คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #127 : ~ Happy Family 2 ~ # 25
แล้วทำไมยุนโฮกับแจจุงต้องรีบขนาดนั้นน่ะเหรอก็อีกสองชั่วโมงข้างหน้าก็จะถึงเวลาออดิชั่นของมุนบินแล้วน่ะสิ แต่เพราะงานด่วนมันยังไม่เสร็จพวกเขาจึงต้องรีบเร่งมือทำให้เสร็จแล้วจะได้รีบตามไปสมทบกับลูกหมีที่ล่วงหน้าไปรออยู่ที่สถานที่ออดิชั่นก่อนแล้ว
“ เหลืออีกเยอะมั๊ยแจ....จะห้าโมงแล้วนะ ” ยุนโฮหันไปมองนาฬิกาเป็นรอบที่ร้อยของวันเห็นจะได้
“ ใกล้แล้วๆเหลือแค่ตรวจรายงานของฝ่ายออกแบบ ” แจจุงเองก็รีบไม่แพ้กันรายงานชิ้นสุดท้ายถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะของร่างสูง
“ งั้นเดี๋ยวแจเก็บของรอเลยนะยุนตรวจเสร็จแล้วเราจะได้ไปกันเลย ” เงยหน้าขึ้นมาบอกเร็วๆก่อนจะทุ่มสมาธิไปที่รายงานชิ้นสุดท้าย
แจจุงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินกลับไปเก็บของที่โต๊ะเงียบๆ ยุนโฮคงใช้เวลาอ่านรายงานชิ้นนี้นานพอสมควรเพราะเป็นเอกสารสำคัญเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะรีบมากแค่ไหนก็ไม่สามารถอ่านผ่านๆได้
ยุนโฮใช้เวลาอ่านเอกสารชุดสุดท้ายประมาณสิบห้านาทีก่อนที่แฟ้มเล่มไม่หนามากจะถูกปิดลงพร้อมกับเลื่อนให้ไปกองรวมกันอยู่ข้างโต๊ะ ทันทีที่งานทั้งหมดเสร็จลงยุนโฮก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเสื้อสูทราคาแพงถูกคว้าออกจากพนักเก้าอี้ก่อนที่ขายาวจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของแจจุง
“ แจโทรบอกลูกน่ะว่าเรากำลังจะออกไปแล้ว ” เสียงหวานบอกเมื่อเห็นคิ้วหนาเลิกขึ้นแทนคำถามว่าคุยกับใคร
“ งั้นเราก็รีบไปกันเถอะ....สายมากแล้ว ” หน้าคมพยักรับเบาๆก่อนจะคว้าเอวบางพาเดินออกไปจากห้องขืนไปช้ากว่านี้มีหวังพวกเขาไปไม่ทันแน่ๆ
“ มุนบินบอกว่าตอนนี้เขาเริ่มออดิชั่นกันแล้ว....แต่ลูกจับฉลากได้ลำดับท้ายๆ ”
“ ดีแล้ว....ยุนยิ่งกลัวว่าเราจะไปไม่ทัน ” นับว่าเป็นโชคดีของเขากับแจจุงที่มุนบินจับได้เป็นคนท้ายๆเพราะถ้าลูกหมีได้ร้องเป็นคนแรกๆแล้วล่ะก็มีหวังเขากับแจจุงไปไม่ทันแน่ๆ แต่พอเดินใกล้จะถึงลิฟท์ก็เหมือนยุนโฮจะคิดอะไรขึ้นมาได้ขายาวหยุดเดินกระทันหัน
“ เดี๋ยวแจรออยู่ที่นี่แป๊บนึงนะ...พอดีว่ายุนลืมของน่ะ ”
แจจุงมองตามร่างโปร่งที่วิ่งกลับเข้าไปในห้องทำงานด้วยสีหน้างงๆก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะขมวดเป็นปมเมื่อเห็นยุนโฮวิ่งกลับมาพร้อมป้ายสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากนัก
“ ป้ายอะไรอ่ะ ” เสียงหวานถามขึ้นก่อนจะยื่นมือไปรับป้ายที่ยุนโฮถือมา แต่แล้วแจจุงก็ได้ร้องอ๋อดังๆในใจเมื่อมือบางไปกดโดนปุ่มอะไรบางอย่างพร้อมกับเสียงทุ้มที่บอกกลับมายิ้มๆ
“ ป้ายไฟน่ะ...ยุนจะเอาไปเชียร์มุนบิน ”
..............................
