คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : แผนแรกก็เห็นผล
ลู่หานแอบลอบมองเซฮุนเป็นระยะๆ ซึ่งข้างกายของเขาก็ล้อมรอบไปด้วยผู้หญิงสองคนซึ่งกำลังอยู่ในเสื้อผ้าชิ้นบางๆเพียงแค่ปกปิดส่วนสำคัญเท่านั้น...
ถ้าหาก แกรนด์ เกิดเห็นภาพที่คนรักคนใหม่กำลังอยู่กับผู้หญิงอื่น ลู่หานสามารถรับประกันได้ว่า ความปลอดภัยของผู้ชายบ้าตัณหาคนนั้นไม่มีทางรอดแน่นอน
“ลู่หาน แกมองใครอยู่วะ” จีซกพยายามจ้องมองคนที่ลู่หานกำลังให้ความสนใจ จากนั้นไม่นานก็นึกออกเพราะฝ่ายนั่นเป็นคนดังในมหาลัย แล้วก็เป็นที่ฮือฮาอีกว่ากำลังคบกับ อยู่
“เฮ้ย นั่นมัน นาย เซฮุนนี่ โหว ควงสองเลยเหรอ ถ้าเกิดยัยแกรนด์มาเห็นเข้านะ มีหวังตายห่ากันพอดี ยัยนั่นยิ่งหึงโหดอยู่ด้วย”
“หึ แบบนั้นแหละดี เพราะจะได้มีหลักฐานมัดตัวนายนั่น”
ลู่หานยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพวิดีโอของคู่กรณีไว้ทุกๆการเคลื่อนไหว ที่กำลังเต้นอย่างสนุกสนาน มือใหญ่สากสองข้างนั้นก็กำลังเลื่อนสัมผัสลูปไล้ร่างกายของหญิงสาวทั้งสองอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ผู้ชายแบบเนี่ยนะหรอ ที่ แกรนด์ทิ้งลู่หานแล้วไปเอามันแทน
“นี่ลู่คิดจะทำอะไร” แบคฮยอนเอ่ยถามเพราะความสงสัย
“ก็คิดจะเอาคืนไงครับ” ลู่หานตอบเสียงราบเรียบ
“เฮ้ ฉันว่าปล่อยๆให้มันจบไปเหอะ แกไม่ทันผู้ชายอย่างนายนั่นหรอก เพราะเขาร้อนแรงยิ่งกว่าไฟซะอีก”
ประโยคสุดซึ้งที่หาได้ยากจากยุริถูกเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง ลู่หานรู้ว่าเล่นกับไฟมันอันตรายแค่ไหน แต่ในเมื่อความแค้นมันถาโถมจนแน่นเต็มอก ถ้าไม่ได้ระบายออกมาด้วยการเอาคืนอย่างสาสม ร่างบางคงไม่มีทางยอมมันเด็ดขาด
“ไม่ครับ ผมไม่มีทางกลับไปเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อนอีก หึ ไม่ผมก็พวกมัน ที่ต้องเป็นคนเจ็บจนตาย”
แววตาของลู่หานลุกวาวขึ้นอย่างอาฆาต แม้แต่คนที่เหลือยังรู้สึกกลัวร่วมด้วย แบคฮยอนก็พลอยส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยๆ คราวนี้ต้องมีใครสักคนแตกหักเหมือนที่ลู่หานพูดไว้อย่างแน่นอน
“นี่แปลว่าชั้นคงจะห้ามแกไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม ไอ่ลู่”
“ก็คงงั้นมั้งครับพี่ยุริ แล้วตอนนี้ผมมีอะไรสนุกๆให้ทำ” ลู่หานลุกขึ้นออกจากโต๊ะ ซึ่งก็ตกอยู่ในขณะที่กำลังสบตากับเซฮุนอยู่พอดี
“นี่ไอ่ลู่ แกจะไปไหนเนี่ย” จีซกเอ่ยถามขึ้น ลู่หานจึงผินหน้ามาบอก
~ஜ۩۞۩ஜ~
SHUT UP AND ENJOY THE MUSIC!
