คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ไม่สบาย
เช้าของวันต่อมา แบคฮยอนยังคงตื่นเช้าด้วยท่าทางสะลืมสะลือเพราะเมื่อคืนพักผ่อนน้อยไปหน่อย เนื่องจากชานยอลมากดออดตั้งแต่ดึก แถมอากาศยังหนาวเป็นพิเศษ จนทำให้ร่างเล็กต้องห่มผ้าถึงสองผืน ก็เลยหลับสนิทและตื่นสายกว่าปกติ
จากนั้น แบคฮยอนลุกขึ้นจากเตียง เดินไปทำธุระตามกิจวัติประจำวันที่ห้องน้ำ... แล้วล้างหน้า แปลงฟัน อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปทำงาน
เมื่อเตรียมตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ก็ถึงเวลาที่ต้องไปร้านเบเกอรี่สักที เพราะเหลือแค่อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ต้องเปิดร้านแล้ว ยิ่งช่วงนี้รถก็ยิ่งติดอยู่ด้วยแบคฮยอนจึงต้องรีบมากกว่าปกติ
แต่เมื่อก้าวออกมาจากบ้านได้ไม่นานหลังจากที่ปิดประตูลง พลันสายตาของร่างบางก็เหลียวไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนขดตัวตรงเก้าอี้ยาวใกล้ๆกับกำแพงบ้าน... แบคฮยอนถึงกับขมวดคิ้วเรียวด้วยความสงสัย และอดไม่ได้ที่จะก้าวขาเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อสังเกตดูใบหน้าของอีกฝ่ายให้อย่างชัดเจน จนในที่สุด แบคฮยอนก็รู้ว่าเขาเป็นใคร
"เฮ้ย ชานยอล"
แบคฮยอนเบิกตาอุทานอย่างตกใจ แต่คนที่นอนยังไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัวเลยสักนิด ร่างบางจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ๆอีกเพื่อปลุก แต่เมื่อมือเล็กๆสัมผัสใบหน้าของขาวๆนั่น ก็ทำให้รู้ว่าคนตัวใหญ่กำลังมีไข้ขึ้นสูง
"นี่นายไม่สบายนี่ ชานยอล ตื่น ชานยอล!!"
ร่างบาง พยายามปลุกชานยอลอีกครั้ง จนเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสะลืมสะลือ เผยให้ใบหน้าที่ซีดเผือดอย่างชัดเจน
"มานอนที่นี่ได้ไง ไป เข้าไปบ้านฉันก่อน"
แบคฮยอนพยุงคนตัวใหญ่เข้าไปข้างในอย่างทุลักทุเล... กว่าที่จะพาเข้ามาห้องรับแขกได้ วางตัวนอนลงบนโซฟา ก็ทำเอาจนเหนื่อยไปทั้งตัว ยิ่งกว่าดันรถสิบล้อยังไงยังงั้น
"สภาพแบบนี้ คงจะกลับบ้านไม่ได้แล้วแน่ๆเลย" แบคฮยอนพูดด้วยสีหน้ายุ่งๆ ส่วนเด็กหนุ่มก็ทำได้แค่พยักหน้ารับๆเบาๆก่อนจะหลับตาลงเหมือนเดิม...
เมื่อคืนนี้อากาศก็หนาวผิดปกติ เลยทำให้เขาไม่สบายไปด้วย... ร่างบางก็ไม่รู้ว่าจะรักษาคนไม่สบายยังไง เพราะตัวเองก็ไม่ใช่หมอสักหน่อย...
