คุนิคิดะ: อัตสึชิ..พวกเรายังไม่ถึงที่พักอีกหรอ?

อัตสึชิ: ขอโทษนะครับ..คุนิคิดะซัง เราใกล้จะถึงเรียวกังแล้วหล่ะครับ

รัมโป: อ่า...เหนื่อยจางง...สำนักงาน..ไม่สิ..ทั้งญี่ปุ่นเนี่ยใช้เวลาเดินนานมากก จะทำไงดีหล่ะคุนิคิดะ?

คุนิคิดะ: ขอโทษนะครับ..รัมโปซัง..พวกเราใกล้จะถึงแล้ว...

รัมโป: ใกล้จะถึง! ไม่ใช่ว่านายพึ่งจะพูดว่า “ใกล้จะ ใกล้จะ” อีกแล้วหรือไง? นายกะจะให้ผมเดินต่อไปอีกหรอ?
คุนิคิดะ: เปล่าครับ!..เอ่อ..

รัมโป: หรือว่าผมควรจะพูดว่า..ผมเดินต่อไม่ไหวแล้ว...

คุนิคิดะ: เอ่อ..ถ้าคุณพูดว่าเดินไม่ไหว...เคนจิช่วยแบกรัมโปซังหน่อย

เคนจิ: ได้ครับ..เชิญเลยครับ

รัมโป: งั้น..ขอบใจนะ!

อัตสึชิ: รัมโปซัง...เคนจิคุง..ขอโทษจริงๆนะครับ..

คุนิคิดะ: ยังไงก็เถอะ เกิดอะไรขึ้นหล่ะอัตสึชิ..ไม่ใช่นายพูดว่าเดินอีกนิดเดียวก็ถึงแล้วหรอ?

อัตสึชิ: ครับ..ตามแผนที่แล้ว...เดินห้านาทีจากสถานี...อ่ะ!!

คุนิคิดะ: อะไรหล่ะ?
อัตสึชิ: ขอโทษนะครับ..ไม่ใช่เดินห้านาทีจากสถานี แต่เป็นนั่งรถเมล์จากสถานีสิบนาทีแล้วก็เดินต่ออีกห้านาทีจากป้ายหน่ะครับ...

รัมโป: เอ๋~?! พวกเราต้องเดินเป็นเวลาสิบนาทีจากรถเมล์? ผมเดินไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!!

คุนิคิดะ: ถึงจะว่างั้นแต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้ขี่หลังอยู่หรอ...

รัมโป: อืม..คุนิคิดะคุงเมื่อกี้พูดว่าไงนะ?

คุนิคิดะ: เปล่าครับ..แต่พวกเรายังอยู่เส้นทางนี้อยู่ก็คงมีแต่ต้องเดินต่อไปหล่ะนะ

อัตสึชิ: ขอโทษจริงๆนะครับทุกคน...

เคนจิ: ไม่เป็นไรหรอกครับ~

ทานิซากิ: อัตสึชิคุง ไม่เป็นไรหรอกนะกับทางนี้หน่ะ

อัตสึชิ: ขอบคุณนะครับ..เคนจิคุง..ทานิซากิซัง

คุนิคิดะ: พวกเราคงไม่ถึงเร็วๆนี้แน่ ทานิซากิ..ดูแผนที่ที

ทานิซากิ: เข้าใจแล้วครับ

อัตสึชิ: คุนิคิดะซัง รอเดี๋ยวนะครับ

คุนิคิดะ: อะไรอัตสึชิ? พวกเราเลยกำหนดการแล้วนะ แล้วก็ฉันไม่ยกโทษให้หรอกนะที่ทำให้กำหนดการยุ่งเหยิงไปหมดเนี่ย แล้วนี่นายยังทำให้เสียเวลาอีก

อัตสึชิ: เอ่อ..แต่..

คุนิคิดะ: เข้าใจแล้ว...รีบๆพูดมาเร็วๆสิ

อัตสึชิ: ตั้งแต่เมื่อกี้นี้...ดาไซซังหายไปแล้วครับ..

คุนิคิดะ: หืมม?? ดาไซไม่อยู่? โอ๊ะ..จริงสิ..ตั้งแต่เราเริ่มคุยกันมายังไม่ได้ยินเสียงน่าขนลุกเลยนิ! ดาไซ! นายอยู่ไหน?! ดาไซ!!

ดาไซ? คุ~นิ~คิ~ดะ~คุงงงงงงง~~~~ เรียกฉันหรอมมมมมมมม~~~~

คุนิคิดะ: หืมม? เสียงมาจากไหน?

ทานิซากิ: มีอะไรลอยมาตามแม่น้ำด้วยหล่ะครับ...ดาไซซัง...หรอ?

ดาไซ: คุ~นิ~คิ~ดะ~คุงงงงงงงง~~~~

คุนิคิดะ: ห่ะ..ลอยมาตามแม่น้ำ..อ่ะ!!ไม่ใช่ว่าอีกแล้ว...

ดาไซ: เรียกฉันหรอมมมมม~~~~~~~~

คุนิคิดะ: ดาไซ!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!! ดาไซ!!!!

