คุนิคิดะ: อัตสึชิ..พวกเรายังไม่ถึงที่พักอีกหรอ?
อัตสึชิ: ขอโทษนะครับ..คุนิคิดะซัง เราใกล้จะถึงเรียวกังแล้วหล่ะครับ
รัมโป: อ่า...เหนื่อยจางง...สำนักงาน..ไม่สิ..ทั้งญี่ปุ่นเนี่ยใช้เวลาเดินนานมากก จะทำไงดีหล่ะคุนิคิดะ?
คุนิคิดะ: ขอโทษนะครับ..รัมโปซัง..พวกเราใกล้จะถึงแล้ว...
รัมโป: ใกล้จะถึง! ไม่ใช่ว่านายพึ่งจะพูดว่า “ใกล้จะ ใกล้จะ” อีกแล้วหรือไง? นายกะจะให้ผมเดินต่อไปอีกหรอ?
คุนิคิดะ: เปล่าครับ!..เอ่อ..
รัมโป: หรือว่าผมควรจะพูดว่า..ผมเดินต่อไม่ไหวแล้ว...
คุนิคิดะ: เอ่อ..ถ้าคุณพูดว่าเดินไม่ไหว...เคนจิช่วยแบกรัมโปซังหน่อย
เคนจิ: ได้ครับ..เชิญเลยครับ
รัมโป: งั้น..ขอบใจนะ!
อัตสึชิ: รัมโปซัง...เคนจิคุง..ขอโทษจริงๆนะครับ..
คุนิคิดะ: ยังไงก็เถอะ เกิดอะไรขึ้นหล่ะอัตสึชิ..ไม่ใช่นายพูดว่าเดินอีกนิดเดียวก็ถึงแล้วหรอ?
อัตสึชิ: ครับ..ตามแผนที่แล้ว...เดินห้านาทีจากสถานี...อ่ะ!!
คุนิคิดะ: อะไรหล่ะ?
อัตสึชิ: ขอโทษนะครับ..ไม่ใช่เดินห้านาทีจากสถานี แต่เป็นนั่งรถเมล์จากสถานีสิบนาทีแล้วก็เดินต่ออีกห้านาทีจากป้ายหน่ะครับ...
รัมโป: เอ๋~?! พวกเราต้องเดินเป็นเวลาสิบนาทีจากรถเมล์? ผมเดินไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!!
คุนิคิดะ: ถึงจะว่างั้นแต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้ขี่หลังอยู่หรอ...
รัมโป: อืม..คุนิคิดะคุงเมื่อกี้พูดว่าไงนะ?
คุนิคิดะ: เปล่าครับ..แต่พวกเรายังอยู่เส้นทางนี้อยู่ก็คงมีแต่ต้องเดินต่อไปหล่ะนะ
อัตสึชิ: ขอโทษจริงๆนะครับทุกคน...
เคนจิ: ไม่เป็นไรหรอกครับ~
ทานิซากิ: อัตสึชิคุง ไม่เป็นไรหรอกนะกับทางนี้หน่ะ
อัตสึชิ: ขอบคุณนะครับ..เคนจิคุง..ทานิซากิซัง
คุนิคิดะ: พวกเราคงไม่ถึงเร็วๆนี้แน่ ทานิซากิ..ดูแผนที่ที
ทานิซากิ: เข้าใจแล้วครับ
อัตสึชิ: คุนิคิดะซัง รอเดี๋ยวนะครับ
คุนิคิดะ: อะไรอัตสึชิ? พวกเราเลยกำหนดการแล้วนะ แล้วก็ฉันไม่ยกโทษให้หรอกนะที่ทำให้กำหนดการยุ่งเหยิงไปหมดเนี่ย แล้วนี่นายยังทำให้เสียเวลาอีก
อัตสึชิ: เอ่อ..แต่..
คุนิคิดะ: เข้าใจแล้ว...รีบๆพูดมาเร็วๆสิ
อัตสึชิ: ตั้งแต่เมื่อกี้นี้...ดาไซซังหายไปแล้วครับ..
คุนิคิดะ: หืมม?? ดาไซไม่อยู่? โอ๊ะ..จริงสิ..ตั้งแต่เราเริ่มคุยกันมายังไม่ได้ยินเสียงน่าขนลุกเลยนิ! ดาไซ! นายอยู่ไหน?! ดาไซ!!
ดาไซ? คุ~นิ~คิ~ดะ~คุงงงงงงง~~~~ เรียกฉันหรอมมมมมมมม~~~~
คุนิคิดะ: หืมม? เสียงมาจากไหน?
ทานิซากิ: มีอะไรลอยมาตามแม่น้ำด้วยหล่ะครับ...ดาไซซัง...หรอ?
ดาไซ: คุ~นิ~คิ~ดะ~คุงงงงงงงง~~~~
คุนิคิดะ: ห่ะ..ลอยมาตามแม่น้ำ..อ่ะ!!ไม่ใช่ว่าอีกแล้ว...
ดาไซ: เรียกฉันหรอมมมมม~~~~~~~~
คุนิคิดะ: ดาไซ!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!! ดาไซ!!!!
