Friends-เพื่อน

เนื้อเรื่อง

Friends-เพื่อน ผมชื่อจิว เรื่องที่กำลังจะพูดถึง เป็นเรื่องของผมเอง ผมกำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง แน่นอนว่า ผมจะต้องมีเพื่อน กลุ่มของผมมีกันราว 4-5 คน เป็นกลุ่มจริงๆ เพราะนอกจากคนในกลุ่มแล้วก็ไม่มีใครอยากยุ่งกับพวกเราเลย ก็ทุกคนเกกันทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าเป็นเกย์นะ แต่เกเรกันทุกคน โดยเฉพาะ-ผม ที่คนในกลุ่มยกให้ใหญ่ ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะมาก จนผมแทบไม่เคยสนใจเรื่องอะไรเลย นอกจาก ความสุขของตัวเอง แต่แล้ววันหนึ่ง ฟ้าก็ได้มอบบทเรียนที่สำคัญให้กับผม บ้านและทรัพย์สินของผมเกิดไฟไหม้โดยไม่ทราบสาเหตุ ตั้งแต่วันนั้นเอง ที่ทำให้ผม ได้รับรู้ว่าชีวิต ไม่ได้มีแค่ความสุขของผม วันแรกนับจากวันที่ไฟไหม้ ผมยังคงไม่บอกอะไรกับเพื่อนผม เมื่อต้องใช้หนังสือเรียน เพื่อนของผมก็ไม่อิดใจอะไร เพราะมันคงไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าหากเด็กเกอย่างผม จะไม่เอาหนังสือมาเรียน แต่เพื่อนร่วมห้องของผมคนหนึ่งก็ฉลาดพอจะรู้ว่า ท่าทีของผมแปลกไป และแล้ว ความจริงก็ปรากฏ กลุ่มเพื่อนของผมรู้เรื่องที่บ้านผมไฟไหม้ แทนที่พวกเขาจะหาทางช่วยเหลือผม เขากลับหนีหน้าผม ทำเป็นมองไม่เห็น ทำเหมือนไม่เคยรู้จัก และแทนที่ผมจะโทษฟ้าที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ ผมกลับรู้สึกขอบใจที่ทำให้ผมรู้ว่า เพื่อนของผมที่ผมมีอยู่นั้น ไม่มีใครจริงใจต่อผมเลย ทุกคนหวังเพียงพึ่งฐานะและอิทธิพลของผมเท่านั้น ไม่ใช่แค่เพื่อนของผม แต่เป็นแทบทุกคนที่รู้เรื่องไฟไหม้ พวกเขาต่างพากันเยาะเย้ยผม ไม่เกรงกลัวผม ย่ำยีผม พวกที่ผมเคยทำไม่ดีไว้ ก็ต่างพากันมาหาเรื่องผม แกล้งผม และอวดตนต่างๆนานา เป็นเหมือนกรรมที่ผมได้รับ จากการที่เคยกกระทำตัวไม่ดีไว้ ท่ามกลางความอ้างว้างและสิ้นหวังของผม ช่วงเวลาที่ผมคิดว่าคงไม่เหลือใคร หรืออะไรอีกแล้ว แต่กลับมีคนๆหนึ่งก้าวเข้ามา เพื่อนร่วมห้องของผม คนที่รู้ตั้งแต่วินาทีแรกว่าผมเปลี่ยนไป เขาเกือบจะเป็นคนที่ผมไม่ชอบมากที่สุด จนแทบไม่มีความสำคัญต่อผมเลย แต่เขากลับก้าวเข้ามาและช่วยเหลือผม โดยเริ่มจากการให้ผมยืมหนังสือ เขาไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร เขาไม่สามารถช่วยเรื่องเงินๆทองๆของผมได้มากนัก แต่เขาก็มี พอที่จะแบ่งปันสิ่งที่เขามีให้ผม เขาไม่ใช่คนมีเพื่อนฝูงสนิทมากมาย หรืออีกนัยหนึ่ง เขาอาจมีเพื่อนมากมาย แต่ไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆก็เป็นได้ เขาเป็นคนที่นิสัยดี ฉลาด แต่ชอบมีเวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ คอยศึกษาคนอื่น เขาบอกผมว่า ถึงเขาแทบจะไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผม แต่เขาก็เฝ้ามองผมมานาน นานพอจะรู้ว่าตัวผมเป็นอย่างไร และข้อสำคัญ เขายังบอกกับผมอีกว่า “คนที่ดูเป็นอย่างไร ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ” เขาทำให้ผมเปลี่ยนไป จากเป็นเด็กเกเรที่ใครๆก็พากันเกียจ เป็นนักเรียนดีที่พยายามพัฒนาตัวเอง ช่วยเหลือผู้อื่น และมีคุณค่าในตัวเองมากขึ้น ผมติดค้างคำขอบคุณของเพื่อนคนนี้ และหวังว่าเขาจะไม่รังเกียจที่ผมจะขอนับเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ผมไม่ขอให้เขานับผมเป็นเพื่อน แต่อยากจะให้เขาได้รับรู้ว่า เขามีบุญคุณต่อผมมากมาย เกินที่คนจะคิดว่าเพื่อนที่เป็นนักเรียนคนนึง จะทำให้เพื่อนนักเรียนอีกคนได้ ผมได้บทเรียนที่สำคัญที่สุด และได้รับรู้ว่าความสุขที่แท้จริงและเป็นสุขที่สุด คือความสุขบนความสุขของผู้อื่น และผมยังคงค้างคำขอบคุณต่อเขาคนนั้นเรื่องไป ไม่ว่าผมจะขอบคุณเขาสักกี่ล้านครั้งก็ตาม ,k