__________

เคนจิ: ว้าวว~เป็นห้องที่ดีจัง!! ทุกคนดูสิ! วิวสวยมากเลยย อ่ะ!เห็นแม่น้ำด้วยหล่าา

อัตสึชิ: เอ๋...นี่แม่น้ำที่ดาไซซังลอยมานิ

ดาไซ: อ่า~~เป็นแม่น้ำเย็นดีจังเลยนะ~ เหมือนค่อยๆใช้ความร้อนจากร่างกายตัวเองเลย~

คุนิคิดะ: อย่าพูดอะไรน่ากลัวอย่างความรู้สึกที่ล้ำลึกสิ!!

ทานิซากิ: อ่ะ..ห้องนี้สินะครับที่ทุกคนจะมาพักผ่อนกัน!

รัมโป: ทุกคน? คุนิคิดะ..ผมยอดนักสืบไม่มีห้องเป็นของตัวเองหรอ?

คุนิคิดะ: อ่า..ขอโทษนะครับรัมโปซัง เจ้าของเรียวกังกับประธานเป็นเพื่อนเก่ากัน พอดีเขาใจดีเลยบอกว่า ถ้าเราพักเพียงหนึ่งห้องก็จะพักฟรีหน่ะครับ

รัมโป: อืมมม? งั้นหรอ? งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ

อัตสึชิ: และนั้นก็เพราะว่าทำไมคุณหมอโยซาโนะกับนาโอมิที่เป็นผู้หญิงถึงมาไม่ได้ไงหล่ะครับ

คุนิคิดะ: ใช่แล้ว..ผู้ชายกับผู้หญิงนอนห้องเดียวกันไม่ได้หรอกนะ

ทานิซากิ: นาโอมิบอกว่าเสียดายที่มาด้วยไม่ได้หน่ะครับ

รัมโป: (ดัดเสียงนาโอมิ) “ฉันอยากนอนเตียงเดียวกับท่านพี่จังเลยนะคะ~” เธอพูดอะไรอย่างนี้ใช่ม้า

ทานิซากิ: ครับ....เอ๋?? ไม่ใช่นะครับไม่ใช่!

รัมโป: อ่า..งั้นหรอ ทานิซากิคุงปกตินอนเตียงเดียวกับนาโอมินี่~

ทานิซากิ: เอ๋!! รู้ได้ไงครับ..

คุนิคิดะ: รัมโปซัง..ได้โปรดอย่าแอบสืบข้อมูลสิครับ… ตั้งแต่เรามาถึงที่นี่แล้ว..จะไปแช่ออนเซ็นเลยไหม? เราเสียเวลามามากแล้วด้วย..นี่ไม่ใช่เวลามาพักผ่อนและคุยนะ!!

อัตสึชิ: “ไม่ใช่เวลามาพักผ่อนและคุย…” พวกเรามาที่ออนเซ็นเพื่อพักผ่อนนี่น่า...

คุนิคิดะ: อย่าเผาคนอื่นสิอัตสึชิ ทุกๆอย่างต้องเป็นไปตามแผนสิ

ดาไซ: ฮัดเช้ยยย!! ฮัดเช้ยยย!! รู้สึกแย่ชะมัดเลยตอนที่เสื้อมันแนบเนื้อฉันเนี่ย...

คุนิคิดะ: นั้นก็เพราะว่านายกระโดดลงไปในแม่น้ำระหว่างทางนั้นแหละ!

ดาไซ: หนาววจุงง..

คุนิคิดะ: เฮ้อ..ทุกคนไปอาบน้ำกันเถอะก่อนที่ไอ้บ้านี่จะแข็งตาย!

ดาไซ: อ่อนโยนจังเลยน้า…

__________

คุนิคิดะ: เอาหล่ะ..ทุกคนไปที่ออนเซ็นกันเถอะ

อัตสึชิ: เห็นวิวข้างนอกด้วยหล่า~ สวยจังง~

เคนจิ: ออนเซ็นนี่สุดยอดไปเลย!

ทานิซากิ: อัตสึชิคุง รีบไปกันเถอะ!

อัตสึชิ: ครับ!

คุนิคิดะ: เดี๋ยวก่อน..พวกเราต้องทำเป็นขั้นตอนนะ ขั้นแรกคือล้างตัวก่อน จากนั้นเราไม่ควรแช่ทั้งตัวนะ ต้องเริ่มจากเท้าทั้งสองข้างมันจะทำให้การหมุนเวียนเลือดดีขึ้นแล้วตามด้วยเอวและอกปิดท้ายด้วยไหล่ทั้งสองข้าง ทำตามนี้แล้วมันจะได้ไม่เป็นภาระที่หัวใจและร่างกายด้วย

รัมโป: อ่าา~~ เป็นออนเซ็นที่ดีจังเลยน้าา~

ดาไซ: หายปวดเมื่อยเลยหล่าา~~เนอะ~รัมโปซัง?

คุนิคิดะ: แล้วการอธิบายของฉันเมื่อกี้นี้หล่ะ?!

อัตสึชิ: อ่ะ!คุนิคิดะซัง ผมฟังอยู่นะ เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณที่สอนนะครับ ขั้นแรกต้องจุ่มเท้าสินะครับ?

