คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อกหัก
“กลับบ้านดีๆนะครับ/คะ”
“พวกเธอก็เหมือนกันนะ แล้วเจอกันนะ”
“ครับ/ค่ะ”
แบคฮยอนโบกมือลาพนักงานของตัวเอง หลังจากที่เดินออกมาจากร้าน.....พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ แบคฮยอนจะหยุดให้พวกเขาหนึ่งวัน แล้วอีกอย่างช่วงนี้บางคนก็เปิดเทอมแล้ว และยังมีการรับน้องที่ต่างจังหวัด แบคฮยอนจึงต้องการให้พวกเขาได้มีเวลาทำกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยบ้าง
ซึ่งที่ร้าน ทุกคนทำงานจะปิดประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ จากนั้นก็ช่วยกันทำความสะอาดแล้วเก็บร้าน... แบคฮยอนก็เลยไม่ต้องเหนื่อยมากสักเท่าไหร่
หนึ่งวันที่สุดแสนเหนื่อยล้าได้ผ่านพ้นไปเสียที แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
แบคฮยอนขับรถกลับบ้านภายใต้แสงของดวงดาว เวลาก็เริ่มจะดึกมากแล้ว พร้อมทั้งเปิดแต่เพลงที่คุ้นตลอดทาง เพื่อทำลายความเงียบลง พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
อายุอานาม ก็เลยวัยเบญจเพสมานานแล้ว แต่ทว่า เจ้าของร่างเล็กยังไม่เคยสัมผัสถึงความรักที่แท้จริงเลยสักครั้ง
เมื่อก่อน สมัยที่ยังอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย แบคฮยอนก็ตั้งหน้าตั้งเรียนอย่างเดียว ไม่คิดจะข้องแวะกับเรื่องความรักเพราะกลัวว่าจะเสียการเรียน พอถึงเวลาทำงาน ร่างบางก็ทำมันอย่างเต็มที่จนแทบไม่เวลาจะหายใจ มันก็เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้แบคฮยอนยังครองโสดจนถึงทุกวันนี้
แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครวนเวียนเข้ามาซะที่ไหน ตรงกันข้าม กลับมีชายหนุ่มหน้าอ่อนยันหน้าแก่ถึงขั้นหนังเหี่ยว และเขี้ยวยาวยิ่งกว่าไอ้เข้ คอยวนเวียนเข้ามาขายขนมจีบจนหัวกระไดไม่แห้ง
หากคนพวกนั้น ไม่มีใครคิดจะจริงด้วยเลย หวังเพียงแค่ได้หลับนอนเท่านั้นก็พอ
ซึ่งแน่นอน แบคฮยอนไม่ต้องการความรักแค่ชั่วข้ามคืน เหมือนอย่าง วันไนท์สแตนด์ แบคฮยอนต้องการใครสักคนที่จะ คอยดูแล ห่วงใย เอาใจใส่ ซึ่งกันและกันตลอดไป แบบนั้นต่างหากที่ร่างเล็กต้องการ
“RRRRRRR”
เสียงสั่นโทรศัพท์แบคฮยอนดังขึ้น เรียกสติที่อยู่ในภวังค์กลับเข้าสู่สภาวะปกติทันที แบคฮยอนล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่กระเป๋ากางเกง ขึ้นมากดรับสาย
“ฮัลโหล แบคฮยอนพูดครับ”
“ไอ้แบค ตอนนี้ แกอยู่ไหน” เสียงเล็กๆของปลายสายถามขึ้นดังๆ ขณะมีเสียงเพลงในจังหวะสนุกสนานแทรกเข้ามา
“ฉันกำลังขับรถกลับบ้าน แกมีอะไรหรอ ไอ้เหลือก”
“มีสิ มีเยอะมากด้วยแหละ แกรีบๆมาหาฉันที่ร้าน xx หน่อยนะ”
“นี่แกจะชวนฉันดื่มอีกแล้วใช่มั้ย” แบคฮยอนเอ่ยอย่างรู้ทันเพื่อน
