[B.A.P] Problems of love. (DaeLo , LoDae)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่ะ >___< 
ฟิคแด้โล่หรือโล่แด้ใสใสกำเนิดขึ้นแล้วค่ะ (?)
ต้องขอขอบคุณทุกคนที่อ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ มันเป็นฟิคสั้นงงบ้างมึนบ้างไม่ได้แต่งฟิคมาปีกว่าแล้วค่ะ 
คือไรท์ใกล้จะอยู่ปีสุดท้ายของมอปลายเลยคิดถึงเพื่อนเลยปิ๊งฟิคนี้ค่ะ เย้ !
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ มีคำผิดตรงไหนบอกได้ค่ะเดียวจะแก้ให้ :3

THEM 


 

JoopaJoop©

เนื้อเรื่อง

              การจบชั้นเรียนของนักเรียนชั้นเกรด 12 ใกล้เข้ามาทุกที ลมหนาวพัดมาทำให้รู้ว่าใกล้ถึงเวลาของการจากลา กาลเวลาหมุนเปลี่ยน และในที่สุด .. อีกสองวันก็คือวันที่นักเรียนเกรด 12 แบบผมจะต้องจากโรงเรียนที่มีทั้งมิตรภาพ ความทรงจำทั้งดีทั้งร้าย

            “จุนฮง .. แกไม่คิดที่จะบอกว่าชอบแดฮยอนจริงๆเหรอวะ ?” ยองแจเพื่อนสนิทของผมถามขณะที่ผมเดินเข้ามาในห้อง

            “นั้นซินะ .. ฉันก็อยากจะบอกนะ แต่ไม่กลัวว่ะ” ผมพูดพร้อมเอากระเป๋าวางบนโต๊ะ

            “ไอ้บ้า .. แกรู้มั้ยว่าอีกสองวันพวกเราจะจบจากโรงเรียนแล้วนะ ”ยองแจพูดพร้อมเขย่าตัวผมเบาๆ

            “ก็รู้ .. ฉันถึงไม่อยากบอกไง รู้มั้ย ? เวลาเราบอกชอบกับใครที่เป็นเพื่อนสนิท เวลาบอกเลิกกันมันไม่เหมือนเดิมหรอกนะ จากที่พูดได้ทุกเรื่อง กลับกลายเป็นว่าแค่หน้ายังไม่อยากจะมอง”

            “มันก็จริงของแก..”ยองแจถอนหายใจเบาๆ

            .. ความรักระหว่างเพื่อนสนิทมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ..

            แดฮยอนกับผมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกรดเจ็ด เวลาผมไม่สบายใจแดฮยอนจะปลอบโยนผม ในขณะเดียวกันผมก็จะปลอบเขาเมื่อเขาไม่สบายใจ พวกเราต่างเป็นที่พึ่งของกันและกัน อยู่ๆจะให้ผมไปบอกเขาว่า ‘เฮ้ ! แดฮยอนฉันชอบนาย’ แบบนี้ผมคงทำไม่ได้ และผมคงไม่คิดที่จะทำด้วย ..

แสงแดดตอนกลางวันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ถึงมันจะเป็นหน้าหนาวแต่ความร้อนจากดวงอาทิตย์ยังคงทำงานได้ดีเสมอเลยซินะ ..         

            ระหว่างที่ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยใต้ต้นไม้ ขวดน้ำที่เย็นมาแตะบริวณแก้มของผม ผมแทบไม่ต้องคิดว่าเขาคือใคร

            “คิดอะไรอยู่จุนฮง ?” แดฮยอนนั่งข้างๆผม

            “ก็หลายเรื่อง .. แบบถ้าเราจบไปแล้วต่างคนต่างเรียนเรายังเหมือนเดินใช่มั้ย ?”

