คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : กระจ่าง
ชานยอลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเอาเช้าตรู่ พบว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงของตัวเองด้วยสภาพที่เปลือยเปล่า เขาสะบัดผ้าห่มปลิวไปตกลงบนพื้นก็พบว่า มีคราบสีขาวขุ่นแห้งกรังติดอยู่บนนั้น
เมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝันแน่ เมื่อสำรวจดูร่างกายอีกที ก็พบว่ายังมีรอยแผลจากตรงบริเวณฝ่ามือ ที่เคยกำเศษแก้วไว้
ชานยอลรีบอาบน้ำแต่งตัวในชุดลำลอง วันนี้เขาคงไม่ไปทำงานแล้วล่ะ เพราะมันสายแล้ว
ร่างสูงรู้สึกผิดอย่างไรก็ไม่ทราบสาเหตุ เหมือนจะโทษตัวเองที่ทำร้ายแบคฮยอนด้วยความเคียดแค้นจนเลือดขึ้นหน้า ไม่คิดจะรับฟังคำวิงวอนของแบคฮยอนเลยแม้แต่นิดเดียว
และก็เป็นเรื่องน่าแปลก เขากลับไม่รู้สึกกลัวแบคฮยอนเลยด้วยซ้ำ แต่กลับรู้สึกดี เมื่อได้สอดแทรกของแปลกปลอม รุกล้ำเข้าสู่ช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็ก และบรรเลงเพลงรักดิบเถื่อน อย่างไม่รู้จักพอ
หากส่วนลึกข้างใน ก็เหมือนว่าเคยผูกพันธ์กันมาเนิ่นนาน ราวกับว่าเคยได้อยู่ร่วมกันมาก่อน
เขาไม่ควรรุนแรงกับแบคฮยอนเลย ทางที่ดี ก็น่าจะคุยกันเพื่อหาสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องทั้งหมด
เขาไม่ควรวู่วามจนเผลอทำร้ายแบคฮยอนทั้งๆที่ก็ถูกร้องขอไว้อย่างน่าเห็นใจ
ชานยอลได้แต่นั่งนิ่งคิดเพียงลำพังที่ห้องด้วยใบหน้าที่เครียดจัด หมดหนทางจะแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง เจ้าของร่างสูงไม่สามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้แน่ แค่อยากจะมีใครสักคนคอยช่วยเขา
“ก๊อกๆ”
เสียงเคาะประตูถูกเคาะขึ้น ดึงสติของชานยอลให้หลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะเดินไปไขประตู
ซึ่งปรากฏให้เห็นหญิงชราคนหนึ่ง พร้อมกับไม้เท้าคู่กาย กำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา ลักษณะ ท่าทางการแต่งกายเช่นนี้ เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ยาย” เขาอุทานชื่อหญิงแก่ด้วยความตกใจอยู่ไม่น้อย เพราะเธอคือคนที่เขาพบเห็นในโรงพยาบาลเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
“สวัสดีพ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มคงจำฉันได้” เธอเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร
“ครับ” เขาพยักหน้ารับเบาๆ
“ตอนนี้ พ่อหนุ่มเชื่อแล้วใช่มั้ยว่าเขามีอยู่จริง” เธอถามเขาต่อ ชานยอลก็พยักหน้าตามเดิม
“ครับ แล้วยายรู้จักบ้านผมได้ไงครับ”
“บ้านของพ่อหนุ่มดังจะตาย ใครๆก็รู้ แล้วฉันเผอิญเดินผ่านมาแถวนี้พอดี แล้วก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ดังออกไปถึงข้างนอก ฉันก็เลยตามเข้ามา”