ในขณะที่พ่อหมีกับแม่หมีกำลังตื่นเต้นที่จะได้ไปเชียร์ลูกแต่ในขณะเดียวกันแม่ไก่อย่างจุนซูกลับกำลังสะกดรอยตามสามีสุดที่รักอยู่ ส่วนสาเหตุที่ทำให้จุนซูต้องตามสะกดรอยนั้นก็มาจากพฤติกรรมแปลกๆของยูชอนในช่วงที่ผ่านมานั่นเอง
จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปเชียร์มุนบินด้วยกันแต่ตอนบ่ายของวันนี้ยูชอนกลับโทรมาบอกว่ามีธุระสำคัญไปเชียร์มุนบินไม่ได้แล้ว แต่น้ำเสียงมีพิรุธของยูชอนมันทำให้จุนซูตัดสินใจฝากชานฮีไว้กับแจจุงส่วนตัวเองก็มาดักรอยูชอนอยู่ที่หน้าบริษัท
หลังจากใช้เวลารอนานพอสมควรจุนซูก็เห็นรถคันคุ้นตาแล่นออกมาจากบริษัทร่างบางไม่รอช้าขับตามไปทันที แต่พอยิ่งตามจุนซูก็ยิ่งรู้สึกคุ้นกับเส้นทางมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งรถของยูชอนหยุดจอดอยู่ที่หน้าตึกแห่งหนึ่ง
“ ธุระสำคัญกับคุณกาฮีเนี่ยนะ ”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเมื่อจอดรอดูได้สักพักก็เห็นร่างเพรียวของครูสอนเปียโนของลูกชายเดินออกมาจากตึก แต่จุนซูไม่มีเวลามากพอที่จะสงสัยเพราะทันทีที่ร่างเพรียวของหญิงสาวขึ้นประนั่งประจำที่ด้านข้างคนขับรถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไปทันที
“ นี่คือสิ่งที่ทำให้นายผิดนัดฉันกับลูกงั้นเหรอ? ”
มือบางกำหมัดเข้าหากันแน่นหลังจากที่ตามมาได้สักพักแล้วพบว่าธุระสำคัญที่ยูชอนบอกคือการมาทานข้าวเย็นกับคุณครูของลูกยิ่งพอมาคิดทบทวนดูแล้วช่วงนี้น้อยครั้งมากที่ยูชอนจะกลับไปทานข้าวเย็นที่บ้านทั้งๆที่แต่ก่อนต่อให้งานยุ่งแค่ไหนก็ต้องกลับไปกินอย่าบอกนะว่าที่ยูชอนไม่ค่อยกลับไปทานข้าวที่บ้านช่วงนี้ก็เพราะมาทานกบคุณกาฮี
และถ้ามองจากมุมที่จุนซูนั่งอยู่ในตอนนี้ท่าทางที่คนทั้งคู่ปฏิบัติต่อกันนั้นมันไม่เหมือนเพื่อนสนิทกันเลยสักนิดหากแต่มันเหมือนกับสิ่งที่คนรักปฏิบัติต่อกันมากกว่า จุนซูในตอนนี้แทบอยากจะวิ่งเข้าไปถามคนทั้งคู่ว่าตกลงแล้วพวกเขาเป็นอะไรกันแต่มันติดอยู่ที่ว่าทำไม่ได้ในตอนนี้เขายังเปิดเผยตัวเองไม่ได้ถ้าหากว่ายังอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไงสิ่งที่จุนซูทำได้ในตอนนี้คือภาวนาอย่าให้ทุกอย่างเป็นอย่างที่เขาคิด
“ นายคงไม่ได้กำลังหักหลังฉันอยู่ใช่มั๊ยยูชอน? ”
.............................
