คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เหยื่อคนสำคัญ
สองวันก่อน
“ไอ่ลู่ จะว่าไป ชั้นก็โมโหแทนแกเหมือนกันนะ ที่โดนยัยนั่นบอกเลิกได้อย่างเจ็บแสบมาก แล้วถ้าชั้นเป็นแกนะ ชั้นจะเข้าไปแก้แค้นให้สาสมเลย.... ฉันจะเปลี่ยนเป้าหมายเข้าไปหาฝ่ายชายแทน ทำให้มันรักให้มันหลงก่อนจะเชือดมันให้ตายทั้งเป็นช้าๆ... ส่วนยัยแกรนด์ ก็คงกระอักเลือดเหมือนกัน ถ้ามันรู้ว่าของแฟนตัวเองกำลังคบอยู่กับผู้ชายอยู่ แถมยังเป็นแฟนเก่าซะด้วย... โอ๊ย พูดมาแล้วแค้นวะ!”
ลู่หานถึงกับนิ่งเงียบ ก่อนจะเก็บคำพูดของจีซกกลับไปคิดในชั่วขณะ ใช่แล้ว ลู่หานต้องแก้แค้นให้ถึงที่สุด เพราะยังไงเขาก็ไม่มีทางยอมปล่อยพวกนั้นไปเด็ดขาด
ชั้นจะฉีกเลือดเนื้อเอาเกลือมาทา เอาคืนอย่างสาสม
วันสุดท้ายของอาทิตย์
เมื่อเห็นว่าลู่หานในช่วงที่เศร้าซึม พี่ๆในร้านเบเกอรี่จึงนัดเจ้าของร่างบางออกมาเที่ยวสังสรรค์ เผื่ออะไรจะดีขึ้น
ลู่หานเองก็ตกลงรับคำเสนอเช่นกัน พอใกล้ถึงเวลานัด ลู่หานก็ขับรถออกมา ซึ่งไม่กี่นาทีต่อมา ก็เดินทางมาถึงจุดหมาย....
เมื่อร่างบางลงจากจักรยานยนต์คันสวย สายตาของพวกผู้ชายหลายคน ทั้งหน้าตาดี และทั้งดูไม่ได้เลย ต่างก็หันมาเพ่งมองแทะโลม ลู่หานอย่างฉับพลัน เลยทำให้ร่างบางต้องรีบสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปข้างในโดยทันที เพราะรู้สึกไม่คุ้นสักเท่าไหร่ที่ตัวเองเป็นฝ่ายที่ถูกมอง
พอหลังจากนั้นไม่นาน ขาเล็กๆก็ก้าวมาถึงสะถานที่ๆมีแสงไฟสลัวหลากสีกำลังกะพริบไปมา เสียงเพลงในจังหวะสนุกสนานก็ถูกเปิดขึ้นดังๆทั่วทั้งไปผับ ทำให้ใครหลายต่างก็โยกย้ายกันอย่างเมามันไปตามจังหวะ กลิ่นควันบุหรี่ก็ลอยร่องทั่วบริเวณ
ลู่หานพยายามมองซ้ายหันขวาเพื่อตามหาพี่ๆของตัวเอง ปกติกลุ่มเพื่อนๆของร่างบางมักจะเป็นจุดเด่นเสมอ แต่วันนี้กลับตามหายากเสียเหลือเกิน อาจเป็นเพราะคืนนี้มีคนออกมาเที่ยวกันเยอะ เลยทำให้มองไม่เห็นแม้แต่เงา
ลู่หานจึงต้องรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาแบคฮยอน และด้วยความที่ไม่ทันสังเกตมองอีกคนที่กำลังเดินออกมาจากมุมหนึ่งของผับ เป็นผลทำให้ร่างบางเดินชนเข้ากับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.... ขวดเบียร์ที่ถืออีกฝ่ายกำลังถืออยู่นั้นก็ราดรดลงเสื้อของทั้งสองจนเปียกเกือบทั้งตัว
“อุ๊ย ขอโทษครับ” ลู่หานก้มหัวพูดออกไปตามความรู้สึกผิด ก่อนจะเงยมองหน้าชายหนุ่มที่ตนนั้นเผลอชนเขาเข้าก็พบให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา จมูกโด่งๆ รูปร่างสูงโปร่ง ซึ่งอีกฝ่ายก็มีท่าทางหัวเสียอยู่ไม่น้อย
“ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยวะ!!” ร่างสูงพ่นคำพูดออกมาไม่สบอารมณ์ ก่อนจะใช้มือหนาๆเช็ดเสื้อราคาแพงๆของตัวเอง โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมองคนร่างเล็กที่อยู่ต่อหน้า
“แล้วจะให้ผมทำยังไงครับ คุณถึงจะยกโทษให้ผม”
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นไปใคร ลู่หานจึงรีบเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงหวานๆอย่างรวดเร็ว ก่อนจะฉีกยิ้มที่มุมปากพลางจ้องมองหน้าเขาด้วยสายตาที่แพรวพราว