__________
เคนจิ: ว้าวว~เป็นห้องที่ดีจัง!! ทุกคนดูสิ! วิวสวยมากเลยย อ่ะ!เห็นแม่น้ำด้วยหล่าา
อัตสึชิ: เอ๋...นี่แม่น้ำที่ดาไซซังลอยมานิ
ดาไซ: อ่า~~เป็นแม่น้ำเย็นดีจังเลยนะ~ เหมือนค่อยๆใช้ความร้อนจากร่างกายตัวเองเลย~
คุนิคิดะ: อย่าพูดอะไรน่ากลัวอย่างความรู้สึกที่ล้ำลึกสิ!!
ทานิซากิ: อ่ะ..ห้องนี้สินะครับที่ทุกคนจะมาพักผ่อนกัน!
รัมโป: ทุกคน? คุนิคิดะ..ผมยอดนักสืบไม่มีห้องเป็นของตัวเองหรอ?
คุนิคิดะ: อ่า..ขอโทษนะครับรัมโปซัง เจ้าของเรียวกังกับประธานเป็นเพื่อนเก่ากัน พอดีเขาใจดีเลยบอกว่า ถ้าเราพักเพียงหนึ่งห้องก็จะพักฟรีหน่ะครับ
รัมโป: อืมมม? งั้นหรอ? งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ
อัตสึชิ: และนั้นก็เพราะว่าทำไมคุณหมอโยซาโนะกับนาโอมิที่เป็นผู้หญิงถึงมาไม่ได้ไงหล่ะครับ
คุนิคิดะ: ใช่แล้ว..ผู้ชายกับผู้หญิงนอนห้องเดียวกันไม่ได้หรอกนะ
ทานิซากิ: นาโอมิบอกว่าเสียดายที่มาด้วยไม่ได้หน่ะครับ
รัมโป: (ดัดเสียงนาโอมิ) “ฉันอยากนอนเตียงเดียวกับท่านพี่จังเลยนะคะ~” เธอพูดอะไรอย่างนี้ใช่ม้า
ทานิซากิ: ครับ....เอ๋?? ไม่ใช่นะครับไม่ใช่!
รัมโป: อ่า..งั้นหรอ ทานิซากิคุงปกตินอนเตียงเดียวกับนาโอมินี่~
ทานิซากิ: เอ๋!! รู้ได้ไงครับ..
คุนิคิดะ: รัมโปซัง..ได้โปรดอย่าแอบสืบข้อมูลสิครับ… ตั้งแต่เรามาถึงที่นี่แล้ว..จะไปแช่ออนเซ็นเลยไหม? เราเสียเวลามามากแล้วด้วย..นี่ไม่ใช่เวลามาพักผ่อนและคุยนะ!!
อัตสึชิ: “ไม่ใช่เวลามาพักผ่อนและคุย…” พวกเรามาที่ออนเซ็นเพื่อพักผ่อนนี่น่า...
คุนิคิดะ: อย่าเผาคนอื่นสิอัตสึชิ ทุกๆอย่างต้องเป็นไปตามแผนสิ
ดาไซ: ฮัดเช้ยยย!! ฮัดเช้ยยย!! รู้สึกแย่ชะมัดเลยตอนที่เสื้อมันแนบเนื้อฉันเนี่ย...
คุนิคิดะ: นั้นก็เพราะว่านายกระโดดลงไปในแม่น้ำระหว่างทางนั้นแหละ!
ดาไซ: หนาววจุงง..
คุนิคิดะ: เฮ้อ..ทุกคนไปอาบน้ำกันเถอะก่อนที่ไอ้บ้านี่จะแข็งตาย!
ดาไซ: อ่อนโยนจังเลยน้า…
__________
คุนิคิดะ: เอาหล่ะ..ทุกคนไปที่ออนเซ็นกันเถอะ
อัตสึชิ: เห็นวิวข้างนอกด้วยหล่า~ สวยจังง~
เคนจิ: ออนเซ็นนี่สุดยอดไปเลย!
ทานิซากิ: อัตสึชิคุง รีบไปกันเถอะ!
อัตสึชิ: ครับ!
คุนิคิดะ: เดี๋ยวก่อน..พวกเราต้องทำเป็นขั้นตอนนะ ขั้นแรกคือล้างตัวก่อน จากนั้นเราไม่ควรแช่ทั้งตัวนะ ต้องเริ่มจากเท้าทั้งสองข้างมันจะทำให้การหมุนเวียนเลือดดีขึ้นแล้วตามด้วยเอวและอกปิดท้ายด้วยไหล่ทั้งสองข้าง ทำตามนี้แล้วมันจะได้ไม่เป็นภาระที่หัวใจและร่างกายด้วย
รัมโป: อ่าา~~ เป็นออนเซ็นที่ดีจังเลยน้าา~
ดาไซ: หายปวดเมื่อยเลยหล่าา~~เนอะ~รัมโปซัง?
คุนิคิดะ: แล้วการอธิบายของฉันเมื่อกี้นี้หล่ะ?!
อัตสึชิ: อ่ะ!คุนิคิดะซัง ผมฟังอยู่นะ เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณที่สอนนะครับ ขั้นแรกต้องจุ่มเท้าสินะครับ?
คุนิคิดะ: นายไม่ต้องปลอบฉันก็ได้นะ…อัตสึชิ พอฉันได้ยินนายพูดอย่างงั้นแล้วทำให้ฉันเจ็บมากเลยนะ
ดาไซ: บุ๋งๆๆๆๆ มันไม่ดีหรอ? พวกเราก็มีความสุขดีนะ บุ๋งๆๆๆๆๆ
คุนิคิดะ: อย่าดำเซ่!!!
