สู้ๆ ไอ้จ๋อม !!

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

    เสียงร้องไห้ของจ๋อมที่โรงพยาบาล... ฮือๆๆ เเม่จ๋า เเม่ อย่าเป็นอะไรนะเเม่ต้องอยู่กับจ๋อมนะ..... ( จ๋อมร้องไห้คร่ำครวญ )

... 6 วันก่อนหน้านี้ ...

ณ.บ้านของจ๋อมเด็กชายที่อยู่กับเเม่เพียงสองคน จ๋อมอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเเห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านชนบท

มีคนพลุกพล่านอยู่มากมาย มีหลายบ้านหลายครอบครัวที่อาศัยอยู่ด้วยกัน จ๋อมเป็นเด็กน่ารัก เป็นเด็กนิสัยดี เเต่จ๋อมเป็นเด็กค่อนข้างที่จะยากจน พ่อของจ๋อมก็ ทิ้งจ๋อมไปตั้งเเต่ยังเด็ก ทิ้งไว้เพียงเเค่นามสกุล จ๋อมจึงต้องอยู่กับเเม่เพียงสองคนมาจนเติบใหญ่ เเม่ของจ๋อมชื่อ จุ๋ม เป็นเเม่ค้าเข็นรถขายข้าวเเกง ทุกเช้าจ๋อมก็จะได้ยินเสียงนี้ เวลาตื่นไปโรงเรียน

จ๋อมเอ้ย !! จ๋อม ไอ้จ๋อม มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองเลยรึไงว้ะ รีบลุกไปโรงเรียน เดี๋ยวไปไม่ทันรถรับส่ง เร็วๆลุกเลย ( เเม่พูด )

ครับเเม่ ตื่นเเล้วครับ !! ตะโกนเสียงดังเเต่เช้าเลยนะ

ตื่นเก่งจังเลยนะครับ ( จ๋อมพูด )

มาเร็ว รีบๆ กินข้าวก่อน รถรับส่งมาเเล้ว อ่ะ เอาเงินค่าขนมไป ( เเม่ส่งค่าขนมจ๋อม )

โหย 10 บาทเองหรอเเม่ จะพอกินมั้ยเนี่ย ( จ๋อมพูด )

ถ้าเเกอยากได้ มากกว่านี้ เเกก็ต้องช่วยเเม่ทำงาน อย่ามัวเเต่เกียจคร้าน ตัวเป็นขน ตอนนี้มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป อย่าดื้อ อย่าซน อย่าให้เเม่ต้องผิดหวังในตัวเเกเข้าใจมั้ย ( เเม่พูด )

จ๋อมทำหน้าสลด ละพูดว่า ครับเเม่...

ไปเรียนเเล้วนะครับ สวัสดีครับเเม่

เออๆ ตั้งใจเรียน.. ( เเม่พูด )

เเละจ๋อมก็เดินขึ้นรถไป....

จ๋อมเดินไปอย่างมั่นใจ เเละ ตะโกนกลับมาว่า

เเม่ !!

เเม่ตกใจเเลหันไปมองจ๋อม

อะไรของเเกอีก ไอจ๋อม (เเม่พูด)

จุ๊บเหม่งก่อนเเม่ (จ๋อมพูด)

เเกนิไม่รู้จักตงจักโต ขาดฉันไป เเกจะไปทำอะไรกิน ทำตัวเป็นเด็กติดเเม่เเบบนี้ (เเม่พูด)

จุ๊บบบบ (เเม่จูบลงบนหน้าผากของจ๋อม)

โอเคครับ รักเเม่ที่สุดในโลกเลย มีกำลังใจ ไปเรียนเเล้ว ฮ่า ฮ่า (จ๋อมพูด)

ไปเรียนได้เเล้ว ถ้ายังไปเดี๋ยวเเม่จะไปส่งเเก (เเม่พูด)

จริงหรอเเม่ เเม่จะไปส่งจ๋อมจริงหรอ (จ๋อมพูด)

ฉันจะไปส่งเเกด้วยไม่เรียวฉันนี่ ไป... ไปเรียนได้เเล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย (เเม่พูด)

จ๋อมรีบวิ่งขึ้นรถทันที เเละจ๋อมก็มาถึงโรงเรียน...

