BTS × YOU promise สัญญา

สวัสดีค่าาาา /// ทักทายอย่างนอบน้อม ควรพูดอะไรต่อดีล่ะ555 อันนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของไรท์ แต่งตามใจตัวเองเลย แหะๆ อยากลองทำดูบ้างอ่าาา ฝากด้วยนะคะ มาดูเนื้อเรื่องกันเลยนะคะะ ไม่ดีตรงไหนติได้ ไรท์จะพยายามไม่ทำให้น่าเบื่อนะคะ กุ้งกิ้งๆ

 //4 ปีก่อน 

   ตอนนั้นฉันคงอายุ 12 ปีได้ อยู่ประถม อ่อลืมไป ฉันชื่อ"จีน่า" เมื่อก่อนครอบครัวเรามีกัน 4 คน มีฉัน พ่อ แม่ และน้องสาว ครอบครัวเราถือว่าเป็นครอบครัวนึงที่อบอุ่นพอประมาณ รักกันมาก แต่วันนั้น ทำให้ทุกอย่างของฉันต้องเปลี่ยนไป

22:20

   "ซูฮยอน!! เอาเงินมาเดี๋ยวนี้้ กูบอกให้ส่งมาา"พ่อของฉันไถเงินแม่ เพราะความเมา เขาเอาเงินที่ได้จากแม่ไปดื่มเหล้าสูบบุหรี่ ถ้าแม่ฉันขัดขืน เขาก็จะทำร้ายแม่ ฉันได้แต่ร้องไห้ทุกครั้งที่พ่อทำแบบนี้ พ่อที่น่ารักคนนั้นหายไปไหนกัน พ่อจ๋า "ไม่ นี่มันค่าเทอมจียอนนะ"(จียอนน่ะน้องสาวฉันเอง ห่างกับฉัน 2 ปีได้)"ถ้ามึงไม่ให้ก็เตรียมตัวตายได้เลย" พ่อฉันกระทืบแม่จนแม่ฉัยสำลักออกมาเป็นเลือดสีแดงสด บ่งบอกว่าอวัยวะภายในได้รับความเสียหายหนัก ถึงอย่างนั้นแม่ก็ยังคงไม่ยอม ฉันกับน้องได้แต่ร้องไห้ แล้วพยายามห้ามพ่อเท่าที่จะทำได้ ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวกับการกระทำนี้แล้ว "นี่มึงจะไม่ยอมให้เงินกูจริงๆใช่มั้ย" พ่อเอ่ยด้วยความโมโห "งั้นมึงก็รอรับชะตากรรมได้เลย" หลังจากนั้นพ่อก็หยิบมีดพกจากกระเป๋าของพ่อ ง้างมาเพื่อจะแทงแม่ แต่วันนั้น

ฉึก// ฉันหยิบมีดจากในครัวมาแทงที่แผ่นหลังพ่อ ก่อนที่แม่จะโดนพ่อแทง ฉันทำไปเพราะกลัว กลัวว่าจะเสียแม่ไป ฉันกลัว กลัว ฉันทำไปโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น ขอเพีียงให้แม่รอด

พ่อล้มลง เสียงครางด้วยความเจ็บปวดของพ่อมันก้องอยู่ในหัวฉัน "ไอ้ลูก..สาละเลว.อ่ะ..ช่วย ด้วย"พ่อนอนแน่นิ่งไป ก่อนที่ฉันจะวิ่งมากอดแม่กับน้องสาว และร้องไห้ไปพร้อมๆกัน "แม่จ๋าา ฮืออ" 

