คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ~ Happy Family ~ 11
หลังจากทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้วพ่อหมีกับลูกหมีก็ย้ายถิ่นฐานจากห้องอาหารมานอนตีพุงอยู่ในห้องรับแขกเพื่อรอแม่หมียกผลไม้มาเสิร์ฟเป็นการตบท้าย ยุนโฮกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่โดยมีหัวกลมของลูกชายพาดวางอยู่บนตัก
“ เป็นไงสองพ่อลูก พุงยื่นแบบนี้สงสัยว่าผลไม้ของคุณแม่คงจะเป็นหมันแล้วมั้ง “ แจจุงเอ่ยแซวพ่อหมีกับลูกหมีที่นอนลูบพุงตัวเองอยู่
“ ก็กับข้าวของแม่จ๋าอร่อยนี่นา “ ร่างสูงยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่บนตักก็ยังมีหัวลูกหมีวางอยู่เหมือนเดิม
วันนี้ดูเหมือนว่าคนในบ้านจะเจริญอาหารมากเป็นพิเศษโดยเฉพาะคู่แฝดพ่อลูกที่ดูจะถูกอกถูกใจกับอาหารฝีมือคุณแม่คนสวยเป็นที่สุด โดยเฉพาะมุนบินที่วันนี้ขอเพิ่มข้าวด้วยทำเอาแจจุงยิ้มไม่หุบเลยทีเดียวเพราะความสุขของแจจุงก็คือการเห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุข
“ คุณแม่ หนูเอาแอ๊ปเปิ้ล “ ปากเล็กออกคำสั่งกับคุณแม่คนสวยเมื่อมองเห็นแอปเปิ้ลวางอยู่บนจานโดยที่เจ้าตัวไม่ยอมขยับตัวไปไหน
แจจุงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะยิ้มแอปเปิ้ลในจานป้อนเข้าปากลูกชายที่นอนรออยู่บนตักคุณพ่อช่างเกิดมาสุขสบายซะจริงๆเลยนะชองมุนบิน
“ ยังกินได้อีกนะหนูน่ะ “ ร่างบางเอ่ยแซวลูกชายที่นอนเคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆ ก่อนจะได้ค้อนวงโตจากลูกชายสุดที่รัก ก็หนูอยู่ในวัยกำลังโตอ่ะหนูก็ต้องกินเยอะเป็นธรรมดาสิคุณแม่นี่ไม่รู้อะไรเลย
“ ป้อนแต่คุณลูกแล้วไม่ป้อนคุณพ่อเหรอ “ เอาแล้วไงต่อมอิจฉาเริ่มทำงานอิจฉาได้แม้กระทั่งลูกชายนะแจจุงยิ้มน้อยๆก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลสามสี่ชิ้นยัดเข้าไปในปากอิ่มพร้อมกันรวดเดียว
“ กินซะ จะได้เลิกพูดมาก “
เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะเมื่อพ่อหมีขยันหาเรื่องมาหยอดให้คุณแม่คนสวยได้เขินเล่นโดยมีมุนบินเป็นกองหนุนสำคัญ ทีเรื่องแบบนี้ล่ะเข้ากันดีจริงๆเลยชอบนักนะร่วมมือกันรุมเขาเนี่ย เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นนั้นดังพอที่จะทำให้แขกที่เพิ่งก้าวเดินเข้ามาในตัวบ้านต้องหยุดฟัง
“ ขอโทษนะค่ะ มาพบใครค่ะ “ สาวใช้ที่เห็นว่าเป็นแขกที่ไม่เคยพบเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนอมยิ้มอยู่หน้าห้องรับแขก
ชายหนุ่มที่กำลังเพลินอยู่กับความสุขของสามคนพ่อแม่ลูกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มน้อยๆให้กับแม่บ้านแต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ใครเห็นแทบจะละลาย
“ ผมมาพบพี่ยุนโฮกับพี่แจจุงครับ “
“ ไม่ทราบว่าจะให้เรียนว่าใครมาขอพบค่ะ “
“ ชางมินครับ ชิมชางมิน “