***** *****

ณ.โรงเรียนของจ๋อม.. **

ภาษาอังกฤษวันนี้ ครูอยากให้บอก ชื่ออาชีพที่ตัวเองใฝ่ฝันอยากจะเป็น

เป็นภาษาอังกฤษ เดี๋ยวครูจะให้ลุกขึ้นตอบทีละคนนะคะ (ครูพูด) ใครจะอาสาตอบเป็นคนเเรก ขอให้ยกมือขึ้ยเลยค่ะ

เเจ็ค (เพื่อนจ๋อม) ผมครับครู

โอเคเเจ็ค เเจ็คมีความฝันอยากจะเป็นอะไร (ครูพูด)

ผมอยากเป็นหมอครับ (เเจ็คพูด)

หมอภาษาอังกฤษพูดว่าอะไร (ครูพูด)

เอ่อออ ด๊อก ด๊อก ด๊อก เอ่อออ ด๊อกเตอร์ ครับครู

เเหม มาด๊อกหลายตัวเลยนะ

เเล้วทำไมถึงอยากเป็นหมอล่ะ (ครูพูด)

ผมอยากรักษาคนครับ ผมเห็นหมอได้อยู่ไกล้ พยาบาลสวยๆ อิๆ (เเจ็คพูด)

เเจ็ค เธอไม่รู้หรอว่า หมอสมัยนี้ เค้าต้องเรียนจบเกรดสูงๆ เรียนพิเศษทุกวัน กว่าจะสอบหมอติด ต้องใช้เเต่สมอง เธออยู่อย่างนี้ เธอจะยังอยากเป็นหมออยู่มั้ยเอ่ย ไอ้ที่เธอบอกว่า อยากรักษาคน ครูพอเข้าใจเเละพอส่งเสริมเธอได้นะ เเต่พอเธอพูดว่า เธออยากอยู่ไกล้พยาบาลสวยๆน่ะสิ ครูว่าเธอต้องไปคิดใหม่เเล้วนะ (ครูพูด)

โถ่ววว... ครู ก็ผมพูดความจริงนะครับครู ใครๆเค้าก็อยากเป็นหมอกันทั้งนั้น... (เเจ็คพูด)

งั้นเธอก็ต้องตั้งใจเรียน ห้ามมาสาย ส่งการบ้านทุกคาบ ห้ามหลับในห้อง ครูว่าเเบบนี้มันก็โอเคเเล้วนะ

เข้าใจมั้ยเเจ็ค...

ฮ่า ๆๆๆ (เพื่อนๆต่างพากันหัวเราะ)

เเจ็คเกาหัวเเละพูดว่า ครับครูก็ได้ครับ ผมจะทำตามที่ครูบอกครับ จะนำไปใช้ทุกข้อเเนะนำ จะทำตามอย่างเคร่งครัดเลยครับครู

อย่ามาทำเสียงประชดประชันครูนะ เธอนิมันร้ายกาจจริงๆ (ครูพูด)

เอ้า คนต่อไป (ครูพูด)

มาลี (เพื่อนจ๋อมผู้หญิง) หนูค่ะคุณครู (มาลีพูด)

ไหนเธอลองบอกครูซิ ว่าเธออยากเป็นอะไร (ครูพูด)

หนูอยากเป็นพยาบาลค่ะ (มาลีพูด)

พยาบาลภาษาอังกฤษพูดว่าอะไรจ๊ะ (ครูพูด)

เนิร์สค่ะคุณครู (มาลีตอบ)

ทำไมจึงอยากเป็นพยาบาลล่ะ ไหนลองบอกเหตุผลให้ครูฟังหน่อย ไม่เอาเเบบเเจ็คนะ (ครูพูด)

ค่ะครู หนูอยากเป็นพยาบาล เพราะหนูอยากช่วยเหลือคนไข้ อยากช่วยเหลือคนชรา คนป่วยที่ยากที่จะเข้าถึงโรงพยาบาลค่ะ (มาลีพูด)

ครูยิ้มเเละบอกกับ เพื่อนๆในห้องว่า ทุกๆคน ปรบมือให้มาลีหน่อย ทุกคนต้องเอาอย่างมาลี ต้องคิด เเละต้องมีเหตุผลเเบบมาลีนะ เข้าใจมั้ย (ครูพูด)

เพื่อนๆในห้องก็ตอบกลับมาว่า ครับ/ค่ะ เเละปรบมือให้มาลีดังสนั่นห้อง

เมื่อครูต้องการคำตอบเพื่อนๆ จนหมดครบทุกคน จนมาถึงจ๋อมเป็นคนสุดท้าย

เอ้าคนสุดท้าย นายจ๋อม (ครูพูด)

จ๋อมลุกขึ้น เเละมองไปรอบๆ เเละจ๋อมก็ได้นึกถึง

เเม่ คนขายข้าวเเกง

เเละจ๋อมก็ได้บอกกับครูไปว่า ผมอยากเป็นเชฟครับ (จ๋อมพูด)

ครูทำหน้าสงสัยเเล้วถามจ๋อมกลับไปว่า ทำไมจึงอยากที่จะเป็นเชฟล่ะ (ครูพูด)

ผมอยากเปิดร้านขายข้าวเเกงครับ (จ๋อมพูด)

