คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ~ Happy Family ~ 10
เสียงพูดคุยกันเบาๆดังมาจากหน้าบ้านเรียกความสนใจจากผู้สูงวัยทั้งสองที่อยู่ในห้องรับแขกให้หันมาสนใจได้ไม่ยาก ดูเหมือนว่าบ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงามาหลายวันจะกลับมามีสีสันอีกครั้งเมื่อเจ้าของเสียงหัวเราะที่สร้างรอยยิ้มให้กลับคนในบ้านได้กลับมาแล้ว
เพราะอาการดีขึ้นมากคุณหมอจึงอนุญาตให้ลูกหมีกลับบ้านได้ เจ้าตัวเล็กที่หลายวันที่ผ่านมากลายร่างเป็นลูกหมีหงอยแต่วันนี้กลับมาซนได้เหมือนเดิมแล้ว เสียงเล็กๆนั่นชวนคุณแม่คนสวยคุยมาตลอดทางคงอาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าหนูพักผ่อนมาหลายวันเลยทำให้วันนี้ตอนนั่งรถกลับมามุนบินไม่มีทีท่าว่าง่วงเลยสักนิด
แจจุงอุ้มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเข้ามาในบ้านแขนป้อมคล้องคอคุณแม่เอาไว้หลวมๆปากเล็กก็ขยับถามนู้นถามนี้ไปเรื่อยๆ โดยมีพ่อหมีทำหน้าที่ถือของเดินตามหลังมา เอ๊ะแต่ทำไมพ่อหมีตัวโตถึงได้หน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ
“ ได้กลับบ้านซะทีนะเจ้าตัวแสบ “ ยูนาเอ่ยกับหลานชายที่ตอนนี้แจจุงพาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีคุณปู่คุณย่านั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ ผอมลงไปเยอะเลยนะเรา “ นี่เจ้าตัวเล็กคงจะทานอะไรไม่ค่อยได้สินะ ร่างเล็กที่เคยเจ้าเนื้อตอนนี้ถึงได้ดูผอมลงไปมาก “ มาให้ย่ากอดหน่อยซิ “
ตาเรียวเล็กหันไปมองคุณแม่คนสวย ก่อนจะปล่อยมือที่คล้องคอคุณแม่ออกแล้วยื่นไปหาหญิงชราที่อ้าแขนรออยู่ก่อนแล้วเมื่อคูรแม่พยักหน้าอนุญาต
“ คิดถึงจังเลย ฟอด ด ด ด “
“ คิก คิก “ เจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคักเมื่อคุณย่าไม่หยุดเพียงแค่แก้มนุ่มแต่กดจมูกไปทั่วพุงกลมๆที่ถึงแม้จะลดลงไปมากแต่ก็ยังมีให้เห็นอยู่
“ แล้วมุนบินคิดถึงย่ารึเปล่าเอ่ย “
หัวเล็กพยักขึ้นลงเร็วๆแทนคำตอบทำเอาคนอยู่ในห้องต่างหัวเราะไปกับท่าทางน่าเอ็นดูที่กลับมาอีกครั้งหลังจากถูกพิษไข้เล่นงานไปหลายวัน
“ คิดถึงจริงเหร๊อ “
“ หนูคิดถึงจริงๆน๊า “ มุนบินรีบยืนยันแต่เมื่อเห็นคุณย่าทำเหมือนกับว่าไม่เชื่อเจ้าหนูจึงปีนขึ้นไปบนตักก่อนจะกดจมูกเล็กบนแก้มเหี่ยวย่นของคุณย่าทีนี้เชื่อหรือยังว่าหนูคิดถึง
“ โอเคๆ ย่าเชื่อแล้วครับคนเก่ง “ ชอง ยูนาหัวเราะชอบใจที่โดนหลานชายง้อด้วยวิธีน่ารักๆแบบนี้
