Myungsoo in love [all x myungsoo]

ลำดับตอนที่ #18 : [gyumyung] ANGEL (1/3)

ANGEL…1

‘ผมแอบมองเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาชอบเขามายุ่งวุ่นวายกับผม จะบอกว่ารำคาญก็ไม่เชิงแต่ผมไม่อยากคุยกับเขามากไป เพรารู้ดีว่าเราต่างกัน..’

‘ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงชอบแอบมองผมแต่พอผมหันไปเขาก็มักจะหลบตาผมตลอด และเพราะการอยากรู้ทำให้ผมเดินเข้าไปพูดคุยกับเขาและได้รู้ว่าคนๆนี้ไม่ค่อยสุงสิงหรือยุ่งกับใคร แต่อะไรก็ไม่รู้ที่มันดนใจให้ผมอยากรู้จักกับเขา...’

ชีวิตของการเรียนมหาลัย ใครๆก็ต่างรู้ดีว่ามันอยากลำบากมากขนาดไหน ทั้งดิ้นรน ทั้งไขว่คว้า เพื่อได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แม้แต่มิตรภาพที่แท้จริงยังหาได้ยากแทบจะไม่มี การได้เข้าเรียนมหาลัยเป็นสิ่งที่ใครก็ไฝ่ฝันเพราะวัยรุ่นทั่วๆไปก็มักอยากจะก้าวเข้าสู่รั่วมหาลัยกันทั้งนั้น หลายคนอยากจะหลุดพ้นจากโรงเรียนมอปลายสักทีเพื่อออกมาเผชิญโลกกว้างและอยู่ไกลจากพ่อแม่ตัดความรำคาญที่มีผู้คอยบัญชาชีวิตมาตลอด 18 ปี แต่หารู้ไหมว่าการเรียนมหาลัยนั้นมันยากลำบากกว่าการเรียนมัธยมเป็นไหนๆโดยเฉพาะกับคนที่พยายามดิ้นรนหาเงินเพื่อนำมาจ่ายค่าหน่วยกิจที่มันแพงหูฉี่และยิ่งกว่านั้นก็คือการสอบตกและต้องจ่ายค่าเรียนใหม่  ถ้าเป็นพวกลูกคนมีเงินคงไม่ต้องมาสนใจกับปัญหานี้แต่กับเจา คิม ซองกยูที่ต้องทำงานหนักเพื่อส่งตัวเองเรียนและดูแลพี่สาวที่ป่วยหนักทำให้เขาต้องพยายามทำงานและตั้งใจเรียนเพื่อนไม่ให้ติดเอฟและจะได้มีเวลาไปหาเงินมารักษาพี่สาว

“เห็นว่าขยันทำงานหรอกนะป้าเลยเพิ่มค่าแรงให้น่ะ”หญิงวัยกลางคนเจ้าของร้านสะดวกซื้อเอ่ยขึ้นขำๆด้วยความเอ็นดูเด็กหนุ่มที่คอยมาช่วยเบาแรงเธอเป็นประจำ

“ขอบคุณนะครับ แต่เดือนหน้าไม่ต้องให้ผมเยอะขนาดนี้ก็ได้”ซองกยูโค้งขอบคุณให้คนอายุมากกว่าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไร ยังไงซะป้าก็ให้นายมาช่วยทุกวันอยู่แล้ว”หญิงอวบว่าพรางเดินออกจากร้านไปพร้อมกับซองกยูหลังจากที่ช่วยกันเก็บร้านเสร็จ

“งั้นผมลาแล้วนะครับ ต้องรีบไปตั้งแผง”ซองกยูโค้งลาก่อนจะรีบวิ่งออกจากหน้าร้านไปทันทีเพราะกลัวจะไม่ทันเวลา

ร่างหนาของเด็กหนุ่มขนกระสอบเสื้อผ้าที่เขาให้เงินเก็บลงทุนซื้อมาขายในช่วงเลิกงานที่ร้านสะดวกซื้อ ทุกๆวันเสาร์ อาทิตย์จะมีตลาดโต้รุ่งตอนดึกซึ่งเขาจะขนของมาขายที่นี้ทุกวัน ขายได้บ้างไม่ได้บางตามประสาแต่ถ้าทำแล้วมันได้เงินไม่ว่าจะมากหรือน้อยเขาก็จะทำมันทั้งหมด

