คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #126 : ~ Happy Family 2 ~ # 24
นั่นคือสิ่งที่ยูชอนทำทุกวันตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา พอจุนซูถามร่างสูงก็บอกเพียงแต่ว่าที่บริษัทงานยุ่งแต่นั่นก็ไม่ทำให้จุนซูแปลกใจเท่ากับตลอดสองสัปดาห์มานี้ยูชอนไม่เคยปล่อยให้โทรศัพท์ห่างตัวเลยสักครั้งบ่อยครั้งที่จุนซูแอบเห็นยูชอนคุยโทรศัพท์ไปยิ้มไป
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่จุนซูนั่งรอจนกระทั่งได้ยินเสียงรถของยูชอนวิ่งเข้ามาจอดในโรงจอดรถแล้วร่างบางจึงทิ้งตัวนอนหลับตาทำเหมือนกับว่าตัวเองเข้านอนตามปกติดังนั้นในทุกๆคืนยูชอนจึงเข้าใจว่าจุนซูหลับสนิทแล้ว
เสียงเปิดปิดประตูดังเบาๆเหมือนดังเช่นทุกวัน จุนซูค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ของร่างสูงขึ้นมาดูเพื่อนอนฟังเสียงจนแน่ใจแล้วว่ายูชอนเข้าไปในห้องน้ำแล้วเพราะเวลาอาบน้ำคือเวลาเดียวที่ยูชอนยอมให้โทรศัพท์ห่างตัว จุนซูไม่ได้ตั้งใจที่จะยุ่งเรื่องส่วนตัวของสามีร่างบางแค่อยากจะรู้ว่าในโทรศัพท์มันมีอะไรทำไมยูชอนถึงได้หวงนักหวงหนา คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจเมื่อเบอร์ที่โทรเข้าโทรออกบ่อยที่สุดเป็นชื่อของครูสอนเปียโนของลูกชาย แต่แล้วคิ้วเรียวสวยก็ต้องขมวดหนักขึ้นไปอีกเมื่อไล่เปิดอ่านดูข้อความแล้วพบข้อความจำนวนมากมายจากคนชื่อกาฮี
วันนี้ฉันเลิกงานห้าโมงเย็นนะ
ขอโทษทีพอดีมีสอนก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์
อาหารอร่อยมากวันหลังไปด้วยกันอีกนะ
ฝันดีจ๊ะ
“ นี่มันอะไรกัน ” เสียงหวานพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมเมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังออกมาจากในห้องน้ำ ขาเรียวรีบเดินกลับไปนอนบนเตียงตามเดิมก่อนที่ยูชอนจะออกมาจากในห้องน้ำแล้วจับพิรุธได้
แรงยวบของเตียงอีกฝั่งทำให้จุนซูรู้ว่ายูชอนขึ้นมานอนด้วยกันบนเตียงแล้วเปลือกตาบางค่อยๆปิดลงเมื่อแขนแกร่งสวมกอดเอวบางจากด้านหลัง หากแต่ในสมองของจุนซูตอนนี้กำลังครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างยูชอนกับกาฮีเขาต้องรู้ให้ได้ว่าในอดีตทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันแบบไหนกันแน่บอกตามตรงว่าจุนซูเริ่มไม่เชื่อในสิ่งที่ยูชอนบอกแล้ว
“ พวกนายเป็นแค่เพื่อนสนิทกันจริงเหรอ? ”
...............................
