Darkness

Darknees 

ผมตืนขึ้นมาอยู่ในเขตสิ้นสุดของป่ามืด ป่าที่น้อยคนนักที่จะเข้าไปนับว่าเป็นสถานที่สุดท้ายเลยทีเดียวที่คนปกติจะคิดถึง แต่ทุกคนคงจะพอนึกออกนะว่ามีอะไรอยู๋ในนั้น ผมลุกขึ้นนั่งสักพักพอเหนื่อยผมก็เริ่มตีตัวออกห่างจากป่านั้น แน่นอนละถึงจะพ้นเขตป่าแล้วก็เถอะมันก็ไม่ได้แปลว่าคุณจะรอดต่อไปนิ ว่าแต่อยากรู้ไหมครับว่าผมไปนอนกลิ้งอยู่ทำไมตรงนั้น ถ้าอยากรู็ผมจะเล่าให้ฟัง

 

 เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมยังเป็นหนุ่มน้อยน่าละอ่อน อาศัยในเมืองเล็กๆ ในฐานะคนธรรมดา ใช้ชีวิตอย่างคนเร่รอนทั่วไป แต่ถ้าคุณสงสัยว่าคนที่ไหนไม่ธรรมดาบ้าง ผมก็จะตอบให้ โลกใบนี้จะแบ่งกันอยู่ 4 กลุ่มครับ หนึ่งคือผู้ได้รับพลังบริสุทธิ แบบเดินเตะหิมใส่หัวคนอื่นอยู่ดีๆ ก็ได้รับพลังเฉย สองคือผู้เอลฟ์ผู้พิทักผืนป่า สามผู้ที่ก่อตัวจากคำสาป จะไม่นับว่าเป็นคนก็ได้นะ และสุดท้ายก็พวกมนุษย์เดินท้าวเช่นผม ก็นั้นละครับโลกของผมชั่งยุติธรรมเหลือเกิน ชีวิตของผมก็ดำเนินไปตามปกติอย่างคนจอนจัดทั่วไป ขอเศษข้าวเศษปลาประทังชีวิตให้รอดไปวันๆ คงไม่คิดจะทำอะไรแล้วแหละ
 

วันหนึ่งผมวิ่งไปตามถนนพร้อมกับขนมปังชิ้นใหญ่และเจ้าของร้านที่กำลังวิ่งตาม แต่ดูเหมือนวันนั้นคงไม่ใช่วันของผมละมั่งครับ ผมวิ่งไปชนกับเด็กร่างทวมจนผมล้มลง เขาหันหน้ากลับมาหาผม

" ซันชั้นขอโทษ ปล่อยชั้นไปเถอะนะ "

" ได้ชั้นจะปล่อยแก "
 

เขาเอามือมาวางบนไหลผมมือของเขาร้อนมาก ไม่ช้าก็มีสะเก็ดไฟออกมาจากมือเขาคันเปลวไฟก็ลุกขึ้นไหม้ไหล่ของผม จากนั้นก็จำได้แค่โดนเจ้าร้านขนมปังทุบด้วยไม้ ตื่นมาก็พบกับรอยโดนทุบหลายที่และรอยไฟไหมที่ไหล่ขาวของผม แต่ก็ยังโชคดีที่ขนมปังยังอยู่คงเพราะมันเปลื่อนโคลนที่พื้นน่ะ
 

เย็นวันนั้นมีผู้ชายแก่คนหนึ่งเข้ามาหาผมชวนคุยเรื่องต่างๆ แต่ทะวา 

" ฮ่าา ว่าแต่คุณจักผมหรอ " ก็ถามไปด้วยความข้องใจ

" ป่าว ป่าวว แต่ชั้นมีเรื่องๆหนึ่งที่จากบอกเธอน่ะ เธอจะเชื่อหรือป่าวก็ขึ้นอยู่ที่แหละนะ "

" อะไร "

" ชั้นไปรู้มาว่า ถ้าคนเราได้ดื่นกินหัวใจแห่งสัตว์บริสุทธิคนๆ นั้นจะรับพลังที่เขาต้องการ "

" แล้วคุณรู้ได้ยังไง แล้วมากบอกผมทำไม "

" ก็นั้นสินะ ชั้นต้องไปแล้วล่ะพ่อหนุ่ม โชคดีนะ "

บทสนทนาจบลงแค่นั้น แต่ความคิดของผมมันไม่ได้จบลงน่ะสิ