ความรัก...กับชีวิต

เนื้อเรื่อง

 ความรัก...กับชีวิต

หลายครั้ง...ฉันเคยถามตัวเองว่า “ทำไม?”

“ทำไมฉันต้องรักคนคนนี้มากขนาดนี้ด้วยนะ?” อยากให้เค้ารักตอบ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่คิดและต้องการไม่มีวันเป็นจริง

ความมืดไล่เข้ามาพร้อมความสับสนวุ่นวาย ไม่มีแรงที่จะคิดหรือทำสิ่งใดอีกต่อไป สายฝนที่กระหน่ำลงมา ราวกับตอกย้ำให้ชีวิตย่อยยับลงไปเรื่อยๆ “ฉันเกลียดสายฝนจริงๆ”

วันเวลาผ่านไปพร้อมกับชีวิตอันแสนเรื่อยเปื่อย ความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่อาจเลือนหายไปจากหัวใจ ความรู้สึกผิดเมื่อรักคน ที่ไม่สามารถรักได้ “เหนื่อย...”

อยากผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปให้ได้ มิฉะนั้น เราจะต้องจมดิ่งลงไป ลึกลงไป โดยไม่มีวันได้กลับขึ้นมา หากเป็นเช่นนั้นก็จะไม่เหลือสิ่งใด ปราศจากซึ่งทุกสิ่งอย่าง กลายเป็นคนสูญเสีย ผิดหวัง และหากถลำลึกลงไปไม่มีที่สิ้นสุด นั่นเท่ากับว่าตัวเรานั้นได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างรุนแรง “ขุดหลุมฝังตัวเอง” สิ่งสำคัญกว่านั้น...เราจะต้องอยู่อย่าง...คนที่...ไร้ซึ่งความรัก...

หากเป็นเช่นนั้นเราจะทำอย่างไร หนทางใดจะแก้ปัญหาเหล่านั้นได้ หนทางใดจึงจะฉุดเราขึ้นมาจากหลุม หลุมที่ตัวเราสร้างขึ้นมา

หลายต่อหลายคนดิ้นรนที่จะค้นหาความรัก “ความรักที่สวยงาม”

หากเพียงลืมนึกว่าความรักนั้นจะนำพาสิ่งใดมาให้เมื่อเราได้ค้นพบมันแล้ว

“ความสุข”  “ความทุกข์”  “ความดีใจ”  “ความเสียใจ”  หรือ “ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้”

หากสิ่งที่ได้รับเป็นสิ่งที่ดี ก็ควรดีใจกับมัน แต่หากเป็นสิ่งที่เลวร้ายล่ะ จะทำอย่างไร?

ทางออกของปัญหาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ยากหากคิดจะแก้ไข เมื่อคิดที่จะแก้ ต้องแก้ให้ได้ ไม่ว่าอุปสรรคจะหนักหนาเพียงใด

หากมีใจสู้ ไม่ใช่เรื่องยาก อยู่ที่ตัวเราจะทำมันหรือไม่

ความรักไม่ใช่สิ่งสวยงามเสมอไป ควรคิดเตรียมใจไว้บ้าง เมื่อเราขุดหลุมฝังตัวเองแล้ว จะต้องออกจากหลุมนั้นให้ได้ โดยเริ่มที่ตัวของเรา เพราะหากเราตั้งใจจะลุกขึ้นมา ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจมาขัดขวางได้

เมื่อถึงวันนั้น...วันที่ลุกขึ้นยืนได้แล้ว เราจะเป็นคนใหม่ ที่เข้มแข็ง อยู่กับความเป็นจริง ไม่ใช่ความเพ้อฝันที่ก่อขึ้นมา ไม่ดูแลจนปล่อยให้ความฝันทำร้ายตัวเราเอง

“ความรักไม่มีคำว่ามั่นคง และแน่นอน...เหมือนชีวิต ที่ไม่จีรังยั่งยืน”