“ มุนบิน เยอึนเสร็จหรือยังลูก ” เสียงหวานของคุณแม่คนสวยเรียกลูกหมีทั้งสองเพราะตอนนี้ใกล้ถึงเวลางานเริ่มแล้ว
ตอนนี้แจจุงกำลังยืนอยู่หน้าห้องของลูกสาวคนเล็กแต่ก่อนที่จะมาที่นี่แจจุงแวะไปดูที่ห้องมุนบินก่อนแล้วแต่ร่างบางกลับพบเพียงแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดห้องอยู่สอบถามได้ความว่ามุนบินแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้วแต่ถูกเยอึนลากตัวให้ไปช่วยดูว่าชุดที่ตัวเองใส่ในคืนนี้โอเคหรือเปล่า
“ เสร็จแล้วค่า ” เสียงใสของคุณลูกสาวตะโกนตอบกลับมาจากในห้องก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกโดยฝีมือมุนบิน คุณแม่คนสวยหัวเราะเบาๆเมื่อทันทีที่เปิดประตูออกมามุนบินก็ชี้เข้าไปในห้องพร้อมกับส่ายหน้าเอือมๆให้กับความชักช้าของน้องสาว
“ ถ้าเสร็จแล้วก็ลงไปกันได้แล้วลูกคุณพ่อลงไปรอที่รถแล้วนะ ” แจจุงบอกก่อนจะช่วยเช็คความเรียบร้อยให้ลูกชายเป็นครั้งสุดท้าย
“ รอแป๊บนึงนะค่ะน้องขอหยิบโทรศัพท์ก่อน ” เสียงใสตอบกลับมาก่อนจะตามมาด้วยเสียงตึงตังเสียงที่บอกว่าคุณหนูคนเล็กของบ้านคงจะรีบอยู่ไม่น้อย
แจจุงส่ายหน้าเบาๆให้กับนิสัยของลูกสาวสงสัยคงเป็นเพราะบ้านหลังนี้มีผู้ชายเยอะเกินไปจึงทำให้เยอึนไม่เรียบร้อยอย่างที่เด็กผู้หญิงควรจะเป็น เสียงตึงตังภายในห้องเงียบลงก่อนที่ร่างเล็กในชุดเดรสสีชมพูหวานจะเดินออกมานั่นแหละครอบครัวชองถึงได้ฤกษ์ออกจากบ้านซะที
รถซีลีมูนคันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าโรงแรมซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงาน นักข่าวต่างแย่งกันวิ่งกรูเข้ามาเมื่อเห็นว่าคนที่ก้าวลงมาจากรถนั้นคือประธานบริษัทชองกรุ๊ปและครอบครัว เสียงชัตเตอร์รัวถี่เพื่อเก็บภาพให้ได้มากที่สุดโดยเฉพาะภาพของทายาททั้งสองแห่งชองกรุ๊ปที่ไม่ค่อยจะออกงานให้เห็นกันบ่อยนักต่างจากทายาทของไฮโซคนอื่นๆ
ยืนให้นักข่าวเก็บภาพกันสักพักร่างสูงสง่าก็เดินควงภรรยาและลูกๆเข้าไปในงานท่ามกลางสายตาชื่นชมของสื่อมวลชนที่ต่างชื่นชมในความสมบูรณ์แบบของครอบครัวนี้
“ มุนบินดูแลน้องสาวด้วยนะลูก ” เสียงหวานบอกกับลูกชายหลังจากเดินเข้ามาในงานเรียบร้อยแล้ว
เพราะงานนี้มีแขกผู้ใหญ่มาร่วมงานเป็นจำนวนมากยุนโฮจึงจัดให้เยอึนกับมุนบินยังแยกโต๊ะกับพวกเขาเพราะร่างสูงกลัวว่าถ้าหากให้นั่งโต๊ะเดียวกันกับผู้ใหญ่เด็กๆอาจจะอึดอัดได้สู้ให้แยกออกไปนั่งกับเพื่อนๆคงจะดีกว่า
“ ครับ ” มุนบินรับคำมารดา
เมื่อจัดการเรื่องลูกเสร็จแล้วแจจุงจึงเดินตามยุนโฮไปที่โต๊ะเสียงดนตรีที่บรรเลงภายในงานช่วยทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้นได้ไม่ยาก แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนๆหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจบรรยากาศในงานเท่าไหร่นักเพราะมัวแต่สนใจโทรศัพท์ในมือ
“ มีเรื่องอะไรรึเปล่ายูชอน ” จุนซูอดที่จะถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้เมื่อเห็นยูชอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทุกๆห้านาที