~ஜ۩۞۩ஜ~
ร่างบางพาตัวเองออกมาที่กลางฟลอ ในจังหวะที่ดีเจกำลังเปิดเพลงโปรดของตัวเองอยู่พอดี
“Don’t stop keep it moving put your drinks up
Pick your body up and drop it on the floor
Let the rhythm change your world on the floor
You know we’re running **** tonight on the floor
Brazil, Morocco, London to Ibiza straight to L.A, New York Vegas to Africa
Dance the night away Live your life and stay on the floor Dance the night away Grab somebody drink a little more
la la la la la la la la la la la la la la la tonight we gon’be it on the floor
la la la la la la la la la la la la la la la tonight we gon’be it on the floor”
และเมื่อลู่หานออกจังหวะเต้นเพียงไม่เท่าไหร่ก็เรียกสายตาของคนภายในงานได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะตามมาด้วยปรบมือและสียงโห่ร้องอย่างถูกใจ เมื่อร่างบางออกท่าเต้นที่เรียกสายตาแทะโลมได้อย่างเร้าร้อน
ลู่หานยกยิ้มให้กับความสมเพชพวกนั้น อยากมองก็ปล่อยให้มองไป เพราะเป้าหมายของคนตัวเล็กก็คือคนๆนั้นต่างหาก..... ซึ่งเซฮุนก็ยังคงจ้องมองลู่หานอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน แล้วก็ถูกจังหวะที่ลู่หานกำลังยิ้มอ่อยให้เขาอยู่พอดี
เมื่อเพลงจบ ขาเล็กๆก็ค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ต่อหน้าเซฮุน ซึ่งก็เรียกสายตาจิกกัดของผู้หญิงข้างๆได้อย่างฉับพลัน
ปกติเมื่อลู่หานยืนอยู่ใกล้ๆผู้หญิงสวยๆ ก็มักจะมีอาการหวั่นไหวขึ้นมาทุกครั้ง แต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่สักนิด ร่างบางสนใจเพียงแค่สายตาที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงอันร้อนแรงเท่านั้น
“ผมเห็นคุณมองผมมานานแล้วนะ มีอะไรต้องการจะพูดกับผมหรือเปล่า”
น้ำเสียงหวานๆถูกเอ่ยออกไปอย่างเย้ายวน จนสามารถสะกดใจให้เซฮุนหยุดนิ่งได้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆเผยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
“มีสิ!!” ไม่ใช่เซฮุนที่เอ่ยออกไป แต่เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเพ่งมองลูห่าน อย่างคาดโทษ
"ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ถอยออกไปซะ” เสียงโมโหยังคงเอ่ยผ่านริมฝีปากแดงๆนั่นเหมือนเดิม
“มิว หยุด!” เซฮุนเอ่ยห้ามปรามอย่างหัวเสีย ก่อนจะสะบัดแขนทั้งสองออกจนทำให้พวกเธอเสียหลักไปคนละข้าง แล้วก็ไม่สนใจว่าพวกเธอกำหลังหัวเสียขนาดไหน
“แล้วคุณจะบอกผมได้มั้ยครับ ว่ามองผมทำไมตั้งนาน” เสียงหวานๆจากริมฝีปากของลู่หาน ยังคงเอ่ยแบบหว่านเสน่ห์
“บอกครับ แต่ไม่ใช่ที่นี่”
สิ้นคำพูด เซฮุนก็ถือวิสาสะคว้าแขนร่างบางออกไปจากบริเวณนี้โดยที่ไม่ฟังคำตอบจากคนตัวเล็กเลยสักนิด แถมยังปล่อยให้ผู้หญิงอีกสองคนกำลังโวยวายจนเสียงดัง....