สาบานได้เลยว่าตัวเองไม่เคยคิดที่จะทำตัวอย่างกับโสเภณีข้างทางแบบนี้ก่อน ถ้าหากว่าเขาไม่ใช่หมากรุกในเกม
ลู่หานสึบทราบมาว่าอดีตคนรักของตนกำลังคบกับรุ่นน้องในมหาวิทยาลัย ที่ชื่อว่า โอ เซฮุน อยู่ ซึ่งเขาก็อยู่ต่อหน้าลู่หานแล้วด้วย
ใช่ เขาหน้าตาดี ฐานะร่ำรวย ลูกเจ้าของบริษัทรายใหญ่ยักษ์ของเกาหลี ก็เป็นธรรมดาที่จะทิ้งลู่หานไปคบกับเซฮุน
ทุกอย่างมันช่างบังเอิญจริงๆ ไม่ต้องเดินเข้าหาเสียให้เหนื่อย สุดท้ายก็เจอเหยื่อแบบไม่ได้ตั้งใจ ส่วนคนร่างสูงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองลู่หานช้าๆ ก่อนจะเผยให้เห็น เด็กหนุ่มหน้าหวาน ผิวขาวๆ ปากนิด จมูกหน่อย รูปร่างบอบบาง เอาจน เซฮุน ถึงขั้นนิ่งค้างเหมือนถูกสาป ก่อนจะทำหน้าเสียเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นหลุดพูดคำที่ไม่สุภาพออกไป
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ทันระวังอยู่เหมือนกัน” จากที่เคยอารมณ์เสียก็ถูกเปลี่ยนมายิ้มแบบมีเลศนัยอย่างรวดเร็ว...
ลู่หานยอมรับได้ว่าอีกฝ่ายนั้นหล่อเหมือนกับเทพบุตรจริงๆ แถมทั้งยังมีเสน่ห์อย่างไม่มีที่ติ โดยเฉพาะสายตาคู่คมคู่นั้น ที่ชวนให้หลอมละลายไปทั่วทั้งใจแบบง่ายดาย แต่ยังไงซะ คนอย่างเขาก็ไม่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของร่างบางอย่างแน่นอน!!
“แต่ยังไงผมก็เป็นคนผิดอยู่ดีล่ะครับ” ลู่หานทำท่าเหมือนรู้สึกผิด พยายามจะหว่านเสน่ห์ร่างสูงทุกวิถีทาง แล้วก็เหมือนว่ามันจะได้ผล เพราะสายตาคู่คมของเจ้าตัวยังคงจ้องมองร่างบางอย่างไม่ลดละเช่นเดิม
"ผมรู้ว่าคุณรู้สึกผิด แต่ยังไงผมก็ไม่มีทางให้อภัยคุณง่ายๆหรอกนะครับ" ร่างสูงบอกเสียงเบาๆที่ทำให้ยินกันแค่สองคน ใบหน้าคมคายนั้นค่อยๆก้มหน้าลงใกล้เรื่อยๆจนทำให้ลู่หานได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอ
“แล้วจะให้ผมทำยังไงหรอครับ" ลู่หานเริ่มประหม่าเล็กน้อย เพราะสายตาของเขานั้นช่างร้อนแรงเสียเหลือเกิน ยิ่งมองนานๆยิ่งอันตรายต่อความรู้สึก
“ก็ไม่ยากหรอกครับ”
สุดเสียงมือเล็กๆที่กำลังถือโทรศัพท์ก็ถูกหยิบไปต่อหน้าต่อตา ก่อนที่เขาจะจิ้มเบอร์โทรของใครสักคนหนึ่งแล้วจึงกดโทรออก แล้วไม่นานเขาก็ส่งมันคืนให้กับร่างบาง
“แค่นี่แหละครับ... ผมก็ยกโทษให้คุณแล้ว เดี๋ยวผมโทรหานะครับ” ร่างสูงยกยิ้มให้ลู่หานจนเต็มมุมปาก ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร่างบางไปพลางโบกมือให้ไล่หลัง
หึ ดีเลย ไม่ต้องตามหาเหยื่อให้เมื่อย เพราะแค่อุบัติเหตุเล็กๆนี่แหละ ที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการแก้แค้น
ลู่หานยังคงตามหากลุ่มเพื่อนๆเช่นเดิม พอเมื่อสายตาของร่าบางหันไปมองโต๊ะใกล้ๆหน้าเคาน์เตอร์ ก็พบเห็น แบคฮยอน ยุริ และจีซก กำลังนั่งดื่มคอยตนอยู่ตรงนั้น และเมื่อแน่ใจว่าเป็นพี่ๆของตน ลู่หานจึงรีบพาตัวเองเดินตรงไปหาในทันที