คุนิคิดะ: นายไม่ต้องปลอบฉันก็ได้นะ…อัตสึชิ พอฉันได้ยินนายพูดอย่างงั้นแล้วทำให้ฉันเจ็บมากเลยนะ

ดาไซ: บุ๋งๆๆๆๆ มันไม่ดีหรอ? พวกเราก็มีความสุขดีนะ บุ๋งๆๆๆๆๆ

คุนิคิดะ: อย่าดำเซ่!!!

อัตสึชิ: ยะ..ยังไงก็เถอะครับ..คุนิคิดะซัง..คุณแช่ออนเซ็นทั้งๆที่ใส่แว่นอยู่เลยนะครับ? ถอดออกไม่ดีกว่าหรอครับ?

คุนิคิดะ: แว่นตาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน

อัตสึชิ: งะ..งั้นหรอครับ..

คุนิคิดะ: อัตสึชิ..ว่าแต่ฉันแล้วดาไซหล่ะไม่มีปัญหาหรือไง?

อัตสึชิ: ดาไซซัง...เอ๊อะ!! อาบน้ำทั้งๆที่ใส่ผ้าพันแผล?! เอ่อ...ดาไซซัง..คุณยังใส่ผ้าพันแผลอยู่เลย—

ดาไซ: ผ้าพันแผลเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน

อัตสึชิ: งะ..งั้นหรอครับ...

ดาไซ: แล้วก็..มันไม่ดีหรอกนะที่จะ “เปิดเผยกันและกัน” หรอกนะ? คุนิคิดะคุง? อัตสึชิคุง?

อัตสึชิ: ก็จริงนะครับ

คุนิคิดะ: แต่นายพันผ้าพันแผลอย่างนี้แล้วนับว่าเป็นการเปิดเผยหรอ?!

อัตสึชิ: ฮ่ะๆๆๆ (ถ้าคุนิคิดะซังพูดงั้นก็ดูมีความสุขดีนะครับ) อ่ะ! แล้วทางฝั่งทานิซากิซังกับเคนจิคุงเป็นไงบ้างนะ?

เคนจิ: อ่ะ! อัตสึชิซังงง

เคนจิ: ออนเซ็นนี่ดีจังเลยนะครับบ~~

อัตสึชิ: นั้นสิน้า เคนจิคุง

ทานิซากิ: อัตสึชิคุงรู้ไหม? เขาบอกว่าออนเซ็นที่นี่ช่วยรักษาแผลแล้วก็ส่งผลดีเยอะเลยด้วยนะ

อัตสึชิ: เอ๋~~ แต่ที่สำนักงาน..ถ้าบาดเจ็บคุณหมอโยซาโนะก็ช่วยรักษาให้ทันทีเลยนิครับ งั้นออนเซ็นก็ไม่เห็นจำเป็นเลยนิ!

ทานิซากิ: คุณหมอโยซาโนะ??!!! แต่..อัตสึชิ..อ่า..ถ้านายไม่ปางตายคุณหมอโยซาโนะก็..อ่า...รักษานายไม่ได้นะ?

อัตสึชิ: อ่า..ก็จริงครับ

ทานิซากิ: อ่า..ถ้าไม่บาดเจ็บหนักหล่ะก็..อ่า..เธอก็จะทำให้หนักเอง...

อัตสึชิ: เป็นอะไรไหมครับ?

ทานิซากิ: อ่า..อ่า..อ๊ากกกกก!!! ม่ายยยยย!!! อย่าสับผมเลยยยย!!! อ๊ากกกก!!!...อ้า!

(Me: สงสัยไปนึกภาพอะไรได้เข้า555)

อัตสึชิ: รู้สึกเหมือนเมื่อกี้เห็นภาพหลอนยังไงไม่รู้แหะ...

__________

คุนิคิดะ: เอาหล่ะ..อาบน้ำดีกว่า

อัตสึชิ: (อ่า...คุนิคิดะซังกำลังจะอาบน้ำแล้ว...ผมควรไปช่วยถูหลังเขาดีไหมนะ…)

เคนจิ: คุนิคิดะซัง!! ให้ผมช่วยถูหลังให้นะครับ!!

คุนิคิดะ: อ่า...พอดีเลยเคนจิ

อัตสึชิ: (อ่า...งั้นผมควรไปช่วยถูหลังให้ดาไซซังดีกว่า...เอ๋..ดาไซซังอยู่ไหนหล่ะ?)

ดาไซ: อืมมม~เอาหล่ะ...ไปแช่ออนเซ็นอีกรอบดีกว่าา~

อัตสึชิ: (อ่า...อาบเสร็จซะแล้ว..ผมถูกดาไซซังกับคุนิคิดะซังดูแลมาตลอดเลย ผมก็ควรช่วยถูหลังสิ…)

__________

คุนิคิดะ: อ่า..สบายจังเลย..นายถูหลังใช้ได้เลยนิเคนจิ

เคนจิ: ปกติแล้วผมถูหลังให้วัวหน่ะครับ

คุนิคิดะ: วัว?

เคนจิ: พอผมทำอย่างนี้แล้วนึกถึงตอนอยู่ที่หมู่บ้านอิฮาโตะหน่ะครับ

คุนิคิดะ: ถ้านายพูดอย่างนั้นก็แสดงว่าตอนนายถูหลังก็คิดถึงวัวอยู่ งั้นฉันก็รู้สึกเหมือนจะถูกขายยังไงไม่รู้...ใจไม่สงบเลยแหะ

เคนจิ: เพราะงั้น..ผมจะใช้ประโยชน์จากพลังทั้งหมดของผมเอง!!