            “เหมือนเดิมซิถามได้ เราเป็นเพื่อนกันนี้” แดฮยอนกอดคอผมเบาๆ

            เพื่อน .. คำหนึ่งคำที่ค้ำคอผมมาตลอด

            เพื่อน .. คำที่เหมือนจะสำคัญ แต่ผมอยากจะสลัดความเป็นเพื่อนออกไป

            ถ้าผมไม่เป็นเพื่อนแดฮยอนผมอาจจะบอกไปว่าผมชอบจนขั้นรักเขา

            แต่ถ้าผมไม่เป็นเพื่อนกับแดฮยอนผมอาจะไม่รู้จักความ “รัก” อย่างจริงจัง ...

            และวันนี้คือวันที่สองของการสอบ วันนี้คือวันสุดท้ายของการสอบ วันสุดท้ายที่จะอยู่ใช้ชีวิตแบบเด็กมัธยมธรรมดาในโรงเรียน วันสุดท้ายที่จะได้พูดคุยกับเพื่อนทุกคน วันสุดท้ายที่จะโดนอาจารย์ดุ วันสุดท้ายที่จะได้เล่นกินคุยกันอย่างมีความสุข … ช่วงมัธยมอาจคือช่วงที่สนุกสนานที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ หกปีกับมัธยม .. ความทรงจำทุกอย่างมากมายจนที่จะพูดไป ..

            .. เวลาคือสิ่งที่ไม่แน่นอนสำหรับมนุษย์จริงๆ ..

            “เฮ้ ! จุนฮงแกอย่าเครียดไปหน่อยเลย สอบเสร็จแล้วไปเที่ยวกันดีกว่า !” แดฮยอนพูดพร้อมกอดคอผม

            “ไปเที่ยว ? เที่ยวไหนไม่ทราบครับคุณแดฮยอน ?”ผมมองตาขว้างใส่แดฮยอนเล็กน้อย

            “ก็ .. สวนสนุกเป็นไง ? ”แดฮยอนพูดและยิ้มใส่ผม

            “อืมมมม .. ก็ได้ ! สวนสนุกก็ได้ !”

            ระยะทางระหว่างโรงเรียนของผมกับสวนสนุกไม่ไกลมาก ใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็ถึงสวนสนุก ..

            “เล่นอะไรดี ?”แดฮยอนพูดพร้อมจูงมือผมเบาๆ

            “บ้านผีสิงเป็นไง ฮิฮิ”

            “ฝันไปเถอะ !” แดฮยอนตะคอกใส่ผมเล็กน้อย

            แดฮยอนกลัวเรื่องผี .. ข้อนั้นผมรู้ดีถึงพยายามยัดเยียดให้เขาเล่นบ้านผีสิง แต่ผลลัพธ์ก็คือไม่ .. มันสนุกดีนะครับ .. การที่ได้แกล้งคนที่เราแอบชอบเนี้ย

            และในที่สุดเวลาของการจากลาก็มาถึงแบบจริงจัง ท้องฟ้าสีฟ้าถูกแปรเปลี่ยนให้เป็นสีแดงชมพูอ่อน ลมหนาวพัดสัมผัสผิวกายของผมและเขา

            “ครั้งสุดท้ายแล้วนะ .. วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่จะเจอแกแล้วนะจุนฮง พรุ่งนี้ฉันต้องไปเรียนต่อที่โซลแล้วนะ” แดฮยอนยิ้มน้อยๆ

            “อืม .. ครั้งสุดท้ายแล้ว” ผมยิ้มพร้อมหลุบตาลง

            น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาผม เวลาของการลาจากคือสิ่งที่ผมกลัว .. ผมกลัวทุกอย่างที่เกี่ยวกับการจากลา มีพบมีจากผมรู้ดี แต่ผมเพียงแค่อยากหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ ไม่ว่าจะชีวิตมัธยม ความเป็นเพื่อน ผมอาจจะเห็นแก่ตัว .. แต่ตราบใดที่เรายังมีชีวิต ก็ยังมีความต้องการอยู่เสมอ .. แม้จะรู้ว่าความต้องการบางอย่างมันจะเห็นแก่ตัวก็เถอะ

            “เฮ้ .. อย่าร้องซิ เราเป็นเพื่อนกันเสมอ .. นะ”นิ้วเรียวของแดฮยอนปาดน้ำตาผมเบาๆ

            แดฮยอนยิ้มพร้อมเช็ดน้ำตาให้ผมอยู่หลายนาที และในที่สุดเขาก็ต้องจากไป ..