อัตสึชิ: ยะ..ยังไงก็เถอะครับ..คุนิคิดะซัง..คุณแช่ออนเซ็นทั้งๆที่ใส่แว่นอยู่เลยนะครับ? ถอดออกไม่ดีกว่าหรอครับ?
คุนิคิดะ: แว่นตาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน
อัตสึชิ: งะ..งั้นหรอครับ..
คุนิคิดะ: อัตสึชิ..ว่าแต่ฉันแล้วดาไซหล่ะไม่มีปัญหาหรือไง?
อัตสึชิ: ดาไซซัง...เอ๊อะ!! อาบน้ำทั้งๆที่ใส่ผ้าพันแผล?! เอ่อ...ดาไซซัง..คุณยังใส่ผ้าพันแผลอยู่เลย—
ดาไซ: ผ้าพันแผลเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน
อัตสึชิ: งะ..งั้นหรอครับ...
ดาไซ: แล้วก็..มันไม่ดีหรอกนะที่จะ “เปิดเผยกันและกัน” หรอกนะ? คุนิคิดะคุง? อัตสึชิคุง?
อัตสึชิ: ก็จริงนะครับ
คุนิคิดะ: แต่นายพันผ้าพันแผลอย่างนี้แล้วนับว่าเป็นการเปิดเผยหรอ?!
อัตสึชิ: ฮ่ะๆๆๆ (ถ้าคุนิคิดะซังพูดงั้นก็ดูมีความสุขดีนะครับ) อ่ะ! แล้วทางฝั่งทานิซากิซังกับเคนจิคุงเป็นไงบ้างนะ?
เคนจิ: อ่ะ! อัตสึชิซังงง
เคนจิ: ออนเซ็นนี่ดีจังเลยนะครับบ~~
อัตสึชิ: นั้นสิน้า เคนจิคุง
ทานิซากิ: อัตสึชิคุงรู้ไหม? เขาบอกว่าออนเซ็นที่นี่ช่วยรักษาแผลแล้วก็ส่งผลดีเยอะเลยด้วยนะ
อัตสึชิ: เอ๋~~ แต่ที่สำนักงาน..ถ้าบาดเจ็บคุณหมอโยซาโนะก็ช่วยรักษาให้ทันทีเลยนิครับ งั้นออนเซ็นก็ไม่เห็นจำเป็นเลยนิ!
ทานิซากิ: คุณหมอโยซาโนะ??!!! แต่..อัตสึชิ..อ่า..ถ้านายไม่ปางตายคุณหมอโยซาโนะก็..อ่า...รักษานายไม่ได้นะ?
อัตสึชิ: อ่า..ก็จริงครับ
ทานิซากิ: อ่า..ถ้าไม่บาดเจ็บหนักหล่ะก็..อ่า..เธอก็จะทำให้หนักเอง...
อัตสึชิ: เป็นอะไรไหมครับ?
ทานิซากิ: อ่า..อ่า..อ๊ากกกกก!!! ม่ายยยยย!!! อย่าสับผมเลยยยย!!! อ๊ากกกก!!!...อ้า!
(Me: สงสัยไปนึกภาพอะไรได้เข้า555)
อัตสึชิ: รู้สึกเหมือนเมื่อกี้เห็นภาพหลอนยังไงไม่รู้แหะ...
__________
คุนิคิดะ: เอาหล่ะ..อาบน้ำดีกว่า
อัตสึชิ: (อ่า...คุนิคิดะซังกำลังจะอาบน้ำแล้ว...ผมควรไปช่วยถูหลังเขาดีไหมนะ…)
เคนจิ: คุนิคิดะซัง!! ให้ผมช่วยถูหลังให้นะครับ!!
คุนิคิดะ: อ่า...พอดีเลยเคนจิ
อัตสึชิ: (อ่า...งั้นผมควรไปช่วยถูหลังให้ดาไซซังดีกว่า...เอ๋..ดาไซซังอยู่ไหนหล่ะ?)
ดาไซ: อืมมม~เอาหล่ะ...ไปแช่ออนเซ็นอีกรอบดีกว่าา~
อัตสึชิ: (อ่า...อาบเสร็จซะแล้ว..ผมถูกดาไซซังกับคุนิคิดะซังดูแลมาตลอดเลย ผมก็ควรช่วยถูหลังสิ…)
__________
คุนิคิดะ: อ่า..สบายจังเลย..นายถูหลังใช้ได้เลยนิเคนจิ
เคนจิ: ปกติแล้วผมถูหลังให้วัวหน่ะครับ
คุนิคิดะ: วัว?
เคนจิ: พอผมทำอย่างนี้แล้วนึกถึงตอนอยู่ที่หมู่บ้านอิฮาโตะหน่ะครับ
คุนิคิดะ: ถ้านายพูดอย่างนั้นก็แสดงว่าตอนนายถูหลังก็คิดถึงวัวอยู่ งั้นฉันก็รู้สึกเหมือนจะถูกขายยังไงไม่รู้...ใจไม่สงบเลยแหะ
เคนจิ: เพราะงั้น..ผมจะใช้ประโยชน์จากพลังทั้งหมดของผมเอง!!