เพื่อนๆในห้องหัวเราะ

ฮ่าๆๆๆ เชฟจ๋อม ขายข้าวเเกง เชฟจ๋อม ขายข้าวเเกง ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ครูหันไปว่าเพื่อนๆในห้องว่า อย่าหัวเราะเพื่อน

เเละครูก็หันมาหาจ๋อม เเล้วพูดกับจ๋อมว่า จ๋อมทำไมจึงอยากเป็นเชฟ เเล้วมาขายข้าวเเกงล่ะ (ครูพูด)

เเล้วจ๋อมก็บอกกับครูว่า ผมอยากช่วยเเบ่งเบาภาระเเม่ครับ ผมเห็นเเม่ต้องเหนื่อย เข็นรถขายข้าวเเกงทุกเช้า ต้องเจอทั้งฝน ทั้งเเดด บางครั้งเเม่ก็ไม่สบาย เเต่เเม่ไม่เคยก็ไปหาหมอ ผมสงสารเเม่ ผมสงสารเเม่จริงๆครับ (จ๋อมพูด)

จ๋อมพูดจนน้ำตา ของลูกผู้ชาย หยดลงบนโต๊ะ จนทำให้ครูซึ้ง น้ำตาไหลไปด้วยเช่นกัน

เอาล่ะ คาบนี้พอเเค่นี้ก่อนนะ วันนี้ครูขอฝากการบ้าน ให้ทุกคนมาเล่าประวัติส่วนตัวเป็นภาษาอังกฤษ ให้ครูฟัง สำหรับวันนี้ครูขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อน เชิญเเยกย้ายกลับบ้านได้เลยค่ะ (ครูพูด)

หัวหน้าห้องบอกทำความเคารพ นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ ขอบคุณครับคุณครู

จ๋อมเดินหยิบกระเป๋า เเละเดินไปที่รถรับส่ง เพื่อที่จะรอกลับบ้าน

เเต่ก็มีเสียงเสียงหนึ่งบอกว่า จ๋อม สู้ๆนะ

จ๋อมก็ไม่เอะใจอะไรก็เดินขึ้นไป เเละกลับมาถึงบ้าน

************

ณ.บ้านของจ๋อม

เเม่ เเม่ เเม่ ผมกลับมาเเล้วครับ (จ๋อมพูด)

เสียงใครเอะอะ โวยวาย เเถวนี้วะเนี่ย (เเม่พูด)

เอ้าจ๋อมหรอ จะเสียงดังเอะอะโวยวายทำไมล่ะ

ฉันอยู่ตรงนี้ไกล้ๆเนี่ย (เเม่พูด)

เเม่เมื่อยตรงไหนมั้ย เดี๋ยวจ๋อมนวดให้เเม่นะ

อ่ะเเม่นั่งลงๆนะ (จ๋อมพูด)

เอ้อออ ดีๆๆ นี่เเกไปโดนตัวไหนมาเนี่ย อยู่ๆ ก็มานวดให้เเม่ ปกติวันทั้งวันเเกก็จะกระโดดเข้ามุ้งนอน (เเม่พูด)

ก็จ๋อมอยากนวดให้เเม่นิครับ จ๋อมน่ะ รักเเม่มากนะ เเม่อยู่กับจ๋อมเพียงเเค่สองคนเอง จ๋อมสัญญานะครับ ถ้าจ๋อมเรียนจบ จ๋อมจะไปเรียนทำอาหาร เป็นเชฟ มาเปิดร้านขายข้าวเเกงที่อร่อบที่สุด ในเเถวนี้เลยเเม่ เเล้วเเม่ก็จะได้ไม่ต้องเหนื่อย นอนนับเงินอย่างเดียวเลย เเม่ว่าดีมั้ย (จ๋อมพูด)

นี่เเหนะ (เเม่ดีดหน้าผากจ๋อม)

โอ้ยย เเม่ดีดหัวจ๋อมทำไมเนี่ย (จ๋อมพูด)

ดีดหน้าผากเว้ย (เเม่พูด)

เเกรู้มั้ย ว่าเงินน่ะ มันไม่ได้มาง่ายๆหรอกนะ กว่าเราจะได้มาเเต่ละบาทน่ะ มันต้องเหนื่อย ยากเย็นเเสนเข็ญขนาดไหน ถ้าเเก เป็นเชฟ เเล้วอยู่มาวันนึง กิจการเเกล่มละลาย จะทำไง เเม่ยังคงนั่งนับเงินเเกอยู่มั้ยล่ะ (เเม่พูด)

เเต่เเม่... (จ๋อมพูด) หยุด (เเม่พูด)

ตอนนี้เเกมีหน้าที่เรียนเเกเรียนไปก่อน เเกยังมีเวลาคิดอีกเยอะ การทำอาชีพขายข้าวขายเเกงอะไรเนี่ย มันไม่ใช่ง่ายๆ มันต้องเเลกกับความเหนื่อยยากลำบาก วันๆ เเม่เองก็ขายได้ไม่เยอะ ได้เงินก็น้อย ต้องประหยัด เพื่อให้เเกค่าขนมไป โรงเรียน (เเม่พูด)

จ๋อมทำหน้าโมโห เเละลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอนเเละปิดประตูเสียงดัง โครม !!