“ ยุน...นั่นไงเยอึน ” แจจุงชี้ไปยังจุดที่ลูกสาวยืนโบกมือให้ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปหาเยอึนที่ยืนอยู่กับชานฮี
วันนี้ที่นี่คนเยอะเป็นพิเศษเพราะหลังจากที่ให้ผู้สมัครส่งคลิปเข้ามาเพื่อคัดเลือกหาผู้เข้ารอบวันนี้ก็เป็นวันตัดสินรอบสุดท้ายซึ่งจะคัดเลือกให้เหลือเพียงห้าคนเท่านั้น และถึงแม้ว่าการคัดเลือกครั้งนี้จะมีการถ่ายทอดสดทางทีวีแต่ก็มีกองเชียร์จำนวนไม่น้อยที่ตามมาดูถึงสถานที่ประกวด
“ พี่ชายล่ะลูก ” ยุนโฮถามถึงมุนบินเพราะตั้งแต่เดินเข้ามาก็เห็นแค่ชานฮีกับเยอึนเท่านั้น
“ พี่ชายเตรียมตัวอยู่หลังเวทีค่ะ...อีกไม่กี่คนก็จะถึงคิวของพี่ชายแล้ว ” บอกก่อนจะแย่งป้ายไฟจากมือของพ่อหมีไปถือเอาไว้ซะเอง
“ งั้นเหรอลูก.... ” แจจุงพยักหน้ารับเบาๆ “ แล้วน้องมาจากโรงเรียนยังไง ”
“ พี่ชายพานั่งแท็กซี่มาค่ะ ” ยิ้มกว้างตอบก่อนจะชูป้ายไฟขึ้นสุดแขนแล้วโบกไปมา
วันนี้ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่สำหรับเยอึนเลยก็ว่าได้เพราะถือเป็นครั้งแรกที่หนูน้อยได้ไปไหนมาไหนด้วยตัวเองการขึ้นแท็กซี่ครั้งนี้จึงสร้างความตื่นเต้นเล็กๆให้กับหนูน้อย
“ คุณพ่อขา....กล้องล่ะค่ะ ”
“ เตรียมพร้อม ” ยุนโฮยกกล้องวีดีโอให้ลูกสาวดูก่อนที่สองพ่อลูกจะช่วยกันเช็คความเรียบร้อยของกล้องเพื่อความมั่นใจว่าจะสามารถเก็บภาพของมุนบินได้ตั้งแต่ก้าวแรกที่มุนบินเดินขึ้นมาบนเวที
แจจุงยิ้มขำให้กับความขี้เห่อของพ่อหมีกับลูกหมีแรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเรียกความสนใจจากคุณแม่คนสวย นิ้วเรียวกดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นใครโทรมา
“ ว่าไงครับมุนบิน.. ”
“ คุณพ่อคุณแม่มาถึงแล้วใช่มั๊ยฮะ ”
“ ใช่ลูก....คุณพ่อกับคุณแม่มาถึงแล้ว ”
“ งั้นคุณพ่อคุณแม่ช่วยมาหาผมหน่อยได้มั๊ย ”
“ เอ๋?....เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ”
“ ผมตื่นเต้นน่ะฮะ....คุณแม่มาหาผมที่ข้างเวทีหน่อยได้มั๊ย ”
“ ได้ลูก...เดี๋ยวคุณแม่ไปหา ”
นิ้วเรียวกดวางสายก่อนจะหันไปตอบคำถามของยุนโฮกับเยอึนที่พร้อมใจกันส่งสายตามาถามว่า มุนบินโทรมาทำไมเหรอ?
“ มุนบินโทรมาเหรอ? ”
“ อืม....ลูกอยากให้เราไปหาที่ข้างเวทีน่ะ ”
“ ข้างเวที?....ไปหาทำไมเหรอ ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความไม่เข้าใจก็ไหนเยอึนบอกว่ามุนบินเตรียมตัวอยู่หลังเวทีแล้วทำไมถึงได้ให้เขากับแจจุงไปหาที่ข้างเวทีล่ะ ”
“ สงสัยว่าคงจะตื่นเต้นล่ะมั้ง ” แจจุงบอกขำๆก่อนจะหันไปพูดกับลูกสาวที่กำลังสนุกอยู่กับการเล่นกับป้ายไฟ “ น้องค่ะ...เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่มานะลูก ”
“ คุณแม่จะไปไหนค่ะ ”
“ คุณแม่จะไปหาพี่ชายค่ะลูก....น้องรออยู่ที่นี่เป็นเพื่อนชานฮีนะค่ะคนเก่ง ” แจจุงรีบพูดดักเอาไว้เมื่อเห็นปากเล็กๆกำลังจะร้องขอไปด้วยทันทีที่ได้ยินคำว่าพี่ชาย