แต่เมื่อนึกถึงคำว่าหมอขึ้นมา ใช่สิ พี่ของเลย์เป็นหมอยู่พอดี เลยทำให้ต้องรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยเร็ว ก่อนจะกดเบอร์โทรหา แล้วจากนั้นไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
"ฮัลโหล ว่าไงแบค"
"หวัดดีครับ พี่เฉิน คือผมมีเรื่องจะให้พี่ช่วย พี่พอมีเวลาจะคุยกับผมหรือเปล่า"
"ได้สิ พี่พึ่งออกจากห้องผ่าตัด มีอะไรเหรอ"
"เอ่อ คือว่า เวลาที่คนเราไม่สบาย เราต้องช่วยเขายังไงดีครับ"
"แล้วคนไข้มีอาการเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"ก็ แบบตัวร้อนๆ มือเย็นๆ นอนตากอากาศหนาวๆหมดทั้งคืนอะไรประมาณนี้ครับ แต่อาการก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก"
"ถ้าเป็นแบบนั้น แบคก็เริ่มจากเอาน้ำธรรมดามาเช็ดตัว หายาลดไข้ให้คนไข้ จากนั้นก็หาอะไรร้อนๆให้กิน แล้วก็รอดูอาการของเขา... ที่ถามมาเนี่ย ใครไม่สบายเหรอ แฟนของแบคหรือเปล่า"
"เปล่าครับ ไม่ใช่แฟน พอ ดีคนในร้านของแบคไม่สบายแล้วก็ไม่อยากจะไปหาหมอ...เอ่อ พี่เฉินครับ แค่นี้นะครับ เดี๋ยวคุยกันยาวจะรบกวนพี่เปล่าๆ
“จ้าๆ”
“งั้นแค่นี้นะครับ ติ๊ด"
เมื่อสิ้นสุดการสนทนา แบคฮยอนก็วางสายลง ก่อนจะหันหน้าไปให้ความสนใจกับคนที่นอนอยู่บนโซฟา
"เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้นานก่อนดีกว่า แล้วค่อยทานยา”
แบคฮยอนรีบเดินไปหาน้ำและผ้าขนหนูมาวางบนโต๊ะ แล้วจุ่มลงน้ำสะอาด ก่อนจะใช้มือเล็กๆเลื่อนไปปลดกระดุม เม็ดแรก ตามมาด้วยเม็ดที่สอง จนถึงเม็ดสุดท้าย ปากฎให้เห็นแผงอกที่แข็งแรง ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าผิวเด็กอย่างประจักตา
"อึ๊กๆ"
แบคฮยอนลอบกลืนน้ำลาอย่างฝืดคอ มือที่กำลังเช็ดตามลำตัวนั้นแทบจะบังคับไม่ได้เลย ร่างบางจึงพยายามรวบรวมความกล้าเช็ดให้แบบลวกๆ แล้วจึงรีบใส่กระดุมให้มิดชิดเหมือนเดิม
จากนั้น ก็ปลุกชานยอลลุกขึ้นทานยาลดไข้ ซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะหงายตัวลงนอนเหมือนเดิม จนกระทั้งก็หลับเข้าสู่ห่วงนิทราในที่สุด
ร่างบางรู้สึกเป็นห่วงเขาเหลือเกิน แค่เห็นเวลาที่เขาไม่สบาย ก็ยิ่งทำให้จิตใจรุ่มร้อนอย่างผิดปกติ และไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อนเลย
เมื่อเวลาผ่านไปจนพบค่ำ
ชานยอลกะพริบตาอย่างถี่รัว ก่อนจะค่อยๆลืมมันขึ้นมา พลางใช้สายตาคู่คมสำรวจมองไปรอบๆตัว...
ณ ตอนนี้ ก็อยู่ในช่วงเวลาที่พบค่ำแล้วเรียบร้อย ท้องฟ้านั้นถูกทาด้วยความมืดไปทั่วทุกแห่งหน... ร่างสูงพอจะจำได้ว่า ตัวเองนั้นถูกแบคฮยอนพยุงเข้ามานอนที่โซฟานี้ ด้วยสภาพที่ทุลักทุเลพอสมควร จากนั้นร่างบางก็เช็ดตัวพร้อมทั้งหายาลดไข้ให้...
