sf sj HOLIDAY LOVE

ข้อมูลเบื้องต้น

นี่เป็น sf เรื่องแรกของบีค่ะ ไม่รู้จะสนุกรึเปล่ายังไงก็ลอง
อ่านแล้วเม้นท์บอกกันบ้างน้า 

เห็นว่าโอ้ปป้าทำงานกันหนัก อยากให้โอ้ปป้าได้พักบ้าง ก็เลยจิ้นเรื่องนี้ขึ้นมา

เอลฟ์4ever

SUPERJUNIOR ONLY 13

เนื้อเรื่อง

holiday love 

Super junior วงนักร้องบอยแบนด์ชื่อดังของเกาหลี ที่มีนักร้องจำนวน13คนในวง หลังจากที่ทัวร์คอนเสริตรอบ2ไปเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็ได้เฮเพราะอยู่ๆก็มีคำสั่งให้พักผ่อนเป็นเวลา7วัน มันอาจดูน้อยสำหรับคนทั่วไปหยุดทั้งทีหลังจากที่งานมีเข้ามาตลอดแต่ได้หยุดแค่7วันนี่นะหรือ? แต่สำหรับพวกเรา Super junior  มันก็เป็นช่วงเวลา1ถึงแม้จะน้อยแต่ก็มีค่ามาก  หลังจากที่ได้รับข่าวดีอันน่าชื่นใจจากพี่ใหญ่ที่เป็นลีดเดอร์ของวงอย่าง ปาร์ค จองซู หรือที่ทุกคนรู้จักกันในนามลีทึก หรือ ทึกกีทึกกี้ นั่นแหละครับ ผมว่าชื่อพี่เค้าดูน่ารักเกินตัวไปสักหน่อย แต่ช่างเหอะพี่เค้าคงมีความสุขกับชื่อนี้ละครับ - -

อ้อ! ผมลืมแนะนำตัวไป ผม คิม คิบอม น้องเกือบเล็กของ Super junior ครับ หลังจากงานที่รัดตัวของพวกเรามีเข้ามาอย่างไม่ขาดสายในช่วงเวลาที่ค่อนข้างนาน หลังจากที่เปิดตัวซิงเกิ้ลของอัลบั้ม3 และแน่นอนไม่มีผม

เพราะผมมีหน้าที่ในการถ่ายภาพยนตร์ ใช่ว่าไม่อยากจะมาทำซิงเกิ้ลนี่ด้วยแต่โดนต้นสังกัด ขัดไว้ซึ่งผมไม่ขอบอกรายละเอียดแล้วกันนะครับ

“ไอ-เย-ซอง แกเอาซีดีของชั้นไปไว้ใหน!!!!!!!!!!” เอาอีกละคู่นี้พี่ยองอุน หรือพี่คังอินที่รู้จักกัน ต้องมีเรื่องเทลาะกับพี่จงอุนหรือที่เรารู้จักกันในนาม เยซองได้ทุกวัน เรื่องมันก็มีอยู่ว่าพี่เยซองแอบเอาซีดี ** (ละไว้ในฐานที่เข้าใจ) ของพี่คังอินไปดูโดยที่พี่คังอินไม่รู้ พอพ่อคุณเค้าจะดูก็เลยไม่เห็น และก็รู้ตัวทันทีว่าคนที่เอาไปคือพี่เยซองนั่นเอง

“ห๊า!!!!! เว้ยยยยยยย ไอคังอิน...แหะๆ....ชะ ชั้นทำหายว่ะ ขอโทษโว้ยยยยย” เอาแล้วครับได้ดูมวยแน่คราวนี้

“ไอ เยซอง อย่าอยู่เลยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!” แล้วก็เหมือนกับที่ผมคาดการณ์เอาไว้ว่าพี่เยซองก็วิ่งหนีทั่วหอ ส่วนพี่คังอินก็วิ่งไล่ตาม  แต่เอาเข้าจริงๆเวลาที่พี่คังอินจับพี่เยซองได้ก็ไม่เห็นจะทำอะไร

แค่ลากมาแล้วก็โยนพี่เยซองลงกับโซฟา จากนั้นก็ทำการ ประทุศร้าย (- -) ด้วยการจั๊กจี้ก็เท่านั้น สองคนนี้มักเทลาะกันประจำแต่พอเวลาใครมีปัญหาอะไรอีกฝ่ายนี้แหละเป็นฝ่ายที่ยื่นมือและแบกรับความทุกข์ด้วยเป็นคนแรก

“คิบอม”

“ครับ” ผมตอบรับพร้อมมองใบหน้าสวย  เป็นผู้ชายที่หน้าสวยมากมายจริงๆ

“พรุ่งนี้นะ เราจะไปจีนกัน นายว่าไง?”

คิม ฮีชอลครับพี่เค้าชื่อคิม ฮีชอลแปลกอยู่วันนี้ดูเงียบๆยังไงไม่รู้  ปกติเห็นภาพวุ่นวายของพี่เยซองกับพี่คังอินเทลาะกัน เจ๊แกก็จะทำการอาละวาดทันที แต่วันนี้ทำไมถึงเงียบได้ขนาดนี่ก็ไม่รู้

แหมะๆ

ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั่นเอง ผมก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆที่กระทบเข้ากับแก้มแตกๆของผม ไม่ได้การณ์ ขอมองสาเหตุของน้ำที่ว่านี้หน่อยเถอะ ผมเงยหน้ามองใบหน้าสวยของพี่ชาย(?)

“พี่ ฮีชอล...”พอมองก็ถึงกับผงะ คนที่แข็งแกร่งทุกเวลาแต่ตอนนี้น้ำตากลับนองหน้าจนผมรู้สึกได้ว่าพี่เค้ากำลังเศร้าขนาดใหน

“ ฮึก...พี่คิดถึงไอสิงโต”พอพูดจบร่างบางที่อยู่ตรงหน้าของผมก็ยกมือเรียวของตัวเองมาปิดปากเอาไว้เพื่อเป็นการสกัดเสียงไม่พึงประสงค์ให้ใครได้ยินออกมา แต่ทว่า ตอนนี้คนในหอทุกคนต่างจับตามองมาที่ ร่างบางตรงหน้าผมคนเดียว

สงสัยใช่มั้ยครับ ว่าทำไมต้องคิดถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่อยู่วงเดียวกัน พวกคุณคงรู้ใช่ใหมว่า Super junior มียูนิตย่อยอย่าง Super junior-m ที่ทางบริษัทตั้งใจตั้งวงนี่ขึ้นมาเพื่อบุกตลาดจีนโดยเฉพาะ และตอนนี้ยูนิตย่อยที่ผมได้กล่าวมานั้นกำลังเป็นที่นิยมในจีน จนงานทางนั้นค่อนข้างเยอะ

Super junior-m ประกอบไปด้วยสมาชิก คือ ฮันคยอง ซีวอน ทงแฮ

เรียวอุค  คยูฮยอน และมีสมาชิกชาวจีนอีก2คนที่ไม่ได้อยู่วงเดียวกับเรา

“พี่คิดถึงมันจนจะขาดใจแล้วนะ ฮึก จะบ้าตายแล้ว ฮึก พี่คิดถึงซีวอน ฮึก”