“ รอสักครู่นะค่ะ “ เอ่ยก่อนจะเดินออกไปรายงานผู้เป็นเจ้านายเมื่อได้ทราบชื่อเสียงเรียงนามของแขกผู้มาเยือน ชางมินมองตามสาวรับใช้ร่างท้วมที่เดินเข้าไปในห้องรับแขกที่ยังคงมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออก
“ คุณยุนโฮค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ “
“ ใครเหรอ “ ใบหน้าคมละออกมาจากพุงกลมของลูกชายที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่ ใครกันที่มาหาเค้าถ้าเป็นยูชอนกับจุนซูสองคนนั่นคงไม่ต้องให้คนมาบอกหรอกเห็นมาทีไรตรงดิ่งเข้ามาเลย
“ เขาบอกว่าชื่อชิมชางมินค่ะ “
สองสามีภรรยาหันมาสบตากันด้วยสีหน้าตกใจก่อนที่หน้าของทั้งคู่จะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าชางมินจะกลับเกาหลีเร็วขนาดนี้
“ งั้นก็รีบไปพาเข้ามาสิ “ สั่งสาวใช้ก่อนจะยกมุนบินออกจากลำตัวแล้วลุกขึ้นนั่งดีๆ
ร่างสูงที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มก่อนจะโค้งคำนับคนที่ตนเองเคารพเหมือนพี่ชายแท้ๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
“ อามิน “ มุนบินแทบจะกะโดดลงจากโซฟาทันทีเมื่อได้เจอคุณอาสุดที่รักอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายสัปดาห์
“ ว่าไงครับตัวแสบ คิดถึงอาไหมเอ่ย “ แขนแกร่งอ้ารับก่อนจะช้อนตัวของเจ้าตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตักจมูกโด่งเป็นสันกดลงบนแก้มนุ่มด้วยความคิดถึง
“ คิดถึงๆ “ ตอบแทบจะทันที ก็ตอนอยู่ที่อังกฤษน่ะอามินชอบมาเล่นกับมุนบินทุกวันเลยแต่พอกลับมาเกาหลีแล้วมุนบินก็ไม่มีเพื่อนเล่นมุนบินเหง๊าเหงา
“ อามินก็คิดถึงมุนบินที่สุดเลย “ ตอบเอาใจหลานชาย “ พี่สองคนสบายดีนะครับ “ เอ่ยทักทายพี่ชายทั้งสองคนที่นั่งอมยิ้มอยู่อีกฝั่ง
“ สบายดี แล้วเราล่ะกลับมาคนเดียวเหรอ “ ร่างสูงตอบน้องชายก่อนจะส่ายหัวเบาๆเมื่อมุนบินตั้งท่าจะชวนคุณอาสุดที่รักไปเล่นข้างนอก แหมๆพอเจออาชางมินแล้วลืมคุณพ่อคุณแม่เลยนะลูกชาย
“ ครับ ริคกี้เค้าติดธุระเดี๋ยวจะตามมาทีหลัง “ รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นเมื่อได้เอ่ยถึงคนรักที่ตอนอยู่อยู่ห่างไกลคนละทวีป
ชางมินนั้นรู้จักกับยุนโฮระหว่างที่ไปเรียนที่อังกฤษเพราะเป็นคนเกาหลีเหมือนกันก็เลยทำให้เข้าใจและคุยกันรู้เรื่องจนกลายเป็นน้องชายคนสนิทที่ยุนโฮไว้ใจและรักมากคนหนึ่งเลยล่ะ ส่วนแจจุงนั้นชางมินรู้จักในฐานะของคนรักพี่ชายและเพราะนิสัยส่วนตัวที่ชอบแกล้งคนอื่นไปเรื่อยบวกกับบุคลิกส่วนตัวของร่างบางแล้วน่าแกล้งเป็นอย่างยิ่งเลยทำให้ทุกครั้งที่เจอกันทั้งคู่มักจะหาเรื่องแหย่กันอยู่เรื่อย
“ ห่างกันได้ด้วยเหรอ “ ประโยคแรกที่ร่างบางเอ่ยทักน้องชายที่ทั้งรักและเกลียดในเวลาพร้อมกัน ก็ปกติไม่เคยเห็นจะห่างกัน
“ ได้สิ ผมไม่ใช่พี่กับพี่ยุนโฮนะ “ ถ้าไม่ตอบกลับก็เสียยี่ห้อชิมชางมินน่ะสิ
“ ว่าแต่ทำไมถึงได้กลับมาเร็วนักล่ะ “ คุยกันครั้งล่าสุดเห็นชางมินบอกว่าจะกลับมาเดือนหน้านี่นาแต่นี่มันยังไม่ถึงกำหนดเลย
