คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : intro
บยอน แบคฮยอน เจ้าของร้านเบเกอรี่ชื่อดังในย่านเมียงดง กำลังตั้งใจทำงานอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์อย่างขะมักเขม้น โดยที่มีพนักงานภายในร้านอีกสามคนทำหน้าที่ด้วยการเสิร์ฟออเดอร์ให้กับลูกค้าที่วนเวียนเข้าออกร้านอย่างคับคั่ง
เจ้าของร่างเล็ก วัยยี่สิบหกต้นๆ รูปร่างบอบบาง ใบหน้าเรียวหวานราวกับผู้หญิง ฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อธุรกิจของตนกำลังไปได้สวย และจะมีแผนการขยายสาขาใหม่ออกไปอีก
“นี่ จีซก เอาเค้กไปเสิร์ฟที่โต๊ะสองให้หน่อยสิ” แบคฮยอนเรียกพนักงานชายเทียม รูปร่างอ้วนท้วม ซึ่งกำลังเดินเข้ามารับเมนูอยู่พอดี เมื่อจีซกได้ยินที่แบคฮยอนเรียกชื่อ ใบหน้าที่เคยสดใสแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหนาๆ ก็หุบยิ้มลงอย่างฉับพลัน
“หนูบอกแล้วใช่มั้ยคะ ว่าให้เรียกหนูว่าทิฟฟานี่” จีซกขยับปากที่เคลือบลิปสติกสีชมพูพูดออกไป พลางยกมื้อท้าวเอวอย่างไม่พอใจ แบคฮยอนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“โอเค ทิฟฟานี่ก็ทิฟฟานี่ ขอโทษนะ พี่ลืม”
“ทิฟฟานี่หรอ เหอะ!! แกตั้งชื่อโดยที่ไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลย แหม.. มั่นหน้าเหลือเกินนะ” ยุริ พนักงานสาวสุดสวย โพล่งขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้
“ปากแกหรอที่พูดน่ะ! แต่ฉันก็ไม่สนหรอก เพราะฉันมั่นใจว่าฉันสวยพอ ไม่งั้นผู้ชายคงไม่เข้าร้านจนแน่นแบบนี้หรอกย่ะ” จีซกเชิดหน้าพูดด้วยความมั่นใจเกินร้อย คนที่เหลือต่างก็เอื่อมระอากันเป็นแถว
“ต๊าย กล้าพูด! ที่ร้านของเรามีลูกค้าเยอะ ก็เป็นเพราะเบเกอรี่อร่อยต่างหาก... แล้วกระจกเนี่ย มันห้อยอยู่ใกล้ตัวแกซะขนาดนี้ ทำไม่ไม่ชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง ห้ะ! ว่าหน้าของแกอ่ะ มันใกล้จะหมดอายุลงทุกทีแล้ว!”
“เอ่อ พี่ยุริครับ หน้าใกล้หมดอายุมันเป็นยังไงหรอครับ” ลู่หาน พนักงานชายหนุ่มน้อยหน้าหวานของร้านอีกคนเอ่ยถามด้วยความสนใจ
“ลู่หานจ้า หน้าใกล้หมดอายุเนี่ย มันก็เหมือนกับเค้ก ที่บูดๆ เน่าๆ เละๆ เฟะๆ มดก็ไม่ไต่ ไรก็ไม่ตอม อะไรแบบเนี่ยล่ะจ้า” ยุริอธิบายอย่างละเอียด คนฟังถึงกับเบ้ปากทันทีเพราะความรังเกียจ
“อี๊ ถ้างั้น หน้าของพี่จีซกก็หมดอายุไปตั้งนานแล้วสิครับ”
“ถูกต้องเลยจ้า ฮาๆๆ” ยุริระเบิดเสียงหัวเราะแบบไม่มีกั๊ก
“นี่!! ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ พวกแก... แต่ฉันก็ไม่แคร์หรอกย่ะ เพราะฉันถือสโลแกนที่ว่า เอ่อ อีพวกหน้าสวยไม่ค่อยได้ดูด อี่พวกหน้าบูด ได้ดูดทั้งคืนค๊า คิๆๆ” จิซกหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ เหมือนว่าเอาคืนได้สำเร็จ