พอเจ๊ฮีชอลพูดจบมันก็รู้สึกว่ากระทบกับใครหลายคนในวง อย่างพี่เยซอง ที่โดนพี่คังอินจักจี๊อยู่ก็ซึมลงไปอย่างถนัดตา ส่วนพี่คังอินเองก็หยุดจั๊กจี้ตั้งแต่ที่ พี่ฮีชอลร้องไห้แล้ว เพราะด้วยนิสัยสอดรู้สอดเห็นนั้นเอง เลยยอมปล่อยพี่เยซอง (-.-) เห็นมั้ยละครับอย่างที่ผมบอกเกี่ยวกับเรื่องพี่คังอินและพี่เยซอง พอเห็นพี่เยซองซึมอย่างนั้น พี่คังอินก็ตบบ่าพี่เยซองเป็นเชิงให้กำลังใจ ก็พี่เยซองคงจะคิดถึงหวานใจของเค้ามากเหมือนกัน เรียวอุคก็อยู่ ยูนิตย่อยนั้นเหมือนกัน ไม่เจอกันมาหลายอาทิตย์แล้ว

“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมหันไปดูต้นเสียงนิดๆก็พอรู้ว่าเป็นใคร พี่ฮยอกแจ คงจะคิดถึงพี่ฮันคยองมากรายนี้ผมและทุกคนรู้อยู่แล้วเพราะว่าพี่เค้าแสดงอาการว่าคิดถึงพี่ฮัน มานานพอสมควร ข้าวก็กินน้อยลง ดูซึมๆไปแต่ก็คงยังมีความร่าเริงอยู่บ้างแต่มันก็น้อยลงอยู่ดี  พี่ลีทึกจะโทรไปบอกพี่ฮันก็โดนพี่ฮยอกแจห้ามไว้อีก

“มันจะผอมลงรึเปล่าก็ไม่รู้ ฮึก ไอหมอนั่นยิ่งแห้งๆอยู่” พี่ซองมินที่พูดมาจากห้องครัวเพราะเพิ่งมาจากห้องครัวพร้อมด้วยของกิน ไอหมอนั่นที่พูดถึงก็คือ คยูฮยอนนั่นเอง

   จะถามผมว่าแล้วผมละ มีใครให้คิดถึง ผมก็คิดถึงคนที่ชอบทำตัวเป็นเด็กเวลาอยู่กับผมเหมือนกัน จอมจุ้นของผม เสียงใสๆที่เคยได้ยินพอหายไปก็คิดถึงจนแทบจะบินไปหาได้อยู่แล้ว เพราะคิดถึงจนปีกงอก(?) ลี ทงแฮ ผมคิดถึงเหลือเกิน

“ไปพรุ่งนี้เลยนะ”

________________

กรี๊งๆๆๆ!!!! ปั๊ก โครม!!!

เสียงวัตถุที่กรีดร้องปลุกให้รู้ว่าถึงเวลาต้องตื่นและออกเดินทางไปหาหัวใจ ส่วนไอเสียง ปั๊ก!!! กับโครมอ่ะ เพราะว่าผมยังไม่ลืมตาก็เลยมองไม่เห็นอะไรมือไม้ก็ไคว่คว้าไปที่เจ้าวัตถุที่แหกปากน่ารำคาญ หล่นซะนี่ ช่วยไม่ได้อยากแหกปากร้องทำไม

“ฮ้าว อ้ากกกกก” ผมหาวและบิดขี้เกียจไปพร้อมกัน ทำให้เกิดเสียงครางเบาๆเพราะผมรู้สึกดีแปลกๆ ตอนบิดอ่านะ

ปั๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!

“ตื่นรึยังไอคิบอมมมมมมมมมมมม” พี่คังอินคงโดนพี่ลีทึกให้มาปลุกผมเพราะดูจากน้ำเสียงน่าจะเพิ่งตื่นเหมือนกัน

“อืมมมมมมม ตื่นแล้ว”ผมตอบกลับไปไม่ดังนักพอที่จะให้คนข้างนอกประตูได้ยิน  ไปอาบน้ำดีกว่า ผ้าขนหนูนี่มันนุ่มๆจริงๆ นุ่มกว่าผ้าผืนอื่นเพราะ เป็นผ้าขนหนูที่ ทงแฮซื้อให้ผม

ซ่า~~~ เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบกับใหล่แกร่ง

-อ้ากกกกกกกกกกกกกก ร้อนชะมัด- ผมแหกปากร้องเพราะไปปรับอุณหภูมิเครื่องทำน้ำอุ่นไว้ซะสูง เนื่องจากเพิ่งตื่นเลยยังไม่ค่อยมีสติเท่าไร

เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีผมก็จัดการหยิบเสื้อสีดำที่ทำจากเนื้อผ้าค่อนข้างหนาแต่มันไม่ได้ทำให้ผมหายหนาวขึ้นเลย คิดถึงร่างบางของผมจับใจ

________________

“เสร็จแล้วใช่มั้ย? ไปกันเล้ยยยยยย”น้ำเสียงสดใสของพี่ใหญ่ของวงถูกปล่อยออกมาเนื่องจากสมาชิกทุกคนพร้อมจะออกเดินทางพาร่างกายที่ไร้หัวใจของตัวเอง ได้ไปอยู่กับหัวใจของมันซักที

พอลงมาจากรถตู้ที่พาพวกเรามาถึงสนามบินแห่งหนึ่งในโซลแล้ว ทุกคนก็ถึงกับน้ำตาคลอเพราะเราเห็นเอลฟ์จำนวนหนึ่งมาส่งเราที่สนามบิน ไม่น่าเชื่อเลยว่าพวกเค้าจะใส่ใจเราขนาดนี้ แล้วนี่เพิ่งจะกี่โมงเอง

“ขอบคุณฮะ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้เหล่าเอลฟ์ที่มาเป็นกำลังใจให้พวกเรา

คุณรู้มั้ย Super junior โชคดีที่มีแฟนคลับที่ใส่ใจในพวกเรามากกว่าศิลปินกับแฟนคลับ พวกเราเหมือนเป็นสิ่งที่กันและกันไม่สามารถขาดได้เลย

เมื่อยานพาหนะรูปทรงที่เลียนแบบคล้ายกับนกขนาดใหญ่บินออกจากน่านฟ้า ประเทศเกาหลีใต้ได้สักพัก ไม่นานก็มาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

เมื่อพวกเราลงจากเครื่องบิน

“@%*?-/*^?@!~%”  

พี่ลีทึกกับพี่ฮีชอลก็โบกมือเรียกแท็กซี่มาสองคัน แล้วพี่ลีทึกก็พูดอะไรสักอย่างที่ผมเดาว่ามันคงเป็นภาษาจีนที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง T^T

รถแท็กซี่เคลื่อนพาพวกเรามาถึงที่ๆหนึ่งที่ผมคิดว่าคงเป็นที่อยู่ของเหล่าสมาชิก ยูนิตเอ็มแน่ๆ

“เดี๋ยวพี่ไปเปิดห้องเพิ่มจากไอพวกนั่นเนอะ”

 พูดเสร็จร่างบาง ของพี่ลีทึกที่ตามไปด้วยร่างใหญ่ของพี่คังอินที่เดินตามไปติดๆ

พอเปิดห้องเพิ่มแล้วและรู้ว่าหวานใจของใครอยู่ห้องใหนและได้กุญแจห้องของหวานใจตัวเองมาเป็นที่เรียบร้อยเนื่องจากพี่ผู้จัดการของ ยูนิตเอ็มเป็นคนโทรมาบอกแคชเชียร์ไว้เลยเอากุญแจสำรองออกมาได้ โดยที่ผมรู้ก็คือ

ทงแฮและซีวอนนอนด้วยกัน เพราะฉะนั้นผมก็เลยเดินตามพี่ฮีชอลไป ตอนแรกผมก็ทำเป็นฟอร์มจะเปิดห้องเองแต่เจอสายตาอำมหิต และรังสีแห่งความตาย

