูเดินเข้ามาใกล้เราหน่อยได้มั้ย เราอยากเห็นหน้าของหนูให้ชัดๆ จะได้มั้ย” ผู้ชายในศาลาเป็นฝ่ายพูดบ้าง แต่ถึงยังไงฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาเป็นใคร

“เวิร์ดเขาเรียกเธอน่ะ” นายพรินหันมากระซิบบอก

เมื่อรู้ดังนั้นฉันจึงจำยอมก้าวเข้าไปในศาลาและก็ได้เห็นหน้าของคู่ชายหญิงคู่นั้นชัดๆ รู้เลยว่าตอนพวกเขายังหนุ่มสาวต้องหน้าตาดีมากๆ เลยทีเดียว

“ช่างเหมือนกันเหลือเกิน...” หญิงคนนั้นพูดขึ้น

ฉันทำท่าจะถามขึ้นจากประโยคที่เขาพูดขึ้นเมื่อกี้ แต่หญิงคนนั้นก็เปลี่ยนเรื่องไปซักก่อน

“ขอฉันได้กอดหนูสักหน่อยจะได้มั้ยจ๊ะ” หญิงคนนั้นพูดขึ้นทำให้ฉันเริ่มระแวงขึ้นมาว่าพวกเขาสมประกอบหรือเปล่า ถึงกล้ามาขอกันซึ่งๆ หน้ากันแบบนี้

“เอ่อ...” ฉันทำท่าลังเลอยู่นานว่าจะตัดสินใจยังไงดี ก่อนจะหันไปขอความเห็นกับนายปรินซ์และนายนั่นก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ฉันเห็นดังนั้นจึงยอมทางไปใกล้หญิงคนนั้น เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้เขา เขาก็สวมกอดฉันไว้แน่นก่อนที่ชายอีกคนก็เดินเข้ามาสวมกอดฉันและหญิงคนนั้นไปพร้อมๆ กัน

“เราคิดถึง ‘ลูก’ มากเลย” หญิงคนที่ตอนนี้กำลังกอดฉันไว้แน่นพูดขึ้นทำให้ฉันถึงกับงงไปเลยว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่

“เอ่อ...เดี๋ยวนะค่ะเมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะค่ะ?” ฉันถามไปเพื่อความแน่ใจ

“ ‘เราคิดถึง ‘ลูก’ มาก’” เขาพูดขึ้นซ้ำประโยคเดิม

“ลูก?” ฉันถามกลับไป

“หนูน่ะคือลูกของพวกเราไงล่ะจ๊ะ ^ ^” เขาตอบกลับมาทำให้ฉันแทบอึ่งไปเลย

“ฉัน? ลูกของพวกคุณ? จะเป็นไปได้ยังไงกันฉัน”

“เธอคือ ‘เจ้าหญิงเนเวิร์ด’ ยังไงล่ะ” นายปรินซ์พูดเพื่อให้คำตอบที่ฉันอยากรู้

“เจ้าหญิง? เจ้าหญิงอะไรกัน”

“เจ้าหญิงแห่งอาณาจักร ‘ฟีปีเร่’ ลำดับที่ 11 ของราชวงศ์วาเนเซีย” และนายพรินอีกเช่นเคยที่เป็นคนตอบคำถามให้กับฉัน

“ห๊า!!”

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย!!(?) ทำไมในหัวฉันมีแต่คำถามว่า...ฉันเนี่ยนะ? เจ้าหญิง!!