คุนิคิดะ: จะ..จะ..จะ..จะ..เจ็บ!! คะ..เคน..เคนจิ!! เคนจิ!! นายแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!! ถ้านายไม่คุมแรงกระดูกสันหลังฉันจะหักนะ!!
เคนจิ: ครับบ
อัตสึชิ: ฮ่าๆๆ บรรยากาศดูน่าสนุกจังเลยนะ แช่ออนเซ็นอีกรอบหล่ะกัน! อ่าา~~ ออนเซ็นเนี่ยสบายจังเลยน้าา~
รัมโป: (ฮัมเพลง)
อัตสึชิ: อ่ะ! รัมโปซังเอาเป็ดยางมาด้วย!
รัมโป: หืมมม นี่หน่ะน่าสนุกมากๆเลยนะ! ถ้านายเติมน้ำลงไปในเป็ดนี้..ปัง! มันก็จะเป็นปืนฉีดน้ำหล่าา~ฮ่าๆ
อัตสึชิ: สุดยอดไปเลยนะครับ!! ขอลองเล่นด้วยได้ไหมครับ!
รัมโป: ช่วยไม่ได้น้า~ ผมจะให้นายยืมเป็นพิเศษเลย
อัตสึชิ: ขอบคุณมากๆนะครับ อ่ะฮ่ะๆๆๆ! นี่มันสนุกมากเลยหล่ะ!!
รัมโป: อื้มมม!
อัตสึชิ: ขอลองเล่นอีกรอบได้ไหมครับ? ฮิ..เย่..โย่!! อ่ะฮ่ะๆๆ! นี่มันสุดยอดไปเลย!!
คุนิคิดะ: อัตสึชิ..มันดีนะที่นายอารมณ์ดี..แต่รู้ไหมตอนนี้..ตอนนี้นายฉีดน้ำใส่หน้าฉันอยู่นะ?!
อัตสึชิ: เอ๋!! คุนิคิดะซัง!! ขอโทษนะครับ!!
คุนิคิดะ: อ่ะฮ่ะ..อ่ะฮ่ะ...ไม่ได้คาดหวังอัตสึชิสูงหรอกนะ...
ดาไซ: แหมๆๆ...ไม่ดีหรอคุนิคิดะคุง ไม่ได้ปล่อยให้พวกเราทำอะไรก็ได้ตอนที่มาออนเซ็นหรอมม บุ๋งๆๆๆๆ
คุนิคิดะ: อย่าดำเซ่!! เปล่า..ฉันควรบอกว่าก็ปล่อยให้ทำอะไรก็ได้แหละที่เหลือก็ดีไม่ใช่หรอ?
ดาไซ: หรอม? บุ๋งๆๆๆๆๆๆ
เคนจิ: ปาต้าๆๆๆๆๆ!!!
(Me: ไม่เข้าใจประโยคนี้ง่า~)
ทานิซากิ: อืม..หว่า! อ่า..เดี๋ยว..น้ำมันร้อนนะ น้ำมันร้อนน หน้าผะ..ผะ..ผม
เคนจิ: ออนเซ็นนี่มีพื้นที่กว้างพอที่จะว่ายน้ำด้วย! สุดยอดด!!!
คุนิคิดะ: ทำอะไรอยู่เนี่ยเคนจิ?
เคนจิ: ปาต้าๆๆๆ—รัมโปซังบอกว่าออนเซ็นมันใหญ่มากๆเลยคิดว่าน่าจะว่ายน้ำได้~
คุนิคิดะ: รัมโปซัง!
รัมโป: ไม่ดีหรอคุนิคิดะ ที่นี่ไม่มีแขกคนอื่นสักหน่อย
คุนิคิดะ: อืมมม..ช่วยไม่ได้นะ..ถ้ารัมโปซังพูดงั้น...มีคนเคยบอกว่าไม่มีคำพูดไหนเกินจริงไปกว่านี้แล้ว
รัมโป: ใช่ไหม! งั้นคุนิคิดะก็มาว่ายด้วยสิ
คุนิคิดะ: เอ๋? ผมด้วย?
รัมโป: ไม่มีคำพูดไหนเกินจริงไปกว่านึ้แล้ว...ใช่มะ?
คุนิคิดะ: อืม..อืม..ครับ.. (ไม่อยากทำลายรัมโปซังที่อารมณ์ดีอยู่ด้วยสิ) ขะ..เข้าใจแล้วครับ
รัมโป: ท่าทางนายดูเหมือนยอมแพ้เลยนะ...ไม่มีอารมณ์หรอ?
คุนิคิดะ: เอ๋! (ไม่อยากทำลายรัมโปซังที่อารมณ์ดีอยู่ด้วยสิ ถ้างั้นจะต้องเปลี่ยนใจแล้วหล่ะ!) คุนิคิดะ ดปโป จะขอแสดงความสามารถเอง!!
รัมโป: งั้น..เตรียมตัว—ไป!!
คุนิคิดะ: ฟรีสไตล์!! กรรเชียง!! กรรเชียง!! ผีเสื้อ!! ฟรีสไตล์!! กรรเชียง!! กรรเชียง!! ผีเสื้อ!! เป็นไงครับรัมโปซัง! ผมว่ายเป็น—อ่ะ?เอ๋? รัมโปซัง? รัมโปซัง?
(Me: ควรพาคุนิคิดะไปแข่งโอลิมปิค555)
รัมโป: ย่าห์~คุนิคิดะนี่ใสซื่อมากเลยหล่า~
คุนิคิดะ: นี่รัมโปซัง..ออกไปเมื่อไหร่เนี่ย??