(-*-)จากพี่ฮีชอล มาประมาณว่า อย่าฟอร์มอย่าเรื่องมาก ผมก็กลัวเป็นเหมือนกันก็เลยเดินตามพี่ฮีชอลมาอย่างเต็มใจ ใช่ครับเต็มใจแน่นอนเพราะผมอยากนอนกอดนีโม่ปลาน้อยของผมใจจะขาด  -ใจจะขาดแล้วเอยยยยยยยย ใจคิม คิบอมจะขาดอยู่แล้วตั้งแต่ทงแฮ ของผมใกลกัน โฮ~~~~~~สงสารตัวเอง- เดินไปคิดไปจนพี่ฮีชอลมาหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่งที่ประตูบอกได้ว่าข้างในคงจะหรูไม่น้อย

“ห้องนี้ละ ....”พอเจ๊ฮีชอลพูดจบก็เสียบการ์ดลงไปที่ช่องเสียบการ์ดอย่างรุนแรงเหมือนการ์ดมันทำให้เจ๊แกโกรธอย่างนั้นละครับ (หัวเราะ)

แอ๊ดดดด ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าห้องออกจะหรูแต่ดูเสียงประตูห้องสิ

“ห้องหรูอ่ะ ใครนอนห้องใหนละเนี่ย”เมื่อเจ๊ฮีชอลพูดจบก็จัดการเปิดประตูห้องนอนห้องแรกเข้าไป

“อ๋า~~~ นี่ห้องไอสิงโตสินะ ห้องถัดมาก็ห้องทงแฮนั่นแหละ คิบอมปิดประตูหน้าห้องด้วยสิ”

ปั้งงงง!!!!!

พูดจบเจ๊แกก็ปิดประตูห้องนอนของซีวอนทันทีแถมยังมีสั่งผมด้วย แหนะ เฮ้อ  เป็นน้องนะโว้ยยยยยไม่ใช่ทาส แงงงง

“แกบ่นรึเปล่า”น่านมีรู้ความคิดผมอีกเข้าห้องไปแล้วไม่ใช่เรอะยังเปิดมาอีกแหนะ

“เปล่าๆๆๆๆ”พอพูดจบผมก็เดินไปปิดประตูด้านหน้าห้อง

กริ๊ก ผมดึงที่ลากกระเป๋าของผมขึ้นแล้วลากไปในห้องนอนของทงแฮ

ผมเดินอย่างเชื่องช้าเพื่อสำรวจห้องของเจ้าปลาน้อยของผม ห้องนี่สมเป็นห้องทงแฮในระดับหนึ่ง จะสะอาดก็ไม่ปาน จะสกปรกก็ไม่ปาน

หากแต่ว่าห้องนี้ถูกประดับตกแต่ด้วยโปสเตอร์รูปของพวกเราที่กำแพง และ มีรูปของผมกับทงแฮที่ถ่ายคู่กันตอนไปพัทยาที่ไทย อยู่ตรงหัวเตียง

“ฮ๊า~~~~~~~”ผมล้มตัวลงนอนที่นอนนุ่มๆของทงแฮเมื่อยสุดๆ  ขอนอนสักพักละกันนะ

________________

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอสิงโต!!!!!!!!!!!!!”

________________

เสียงเจ๊แกแหลมสุดๆ ผมตื่นเพราะเสียงเจ๊แกนี่แหละ  ทำไมเตียงมันยวบๆว่ะ หรือเตียงหัก!!!!! ไม่นะไม่ใช่หรอก ผมไม่ได้ตัวหนักขนาดนั้น ผมลืมตาขึ้นมากระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสงไม่ให้ตาของผมแสบไปมากกว่านี้  ทันทีที่ผมลืมตาขึ้นแล้วมองไปทางเตียงที่ยวบลงไป ฮะๆ รู้แล้ว ปลาน้อยของผมนี่เอง ที่เป็นสาเหตุมานอนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่นะ คิดถึงจะตายรู้มั้ย มาแล้วทำไมไม่ปลุกนะ ตื่นก่อนเถอะ เดี๋ยวต้องเคลียร์ หึๆ -,,- หื่นเป็นด้วย?

ผมค่อยยันตัวเองขึ้นให้หลังพิงกับหัวเตียงแล้วค่อยพลิกมาทางปลาน้อยของผมที่หลับสนิท ขนาดตอนนอนยังน่ารักเลย ปลาน้อยของผม  มือหนาของผมก็ลูบไปตามใบหน้าใสของปลาน้อยอัตโนมัติ ลูบไล้อย่างคิดถึง

“หืม.....”เสียงครางของทงแฮที่เพิ่งรู้สึกตัว

“ชั้นทำให้นายตื่นรึเปล่า”ผมพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปไกลใบหน้าใสของทงแฮ

“บอมมี่ บอม ฮึก ฮือออออออ”ตัวเล็กของทงแฮก็กระโดดกอดผมอย่าไม่มีปี่มีขลุ่ย มือหนาลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปกคลุมละถึงลำคออย่างอ่อนโยนและคิดถึง

“อย่าร้องไห้สิครับ หืม คนดีของผม รู้มั้ยเวลาปลาน้อยของผมร้องไห้มันทำให้ผมจะขาดใจทุกที อย่าร้องนะ”ผมพูดข้างหูปลาน้อยของผมเบาๆ ไม่ต้องสงสัยหรอกผมเรียกทงแฮว่าปลาน้อยครับ

“เค้าคิดถึงบอมมี่จัง ฮึก เค้า ฮึก ฮือออออออ”

“เอาเข้าไป ยิ่งพูดยิ่งร้องนะ”พอผมพูดจบก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงจูบซับน้ำตาตามใบหน้าใสของปลาน้อย

________________

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอสิงโต!!!!!!!!!!!!!”

“พี่ฮีชอล”จากนั้นร่างบางของฮีชอลก็สวมกอดร่างสูงของซีวอนทันที ใบหน้าหวานของฮีชอลซุกอยู่ตรงอกแกร่งของซีวอน ไม่นานซีวอนก็รู้สึกถึงความชื้นบริเวรหน้าอก นี่ฮีชอลร้องไห้ !!!!!

“พี่ฮีชอล ร้องไห้เหรอ”ซีวอนผละออกจากฮีชอลแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหวานของคนรักเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

“ชั้นกำลังแสดงตลกอยู่มั้งไอบ้า”พูดจบฮีชอลก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตา

“ทำไมแกมาช้ากว่า ทงแฮละชั้นรอแกตั้งนาน”ฮีชอลพูดแต่ยังพรางปาดน้ำตาไปด้วย

“ผมมีงานต่อนะ ไปถ่ายแบบกับพี่ฮัน ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย ผมคิดถึงพี่ใจจะขาด ”ซีวอนพูดเสร็จก็ดึงฮีชอลเข้าไปกอดอีกครั้งแล้วยังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“ฮึก ชั้นก็คิดถึงแก ถึงได้มาหาเนี่ยไงเล่า ฮือออออ”

“ไม่ร้องนะครับคนดีของผม”ซีวอนพูดพรางจูบซับน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าหวานของคนรัก

“หิวมั้ยครับ ผมไปหาอะไรให้ทานดีกว่านะ”

________________

“นี่ ยัยกระต่ายอ้วน หยุดกินเถอะ”ฮยอกแจพูดพรางหยิบขนมตรงหน้าเพื่อน ทำให้คนที่กำลังมีความสุขกับขนมที่เพิ่งจะถูกแย่งไปอารมณ์เสีย ซองมินเงยหน้ามองฮยอกแจอย่างเอาเรื่อง

“ไอก่ายผอมมมมมมมมม ช้านหิวน้า ไอพวกนั้นคงซื้ออะไรเข้ามากินแหละ นายไม่ต้องเป็นห่วงพวกนั้นไม่มีอะไรกินหรอก เอามาน้า ช้านหิววววววว”ซองมินพูดพรางวิ่งไล่ฮยอกแจที่ขโมยขนมของตัวเองไป

“ใครว่าเล่า ชั้นจะกินเองนะ ฮี่ๆ”ฮยอกแจหันมาแลบลิ้นใส่เพื่อนร่างอวบที่มักจะแย่งของกินกับตัวเองเป็นประจำ อ้าว นิ่ง กระต่ายงอนหรือนี่ ตัวบวมแล้วยังทำหน้าบวมอีก

“เน่ๆ งอนหรอๆ”ฮยอกแจเข้าไปใกล้ๆซองมินแล้วสะกิดใหล่ซองมินเบา เพราะเห็นเพื่อนนิ่งไปคงจะหิวมากมั้ง แต่ชั้นก็หิวนี่

ควับ!!!!!