“ดูดทั้งคืนหรอ... เหอะ ดูดส้นเท้าน่ะสิไม่ว่า เห็นแกชอบแกว่งปากหาเท้าลูกค้าตลอด
“ใครบอกย่ะ ระดับอย่างฉันเนี่ย มัน ต้องดูดไข่ สไลค์ ค
ของผู้ชายต่างหาก ฮาๆๆ”
“นี่ จะเถียงกันอีกนานมั้ย ห้ะ!! ลูกค้ารออยู่เต็มร้านแล้วเนี่ย เถียงกันอย่างกับจะแย่งกระดูกกิน” แบคฮยอนที่ทนฟังอยู่ในเหตุการณ์เป็นเวลานานก็กระแทกเสียงขึ้นอย่างเหลืออด... พนักงานของแบคฮยอนมักจะทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอยู่เสมอ
“โห เจ้ แรงอ่ะ พวกเราไม่ใช่หมาสักหน่อย” ยุริตีสีหน้าโอดครวญ
“ใครใช้ให้เรียกพี่ว่าเจ้ ห้ะ!! พี่เป็นผู้ชายนะ” ร่างเล็กถลึงตาขึ้นต่อว่าอย่างไม่พอใจ
“หม่อมแม่ค๊า กระจกของร้านเราก็มีแต่บานเท่ากำแพง ช่วยชะโงกดูตัวเองด้วยนะคะว่าหนังหน้าอย่างหม่อมแม่เนี่ย ใครที่ไหนเขาคิดว่าเป็นผู้ชายกัน” จีซกพูดเสริม
“ใช่ อันนี่ฉันเห็นด้วย ดูสิ หน้าก็หวานๆ หุ่นก็เล็กๆ ผิวก็ขาวๆ ใครเห็น ใครเขาก็คิดว่าเป็นผู้หญิงกันทั้งนั้นแหละ แล้วนี่ถ้าจับไปใส่ชุดเดรสล่ะก้อ ฉันรับรองได้เลยว่า เจ้ต้องสวยเหมือนนางฟ้าแน่ๆเลย”
“พอๆ!!” แบคฮยอนยกมือขึ้นห้ามด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ บรรยายซะเสียความเป็นผู้ชายหมด “พี่ไม่อยากจะฟังพวกเธอพร่ำเพรื่ออะไรอีก แล้วถ้ายังไม่ไปทำงานนะ พี่จะตัดเงินเดือนพวกเธอแน่!” แบคฮยอนเน้นขู่เสียงเขียว
“อุ้ย!/อุ้ย!/ อุ้ย!” พวกเขาถึงกับอุทานขึ้นพร้อมกัน เมื่อได้ยินคำเตือนของเจ้านายอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“แล้ว จะไปหรือไม่ไป!” พอเห็นสายตาดุๆของเจ้านาย ทุกคนจึงรีบพยักหน้ารับ ยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
“ไปค่ะ/ไปค่ะ/ไปครับ”
ว่าแล้วพวกเขาก็แยกยายกันไปทำหน้าที่ทันที เมื่อเห็นท่าทีของเจ้านายเอาจริง จีซกก็รีบหยิบเค้กไปเสิร์ฟตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
แบคฮยอนได้แต่ส่ายศีรษะเนือยๆ ก่อนจะหันกลับไปตั้งหน้าทำงานเช่นเดิม
ถึงแม้จะมีเสียงทะเลาะและเถียงกันอยู่ทุกวัน แต่แบคฮยอนก็คิดอยู่เสมอว่า ถ้าวันหนึ่งไม่มีพวกเขาอยู่ด้วยแล้ว แบคฮยอนก็คงจะเหงาแย่ บางทีความสุขของคนเรามันก็อยู่แค่เนี่ย ไม่ต้องเอื้อมมือไปหามันก็ได้เดี๋ยวมันก็มาเอง
เป็นเรื่องแรกที่เขียนแนวตลกๆ ฝากด้วยแล้วกัน ใครเมนท์ขอให้รวย
คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้จะมีคิดผิดในช่วงตอนหลังๆ เนื่องจาก Word ไม่ตรวจคำผิดให้แล้ว ไรท์พยายามดูดีๆแต่ก็ยังผิดมาก ยังไง พอรีดเดอร์อ่านเจอคำผิดแล้ว ก็คอมเมนท์บอกได้เลยนะ จะไปแก้ทันที ถือว่าช่วยไรท์ ไรท์ห่วยภาษาไทยมาก มีชื่อคนไทยติดมาด้วยอ่ะ
ความคิดเห็น