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ขึ้นมา ก็พลอยทำให้ชานยอลยิ้มออกมาจางๆ เพราะการกระทำของแบคฮยอน มันช่างอ่อนโยนเสียเหลือเกิน อ่อนโยนจนทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรงผิดปกติ ... โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลยสักนิดว่าเขานั้นหวั่นไหวแค่ไหน อยากจะลุกขึ้นมาห้ามแต่ก็ไม่มีแรงพอ
เมื่อเวลาผ่านไปเท่ากี่นาที กลิ่นหอมๆของการทำอาหารก็ลอยออกมาจากห้องครัว... ซึ่งแบคฮยอนกำลังเตรียมทำอาหารรอเขาไว้โดยเฉพาะ พอทำเสร็จจึงยกสำรับอร่อยๆออกมา ก่อนจะเห็นว่าชานยอลนั้นลุกขึ้นหันหน้ามามองอยู่พอดี
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ..” แบคฮยอนเอ่ยถามหลังจากที่วางอาหารลงบนโต๊ะ
“ครับ พึ่งตื่นน่ะ”
“แล้วอาการเป็นไงบ้าง” ร่างบางเลื่อนมือขึ้นเตะหน้าผากเขาเบาๆ แล้วก็พบว่าไข้ลดลงมาบ้างแล้ว ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“หัวนายไม่ร้อนมากแล้ว.... ฉันว่า นายรีบๆกินของร้อนๆก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน”
“อาหาร น่ากินจังเลย แล้วคุณทำอะไรบ้าง” ชานยอลเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี เพราะจะได้กินอาหารฝีมือของร่างบาง
“ก็ มี ต้มจืด ข้าวผัดกิมจิ ไข่เจียว พอกินได้ไหม” แบคฮยอนแนะนำเมนูให้ฟัง
“ได้สิครับ มีแต่ของน่าทานทั้งนั้นเลย คุณนี่เป็นแม่ศรีเรือนจริงๆ ใครได้เป็นเมียเนี่ย โชคดีแน่ๆเลย” ชานยอลพูดยิ้มๆ
“นี่ ฉันเป็นผู้ชายนะ จะเป็นเมียได้ยังไง” ร่างบางทำหน้ามุ่ย เพราะรู้สึกขัดใจกับคำพูดของอีกฝ่าย
“ก็ได้สิ เป็นเมียของผมไง ถ้าคุณยอม” เด็กหนุ่มทำหน้ากวนๆใส่
“เพี๊ยะ!!”
ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดเรื่องแบบนี้ได้ไง”
“นี่คุณ เด็กสมัยนี้เนี่ย เขาก็เป็นแบบนี้แหละครับ ถ้าคุณได้ลองแล้วจะรู้” ชานยอลพูดด้วยสายตากรุ่มกริ่ม
“พอเหอะ ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระ... อาการของนายคงจะดีขึ้นแล้วจริงๆสินะ ไม่งั้นคงไม่พูดกวนประสาทฉันถึงขนาดนี้หรอก”
“ก็แค่กับคุณเท่านั้นแหละ ที่ผมจะกวนประสาทไปตลอดชีวิต"
แบคฮยอนนิ่งค้างไปชั่วขณะ เมื่ออยู่ๆสายตาของชานยอลกำลังส่งมาอย่างลึกซึ้ง.. ร่างบางก็เริ่มรู้สึกแปลกใจกับตัวมากเหลือเกิน ทั้งที่ตัวเองก็รำคาญคนตัวสูง จวนอยากจะไล่หนีให้ไปพ้นๆเมื่อเจอกันละครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่แบบนั้นอีก เหมือนความรู้สึกดีๆที่มีต่อเด็กหนุ่มกำลังค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิดๆ
“เอ่อ ฉันว่านายรีบทานเหอะ ตอนนี้ฉันเองก็หิวมาก” ร่างบางหลบสายตาคู่คมนั่นอย่างรวดเร็ว ในเมื่อมันอันตรายเกินไปต่อความรู้สึก
“ก็ได้ครับ”
แบคฮยอนจัดแจงตักข้าวให้ตัวเองรวมทั้งชานยอลด้วย ก่อนจะลงมือทานพร้อมๆกัน แต่ด้วยความทีชานยอลรีบทานไปหน่อยเพราะความหิว เลยลืมเสียสนิทว่าข้าวนั้นพึ่งหุงมาใหม่ๆร้อนๆ
“อ๊าก ระ ร้อน” ชานยอลคลายข้าวออกทันที ก่อนจะคว้าน้ำใกล้ๆแล้วยกขึ้นดื่มอย่างรีบร้อน
“สมน้ำหน้า ใครบอกให้รีบกินกันเล่า ดูสิ เสื้อผ้านายเปื้อนหมดแล้วเนี่ย”
มือเล็กๆของแบคฮยอนเลื่อนไปหยิบทิปซู่อยู่ใกล้ๆก่อนจะดึงมันตัวออกมา แล้วเช็ดให้ชานยอลเหมือนเด็กๆ...