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไอไก่ผอมหลงกล คราวนี้ชั้นไม่ให้นายได้แน่”

พรึ่บ เมื่อประตูเปิดก็ปรากฏร่างสูงของคนที่ขึ้นชื่อได้เป็นคนรักของซองมิน

“เห? กี้จ๋า คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ซองมินเอ่ยขณะ ที่เคี้ยวขนมที่ตัวเองเพิ่งแย่งเพื่อนได้มาหมาดๆ

“มินนี่ครับ มินนี่คิดว่าตัวเองคิดถึงเป็นคนเดียวเหรอ ผมก็คิดถึงมินนี่จะขาดใจแล้วเนี่ย”คยูพูดพร้อมมองคนที่เขี้ยวขนมไม่หยุด มันอาจดูเหมือนคนตะกละสำหรับคนอื่น แต่สำหรับคนที่ชื่อ คยูฮยอน คนๆนี้กลับน่ารักมากกว่า

“อ้ากกกกกกกกกกก หวานกันมากมายยยยยยยยยยย”
ฮยอกแจตะโกนด้วยความหมั่นไส้

“อ้าว อันยองฮะ ฮยอง”คยูพูดพร้อมโค้งให้ฮยอกแจหนึ่งที

“แกจะ ทักชั้นตอนกลับทีเดียวก็ได้ ชริ หวานกันจริง”ฮยอกแจพูดพร้อมกับชะโงกหน้ามองคนที่อยากเจอที่สุด

“อ๋อ พี่ฮัน คุยเรื่องงานอยู่กับผู้จัดการข้างล่างนะฮะ” คยูพูดออกมาอย่างรู้ทัน

“ระ...เหรอ อืม”เมื่อฟังเสร็จ ฮยอกแจก็เดินมานั่งตรงโซฟาหนังชั้นดี แล้วหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดไอทีวีจอ lcd ตรงหน้า

“อ๊ะ........คยู”ฮยอกแจหันไปหารุ่นน้องที่กำลังสวีทหวานอยู่กับเพื่อนตัวเอง

“ฮะ ฮยอง...มีอะไรฮะ”(คนเกาหลีเรียกรุ่นพี่ว่าฮยองนะคะ)

“พี่หิวอ่ะ นายซื้ออะไรมากินมั้ย หิวจนใส้จะบิดอยู่แล้ว ก็ไอกระต่ายปอบแฟนนายแย่งชั้นกินนะ”ฮยอกแจพูดพรางหันมองซองมินแล้วแลบลิ้นใส่

“ใครแย่งชั้นไม่ได้แย่งซะหน่อย”

“ไม่ได้ซื้อเข้ามาเลยฮะ”

“ไอคยู!!!!!!! พวกนะ......ฮยอกแจ”เสียงทุ้มที่ฟังแล้วทำเอาคนหลายคนเคลิ้มกับน้ำเสียงที่อบอุ่น ร่างสูงได้รูปที่จะบอกว่าเหมือนนายแบบก็ไม่ปาน เปิดประตูเข้ามาหวังจะบอกข่าวดีที่คิดว่ารุ่นน้องยังไม่รู้แต่คงไม่ต้องบอกแล้วม้างงง

“พี่ฮัน....ฮึก...”ฮยอกแจวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงที่คุ้นตา เพื่อไปรับอ้อมกอดที่ต้องการ อ้อมกอดที่อบอุ่น และคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งน้ำตา

“อะไรเนี่ย หือม์ ร้องไห้ทำไมครับฮยอกแจ ใหนบอกพี่สิคนดี”ฮันกยองจับไหล่ร่างเล็กที่วิ่งมากอดเค้าแล้วร้องไห้พลางให้ปากอวบอิ่มของตัวเอง จูบซับน้ำตาที่ใหลบนหน้าใสตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“คือว่า ฮะ....ฮยอก ฮึก...”

“ทำไมครับคนดี”พูดพรางลูบไล้กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างอ่อนโยน

.

.

.

.

.

.

.

“ฮึก ฮยอกหิววววววววววววววววววววววววววววววว”

________________

“หยุดร้องได้แล้วน้า ไม่ต้องร้องแล้วคร้าบบบบบบบบบบ ไม่เป็นไรแล้วน้า”คนตัวสูงที่มีความสามารถพี่เศษที่เวลายิ้มแล้วตาหาย(-.-+) พยายามปลอบคนตัวเล็กในอ้อมกอดเพราะตั้งแต่เห็นหน้าเค้ายังร้องไห้ไม่หยุดสักที ไม่เป็นไรนะเรียวอุคเด๋วคืนนี้พี่จะปลอบนายทั้งคืนเลยละ ฮี่ๆ

“ฮึก พี่เย่ ฮึก ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้รึเปล่า”ร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบผมสีดำขลับอย่างแสนรัก แล้วเชยคางมนขึ้นมาแล้วประโคมจูบเบาบางที่หน้าผาก

“พี่ก็คิดถึงเรา เป็นไงทำงานหนัก เหนื่อยมั้ยครับ หือม์ตัวเล็ก”เยซองพูดพร้อมกับไล้จมูกงอนแสนน่ารักเล่นอย่างอ่อนโยน

“แค่เห็นหน้าบวมๆ ของพี่เย่ก็หายเหนื่อยแล้วละ ^^”
เรียวอุคพูดพรางเอามือเล็กมาดึงแก้มบวมอย่างคิดถึง

“โอ๊ยยยยยย พี่เจ็บน้า โอ๊ยยยยยยยยย”ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแต่คนมันแผนเยอะนะ ฮี่ๆ

“ห๊ะ พี่เย่เป็นไรรึเปล่า ฮึก ผมขอโทษนะ”คนตัวเล็กพร้อมน้ำตาคลอหน่วยอย่างโทษตัวเอง

 
เวรกรรมจะร้องไห้แล้วง่า

“หะๆ อย่าร้องน้า พี่ล้อเล่นนะเรียวอุค อย่าร้องนะครับ ตัวเล็ก หือม์ หิวมั้ย เหนื่อยรึเปล่า มาถึงยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยนี่ อยากพักผ่อนมั้ย”คนตัวสูงพูดพลางกระชับอ้อมกอดคนตัวเล็กน่าเอ็นดูให้แน่นขึ้น  เห?(+.-)ทำไมมันชื้นๆว่ะ

“หา? เรียวอุคตัวเล็กร้องไห้ทำไมครับ”

“ฮึก ฮืออออออออออออ ผมรักพี่เย่นะ พี่เย่ดีกับผมเกินไปแล้ว”เรียวอุคพูดพรางกอดรอบเอวคนตัวสูงแล้วซุกใบหน้าเข้าไปในอกแกร่งดั่งลูกแมวแล้วร้องไห้ต่อ

“พี่ก็รักเราตัวเล็ก พี่ยังดีกับตัวเล็กไม่เท่าที่ตัวเล็กดีกับพี่หรอก”เฮ้อ ก็เป็นซะอย่างเนี่ย จะไม่ให้พี่รักได้ไง เยซองคิดไปพรางลูบเลือนผมสีดำขลับอย่างแสนรัก

