คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : จูบแรก
ผ่านไปร่วมชั่วโมง.....
ก็ถึงเวลาซีรี่ย์เกาหลีที่แบคฮยอนชอบดูกำลังฉายอยู่พอดี.. ร่างบางดูไปยิ้มไป เมื่อเห็นฉากหวานรักของพระนาง...ก่อนจะก็ตามมาด้วยหลายๆคำถาม ว่าทำไม นางเอกเกาหลีแต่ละเรื่อง มีแต่คนซุ่มซ่าม ขี้ลืมนิดๆ ไม่ต้องสวยเหมือนกับนางร้าย แต่ก็ขายออกได้...
ซึ่งแบคฮยอนก็มีคุณสมบัติครบทุกอย่าง แต่ทำไมกลับไม่มีแฟนเลยสักคน.... หรือบางที ในหนังมันก็มีแค่สองชั่วโมงกว่าๆ อาจจะน่ารักอยู่บ้าง แต่ยังไงในชีวิตจริงมันคงจะน่ารำคาญมากเลย
“ติ๊ด” อารมณ์ดีๆจากการที่ดูหนังเกาหลีของแบคฮยอนมันหายไปชั่วพริบตา เมื่ออยู่ๆก็มีมือสากๆเลื่อนมาหยิบรีโมต แล้วกดเปลี่ยนเป็นรายการใหม่ แถมยังถือวิสาสะนั่งเบียดร่างบางอีก
“เฮ้ย ไอ้เด็กบ้า คนกำลังดูหนังเกาหลีอยู่ นายจะเปลี่ยนช่องทำไมหา!!” แบคฮยอนถลึงตาหันหน้าไปต่อว่าคนข้างๆอย่างเอาเรื่อง
“แต่ผมอยากดูเตะบอล วันนี้ยิ่งชิงแช้มป์ด้วย เข้าใจไหม” ชานยอลตอบกลับพลางทำหน้ากวนๆ ไม่สนใจคำพูดของร่างบางเลยสักนิด
“ไม่ ฉันไม่เข้าใจ แล้วนี่มันก็ทีวีของฉันนะ” ยิ่งเป็นหนังที่ฉันชอบด้วยนะ แบคฮยอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเลื่อนมือไปแย่งรีโมตจากร่างสูงคืน แล้วกดเปลี่ยนไปที่ช่องหนังเกาหลีเรื่องโปรดเหมือนเดิม
“แต่หนังของคุณไม่ได้ถ่ายทอดสดนะครับ แล้วคุณค่อยไปดูที่ยูทูบก็ได้” พูดจบ ชานยอลก็ใช้มือสากๆแย่งกลับมาคืนอีกครั้ง แล้วก็เปลี่ยนไปดูช่องเตะบอลเช่นเคย
“นี่ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ”
แบคฮยอนหวังจะแย่งรีโมตกลับคืน แต่คราวนี้ชานยอลเดาสถานการณ์ได้ทัน ก่อนจะใช้มือหยิบจับอีกด้าน เลยทำให้ทั้งสองกำลังจับรีโมตกันคนละข้าง พลางส่งสายตาคมเข้มขู่อย่างไม่มีใครยอมใคร
“ปล่อย!” ร่างบางพ่นคำขู่ออกไปก่อน
“ไม่!” แล้วก็ตามมาด้วยชานยอลที่ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ปล่อย!!” ร่างบางพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนคำขู่ของตัวเองมันไม่มีอำนาจพอจะทำให้อีกฝ่ายยอมทำตามอย่างว่าง่าย แถมยังดึงกลับไปอีก
“ไม่ ผมจะดูบอล!!”
“แต่ฉันจะดูหนัง แล้วฉันก็ไม่มีทางเอารีโมตให้นายเด็ดขาด!”
“ผมก็เหมือนกันแหละ อ๊าก!!”
สิ้นสุดคำพูด สงครามการแย่งของราวกับเด็กๆก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด แบคฮยอนใช้แรงที่มีดึงรีโมตกลับมาอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนชานบอลก็มีท่าทีไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน ซึ่งในขณะที่แรงมหาสารของคนตัวสูงถูกนำเอามาใช้นั้น แรงต้านของร่างบางกลับมีเพียงพอที่จะรั้งเอาไว้
“อ๊าก!/เฮ้ย!”