“ คิดถึงแต่คุณย่าเหรอ ไม่เห็นบอกว่าคิดถึงคุณปู่บ้างเลย “ ใครว่าผู้ใหญ่จะอิจฉาไม่เป็น ฮยอนบินทำเสียงน้อยใจทันทีเมื่อเจ้าตัวเล็กเหมือนจะลืมตน แต่ไม่ได้น้อยใจจริงจังหรอกก็แค่อยากจะแกล้งเจ้าตัวแสบแค่นั้นแหละรู้เลยว่าไม่นานตัวป้อมๆจะต้องวิ่งมาง้อ
และก็เป็นดังคาดเมื่อมุนบินหันไปหาแจจุงแล้วอ้าแขนป้อมออกเป็นสัญญาณว่าอุ้มหนูลงหน่อยหนูจะไปง้อคุณปู่ และพอเท้าสัมผัสพื้นก็รีบวิ่งไปยังโซฟาอีกตัวที่มีร่างของคุณปู่นั่งอยู่ราวกับว่าหากไปช้ากว่านี้คุณปู่จะยิ่งน้อยใจ
ฮยอนบินอุ้มหลานชายตัวน้อยขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะหัวเราะชอบใจอีกคนเมื่อมุนบินกดจมูกหนักๆตรงบริเวณแก้มกร้าน เจ้าเด็กคนนี้มันขี้อ้อนจริงวุ๊ย
“ หนูก็คิดถึงคุณปู่ “
“ ฮ่าๆ รู้แล้วๆ ว่าแต่พ่อเราไปไหนซะล่ะ “ ชายชราถามหาลูกชายที่ตั้งแต่กลับมายังไม่เห็นเลย แต่แล้วคิ้วหนาก็ต้องเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อใบหน้าเล็กที่เคยยิ้มบัดนี้งอง้ำพร้อมกับยกแขนป้อมขึ้นมากอดอกไว้
“ ว่าไงครับมุนบิน คุณพ่อไปไหนลูก “ ยูนาเอ่ยถามหลานชายอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งหมดต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางแบบนี้ไม่บอกก็รู้ว่าพ่อหมีโดนลูกหมีงอนแน่นอน
“ ไม่รู้ไม่ชี้ “ ตอบพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น ท่าทางที่ถอดแบบคนเป็นแม่มาไม่ผิดเพี้ยน
แจจุงส่ายหัวน้อยๆกับท่าทางงอนสะบัดของลูกชายก่อนจะไขข้อข้องใจให้คุณปู่กับคุณย่าได้เข้าใจกับท่าทางของเจ้าตัวเล็ก
“ เค้างอนที่ยุนโฮไม่ยอมพาไปทานไอติมน่ะครับ “
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเช้าหลังจากเก็บของเตรียมกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว ครอบครัวก็เดินทางกลับบ้านแต่ระหว่างทางเดินไปที่รถนั้นมีร้านไอติมตั้งอยู่ ลูกหมีที่พึ่งฟื้นจากพิษไข้ก็อ้อนอยากจะกินให้ได้ แต่เพราะกลัวว่าลูกชายจะไข้ขึ้นอีกรอบยุนโฮจึงทำเป็นใจแข็งปฏิเสธลูกชายทันที
“ คุณพ่อ “ เสียงเล็กเรียกพ่อหมีที่เดินตามมาก่อนจะทำตาแป๋วใส่ คนเป็นพ่อรู้ทันทีเลยล่ะว่าลูกชายคงต้องอ้อนอะไรอีกเป็นแน่
“ ครับผม “
“ ไอติม “ นิ้วป้อมชี้ไปที่ร้านไอติมด้านข้างที่ตกแต่งเอาไว้อย่างน่ารัก เหมาะแก่การออกเดทของคู่หนุ่มสาวตาเล็กเป็นประกายเมื่อเห็นขนมของโปรด “ หนูอยากกิน “ อ้อนเข้าไปอีกดอก เจอไม้นี้ของมุนบินเข้าไปมีหรือคุณพ่อจะไม่ใจอ่อน คิกคิก