“ฮึก พี่เย่ ฮีก วันนี้อยากได้อะไรมั้ยครับ ฮึก”เรียวอุคพูดพรางสะอื้นแล้ว มองหน้าคนตัวสูงตาแป๋ว

“หึๆ ทุกอย่างรึเปล่าละ”เยซองยกยิ้มทำหน้ากรุ่มกริ่ม

“อืม ทุกอย่างถ้าผมหาให้ได้”

“พี่จะบอกว่าสิ่งที่พี่อยากได้ อ่ะ ตัวเล็กไม่ต้องไปหาที่ใหนหรอก ฮี่ๆ ก็ตัวเล็กนะแหละที่พี่อยากได้ ห้ามกลับคำแล้วด้วยไม่ทันแล้วคร้าบบบบบบบบ”เยซองพูดพรางยกคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้ม

“จะอุ้มผมทำไมอ่า อย่าบอกนะว่า อุ๊บ”เรียวอุคพูดพรางนึกออกก็ตกใจยกมือขึ้นมาปิดปาก

“ไม่ทันแล้วละ”เยซองพูดพรางขโมยหอมแก้มใสไปหนึ่งฟอด

“ทะลึ่งอย่างนี้กับผมได้คนเดียวนะ” คนตัวเล็กพูดอย่างจริงจัง

“คร้าบบบบบบบบบบบสัญญา”ว่าคิม จงอุนคนนี้จะรักเรียวอุคตัวเล็กคนนี้ตลอดไป

________________

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย เหนื่อยจังอ่ะทึกกี้”คนร่างใหญ่ตะโกนดั่งคนเอาแต่ใจทันทีเมื่อถึงห้องพัก ไม่แหกปากให้ชาวบ้านหนวกหูเล่นอย่างเดียวมือใหญ่ยังซนดึงร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้มานั่งบนตัก

“เหนื่อยก็ไปพักสิไอหมี”ลีทึกว่าพลางทุบอกแกร่งคล้ายขัดขืนให้ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมทั้งที่ตัวเองก็เต็มใจ -.-๑

“ก็นี่ไง ขอยาจากนางฟ้าอยู่นี่”คนตัวโตยังอ้อนไม่เลิกว่าพรางกอดคนตัวเล็กที่อยู่บนตักให้แน่นขึ้นแล้วเอียงไปมา

“ยาอะไรละ หมียักษ์อยากได้ยาแก้อะไรละ หือม์”ร่างบางหมุนตัวเองหันมามองหน้าหมียักษ์ของเค้าแล้วบีบจมูกโตเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

“ฮึ่ม รู้แล้วยังมาถาม ก็ยาแก้เหนื่อยงายยยยยย”คนตัวโตไม่พูดว่าเปล่าพรางเอาจมูกตัวเองไปไล้จมูกของร่างบางอย่างเพลิดเพลิน

“สนุกมั้ยนั่น เล่นกับจมูกชั้นอ่ะ”ร่างบางว่าพรางงับจมูกของคนตัวโตเล่นเบาๆ

“ยั่วรึเปล่าอ่ะ”คนตัวโตถามเสียงทุ้มดูน่ากลัว

“กัดจมูกเค้าอย่างเนี่ย ไม่พ้นคืนนี้แน่ หมีรับประกัน ฮ่าๆๆๆๆ”

ป้าบบบบบบบบบ

“ตีเค้าทำไมอ่ะทึกกี้”

“ลามกอ่ะ ลามกเองนี่ ไม่เอาแล้ว ชั้นไปหาอะไรกินดีกว่า"

ฉับๆๆๆๆ เสียงหั่นผักอย่างชำนาญ ดีนะเนี่ยที่แอบไปจิกผักแล้วก็มาม่าสองสามห่อจากห้องเฮนรี่ กับ โจวมี่ไว้ทัน พี่ขอโทษนะเด๋วซื้อคืนให้

“ฮันแน่ เขินทีไรเดินหนีทุกที ทำอะไรกินอ่ะ ไม่ได้ซื้ออะไรมาไม่ใช่เหรอ”
คังอินเดินเข้ามาสวมกอดร่างบางของลีทึกจากด้านหลังพร้อมหันไปสนใจเมนูอาหารมื้อนี่

“พูดมากจังเลยไอหมี จะกินมั้ยเล่า เอานี่เสร็จละ หอมมมมมมม"

“คร้าบบบบบบบบบบ หมีจะเขมือบนางฟ้า เอ้ย จะเขมือบมาม่าแล้วน้า”หึๆตอนนี้เขมือบมาม่า แต่ตอนกลางคืนเขมือบ นางฟ้า อาหร่อย -,,-

________________

เช้าวันถัดมา ทุกคนมาราวมตัวกันในห้องพักของพี่ใหญ่นางฟ้าใจดีกับพี่หมีหน้าบานจมูกใหญ่ ( - -)

“โอ้ยยยยย หือม์มากันแล้วเหรอ”คนตัวเล็กเดินออกมาท่ามกลางสายตาน้องๆที่มองมาที่ร่างบางคนเดียว แต่จะมีก็แต่ไอหมียักษ์คนเดียวที่ไม่ได้มอง เอาแต่ยิ้มหน้าบานไม่หุบ

“มองทำไมอ่า”ลีทึกว่าพรางจับที่สะโพกแล้วค่อยๆ หย่อนก้นนั่งโซฟาข้างๆรุ่นน้องร่างอ้วนน่ารักอย่างแสนทรมาน

“เจ๊ทึกกี้ เมื่อคืน กรุ๊บๆ กี่รอบอ่ะ”ชินดงชายหนุ่มร่างตุ้ยนุ้ยกล่าวถามรุ่นพี่ที่นั่งข้างๆอย่างจับผิด พรางเขี้ยวขนมไปด้วย

“กี่รอบอะไร เมื่อคืน ห๊า ไอหมีฟายยยยยยยยยยยยยย”
ลีทึกพูดพร้อมกับจะลุกไปตีคังอินให้ตายคามือคู่เล็กคู่นี้ให้รู้แล้วรู้รอดนี่มันเล่าหมดเลยหรอว่ะ ว่าเมื่อคืน...........

“ฮะ เจ๊ทึกไม่ต้องอายหรอก เจ๊มีเพื่อนน้า ตัวเล็กไง”เยซองว่าพรางลูบเลือนผมของเรียวอุคที่ตอนนี้มุดหน้าซบกับอกแกร่งของเยซองอย่างเดียว

“พวกแกนี่มันทะลึ่งจริง แล้วพรุ่งนี้ sj-m มีงานรึเปล่า”ฮีชอลว่าพรางตีแขนหนุ่มอ้วนชินดง แล้วหันไปถามเพื่อนรัก ฮันคยองที่เป็นหัวหน้าของ m

“อ่า ฮือออออออ ขนมชั้น”ชินดงพูดพรางกระโดดไปตามขนมที่ตกแล้วค่อยใช้สองมือน้อยๆ?ของเค้าประคองขนมชิ้นนี้ขึ้นมาแล้วมาถูแก้มอวบๆ

“ฮึก ไม่เป็นไรแล้วนะลูก พ่อไม่รังเกียจลูก ไปอยู่ในท้องพ่อเถอะนะ”ชินดงว่าพรางส่งขนมที่ตัวเองเรียกว่าลูกส่งไปทางปากเรียบร้อย?

