สารภาพเถอะว่ารักฉันแล้ว

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันเป็นนักเรียนธรรมดาคนนึงที่มีนิสัยน่ารัก เข้ากับเพื่อนได้ดี
ฉันไม่ใช่คนสวยเริดเชิดด่าชาวบ้าน
ฉันไม่ใช่ดาวเด่นที่ใครๆจะรู้จัก
ฉันออกจะบ้านๆผิวคล้ำตากลมน้ำตาลเข้มเกือบดำ
ฉันไม่เคยล่มหลงในความเหลาหล่อของผู้เป็นทายาทเลยแม้แต่น้อย
แต่กับคนนี้
ทำไมฉันถึงควบคุมตัวเองให้น่ารักไม่ได้ล่ะ

เนื้อเรื่อง

สามปีที่อยู่โรงเรียนรัฐบาลอันน่าเบื่อ เซ็งเง็งเง็งกับเพื่อนน่ารำคาญที่วันๆเอาแต่แรดเริดแต่ไม่มีเงินซื้อของมาแต่งตัว  จนตอนนี้  ฉันเรียนจบแล้ว เย่!!!!!!!!
"เหมียว!! ฉันสอบเข้าได้โรงเรียนนานาชาติล่ะ"
โห! เก่งจังเพื่อนคนนั้น
"ดีใจด้วยนะ เกม ฟ้าล่ะ จะสอบเข้าที่ไหน?"
"คง...จะเข้าเอกชนน่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
อยากเข้า มีปัญหามะ?
แน่นอนว่าฉันไม่ตอบอย่างนั้น  ฉันวางท่าน่ารักมาตลอด เรื่องอะไรฉันต้องเอาตัวจริงออกมาล่ะ
ฉันยิ้มก่อนจะออกจากโรงเรียน
ฉันชื่อสายฟ้า อายุสิบสี่ปี อยูม.3จบแล้ววันนี้ และฉันก็มาเอาผลสอบที่โรงเรียนเพื่อเป็นหลักฐานการจบม.3
ฉันขี่จักรยานมาเรื่อยๆ เนื่องจากว่าฉันมาเอาผลสอบแปบเดียวจึงใส่ชุดลำลองเป็นกางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตแขนตุ๊กตาสีขาว ผมดำสนิทตัดสั้นประบ่า(แต่ก็ซอย)ตามกฏของโรงเรียนปลิวปะทะลมที่พัดกลิ่นไอของทะเลเข้าโสตประสาทที่ประมวลว่ามัน'สดชื่น'
เพราะมัวแต่สูดลมเข้าปอดอยู่ ฉันจึงไม่ได้มองทางว่าฉันจะ
"เฮ่ย!!!"
เอี๊ยด!!
โครม!
ตายแล้วตายแล้วตายแล่ว
ตายแหล่วแหน่แน
"ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมากมั้ยคะ"
************************************************************************************************************
"ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมากมั้ยคะ"
ผมรู้สึกหนักๆที่หน้าท้องของผม และผมมั่นใจว่ามันคือ
จักรยาน
ยัยเด็กบ้า  ขี่ไม่มองคนยืนเลยนะ
แต่ยังไงยัยนี่ก็มีมารยาท ที่ขอโทษและรู้ตัวว่าผิด
"ทีหลังมองทางหน่อย"
และไม่รู้ว่าเพราะเสียงผมที่ทำให้เธอชะงัก หรือเพราะหน้าผมจะไปเหมือนญาติเธอคนไหนรึเปล่า
"ปราการ!"
เธอเรียกผม
ไม่น่าเชื่อเลย เธอรู้จักชื่อผม
ผมรู้สึกคุ้นๆกับผู้หญิงคนนี้ ผมสีดำประบ่าซอยจนเริ่มออกหยิกนิดๆ ด้านหน้าซอยสไลด์เหนือคิ้วเล็กน้อยลงไปทางด้านซ้ายของใบหน้า ตาสีเทาที่น่าจะใส่คอนแท็กเลนส์ทำให้หน้าดูหวานมากขึ้น ผิวคล้ำนิดๆแต่ดูสะอาดมีตำหนิจางๆจนมองแทบไม่เห็น ใบหน้าที่ดูจะใสกว่าส้วนอื่นทั้งหมดกำลังมองผมอย่าง
เคียดแค้น
"เอ่อ...เราเคยรู้จักกัน..ใช่มั้ย?"

"ไม่รู้"

ทีแรกก็ดูน่ารักดีนะแต่ตอนนี้ผมขอคืนคำก็แล้วกัน
เธอกำลังจะขี่จักรยานออกไป

"เธอรู้ชื่อฉันได้ไง"
"ไม่รู้"
"อย่ามากวน ยัยเด็กบ้า"
"ใครบ้า ฉันขึ้นนางสาวแล้วย่ะ ไอ้เบ๊อะ"

ถ้าตบผู้หญิงจะมีใครว่าหน้าตัวเมียมั้ยนะ
และแล้ว...
เธอก็ขี่จักรยานออกไป
เธอคนนั้น ทำให้ผมนึกถึงใครคนหนึ่ง
ใครคนหนึ่งที่จากกันมาแล้ว2ปี
************************************************************************************************************
"ปราการรรรรรรรรร"
เสียงลากยาวแสนยาวทำให้เด็กชายเจ้าของชื่อต้องเงยหน้าจากหนังสือ
"มีอะไรเหรอ"
เด็กชายวัยสิบห้ากำลังอ่านหนังสือโอเน็ตถามเสียงห้วน
"ฟ้าอยู่ม.1 โรงเรียนเดียวกับปราการล่ะ"
นี่กะจะติดอยู่กับฉันอย่างเดียวหรือยังไง
"เพราะเราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆไง"
เธอตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
น่าเบื่อ เด็กชายคิดพลางปิดหนังสือลุกไป
เด็กหญิงทำท่าว่าจะตามเขาไปแต่ก็ชะงักเพราะคำพูดของเขา
"น่ารำคาญ"
"หือ?"
"เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันซะทีได้มั้ยยัยเด็กบ้า"
"หา!"
"รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองมันน่ารำคาญขนาดไหน มัวแต่ตามชาวบ้านอยู่ได้"
เด็กชายในตอนนั้นไม่ได้หันไปมอง จึงไม่เห็นน้ำตาที่กำลังไหล
"ฉันเบื่อ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆได้ยินมั้ย เบื่อมากที่ต้องมีเด็กปัญญาอ่อนอย่างเธอมาคอยแจแแบนี้!"
ตึกตึกๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งของเด็กหญิงห่างออกไปเรื่อยๆ
เด็กชายไม่แม้แต่จะปรายตามอง เพียงแค่เดินออกจากตรงนั้นไปอีกทางหนึ่ง