พ่อหมีกับแม่หมีหันมาสบตากันไม่อยากจะขัดใจลูกชายแต่ก็ห่วงเกินกว่าจะปล่อยให้กินของที่มีอุณหภูมิต่ำแบบนี้เข้าไปได้เพราะเกรงว่าอาการไข้ที่ยังไม่หายขาดจะกลับมาเล่นงานลูกชายสุดที่รักอีกครั้ง สุดท้ายก็เป็นยุนโฮที่ต้องเป็นคนให้ทำตอบเพราะแจจุงชิ่งหันหน้าหนีไปทางอื่นแล้วเพราะรู้ตัวว่าใจแข็งกับลูกชายได้ไม่ถึงห้านาที
“ เอาไว้วันหลังนะครับลูก “ มือหนาลูบหัวเล็กของลูกชายด้วยความเอ็นดูพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรัก แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีที่เจ้าตัวเล็กตามกลับมาแทบจะทันที
“ ทำไม “ ถามออกมาเสียงดัง ทุกทีคุณพ่อไม่เคยขัดใจนี่นา ก็มุนบินอยากกินอ่ะทีแต่ก่อนถ้ามุนบินบอกว่าอยากกินคุณพ่อก็มาไปทันทีนี่นา
“ หนูไม่สบายอยู่นะลูก รอให้หนูหายดีก่อนแล้วเดี๋ยวคุณแม่พามานะครับคนเก่ง “ แจจุงช่วยพูดอีกแรงเมื่อเห็นว่าลูกชายเริ่มมีอาการฮึดฮัดเพราะถูกขัดใจ
“ ไม่เอา หนูจะกินวันนี้ “ ตัวป้อมเริ่มดิ้นเพื่อที่จะลงจากอ้อมแขนของคุณแม่แล้ววิ่งเข้าไปในร้าน เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่เวลาดิ้นแต่ละทีแจจุงเองก็แทบจะเอาไม่อยู่เหมือนกัน “ หนูจะกิน ได้ยินไหมว่าหนูจะกิน “ ร้องโวยวายพร้อมกับพยายามให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนเล็กของคุณแม่คนสวย
“ มุนบินอย่าดิ้นสิลูกเดี๋ยวตก “ ร่างบางปรามลูกชายที่ดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเกรงว่าจะเจ้าตัวเล็กดิ้นไม่หยุดจะเป็นฝ่ายร่างบางเองที่ต้านพลังของลูกชายไม่อยู่ ตาเรียวเล็กเริ่มมีน้ำมาคลอๆหันมามองคุณแม่พร้อมกับแววตาที่ส่งมาตัดพ้อ ไม่เห้นใจหนูบ้างเลยหนูไม่ได้กินไอติมมาตั้งหลายวันแล้วนะ
“ ก็หนูจะกิน ฮึก ฮือ ให้หนูกินนะ “ ในที่สุดบ่อน้ำตาก็แตกจนได้คนในบริเวณนั้นก็เริ่มหันมามองเพราะเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆของเจ้าตัวเล็ก มือป้อมก็ตีลงบนไหล่บางแรงๆเพื่อให้คุณแม่ยอมปล่อยลง
“ มุนบินครับ “ ยุนโฮที่ยืนเงียบอยู่นานเรียกลูกชายเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าว่าผ่ามือเล็กจะหยุดระดมตีลงบนไหล่เลยแม้แต่น้อย
บางที่เขากับแจจุงอาจจะตามใจลูกมากเกินไปเพราะเมื่อเจ้าตัวเล็กอยากได้อะไรก็มักจะได้อย่างนั้นเสมอ และสุดท้ายก็ติดเป็นนิสัยว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ส่งผลดีกับตัวมุนบินในอนาคตเป็นแน่