“ก็ไม่เชิงหรอก พอดี ไอ้เลย์มันเพิ่งอกหักน่ะ นั่งเเดกเหล้าอยู่เนี่ย” ดีโอกล่าวถึงเพื่อนอีกคน ซึ่งกำลังเฮีร์ทหนักอยู่ตอนนี้
“อีกแล้วหรอวะ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วนะเว้ย” แบคฮยอนเริ่มตีสีหน้าเหนื่อยๆ พอเพื่อนอกหักทีไรก็เหมือนจะมีปัญหาตามมาทุกที ซึ่งแน่นอนแบคฮยอนก็ต้องทำหน้าที่เพื่อนค่อยปลอบใจอีกตามเคย
“แต่คราวนี้มันเลิกแล้วจริงๆ รีบมาหาพวกฉันเร็วๆนะ พวกฉันรอแกอยู่” ดีโอกำชับ
“โอเค เดี๋ยวจะรีบไป”
พอรับคำเสร็จ แบคฮยอนก็วางสายลง ก่อนจะเลี้ยวรถกลับไปตามถนที่เพิ่งขับผ่านมา เพราะร้านที่ดีโอนัดไว้มันอยู่ใกล้ๆกับร้านเบเกอรี่ของแบคฮยอนอยู่พอดี
เลย์.... ที่เป็นทั้งเพื่อนและหลานชาย มักจะมีปัญหากับเรื่องความรักอยู่เสมอ จนแบคฮยอนจำไม่ได้แล้วว่าเพื่อนตัวดีเคยเลิกกับใครและเริ่มต้นใหม่กับใครมาบ้าง
พอมีความรัก รายนั้นก็ทำเหมือนว่าโลกสวยและเป็นสีชมพูตลอดเวลา พอเมื่อถึงเวลาอกหัก ก็กลับกลายเป็นว่า ความรัก มันก็เหมือนความเจ็บปวดราวกับคนถือมีดมากรีดตรงกลางหัวใจ และก็ทำให้โลกแสนสวยกลับกลายเป็นสีเทาแทน
เมื่อเข็มของนาฬิกาเดินผ่านไปไม่กี่นาที ในที่สุดแบคฮยอนก็ขับรถมาถึงจุดหมาย.... พอร่างบางไขประตู ลงจากรถเบนซ์สีปอนคันงามราคาแสนแพง สายตาของพวกผู้ชาย ทั้งหน้าตาดี และทั้งดูไม่ได้เลย ต่างก็หันมาเพ่งมองแทะโลมอย่างฉับพลัน แบคฮยอนจึงต้องรีบสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายที่ถูกมอง
ไม่นาน ขาเรียวเล็กในกางเกงขาเดบสีดำ ก็ก้าวมาถึงสถานที่ๆมีแสงไฟสลัวหลากสี ถูกเปิดขึ้นกะพริบไปมา เสียงเพลงในจังหวะสนุกสนานก็ถูกเปิดขึ้นดังๆทั่วทั้งไปร้าน ทำให้ใครหลายต่างก็โยกย้ายกันอย่างเมามันไปตามจังหวะ กลิ่นควันบุหรี่ก็ลอยล่องไปทั่วบริเวณ
"เฮ้ ไอ้แบค! ทางนี้!"
ดีโอเพื่อนคนสำคัญของกลุ่ม เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น แบคฮยอนจึงเดินตรงเข้าไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนๆ ก่อนจะเลื่อนเก้าอีกออกมาหย่อนกายลงนั่ง ซึ่งก็เป็นจังหวะที่ดีเจของร้านเริ่มเปิดเพลงซ้าเศร้าๆ เข้ากับบรรยากาศได้ดีเลยที่เดียว
“ขอให้เธอไปดี ขอให้มีโลงใส่ ขอให้มีเหรียญไว้ในปากเธอ ♬ ♩ เอิ๊ก” ริมฝีปากเรียวบางจองเลย์ขยับร้องเพลงขึ้นดังๆราวกับคนเริ่มเสียสติ ก่อนจะกระดกเหล้าเพรียวๆเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า
“เฮ้ยๆ ไอ้แลย์ แกจะแดกเหล้าหรือจะอาบกันแน่วะเนี่ย เดี๋ยวก็เมาเป็นหมาหรอก!!” แบคฮยอนเอ่ยห้ามเพราะความเป็นห่วง พลางเลื่อนมือไปแย่งของมึนเมาจากเลย์อย่างไม่ถือวิสาสะ
“มัน ก็ เรื่อง ของ ชั้น” เลย์พูดออกมาแทบไม่เป็นภาษา สายตาที่สะลึมสะลือพยายามลืมตามองหาขวดเหล้า ก่อนจะเลื่อนมือไปแย่งมันกลับมาคืน
“ไอ้เลย์ พอๆ แกจะไม่รอให้เหล้ามันซึมเข้าเลือดของแกเลยหรือไง!!"