คุนิคิดะ: จะ..จะ..จะ..จะ..เจ็บ!! คะ..เคน..เคนจิ!! เคนจิ!! นายแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!! ถ้านายไม่คุมแรงกระดูกสันหลังฉันจะหักนะ!!

เคนจิ: ครับบ

อัตสึชิ: ฮ่าๆๆ บรรยากาศดูน่าสนุกจังเลยนะ แช่ออนเซ็นอีกรอบหล่ะกัน! อ่าา~~ ออนเซ็นเนี่ยสบายจังเลยน้าา~

รัมโป: (ฮัมเพลง)

อัตสึชิ: อ่ะ! รัมโปซังเอาเป็ดยางมาด้วย!

รัมโป: หืมมม นี่หน่ะน่าสนุกมากๆเลยนะ! ถ้านายเติมน้ำลงไปในเป็ดนี้..ปัง! มันก็จะเป็นปืนฉีดน้ำหล่าา~ฮ่าๆ

อัตสึชิ: สุดยอดไปเลยนะครับ!! ขอลองเล่นด้วยได้ไหมครับ!

รัมโป: ช่วยไม่ได้น้า~ ผมจะให้นายยืมเป็นพิเศษเลย

อัตสึชิ: ขอบคุณมากๆนะครับ อ่ะฮ่ะๆๆๆ! นี่มันสนุกมากเลยหล่ะ!!

รัมโป: อื้มมม!

อัตสึชิ: ขอลองเล่นอีกรอบได้ไหมครับ? ฮิ..เย่..โย่!! อ่ะฮ่ะๆๆ! นี่มันสุดยอดไปเลย!!

คุนิคิดะ: อัตสึชิ..มันดีนะที่นายอารมณ์ดี..แต่รู้ไหมตอนนี้..ตอนนี้นายฉีดน้ำใส่หน้าฉันอยู่นะ?!

อัตสึชิ: เอ๋!! คุนิคิดะซัง!! ขอโทษนะครับ!!

คุนิคิดะ: อ่ะฮ่ะ..อ่ะฮ่ะ...ไม่ได้คาดหวังอัตสึชิสูงหรอกนะ...

ดาไซ: แหมๆๆ...ไม่ดีหรอคุนิคิดะคุง ไม่ได้ปล่อยให้พวกเราทำอะไรก็ได้ตอนที่มาออนเซ็นหรอมม บุ๋งๆๆๆๆ

คุนิคิดะ: อย่าดำเซ่!! เปล่า..ฉันควรบอกว่าก็ปล่อยให้ทำอะไรก็ได้แหละที่เหลือก็ดีไม่ใช่หรอ?

ดาไซ: หรอม? บุ๋งๆๆๆๆๆๆ

เคนจิ: ปาต้าๆๆๆๆๆ!!!

(Me: ไม่เข้าใจประโยคนี้ง่า~)

ทานิซากิ: อืม..หว่า! อ่า..เดี๋ยว..น้ำมันร้อนนะ น้ำมันร้อนน หน้าผะ..ผะ..ผม

เคนจิ: ออนเซ็นนี่มีพื้นที่กว้างพอที่จะว่ายน้ำด้วย! สุดยอดด!!!

คุนิคิดะ: ทำอะไรอยู่เนี่ยเคนจิ?

เคนจิ: ปาต้าๆๆๆ—รัมโปซังบอกว่าออนเซ็นมันใหญ่มากๆเลยคิดว่าน่าจะว่ายน้ำได้~

คุนิคิดะ: รัมโปซัง!

รัมโป: ไม่ดีหรอคุนิคิดะ ที่นี่ไม่มีแขกคนอื่นสักหน่อย

คุนิคิดะ: อืมมม..ช่วยไม่ได้นะ..ถ้ารัมโปซังพูดงั้น...มีคนเคยบอกว่าไม่มีคำพูดไหนเกินจริงไปกว่านี้แล้ว

รัมโป: ใช่ไหม! งั้นคุนิคิดะก็มาว่ายด้วยสิ

คุนิคิดะ: เอ๋? ผมด้วย?

รัมโป: ไม่มีคำพูดไหนเกินจริงไปกว่านึ้แล้ว...ใช่มะ?

คุนิคิดะ: อืม..อืม..ครับ.. (ไม่อยากทำลายรัมโปซังที่อารมณ์ดีอยู่ด้วยสิ) ขะ..เข้าใจแล้วครับ

รัมโป: ท่าทางนายดูเหมือนยอมแพ้เลยนะ...ไม่มีอารมณ์หรอ?

คุนิคิดะ: เอ๋! (ไม่อยากทำลายรัมโปซังที่อารมณ์ดีอยู่ด้วยสิ ถ้างั้นจะต้องเปลี่ยนใจแล้วหล่ะ!) คุนิคิดะ ดปโป จะขอแสดงความสามารถเอง!!

รัมโป: งั้น..เตรียมตัว—ไป!!