“ ก็ได้ค่ะ...ฝากบอกพี่ชายด้วยนะค่ะว่าสู้สู้ ” พยักหน้าตกลงด้วยความจำใจก่อนจะชูกำปั้นเล็กๆขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเพื่อฝากกำลังใจไปให้พี่หมี
ยุนโฮกับแจจุงยิ้มขำให้กับท่าทางของลูกสาวก่อนจะค่อยๆเดินฝ่าฝูงชนออกไปที่ด้านข้างเวที มุนบินที่อยู่ในชุดพร้อมขึ้นเวทียืนเด่นอยู่ท่าม กลางกลุ่มเพื่อนสนิทด้วยร่างกายที่สูงโปร่งที่ถอดแบบออกไปจากผู้เป็นพ่อจึงทำให้แจจุงกับยุนโฮสังเกตเห็นลูกหมีของตัวเองได้ไม่ยาก
“ พร้อมกันหรือยังเด็กๆ ” แขนแกร่งกอดคอลูกชายเอาไว้ก่อนจะหันไปยิ้มทักทายเพื่อนสนิทอีกสองคนของมุนบินด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
“ พร้อม....แต่ไม่เต็มร้อยเท่าไหร่ฮะ ” มินโฮตอบยิ้มๆ เพราะไปค้างที่บ้านของมุนบินบ่อยๆจึงทำให้มินโฮกับจงฮยอนคุ้นเคยกับแจจุงและยุนโฮเป็นอย่างดี
“ แล้วมินโฮกับจงฮยอนร้องเป็นคนที่เท่าไหร่ลูก ” เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มใจดี
ถือว่าเป็นโชคดีก็ว่าได้เพราะไม่ได้มีแค่มุนบินคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับคัดเลือกให้ผ่านเข้ามาถึงรอบนี้มินโฮกับจงฮยอนก็ผ่านเข้ามาด้วยเช่นกันแจจุงก็ได้แต่แอบหวังว่าเพื่อนซี๊สามคนนี้จะได้ผ่านเข้าไปเป็นเด็กฝึกด้วยกันเพราะถ้าเป็นแบบนั้นแจจุงคงจะเบาใจขึ้นเยอะ
“ อีกสองคนก็จะถึงคิวของผมแล้วครับ....ผมร้องเสร็จก็จงฮยอนแล้วก็ต่อด้วยมุนบิน ”
“ทำให้เต็มที่เลยนะลูก....แล้ววันนี้คุณพ่อคุณแม่มาเชียร์ด้วยหรือเปล่า ”
“ มาครับนั่งอยู่หน้าเวที ” จงฮยอนชี้ไปยังจุดที่พ่อกับแม่ของเขาและมินโฮนั่งอยู่ก่อนจะยิ้มขำ พ่อแม่พวกเขาสามคนนี่ไม่ค่อยจะเห่อลูกเลยเนอะ
“ พวกผมสองคนขอตัวไปเตรียมตัวก่อนนะครับ ” มินโฮรีบขอตัวกลับเข้าไปเตรียมตัวเมื่อพบว่าเหลืออีกคนเดียวก็จะถึงคิวเขาแล้วและที่สำคัญมุนบินคงอยากจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัว
“ โชคดีลูก ” ยุนโฮอวยพรให้เพื่อนสนิทของลูกชายก่อนที่ทั้งสองจะโค้งให้และขอตัวกลับเข้าไปหลังเวที
จงฮยอนกับมินโฮกลับเข้าไปหลังเวทีแล้วทีนี้ก็เหลือเพียงลูกหมีที่ยืนยิ้มแต่มือเย็นยิ่งกว่าแช่น้ำแข็งซะอีก
“ ตื่นเต้นเหรอลูกชาย ” ยุนโฮพยายามชวนคุยเพื่อทำให้มุนบินลดอาการประหม่าลงบ้าง
“ ก็นิดหน่อยฮะ ”
“ คุณแม่ว่าไม่นิดหน่อยล่ะมั้ง....หน้าซีดเหมือนตอนโดนจับขึ้นเวทีตอนเด็กๆเลย ”
“ คุณแม่อ่ะ ” มุนบินหน้ามุ่ยให้กับคำแซวของผู้เป็นแม่แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆเท่านั้น “ ก็ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่นี่นา ”
“ จะบอกว่าตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วว่างั้น ” ยุนโฮกระแซะไหล่ลูกชายพร้อมรอยยิ้มล้อๆก่อนเสียงทุ้มจะหัวเราะชอบใจเสียงดังเมื่อได้ยินคำตอบของลูกชายลองได้พูดเล่นกับเขาแบบนี้แล้วแสดงว่าคงจะไม่ตื่นเต้นแล้วล่ะมั้ง
“ ใช่....เป็นหนุ่มหล่อด้วย ”