“ ชอง มุนบิน ถ้าหนูไม่หยุดดื้อ คุณพ่อจะไม่พาหนูไปทานไอติมอีกเลยนะ “ เสียงทุ้มดุลูกชาย เห็นทีว่าคงจะถึงเวลาที่เขาจะต้องเปลี่ยนนิสัยเจ้าตัวเล็กซะแล้วล่ะ ต่อไปนี้มุนบินจะต้องเรียนรู้ว่าเขาจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอไป
“ ยุน ใจเย็นๆสิลูกยังเด็กอยู่นะ “ แจจุงรีบปรามสามีเมื่อเห็นว่ายุนโฮทำหน้าดุเกินไปแล้ว และตอนนี้มุนบินก็หยุดร้องไห้แล้วด้วยแต่แขนเล็กนั้นกลับกอดเขาเอาไว้แน่น มุนบินยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีต่อตนเอง คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงมีหน้าที่สอนให้เขาค่อยๆเรียนรู้ไปทีละขั้น
ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าแจจุงให้ท้ายเจ้าตัวเล็กอีกแล้ว ก้เป็นแบบนี้ไปทุกทีสิน่าพอไม่ได้อะไรก็ร้องไห้งอแงเขาล่ะกลัวลูกชายเสียนิสัยจริงๆ แต่ยุนโฮคงไม่รู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วตัวเขาเองนั่นแหละที่ตามใจลูกชายมากกว่าแจจุงซะอีก ร่างสูงยอมรับว่าเมื่อกี๊เขาเผลอทำหน้าดุใส่ลูกชายไปบ้างแต่นั้นก็แค่เพื่อต้องการปรามไม่ให้มุนบินเอาแต่ใจไปมากกว่านี้ พ่อหมีหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นคุณพ่อผู้ใจดีเหมือนเดิม
“ เอาไว้หนูหายดีแล้วคุณพ่อพามาทานนะครับ “ มือกร้านกำลังจะยกขึ้นไปลูบหัวลูกชายแต่แล้วก็ต้องหน้าเสียเมื่อเจ้าตัวเล็กเบี่ยงตัวหลบไม่ยอมให้เขาถูกตัว สงสัยว่างานจะเข้าแล้วล่ะ ชอง ยุนโฮ
และตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาจนถึงบ้านลูกหมีก็ยังไม่ยอมพูดกับพ่อหมีเลย ถึงแม้ว่าคุณพ่อรูปหล่อจะสรรหาสารพัดวิธีมาง้อแต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่สนใจจนพ่อหมีนึกเสียวขึ้นมาแล้วล่ะสิว่างอนครั้งนี้มันจะนานกว่าครั้งไหนๆ ก็อย่างว่าขัดใจใครไม่ขัดมาขัดใจชองมุนบินมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละไม่รู้รึไงว่ามุนบินน่ะเป็นลูกชายใคร ชองมุนบินศิษย์คิมแจจุงน่ะรู้จักป่ะ
“ มุนบินอย่าโกรธคุณพ่อเลยนะลูก “ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากแจจุงหญิงชราก็อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ ใจนึงก็นึกสงสารลูกชายของตนเองที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปไหนสงสัยคงกำลังคิดหาวิธีง้อเจ้าตัวเล็กอยู่เป็นแน่