“ กลับมางานแต่งงานพี่ยูชอนกับพี่จุนซูน่ะฮะ “ ว่าแล้วก็คิดถึงต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องกลับมาเร็วก่อนกำหนดเพราะจุนซูโทรจิกแทบจะทุกวันว่าถ้าเกิดเขาไม่มาจะโกรธไปตลอดชีวิต
“ อะไรๆ ได้ยินชื่อฉันแว่วๆ ใครแอบนินทาฉันมิทราบ “ เจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงถึงเมื่อสักครู่เอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามาในห้องโดยมียูชอนเดินเข้ามาติดๆ
“ ใครนินทา ไม่มี๊ อย่าหลงตัวเองหน่อยเลยพี่ “ ปฏิเสธเสียงสูง นี่ก็เป็นอีกคนที่เป็นคู่ปรับตลอดกาลของชางมิน เพราะสองคนนี้มักจะแย่งกันพูดเสมอไหนจะเรื่องชิงดีชิงเด่นอยากให้มุนบินรักตัวเองมากกว่า
“ อย่าให้รู้ก็แล้วกัน “ ชี้หน้าคาดโทษก่อนจะฉกเอามุนบินขึ้นมาแล้วอุ้มไปนั่งบนหนักตนทำเอาชางมินหน้าเหวอกันเลยทีเดียวที่อยู่ดีๆก็ถูกฉกหลานรักไปต่อหน้าต่อตา
“ กลับมานานแล้วเหรอชางมิน “ ยูชอนเอ่ยถามคนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักพักก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆคนรัก
“ กลับมาเมื่อวานฮะ ผมกลับมาเพื่อพวกพี่เลยนะ “
คุยกันได้สักพักแจจุงก็ขอตัวออกมาเอาของว่างไปให้แขก คุยกันไม่ได้หยุดแบบนี้ไม่คอแห้งก็เกินไปแล้วโดยมีลูกชายตัวน้อยขอตามไปด้วยเพราะปวดฉี่
“ ขอขนมเยอะๆนะพี่ “ ชางมินตะโกนไล่หลังพี่ชายเลยช่วยไม่ได้ที่จะโดนจุนซูกัดเข้าอีกดอก
“ เห็นแก่กิน “ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนชางมินก็ยังเป็นชางมินที่ไม่เคยพอเรื่องกินซักทีเขาล่ะสงสารยูฮวานจริงๆเลยที่ต้องมีแฟนตะกละแบบนี้
“ ใครจะไปกินน้อยเหมือนพี่ ถึงว่าความสูงไม่พัฒนาเลย “ ตอบหน้าตาเฉยแต่รู้เลยล่ะว่ามันจะทำให้อีกคนปรี๊ดขึ้นมาได้ คิมจุนซูไม่เคยชอบใจเลยสักครั้งที่มีคนมาล้อเรื่องความสูงและก็ได้ผลเมื่อจุนซูถลามาบีบคอน้องชายแทบจะทันทีที่ชางมินพูดจบ
“ ชิม ชางมิน แกต๊าย “ มือบางกดแรงลงไปบนลำคอแกร่งไม่ยั้งจนคนที่คิดว่าจะยั่วโมโหเล่นๆถึงกับหน้าเขียวเลยทีเดียวเดือดร้อนยูชอนที่ต้องเข้ามาห้าม
“ จุนซูครับจุนซู ใจเย็นๆเดี๋ยวชางมินจะตายก่อน “ ไม่รู้ว่าเต็มใจห้ามหรือเปล่าเพราะห้ามไปก้หัวเราะไปทุกทีสิน่าคู่นี้เจอกันทีไรต้องมีการลงไม้ลงมือตลอด
จุนซูยอมปล่อยมือออกก่อนจะเดินตามแรงพยุงของคนรักไปนั่งลงที่โซฟาตัวเดิมโดยมียุนโฮที่นั่งดูเหตุการณ์พร้อมกับหัวเราะชอบใจ
“ พวกนายนี่ชอบเล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ “ คนหนึ่งก็เรียนจบจนทำงานแล้วส่วนอีกคนก็เหลืออีกเทอมเดียวก็จะจบแล้วยังมาแกล้งกันเป็นเด็กๆไปได้
“ แต่ก่อนแจจุงก็เป็นเหมือนกันแหละ “ อันที่จริงคู่ปรับที่แท้จริงของชางมินน่ะคือแจจุงต่างหากล่ะแต่หลังจากที่มีมุนบินแจจุงก็ดูเหมือนว่าจะวางมือไปก็เลยกลายเป็นจุนซูที่ต้องรับมือกับชางมินคนเดียว
“ ฮะฮ่า ว่าแต่พวกนายมีธุระอะไรรึเปล่า “
“ อืม จริงสิเกือบลืม ฉันจะมายืมตัวมุนบินน่ะ “ เกือบลืมธุระที่ทำให้เขากับจุนซูต้องมาที่นี่ไปซะแล้วถ้าหากยุนโฮไม่ถามขึ้นมา