หลังจากวันนั้น เรื่องนี้ก็ยังคงก้องอยูในหัวฉันเสมอ คดีความตัดสินว่าฝ่ายฉันไม่มีความผิด ฉันทำไปเพราะป้องกันตัวเเละยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ฉันกับครอบครัวไม่ได้ติดต่อกับญาติฝ่ายพ่ออีกเลย แม่ฉันก็อาการดีขึ้นตามลำดับ ฉันได้แต่นั่งซึมที่โรงเรียนเป็นเดือนๆ คนอื่นๆก็พาลรังเกียจฉันไปหมด แม้แต่ครู เพราะฉันฆ่าพ่อตัวเอง...ทุกคนเกลียดฉัน ฉันกลัวที่จะเข้าใกล้ใครแล้ว ทำไมกันนะ ฉันแอบไปนั่งซึมอยู่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนประถมแห่งนี้ก่อนกลับบ้าน ทบทวนทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ตอกย้ำตัวเองเรื่อยๆ ตอนนั้นเด็กผู้ชายคนนึง ตัวเล็กๆเรียนห้องเดียวกันกับฉันที่ไม่เคยคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว เข้ามาคุยด้วย

"นี่ เธอน่ะ"

"หือ"

"ชื่อจีน่าใช่มั้ย"

"ใช่ นะ..นายไม่กลัวชั้นหรอ?"

"ฮ่าๆๆ ทำไมฉันต้องกลัวล่ะ" ท่าทางที่เฟรนลี่ของเขาทำให้ฉันไว้ใจระดับนึงเลย

"ก็..ฉัน.."น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น "ฮึก..ฮือ"

"ไม่ต้องเล่าหรอก ฉันรู้ เธอไม่ผิดสักหน่อยนี่ อย่าคิดมาก เข้มแข็งได้แล้วน่าา"

"ฮึกก ฉันคงเข้มแข็งไม่ได้.."

"ถ้างั้นน..ลองคิดตามฉันนะ ถ้าเธอจมปลักอยู่กับอดีตน่ะ..เธอคงจะเอาแต่เสียใจ อนาคตเธอพังพอดี..แต่ถ้าเธอเลือกที่จะเริ่มต้นใหม่ อาจจะมีสิ่งดีๆรออยู่ก็ได้นะ"

"ฉันกลัวทุกสิ่งไปหมดแล้ว..ฮือออ ฉันต้องทำยังไง" ฉันเอยถามเด็กชายคนข้างหน้า

"เธออย่าไปใส่ใจกับคนที่มองเธอในแง่ร้ายสิ คิดไว้ว่าเธอน่ะ ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดแย่ๆของคนพวกนั้นเก็บไว้ เธอน่ะเก่งอยู่แล้วนะ"เด็กชายเอ่ย

"ฉะ ฉันไว้ใจนายได้มั้ย" ฉันถามเด็กชายข้างหน้าฉันไป 

"ได้สิิ ฉันชื่อจองกุกนะ เรามา เป็นเพื่อนกันนะ"

"ฮือออ....ได้สิิ"ฉันตอบพร้อมปล่อยโฮออกด้วยความดีใจ มีคนที่ไม่รังเกียจฉันแล้ว ฮึกกก ซึ้ง

"ร้องไห้ทำไมอีกล่าาา" เด็กชายนั่งปลอบฉันต่อไปพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆหวังให้ฉันหยุดร้อง

"ก็ฉันดีใจอ่ะ..ฮึก.. ฉันมีเพื่อน..แล้วว.ฮือออ" ชีวิตนี้ฉันคิดว่าจะไม่มีเพื่อนอีกแล้ว ขอบคุณ จองกุก

       หลังจากนั้นฉันและจองกุกก็อยู่ตัวติดกันอย่ากับปลาท่องโก๋ เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน คนอื่นๆในห้องเห็นว่าฉันกับจองกุกอยู่ด้วยกัน ก็พาลรังเกียจจองกุกไปด้วย เพราะฉัน แต่ถึงอย่างนั้นจองกุกก็ไม่เคยกลัวที่จะเป็นเพื่อนกับฉันเลย นายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆนะ จนถึงวันนึงที่เราต้องลาจาก เราจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 เราทั้งคู่ย้ายกันไปคนละโรงเรียน ฉันเศร้ามาก ฉันคงหาเพื่อนแบบเขาไม่ได้อีก เราทั้งคู่สัญญากันไว้ว่า สักวันเราจะกลับมาเจอกัน แล้วเราจะจำกันให้ได้ "สัญญา"