“ หลงตัวเองเหมือนพ่อจริงๆเลยลูกคนนี้ ” แจจุงแกล้งส่ายหน้าเอือมๆให้กับสองพ่อลูกหากแต่ใบหน้าสวยกลับฉาบไปด้วยรอยยิ้ม
สามพ่อแม่ลูกคุยกันสักพักก่อนจะได้ยินเสียงพิธีกรประกาศชื่อของมินโฮซึ่งนั่นหมายความว่าเหลืออีกแค่คนเดียวก็จะถึงคิวของมุนบินแล้ว
“ มินโฮขึ้นไปบนเวทีแล้วคุณแม่ว่ามุนบินเข้าไปเตรียมตัวที่หลังเวทีดีกว่าลูก ”
“ ผมไม่มั่นใจเลยฮะ ” ตาเรียวเล็กเหลือบมองขึ้นไปบนเวทีก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
ตอนนี้มุนบินกำลังกลัวว่าความตื่นเต้นที่มันมีมากเกินไปของตัวเองอาจจะทำให้เขาทำผิดพลาด ถึงแม้ว่าจะเคยขึ้นแสดงต่อหน้าคนเยอะๆมาแล้วแต่มุนบินก็ไม่สามารถบังคับตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นไม่ได้ตรงกันข้ามยิ่งใกล้ถึงเวลาความตื่นเต้นก็ยิ่งมีมากขึ้นเป็นเท่าตัว
“ ไม่ต้องตื่นเต้นนะลูก....มุนบินก็คิดซะว่ามันไม่ใช่การแข่งขันเราแค่มาหาประสบการณ์ให้ตัวเอง ไม่ต้องคิดมากไม่ต้องกังวลแค่ทำตามที่เราซ้อมมาก็พอ ” แขนขาวรั้งตัวลูกชายเข้ามากอดแจจุงรู้ดีว่าสิ่งที่มุนบินต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือความมั่นใจและกำลังใจ
“ มุนบินไม่ต้องทำให้ดีกว่าใคร....มุนบินแค่ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ”
“ ใช่ลูก....แค่ทำมันให้ดีที่สุด ” ยุนโฮตบไหล่ให้กำลังใจลูกชายอีกแรง ตั้งแต่เล็กจนโตเขาจะสอนลูกเสมอว่าถ้าจะทำอะไรต้องทำให้ดีที่สุดเพราะอย่างน้อยถ้าทำลงไปแล้วจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจที่หลัง
ทั้งน้ำเสียงและแววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวเขาของผู้เป็นพ่อและแม่สร้างความมั่นใจให้มุนบินได้มากทีเดียวจมูกโด่งรั้นกดลงบนแก้มของพ่อหมีกับคุณแม่คนสวยคนละทีก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง
“ ขอบคุณครับ....แล้วผมจะทำให้ดีที่สุด ”
.
.
“ และก็มาถึงผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้ายกันแล้วนะครับ ” พิธีกรเดินกลับขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งเมื่อการแสดงของผู้เข้าประกวดคนล่าสุดจบลง
สิ้นเสียงของพิธีกรมุนบินก็หัวใจเต้นรัวเพราะผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้ายมันคือเขาเอง มุนบินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพยายามทำให้หัวใจที่เต้นรัวราวกับกลองศึกกลับมาเป็นปกติ
“ ครับผู้เข้าแข่งขันคนนี้ถือว่าเป็นอีกหนึ่งคนที่น่าจับตามองมากๆและผมก็เชื่อว่ามีหลายคนที่กำลังรอดูการแสดงของเขาอยู่ ”
เสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อกล้องจับไปที่นักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่ถือป้ายไฟของมุนบินอยู่เสียงกรี๊ดที่ทำให้เยอึนต้องกระซิบบอกคนเป็นแม่ที่กำลังแปลกใจกับป้ายไฟเหล่านั้นอยู่
“ เขาเป็นแฟนคลับที่โรงเรียนของพี่ชายค่ะ ”
“ แฟนคลับ? ”