“ นั่นน่ะสิ....วันนี้นายดูแปลกไปนะยูชอน ” ใช่ว่ายุนโฮจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเพื่อนรัก
“ เปล่านี่....ฉันปกติดีทุกอย่าง ” ยูชอนเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาตอบ
ยุนโฮอยากจะบอกยูชอนจริงๆว่าไอ้อาการกดโทรศัพท์เล่นเหมือนเด็กวัยนุ่นนั่นแหละที่ไม่ปกติหากแต่ผู้จัดการก็เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน
“ ท่านประธานครับ....ได้เวลาแล้วครับ ”
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อเดินขึ้นไปกล่าวขอบคุณบนเวทีแต่ก่อนไปกายหนาก็ไม่ลืมโน้มกายลงมากระซิบบอกคนรัก
“ วันนี้ยุนมีอะไรให้แจดูด้วยนะ ”
เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วห้องจัดเลี้ยงเมื่อร่างสูงสง่าของผู้ที่กุมอำนาจทั้งหมดของชองกรุ๊ปคนปัจจุบันเดินขึ้นไปบนเวทียุนโฮยืนรอให้เสียงปรบมือเงียบลงสักพักก่อนจะเริ่มพูด
“ สวัสดีท่าแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ...... ”
เสียงทุ้มกล่าวทักทายของในงานแต่ในขณะที่ยุนโฮกำลังพูดอยู่บนเวทีที่ด้านล่างหนึ่งในผู้ดูแลงานก็กำลังเดินมาที่โต๊ะของมุนบิน
“ คุณหนูมุนบินครับ.....ท่านประธานให้ไปพบที่ข้างเวทีครับ ”
มุนบินหันไปมองชายวัยกลางคนด้วยสีหน้างงๆเช่นเดียวกับเยอึนที่หยุดคุยกับชานฮีแล้วหันมามองด้วยความสนใจ
“ คุณพ่อเรียกผมคนเดียวเหรอครับ ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะถาม มุนบินไม่แน่ใจว่าผู้เป็นพ่อเรียกตนคนเดียวหรือว่าเรียกน้องสาวไปด้วย
“ ครับ...ท่านประธานเรียกคุณหนูมุนบินคนเดียว ”
“ คุณพ่อเรียกพี่ชายไปทำไมเหรอค่ะคุณลุง ” เยอึนถามแทรกขึ้นด้วยความอยากรู้
“ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ”
“ ทราบแล้วครับ...ขอบคุณมากนะครับ ” มุนบินโค้งศรีษะลงเล็กน้อยเพื่อแสดงการขอบคุณเพราะคุณแม่สอนเสมอว่าไม่ว่าคนนั้นจะมีฐานะเหนือกว่าหรือด้อยกว่าเราแต่ถ้าเขาอายุมากกว่าก็ต้องให้ความเคารพ
“ น้องนั่งอยู่กับชานฮีก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา ”ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนจะหันไปบอกน้องสาวที่ทำหน้าเหมือนอยากไปด้วยแล้วลุกขึ้นยืนมุนบินก้มลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทแต่ก่อนที่จะได้เดินไปถึงข้างเวทีสายตาเรียวเล็กก็หันไปจ๊ะเอ๋กับคุณแม่คนสวยซะก่อน
“ มุนบินจะไปไหนลูก ”
“ ผมจะไปข้างเวทีครับ ”
“ ลูกจะไปทำไมคุณพ่อกำลังพูดอยู่นะ ”
“ คุณพ่อเรียกครับ ”
สองแม่ลูกคุยกันผ่านสายตาก่อนที่แจจุงจะพยักหน้าอนุญาตบอกให้มุนบินไปได้ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ยุนโฮพูดถึงช่วงสุดท้ายพอดี
“ และเพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับความร่วมมือที่ดีตลอดมา วันนี้ผมจึงเตรียมการแสดงพิเศษซึ่งแสดงโดยลูกชายคนโตของผมมามอบให้กับทุกท่านเมื่อแทนคำขอบคุณ ”