คุนิคิดะ: ฟรีสไตล์!! กรรเชียง!! กรรเชียง!! ผีเสื้อ!! ฟรีสไตล์!! กรรเชียง!! กรรเชียง!! ผีเสื้อ!! เป็นไงครับรัมโปซัง! ผมว่ายเป็น—อ่ะ?เอ๋? รัมโปซัง? รัมโปซัง?

(Me: ควรพาคุนิคิดะไปแข่งโอลิมปิค555)

รัมโป: ย่าห์~คุนิคิดะนี่ใสซื่อมากเลยหล่า~

คุนิคิดะ: นี่รัมโปซัง..ออกไปเมื่อไหร่เนี่ย??

ดาไซ: บุ๋งงงๆๆๆ ไม่มีคำพูดไหนเกินจริงไปกว่านี้อีกแล้ว ใช่ม้าา บุ๋งงงๆๆๆๆ

คุนิคิดะ: ยังไงก็เหอะ..เมื่อไหร่แกจะหยุดดำน้ำสักทีเนี่ยย?!

__________

อัตสึชิ: อ่า~~อร่อยยจังง~!

ทานิซากิ: เป็นมื้อที่หรูหรามากเลยนะ อยากให้นาโอมิมากินด้วยจัง

เคนจิ: แช่ออนเซ็น..กินอาหารอร่อยๆ~หลังจากกินจนอิ่มแล้ว..ว้า...จะนอนหล่ะนะ...

อัตสึชิ: เดี๋ยวๆเคนจิคุง ใกล้จะถึงห้องแล้วนะครับ...อย่าเพิ่งง่วงสิครับ

คุนิคิดะ: พวกนายเสียงดังกันไปแล้ว..เดินเงียบๆกันหน่อย

ทานิซากิ: อ่ะ! ขอโทษครับ!

อัตสึชิ: ฮ่ะๆ คุนิคิดะซังเนี่ยเหมือนครูพาเดินมาทัศนศึกษาเลยนะครับ!

คุนิคิดะ: จะปล่อยให้ทำตามใจชอบไม่ได้..แล้วฉันเคยเป็นครูมาก่อนนะ!

อัตสึชิ: ก็จริงอยู่นะครับ

คุนิคิดะ: สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมันไม่สำคัญหรอก เข้าห้องกันเถอะ

ทานิซากิ: ว๊ากก!! กลางห้อง..มีศพผูกคอตายอยู่!!!

รัมโป: ตามคาดเลยสำหรับยอดนักสืบผู้นี้! เวลามาออนเซ็นเรียวกังก็มักจะเจอกับการฆาตกรรม นี่สินะที่เรียกว่าชะตากรรมที่น่าเศร้า

คุนิคิดะ: ฉันสงสัยอยู่ว่าทำไมนายถึงกลับห้องเป็นคนแรก...นายทำอะไรเนี่ยดาไซ!! อัตสึชิ เคนจิเอาดาไซลงมาหน่อย

เคนจิ & อัตสึชิ: ครับ

เคนจิ: ฮึบ...

อัตสึชิ: ช่วยผมยกตรงนี้ได้ไหม? หนึ่ง..สอง—

คุนิคิดะ: นายทำอะไรอยู่เนี่ย?

ดาไซ: ย่าห์~ คานบนนี้เพดานนี้ดูเจ๋งสุดๆไปเลยฉันเลยต้องทดสอบความแข็งแรงซักหน่อยเลยใช้โอบิดูหน่ะ แต่ดันลื่นและคอฉันเลยบังเอิญไปแขวนบนนั้นอ่ะ

(Me: โอบิ = ผ้าคาดผูกเอวยูกาตะ/กิโมโน)

คุนิคิดะ: สถานการณ์มันเป็นแบบไหนกันแน่? แขวนตัวเองด้วยเนี่ยดาไซ

ดาไซ: อ่า..จริงๆแล้วฉันจะต้องแขวนตัวเองด้วย! ถ้าฉันจะตายก็ต้องตายแบบสง่าเท่านั้น!!

คุนิคิดะ: ทำไมนายเป็นคนไร้วินัยอย่างนี้นะ? แล้วก็นายทำให้ฟูกยับไปหมดแล้วนะ!!

รัมโป: อ่ะฮ่าๆๆ! ในสถานการณ์นี้ เราต้องจมลงไปในฟูกสิ!!

คุนิคิดะ: เดี๋ยวก่อนรัมโปซัง!! ทำอะไรหน่ะครับ??

รัมโป: โอ้วว! ฟูกกับหมอนนุ่มจังเลย หมอนนี้—ย่าห์!

ทานิซากิ: ว๊าก! เดี๋ยวทำอะไรหน่ะครับรัมโปซัง??

รัมโป: ฮิๆ สงครามปาหมอนไงหล่ะ! อัตสึชิคุง เคนจิคุง ทุกๆคนมาเล่นกันเถอะ! อ่ะนี่~

อัตสึชิ: ดูน่าสนุกจังเลย! งั้น..ย่าห์!

รัมโป: โอ้ววดีนิ! ต่อไปเคนจิคุง!

เคนจิ: โอ๊ะ! งั้นหรอ..มันคือสงครามปาหมอน! งั้น

คุนิคิดะ: ทุกคนหยุด!!

เคนจิ: นี่แหนะ!!!

