อย่ากินนะ!!! ข้าไม่อร่อยหรอก

จากนักศึกษาสาววัยยี่สิบเอ็ดปีที่ติดซีรี่ย์จนตายตาค้างกลับกลายเป็นพนักงานฝ่ายบุคคลแดนปรโลกไปโดยไม่รู้ตัว  และที่สำคัญความทรงจำก่อนหน้าทั้งหมดดันมาหายไปด้วยเวลาเพียงสองวัน ............ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? 

ไหนจะความฝันประหลาดที่สมจริงเสียจนน่ากลัวนั่นอีก  ยังไม่ทันจะได้ไขข้อข้องใจอันใดก็โดนหมายหัวซะงั้น  ต่อมาพบว่ามีความผิดมากมายที่ก่อขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ  เป็นเหตุให้ต้องถูกโยกย้าย  

แต่เท่านั้นยังไม่พอ  กลับมาแดนปรโลกได้เพียงค่อนวัน  ก็ต้องแบกร่างไปยังสะพานวัฏสงสารอีกครั้งท่ามกลางสายตาตำหนิจากป้าเมิ่งและเหล่าผู้คุมวิญญาณ

ตายมาแบบยังไม่ทันได้พักสายตา ฟื้นขึ้นมาสูดอากาศเข้าปอดไปได้ไม่เท่าไร  ก็ต้องลุกขึ้นถกกระโปรงยาวแบบจีนโบราณ วิ่งโผนทะยานราวกับจอมยุทธ เหตุผลที่ต้องวิ่งน่ะเหรอ?  ........... ก็แค่เห็นเลือดท่วมตัวขนาดนั้นแต่ยังมีแรงวิ่งเนี่ย เป็นใครจะอยู่ให้โง่กัน!!  

ทันทีที่ตั้งสติได้  หญิงสาวก็ได้กลิ่นบางอย่างลอยมาแตะจมูก  มันทั้งเหม็นทั้งคาว  หญิงสาวหันไปมองยังต้นตอด้วยความหงุดหงิด 

ริมฝีปากบางแต่งแต้มด้วยสีแดงของกุหลาบสดในยามเช้า เมื่อแสงแดดตกกระทบลงมา องค์ประกอบของใบหน้าก็เด่นชัด คิ้วหนาตาคม จมูกโด่งเห็นเป็นสัน  ลำคอเรียวยาวน่าสัมผัส ท่อนแขนแกร่งที่ดูไม่ใหญ่จนเกินงาม มองลงไปจะเห็นนิ้วเรียวยาวทั้งห้าเรียงเป็นระเบียบ แล้วก็เอ่อ............

มันจะงดงามมากถ้าหากในมือของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยตับ ไต ไส้ พุง !!

ราวกับรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา  เขายกยิ้มบางเบาพลางพยักหน้าทักทาย "แม่นาง"

..........ข้า ........"ไสหัวไป!!"

ใครรู้ช่วยตอบทีว่านี่มันนิยายจีนโบราณหรือหนังฆาตกรรม ?

ปล. นี่สภาพน้องเฟิงมี่ตอนตายค่ะ 555 เหมือนตอนรอไรท์อัพนิยายแล้วใกล้จะลงแดง