ดาไซ: บุ๋งงงๆๆๆ ไม่มีคำพูดไหนเกินจริงไปกว่านี้อีกแล้ว ใช่ม้าา บุ๋งงงๆๆๆๆ
คุนิคิดะ: ยังไงก็เหอะ..เมื่อไหร่แกจะหยุดดำน้ำสักทีเนี่ยย?!
__________
อัตสึชิ: อ่า~~อร่อยยจังง~!
ทานิซากิ: เป็นมื้อที่หรูหรามากเลยนะ อยากให้นาโอมิมากินด้วยจัง
เคนจิ: แช่ออนเซ็น..กินอาหารอร่อยๆ~หลังจากกินจนอิ่มแล้ว..ว้า...จะนอนหล่ะนะ...
อัตสึชิ: เดี๋ยวๆเคนจิคุง ใกล้จะถึงห้องแล้วนะครับ...อย่าเพิ่งง่วงสิครับ
คุนิคิดะ: พวกนายเสียงดังกันไปแล้ว..เดินเงียบๆกันหน่อย
ทานิซากิ: อ่ะ! ขอโทษครับ!
อัตสึชิ: ฮ่ะๆ คุนิคิดะซังเนี่ยเหมือนครูพาเดินมาทัศนศึกษาเลยนะครับ!
คุนิคิดะ: จะปล่อยให้ทำตามใจชอบไม่ได้..แล้วฉันเคยเป็นครูมาก่อนนะ!
อัตสึชิ: ก็จริงอยู่นะครับ
คุนิคิดะ: สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมันไม่สำคัญหรอก เข้าห้องกันเถอะ
ทานิซากิ: ว๊ากก!! กลางห้อง..มีศพผูกคอตายอยู่!!!
รัมโป: ตามคาดเลยสำหรับยอดนักสืบผู้นี้! เวลามาออนเซ็นเรียวกังก็มักจะเจอกับการฆาตกรรม นี่สินะที่เรียกว่าชะตากรรมที่น่าเศร้า
คุนิคิดะ: ฉันสงสัยอยู่ว่าทำไมนายถึงกลับห้องเป็นคนแรก...นายทำอะไรเนี่ยดาไซ!! อัตสึชิ เคนจิเอาดาไซลงมาหน่อย
เคนจิ & อัตสึชิ: ครับ
เคนจิ: ฮึบ...
อัตสึชิ: ช่วยผมยกตรงนี้ได้ไหม? หนึ่ง..สอง—
คุนิคิดะ: นายทำอะไรอยู่เนี่ย?
ดาไซ: ย่าห์~ คานบนนี้เพดานนี้ดูเจ๋งสุดๆไปเลยฉันเลยต้องทดสอบความแข็งแรงซักหน่อยเลยใช้โอบิดูหน่ะ แต่ดันลื่นและคอฉันเลยบังเอิญไปแขวนบนนั้นอ่ะ
(Me: โอบิ = ผ้าคาดผูกเอวยูกาตะ/กิโมโน)
คุนิคิดะ: สถานการณ์มันเป็นแบบไหนกันแน่? แขวนตัวเองด้วยเนี่ยดาไซ
ดาไซ: อ่า..จริงๆแล้วฉันจะต้องแขวนตัวเองด้วย! ถ้าฉันจะตายก็ต้องตายแบบสง่าเท่านั้น!!
คุนิคิดะ: ทำไมนายเป็นคนไร้วินัยอย่างนี้นะ? แล้วก็นายทำให้ฟูกยับไปหมดแล้วนะ!!
รัมโป: อ่ะฮ่าๆๆ! ในสถานการณ์นี้ เราต้องจมลงไปในฟูกสิ!!
คุนิคิดะ: เดี๋ยวก่อนรัมโปซัง!! ทำอะไรหน่ะครับ??
รัมโป: โอ้วว! ฟูกกับหมอนนุ่มจังเลย หมอนนี้—ย่าห์!
ทานิซากิ: ว๊าก! เดี๋ยวทำอะไรหน่ะครับรัมโปซัง??
รัมโป: ฮิๆ สงครามปาหมอนไงหล่ะ! อัตสึชิคุง เคนจิคุง ทุกๆคนมาเล่นกันเถอะ! อ่ะนี่~
อัตสึชิ: ดูน่าสนุกจังเลย! งั้น..ย่าห์!
รัมโป: โอ้ววดีนิ! ต่อไปเคนจิคุง!
เคนจิ: โอ๊ะ! งั้นหรอ..มันคือสงครามปาหมอน! งั้น
คุนิคิดะ: ทุกคนหยุด!!
เคนจิ: นี่แหนะ!!!
คุนิคิดะ: เฮือก! อ๊ากกก...
อัตสึชิ: หมอนเคนจิคุงปาเต็มแรงเข้าหน้าคุนิคิดะซังจังๆเลย...
รัมโป: โชคดีมากเลยคุนิคิดะ! เซฟหน้าเลย!
(Me: น่าจะเอาไปเปรียบเทียบกับดอจด์บอลนะที่โดนหน้าแล้วอีกฝ่ายจะไม่ได้คะแนน)
คุนิคิดะ: เคนจิ..พลังของนายคือแรงยอดมนุษย์เลยนะ..ระวังหน่อยสิ!!!