“วันนี้มาช้านะ ซองกยู”พี่ชายข้างร้านถามขึ้นพรางเดินเข้ามาช่วยซองกยูตั้งแพงเหล็กเพราะเห็นว่าร้านของตนไม่ค่อยมีลูกค้าสักเท่าไร

“ผมอยู่รอเอาเงินเดือนน่ะครับ”ซองกยูว่าแล้วนำเสื้อผ้าในกระสอบที่ตนแบกมามากองแล้วแยกเกรดของเสื้อผ้า

“ขยันจังนะ แล้วพี่สาวเป็นยังไงบ้าง”ด้วยความที่เป็นคนขยันทำให้พวกรุ่นพี่ข้างๆร้านเอ็นดูและให้ความช่วยเหลือเสมอแม้ว่าตอนที่ซองกยูมาขายแรกๆชายกนุ่มจะเงียบขรึมและหน้ามั่นไส้แค่ไหนก็ตาม

“ช่วงนี้อาการดีขึ้นมากครับ”ซองกยูตอบก่อนส่งยิ้มไปให้ลูกค้าที่เดินเข้ามาเลือกดูเสื้อผ้า

“ถ้าดีขึ้นแล้วนายก็พักบางสิ เลิกทำงานหนักแบบนี้ได้แล้ว”ชายหนุ่มนึกเป็นห่วงหนุ่มรุ่นน้องที่ทำงานหามรุ่งหามคำแถมยังต้องตื่นเช้าไปเรียนอีก

“ไม่ได้หรอกครับ เดือนหน้าผมต้องจ่ายค่าเทอม”ซองกยูตอบกลับไปแล้วหยิบเสื้อที่ลูกค้าเลือกได้มาใส่ถุง ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือมๆกับนิสัยดื้อรันของซองกยูคงจะเพราะว่าเป็นแบบนี้ถึงไม่ค่อยมีเพื่อนวัยเดียวกัน  เด็กวัยนี้ตอนนี้คงพากันไปเที่ยวเตร่ขอตังพ่อแม่แต่ซองกยูกลับเอาแต่ทำงานอยู่ตลอดเพื่อนๆเลยไม่ค่อยอยากคบเพราะไม่สามารถไปเที่ยวกับตนได้

“เสื้อสวยจัง”น้ำเสียงแหบหวานดังขึ้นทำให้ซองกยูที่กำลังถอนเงินลูกค้าอยู่ต้องหันไปมอง ก่อนจะนิ่งชะงักไปเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ตนไม่ค่อยอยากเจอเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมาเห็นสภาพของตนตอนนี้ แต่อะไรมันจะบังเอิญปานนั้น

“นาย”นิ้วเรียวชี้มาทางซองกยูใบหน้าหวานของคนตรงหน้าก็ทำท่านึกคิด

“สนใจตัวไหนครับ”ซองกยูเอ่ยตัดบทพรางมองเสื้อที่อีกฝ่ายจับอยู่ เขาไม่กล้ามองหรอกเพราะเขาแตกต่างจากอีกคนมาก ซองกยูคนนี้ไม่สามารถยืนเทียบข้างคิม มยองซูเดือนมหาลัยได้หรอก

“สนใจทุกตัว”ร่างบางว่าพรางมองซองกยูด้วยสายตาเรียบๆแต่ในใจก็นึกเคืองที่ดึกป่านนี้แล้วเด็กมหาลัยยังต้องมาขายของหาเงินอยู่ เขาไม่ค่อยรู้จักซองกยูหรอกรู้แต่ว่าอยู่มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน มีคลาสเรียนบางวิชาเหมือนกันแต่เห็นพวกเพื่อนๆเขาชมนักหนาว่าอีกคนหล่อแต่หยิ่ง เขาไม่ได้ไม่ชอบซองกยู แต่เขาไม่ชอบที่เด็กมหาลัยอย่างซองกยูมาขายของตอนดึกป่านนี้