ร่างสูงจูงแขนลู่หานออกมาหยุดที่มุมหนึ่งในห้องน้ำ ไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านไปมาก่อนจะใช้มือหนาๆขึ้นดันลู่หานจนชิดฝาผนังไว้ข้างหนึ่ง
“สิ่งที่คุณอยากจะรู้ ผมจะตอบมันให้หมดเลยนะครับ”
ไม่พูดธรรมดา เซฮุนยังถือวิสาสะก้มหน้าลงใกล้ๆ จนเกือบจะสัมผัสเข้าใบหน้าของลู่หาน แต่ดีที่ร่างเล็กหลบมันได้ทัน ก่อนจะใช้ฝามือดันหน้าอกแข็งแรงนั้นออกไปเบาๆ
“งั้นก็บอกผมมาซิครับ”
ลู่หานเริ่มประหม่าเล็กน้อย เพราะเขาอันตรายต่อความรู้สึกของตัวเองมากกว่าที่คิด ลู่หานจึงต้องพยายามควบคุมตัวให้เป็นปกติที่สุด เมื่อหลายๆอารมณ์กำลังวนเวียนที่หัว ทั้งประหม่า ทั้งแค้น
“ครับ .... อื่ม.... แต่ว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าทำไมผมถึงได้มองคุณ ทั้งๆที่ผมก็พยายามหักห้ามใจของตัวเองตลอด... แล้วผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเร็วไปหรือเปล่าครับ ถ้าผมบอกว่าผมชอบคุณตั้งแต่แรกเห็น”
แววตาของเซฮุนจ้องมองใบหน้าลู่หานอย่างลึกซึ้ง เหมือนจะพยายามสื่อความรู้สึกที่ตนนั้นมี... ส่วนคนตัวเล็กก็ค่อยๆยกยิ้มออกมาบางๆที่มุมปาก เพราะไม่คิดที่เชื่อเพียงแค่คำพูดจากลมปากของเขาง่ายๆหรอก ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะอ่อนไหวกับสายตาของเขาจนยอมถวายตัวให้อย่างแน่นอน
“มันก็เร็วอย่างที่คุณพูดนั่นแหละ ชื่อของคุณผมก็ยังไม่รู้เลย แล้วคุณเองก็ยังไม่รู้จักผมด้วย “
“แต่ผมรู้จักคุณนะครับ"
ฉึก ลู่หานหยุดนิ่งในทันที ที่เขาพูดมาเมื่อกี้หมายความว่ายังไง
“แล้วก็รู้ว่าคุณเคยเป็นแฟนเก่าของแฟนผมมาก่อนด้วย.... ผมไม่คิดเลยนะครับว่าคุณจะเปลี่ยนมากถึงขนาดนี้”
ลู่หานนิ่งเงียบอีกครั้ง นี่ คงประมาทเขาจนเกินไปเลยสินะ ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะรู้จักเราด้วยจริงๆ แต่ยังไงซะ เขาก็คงยังไม่รู้เรื่องการแก้แค้นนั้น เลยทำให้คนตัวเล็กค่อยๆยิ้มออกมาที่มุมปากได้อีกครั้ง
“หรอครับ แล้วคุณอยากรู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงเปลี่ยนไป” ลู่หานยังคงรักษาเสียงหว่านเสน่ห์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“ครับ ผมอยากรู้ ช่วยบอกผมทีได้มั้ย” เซฮุนพูดเสียงแหบพร่าที่ลำคอ ใบหน้าคมคายนั้นก้มลงมาเรื่อยๆจนห่างไม่แค่กี่เซนต์
“ได้สิ เดี๋ยวผมจะบอกคุณทุกอย่างเลย”
ลู่หานทั้งพูดทั้งใช้มือเล็กๆสัมผัสใบหน้าคมเข้มแล้วค่อยๆเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนไปถึงกระดุมเม็ดแรก
ร่างบางค่อยๆแกะมันออกก่อนจะใช้มืออีกข้างขึ้นพาดบ่าของเขาไว้ และเหมือนว่าเซฮุนก็กำลังเริ่มปล่อยอารมณ์ร่วมด้วยเช่นกัน... ลู่หานจึงใช้โอกาสนี้ค่อยๆแกะกระดุมเม็ดที่สอง เม็ดที่สาม สี่ จนถึงเม็ดสุดท้าย