“นี่ไอ้แบคฮยอน แกก็รู้ว่ามันกำลังเฮีร์ทหนัก ปล่อยให้มันแดกเหล้าย้อมใจบ้างก็ได้” โด้พูดแทรกขึ้น
“แล้วถ้าหากมันเมาแล้วก็สลบไปล่ะ ใครจะแบกมันกลับบ้าน! หา!!” แบคฮยอนท้าวเอวถามอย่างหัวเสีย
“ก็แกไง เพราะแกเป็นทั้งเพื่อนทั้งลูกพี่ลูกน้องของมัน เพราะฉะนั้นมันก็ต้องเป็นแกอยู่แล้ว... เอ่อ นี่ไอ้เลย์ เรื่องที่แกให้ชั้นสืบมาน่ะ ได้เรื่องแล้วนะ ตอนนี้แฟนเก่าของแก มันกำลังคบกับยัยดาราหน้าวอกที่ตกเป็นข่าวอยู่จริงๆ แล้วตอนนี้นะ พวกมันก็หวานกันซะจนน้ำตาลเรียกพี่เลยแหละ”
“เห็นมั้ย ฮึก ฉันคิดไว้แล้วว่าพวกมันต้องมีอะไรกันหลับหลังฉัน ฮืออ” เลย์ครางครวญออกมาหนักๆ แบคฮยอนได้แต่ส่ายหน้าเนือยๆ
“นี่ไอ้โด้ ตอนนี้มันกำลังเศร้าอยู่ ไม่รู้จะพูดขึ้นมาหาพระแสงเลเซอร์อะไรวะ! ส่วนแก ไอ้เลย์ แกฟังฉันนะ.... แฟนเก่าน่ะ มันก็เหมือน ไม้จิ้มฟัน พอจิ้มไม้มัน ก็ทิ้งมันไป อย่าไปแคร์มันเลย เชื่อฉัน” แบคฮยอนปลอบใจเพื่อนอย่างอนาทร
“เออ อันนี้ฉันเห็นด้วย แกพูดได้ถูกใจฉันมากเลยไอ้แบค กดไลค์ให้เลย” ดีโอเอ่ยอย่างเห็นดีเห็นงาม
“ฮึก ที่ฉันแคร์น่ะ ก็เป็นเพราะว่าฉันยังไม่โดนมัน ทั้งจิ้ม ทั้งฟัน เนี่ยแหละ ฮึก แต่มันก็ชิ่งหนีฉันไปมีใหม่ซะก่อน แงๆ”
คำตอบของเลย์ทำเอาคนที่เหลือต่างก็เอื่อมระอากันเป็นแถว
“โอโหว หลานกู แรงมาก... ฉันว่านะ ร้านนี้น่าจะเปลี่ยนเมนูจากปาแรดทอดกระเทียม แล้วเอาไอ้เลย์ไปทอดแทนดีกว่า มันคงจะได้รสชาติมากกว่าเยอะ”
“แต่ฉันว่าคงไม่มีใครกินหรอก เพราะไอ้เลย์มันมีแต่หนอ ไม่มีเนื้อ ฮาๆๆ” ดีโอหัวเราะออกมาดังๆ คนฟังถึงกับหันขวับไปมองอย่างขวางๆ ก่อนจะตวาดใส่หน้าเพื่อนๆ
“นี่ พวกแกหาว่าฉันแรดอย่างงั้นหรอ”
“เออ” ทั้งสองตอบเป็นเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพียง
“ขอบใจที่ชม”
“อ้าว กลับไปโดนเองซะงั้น” แบคฮยอนเอ่ยอย่างงุนงง เพราะตามอารมณ์ของเลย์ไม่ทัน พอเพื่อนตัวดีเมาทีไรก็มักจะเป็นแบบนี้ตลอด
“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ หูรูดแม่งเริ่มฟรีอีกละ แล้วพวกแกห้ามดื่มโดยที่ไม่รอฉันเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะมาบีบคอพวกแกแน่”
ว่าแล้ว เลย์ก็ลุกออกจากโต๊ะ มุ่งหน้าตรงไปยังห้องน้ำ โดยผ่านฝูงผู้คนกำลังเดินเข้าออกภายในร้านอย่างคับคั่ง
ความรัก มีเริ่มต้น ก็มักจะมีจุดจบตามมาอยู่เสมอ จะหาคนจริงใจสักคนก็ยังไม่มี แต่เลย์ก็ไม่มีทางหมดหวังกับมันง่ายๆหรอก เพียงแค่ดื่มทุกอย่างเพื่อให้ลืม แด่ผู้ชายหน้าโง่คนเก่า ที่ควรจะปล่อยเขาเขาไปเสียที