“ ยืมตัว นายจะเอาลูกฉันไปทำอะไร “ คิ้วหนาขมวดมุ่นถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมุนบินล่ะก็ยุนโฮจะให้ความสำคัญเสมอ ซึ่งมันเป็นคำถามที่ทำให้อีกสามคนที่เหลือหลุดขำออกมามันหวงลูกจริงวุ้ย
“ ฉันไม่เอาลูกนายไปฆ่าหรอกน่า จะให้ไปถือแหวนแต่งงานน่ะ “ ยูชอนเฉลย
“ มุนบินเนี่ยนะ “ แจจุงที่เดินนำแม่บ้านที่ถือถาดของว่างเข้ามาเอ่ยขึ้น ร่างบางไม่มั่นใจเลยว่าลูกชายของเขาจะทำได้กลัวว่าจะไปทำงานล่มน่ะสิ
“ ใช่มุนบินนี่แหละ “
“ พวกนายมั่นใจแล้วเหรอ “ ยุนโฮอยากให้เพื่อนรักคิดดูให้ดีอีกครั้ง ใครๆก็รู้ว่าลูกหมีน่ะอยู่เฉยๆได้ซะที่ไหนขนาดเขาเป็นพ่อยังไม่มั่นใจเลย
“ มั่นใจสิ พิธีมันใช้เวลาไม่นานหรอก “ จุนซูยังเชื่อมั่นในตัวของเจ้าตัวเล็กถึงแม้จะแอบหวั่นอยู่บ้าง แต่ถ้าได้เจ้าตัวเล็กมาเป็นเทวดาน้อยถือแหวนมาให้งานคงจะดูน่ารักน่าดู “ จริงไหมครับมุนบิน “
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอาจุนซูหมายถึงอะไรแต่หัวกลมก็พยักเอาไว้ก่อน แต่ได้ยินแว่วๆว่ามุนบินๆต้องเป้นเรื่องเกี่ยวกับหนูแน่เลย
“ งั้นก็ได้ แต่ฉันไม่รับรองผลนะ “ แจจุงตอบตกลงก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังหยิบคุกกี้เข้าปาก คุณแม่ได้ข่าวว่าหนูพึ่งทานข้าวไม่ใช่เหรอมุนบิน หิวอีกแล้วเหรอลูกนิสัยเหมือนอามินไม่มีผิดเลยนะเรา
...................................................................................................
สายลมเย็นๆช่วยทำให้คนที่ยืนรับอากาศบริสุทธิ์อยู่ที่ระเบียงห้องผ่อนคลายขึ้นมากทีเดียว หลังจากจัดการส่งลูกชายเข้านอนเรียบร้อยแล้วแจจุงก็ออกยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับบุคคลที่เขารักมากที่สุดทั้งสองคนทั้งสิ้น เผลอแป๊บเดียวก็จะเข้าปีที่ห้าแล้วสินะที่เขารู้จักกับยุนโฮผู้ชายที่เข้ามาทำให้โลกที่เงียบเหงาของแจจุงกลับมามีสีสันอีกครั้ง
“ มายืนทำอะไรอยู่คนเดียวครับ หืม “ เสียงทุ้มมาพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นที่กอดมาจากด้านหลังก่อนที่แก้มนุ่มจะถูกชกชิงความหอมหวานไป
“ เปล่าหรอก คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ “ มือบางวางทับมือของคนรักที่อยู่บนหน้าท้องเรียบเอาไว้ใบหน้าสวยระบายยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มเป็นสุข ตั้งแต่มียุนโฮเข้ามาดูเหมือนว่ามันจะทำให้ทุกๆวันของแจจุงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ยิ่งมีเจ้าตัวเล็กที่เข้ามาเติมเต็มให้คำว่าครอบครัวสมบูรณ์แบบมันยิ่งทำให้แจจุงรู้สึกว่าเขาช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีเหลือเกินที่มีสามีที่แสนดีและลูกชายที่น่ารักถึงแม้ว่าบางครั้งมุนบินจะดื้อจะซนไปบ้างตามประสาเด็ก
“ แจ “ เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเบาๆนานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ยืนดูดาวด้วยกันสองคน