เคนจิ: คร้าบ!
คุนิคิดะ: เฮ้อ...หยุดสงครามปาหมอนแล้วนอนได้แล้ว งั้นจะปิดไฟหล่ะนะ
รัมโป: คุนิคิดะคุง~ มันมืดแล้วผมนอนไม่หลับอ่ะ~
คุนิคิดะ: รัมโปซัง..ถ้างั้นช่วยบอกให้เร็วกว่านี้หน่อยสิครับ..เข้าใจแล้วครับงั้นเปิดโคมไฟอันเล็กแทนนะครับ ถ้าเป็นอันนี้โอเคสินะครับ?
รัมโป: อื้ม!
คุนิคิดะ: งั้น..หลับต่อนะ
ดาไซ: คุนิคิดะคุง~มันไม่มืดแล้วฉันนอนไม่หลับอ่ะ~
คุนิคิดะ: ทำไมนายไม่พูดให้เร็วกว่านี้เล่า!!
ดาไซ: ง่า...ฉันคิดว่ามันก็ได้นะที่เปิดไฟนอน~ แต่ฉันคิดว่า..มันไม่เหมือนปกติที่ปิดไฟนอนอ่ะ
คุนิคิดะ: ถ้างั้นก็เอาฟูกคลุมหัวนายสิจะได้มืด!
ดาไซ: จริงด้วย!
คุนิคิดะ: งั้นฉันปิดไฟนะ!!
ดาไซ: คุนิคิดะคุง~ถ้าเอาฟูกคลุมหัว..เท้ามันก็โผล่หน่ะสิ..มันหนาวนะ~!
คุนิคิดะ: เรื่องแค่นี้คิดเองสิฟ่ะ!!
(Me: อิดาไซมันต้องแกล้งแน่นอนค่ะ!!)
อัตสึชิ: เอ่อ...
คุนิคิดะ: อะไรอัตสึชิ? มันไม่มืดนายก็เลยนอนไม่หลับหรือไง?
อัตสึชิ: ไม่สำคัญหรอกครับ..แต่ถ้าไฟมันเปิดๆปิดๆเนี่ย..ผมจะนอนไม่หลับนะครับ..
คุนิคิดะ: เอ๋..ก็จริง..งั้นปิดไฟนอนหล่ะกันนะตกลงไหม?
ดาไซ: ยังไงก็เถอะ…คุนิคิดะคุง~~
คุนิคิดะ: ตอนนี้อะไรอีกหล่ะ?
ดาไซ: แค่อยากเรียกเฉยๆ~
(Me: อิดาไซกวนโอยมากกกก)
คุนิคิดะ: รีบๆนอนไปเลย!!!
_________
อัตสึชิ: ในระหว่างนอน..จู่ๆก็ตื่นมาเข้าห้องน้ำ ใช่แล้ว..ดูเหมือนว่าแช่ออนเซ็นตอนกลางคืนได้สินะ...ไปอีกรอบดีกว่า
อัตสึชิ: เอ๋!! มีเท้ายื่นออกมาจากบ่อน้ำร้อน!! เสียงนี้เหมือนมีคนอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!
ดาไซ: ฮ้า! อัตสึชิคุง! เสียงดังไปแล้วนะ!! ฉันกำลังมีอารมณ์กับการแช่ออนเซ็นอยู่เลยแต่นายตะโกนดังเกินไปแล้ว!
อัตสึชิ: ถ้าจู่ๆเห็นเท้ายื่นออกมาใครๆก็ต้องตะโกนสิครับ!! แล้วนี่วิธีการแช่ออนเซ็นอะไรหน่ะครับ?!
ดาไซ: วิธีการแช่ออนเซ็นของฉันคืออิสระไงหล่ะ!
อัตสึชิ: ก็จริงที่เป็นอิสระของบุคคล...คุณอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่หรอครับ?
ดาไซ: อืม...ราวๆสิบนาทีได้?
อัตสึชิ: สะ..สะ..สิบนาที??? คุณจะตายเพราะแช่ออนเซ็นนานนะครับ!!
ดาไซ: ฮิๆๆๆ นายพูดว่าตาย...แต่ฉันมีชีวิตอยู่นะ?
อัตสึชิ: ความมีชีวิตชีวาอย่างนี้มันคืออะไรกัน..ผมเข้าใจแล้วหล่ะว่าทำไมดาไซซังถึงฆ่าตัวเองไม่ตายสักที...
ดาไซ: ไม่ไหวเลยๆ...เพราะอัตสึชิเสียงดังหน่ะสิ ไปอาบน้ำดีกว่า
อัตสึชิ: (ดาไซซังกำลังจะอาบน้ำ..บางทีนี่เป็นโอกาสที่จะช่วยถูหลังแล้ว!) อ่า..เอ่อ..ดาไซซัง
ดาไซ: อะไรหรอ?
อัตสึชิ: ให้ผมช่วยถูหลังให้นะครับ
ดาไซ: โอ๊ะ...ฝากด้วยหล่ะ
อัตสึชิ: อ่า...
ดาไซ: อะไรหรอ..อัตสึชิคุง?