สิ้นเสียงพูดของยุนโฮทุกคนก็พร้อมใจกันปรบมืออีกครั้งเพื่อต้อนรับการปรากฏตัวบนเวทีครั้งแรกของทายาทรุ่นต่อไปของชองกรุ๊ป และแน่นอนว่าขึ้นชื่อว่าทายาทของชองกรุ๊ปย่อมได้รับความสนใจเป็นอย่างมากทุกคนในงานต่างรอคอยที่จะได้ชมการแสดงซึ่งรวมไปถึงน้องหมีเยอึนที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษสังเกตได้จากมือเล็กๆที่ปรบเสียงดังกว่าใครเพื่อน
ในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งตารอคอยการแสดงบนเวทีหากแต่ด้านข้างเวทีมุนบินกลับกำลังยืนทำหน้าเหรอหราเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือถ้าจะพูดตามตรงก็คือมุนบินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืนนี้ตัวเองต้องขึ้นไปแสดงบนเวที
“ การแสดงอะไรอ่ะคุณพ่อ ” มุนบินถามพ่อตัวเองหน้าตาเหรอหราสุดๆ
“ ร้องเพลงไงลูก ”
ตาเรียวเล็กเบิกกว้างด้วยความตกใจ ร้องเพลง ! “ แต่ผมไม่ได้เตรียมตัวมาเลยนะ ” มุนบินบอกบิดาเสียงดัง จะให้เขาขึ้นไปร้องเพลงตอนนี้เนี่ยนะเขาทำไม่ได้หรอกเขาไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย
“ ถ้าเตรียมตัวก่อนก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ ” ยุนโอยักคิ้วกวนๆให้ก่อนมือหนาจะตบลงบนไหล่ของลูกชายเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ คุณพ่อเชื่อว่ามุนบินต้องทำได้...คิดซะว่าซ้อมใหญ่ก็แล้วกันนะลูกชาย ”
มุนบินมองตามพ่อหมีที่เดินอารมณ์ดีกลับไปที่โต๊ะก่อนจะนึกค่อนขอดพ่อหมีของตัวเองในใจคุณพ่อนะคุณพ่อทำกับลูกได้ แต่สุดท้ายแล้วมุนบินก็ไม่สามารถทำอะไรได้ทำได้เพียงถอนหายใจออกมาแรงๆ
ตาเรียวเล็กมองไปที่หน้าเวทีแขกเยอะขนาดนี้ไม่ทำก็คงไม่ได้สินะ มุนบินสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวทีช้าๆแล้วโค้ง 45 องศาให้กับแขกก่อนจะเดินไปนั่งที่เปียโนสีขาว ยิ่งเห็นสายตาทุกคู่ที่มองมาที่เขาเป็นจุดเดียวในตอนนี้แล้วมุนบินบอกตามตรงเลยว่า
ประหม่าโคตรๆ
“ ไม่เห็นยุนบอกแจเลยว่ายุนจะให้มุนบินขึ้นไปโชว์ ” เสียงหวานกระซิบถามเมื่อยุนโฮเดินกลับมานั่งที่เรียบร้อยแล้ว ถ้ายุนโฮบอกเขาสักนิดว่าวันนี้จะให้มุนบินขึ้นไปโชว์บนเวทีเขาคงจะได้เตรียมชุดหล่อกว่านี้ให้ลูกชาย
“ ยุนก็ไม่ได้บอกมุนบินเหมือนกัน ” หันมายิ้มตอบก่อนแขนหนาจะตวัดโอบไหล่บางเอาไว้รอดูการแสดงของลูกชาย
“ ยุนหมายความว่าไง ? ” หน้าสวยเอียงคอถามคิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ อย่าบอกนะว่ามุนบินขึ้นไปแสดงบนเวทีโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ ยุนอยากให้ลูกตื่นเต้นน่ะเวลาไปออดิชั่นจริงมุนบินจะได้ไม่ประหม่า ”
เป็นเรื่องจริงที่ยุนโฮไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลยนอกจากคณะกรรมการจัดงานในคืนนี้ ยุนโฮแค่อยากทำให้มุนบินชินกับการแสดงต่อหน้าคนเป็นจำนวนมากเผื่อวันจริงมันอาจจะช่วยลดความกดดันของมุนบินลงบ้าง
“ เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ ” แจจุงส่ายหน้าเบาๆให้กับความคิดแผงๆของคนรัก “ แล้วยุนไม่กลัวมุนบินทำยุนหน้าแตกหรือไง ” ไม่บอกลูกก่อนแบบนี้ไม่กลัวลูกทำงานตัวเองพังรึไงครับคุณชอง ยุนโฮ
“ ไม่อ่ะ...ยุนมั่นใจในตัวมุนบิน ” บอกด้วยสีหน้ามั่นใจมุนบินไม่เคยทำให้เขาผิดหวังอยู่แล้ว
เสียงเปียโนที่บรรเลงเป็นจังหวะช่วยหยุดบทสนทนาของพ่อหมีกับคุณแม่คนสวยเอาไว้ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปตั้งใจฟัง เสียงทุ้มนุ่มค่อยๆขับกล่อมบทเพลงไปพร้อมๆกับเสียงบรรเลงเปียโนที่ผสมผสานเข้ากันอย่างลงตัวนั้นสะกดให้คนฟังเคลิ้มตามได้ไม่ยาก
ฮา-รุ-มัน เน บา-เง ชิม-เด-กา ดเว-โก-ชิบ-พอ
ทอ ตา-สึ-ฮี โพ-กึน-เฮ เน-พู-เม คัม-ซา อัน-โก เจ-อู-โก-ชิ-พอ
อา-จุ จา-กึน ทวี-ชอ-กิม-โด
นอ-เอ โจ-คือ-มัน ซก-ซา-กี-เม
นัน กุม-โซ-เก ควี-มุล-โด อี-คยอ-เน-บอ-ริล-เทน-เด
เน-กา ออบ-นึน นอ-เอ ฮา-รุ ออ-ต็อก-เค ฮึล-รอ-กา-นึน กอน-จี
นา-รึล ออล-มา-นา ซา-รัง-ฮา-นึน-จี นัน นอ-มุ-นา คุง-กึม-ฮัน-เด
นอ-เอ จา-กึน ซอ-รับ-โซ-เก อิล-กิ-จา-งี ดเว-โก-ชิ-พอ
อัล-ซุ ออบ-นึน นอ-เอ คือ บี-มิล-โด
เน มัม-โซ-เก ทา-มา-ดุล-เล
นอ-ฮอ บล-เล
ฮา-รุ-มัน นอ-เอ โก-ยา-งี-กา ดเว-โก ชิ-พอ
เน-กา จุ-นึน มา-ชิส-นึน อู-ยู-อวา บุ-ดือ-รอ-อุน นี-พู-มา-เน-ซอ
อุม-จี-กา-นึน ชอก-มัน-เฮ-โด นอ-เอ ควี-ยอ-อุน อิบ-มัจ-ชู-เม
นา-โด โมล-เล จิล-ทู-รึล
นือ-คิ-โก อิส-ซอส-นา-บวา
เน-มา-อึม อี-รอน-กอ-ยา
นอ-บัก-เก บล ซุ ออบ-นึน-กอ-จี
นู-กุ-รึล บวา-โด ออ-ดิ-อิส-ซอ-โด นัน นอ-มัน บา-รา โบ-จัน-นา
ทัน-ฮา-รุ-มัน มา-จุ-ชิ-นา นอ-เอ เอ-อี-นี ดเว-โก ชิ-พอ
นอ-เอ ซา-รัง-โด เต-โรน ทุ-จอง-โด ทา ดือ-ลึล ซุ อิส-ซึล-เทน-เด นอล-วี-เฮ
in my heart , in my soul
นา-เอ-เก ซา-รา-งี-รัน อา-จิก ออ-เซก-ฮา-จิ-มัน
อี-เซ-ซัง โม-ดึน-กอล นอ-เอ-เก จุ-โก-ชิ-พอ กู-เม ซอ-รา-โด
เน มา-อือ-มึน อี-รอน-กอ-ยา จี-คยอ-บล ซุ-มัน อิส-ซอ-โด
นอ-มุ คัม-ซา-เฮ มา-นี เฮง-บก-เฮ นา-โจ-กือ-มึน บู-จก-เฮ-โด
ออน-เจ-กา-จี นอ-เอ-คยอ-เท ยอ-นี-นือ-โร อิส-โก-ชิ-พอ
นอ-รึล เน-พู-เม คา-ดึก อา-นึน-เช
คู-ทอ-บอ-รยอส-ซือ-มยอน ชิ-พอ ยอง-วอน-ฮี
เสียงปรบมือด้วยความชื่นดังก้องห้องจัดงานเมื่อการแสดงสุดพิเศษจบลงมุนบินลุกขึ้นโค้งขอบคุณก่อนจะเดินลงจากเวที นักข่าวต่างรัวชัตเตอร์แข่งกันเป็นว่าเล่นเพื่อให้ได้ภาพเยอะที่สุดเชื่อได้เลยว่าหนังสือพิมพ์หน้าสังคมพรุ่งนี้ต้องมีภาพข่าวของชองมุนบินอยู่ด้วยแน่นอน
“ ยุนว่าคงไม่ต้องออดิชั่นแล้วล่ะมั้ง....รับรองผ่านฉลุย ” พ่อหมีบอกอารมณ์ดี หน้าคมยกยิ้มภูมิใจลูกชายของเขานี่เสียงดีจริงๆไม่เสียแรงที่ถอดแบบเขาออกไปทุกอย่าง
“ เรื่องอวยลูกนี่ไม่มีใครเกินจริงๆ ” คุณแม่คนสวยส่ายหน้าเอือมๆเรื่องอวยลูกตัวเองนี่ไม่มีใครเกินชองยุนโฮจริงๆ แต่แล้วแจจุงก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อมองไปที่หน้าเวทีแล้วเห็นเยอึนกำลังยื่นดอก ไม้ให้พี่ชาย
“ นั่นก็เห่อพี่ชายไม่มีใครเกินจริงๆ ”
..........................................................
ความคิดเห็น