“ทุกตัว?”ซองกยูเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานพรางขมวดคิ้วยุ่ง

“ฉันเหมา”มยองซูว่าก่อนจะหยิบกระเป๋าตังออกมาแล้วหยิบธนบัตรจำนวนหลายใบเพื่อเตรียมจ่ายให้คนเป็นพ่อค้า

“ไม่ได้หรอกครับ ถ้าให้คุณเหมาผมจะเอาที่ไหนขาย”ซองกยูว่าแล้วพับเสื้อที่เป็นเกรดดีๆให้เรียบร้อย

“ก็ไม่ต้องขาย ทำไมนายต้องมาทำงานดึกๆแบบนี้ด้วยเหรอ”มยองซูตอบกลับไปก่อนจะถามขึ้นในตอนหลังอย่างสงสัยไม่ได้มีเจตนาที่จะหาเรื่องอีกคนเลย

“ถ้าจะซื้อก็เลือกมาสักตัวสิครับ”ซองกยูไม่ตอบแต่บอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบๆพรางหันไปตอบคำถามลูกค้าคนอื่น

“ฉันจะเอาทั้งหมด”มยองซูว่าอย่างเอาแต่ใจพรางมองซองกยูที่เลี่ยงคำถามของตนไปคุยกับลูกค้าคนอื่น

“คงไม่ได้ครับ”ซองกยูหันมาตอบพรางหยิบเสื้อของลูกค้ามาใส่ถุง

“งั้นฉันจะเอาเงินวางไว้นี้ แล้วแต่นายนะว่าจะให้เสื้อฉันไหม”พอพูดจบมยองซูก็เดินออกมาจากหน้าร้านของซองกยูทันที

“นี้คุณ เอาเงินคุณคืนไป”แต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนแขนเรียวก็ถูกคว้าด้วยมือของซองกยูพร้อมกับเงินที่ถูกยื่นมาให้

“ก็บอกว่าจะเหมา ฉันไม่เอาเงินคืน ถ้านายลำบากใจมากก็ไปเก็บเสื้อผ้าทุกตัวมาให้ฉัน”มยองซูว่าแล้วเสมองไปทางร้านของซองกยู

“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก คุณจะเอาเสื้อผ้าไปทำไมเยอะแยะ มีเสื้อผ้าผู้หญิงด้วยนะ”ซองกยูว่าแล้วมือออกจากแขนของอีกฝ่ายทันทีที่รู้สึกตัว

“จะเอาไปบริจาค ไปเก็บมา”มยองซูว่าเสียงเข้มแล้วชี้ไปที่ร้านเล็กๆของซองกยู ร่างสูงถอนหายใจนิดหน่อยแต่เขาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมยองซูให้มากความเพราะยิ่งต่อความยาวสาวความยืดมยองซูอาจจะยิ่งกลับบ้านช้า

“เอาทุกตัว”ตอนนี้มยองซูกำลังยืนกอดอกสั่งซองกยูที่กำลังก้มเก็บเสื้อผ้าใส่กระสอบของเจ้าตัวให้เขา ด้วยสีหน้านิ่งๆแต่กลับทำทุกอย่างอืดอาดเหมือนเสียดายของ

“เก็บร้านนายด้วย”มยองซูสั่งอีกครั้งเมื่อซองกยูแบกกระสอบขึ้นข้างหลังเพื่อนเอาไปส่งที่รถของเขา

“จะเหมาร้านผมด้วยเหรอ”ซองกยูถามพรางเลิกคิ้วมองอีกคนๆมยองส่ายหน้าเบาเป็นการปฏิเสธ

“ของหมดแล้วนายจะอยู่ทำไม เก็บให้หมดเลย”มยองซูสั่งอีกครั้ง ซองกยูจึงยอมวางกระสอบลงแล้วเก็บท่อนเหล็กที่เอามาเป็นฐานรองแผงของตน

“เสร็จแล้วก็ตามมา”มยองซูว่าแล้วเดินกอดอกนำอีกคนไปที่รถทันทีเพราะนี้ก็ดึกมากแล้วเขาไม่อยากกลับบ้านดึกมากนักเดี๋ยวผู้สร้างชีวิตจะหวีดเอา