กระดุมทุกเม็ดหลุดออกจากกัน เผยให้เห็นแผงอกหนาๆ ชิคแพ็คที่แข็งแรงอย่างชายชาตรี ลู่หานยื่นหน้าเข้าไปจวนเกือบจะสัมผัสร่างกายของร่างสูง
ร่างกายของลู่หานก็เริ่มทำงานด้วยการแนบชิดเข้าไปใกล้ๆอีกเพื่อเป็นการเพิ่มทวิอุณหภูมิให้เร้าร้อนขึ้น จนทำให้เซฮุนค่อยครางออกมาเกือบไม่เป็นเสียง
หึ เนี่ยนะเหรอ คาสโนว่า ฆ่าไม่ตาย เหอะ ช่างน่ายันนัก
“ถ้าคุณอยากรู้อะไรมากกว่า แล้วโทรมานะครับ" ลู่หานดันตัวเซฮุนออกก่อนจะกระชิบหูเบาๆ แล้วใช้มือเล็กๆผลักตัวเขาออกหลังจากนั้น
ร่างงบางยิ้มอย่างคนได้รับชัยชนะ ไม่คิดเลยว่าเซฮุนจะยอมแพ้ให้อย่างง่ายดาย ก่อนจะรีบพาตัวเองหนีออกจากคนอันตรายนี้ไป...... เหลือทิ้งไว้เพียงแต่รอยยิ้มบางๆที่มุมปากของเซฮุนไม่นึกเลยว่าคนตัวเล็กจะร้ายกาจมากกว่าที่เขาคิด
วันต่อมาที่มหาวิทยาลัย
"จะรีบไปไหนหรอน้องหน้าหวาน"
เสียงผิวปากของกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่ดังขึ้น ในขณะลู่หานกำลังจะก้าวขาเดินเข้าตึกคณะ... สายตาหื่นๆหน้าตาเหมือนโจรนั้นทำให้ร่างบางหัวเสียไม่น้อย ก่อนที่จะรีบเร่งฝาเท้าเดินผ่านตรงนั้นไปให้เร็วๆ
เมื่อเดินเข้าไปข้างในตึกได้สักพัก ลู่หานก็ได้ยินการสนทนาที่ดุเดือด เหมือนจะเป็นเสียงของแกรนด์กับผู้ชายอีกคนตรงบริเวณทางขึ้นห้องเรียน ผู้คนมากมายผ่านไปมาต่างก็จ้องมองเป็นสายตาเดียว ลู่หานจึงยิ้มออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองทะเลาะกันอย่างรุนแรง
“เซฮุน รีบอธิบายเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงแหลมๆจากอดีตแฟนเก่ากำลังถลึงตากระชากเสียงขึ้นดังๆอย่างเรื่อง.. ส่วนอีกฝ่ายนั้นมีสีหน้าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ทั้งรำคาญที่จะอธิบายเรื่องทั้งหมด...
สงสัยแกรนด์คงจะเห็นคลิปที่ลู่หานส่งไปให้เมื่อคืนแล้วมั้ง ไม่งั้นคงไม่โวยวายได้ขนาดนี้
“แกรนด์ จะให้ผมอธิบายยังไง ว่าสองคนนั้นเป็นเพื่อนผม”
แค่เพื่อนอย่างนั้นหรอ เหอะ เพื่อนร่วมเตียงนะสิไม่ว่า.... ลู่หานไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือคนที่แกรนด์เลิกกับตนแล้วไปเลือกมันแทน โกหกได้อย่างหน้าด้านๆ
“เพื่อนกัน? แล้วทำไมต้องยืนกอดกันอย่างนั้นด้วย ยังไงแกรนด์ก็ไม่เชื่อ”
"ไม่เชื่อก็ตามใจ ผมไปเรียนก่อนนะ ไว้อารมณ์คุณดีเมื่อไรเราค่อยคุยกัน" ว่าแล้วร่างสูงก็เดินหนีหายไปทันที
"เซฮุน กลับมาเดี๋ยวนะ" แกรนด์ยังคงเต้นแร้งเต้นกาด้วยอารมณ์โมโห... ลู่หานไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
หึ แค่เริ่มต้นมันก็ได้ผมมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
เมื่อถึงเวลาเรียนลู่หานก็รีบเข้าห้องให้เร็วกว่าปกติ เพราะตอนนี้ร่างบางกำลังเรียนอยู่คณะแพทย์ ปีสองแล้ว อยากจะตั้งใจเรียนเหมือนที่พ่อแม่เคยบ่นกรอกหูแทบทุกวัน แล้วอีกอย่าง อาจารย์ปีสามก็มีแต่คนโหดๆกันทั้งนั้น...