“ หืม “
“ ตรงนี้ยุนว่ามันเรียบนานเกินไปแล้วนะ “ มือกร้านลูบหน้าท้องที่แบนราบไปมา บอกเป็นนัยๆว่าเขาหมายถึงอะไร และมันก็ทำให้คนฟังหน้าขึ้นสีได้เลยล่ะ
“ ยะ ยุน หมายความว่าไง “ ถึงแม้จะรู้คำตอบแต่ก็ถามออกไปเพื่อกลบเกลื่อนความอายก่อนจะพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของพ่อหมี
“ ก็หมายความว่า มุนบินควรจะมีน้องได้แล้วน่ะสิ “ แววตาหื่นกระหายฉายขึ้นมาอีกครั้ง แจจุงรู้ตัวเลยล่ะว่าอีกไม่นานจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เจอสายตาแบบนี้ทีไรเป็นร่างบางที่เสียเปรียบทุกทีสิน่า
“ บ้า มุนบินยังเด็กอยู่เลย “ ใบหน้าสวยที่กระทบกับแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามายิ่งทำให้แจจุงในยามนี้น่าหลงใหลยิ่งนัก
“ เด็กที่ไหน อีกสองเดือนลูกหมีก็จะสองขวบแล้วนะ “ นี่แหละช่วงนี้กำลังดีกว่าลูกคนที่สองจะคลอดลูกหมีก็สามขวบพอดี
“ ตะ แต่ว่า “ ถึงจะมีมุนบินมาแล้วคนหนึ่งแต่แจจุงก็ไม่เคยชินกับเรื่องอย่างว่าเลยสักครั้ง และยุนโฮก็รู้ถึงนิสัยข้อนี้ของคนรักดีเลยยิ่งหาเรื่องแกล้งก็แจจุงเวลาเขินน่ะน่ารักที่สุด
“ นะครับ ยุนอยากได้ลูกสาว “ คางมนถูกเชยขึ้นมาเพื่อให้ตากลมได้สบตากับตาเรียวที่จ้องมองอยู่ จะหันหน้าหนีก็ไม่ได้เพราะยุนโฮรั้งเอาไว้แน่น
“ เดี๋ยวลูกหมีตื่น “ เจ้าตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยตั้งแต่ขึ้นมาเพราะหมดพลังไปกับการเล่นกับอาชางมินถูกยกมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมือหมี
“ สัญญาจะไม่เสียงดัง “ ปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ลูกหนึ่งแล้วยังจะอายอีกเหรอคิมแจจุง “ งั้นที่โซฟาก็ได้ “
พูดจบก็ไม่รอให้อีกคนตอบรับหรือปฏิเสธแขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นแนบอกก่อนจะพาเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องท่ามกลางความตกใจของคุณแม่ลูกหนึ่ง
“ ยุนทำอะไรเนี่ย “ เสียงหวานโวยวายเบาๆเพราะกลัวว่าอาจจะทำให้ลูกชายตื่น
“ ทำรักไงครับ “ บรรจงวางให้เบาที่สุด นานๆทีจะมีโอกาสแล้วมีหรือคนอย่างชองยุนโฮจะปล่อยให้โอกาสทองแบบนี้หลุดมือไปง่ายๆ
“ บนโซฟาเนี่ยนะ !! “
“ ก็แจกลัวลูกตื่นไม่ใช่เหรอ “
“ แต่วะ.....” เสียงหวานยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยคก็โดนปากหยักของสามีทาบมาปิดไว้ซะก่อน แจจุงทุบไหล่หนาไปสองสามทีเพื่อลงโทษคนเอาแต่ใจ พอบอกว่าจะเอาก็เอาให้ได้เลยนะ
“ อะ อื้อ “ แจจุงเผลอปล่อยเสียงครางออกมาจากที่เคยทุบไหล่หนาอยู่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าแขนขาวเลื่อนมาคล้องคอสามีแล้วโน้มให้ลงมาแนบชิดมากขึ้น นานนับนาทีที่ริมฝีปากอิ่มถูกครอบครอง เพื่อลิ้มลองรสชาติความหวานที่ยุนโฮไม่รู้จักเบื่อ แจจุงเผยอปากเล็กน้อยเพื่อกอบโกยเอาอากาศเข้าไปในปอดแต่เพียงชั่วครู่ปากที่แดงเจ่อก็ถูกครอบครองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าถูกปลดออกจากร่างตั้งแต่เมื่อไหร่รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ทั้งคู่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแรงอารมณ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้น