“เรียบร้อยแล้ว”ซองกยูว่าเมื่อแบกกระสอบเสื้อผ้าไปไว้ในกระโปรงรถของมยองซูและปิดมันให้เรียบร้อยก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง

“เดี๋ยว”มยองซูเดินตามไปคว้าแขนอีกคนที่แบกกระสอบใส่เหล็กด้วยแววตาเห็นใจ ซองกยูหันมามองดวงตาสวยด้วยความไหววูบก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยตามแบบฉบับของตน

“นาย ...กลับบ้านยังไงเหรอ”มยองซูว่าแล้วค่อยๆปล่อยมือออกจากการเกาะกุมอีกคนไว้แล้วส่งยิ้มแหยะๆไปให้

“รถเมล์”ซองกยูตอบเสียงเรียบแล้วหันหลังกลับเดินไปทางเดิม

“พรุ่งนี้นายจะมาขายอีกไหม”ร่างบางตะโกนตามหลังมา ซองกยูหันไปมองเพียงนิดก่อนจะเดินต่อไปทำเป็นไม่สนใจอีกคน เขาไม่อยากให้มยองซูมายุ่งกับเขาแค่อีกคนเหมาเสื้อผ้าที่ร้านเขาในจำนวนเงินไม่น้อยเขาก็รู้แย่จนมึนไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำต้องทำอะไร ยังไงดี

“เหนื่อยเป็นบ้า”ชายหนุ่มบ่นขึ้นพรางวางกระเป๋าเป้ของตนพร้อมกับกระสอบบรรจุท่อนเหล็กลงบนพื้นห้องที่เขาใช้เป็นที่ซุกหัวนอน บ้านใต้หลังคาที่เขาเช่ามันด้วยราคาถูกๆมีแค่เตียงกับห้องน้ำ แต่เขาก็อยู่มาหลายปี ปรับเปลี่ยนของในห้องบางอย่างจนมีเยอะขึ้นแต่ก็ไม่ได้มากไปกว่าที่เคยมีอยู่ ก็แค่ซื้อทีวีมือสองเก่าๆไว้ดูเล่นเวลาเลิกงานกับฮิตเตอร์ที่ให้ความอุ่น เมื่อก่อนเขาต้องทนหนาวจนปากสั่นไปหมด

“คุณจะรู้จักผมไหม”ซองกยูว่าพรางล้มลงบนเตียงเอาแขนก่ายหน้าผากแล้วนึกไปถึงอีกคนที่เพิ่งเหมาเสื้อผ้าที่เขาขายไปจนหมด มยองซูเป็นดาวมหาลัยที่เขาเรียนอยู่ ร่างบางมีเพื่อนมากมายทั้งในคณะและต่างคณะผู้คนต่างให้ความสนใจเพราะเป็นลูกหลานของพวกนักการเมืองและที่รู้ๆคือบ้านของคิม มยองซูนั่นรวยมาก เมื่อก่อนเขาชอบแอบมองร่างบางจนชินตาและค่อยๆถลำขึ้นเรื่อยๆเป็นการลงทะเบียนเรียนวิชาเดียวกันเพื่อให้ได้เจอมยองซูมากขึ้นและตอนนี้เขาก็แน่ใจแล้วว่าที่ชอบแอบมองและอยากอยู่ใกล้มยองซูมันเป็นเพราะอะไร เขากำลังตกหลุมรักคนที่เขาให้ฉายาว่านางฟ้า เพราะมยองซูเหมือนนางฟ้าในใจเขา ไม่ว่าจะเหนื่อยหรือท้อแค่ไหนเขาก็มักจะเก็บรอยยิ้มที่มยองยิ้มให้คนอื่นมานึกถึงเสมอและมันก็เป็นกำลังใจอย่างดีสำหรับเขา