จ๋อมเเกเป็นอะไร จ๋อม !! (เเม่พูด)

เเม่ก็ได้เเต่เคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก

จ๋อมเปิดประตูให้เเม่หน่อย จ๋อม จ๋อม !!! (เเม่พูด)

จ๋อมก็ไม่สนใจได้เเต่นอนเอาผ้าห่มคลุมเเล้วเอาหมอนอุดหู

เเม่ก็พูดไป เเละเคาะประตูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเเม่รู้สึกเหนื่อยเเละล้มลง ตุบ !!!!

*** อ่านต่อหน้าต่อไป ***

จ๋อมผิดสังเกตเเละสงสัยว่าทำไมเสียงเเม่เงียบไป ทำไมเเม่ไม่เคาะประตูต่อ จ๋อม ได้เปิดประตูก็พบว่า เเม่นอนกองอยู่กับพื้น

เเม่ เเม่ เเม่ เเม่ลุกขึ้นมาสิเเม่ เเม่ เเม่ ลุกขึ้นมา เเม่ต้องลุกมา เเม่ ฮือๆ ใครก็ได้ ช่วยเเม่ผมหน่อย

(จ๋อมพูด)

ณ.โรงพยาบาล

ฮือๆๆ เเม่จ๋า เเม่ อย่าเป็นอะไรนะเเม่ต้องอยู่กับจ๋อมนะ เเม่ได้ยินจ๋อมมั้ย เเม่.... (จ๋อมพูดทั้งน้ำตา)

เเละเมื่อทางโรงเรียนทราบข่าว คุณครูที่สอนจ๋อม ก็มาหาจ๋อมที่ โรงพยาบาล เเละ เยี่ยมเเม่ของจ๋อม

เเละหมอก็ออกมาจากห้องคนไข้ เเละบอกกับจ๋อมว่า เเม่เป็นโรคหนักนะ ต้องใช้เงินเยอะในการรักษา

จ๋อมได้ยินถึงกับเข่าทรุด เเละร้องไห้ ไม่หยุด ครูจึงได้เรื่องนี้ ไปบอกกับผอ.โรงเรียน เพื่อที่จะเขียนของบ สนับสนุน ให้เอาเงินมาเสียค่ารักษาพยาบาล ให้จ๋อม ส่วนตัวจ๋อมก็ร้องไห้ จนหมดสติไป

เเละจ๋อมก็ได้ยินเสียงดังมาว่า

จ๋อมเอ้ย ไอ้จ๋อม ตื่นๆ

จ๋อมค่อยลืมตาขึ้น อย่างงัวเงีย เเละเห็นเป็นเเม่ นั่งรถเข็นออกมา โดยมีพยาบาลเข็นออกมาด้วย

จ๋อมเห็นจึงบอกว่า เเม่ เเม่หายเเล้วหรอ

หมอจึงเดินออกมาจากห้องเเละยื่นใบค่ารักษาพยาบาลให้จ๋อม ละพบว่า คนที่จ่ายค่ารักษาพยายาบาลให้ คือทางโรงเรียนของจ๋อมเอง เเละยังมีซองเล็กๆ อยู่ด้วย จ๋อมเปิดดูก็พบว่า ทางโรงเรียนได้จัดหาทุนเรียนฟรี ให้กับจ๋อม ไปเรียนทำอาหาร ที่ต่างประเทศกับเชฟดังๆ

จ๋อมเห็นจึงเอ่ยปากว่า เห้ย เเม่ จ๋อมได้ทุนเรียนทำอาหารฟรี เเล้วเเม่ จ๋อมจะได้เป็นเชฟสมใจเเล้วเเม่ เเม่ดีใจจัง (จ๋อมพูด)

เเล้วจ๋อมก็กอดเเม่ โดยในวันนั้น คนที่บอกจ๋อมว่าสู้ๆ ก็คือครูของจ๋อมเอง ทั้งเเม่ ทั้งครู ก็เลยเอ่ยปากพร้อมกันให้จ๋อมฟังว่า สู้ๆนะจ๋อมมม ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เเละทุกอย่างก็จบลงด้วยดี อย่างเเฮปปี้ วี๊ดวิ้ว

จบบริบูรณ์

************