มันเลยทำให้ร่างบอบบางของแบคฮยอนล้มตัวลงไปค่อมชานยอลไว้ แล้วที่สำคัญริมฝีปากของคนตัวเล็กก็เผลอลงไปบดเบียดบนปากของร่างสูงๆแบบจะๆ
แบคฮยอนเบิกตาขึ้นโดยอัตโนมัติ ความรู้สึกยังคงอึ้งจนทำให้ร่างบางแข็งไปหมดทั้งตัว แถมยังไม่มีแรงพอจะช่วยพยุงตัวเองลุกขึ้นได้ จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์ของชานยอลดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก็พลอยทำให้สติของทั้งสองกลับคืนเข้าสู่สภาวะปกติ..... ร่างสูงค่อยๆดันตัวของคนที่อยู่ข้างบนออกเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบมันที่กระเป๋ากางเกงแล้วกด ติ๊ด ตัดสายทิ้งไป แล้วยัดมันเข้าที่เดิม
“เอ่อ คะ ใครโทรมาเหรอ” แบคฮยอนขยับปากพูดขึ้นเป็นคนแรก พร้อมทั้งพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพราะไม่อยากจะนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้
“พี่ผมเขาโทรมา” ชานยอลตอบด้วยเสียงเรียบๆ เหมือนไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิด ต่างกับแบคฮยอนเสียเหลือเกิน เพราะเสียงหัวใจของร่างบาง ตอนนี้มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอกเสียให้ได้
“อะ อืม... เดี๋ยวฉันขึ้นไปนอนก่อนดีกว่า”
“แล้วไม่ดูทีวีต่อเหรอ”
ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ แบคฮยอนแทบจะตะโกนคำนี้ออกไปดังๆ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างที่พึ่งเกิดขึ้นมันเป็นเพราะการแย่งกันดูทีวีนั่นแหละ
“ไม่” ร่างบางส่ายหน้าก่อนจะรีบพาตัวเองวิ่งหนีออกจากจุดเกิดเหตุมุ่งหน้าไปที่ห้องนองของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ปั้ง!!”
เสียงประตูถูกปิดเข้าดังพอสมควร ก่อนที่ขาเรียวเล็กจะก้าวขยับเดินไปที่เตียงแล้วจึงหงายตัวหลงนอน... ร่างบางเลื่อนมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบาๆ พร้อมกับเสียงหัวใจที่ยังคงเต้นดังโครมคราม
“กรี๊ด!!” ในที่สุด แบคฮยอนก็กรี๊ดออกมาดังๆ เพราะทนเก็บรับความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
“เราต้องบ้าไปแล้วแน่เลย” ทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขนาดนี้ด้วย ร่างบางทั้งพูดทั้งดิ้นไปมาบนเตียง ในเมื่อตนนั้นพยายามสะบัดความคิดต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้
“นอนดีกว่า ใช่ เราต้องนอน เราต้องหลับให้ได้” ร่างบางบ่นพึมพำเหมือนคนเสียสติก่อนจะปิดโคมไฟที่หัวตัวเตียงลง แล้วจึงพยายามข่มตาหลับให้ได้
แต่เมื่อยิ่งพยายามจะลืม เหตุการณ์ดังกล่าวก็ยิ่งคงวนเวียนซ้ำๆบนความคิด สรุปแล้ว จูบแรกของแบคฮยอนที่สูญเสียไปโดยไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้แบคฮยอนแทบกลายเป็นคนบ้าไปแล้วจริงๆ
หนึ่งชั่วโมง
สองชั่วโมง
สามชั่วโมง
สี่ชั่วโมงผ่านไป
จนในที่สุดเข็มของนาฬิกามันก็ร่วงเลยเป็นเวลาของวันใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทว่าแบคฮยอนยังคงลืมตาอยู่อย่างเดิม พลิกซ้ายพลิกขวา เปลี่ยนท่านอนให้มันสบายๆ รวมทั้งนับแกะจวนจะถึงล้านตัวแล้วก็ยังข่มตานอนไม่หลับ สุดท้ายร่างบางจึงทำได้แค่เอามือขึ้นก่ายหน้าผากแทน
“ก๊อกๆๆ...