คุนิคิดะ: เฮือก! อ๊ากกก...

อัตสึชิ: หมอนเคนจิคุงปาเต็มแรงเข้าหน้าคุนิคิดะซังจังๆเลย...

รัมโป: โชคดีมากเลยคุนิคิดะ! เซฟหน้าเลย!

(Me: น่าจะเอาไปเปรียบเทียบกับดอจด์บอลนะที่โดนหน้าแล้วอีกฝ่ายจะไม่ได้คะแนน)

คุนิคิดะ: เคนจิ..พลังของนายคือแรงยอดมนุษย์เลยนะ..ระวังหน่อยสิ!!!

เคนจิ: คร้าบ!

คุนิคิดะ: เฮ้อ...หยุดสงครามปาหมอนแล้วนอนได้แล้ว งั้นจะปิดไฟหล่ะนะ

รัมโป: คุนิคิดะคุง~ มันมืดแล้วผมนอนไม่หลับอ่ะ~

คุนิคิดะ: รัมโปซัง..ถ้างั้นช่วยบอกให้เร็วกว่านี้หน่อยสิครับ..เข้าใจแล้วครับงั้นเปิดโคมไฟอันเล็กแทนนะครับ ถ้าเป็นอันนี้โอเคสินะครับ?

รัมโป: อื้ม!

คุนิคิดะ: งั้น..หลับต่อนะ

ดาไซ: คุนิคิดะคุง~มันไม่มืดแล้วฉันนอนไม่หลับอ่ะ~

คุนิคิดะ: ทำไมนายไม่พูดให้เร็วกว่านี้เล่า!!

ดาไซ: ง่า...ฉันคิดว่ามันก็ได้นะที่เปิดไฟนอน~ แต่ฉันคิดว่า..มันไม่เหมือนปกติที่ปิดไฟนอนอ่ะ

คุนิคิดะ: ถ้างั้นก็เอาฟูกคลุมหัวนายสิจะได้มืด!

ดาไซ: จริงด้วย!

คุนิคิดะ: งั้นฉันปิดไฟนะ!!

ดาไซ: คุนิคิดะคุง~ถ้าเอาฟูกคลุมหัว..เท้ามันก็โผล่หน่ะสิ..มันหนาวนะ~!

คุนิคิดะ: เรื่องแค่นี้คิดเองสิฟ่ะ!!

(Me: อิดาไซมันต้องแกล้งแน่นอนค่ะ!!)

อัตสึชิ: เอ่อ...

คุนิคิดะ: อะไรอัตสึชิ? มันไม่มืดนายก็เลยนอนไม่หลับหรือไง?

อัตสึชิ: ไม่สำคัญหรอกครับ..แต่ถ้าไฟมันเปิดๆปิดๆเนี่ย..ผมจะนอนไม่หลับนะครับ..

คุนิคิดะ: เอ๋..ก็จริง..งั้นปิดไฟนอนหล่ะกันนะตกลงไหม?

ดาไซ: ยังไงก็เถอะ…คุนิคิดะคุง~~

คุนิคิดะ: ตอนนี้อะไรอีกหล่ะ?

ดาไซ: แค่อยากเรียกเฉยๆ~

(Me: อิดาไซกวนโอยมากกกก)

คุนิคิดะ: รีบๆนอนไปเลย!!!

_________

อัตสึชิ: ในระหว่างนอน..จู่ๆก็ตื่นมาเข้าห้องน้ำ ใช่แล้ว..ดูเหมือนว่าแช่ออนเซ็นตอนกลางคืนได้สินะ...ไปอีกรอบดีกว่า

อัตสึชิ: เอ๋!! มีเท้ายื่นออกมาจากบ่อน้ำร้อน!! เสียงนี้เหมือนมีคนอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!

ดาไซ: ฮ้า! อัตสึชิคุง! เสียงดังไปแล้วนะ!! ฉันกำลังมีอารมณ์กับการแช่ออนเซ็นอยู่เลยแต่นายตะโกนดังเกินไปแล้ว!

อัตสึชิ: ถ้าจู่ๆเห็นเท้ายื่นออกมาใครๆก็ต้องตะโกนสิครับ!! แล้วนี่วิธีการแช่ออนเซ็นอะไรหน่ะครับ?!

ดาไซ: วิธีการแช่ออนเซ็นของฉันคืออิสระไงหล่ะ!

อัตสึชิ: ก็จริงที่เป็นอิสระของบุคคล...คุณอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่หรอครับ?

ดาไซ: อืม...ราวๆสิบนาทีได้?

อัตสึชิ: สะ..สะ..สิบนาที??? คุณจะตายเพราะแช่ออนเซ็นนานนะครับ!!

ดาไซ: ฮิๆๆๆ นายพูดว่าตาย...แต่ฉันมีชีวิตอยู่นะ?

อัตสึชิ: ความมีชีวิตชีวาอย่างนี้มันคืออะไรกัน..ผมเข้าใจแล้วหล่ะว่าทำไมดาไซซังถึงฆ่าตัวเองไม่ตายสักที...