“หือ เว้ออีกแล้วนะไออ้วน”ฮีชอลที่มองการกระทำเมื่อสักครู่ของรุ่นน้องก็อดหมั่นใส้ไม่ได้

“เจ๊อย่า มาใกล้ขนมเค้าอีกนะ”ชินดงว่าพรางหอบขนมตัวเองแล้วไปนั่งแทรกระหว่าทงแฮกับคิบอม

“แล้วพี่ชินดงมาแทรกอะไรครับเนี่ย”คิบอมถามเย็นๆ

“ฮือออ พวกแกไม่มีใครรักชั้นเลย”ชินดงพูดงอนๆ

“โอ๋ๆๆ บอมมี่อ่ะนิสัยไม่ดีเลย พี่ชินดงเค้าออกจาน่าร้ากกกก”ทงแฮพูดพรางเกาะแขนชินดงแล้วเอาหน้าถูต้นแขนใหญ่

“ฮี่ๆ เป็นไงไอคิบอม ทงแฮ พี่จากินหนม”ชินดงพูดพรางสะบัดๆ ทงแฮเบาแล้วกินขนมตรงหน้าต่อ

“ว่าไง ฮัน พรุ่งนี้มีงานมั้ย”ฮีชอลย้ำคำถามอีกครั้ง

“ก็มีแต่เฮนรี่กับโจวมี่ งานคู่นะ คนอื่นก็ไม่มี”ฮันคยองตอบคนตรงหน้าพรางหันมาเล่นผมฮยอกแจอย่างเอ็นดู

“เหรอ อืม งั้น พรุ่งนี้พวกนายที่อยู่จีนมาเดือนนึงเนี่ย พาพวกชั้นไปเที่ยวด้วย”ฮีชอลพูดอย่างคนเอาแต่ใจ แล้วหันมามองร่างสูงข้างๆ

“ได้ใช่มั้ยไอสิงโต หื้มมม”ฮีชอลหันมาถามคนรักด้วยคำถามที่ผู้ตอบไม่มีทางเลือกนอกจากว่า

“คร้าบบบบบบบบบ”

“อืม ดีๆ งั้นทุกคนแยกย้าย พรุ่งนี้ไปเที่ยว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”ฮีชอลพูดจบก็เดินออกไปจากห้องตามด้วยซีวอนและคู่อื่นไปตามลำดับ

และวันไปเที่ยวก็มาถึง

“ไปกันเป็นคู่ดีกว่า”ฮีชอลพูดมาทำเอาทุกคนงง ตามความคิดของคนๆนี้ไม่ออก (- . -)

“ทำไมพากันทำหน้างงงั้น ก็ไปเป็นคู่งาย จาด้ายไม่วุ่นวาย เดี๋ยวนักข่าวแห่มาพวกเราจะไม่ส่วนตัวนะ”ฮีชอลพูดอธิบายให้ทุกคนเข้าใจพรางทุกคนก็เออออไปด้วย

“อืมแยกกันตรงนี้ละ อ้อ ชินดงนายมากับพวกชั้นก็ได้”ฮีชอลพูดพรางหันไปเรียกชินดง

“ม่ายอ๊าววววว ผมจะไปตลาดไปหาของกินคนเดียว ไปแล้วนะคร้าบบบบ^^”พูดจบก็เดินออกไปคนเดียว

“เฮ้อ ปะไปได้แล้วไอสิงโต คนอื่นเค้าไปหมดแล้ว”

________________

“ตัวนี้สวยมั้ย บอมมี่”ทงแฮหันมามองคิบอมตาแป๋ว

“สวยสิ”คิบอมตอบกลับพรางลูบผมสีน้ำตาลอ่อนลื่นมือของทงแฮอย่างเอ็นดู

“หืม ดูสิๆ นกตัวนั้นสวยจัง เค้าอยู่จีนมาเดือนนึงเพิ่งจะมา อุธยานนก เนี่ยแหละ เค้าหวังว่าจะได้มาพร้อมกับบอมมี่ เค้าดีใจจังที่ได้มากับบอมมี่จริงๆ”ทงแฮว่าพรางอิงอกแกร่งของคิบอม และคิบอมก็กระชับอ้อมกอดของทงแฮให้แน่นขึ้น

“ผมก็ดีใจครับ ทงแฮผมรักทงแฮนะ”

“เค้าก็รักบอมมี่”

แล้วทั้งสองคนก็กอดกันท่ามกลางหมู่มวนนกสวยๆมากมาย หากแต่นกตัวใหนก็ไม่มีสักตัวที่จะสวยเท่าความรัก ของเราที่มีให้กัน ความรักอันสวยงามที่เราสองคนจะมีให้กันเสมอ คิบอม&ทงแฮ

________________

“ พี่ฮีชอลครับ มายืนตรงนี้สิ เย็นสบายดีนะ”ซีวอนหันมาเรียกร่างเล็ก

“เหรอ ใหนๆๆ”ฮีชอลวิ่งมายืนด้านหน้าซีวอน

หมับ

“ผมรักพี่นะครับ”ซีวอนว่าพรางใบหน้าคมก็สูดดมความหอมผมที่ยาวละต้นคอของฮีชอล

“อืม ชั้นก็รักนาย อ๋า~~ ตรงนี้ลมเย็นดีเนอะ อ๊ะ น้ำพุสวยดีจัง”ฮีชอลพูดพร้อมกับชี้ไปทางน้ำพุแล้วตั้งใจหันมาทางซีวอนเพื่อบอกให้ดูน้ำพุแต่ก็ต้องผงะ เมื่อซีวอนยื่นหน้ามาชิดหน้าของเค้าไม่ถึงคืบ (แบบหายใจรดต้นคอกันอ่ะ)

“ผมรักพี่มากครับ ไม่เคยรักใครเท่าพี่ และจะรักพี่คนเดียว”แล้วกลีบปากหนาก็เลื่อนมาประกบกับกลีบปากบาง 

ท่ามกลางบรรยากาศที่สวยงามรอบตัว

หากแต่ว่าบรรยากกาศรอบตัวจะสำคัญอะไร สถานที่ที่มีน้ำพุจะสำคัญอะไร แค่มีกันละกันไม่ว่าที่นั้น บรรยากาศนั้นจะเป็นอย่างไร ขอให้มีแค่ ชเว ซีวอน กับ คิม ฮีชอล อยู่ด้วยกัน แค่นั้นก็พอ

________________

“พี่ฮัน ฮยอกอยากกินอันโน่น”

“พี่ฮัน ผมอยากกินอันนี้”

“พี่ฮันผมหิวววววววววววววววววววววววววววว”

“ฮยอกเรานะกินมาทั้งวันแล้วนะ หยุดกินสักทีเถอะมาเล่นเครื่องเล่นสิ มาสวนสนุกนะ จะมากินอย่างเดียวเลยเหรอ พี่งอนแล้วนะ”
ฮันกยองพูดเสร็จก็เดินนำลิ่ว จนหายไปจากสายตาของร่างเล็ก

“อ้าว ฮึก พี่ ฮึก...พี่ฮัน  หายไปใหนอ่า”เมื่อไม่เห็นร่างสูงของฮันคยองฮยอกแจเลยเดินสะอื้นไปยืนมุมสวนดอกไม้ของสวนสนุกที่อยู่ไม่ไกลจากที่เค้าพัดหลงกับฮันคยอง แล้วไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน

“ฮือออออออออออออ อ๊ะ!!”