ขณะเดียวกัน ไม่ทันที่เลย์จะเดินเลยผ่านประตูเข้าไป อยู่ๆก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากมุมหนึ่งของร้าน แล้วเผลอชนกับเลย์เข้าจนปลิวลอยออกมา แต่ดีที่เขาคว้าร่างบางไว้ทัน
“เป็นไรหรือเปล่าครับ” เสียงใหญ่ทุ่มในโทนเบสเอ่ยถาม ในระหว่างที่เลย์เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงอยู่พอดี ก็เผยให้เห็นใบหน้าคมเข้มที่ล่อเหลา อยู่ในเสื้อผ้าราคาแพงๆ ราวกับพระเอกในมาดธุรกิจที่เพิ่งหลุดออกจากหนังมาหมาดๆ
เขาหล่อเหลือเกิน หล่อจนทำให้เลย์หยุดนิ่งสอดประสานมองตาของเขาราวกับถูกสาป
“ขอโทษครับ ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ” เขาทวนถามคำซ้ำอีกครั้ง ทำให้เลย์หลุดออกจากภวังค์ทันที ก่อนที่เขาจะปล่อยร่างของคนที่ตัวเล็กกว่าออกจากอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรครับ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นดี” ร่างบางเอียงคอพูดราวกับคนไร้เดียงสา รู้สึกใจเต้นแรงมาก อย่างผิดปกติเมื่ออยู่ใกล้กับเขาไม่ถึงเมตร เขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน จนทำให้เลย์ลืมทุกสิ่งรอบๆตัวในชั่วพริบตา แฟนเก่าของเลย์ที่เคยคบกันมายังสู้อะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด
“ตกลง เป็นหรือไม่เป็นครับเนี่ย” เขาถามยิ้มๆ ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร ถึงแม้อีกฝ่ายจะพูดกวนนิดๆ หรือว่าบางที มันอาจเป็นเพราะว่าเขากำลังคนสนใจคนที่ตัวเล็กกว่าแล้วก็ได้
“ใจหนึ่งก็อยากเป็น แต่ไม่รู้ว่าคนชนอยากจะให้เห็นหรือเปล่า.... ผม เลย์ครับ” เลย์แนะนำตัวผ่านน้ำเสียงหวานๆ ราวกับจะโปรยเสน่ห์ให้เขาลุ่มลง
“คริสครับ แล้ว ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ”
“ตอนนี้ยังไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นแล้วจะโทรหาแล้วกัน”
“อื่ม อย่างนี้ต้องแลกเบอร์กันใช่มั้ย” เขาถามอย่างรู้ทัน
“ครับ” ว่าแล้วเลย์ก็ยื่นโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดให้เขาอย่างไม่ต้องคิดให้เสียเวลา คริสหยิบโทรศัพท์ของคนที่อยู่ต่อหน้ามาเม็มเบอร์ไว้ ก่อนจะส่งให้คืน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเลย์”