            แผ่นหลังที่ผมชอบมองกำลังจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว ..

            รอยยิ้มที่ผมชอบมองก็กำลังจะหายไป ..

            เสียงอบอุ่นที่คอยปลอบโยน อ้อมแขนที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น มันกำลังจะหายไป ..

            ถ้านี้คือครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันผมอยากจะบอกทุกความรู้สึก

            อยากจะบอกว่าผมรักเขามากเพียงใด ..

            .. แม้ว่าผลสุดท้ายมันอาจจะไม่สวยหรูแบบที่ผมฝัน อาจจะสมไม่หวัง แต่ตราบใดที่ผมยังมีชีวิต รู้สึกเสียใจ เศร้าใจ มีความสุข ตราบใดที่ผมมีความรู้สึกผมก็คงต้องเสี่ยง ..

            “แดฮยอน ! ”ผมตะโกนเรียกเขาออกไป

            ผมกำลังจะพูดทุกอย่างที่รู้สึก ..

            “ฉันรักแก ! รักแกมาตลอด รักมาตั้งแต่เกรดเจ็ด ฉันไม่กล้าบอกแก ฉันกลัว กลัวว่าถ้าบอกแกอาจจะไม่รับรัก อาจจะเกลียดขี้หน้า .. แต่ไหนๆวันนี้ก็วันสุดท้าย ฉันอยากจะบอกแกว่า ฉัน รัก แก !!!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียง

            แดฮยอนมองหน้าผมอย่างทึ้งเล็กน้อย ..

            ผมไม่อาจที่จะทนฟังคำตอบได้ ขายาวของผมเริ่มวิ่งออกจากบริเวณนั้น วิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย วิ่งไปให้ไกลที่สุด .. เพื่อเพียงจะหลบหนีจากความเป็นจริง ผมขี้ขลาด .. ใช่ .. แต่ผมน่ะไม่มีความกล้าที่จะฟังมันหรอก ..

            หลายวันที่ผ่านมาผมหลบหนีปิดตัวจากโลกภายนอกทุกอย่าง ไม่ตอบโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กทุกอย่าง ปิดเครื่อง เปลี่ยนเบอร์ .. ทำทุกอย่างเพื่อที่จะหนีความจริง

            “ว่าไงจุนฮง ..”ยงกุกพี่ชายของผมเดินเข้ามาทัก

            “สวัสดีครับเฮียบัง” ผมสวัสดีพี่ยงกุกอย่างลวกๆ

            “มารยาทเสียเหมือนเดิม .. แต่ฉันไม่ได้จะมาบ่นเรื่องนั้นหรอก ฉันเห็นแก่ไม่ค่อยดีเท่าไรอ่ะนะ ก็เลยจะมาถามว่าเป็นอะไร ?”พี่ยงกุกนั่งลงปลายเตียงพร้อมหยิบทิกเกอร์ของผมขึ้นมาเล่น

            “เปล่า .. ”ผมตอบเบาๆ

            “ฉันก็ว่าแล้วแกต้องตอบแบบนี้ .. รู้มั้ยจุนฮง .. ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นอะไรนะ ถ้าแกมีปัญหาแกต้องเผชิญหน้ากับมัน ปัญหาทุกอย่างไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้แกไม่มีวันพรุ่งนี้ ปัญหาคือสิ่งทำให้รู้ว่าแกต้องมีวันพรุ่งนี้ มีพรุ่งนี้ที่จะสู้กับมัน .. ฉันก็พูดไม่เก่ง อาจเป็นพี่ที่ไม่ดีมาเสมอ .. แต่แกคือน้องชายฉัน น้องทุกข์พี่ก็ทุกข์” พี่ยงกุกเดินมาลูบหัวผมเบาๆ

