BLACK OPS

เรื่องนี้ผมจะลงแต่ละตอนค่อนข้างช้าหน่อยนะครับ  พอดีมันคิดพล็อตไป เสริมปรุงแต่งไปเรื่อยๆ 
แต่จะพยายามอัพเดทเรื่อยๆครับ 


บทนำ

                กลุ่มควันที่ลอยฟุ้งจากเศษซากปรักหักพังก่อตัวกันจับก้อนขนาดยักษ์บนท้องฟ้าคล้ายก้อนตะกั่วดำทะมึน  เศษสิ่งปลูกสร้างต่างๆแตกกระจัดกระจายเกลื่อนกลาดบนพื้นถนน  มีไฟไหม้เป็นจุดๆรอบๆบริเวณ  รถหลายๆต่อหลายคันถูกจอดทิ้งไว้  บ้างก็พังยับ  เสียงไซเรนดังก้องกังวานไปทั่วทุกสารทิศห่างออกไปไม่ไกลนัก  ดูเหมือนว่ากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้  ในความมืดยามค่ำคืน  มีเพียงแสงไฟจากเสี้ยวดวงจันทร์และกองไฟรอบๆเท่านั้น  ที่ส่องสว่างให้เห็นร่างๆหนึ่งขยับอยู่ในเงามืด 

                เป็นร่างของชายหนุ่ม  เนื้อตัวของเขาเกาะกรังไปด้วยเลือดที่แห้งติดผิว  ฝุ่นและโคลนที่เกาะติดตามชายเสื้อ  เขาสวมเสื้อยืดสีเทามีเสื้อคลุมสวมทับแบบลุ่ยๆอีกที  เขาพลิกตัวนอนตะแคงในซากตึก  ปากอ้ากว้างสูดลมหายใจปนควันเข้าไปเต็มที่  ก่อนจะสำลักและดันตัวลุกขึ้นนั่ง  การยืนนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้  ขาของเขาอ่อนล้าเกินทน  ท้องไส้รู้สึกปั่นป่วน  เขาพยายามอดกลั้นไม่ให้สำรอกอาหารมื้อเช้าออกมา

                เสียงไซเรนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  เขาใช้มือข้างหนึ่งพิงตัวไว้ไม่ให้ล้ม  พลางกวาดสายตามองหาบางอย่างในความมืด  อาศัยแสงจากกองไฟใกล้ๆช่วยหาของบางอย่าง  ที่สำคัญมากสำหรับเขา  ของที่แลกหลายชีวิตไปเพื่อให้ได้มา  และเขาก็เจอมัน 

                ของสิ่งนั้นอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก  เพียงพอสำหรับแรงที่เหลือเพียงเล็กน้อยจะพาไปถึง  เขาก้มตัวลงคลานไปหาอย่างไม่ลังเล  เขารู้สึกถึงบางอย่างบาดเข้ากับแขนเมื่อคลานไปกับพื้น  เศษกระจกที่แตกเกลื่อนบาดเขาเนื้อจนเลือดไหลออกเป็นทาง  เขาฝืนข่มความเจ็บปวดเอาไว้  เอื้อมมือคว้าสิ่งนั้นออกมาจากกองเหล็กที่ทับลงมา  ของสิ่งนั้นคล้ายกับผลึกสีเทา  ขนาดเท่าๆกับเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก  มีภาษาโบราณแปลกตาสลักไว้จนหาที่ว่างบนแผ่นผลึกนั้นแทบจะไม่ได้  เขายกมันขึ้นมาอย่างแผ่วเบา  อาจจะเป็นเพราะมันเป็นของสำคัญ  หรืออาจเพราะตัวเขามีแรงเหลือเพียงเท่านั้น  ของสิ่งนั้นค่อนข้างหนักสำหรับมือที่อ่อนแรง  มันเกือบจะร่วงหลุดจากมือ  แต่เขาคว้ามันทัน

                เขาเริ่มเพ่งพินิจอย่างถี่ถ้วน  ก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย  แล้ววางมันลงบนอก  หยิบของบางอย่างในกระเป๋าเสื้อคลุมออกมา  เป็นแหวนสีเงินสองวง  แต่ละวงบิ่นและมีรอยไหม้   กับสมุดบันทึกเล่มเล็กๆสีน้ำตาล  ที่สลักคำว่า ‘the one’ ไว้บนปก  ใต้คำนั้นมีชื่อมีชื่อถูกเขียนไว้ด้วยลายมือหวัดๆ ’เคธี่’ เขาวางของพวกนั้นลงทับบนแผ่นผลึกนั้นอีกที

                แล้วน้ำใสๆก็ไหลลงมาจากตาที่ร้อนผ่าวของเขา  ความทรงจำราวกับกำลังทะลักออกมา  เขากำหมัดแน่น  ฉันเปลี่ยนมันได้  เขาคิด  ฉันจะเปลี่ยนมันให้ได้  ฉันจะเปลี่ยนมัน!  

                ชายหนุ่มใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักตัวลุกขึ้น  แล้วยืน  เขาเกือบทรุดลงในขณะที่ยืน  หากไม่เป็นเพราะร่างกายที่ลำบึ่กเข้ารูป  เขาคงจะล้มหงายหน้าลงไปแล้ว  เขาออกวิ่งด้วยขากะโพลกกะเพลกไปที่ซอกตึก  รอบๆล้อมไปด้วยเศษนั่งร้านที่ตกลงมาพังยับ  ในมือของเขาอุ้มของมีค่าต่างๆเอาไว้แนบอก  เขาวิ่งหายลับไปมืด  ก่อนที่จะมีรถตำรวจขับเปิดไซเรนขับเข้ามา  ตามด้วยรถอีกหลายๆคัน  มีตำรวจสองนายออกมาจากรถ  ในมือถือไฟฉายส่องไปมาหาร่องรอยผู้รอดชีวิต 

                “เลวร้ายกว่าที่คิด...”  นายตำรวจผมทองเอ่ย  เบาเหมือนกระซิบ  “ไม่เจอเลยซักคน  ไม่มีใครเลยหรือที่รอดจากเหตุการณ์บ้าๆนี่ได้  ขอเถอะ...  ซักคนก็ยังดี” 

                นายตำรวจอีกคนที่ได้ยินหันมามอง  เขายกมือขึ้นแตะไหล่เพื่อน  แล้วส่ายหน้า  ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับใจกลางสนามรบหลังสงครามดีๆ  เมืองที่เคยหว่านล้อมไปด้วยตึกระฟ้า  บัดนี้กลับราบเป็นหน้ากอง  เหลือเพียงแค่เศษซากจากไฟสงคราม  เพียงแค่สงครามครั้งนี้ไม่ใช่ของประเทศๆใด  แต่เป็นสงครามของสิ่งที่เหนือกว่านั้น  สิ่งที่เกินพอจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ให้ไปในอีกทิศทางหนึ่งได้

                เพียงแค่ไฟสงครามเล็กๆที่สิ่งเหล่านั้นก่อขึ้น...  แค่เพียงเล็กๆ  มหานครนิวยอร์กที่ตระการตา  บัดนี้หายไปกลับผงถุลีเสียแล้ว...