ปากเล็กอมลมเข้าเต็มแก้มด้วยความไม่พอใจที่คุณย่าเข้าข้างพ่อหมีอีกคน ทำไมทุกคนต้องเข้าข้างคุณพ่อหมดเลยนะ คุณแม่ก็เหมือนกันพูดอยู่นั่นแหละว่าให้เขาเลิกงอนคุณพ่อได้แล้ว ถ้าอยากให้หายงอนก็พาหนูไปกินไอติมสิไม่เห็นยากเลย
“ ที่คุณพ่อห้ามเพราะว่าคุณพ่อรักหนูนะลูก “
“ ไม่จริง “ เจ้าตัวเล็กสวนกลับคุณย่าทันควัน ถ้าคุณพ่อรักหนูแล้วทำไมไม่พาไปกินไอติมล่ะถ้ารักก็ต้องตามใจสิ
“ จริงสิครับ คุณพ่อไม่อยากให้หนูถูกเข็มแหลมทิ่มอีกก็เลยห้าม ถ้าหนูหายดีแล้วคุณย่าว่าเดี๋ยวคุณพ่อพาไปแน่นอนลูก เชื่อย่าสิ “
“ จริงเหรอ “ ถามด้วยความลังเล คุณย่าพูดแบบนี้หนูก็เริ่มไขว้เขวแล้วนะสิ ไม่ได้ๆ ถ้าหายงอนง่ายๆเดี๋ยวเสียฟอร์มต้องเล่นตัวเยอะๆ
“ คุณย่าไม่โกหกหนูหรอกลูก หรือว่าหนูอยากโดนเข็มทิ่มตรงนี้อีก “ แจจุงช่วยพูดอีกแรงเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กเริ่มคล้อยตาม มือเล็กจิ้มลงไปบนแขนของลูกชายบริเวณที่เคยโดนเข็มน้ำเกลือเจาะเข้าไป
“ ไม่เอา เจ็บ “ ตอบเสียงดังฟังชัด มุนบินไม่อยากโดนเข็มทิ่มอีกแล้วมุนบินเจ็บ
“ งั้นหนูก็ต้องเชื่อคุณพ่อนะครับ คุณพ่อรักหนูมากน๊า “
“ ฮับ “ เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับก่อนที่ปากเล็กจะหาวหวอดๆ แขนป้อมคล้องคอคุณแม่คนสวยเอาไว้อาการที่บอกว่าหนูเริ่มจะง่วงแล้วนะ
“ สงสัยจะง่วงแล้ว พาขึ้นไปพักผ่อนเถอะ “ ยูนายิ้มบางๆให้กับหลานชายก่อนจะบอกให้แจจุงพาเจ้าตัวเล็กขึ้นไปพักผ่อน นี่ก็บ่ายกว่าแล้วคงจะได้เวลานอนกลางวันแล้ว
“ ครับ ผมขอตัวนะครับ “ ร่างบางขอตัวก่อนจะก้มลงมาเอ่ยกับลูกชายที่ตอนนี้ซบอยู่ที่ซอกคอขาว “ ขึ้นไปข้างบนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวคุณแม่เช็ดตัวให้ “
สองแม่ลูกเดินขึ้นไปชั้นบนได้สักพักแล้วแต่พ่อหมีพึ่งจะเดินเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรัง สร้างความสงสัยให้กับคุณนายชองที่นั่งมองได้สักพักแล้ว
“ ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ “ คุณนายชองเอ่ยถามลูกชายที่กำลังก้าวเร็วๆตรงไปยังบันไดบ้าน ร่างสูงหยุดชะงักก่อนจะหันมาตอบคำถามของมารดา
“ ซื้อมาง้อลูกหมีน่ะครับ “ รอยยิ้มเจื่อนๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไม่รู้ว่าลูกหมีจะยอมใจอ่อนรึเปล่าตั้งใจซื้อเฉพาะของโปรดมุนบินทั้งนั้นเลยนะเนี่ย
“ งั้นเหรอ เห็นทีว่าคงจะยากหน่อยนะ เมื่อกี๊ยังไม่อยากพูดถึงเราด้วยซ้ำ “ เห็นลูกชายทำหน้าเศร้าแล้วรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอเติมเชื้อไฟอีกหน่อยก็แล้วกัน