            “…”

            อาจจะเป็นแบบที่พี่ยงกุกบอก .. ปัญหามีไว้แก้ไม่ใช้มีไว้หนี การที่ผมมีปัญหาแสดงให้เห็นว่าผมจะต้องมีพรุ่งนี้ ความจริงคือสิ่งทีไม่สามารถหนีได้ ..

            หลังจากคิดได้ผมก็นั่งคิดนู้นนี้เรื่อย ..

            ป็อก

            เสียงดังมาจากหน้าต่างบนหัวนอนของผม  ผมลุกจากที่นอนเพื่อเปิดกระจกในห้องของผม ..

            ทันทีที่ผมเปิดกระจกออก สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายใส่ชุดหมีแพนด้า .. เฮ้ .. ใครปล่อยคนบ้ามาหน้าบ้านผมเนี้ย ..

            “ชเวจุนฮง ! แกกล้ามากนะที่ทำให้ฉันรู้สึกสับสน กล้ามากที่ทำให้ฉันหลงรักแล้วจากไป ! ”หมีแพนด้าตัวใหญ่เงยหน้าขึ้นมามองผม

            .. ใครว่ะ ..

            “อย่ามาทำหน้าเหมือนไม่รู้จักฉันนะ ! ฉันคือใครก็คือคนที่แกแอบชอบมาหลายปีไง ! กล้ามากที่มาบอกว่ารักฉันแล้ววิ่งหนีไป ! ทำไมนายไม่ฟังคำตอบฉันบ้างนะ !”

            .. เจ้าบ้า จ อ ง แ ด ฮ ย อ น ..

            “ฉันน่ะนะคิดมาเสมอว่าแกไม่ชอบฉันหรอก .. คิดแล้วคิดอีก คิดจนหัวแทบแตแกไม่เคยแสดงว่าชอบฉัน .. ฉันก็กลัวเหมือนแกนั้นแหละ กลัวที่จะบอกว่าชอบ กลัวที่จะบอกว่ารัก ฉันเลยเก็บมันมาตลอด แต่ตอนนี้ในเมื่อแกบอกว่ารักฉัน ตอนนี้ฉันก็จะบอกว่ารักแกเหมือนกัน !” จองแดฮยอนพูดชี้หน้ามาทีผม

            ผมไม่รู้ว่าฝันหรือเปล่า .. ผมรู้แค่ว่าผมทั้งอาย เขิน ดีใจ ปนกันไปหมด ..

            “ไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอว่ะ !?”แดฮยอนจองเขม็งมาที่ผม

            “ไม่มีหรอก … ก็บอกไปแล้วนี้ว่ารัก .. จะให้พูดอะไรอีกล่ะเจ้าบ้าแดฮยอน !” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าผมแดงขนาดไหน แต่ผมรู้แค่ว่าเวลานี้อาจเป็นเวลาที่ผมจะจำไปอีกนานเลยทีเดียว ..

            “พวกแกจะจีบกันฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ .. แต่ช่วยไปแหกปากที่อื่นได้มั้ย !? คนจะนอน !!” พี่ยงกุกตะโกนบอกผม

            .. บางทีการก้าวข้ามผ่านปัญหาก็ทำให้รู้ว่ายังมีความสุขมากมายที่รอเราอยู่ ..

. THE END .

วิธีนับเกรดการศึกษาค่ะ 
ม.1=grade7
ม.2=grade8
ม.3=grade9
ม.4=grade10
ม.5=grade11
ม.6=grade12