ฉันรักเธอ... เธอล่ะ รักฉันมั้ย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องราวของรักเศร้าๆ

ของคน 2 คน

คำสั้นๆ

ที่ทุกคนกำลังค้นหา

เนื้อเรื่อง

"ฉันรักเธอ"

...มันคือความรู้สึกที่อยู่ในใจฉันมาตลอด...

30 ปี ก่อน

แหวน 5 กะรัตที่เขาสวมให้ฉันที่นิ้วนางข้างซ้ายนั้นเป็นสิ่งที่ฉันรอคอยมานาน

การรอคอยของฉันไม่ใช่การรอคอยแหวน แต่รอให้เขามาสวมแหวนนั่นต่างหาก

ฉันไม่ได้สนใจสิ่งที่เรียกว่า "แหวน" เลยสักนิด ฉันกลับสนแต่ว่า...เขาใช้สิ่งนี้เพื่อเป็นสิ่งที่กล่าวถึงการเริ่มต้นชีวิตคู่ของเราสองเท่านั้น

ผู้ชายที่ฉันรอคอยมาตลอด

ผู้ชายที่แสนดีของฉัน...

...

..

.

แต่แล้วสิ่งที่ฉันคิดในวันแต่งงานมันผิด

เขาไม่ใช่ผู้ชายที่แสนดีอีกแล้ว เป็นเพียงผู้ชายที่ชอบทำร้ายจิตใจและร่างกายของฉันเท่านั้นเอง

3 ปีหลังจากนั้น ฉันก็ตั้งท้อง แต่สุดท้ายฉันก็ต้องสูญเสียเขาไปเพราะ...พ่อของเขาที่เมาแล้วทำร้ายร่างกายของฉันจนแท้ง

เมื่อเขาสร่างเมาแล้วรู้ว่า ฉันแท้ง เขาเสียใจมาก และบอกกับฉันว่า...จะไม่ทำอีกแล้ว

แต่สุดท้ายถึงท้ายสุด เขาก็ยังคงทำอยู่

อะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป...

งานเหรอ...

เงินเหรอ...

ไม่ใช่หรอก ฉันคิดว่า การมีฉันเป็นคู่มากกว่า...

ได้เวลาที่ฉันต้องตัดสินใจแล้ว

....

...

..

.

"โธ่เอ้ย เมียไม่ได้เรื่อง" แล้วเขาก็ตรงมาตบฉัน เตะฉัน ตีฉัน ซึ่งทำให้ฉันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

"ฉันรักเธอ" นั่นคือ...คำพูดของฉันหลังจากที่เขาทำร้ายร่างกายของฉันเสร็จแล้ว

"ว่าไงนะ" เมื่อเขาได้ยินคำนั้น ดูเมื่อเขาเกือบจะสร่างเมาในทันที

"ฉันรักเธอ"

"เธอเป็นอะไรไป" เขาหันมามองฉันอย่างประหลาดใจ แต่ฉันก็มองเขาอย่างปกติทุกอย่าง

"ฉันรักเธอ" พอจบคำพูดนั้น ฉันก็เดินขึ้นห้องมาเฉยๆ โดยไม่สนใจเลยว่า เขาจะเป็นอย่างไร ฉันนอนลงที่เตียงโดยที่ฉันคิดแต่ว่า...ฉันจะตัดสินใจถูกต้อง

แต่ถึงอย่างไร ในเวลาต่อมา เขาก็ยังคงตีฉันถึง 2 ครั้ง ใน 2 ครั้งนั้น ฉันก็พูดว่า "ฉันรักเธอ" 3 ครั้ง ออกมาให้เขาได้ยิน แล้วเดินจากไปเงียบๆ

พรุ่งนี้แล้วสินะ...ที่ฉันต้องทำในสิ่งที่ฉันต้องการ

"ฉันว่า..." ฉันเริ่มเปิดประเด็นขนาดกินข้าว

"เรา..เลิกกันเถอะ"

ฉันยังคิดสักนิดว่าเขาจะรั้งฉันไว้ แต่ไม่เลย เขากลับยอมหย่ากับฉันแต่โดยดี...

หลังจากที่ฉันออกมาจากบ้านของสองเรานั้น

สิ่งแรกที่เกิดขึ้นคือ...น้ำตา

น้ำตาที่ไหลแบบไม่หยุดหย่อน ราวกับฝนตกบนใบหน้าเลยทีเดียว

...........

..........

.....

...

..

.

ในที่สุดก็ผ่านมา 27 ปีแล้วสินะ

ตอนนี้ฉันมีสามีใหม่ หลังจากเลิกกับเขา ประมาณ 9 ปี

มีลูก 2 คน ลูกคนแรกอยู่ต่างประเทศ ส่วนคนเล็กกำลังสอบเข้ามหาลัยด้วยอายุเพียง 16 ปี

ทุกๆปี ฉันจะไปเยี่ยมลูกที่ไม่ได้เกิดที่สุสานเสมอ

และ...

ฉันก็แอบหวังไว้เสมอว่า เขาจะมา

คนที่ฉันรักมากที่สุด...

แต่ตลอด 27 ปี ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย จนกระทั่ง...

"คือว่า ใช่คุณ... ใช่ไหมคะ" อยู่ๆก็มีผู้คนใส่ชุดดำมาหาฉันถึงบ้าน

"ใช่ค่ะ มีอะไรคะ" แล้วจู่ๆทุกคนก็ร้องไห้ 1 ในนั้น ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ฉัน

ถึง ...ที่รัก

ถ้าคุณได้อ่านจดหมายนี้ ผมคงไม่อยู่ให้คุณเห็นหน้าแล้ว เพราะตอนนี้ที่เขียนจดหมายฉบับนี้ ผมก็กำลังใกล้ตายอยู่แล้ว

วันที่คุณขอเลิกกับผม ผมได้แต่อึ้งที่คุณขอเลิก และก็ได้แต่ยอมรับชะตากกรม

บางทีผมก็แอบคิดว่าคุณมีคนใหม่ถึงได้เลิกกับผม แต่มันไม่ใช่เลย ทุกๆปีที่เป็นวันตายลูก ผมจะแอบดูคุณเยี่ยมหลุมศพลูก แต่ไม่กล้าทัก

จนเห็นเมื่อ 18 ปีก่อนเท่านั้นที่คุณมีคนอื่นมาด้วย

แสดงว่า...

คุณไม่ได้นอกใจผม อย่างที่ผมคิดไว้ตั้งแต่แรก...

มีแต่ผมที่นอกใจคุณและก็เมาแล้วยังทำร้ายร่างกายคุณ...

ผมมันเลว...

วันที่คุณบอกผมว่า คุณรักผม ผมไม่ได้คิดอะไรเลย

จนเวลาผ่านไป ผมถึงคิดได้ว่า คุณรักผมมากแค่ไหน...

และต้องการให้ผมแก้ไขมากแค่ไหน...

ผมขอโทษที่คิดช้าไป

ขอโทษ...

สุดท้ายผมอยากบอกว่า "ผมก็รักคุณ ที่รักของผม"

หลังจากที่ฉันอ่านจดหมายนี้แล้ว น้ำตาที่เหือดแห้งไปนานก็กลับมา มันหยดลงบนจดหมายที่มีลายมือเกือบจะอ่านไม่ออกของเขา

น้ำตาเพื่อเธอ...

ทำไมเธอถึงรีบด่วนจากไป...

ฉันอยากพูดคำนั้นอีกสักครั้ง

คำว่า...

ฉันรักเธอ หลับให้สบายนะ ที่รัก