“ อ่า คุณแม่อ่ะอย่าพูดให้ผมใจเสียสิครับ “ พ่อหมีที่กลัวลูกชายไม่รักเริ่มใจไม่ดีแล้วสิ ถ้าเป็นอย่างที่คุณแม่พูดงานหนักเลยล่ะชองยุนโฮ
“ ฉันก็แค่พูดเรื่องจริง รีบๆไปง้อซะสิ เดี๋ยวลูกก็ไม่รักหรอก “
“ คุณแม่อ่า “ ค้อนมารดาทิ้งท้ายก่อนจะรีบจรลีขึ้นไปง้อลูกชายบนห้อง ในใจก็ภาวนาขอให้แจจุงช่วยพูดเกลี่ยกล่อมลูกชายสำเร็จด้วยเถิด
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกก่อนที่คุณพ่อลูกหนึ่งจะค่อยๆก้าวเข้ามา ตาเรียวกวาดไปทั่วห้องก่อนจะไปสะดุดกับเจ้าตัวเล็กที่นอนเล่นของเล่นอยู่บนเตียงโดยปราศจากเงาของคุณแม่คนสวย
“ มุนบิน คุณแม่ล่ะครับ “
ความเงียบคือคำตอบมีเพียงดวงตาเรียวเล็กที่ถอดแบบออกไปจากตนเท่านั้นที่ปรายหางตามามองก่อนจะหันกลับไปสนใจของเล่นในมือต่อราวกลับว่าเสียงเมื่อครู่เป็นเสียงนกเสียงกาเท่านั้น
“ อ่า มุนบินคร๊าบบบ หนูยังไม่เลิกงอนคุณพ่ออีกเหรอลูก “
“ เชอะ “ หน้าเรียวสะบัดหนีก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้กับคุณพ่อรูปหล่อ อาการที่ทำให้ยุนโฮอยากจะร้องไห้ที่โดนลูกชายเมิน
ในเมื่อพูดดีๆแล้วยังไม่หายงอนเห็นทีว่าจะต้องเอาของกินมาล่อซะแล้ว ถ้ามุนบินมีไม้ตายคือลูกอ้อนพ่อหมีคนนี้ก็มีไม้ตายในการง้อลูกชายเหมือนกัน
“ หนูจะไม่หายงอนจริงๆเหรอลูก “
“ ...............”
“ ว๊า แย่จังเลย คุณพ่ออุตส่าห์ออกไปซื้อเค้กช็อคโกแลตมาให้ “ ตาเรียวชำเลืองมองลูกชายตัวน้อยก่อนจะเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าลูกหมีเริ่มสนใจ “ แต่หนูคงไม่อยากกินแล้วล่ะ “ แกล้งทำหน้าเสียดายแต่ก็เกือบหลุดตัวเราะออกมาเมื่อเจ้าตัวเล็กหันหน้ากลับมาแทบจะทันที
“ สงสัยว่าคุณพ่อคงต้องทานคนเดียวแล้วมั้ง “ ว่าพลางทำเหมือนจะลุกขึ้นแต่ช้ากว่าปกติเมื่อรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวบนเตียง
ชายเสื้อเชิ้ตกระตุกเบาๆรู้เลยล่ะว่าเป็นฝีมือใคร ยุนโฮยิ้มออกมาเมื่อทุกอย่างเริ่มเป็นไปตามแผนก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับไปเศร้าตามเดิมแล้วหันไปหาเจ้าตัวเล็ก
“ ครับลูก “
“ เค้กหนู “ ถึงจะไม่รู้ว่าเค้กนั่นคุณพ่อซื้อมาให้ใครแต่หนูขอขี้ตู่เอาไว้ก่อนว่ามันเป็นของหนู ก็เค้กน่ะของโปรดรองลงมาจากไอติมเลยนะ “ หนูจะกินเค้ก “
“ แต่ว่าหนูงอนคุณพ่ออยู่ไม่ใช่เหรอลูก “ แจจุงที่แอบฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเจ้าตัวเล็กส่งสายตาค้อนๆมาให้