ดาไซ: ไม่ไหวเลยๆ...เพราะอัตสึชิเสียงดังหน่ะสิ ไปอาบน้ำดีกว่า

อัตสึชิ: (ดาไซซังกำลังจะอาบน้ำ..บางทีนี่เป็นโอกาสที่จะช่วยถูหลังแล้ว!) อ่า..เอ่อ..ดาไซซัง

ดาไซ: อะไรหรอ?
อัตสึชิ: ให้ผมช่วยถูหลังให้นะครับ

ดาไซ: โอ๊ะ...ฝากด้วยหล่ะ

อัตสึชิ: อ่า...

ดาไซ: อะไรหรอ..อัตสึชิคุง?

อัตสึชิ: เปล่าครับ..เอ่อ...คุณยังพันผ้าพันแผลอยู่เลย

ดาไซ: ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน อย่าใส่ใจเลย

อัตสึชิ: ครับ..เอ๋..เอ๋.. ผมถูหลังอย่างนี้นะครับ.. (รู้สึกต่างจากปกติแหะ..ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไม่รู้เลย..ไม่..ควรหาเรื่องพูดเยอะๆสิ...แต่..จะเริ่มจากตรงไหนดี? ไม่รู้เลย..)

ดาไซ: อัตสึชิคุง...อัตสึชิคุง!!

อัตสึชิ: ห่ะ! ครับ?

ดาไซ: นายถูแต่ที่เดิมตั้งแต่แรกแล้วนะ..ช่วยถูที่อื่นด้วยได้ไหม?

อัตสึชิ: อ่าา!!ขอโทษครับ!!

__________

ดาไซ: ฮู้วว~ สบายจุงง~เนอะ..อัตสึชิคุง?

อัตสึชิ: นั้นสินะครับดาไซซัง..เฮ้อ.. (สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย) —จ๊อกก— อ่ะ!!

ดาไซ: โอ๊ะ..อะไรหรอ? หิวหรอ?

อัตสึชิ: เอ๋..อ่า..ครับ...

ดาไซ: อืม..ฉันก็หิวนิดหน่อยเหมือนกัน เอาหล่ะ...มากับฉันหน่อย

อัตสึชิ: เอ๋..ดาไซซัง..จะไปไหนหรอครับ? ดาไซซัง? ดาไซซัง...มันไม่เป็นไรหรอครับ? นี่มันบุกห้องครัวของเรียวกังเลยนะครับ...

ดาไซ: ไม่ต้องห่วง ถึงพวกเราจะเป็นลูกค้า ถ้าโดนดุหล่ะแม้แต่เผด็จการชั่วร้ายก็ไม่สามารถตำหนิเราได้หรอกนะ

(Me: ประโยคตัวเอียงในฉบับแปลบอกว่าประโยคนี้อ้างอิงจากผลงานนิยายสั้นของดาไซ โอซามุที่ชื่อว่า ‘วิ่งสิ,เมลอส!’)

อัตสึชิ: เผด็จการชั่วร้าย..เอ่อ..พูดเรื่องอะไรหน่ะครับ? ถึงเราจะเป็นลูกค้าแต่ก็มีเจตนาดีนะครับ

ดาไซ: อ่า..ใครจะสนเรื่องจิ๊บจ๊อยพักนั้นกันหล่ะ อืม..ในตู้เย็นนี่..โอ้ววว มีข้าว น้ำร้อน โอ้ว! มีหมดเลยย เรามาทำโอชาสุเกะที่อัตสึชิคุงชอบกัน!!

(Me: โอชาสุเกะรู้อยู่แล้วเนอะว่าคือข้าวราดน้ำชา)

อัตสึชิ: โอชาสุเกะ!!!

ดาไซ: ตอนที่ฉันเจออัตสึชิคุงครั้งแรกเราก็กินโอชาสุเกะสินะ

อัตสึชิ: แม้ว่าคุนิคิดะซังจะจ่ายก็ตาม...

ดาไซ: อัตสึชิคุงใส่ใจเรื่องเล็กน้อยจังเลยนะ เอาหล่ะ...ใส่ข้าวลงไป..ใส่แซลม่อนลงไป..ตามด้วยโรยสาหร่ายลงไปบนชาม~ ปิดท้ายด้วยเทน้ำชาลงไป~

(Me: ชาสุเกะทำตามนี้จริงดิ! จะได้เอาไปลองทำบ้างอยากกิน~>>อินี่แปลตอนดึก พึ่งรู้ว่าดาไซก็ทำอาหารเป็นเหมือนกัน)

อัตสึชิ: ดูน่าอร่อยจังเลย! ผมกินได้หรือยัง?

ดาไซ: อย่าพึ่งหมดหวังตอนนี้สิอัตสึชิคุง สุดท้ายโรยสาหร่ายลงปาย~

อัตสึชิ: อ่าาาา~~~

ดาไซ: เอาหล่ะ..กินกันเถอะ!!

อัตสึชิ: ครับ! จะทานแล้วนะครับ! หว่า! อ่ะ! ร้อน!

ดาไซ: ฮ่าๆๆๆ อัตสึชิคุง..นายกินข้าวเยอะมากเลยนะ

อัตสึชิ: ไม่หรอกครับ..แต่มันอร่อยมากเลย!!