ลิ้นชื้นละออกจากริมฝีปากหอมหวานถึงแม้ว่าจะนึกเสียดายอยู่หน่อยๆแต่ติ่งไตสีชมพูที่ตั้งชันก็เรียกความสนใจได้มากทีเดียว อกบางแอ่นรับสัมผัสที่ลิ้นชื้นมอบให้ด้วยความเสียวซ่าน มือหนาที่ตอนนี้เริ่มอยู่ไม่สุขเลื้อยไปตามผิวขาวเนียนที่น่าทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้เหลือเกิน ลิ้นสากก็ยังคงทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีมันค่อยๆโลมเลียไปทั่วแผ่นอกบางก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ
“ คนนี้คุณพ่อขอเป็นลูกสาวนะครับ “ เอ่ยกับหน้าท้องแบนเรียบเบาๆก่อนจะจุมพิตลงไปบนหน้าท้องขาวเนียน
มือหนาวนเวียนอยู่บริเวณส่วนกลางของภรรยาคนสวยหยอกเย้าเมื่อให้แจจุงน้อยตื่นตัวเต็มที่ และมันก็ได้ผลเมื่อคนสวยบิดเร่าด้วยแรงกามาที่โดนกระตุ้น
“ ตื่นแล้วเหรอครับ “ เลื้อยตัวขึ้นมามอบรสจูบหอมหวานให้อีกครั้งพร้อมกับเอ่ยหยอกเย้าคนที่นอนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศอยู่ตอนนี้
“ อื้อ ยะ ยุนอ่ะ “ ตอนนี้สติมีเหลืออยู่น้อยเต็มทีแล้ว “ ช่วย หน่อยสิ “
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกยกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำร้องขอจากภรรยาคนสวย ยุนโฮเลื่อนไปกุมส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันรออยู่ก่อนแล้วก่อนจะค่อยๆรูดขึ้นลงไปมาแล้วเพิ่มความถี่ขึ้นเรื่อยๆ
“ ยุน อะ อีกนิด อะ อ๊า “ น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาเต็มมือของร่างสูง แจจุงเบือนหน้าหนีแววตาคมที่ตอนนี้ฉายแววหยอกล้อ น่าอายจริงๆทั้งที่ตัวเองเป็นคนปฏิเสธแท้ๆ ยุนโฮบ้าแกล้งกันอีกแล้วนะ
“ แจ อ้าขาหน่อยสิครับ “ ปากหยักร้องขอ คนที่โดนเรียกร้องหน้าขึ้นสีระเรื่อเพราะความอายแต่ก็ยอมอ้าออกตามคำขอเรียกรอยยิ้มพอใจจากอีกคนได้ทีเดียว ยุนโฮหยุดการลิ้มลองที่อกขาวที่ตอนนี้มีร่องรอยแห่งรักที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมาเต็มไปหมดก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวลงมา
โพลงปากร้อนที่ตอนนี้เปลี่ยนเป้าหมายจากอกบางมาเป็นส่วนอ่อนไหวที่เริ่มจะตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาบีบคลึงที่สะโพกมนเบาๆ แจจุงแอ่นกายรับสัมผัสที่เสียวซ่านนั้นด้วยความเต็มใจปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา
“ อะ อ๊า “ เสียงหวานที่สะกดกั้นเอาไว้ไม่อยู่ครางขึ้นมือปากหยักเพิ่มจังหวะขึ้นลงให้เร็วขึ้น มือเล็กหยิกลงที่แผ่นหลังกว้างเพื่อระบายอารมณ์ก่อนที่ปากอิ่มจะถูกครอบครองอีกครั้ง ยุนโฮยังคงดูดดื่มความหอมหวานบนใบหน้าสวยอย่างไม่รู้จักอิ่ม พร้อมกับส่งนิ้วยาวเข้าไปหาจุดไวสัมผัส