   เขาไม่ได้ต้องการให้มยองซูมารักเขาแบบที่เขารักร่างบาง เขาไม่อยากให้มยองซูมายุ่งกับเขาด้วยซ้ำแต่ท่าทางของร่างบางวันนี้ราวกับว่าจำเขาได้ทั้งๆที่ไม่เคยคุยกับด้วยซ้ำ เขาไม่คิดว่ามยองซูจะเคยเห็นเขาในสายตาเลยสักครั้งแต่ร่างบางกลับมีท่าทางครุ่มคิดเมื่อเห็นหน้าเขาหรือว่าเขาหน้าเหมือนคนที่มยองซูรู้จักกัน

“ขอบคุณนะครับ”ซองกยูกอดเงินที่มยองซูให้มาแนบอกพรางส่งยิ้มออกมา เขารู้สึกดีที่ได้แอบรักมยองซูแม้จะแอบเจ็บปวดที่นางฟ้าของเขาต่างก็มีคนจับจ้องมากมาย เขารู้ดีว่าไม่สามารถเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นได้แต่เขาแค่อยากเก็บร่างบางมานอนฝันแบบนี้นานๆเขาไม่ได้โรคจิตแต่การหากำลังใจให้ตัวเองมันก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับตัวเขา เขาไม่ได้ไปทำร้ายใครแค่เก็บเอาภาพกิริยาต่างๆของมยองซูมานอนฝันเพื่อให้สู้ในวันพรุ่งนี้เท่านั้นเอง

“ซองจงผู้ชายที่นายบอกว่าหล่อๆนั้นเขาชื่ออะไรหรอ”เสียงแหบหวานเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเดินมานั่งบนโต๊ะแล้ว

“ใครเหรอ คนหล่อๆมีเยอะแยะ”ซองจงว่าพรางหยิบขนมเขาปากก่อนจะมองมยองซูด้วยความสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเดือนคณะคนนี้สนใจใครไม่ว่าจะผู้หญิงสวยๆผู้ชายที่ตามจีบหรือใครก็แล้วแต่มยองซูไม่สนใจใครทั้งนั้น

“คนที่นายบอกว่าหล่อแต่หยิ่งอะ ที่เรียนบัญชีคลาสเดียวกับเรา”มยองซูว่าแล้วมองหน้าซองจงอย่างรอคำตอบก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่เขากำลังพูดถึง ร่างสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะคนเดียวไม่มีเพื่อนหรือใครๆเข้ามาคุยด้วยเลย ใบหล่อเคร่งเครียดจนเขาอดห่วงไม่ได้ เขารู้ตัวมานานแล้วว่าเป็นคนขี้สงสาร กับเพื่อนวัยเดียวกันแบบผู้ชายคนนั้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงและสงสารไม่ได้ ชีวิตเขาไม่เคยต้องมานั่งขายของหาเงินเองเลยสักครั้ง

“อ่อพี่ซองกยู”ซองจงมองตามสายตาของเพื่อนไปก่อนจะบางอ้อแล้วเอ่ยออกมาทำให้มยองซูหันมาขมวดคิ้วใส่ทันที

“เขาเรียนปีเดียวกับพวกเราก็จริงแต่เขาอายุมากกว่าเรา”ซองจงว่าราวกับตัวเองเป็นนักสิบ ก็แหงล่ะเขาชอบใบหน้าหล่อๆของพี่ซองกยูจะตายแค่ไปสืบประวัติของอีกคนที่บอกข้อมูลไม่กี่บรรทัดแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยาก แม้ว่าประวัติของซองกยูจะหายากและมีน้อยราวกับไม่ใช่คนทั่วไปก็ตาม

“ทำไม?”พอได้รู้มานิดมยองซูก็อยากรู้มากกว่าเดิม

“หน้าจะหยุดไปเรียนมั้ง ”ซองจงว่าตามคำสันนิษฐานของตนเอง

“หยุดเรียนหรอ”มยองซูพึมพำเบาๆแต่สายตายังมองไปที่อีกคนไม่ห่าง ซองกยูเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเพียงนิดก่อนจะรีบก้มหน้าอ่านเหมือนเดิม