“ครับ” เขานิ่งฟังอย่างตั้งใจ
เธอคงมีจิตสัมผัสเหมือนกับเซฮุน ถึงได้รับรู้เรื่องทุกอย่าง เขาคงไม่จำเป็นต้องถามอีกแล้วว่า เธอรู้จักเรื่องทั้งหมดได้อย่างไร
“ให้ฉันเข้าไปข้างในได้มั้ย”
“ได้ครับ” ชานยอลผายมือ เชื้อเชิญหญิงแก่ให้เดินเข้าบ้านในทันที ไม่รู้เหมือนกันทำไมเขาถึงได้ไว้ใจปล่อยให้หญิงแก่คนดังกล่าวเข้าบ้าน หรือเป็นเพราะบางที เธออาจจะไขปริศนาที่ค้างคาใจ ให้กระจ่างก็เป็นได้
“ชาติที่แล้วก็ทำร้ายเขา พอมาชาตินี้ก็ทำร้ายเขาอีก พ่อหนุ่มไม่สงสารเขาหรอ” หญิงชราเอ่ยถาม เมื่อนั่งอยู่บนโซฟาเรียบร้อย ส่วนชานยอลก็หย่อนตัวลงนั่งด้านตรงกันข้าม..... ร่างสูงเข้าใจดีว่าเธอหมายถึงอะไร
“ที่ผมทำลงไปก็เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของผมเอง ตอนนั้น เป็นใครเขาก็โกรธทั้งนั้นแหละครับ ที่เห็นเพื่อนของตัวเองถูกเขาทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล”
“ฉันเข้าใจ เพราะว่าพ่อหนุ่มกับเขาเป็นคู่เวรคู่กรรมต่อกัน"
“ผมต้องทำยังไงต่อไปดีครับ ผมไม่อยากให้เขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้เลย” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น
“ก็ทำทุกอย่างให้เขาหลุดพ้นจากความทุกข์ไงล่ะ ในเมื่อเขาต้องทนทุกข์ทรมานมานานเกือบห้าสิบปี” เธอชี้แจงให้เขาฟัง
“แต่ผมทำร้ายเขาไปแล้ว เขาคงเกลียดผม และก็คงจะไม่ให้อภัยผมแน่” เขาว่าตัวเองอย่างสำนึกผิด
“เขาเป็นคนรักของพ่อหนุ่ม ฉันเชื่อว่าความรัก จะทำให้ฝ่าฟันอุปสรรค์ไปได้”
“ความรักหรอครับ” เขาทวนคำถามเบาๆ พลางขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน
“ใช่ ความรัก...” หญิงแกบอกเขาซ้ำๆอีกครั้ง
“แต่ผมไม่เข้าใจอย่างหนึ่ง ทำไมเขาถึงไม่ไปเกิดล่ะครับ ทำไมต้องวนเวียนอยู่บ้านหลังนี้มาเป็นชาติ” ชานยอลต่อเสียงถามด้วยความสงสัย
“ทุกอย่างมันเป็นเพราะพ่อหนุ่มนั่นแหละ”
“เพราะผมอย่างงั้นหรอ” เขาทวนคำถามกลับอีกครั้ง เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ใช่... เมื่อชาติที่แล้ว พ่อหนุ่มเป็นคนสร้างบ้านหลังนี้ แล้วบ้านหลังนี้มันก็กักขังวิญญาณของเขาไม่ให้ไปผุดไปเกิดได้”
“ยังไงหรอครับ”
“พ่อหนุ่ม ลองสังเกตดูหน้าต่างกับประตูบ้านทุกบานให้ดีๆสิ วงกบมันเป็นแนวโค้งทั้งหมด... คนจีนเขาถือว่าประตูโค้งแบบนี้มันเหมือนกับโลงศพ... แล้วที่พอหนุ่มสร้างมันขึ้นมา มันก็เท่ากับว่า พ่อหนุ่มหยิบเอาตะปูมาตอกโลงไว้ เขาถึงไปไหนไม่ได้ เพราะเขาตายในบ้านหลังนี้ ... ส่วนเขาเองก็รอการกลับมาของพ่อหนุ่มไงล่ะ”
หญิงแก่อธิบายเหตุและผลอย่างละเอียด เขานิ่งฟังราวกับถูกสาป ก่อนจะตามด้วยความรู้สึกผิด และความสงสาร
เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเขา ซึ่งแน่นอน มันก็ต้องจบที่ตัวเขาอีกเช่นกัน
“ผมพอจะมีวิธีไหนบ้างครับ ที่จะทำให้ผมมองเห็นเขา นอกจากตอนที่เลือดออก”
“มีสิ” เธอตอบ เขาก็พอจะเริ่มมีหวังขึ้นมาบ้าง “พ่อหนุ่มต้องหาสร้อยให้เจอแล้วนำมันสวมใส่ติดตัว จากนั้นพ่อหนุ่มก็จะเจอเขาเอง”
“สร้อยหรอ” ชานยอลตีสีหน้าเคร่งเครียด
มันต้องเป็นสร้อยที่เขาเก็บได้พร้อมๆกับรูปวาดนั่นแน่ เขามั่นใจว่าต้องเป็นแบบนั้น
“ฉันกลับก่อนนะ ฉันคิดว่าคงหมดธุระของฉันแล้ว”
“เอ่อ แต่ผมยังไม่หาน้ำหาอะไรมาให้ยายทานเลย มัวแต่ถามยายฝ่ายเดียว” เขาชักชวน เมื่อรู้ว่าควรจะตอบแทนเธอ แค่น้ำแก้วเดียวก็ยังดี
“ไม่เป็นไรหรอก... ขอบใจนะ ฉันต้องไปแล้ว ที่เหลือ ก็แล้วแต่พ่อหนุ่มจะตัดสินใจทำมันเองก็แล้วกัน”
“ครับ ขอบคุณยายมากเลยนะครับ” เขากล่าวด้วยความทราบซึ้งใจ
หญิงแก่ยิ้มให้เขาบางๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านของเขาไป โดยที่มีชานยอลพาเธอไปส่งถึงหน้าบ้าน
ในที่สุด ความจริงทั้งหมดก็กระจ่าง เขาเป็นคนรักของแบคฮยอนมาก่อน แต่ก็ถูกโชคชะตาขีดไว้ให้พวกเขาพรัดพรากจากกัน
และสร้อยเส้นนี้จะนำพาให้เขาจบเรื่องที่ค้างคาใจโดยเร็วที่สุด
ชานยอลหมุนกายเดินกลับเข้าไปข้างในบ้านของเขาอีกครั้ง.. เพราะต้องหาสร้อยให้เจอ เขาจำได้ว่า เขาเก็บมันไว้ในกล่องแล้ว วางมันอยู่ตรงหน้าตู้กระจก แต่เมื่อเขาเปิดกล่องออกมาก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า สร้อยมันได้หายไปแล้ว
มันหายไปได้ยังไง ใครมาขโมยมัน
ชานยอลวางกล่องลงที่เดิน ก่อนจะถอนหายใจอย่างเนือยๆ นี่เขาต้องกรีดเลือดตัวเองอีกครั้งหรอ ถึงจะได้พบกับแบคฮยอน
“RRRRR”
เสียงโทรศัพท์ของชานยอลดังขึ้น เขาเลื่อนมือลงไปหยิบมันที่กระเป๋ากางเกงสแล็คขึ้นมา ถึงได้รู้ว่าเป็นเซฮุนที่โทรมา ก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไง”
“พี่ รีบมาเอาสร้อยของพี่คืนไปเลยนะ” พอแต่พี่ชายกดรับสาย เซฮุนก็โพล่งขึ้นทันที
“หืมม์ สร้อย??”
“ใช่ สร้อยของพี่ ตอนนี้มันอยู่กับลู่หาน.. เขาบอกว่าของอยู่กับเขาไม่ได้” เซฮุนตอบ ชานยอลถึงได้โล่งใจ เมื่อรู้ว่าสร้อยมันอยู่กับใคร
“โอเคๆ ลู่หานฟื้นแล้วหรอ”
“ครับ แต่ตอนนี้หลับไปอีกแล้ว”
“เขาเป็นไงบ้าง”
“ก็ค่อยยังชั่วแล้ว แต่ช่วงนี้เขายังพูดไม่ได้ เพราะถูกเศษกระจกบาดที่ลำคอ จะบอกอะไรก็ต้องได้เขียนเอา พี่รีบๆมาเลยนะ”
“อืม เดี๋ยวฉันไป”
ที่แบคไม่ได้ไปเกิดกับเขาสักที ก็รู้สาเหตุแล้วนะ ความจริงก็เป็นผีที่น่าสงสาร ถูกสามีทำร้ายเกือบทุกอย่าง
ต่อไป สามีจะมาทำดีบ้างแล้วล่ะ ลบล้างสิ่งร้ายๆที่เคยทำไว้
ติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น