และเพราะห่างหายกันไปนานพอสมควรเลยทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาภายในช่องทางลับ ใบหน้าสวยที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาบอกให้อีกคนรู้ว่าเจ็บ
“ ยุน แจ อื้อ เจ็บ “ ร้องขอเผื่อว่าอีกคนจะเห็นใจและก็ได้รอยยิ้มปลอบโยนกลับมาพร้อมกับยิ้มฝีปากหยักที่ประทับลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
“ อย่าเกร็งนะครับคนดี แจะจะได้ไม่เจ็บ “ อารมณ์ที่พลุ่งขึ้นมาในตอนนี้มันทำยุนโฮไม่สามารถหยุดเอาไว้เพียงเท่านี้ได้ ขายาวถูกแยกออกอีกครั้งพร้อมกับความเป็นชายที่ตอนนี้พร้อมจะออกรบแล้ว
ยุนโฮค่อยๆสอดเข้าไปช้าๆเพื่อให้แจจุงได้ปรับตัว เห็นทีว่าจะต้องทำรักบ่อยๆซะแล้วล่ะแจจุงจะได้ชินแล้วไม่เจ็บแบบนี้ แรงบีบรัดที่ช่องทางคับแคบนั้นมันช่างเป็นอุปสรรคในการเดินทางเหลือเกินแต่ยุนโฮก็ยังไม่ละความพยายามจนใจที่สุดการเดินทางก็ถึงจุดหมาย
“ ยุน อึดอัด “
“ ทนอีกนิดนะ เดี๋ยวก็ไม่อึดอัดแล้ว “ มือหนาปัดปอยผมคนที่นอนอยู่ด้านใต้ออกไม่ให้ปิดบังใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วเม็ดเหงื่อก่อนจะเริ่มขยับตัว เมื่อเห็นว่าแจจุงนั้นเริ่มปรับตัวได้แล้วจึงค่อยๆเพิ่มความถี่ขึ้นเรื่อยๆ
“ อะ อ๊า “ แจจุงกระตุกตัวเกร็งก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำแห่งความรักออกมาอีกครั้ง ดวงตากลมสวยปรือลงด้วยความอ่อนล้า
“ อ๊า อ๊า “ เสียงทุ้มครางออกมาเบาๆเมื่อเขาก็ถึงจุดหมายตามแจจุงไปอีกคน ยุนโฮทิ้งตัวลงพร้อมกับซุกหน้าลงซอกคอขาวอีกครั้งก่อนจะเริ่มซนอีกรอบ
“ อื้อ แจไม่ไหวแล้วนะยุน “ เสียงหวานประท้วงออกมา วันนี้แจจุงเหนื่อยจริงๆนะตอนกลางวันเลี้ยงลูกแล้วตอนกลางคืนยังต้องมาให้อาหารพ่อหมีอีก
“ ก็ได้ครับ “ เสียงทุ้มหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะยอมตามใจภรรยาคนสวยถึงแม้ในใจจะนึกเสียดายอยู่ก็ตามที ยุนโฮลุกขึ้นไปหยิบชุดนอนมาใส่ให้ร่างบางที่ตอนนี้แทบจะหมดแรงไปแล้ว ร่างสูงยิ้มน้อยๆเมื่อมองดูหน้าคนที่กำลังหลับใหลไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่นแจจุงคนนี้ก็งดงามเสมอปากหยักค่อยๆก้มลงไปประทับจูบที่หน้าผากมน
“ ยุนรักแจนะครับ “
แขนแกร่งค่อยๆช้อนตัวแม่หมีขึ้นจากโซฟาแล้วอุ้มไปนอนที่เตียงที่มีลูกหมีนอนหลับปุ๋ยอยู่ ยุนโฮจัดแจงท่านอนคนรักพร้อมห่มผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนจะสอดตัวลงไปนอนซ้อนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ถึงแม้ว่าผ้าห่มจะผืนหนาเพียงใดแต่คงไม่สามารถมอบความอบอุ่นให้ได้เท่ากับอ้อมกอดอบอุ่นของคนที่ตัวเองรัก ค่ำคืนนี้จะเป็นอีกคืนที่สามคนพ่อแม่ลูกจะนอนหลับอย่างเป็นสุขเพราะมีความรักห่มใจเอาไว้
NC ห่วยกว่านี้มีอีกไหมค่ะ T_T
ทนๆอ่านกันไปก่อนละกันเนอะ สัญญาว่าจะพยายามปรับปรุงให้ดีกว่านี้จร้า
ความคิดเห็น