อัตสึชิ: เปล่าครับ..เอ่อ...คุณยังพันผ้าพันแผลอยู่เลย
ดาไซ: ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน อย่าใส่ใจเลย
อัตสึชิ: ครับ..เอ๋..เอ๋.. ผมถูหลังอย่างนี้นะครับ.. (รู้สึกต่างจากปกติแหะ..ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไม่รู้เลย..ไม่..ควรหาเรื่องพูดเยอะๆสิ...แต่..จะเริ่มจากตรงไหนดี? ไม่รู้เลย..)
ดาไซ: อัตสึชิคุง...อัตสึชิคุง!!
อัตสึชิ: ห่ะ! ครับ?
ดาไซ: นายถูแต่ที่เดิมตั้งแต่แรกแล้วนะ..ช่วยถูที่อื่นด้วยได้ไหม?
อัตสึชิ: อ่าา!!ขอโทษครับ!!
__________
ดาไซ: ฮู้วว~ สบายจุงง~เนอะ..อัตสึชิคุง?
อัตสึชิ: นั้นสินะครับดาไซซัง..เฮ้อ.. (สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย) —จ๊อกก— อ่ะ!!
ดาไซ: โอ๊ะ..อะไรหรอ? หิวหรอ?
อัตสึชิ: เอ๋..อ่า..ครับ...
ดาไซ: อืม..ฉันก็หิวนิดหน่อยเหมือนกัน เอาหล่ะ...มากับฉันหน่อย
อัตสึชิ: เอ๋..ดาไซซัง..จะไปไหนหรอครับ? ดาไซซัง? ดาไซซัง...มันไม่เป็นไรหรอครับ? นี่มันบุกห้องครัวของเรียวกังเลยนะครับ...
ดาไซ: ไม่ต้องห่วง ถึงพวกเราจะเป็นลูกค้า ถ้าโดนดุหล่ะแม้แต่เผด็จการชั่วร้ายก็ไม่สามารถตำหนิเราได้หรอกนะ
(Me: ประโยคตัวเอียงในฉบับแปลบอกว่าประโยคนี้อ้างอิงจากผลงานนิยายสั้นของดาไซ โอซามุที่ชื่อว่า ‘วิ่งสิ,เมลอส!’)
อัตสึชิ: เผด็จการชั่วร้าย..เอ่อ..พูดเรื่องอะไรหน่ะครับ? ถึงเราจะเป็นลูกค้าแต่ก็มีเจตนาดีนะครับ
ดาไซ: อ่า..ใครจะสนเรื่องจิ๊บจ๊อยพักนั้นกันหล่ะ อืม..ในตู้เย็นนี่..โอ้ววว มีข้าว น้ำร้อน โอ้ว! มีหมดเลยย เรามาทำโอชาสุเกะที่อัตสึชิคุงชอบกัน!!
(Me: โอชาสุเกะรู้อยู่แล้วเนอะว่าคือข้าวราดน้ำชา)
อัตสึชิ: โอชาสุเกะ!!!
ดาไซ: ตอนที่ฉันเจออัตสึชิคุงครั้งแรกเราก็กินโอชาสุเกะสินะ
อัตสึชิ: แม้ว่าคุนิคิดะซังจะจ่ายก็ตาม...
ดาไซ: อัตสึชิคุงใส่ใจเรื่องเล็กน้อยจังเลยนะ เอาหล่ะ...ใส่ข้าวลงไป..ใส่แซลม่อนลงไป..ตามด้วยโรยสาหร่ายลงไปบนชาม~ ปิดท้ายด้วยเทน้ำชาลงไป~
(Me: ชาสุเกะทำตามนี้จริงดิ! จะได้เอาไปลองทำบ้างอยากกิน~>>อินี่แปลตอนดึก พึ่งรู้ว่าดาไซก็ทำอาหารเป็นเหมือนกัน)
อัตสึชิ: ดูน่าอร่อยจังเลย! ผมกินได้หรือยัง?
ดาไซ: อย่าพึ่งหมดหวังตอนนี้สิอัตสึชิคุง สุดท้ายโรยสาหร่ายลงปาย~
อัตสึชิ: อ่าาาา~~~
ดาไซ: เอาหล่ะ..กินกันเถอะ!!
อัตสึชิ: ครับ! จะทานแล้วนะครับ! หว่า! อ่ะ! ร้อน!
ดาไซ: ฮ่าๆๆๆ อัตสึชิคุง..นายกินข้าวเยอะมากเลยนะ
อัตสึชิ: ไม่หรอกครับ..แต่มันอร่อยมากเลย!!
อัตสึชิ: ขอบคุณสำหรับอาหารครับ
ดาไซ: อัตสึชิคุง ตอนแรกที่นายบอกว่า “ไม่เป็นไร” แต่กลับขออีกถ้วยๆเรื่อยๆเลยน้า~
อัตึสชิ: ก็เพราะว่ามันอร่อยมากๆเลยนิครับ...
ดาไซ: ฮิๆ...งั้น..กลับห้องกันเถอะ
อัตสึชิ: อ่า..เอ่อ...ผมมีเรื่องอยากพูดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วหน่ะครับ..ขอบคุณมากๆนะครับที่คอยดูแลผม วันนั้นถ้าผมไม่ได้มาเจอกับดาไซซัง..ผมก็คงจะก่ออาชญากรรมขึ้นมา..หรือบางทีอาจจะอดตายไปเลยก็ได้ แต่พอคุณให้ผมเข้าร่วมสำนักงานนักสืบ..ได้เจอกับทุกคน..วันนี้ก็ด้วยที่พาผมมาเที่ยว ผมดีใจมากๆเลยหล่ะ ดาไซซัง..ขอบคุณมากๆนะครับที่ให้ผมเข้าสำนักงานนักสืบ!!