“ ใช่ค่ะ....ที่โรงเรียนพี่ชายฮอตมากๆ ” เยอึนบอกเล่าเรื่องราวที่พึ่งรู้มาหลังจากเข้าไปอยู่ในรั้วโรงเรียนเดียวกับพี่ชาย
แจจุงพยักหน้ารับอึ้งๆคุณแม่คนสวยไม่คิดว่าลูกชายของตัวเองจะเสน่ห์แรงขนาดนี้นิ้วเรียวสะกิดบอกพ่อหมีให้ถ่ายรูปแฟนคลับของมุนบินเอาไว้
“ ครับ....และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเราไปพบกับเขากันเลยดีกว่า ”
“ ขอเสียงกรี๊ดดังๆให้กับชอง มุนบิน ”
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มทันทีที่ร่างสูงโปร่งเดินขึ้นมาบนเวทีป้ายไฟทุกป้ายถูกชูขึ้นสุดแขนพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตาเรียวเล็กมองเห็นป้ายไฟของตัวเอง มุนบินมองไปรอบๆเพื่อมองหาครอบครัวของตัวเองก่อนจะกระตุกยิ้มขำเมื่อเห็นเยอึนส่งเสียงกรี๊ดราวกับว่าไม่เคยเจอกันมาก่อน การกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจหากแต่เรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดากองเชียร์ที่เข้าใจว่ามุนบินกำลังยิ้มและมองมาที่ตน
มุนบินหันไปพยักหน้าให้กับทีมงานเป็นสัญญาณบอกว่าพร้อมแล้ว เสียงดนตรีเพลงมิโรติคของวงทงบังชินกิดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่เริ่มเคลื่อนไหว เพลงที่มุนบินเลือกใช้ในวันนี้ไม่ใช่เพลงที่ง่ายเลยเพราะต้องใช้พลังมากพอสมควรไหนจะต้องร้องและก็ต้องเต้นไปด้วย แต่จากที่เห็นมุนบินก็ถือว่าทำได้ดีทีเดียวถึงแม้อาจจะไม่ดีเท่ากับต้นฉบับที่เขาทำไว้แต่การที่มุนบินสามารถควบคุมเสียงร้องไม่ให้สั่นทั้งๆที่ต้องเต้นไปด้วยได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว
“ พี่ชายเท่ห์มากเลย...คุณแม่คิดเหมือนน้องมั๊ยค่ะ ” เยอึนหันมาพูดกับคนเป็นแม่ก่อนจะชูป้ายไฟขึ้นสุดแขนเมื่อมุนบินชี้มายังจุดที่พวกเขานั่งอยู่สุดท้ายแล้วเมื่ออดใจไม่ไหวก็ลุกขึ้นโยกตามจังหวะเหมือนคนอื่นซะเลย
“ ถ่ายชัดๆนะค่ะคุณพ่อ ” ถึงจะสนุกแค่ไหนเยอึนก็ยังไม่ลืมที่จะตะโกนบอกผู้เป็นพ่อให้ถ่ายวีดีโอเอาไว้ชัดๆ
ตลอดการแสดงของมุนบินไม่มีสักนาทีที่เสียงกรี๊ดจะเงียบลงเสียงกรี๊ดยังคงดังต่อเนื่องตั้งแต่ก้าวแรกที่มุนบินเดินขึ้นเวทีจนกระทั่งการแสดงจบลงมุนบินโค้งให้กรรมการก่อนจะโบกมือทักทายแล้วเดินกลับเข้าไปหลังเวทีที่มีจงฮยอนกับมินโฮยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ ยุนไม่ว่าต้องรอฟังผลหรอกเราโทรไปบอกคนที่บ้านให้เตรียมจัดงานฉลองเลยดีกว่า ” พ่อหมีบอกอารมณ์ดีไม่กลัวว่าคำพูดของตัวเองอาจจะทำให้คนอื่นหมั่นไส้เอาได้
ใครจะว่าเขาเข้าข้างลูกชายก็เชิญที่เขาพูดเรื่องจริงนี่นากระแสตอบรับของมุนบินดีขนาดนี้คงไม่ต้องรอฟังคำตัดสินจากกรรมการให้เสียเวลาแล้วล่ะมั้ง แต่จะว่าไปแล้วตอนอยู่บนเวทีราศีความเป็นนักร้องก็จับเจ้าลูกหมีของเขาอยู่นะสรุปว่ามุนบินผ่านชัวน์พ่อหมีขอฟันธง ถ้าวันนี้มุนบินไม่เข้ารอบเขายอมให้แจจุงกดสามวันเลย !!
.
ความคิดเห็น