“หน้าจะมีปัญหาอะไรแหละ เพราะแอบรู้มาว่าหยุดไปตั้งสองปีพี่เขาเป็นคนนิ่งๆเงียบๆไม่สุงสิงกับใคร ไม่รู้ว่าเรียนถึงปีสามแล้วมีเพื่อนบางหรือยัง”ซองจงบ่นไปตามความคิดของตนแล้วมองซองกยูด้วยความเห็นใจ เขาพอจะรู้มาเหมือนกับว่าพี่ซองกยูทำงานหนักและเป็นคนเงียบขรึมเพื่อนๆเลยไม่ค่อยชอบ เขาเคยเข้าไปชวนคุยอยู่ครั้งหนึ่งแต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเงียบ

“แล้วนายถามชื่อเขาทำไมเหรอ”ซองจงถามขึ้นพรางมองเพื่อนอย่างจับผิด

“พอดีฉันไปเจอเขาขายของอยู่ที่ตลาดคนเดินเมื่อคืนน่ะ ตอนนั้นก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วไม่คิดว่าจะมีเด็กมหาลัยไปขายของดึกขนาดนั้น เลยอยากรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน”มยองซูเล่าความจริงให้เพื่อนฟังตอนนี้เขานึกสงสารซองกยูจนอยากจะร้องไห้ ทำไมคนที่ดูจะขยันและเรียนเก่งแบบซองกยูถึงต้องดรอปเรียนถึงสองดี แล้วยังต้องไปขายของดึกๆดื่นๆแบบนั้นอีกหรือว่าเขาสบายเกินไปจนไม่รู้วิถีชีวิตของคนอื่น

“อ่อ ฉันก็อยากรู้แต่ไปสืบประวัติมา ประวัติพี่เขามีน้อยมาก บอกแค่ชื่อกับอายุและสถานที่เรียน ที่อยู่ครอบครัวหรืออะไรไม่มีในข้อมูลเลยอะ”ซองจงว่า ก่อนจะหันไปมองคนที่มยองซูมองอยู่ เพื่อนเขาไม่ละสายตาไปจากผู้ชายคนนี้เลย หลายๆคนก็อาจจะเป็นแบบนั้นเพราะคิม ซองกยูน่ะหล่อมากกว่าเดือนคณะหลายคนซะอีกแต่อีกฝ่ายกับไม่ช่วยเหลืองานของมหาลัยเลยเพราถ้าเป็นอย่างนั้นตำแหน่งเดือนมหาลัยคงจะไม่หลุดมาถึงเพื่อนของเขาหรอก

“อืม ขอบใจนายนะ”มยองซูว่าแล้วลุกขึ้นยืนทันทีก่อนจะก้าวฉับๆเดินไปหาคนที่ตนจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว จนกระทั่งมาหยุดยืนเกาอี้ฝั่งตรงข้ามของซองกยู อีกคนก็ไม่มีท่าทีจะสนใจเลยแม้แต่น้อยจนมยองซูต้องกระแทกก้นลงบนเกาอี้แรงๆคนตรงหน้าถึงค่อยๆเลยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาเรียบๆ

“นี้ นายกินข้าวยังอะ”มยองซูถามขึ้นแต่ซองกยูก็ยังมองมาที่เขานิ่งๆเหมือนเดิม

“กินหรือยัง ถ้ายังไม่กินเดี๋ยวไปซื้อมาให้”มยองซูว่าแล้วส่งยิ้มไปให้ เขาพอจะจำได้ว่าตอนแรกๆที่เขาเจอซองกยูอีกฝ่ายไม่ได้ซูบผอมขนาดนี้

“ไม่เป็นไร”ร่างสูงตอบเสียงเรียบก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าทันที

“นี่จะรีบไปไหน”มยองซูถามขึ้นด้วยความร้อนรน เขาไม่หน้าคบจนอีกฝ่ายต้องลุกหนีเลยหรอ

“คุณจะใช้โต๊ะนี้ไม่ใช่เหรอเพราะงั้นผมจะลุกไปให้”ซองกยูว่า เขาเห็นตั้งแต่แรกว่ามยองซูมองมาที่เขาแล้วพูดคุบกับเพื่อนอีกคนแต่ไม่คิดว่าอีกคนจะเดินมานั่งรวมโต๊ะกับเขาและตอนนี้คนก็มองมาด้วยความสนใจ เขาไม่ชอบการเป็นจุดเด่น