ดาไซ: ฮู้วว...คร่อก..ฟี้…
(Me: ดาไซอิเลวววว น้องเขาอุตส่าห์พูดมาตั้งนานนน)
อัตสึชิ: เอ๋..หลับหรอ? ดาไซซัง..ดาไซซัง?!
ดาไซ: อ่า..พอแช่ออนเซ็นแล้วกินจนอิ่มเลยง่วงหน่ะ...ถ้าฉันปิดตาลงตลอดไปคงเป็นวิธีที่ดีเลยสินะ?
อัตสึชิ: พูดอะไรหล่ะครับนั้น..หรือว่า..เอ่อ...ได้ยินที่ผมพูดไปก่อนหน้าไหมครับ?
ดาไซ: อือ..ได้ยินสิ...
อัตสึชิ: หู้วว..ดีจัง
ดาไซ: เพราะว่ามันอร่อยมากๆนายก็เลยขออีกชามไงหล่ะ
อัตสึชิ: นั้นมันก่อนหน้านี้ทั้งหมดนี่หน่า!!!
ดาไซ: ฮ้าววว~ อัตสึชิคุง..ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไปนอนกันเถอะ
อัตสึชิ: ครับ… (ถ้าได้ยินที่ผมพูดก่อนหน้า ผมจะมีความสุขมากนะ แต่พอได้พูดสิ่งที่คิดไปแล้วก็รู้สึกดีสินะ?)
(Me: มั่นใจอ่ะว่าดาไซได้ยินแน่ๆเลยแต่นางคงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินชัวร์!! เหมือนที่ชูยะบอกอ่ะว่านางไม่เก่งเรื่องการแสดงออก)
__________
คุนิคิดะ: เห้ย..เมื่อไหร่จะตื่นห่ะ?
อัตสึชิ: อืมม..เอ๋...ว๊าก!! คุนิคิดะซัง..อรุณสวัสดิ์ครับ!
คุนิคิดะ: รีบๆตื่นแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว
อัตสึชิ: ครับ..แต่ทำไมหล่ะครับ?
คุนิคิดะ: นายถามฉันว่าทำไม ตอนนี้พวกเราต้องทำความสะอาดเรียวกังหน่ะสิ!
อัตสึชิ: ทำความสะอาด??
รัมโป: ทำไมจู่ๆพวกเราต้องทำความสะอาด..ให้ฉันยอดนักสืบผู้นี้เป็นผู้บอกเหตุผลให้ฟัง...เจ้าของเรียวกังคือเพื่อนของประธาน เมื่อวานพวกเราอยู่พักที่นี่ฟรีและในวันนี้พวกเราจะต้องความทำความสะอาด เข้าใจไหม?
อัตสึชิ: ครับ..แล้วก็..
รัมโป: คุนิคิดะ...นายคงจะไม่พูดว่า..ยอดนักสืบจะต้องช่วยทำความสะอาดหรืออะไรอย่างนี้ใช่ม้า?
คุนิคิดะ: นะ..แน่นอนว่าไม่ครับ..รัมโปซัง ปล่อยให้พวกเราจัดการเถอะครับ
รัมโป: งั้นก็ไม่มีปัญหานะ
คุนิคิดะ: ฉันไม่คิดจะให้รัมโปซังมาทำความสะอาด..เคนจิก็แรงยอดมนุษย์ งั้นก็เหลือห้าคนน่าจะพอ
อัตสึชิ: บอกว่าห้าคน..แต่ดาไซซังไม่อยู่นะครับ
คุนิคิดะ: อะไรนะ? เอ๋..คลาดสายตาฉันไปแปปเดียวเองนะ...ดาไซอยู่ไหน?
ทานิซากิ: อ่ะ..คุนิคิดะซัง..ในแม่น้ำนั้น..มีคนรูปร่างเหมือนดาไซซังอยู่หน่ะครับ...
ดาไซ: ฉันไปและเด้ออ!
คุนิคิดะ: พูดว่า “ฉันไปและเด้อ”งั้นหรอ!!! อย่าหนีนะเว้ย!!! ดาไซ!!! เห้ย!ดาไซ!!! ดาไซ!!!!!
-END-
กริ๊ดดด ชอบมากเลยค่ะ!!!
ขอบคุณที่แปลให้นะคะ เข้าใจง่ายกว่าที่ตัวเองแปลอีก(อีนี่มันตกอังกฤษ(• ▽ •;))
ถ้าไรท์ว่างรบกวนแปลอันนี้ให้ด้วยได้มั้ยคะ? (วาปได้เปล่าอ่ะ?(;^ω^)→ https://m.youtube.com/watch?v=ZgcdyJLNYJY
กรี๊ดดดด มีคนแปลด้วยยย นังดาทำไมน่ารักงี้้
ขอบคุณที่แปลนะคะ ><
บรรยากาศดูรึกครื้นมากเลยค่ะ 5555 น่ารักมากกก
ทุกคนดูวนๆมาศูยน์กลางที่ดาไซ ตั้งแต่มาร์เฟียแล้ว โง้ย น่าย๊ากกกกกก////////////////////// อัตสึน่ากินจังลู-- แค่ก!