“ทำเป็นเด็กไปได้แล้วไม่โทรหาพี่ละครับบ หือม์คนดีขี้แงเนี่ย”ฮันคยองที่สวมกอดจากด้านหลังก็จับตัวร่างบางให้หันมาทางเค้าแล้วมือหนาก็ทำหน้าที่ปาดน้ำตา

“พี่ฮันไปใหนมา ฮึก ฮยอกกลัวนะ”ฮยอกแจพูดแต่ยังสะอื้น

“อ๊ะนี่ พี่ให้คนดีของพี่”ฮันคยองพูดเสร็จก็ลูบหัวคนตัวเล็กที่มองของที่ได้อย่างเอ็นดูเมื่อกี้ที่หายไปก็ไปแย่งซื้อไอ้ขนมอะไรนี่ มันน่ากินตรงใหนเนี่ย แต่เพื่อฮยอกแจฮันคยองคนนี้ยอมได้

“ฮึก พี่ฮันนนนนนนนนนนน”

“พี่รักเรานะ”

“ผมก็รักพี่ฮันฮะ”

อาหาร สิ่งของ ที่สุดแล้วก็ไม่อาจช่วยให้เค้าสองคนอยู่บนโลกใบนี้ได้

 หากแต่ว่าถ้าขาดใครคนใดคนนึง แม้แต่อาหารหรูจากภัตตราคาร แม้แต่สิ่งของมีค่าแบรนเนม ก็ไม่สามารถทำให้พวกเค้ามีชีวิตอยู่ได้ถ้าขาดกันและกัน

ฮันคยอง&ฮยอกแจ

________________

“เอาอะไรมั้งครับมินนี่ น้ำอัดลมเอาน้ำอะไร แล้วข้าวโพดเอารสหวานใช่มั้ย เอาขนมอย่างอื่นอีกรึเปล่า แล้วจะเอาอะไรละครับ หนังเรื่องนี้นานนะ เดี๋ยวมินนี่จะหิว คยูไม่รู้เรื่องน้า ^^”คยูฮยอนหันมาถามซองมินแต่ก็ต้องตกใจ

“อ้าว ร้องไห้ทำไมครับมินนี่”คยูรีบวิ่งพาซองมินออกมาจากแถวที่ซื้อของกินก่อนเข้าโรงหนังเพื่อให้คนอื่นได้ซื้อก่อนถ้าทางจะต้องปลอบยาว

“ฮึก กี้อายคนอื่นรึเปล่า ฮึก ที่เค้าอ้วน กินก็เยอะ อายคนอื่นเค้ามั้ย อายพวกฮยองมั้ย”ซองมินว่าพรางเอามือปาดน้ำใสๆที่ใหลออกมาจากตากลม

“หือม์  ทำไมอยู่ๆถามอย่างเนี่ยละครับ หืม ผมก็รักมินนี่ของผมที่เป็นอย่างเนี่ย”

“แต่.............”จากนั้นร่างสูงคยูฮยอนก็ดึงร่างอวบ(?)ของซองมินมากอด

“ไม่ครับ ไม่มีแต่ มินนี่รู้มั้ยครับผมไม่เห็นว่า สาวเซ็กซี่หุ่นดีกินน้อยคนใหน ที่ผมจะสนใจเลย ผมไม่เห็นจะสนใจเลยว่าคนที่ผมรักจะเป็นยังไง ผมรักที่มินนี่ของผมอวบ รักที่มินนี่ของผมเป็นคนกินเยอะ โอ๊ะ ถึงจะไม่อวบหรืออ้วนเลย ยังไงผมก็รักครับ ^^”

“ฮึก ฮืออออออออออออออ งั้นเค้าเอาข้าวโพดรสหวาน ฮึก น้ำเป็ปซี่ ฮึก เอาขนมปังทาเนย ฮึก เอาฮอทดอก ฮึกฮืออออออออออ เอาแค่นี้แหละ อ้อ เอาข้าวโพดถังใหญ่รสชีสด้วยน้า เอาแค่นี้ละ รักกี้ที่สุดเลย”

“คร้าบบบบบบบ ไปดูหนังกันเนอะ^^”

ไม่เห็นสำคัญเลยว่ารูปร่างจะเป็นยังไง ไม่เห็นสำคัญเลยว่าจะเซกซี่รึเปล่า ไม่เห็นสำคัญเลยว่านิสัยจะหน้าอายยังไง ไม่เห็นสำคัญเลยว่าอนาคตจะกินเยอะขึ้นกว่าเดิมรึเปล่า? แค่มีคนอ้วน กินก็เยอะ แค่เป็นคนนี้ก็พอ คยู&มิน

________________

“เฮ้ย เดินยังไงว่ะ ไม่เห็นคนรึไง ทึกกี้เป็นยังไงบ้าง”พอหันมาด่าคนที่เดินชนคนรักแถมยังมาทำหน้ากวนเบื้องล่างเสร็จก็เดินไปประคองคนรักขึ้นมา

“ช่วยไม่ได้ก็ไอหน้าสวยนี่มันเดินซุ่มซ่ามเองนี่หว่า”

“เป็นคนเกาหลีด้วยใช่มั้ยแก ไม่ขอโทษยังมีหน้ามาโทษคนอื่นอี้กกกกก!!!”

“ทำไมว่ะ เฮ้ย!!!!”หลังคำว่าเฮ้ยก็ปรากฎชายฉกรรจ์จำนวน5คน

“หมาหมู่นึกว่าจะกลัวเหรอว่ะ อุ๊บ”ยังพูดไม่จบคังอินก็ถึงกับตัวงอจุกกับหมัดที่ได้รับ

“รุมมันเลย!!!!!”

“พอเถอะ ขอร้องละ ปล่อยพวกเราเถอะนะ ชั้นขอโทษแทนคนรักชั้นด้วย”ลีทึกรีบวิ่งมาขวางคนที่นอนตัวงอ

“เฮ้ย นี่มัน ลีทึกนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุราวๆ7ขวบ วิ่งมาจากใหนไม่รู้เอ่ยขึ้น

“ฮึก ป๊ะป๋าทำอะไรพี่ทึกกี้ กับ พี่หมีคังอินนี่อ่ะ ฮืออออ ป๊ะป๋าใจร้าย แงง”

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมชื่อ ฉี่เอ๋อ ขอโทษแทนป๊ะป๋าผมด้วนะฮะ ผมเป็นเอลฟ์ ฮะ ป๊ะป๋ามาขอโทษพี่สองคนเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!”ประโยคแรกพูดกับลีทึกและคังอิน แต่ประโยคที่สองหันมาสั่งผู้เป็นพ่อของตัวเอง

“ขะ... ขอโทษครับ”ผู้เป็นคนที่หาเรื่องโค้งให้ลีทึก และคังอิน หลังจากลูกสั่งอย่างว่าง่าย

“ผมขอโทษนะครับแต่ผมคงช่วยพี่สองคนได้เท่านี้เพราะผมต้องไปแล้ว ไอแอมเอลฟ์โอเอโย่!!!!!!! ซัพพลายบลูตลอดกาลครับ ไปแล้วนะฮะ”พูดจบเด็กคนนั้นก็โค้งให้ลีทึกหนึ่งที

“ครับผม ขอบใจมากนะครับ elf&sj only 13ตลอดกาลครับ”ลีทึกพูดแล้วลูบผมของเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน

“ไปเด๋วนี้เลยป๊ะป๋า พวกแกด้วยเดี๋ยวคนอื่นเค้าจะหาว่าลูกไม่สั่งสอนป๊ะป๋าตัวเอง ไม่สั่งสอนลูกน้องป๊ะป๋าด้วย”เด็กคนนั้นเดินไปพรางตะคอกชายเหล่านั้นไปด้วย

“ฮึก ....คะ...คังอินเป็นไงบ้าง”ลีทึกหันมามองคนที่นอนตัวโก่งงอด้วยความจุก

“หึ....ผมมันแย่จริงๆ อารมณ์ร้อน ถ้าเด็กคนนั้นไม่มาห้าม  สภาพผมกับทึกกี้จะเป็นยังไง ผมมันแย่ๆๆๆๆๆ”คังอินพูดพลางชกที่เข้าที่หน้าตัวเองอย่างแรงไปหลายที

“หยุด ฮึก ฮือออออออออ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ใช่นายมันแย่ นายมันใจร้อน แต่ชั้นกับรักนายมากขึ้นกว่าเดิม ทำไมละเพราะชั้นโง่ไง ชั้นโง่ที่รักคนอย่างนาย ชั้นโง่ ฮึก ที่รักนายมากขึ้นทุกวัน ฮือออออออออ”ลีทึกพูดพลางยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง

“ผมขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะดูแลทึกกี้เอง ผมจะเปลี่ยน...”