“ใช่ แต่ฉันจะใช้กับนาย”มยองซูว่าแล้วคว้าแขนอีกคนให้นั่งลง

“ช่วยกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”เสียงออดอ้อมพร้อมกับดวงตาที่ส่งมาทำให้ซองกยูใจสั่นจนยอมนั่งลงตามเดิม

“เพื่อนคุณ?”ซองกยูพยักเพยิดหน้าไปทางซองจงที่กำลังมองมาที่พวกเขาสองคนอย่างสนใจ

“หมอนั้นกำลังไดเอต ฉันไม่มีเพื่อนกินข้าวช่วยกินเป็นเพื่อนหน่อยนะ”มยองซูทำท่าหน้าสงสารและเขย่ามือแขนซองกยูไปมาอย่างออดอ้อนทำให้ร่างสูงยอมใจอ่อนและเดินตามร่างบางไปซื้อข้าว แต่เขาไม่ได้จ่าย มยองซูเป็นคนจ่ายให้และบอกกับเขาว่าเพราะเป็นคนชวนมากินเลยออกค่าข้าวให้ และสุดท้ายวันนี้เขาก็ได้ทานข้าวเที่ยงในรอบปีกับเดือนคณะสุดฮอตจนใครๆหลายคนต่างส่งสายตามองเขาอย่างไม่ชอบใจ

“เดี๋ยวไปเรียนพร้อมกันนะ”มยองซูว่าแล้วสะพายกระเป๋าก่อนจะส่งยิ้มไปให้ซองกยู

“คุณไปก่อนเถอะ”ซองกยูตอบเสียงเรียบก่อนจะรวบจานข้าวทั้งของเขาและมยองซูไว้ด้วยกันเพื่อนำไปส่งให้แม่ค้า พวกเธอจะได้ไม่ต้องมาตามเก็บ

“ทำอะไร”มยองซูถามด้วยความสงสัย

“ผมจะเก็บจานไปให้แม่ค้า คุณไปก่อนเถอะ”ซองกยูว่าแล้วลุกขึ้นถือจานไปส่งที่ร้านที่ตนไปซื้อข้าวมาโดยมีมยองซูเดินตามหลัง

“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”มยองซูถามขึ้นหลังจากที่ซองกยูส่งจานข้าวไปให้แม่ค้าและเดินไปล้างมือ

“เพราะมันคือความลำบากของพวกเขา จานพวกนี้ไม่รู้ว่าของร้านไหนบ้างแต่แม่ค้าแต่ละร้านต้องมาเดินหาจานร้านตัวเอง มันเหนื่อยนะ”ซองกยูว่าแล้วเดินนำอีกคนไปทำให้มยองซูต้องเร่งฝีเท้าเพื่อนเดินให้ทัน เขาอยากสนิทกับซองกยูเพราะซองกยูดูเป็นคนดี

“เข้าใจล่ะ ปะไปเรียนกัน”ด้วยความไม่ทันคิดอะไรมือบางฉวยจับมือเรียวสวยของร่างสูงก่อนจะออกแรงดึงเพื่อขึ้นไปบนตึกที่ตนต้องเรียน

ซองกยูมองมือเล็กๆของร่างบางที่กุมมือตนอยู่ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เขาอยากจะสะบัดมือมยองซูออกแต่ก็ไม่กล้า เพราะอาจจะเป็นการทำร้ายจิตใจของอีกคนแม้ไม่รู้ว่าที่มยองซูเข้ามาคุยและทำดีด้วยนั้นเพราะเหตุผลอะไร เขาอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามยองซูกำลังสนใจเขาอยู่แต่การคิดไปเองก็อาจจะทำให้เขาเจ็บ มยองซูอาจจะเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนรวมคณะหรือเห็นเป็นแค่คนไม่มีเพื่อนเลยสงสาร แต่สำหรับเขาแล้วมยองซูคือนางฟ้าที่เข้ามาทำให้ใจเขาปั่นป่วนวุ่นวายเสมอ

 

  CR.SQW