อัตสึชิ: ขอบคุณสำหรับอาหารครับ

ดาไซ: อัตสึชิคุง ตอนแรกที่นายบอกว่า “ไม่เป็นไร” แต่กลับขออีกถ้วยๆเรื่อยๆเลยน้า~

อัตึสชิ: ก็เพราะว่ามันอร่อยมากๆเลยนิครับ...

ดาไซ: ฮิๆ...งั้น..กลับห้องกันเถอะ

อัตสึชิ: อ่า..เอ่อ...ผมมีเรื่องอยากพูดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วหน่ะครับ..ขอบคุณมากๆนะครับที่คอยดูแลผม วันนั้นถ้าผมไม่ได้มาเจอกับดาไซซัง..ผมก็คงจะก่ออาชญากรรมขึ้นมา..หรือบางทีอาจจะอดตายไปเลยก็ได้ แต่พอคุณให้ผมเข้าร่วมสำนักงานนักสืบ..ได้เจอกับทุกคน..วันนี้ก็ด้วยที่พาผมมาเที่ยว ผมดีใจมากๆเลยหล่ะ ดาไซซัง..ขอบคุณมากๆนะครับที่ให้ผมเข้าสำนักงานนักสืบ!!

ดาไซ: ฮู้วว...คร่อก..ฟี้…

(Me: ดาไซอิเลวววว น้องเขาอุตส่าห์พูดมาตั้งนานนน)

อัตสึชิ: เอ๋..หลับหรอ? ดาไซซัง..ดาไซซัง?!

ดาไซ: อ่า..พอแช่ออนเซ็นแล้วกินจนอิ่มเลยง่วงหน่ะ...ถ้าฉันปิดตาลงตลอดไปคงเป็นวิธีที่ดีเลยสินะ?

อัตสึชิ: พูดอะไรหล่ะครับนั้น..หรือว่า..เอ่อ...ได้ยินที่ผมพูดไปก่อนหน้าไหมครับ?

ดาไซ: อือ..ได้ยินสิ...

อัตสึชิ: หู้วว..ดีจัง

ดาไซ: เพราะว่ามันอร่อยมากๆนายก็เลยขออีกชามไงหล่ะ

อัตสึชิ: นั้นมันก่อนหน้านี้ทั้งหมดนี่หน่า!!!

ดาไซ: ฮ้าววว~ อัตสึชิคุง..ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไปนอนกันเถอะ

อัตสึชิ: ครับ… (ถ้าได้ยินที่ผมพูดก่อนหน้า ผมจะมีความสุขมากนะ แต่พอได้พูดสิ่งที่คิดไปแล้วก็รู้สึกดีสินะ?)

(Me: มั่นใจอ่ะว่าดาไซได้ยินแน่ๆเลยแต่นางคงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินชัวร์!! เหมือนที่ชูยะบอกอ่ะว่านางไม่เก่งเรื่องการแสดงออก)

__________

คุนิคิดะ: เห้ย..เมื่อไหร่จะตื่นห่ะ?

อัตสึชิ: อืมม..เอ๋...ว๊าก!! คุนิคิดะซัง..อรุณสวัสดิ์ครับ!

คุนิคิดะ: รีบๆตื่นแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว

อัตสึชิ: ครับ..แต่ทำไมหล่ะครับ?

คุนิคิดะ: นายถามฉันว่าทำไม ตอนนี้พวกเราต้องทำความสะอาดเรียวกังหน่ะสิ!

อัตสึชิ: ทำความสะอาด??

รัมโป: ทำไมจู่ๆพวกเราต้องทำความสะอาด..ให้ฉันยอดนักสืบผู้นี้เป็นผู้บอกเหตุผลให้ฟัง...เจ้าของเรียวกังคือเพื่อนของประธาน เมื่อวานพวกเราอยู่พักที่นี่ฟรีและในวันนี้พวกเราจะต้องความทำความสะอาด เข้าใจไหม?

อัตสึชิ: ครับ..แล้วก็..

รัมโป: คุนิคิดะ...นายคงจะไม่พูดว่า..ยอดนักสืบจะต้องช่วยทำความสะอาดหรืออะไรอย่างนี้ใช่ม้า?

คุนิคิดะ: นะ..แน่นอนว่าไม่ครับ..รัมโปซัง ปล่อยให้พวกเราจัดการเถอะครับ

รัมโป: งั้นก็ไม่มีปัญหานะ

คุนิคิดะ: ฉันไม่คิดจะให้รัมโปซังมาทำความสะอาด..เคนจิก็แรงยอดมนุษย์ งั้นก็เหลือห้าคนน่าจะพอ

อัตสึชิ: บอกว่าห้าคน..แต่ดาไซซังไม่อยู่นะครับ

คุนิคิดะ: อะไรนะ? เอ๋..คลาดสายตาฉันไปแปปเดียวเองนะ...ดาไซอยู่ไหน?

ทานิซากิ: อ่ะ..คุนิคิดะซัง..ในแม่น้ำนั้น..มีคนรูปร่างเหมือนดาไซซังอยู่หน่ะครับ...

ดาไซ: ฉันไปและเด้ออ!

คุนิคิดะ: พูดว่า “ฉันไปและเด้อ”งั้นหรอ!!! อย่าหนีนะเว้ย!!! ดาไซ!!! เห้ย!ดาไซ!!! ดาไซ!!!!!

-END-