“เฮ้ ลู่!!” แบคฮยอนเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จากนั้นลู่ก็เข้าไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนๆ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมาหย่อนกายลงนั่ง
"เสื้อแกไปโดนอะไรมา"
"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ"
“เอ่อแล้วแกตัดผมใหม่มาหรอเนี่ย” จีซกถามต่อเมื่อเพิ่งสังเกตเห็น เพราะตั้งแต่ที่คบกับลู่หานมาเขายังไม่เห็นเจ้าตัวตัดผมสั้นขนาดนี้มาก่อน
“ครับ เพิ่งตัดมาเมื่อกี้นี้เองครับ ก่อนจะมาหาพวกพี่” ลู่หานเอ่ยขึ้นเรียบๆเพื่อเป็นการยืนยัน
“แล้วคิดยังไงถึงได้ตัดผมสั้นขนาดนี้วะ”
“ก็แค่อยากจะลองเปลี่ยนสไตล์บ้าง”
“ชั้นไม่เชื่อหรอก เพราะแกเป็นคนที่ห่วงผมมาก นี่ผีเข้าแกหรือเปล่าเนี่ย”
“นังจีซก หยุดเพ้อสักทีเหอะน่า” ยุริพูดแทรกขึ้น รำคาญที่เพื่อนตัวเองชอบพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ก็มันจริงนี่หว่า.... นี่ไอ้ลู่แกรู้ไหม เดี๋ยวนี้คำพูดคำจาท่าทีแกของแกก็เปลี่ยนไปมากเลยนะ ปกติที่แกเข้ามาหา แกจะต้องยิ้มจนเห็นฟันคบสามสิบสองซี่ หรือไม่ก็เดินเข้ามากอดคอพวกชั้น แต่ช่วงนี้แกกลับนิ่งๆเงียบๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย”
“งั้นหรอครับ” ลู่หานยังเอ่ยด้ยน้ำเสียงเรียบๆเช่นเดิม ยิ่งเป็นการยืนยันได้อย่างชัดเจนขึ้นอีก
“ก็เออน่ะสิ เรื่องนี้ชั้นก็เห็นดีกับจีซกมันด้วย แล้วที่แกเป็นแบบนี้น่ะ ชั้นรู้นะว่าแกกำลังคิดจะทำอะไรอยู่”
ยุริพูดขึ้นอย่างรู้ใจ ทำให้ลู่หานค่อยๆฉีกยิ้มที่มุมปาก สมแล้วที่คบกันมาตั้งนาน รู้ใจลู่หานดีเสียจริงๆ
“ใช่ ผมก็แค่มีอะไรจะต้องสะสาง”
“แกหมายความว่ายังไงวะ ชั้นไม่เข้าใจ” จีซกเอ่ยถามอย่างงุนงงเพียงคนเดียว
“เดี๋ยวผมจะบอกพี่เดี๋ยวนี้แหละ”
หลังจากนั้น เรื่องที่เพื่อนๆของเรื่องอยากรู้จนใจจะขาด ก็ถูกเล่าอย่างละเอียดผ่านจากริมฝีปากบางๆนั่น
“เฮ้ ไอ้ลู่ วันนั้นชั้นแค่พูดเล่นนะ!!” จีซกอุทานออกมาดังๆ เรื่องวันนั้นเขาไม่ได้จริงจังอย่างที่พูด ไม่คิดเลยว่าเพื่อนของตัวเองจะเก็บเอาไปคิดปะติดปะต่อจนจะลงมือทำอะไรที่เกินเหตุแบบนี้
“แต่ผมตัดสินใจแล้ว และไม่มีทางจะถอยออกมาง่ายๆ” แววตาที่มุ่งมั่นและไม่มีท่าทีจะล้อเล่นนั้นทำให้ทุกคนเริ่มรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะกับแบคฮยอน
“ลู่ เรื่องนี้พี่ขอห้ามเลยนะว่าอย่าคิดจะทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด!"
"ใช่ เรื่องนี้ฉันก็ให้ด้วย" ยุริพูดเสริม
"ลู่รู้ไหม ยิ่งแค้นมาก ลู่ก็ยิ่งเจ็บมาก ปล่อยๆวางมันบ้างเหอะ อีกอย่างมันก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ"
"ไม่มีทางหรอก พี่แบค.... พวกพี่คอยดูความพินาศของพวกมันได้เลย หึ และที่ทำให้ผมมั่นใจได้ขนาดนี้นะ พวกพี่ดูนี่" ลู่หานโชว์โทรศัพท์ที่มีหมายเลขพึ่งโทรออก
"ผมเพิ่งได้เบอร์ของไอ้เซฮุนมา ผมไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นให้เหนื่อย เพราะทุกอย่างมันง่ายกว่าที่ผมคิด หึ"
.
.
.
ตอนนี้ลู่แรงมาก รักมากก็ยิ่งจงเกลียดจงชังยิ่งกว่าเดิม
มาดูนะว่าลู่หานจะทำยังไงต่อไป
ติดแท็ก
#ฟิควันพลัสวัน
ความคิดเห็น