เมื่อเลิกเรียน ลู่หานเดินออกมาจากห้องเพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่เมื่อก้าวขาออกมาไม่ทันไร อยู่ๆก็มีเสียงร้องทักของใครคนดังขึ้น เลยทำให้คนตัวหันไปมองต้นเสียงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งนั้นก็เผยให้เห็นชายร่างสูงคนหนึ่งที่ทำให้ผมค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาที่มุมปาก
“ลู่ คุณจะกลับบ้านแล้วหรอครับ” เซฮุนเดินตรงเข้ามาหยุดต่อหน้าร่างบาง ก่อนจะส่งยิ้มให้บางๆอีกครั้ง
“ครับ คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ คือเมื่อคืนผมพยายามโทรหาคุณหลายๆครั้งแล้วนะครับ แต่คุณก็ไม่รับสายของผมเลย แถมยังกดตัดสายผมทิ้งตลอด”
เขาพูดด้วยเสียงเศร้าๆ ซึ่งลู่หานทำอย่างที่เขาพูดไว้จริงๆ เพราะอารมณ์ของลู่หานตอนนั้น ก็แค่อยากจะเล่นตัวทั้งยังรำคาญคนที่อยู่ต่อหน้าอีกด้วย อีกอย่างแผนการของลู่หานยังไม่ทันเข้าที่เข้าทางสักเท่าไหร่นัก เอาไว้ให้มั่นใจเมื่อไรแล้วจะบีบพวกมันให้ตายคามือแน่
“อื่ม... ผมมาลองคิดดูแล้วนะครับ มันก็ไม่จำเป็นอะไรจะติดต่อคุณ อีกอย่างตอนนี้ผมมั่นใจได้ว่าผมยังไม่ได้ชอบผู้ชาย แล้วที่สำคัญคุณก็มีแฟนแล้ว” ลู่หานพูดออกไปเรียบๆอึดอัดเหลือเกินที่เห็นสายคมกริบกำลังจ้องมองอย่างไม่กะพริบเ พราะมันก็ยังอันตรายต่อความรู้สึกทุกครั้ง
"แต่ที่คุณทำแบบนี้มันเท่ากับทำร้ายผมนะ คุณให้ความหวังผม แล้วก็ปฏิเสธผมแบบนี้ ผมก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ" เซฮุนเริ่มพูดทำหน้าจริงจัง
เจ็บอย่างงั้นเหรอ ชั้นต่างหากที่เป็นคนเจ็บกว่าพวกแกหลายเท่า
“ถ้างั้น คุณก็ให้เวลาผมหน่อยก็แล้วกัน บางทีเวลามันอาจจะทำให้เรารู้จักกันและกันมากขึ้น แล้วบางทีผมอาจจะยอมตกลงกับคุณอีกครั้งก็ได้”
“หรอครับ... งั้นผมจะรอนะ...” เซฮุนฉีกยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนั้นพอจะหยิบยื่นความหวังให้บ้าง.... ลู่หานยอมรับเลยว่ารอยยิ้มเขานั้นช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน แต่ยังไงซะ มันก็ไม่มีทางทำให้ร่างบางหลงกลได้แน่นอน
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"
ลู่หานบอกก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป... ถึงแม้การแยกความรักคนอื่นมันจะเป็นเรื่องที่เลวร้าย... แต่ยังไงลู่หานก็ขอยอมทำ... ในเมื่อพวกมันเป็นคนเริ่มก่อน... เพราะลู่หานสัญญากับตัวเองแล้วไว้ว่า จากลากคอพวกมันลงนรกไปพร้อมๆกันให้ได้!!
.
.
เดี๋ยวมาดูกันนะว่าแผนต่อไปของนางจะร้ายแรงแค่ไหน
จะทำให้สองคนนั้นกระอักเลือดหรือเปล่า หรือจะเป็นตัวเองที่ตกหลุมพราง :) Shalunla
ความคิดเห็น