“เช่นกันครับ คุณคริส.... คุณรู้มั้ยครับ ผมยังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าคุณมาก่อนเลย” เลย์พูดพลางส่งสายตาเป็นประกาย
“ขอบคุณครับ คุณเองก็น่ารักเหมือนกัน” คริสชมจากใจจริง ความรู้สึกของเขาเหมือนกำลังไม่เป็นตัวเองของตัวเมื่ออยู่ใกล้กับเจ้าของร่างบางในระยะประชั้นชิด
หากทว่า อยู่ๆเลย์ก็เปลี่ยนแววตาอย่างเศร้าสร้อย เหมือนรู้สึกไม่ดีใจกับคำชมของเขา
“ไม่จริงหรอกครับ ถ้าผมน่ารักจริงแฟนของผมคงไม่ทิ้งผมไปหรอกครับ ทั้งที่ผมไม่เคยนอกใจ หรือไม่เคยทำให้เขาเสียใจเลยสักครั้ง ฮึก”
เลย์เริ่มหลั่งน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้างเมื่อเล่าถึงเหตุการณ์ หากใครจะรู้ว่า มันคือการแสดง
คริส ที่พอเห็นว่าเลย์กำลังร้องไห้ เขาก็รู้สึกใจไม่ดีร่วมด้วย ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้่นมาแล้วยื่นให้
“อย่าร้องไห้เลยนะครับ มันไม่เหมาะกับคนน่ารักอย่างคุณเลย” คริสกล่าวอย่างอนาทร เลย์จึงเลื่อนมือไปหยิบผ้าเช็ดน้ำมาซับน้ำตาเบาๆ
“ขอบคุณนะครับ ผมนี่แย่จัง อยู่ๆก็มาร้องไห้ต่อหน้าคนที่เพิ่งรู้จัก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจความรูสึกของคุณ" เขากล่าวยิ้มๆ
รอยยิ้มของเขาช่างบาดลึกไปถึงหัวใจเหลือเกิน
ทั้งสองเริ่มพูดคุยถามไถ่ซึ่งกันและกัน ซึ่งมีรอยยิ้มของเลย์อยู่ตลอดเวลาที่สนทนา แต่เมื่อผ่านไปสักพัก พลันสายตาของคริสเกือบเหลือบไปมองดูนาฬิกาของตน ก็พบว่า มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องไป
“เอ่อคุณเลย์ครับ ตอนนี้ ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมิธุระ ยังไงก็โทรมาหาผมบ้างก็ได้นะ”
“ผมจะโทรไปหาคุณแน่นอน”
“หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกครั้งนะครับ คุณเลย์”
“ครับ”
พอกล่าวร่ำรากันเสร็จคริสก็ผละออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เลย์ยิ้มที่มุมปาก เหมือนกับว่าอ่อยเหยื่อได้สำเร็จ
หล่อขนาดนี้เลย์ไม่มีทางปล่อยเขาไปเด็ดขาด แค่อุบัติเหตุนิดๆหน่อยๆ ก็ทำให้รู้จักกับคนที่เพอร์เฟคได้อย่างไม่น่าเชื่อ เลย์มั่นใจว่าเขาไม่ทางปล่อยให้เขาหลุดพ้นมาจากมือแน่
หึ แล้วคุณจะได้รู้ แม้แต่ลีลาของอีลำยอง ก็ยังเป็นรองของผม!!
ยังไงก็ฝากด้วยนะนะ แท็กเรื่องนี้ #ฟิควันพลัสวัน
เลย์เพิ่งอกหัก แล้วก็เพิ่งได้เหยื่อรายใหม่ แรงไม่เบานะเนี่ย
ไม่รู้ว่าคริสจะลงกลนางได้หรือเปล่า ตอนหน้า หยอยโผล่ มาแล้ว
นะ คู่กัดกับ แบคฮยอน
:) Shalunla
ความคิดเห็น