ชานยอลมองดูการกระทำอย่างอ่อนโยนอย่างไม่ละสายตา เพราะเขาไม่เคยได้รับความใส่ใจอย่างใกล้ชิดแบบนี้จากใครมาก่อน ตั้งแต่ที่แม่เขาเสียไป
“ป้อนให้ผมได้ไหมครับ” อยู่ๆชานยอลก็เผลอพูดออกไปอย่างลืมตัว... แบคฮยอนถึงกับเงยหน้าขึ้นมองโดยทันที
“จะบ้าหรือไง โตจนหมาเลยตูดไม่ถึง ยังจะให้ฉันป้อนให้อีกเหรอ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ได้ไหมครับ ป้อนให้ผมได้ไหม แค่ครั้งเดียวเอง” ชานยอลพูดพร้อมกะพริบตาเหมือนเป็นการขอร้อง เลยทำให้ร่างบายทั้งกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้น
“เออๆ ก็ได้ ฉันล่ะเหนื่อยกับนายจริงๆเลย ไอ้ตัวปัญหาเอ๊ย”
ชานยอลฉีกยิ้มจนเต็มมุมปาก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นตอบตกลงถึงแม้ว่าจะทำหน้าหงิกงอก็ตาม แต่ยังไงสำหรับเขา ก็ชอบอยู่ดี
จากนั้นมือเรียวเล็กก็บรรจงตักอาหารขึ้นก่อนจะเป่าให้มันหายร้อนแล้วป้อนเข้าปากชานยอล ซึ่งเขานั้นก็ยิ้มกับการกระทำนั้นจวนปากจะฉีกอยู่เหมือนเดิม
“ว่าแต่หนีออกมาจากบ้านแบบนี้ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน” แบคฮยอนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อยู่ที่นี่ได้ไหม อยู่แป๊บเดียว เดี๋ยวผมหาที่อยู่ใหม่ได้ ก็ไปแล้ว”
ชานยอลพูดอ้อนอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ มือสากๆของเจ้าตัวนั้นยกมือขึ้นพร้อมกันก่อนจะแลบลิ้นออกมาแล้วทำท่าเหมือนหมาน้อยผู้น่าสงสาร เพื่อขอความเห็นใจ แล้วมันก็ได้ผลตามคาด
“อืม ก็ได้ แต่นายต้องไปอาบน้ำหลังจากที่ทานข้าวเสร็จ”
“ครับ”
“แล้วก็ห้ามอาบน้ำเย็นเด็ดขาด ต้องอาบแค่น้ำอุ่นอย่างเดียว เข้าใจไหม”
"คร๊าบบ..." ชานยอลตอบเสียงยาวๆ ก่อนที่แบคฮยอนจะลงมือป้อนอาหารให้เด็กมีปัญหาอย่างเดิม
ความคิดเห็น