“ แอ๊ด”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ลูกบิดจะถูกไขออก เผยให้เห็นคนตัวสูงกำลังค่อยๆเดินเข้ามา เมื่อมีแสงของพระจันทร์กำลังสาดส่องกระทบลงบนใบหน้าเขา
“ยังไม่นอนอีกเหรอ” ชานยอลเปิดฉากถามก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง
“ยัง ฉันนอนไม่หลับ”
“ผมก็เหมือนกัน”
คราวนี้ ชานยอลมุดตัวเข้าไปห่มผ่าร่วมกับแบคฮยอนด้วยคน ก่อนจะเบียดตัวเข้าไปใกล้จนร่างกายแนบชิดกัน
“เฮ้ย นายจะทำอะไรของนายเนี่ย”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ ผมแค่นอนไม่หลับก็เลยอยากมีเพื่อนคุยเฉยๆ”
“แต่นายไม่ต้องขยับเข้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้”
รู้ไหม ฉันก็หวั่นไหวเป็นนะ
“คุณจะกลัวไปทำไมครับ ผมบอกแล้วว่าผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน... เอ่อ แบคฮยอน ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม”
“อะไร”
“คุณรู้สึกยังไงที่จูบผม”
ฉึก คำถามเรียบๆที่ถูกยิงมานั้น ส่งผลให้ แบคฮยอนหยุดนิ่งในทันที... อุตส่าห์พยายามจะสะบัดมันทิ้งแล้วไม่รู้ทำไมเขาจะพูดแบบนั้นออกมาด้วย
“บอกผมได้ไหมครับ”
ชานยอลเริ่มพูดด้วยเสียงที่อ่อนลงจนทำให้แบคฮยอนต้องหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว หัวใจกำลังรุ่มร้อนอย่างเปลวไฟเมื่อสบตากับใบหน้าคมเข้มนั้น เขาอันตรายเหลือเกิน อันตรายต่อความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
“อะ เอ่อ ฉันไม่รู้ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี... อะ เอ่อ แล้วนายล่ะ” ร่างบางพยายามพูดออกไปให้เหมือนปกติ แต่มันก็ได้แค่นี้ ลิ้นจนแทบจะพันกัน
“ก็เหมือนกันครับ ... แล้ว คุณเคยรู้สึกพิเศษกับใครไหม”
“ก็ เคย กับคนที่ฉันคุยด้วยแล้วนายก็แย่งโทรศัพท์ฉันไปวันนั้นนั่นแหละ แต่ว่าตอนนี้ ฉันรู้สึกว่ามันกลายเป็นอดีตไปแล้ว เพราะอยู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างเข้ามาทดแทนที่ความรู้สึกเหล่านั้น... แต่ยังไงฉันก็ยังไม่มันใจกับความรู้สึกนั้นเลย มันสับสนมากเลยนะ.... ว่าแต่นายเหอะ รู้สึกพิเศษกับผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า”
แบคฮยอนถามไปทั้งทีหัวใจหวั่นๆ พร้อมทั้งรอคอยคำตอบจากชานยอลอย่างใจจดใจจ่อ เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกับเขามา แบคฮยอนก็ยังไม่เคยเห็นว่าเด็กหนุ่มจะพัวพันกับใครเป็นพิเศษเลย จะมีก็แค่ผู้หญิงเท่านั้นที่เป็นฝ่ายมองมาอย่างเดียว
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วถ้าจะให้พูดตามความจริงนะ คือผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกกับผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลย”
“เฮ้ย นายพูดเหมือนว่านายไม่ได้ชอบผู้หญิงอย่างงั้นแหละ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะหัวใจของผมมันเต้นแรงมาก เมื่ออยู่ใกล้กับผู้ชายคนหนึ่ง”
หมายความว่าไง อยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม
“งั้นเหรอ อะ เอ่อ แล้วนายจะกลับบ้านวันไหนล่ะ” แบคฮยอนเปลี่ยนเรื่องใหม่อย่างรวดเร็ว แต่ในใจจริงก็อยากรู้เหลือเกินว่าเขารู้สึกแบบนั้นกับใครกันแน่
“พรุ่งนี้ครับ พอดีเมื่อกี้พี่ผมโทรมาอีก แล้วผมก็บอกว่าให้เขามารับผมที่บ้านคุณ”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ นายจะได้ไม่ต้องขาดเรียนแบบนี้อีก... ส่วนฉันก็ไม่ต้องขาดเรียนแล้วก็ไม่ต้องปิดร้านอย่างกะทันหันแบบนี้อีกเหมือนกัน... แล้วฉันก็หวังว่า นายกลับบ้านไปคราวนี้ ก็ขอให้อยู่ครบสามสิบสองนะ”
“มันเป็นคำอวยพรเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะฉันไม่อยากให้นายโดนตีแล้วก็หนีออกจากบ้านมาแบบนี้อีก... แล้วตอนนี้ นายก็รีบๆนอนไปเหอะ เพราะมันดึกมากแล้ว เดี๋ยวจะตื่นสาย ยังไงก็ good night นะ”
ความคิดเห็น