“ ใคร หนูเปล่านะ “ ปฏิเสธออกไปดื้อๆเลยนะชองมุนบิน
“ แล้วใครน๊า ที่ไม่ยอมคุยกับคุณพ่อเลยเพราะไม่ได้ทานไอติม “ กะละมังใบเล็กถูกวางไว้ข้างเตียง ก่อนหน้านี้แจจุงเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นเพื่อเช็ดตัวให้กับเจ้าตัวเล็ก
พอโดนคุณแม่เอาความจริงมาล้อเจ้าหนูก็รีบอ้อนทันทีไม่งั้นเดี๋ยวไม่ได้กินเค้ก ตัวป้อมยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกอดเอวหนาของพ่อหมีเอาไว้ซุกหน้าเล็กๆลงกับพุงกะทิน้อยๆของคุณพ่อ
“ หนูกินเค้กน๊า “
ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆอยากจะแกล้งต่ออีกสักหน่อยแต่พอเจอลูกอ้อนที่ส่งมาพร้อมกับตาแป๋วๆคู่นั้นแล้วก็ทำใจแข็งแกล้งต่อไปไม่ได้
“ แล้วหนูไม่งอนคุณพ่อแล้วเหรอลูก “
หัวกลมส่ายไปมา ไม่งอนแล้วถ้างอนเดี๋ยวคุณพ่อแอบไปกินเค้กคนเดียวตอนที่มุนบินหลับล่ะแย่เลย ท่าทางที่ทำให้คุณพ่อที่ใจเสียที่โดนลูกชายงอนไปหลายชั่วโมงกลับมาใจชื่นอีกครั้ง
“ เหรอ งั้นขอคุณพ่อหอมให้ชื่นใจหน่อยละกันเนอะ “ แขนแกร่งช้อนตัวลูกชายขึ้นไปวางไว้บนเตียงก่อนจะทิ้งตัวตามลงไปนอนคร่อมจมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มหนักๆหลายครั้งสลับไปมาจนแจจุงกลัวว่าแก้มลูกชายจะช้ำซะก่อน มือเล็กพยายามดันหน้าของพ่อหมีออกเมื่อรู้สึกจั๊กจี๊จากไรหนวดเล็กของพ่อหมี
“ ยุนพอได้แล้ว แจจะเช็ดตัวให้ลูก “ ร่างบางเข้ามาแยกสองพ่อลูกออกจากกันเพื่อที่จะเช็ดตัวให้ลูกหมี แต่กลับกลายเป็นว่ามุนบินกอดคอยุนโฮเอาไว้แน่น
“ มุนบิน มาเช็ดตัวก่อนลูก “
“ ไม่เอา หนูกินเค้ก “ เสียงเล็กปฏิเสธในทันทีก่อนจะหันไปอ้อนพ่อหมีต่อ “ คุณ
“ เดี๋ยวลูกทานเสร็จแล้วค่อยเช็ดทีเดียวเลยได้ไหมแจ “ ขืนเช็ดตัวแล้วไปทานเค้กมีหวังได้กลับมาเช็ดอีกรอบแน่ เดาได้เลยล่ะว่าลูกหมีต้องขอทานเองไม่ยอมให้ป้อนแน่นอน
“ อื้อ เอาแบบนั้นก็ได้ “
“ คุณแม่อนุญาตแล้ว เราไปทานเค้กกันดีกว่าเนอะ “
“ เย้ ไปเลย “ เจ้าหนูร่าเริงขึ้นมาทันตาไม่เหลือเค้าของคนง่วงนอนเมื่อสักครู่เลยแม้แต่น้อย เค้กจ๋ารอมุนบินก่อนนะมุนบินกำลังจะไปหาแล้ว
แจจุงมองตามหลังร่างสูงที่อุ้มลูกชายเดินลงไปข้างล่างก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อนึกไปถึงตอนที่มาถึงบ้าน ยุนโฮบอกให้เขาพามุนบินเข้ามาในบ้านก่อนได้เลยส่วนเจ้าตัวก็หันไปคว้าจักรยานของแม่บ้านที่จอดอยู่แล้วปั่นออกไป พอถามว่าจะไปไหน คำตอบก็คือพ่อหมีจะไปหาของมาง้อลูกหมี ที่แท้ก็ไปซื้อเค้กมาล่อนี่เอง
ความคิดเห็น