“พอ นายไม่ต้องเปลี่ยน ฮึก ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องนี้ เพราะนายเป็นแบบนี้ไงชั้นถึงรักนาย แล้วอีกอย่างให้นายเป็นอารมณ์ร้อนเป็นไฟต่อไป ส่วนชั้นจะเป็นน้ำคอยดับไฟเอง เข้าใจมั้ย”

“ครับ ผมรักทึกกี้นะ”  “ชั้นก็รักนาย”

รักของเราไม่จำเป็นต้องมีใครจูนเข้าหาใคร

รักของเราไม่มีใครต้องพยายามเป็นแบบอื่นเพื่อใคร

รักของเราไม่ต้องมีใครเหมือนใคร

หากแต่รักของเราเป็นอะไรที่ไม่เหมือนกัน

แต่รักที่ไม่เหมือนกันมันคือสิ่งเติมเต็ม และ ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้ เพราะ แค่ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งจากอีกคนไป อีกคนก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้

________________

“ฮืออออออออออ พี่เยซองช่วยผมด้วยยยยยยยย”

“เฮ้ย  แกจะทำอะไรอ่ะ”

“เฮ้ยมีคนมาว่ะ เฮ้ยไปๆๆๆๆ”หลังจากเห็นร่างสูงได้รูปของเยซองวิ่งมา ชายหนุ่ม2คนก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต

“ตัวเล็ก นี้เรามาอยู่ที่นี่ได้ไง พี่บอกแล้วไงว่าให้อยู่ใกล้พี่ พอพี่หันมาอีกทีก็กลายเป็นใครไม่รู้ที่พี่จูงมือ เราหายไปใหนมารู้มั้ยพี่เป็นห่วงอ่ะ ถ้าหลงกับพี่แล้วทำไมไม่โทรหา แล้วเป็นไงละ ก็เป็นแบบเนี่ย!!!!!!”

“ฮึก ฮือออออออออออออออออ”เรียวอุคร้องไห้หนัก

“ก็เค้าบอกว่า ฮึก พี่เยซองรอผมอยู่ที่นี่นะฮะ ฮึก แต่ว่า ฮึก ฮือออออ”มือบางยกขึ้นมาปิดหน้าแล้วร้องไห้ต่อ

“เชื่อคนง่ายดีนักนะ เฮ้อ”เยซองพูดพร้อมคว้าร่างบางที่สั่นระริกเข้ามากอด

“ฮึก ผมขอโทษฮะ ฮืออออออออ”พูดจบก็ร้องไห้ต่อ เมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กร้องไห้หนักขึ้นก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“จะขอโทษทำไมเล่า หือม์”มือหนาทำหน้าที่ลูบหัวปลอบ

“พี่เยซอง ฮึก พี่เบื่อมั้ย ฮึก เบื่อที่จะต้องมาดูแลคนอ่อนแออย่างผม เชื่อคนง่าย ซื่อบื้อ”

“เบื่อดิ”

“ฮืออออออ ผมขอโทษ”

“เบื่อมาก เบื่อที่ตัวเองอยากจะดูแลตัวเล็กต่อไป เบื่อที่ตัวเองไม่รู้สึกเบื่อเวลาได้ดูแลตัวเล็ก เบื่อตัวเอง ที่รักตัวเล็กจนโงหัวไม่ขึ้นนะเฮ้อ”

“ฮือออออออออออ พี่เยซองงงงงงง”เยซองผละร่างเล็กตรงหน้าออก

“จำไว้พี่ไม่เคยเบื่อตัวเล็ก แต่พี่เบื่อตัวเอง พี่รักตัวเล็กมาก จนเบื่อไม่ลงเลยละ^^”พูดเสร็จก็จูบหน้าผากอย่างอ่อนโยน

“งั้นผมก็ขอให้พี่เบื่อตัวเองต่อไป ผมรักพี่ฮะ”

ไม่เคยเบื่อที่ได้ดูแล

ไม่เคยเบื่อเลยที่นายเป็นแบบนี้

ไม่เคยเบื่อเลยที่ต้องวิ่งปกป้องนาย

ไม่เคยเบื่อนาย ไม่เคยคิดจะเบื่อ ชีวิตนี้ถ้าจะเบื่อคน ก็คงจะเบื่อตัวเอง ที่รักคนอ่อนแอ และ ซื่อบื้ออย่างนายอยู่ได้

________________

“ป้า ฮะ ลดนะลด ผมเอาอันนี้ เอาโก้ๆ เอานมอุ่น เอาเสต็ค เอาเนื้ออบ เอาสปาเก็ตตี้ เอาปลาแซลมอนอบน้ำปลา? เอาขนมครก? เอาไข่เจียวตุ๋นยาจีน เอาไอศครีมรสช็อกโกแล็ต แล้วก็ บลาๆๆๆๆๆๆๆ”

“เอิ๊กๆ โอ้ยยยยย อิ่ม เรอออออ โอ้ยเช็คบิลคร้าบบบบบบ”

“จ้าๆ พ่อชินดง มาจีนทั้งทียังอุตสาห์มากินร้านยาย”

“เราคนเกาหลีด้วยกันนี่ฮะ”

“จ้าๆ ทั้งหมดก็ 2300หยวนจ้า”

“ฮะๆ”ฮ้า เห? อ้ากกกกกกกกก กระเป๋าตังค์ลืมเอามา อ้ากกกกกกกกกกก

“แหะๆ ยายฮะ เด๋วแป็บนะฮะ เอิ่มผมสั่งต่อดีกว่า เอาบลาๆๆๆๆๆๆ”

“ยังเอาอีกเหรอพ่อชินดง”

“คร้าบบบบบบบบ^^”

“จ้า รอแปปนะลูก”

“ครับนานๆเลยก็ได้ฮะ^^”

“โทรศัพท์ ใช่ๆโทรศัพท์”

-อันยองฮะ-

“ทงแฮน้องร้ากกกกกกกกกก พี่ลืมเอากระเป๋าตังค์มา”

-แล้วไงฮะ?-

“แหะๆ มาจ่ายค่าอาหารให้หน่อยจิ”

-ติ้ด ๆๆๆๆๆ-

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกไอน้องเฟรรรรรรรร”

________________

“เย่ๆพวกเรากลับพร้อมกัน เย่ๆๆๆๆๆๆๆ”ฮยอกแจกระโดดโลดเต้นเพราะยูนิต m ก็งานหมดพอดี เลยได้กลับเกาหลีด้วยกันทั้งหมด

“อาหร๊อยยยยย อาหร่อย อาหารนะอิ่มแปล้เลย”ชินดง

“ฮยองอ่ะอร่อย แต่ผมอ่ะเหนื่อยเอาเงินไปให้ฮยองทงแฮบังคับแงงงง ถึงเกาหลีคืนด้วยนะฮยอง”

“ฮยองลำบากนายก็ต้องช่วยนะถูกแล้วคิบอม”ทงแฮ

“ช่ายๆๆๆ”ชินดง

“ลุยงานต่อพวกเรา SUPER JUNIOR โอเอโยยยยยยยยยยยยย”

จบแล้วค่ะ เม้นท์บอกหน่อยนะเป็นไงบ้าง