Love Remember รักหรือลืม

สวัสดีทุกคนนะครับ ฝากติดตามหน่อยนะครับ

*********************************************************

                                                                                            บทนำ

                “ตอนนี้ไม่ทราบว่าความสัมพันธ์ของน้องจอมเอก กับน้องน้ำหวานตอนนี้เป็นยังไงบ้างค่ะ”  เสียงสัมภาษณ์ของนักข่าวที่รุมถามสองดาราซุปตาร์ของเมืองไทย เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่

                “อ๋อ..ครับ  ตอนนี้ผมกับน้องน้ำหวานก็กำลังศึกษาดูใจกันอยู่ครับ”  ชายหนุ่มพูดขึ้น  พร้อมกับอ้าแขนเข้าโอบกอดหญิงสาวที่เขากล่าวว่าเป็นแฟนสาวที่คบหากัน

                “จริงไหมค่ะ น้องน้ำหวานที่พี่จอมเอกพูดแบบนี้ กำลังคบหากันอยู่จริงไหมค่ะ”  นักข่าวถามดาราสาวอีกครั้ง เพื่อย้ำให้แน่ใจ

                “เอ่อ.. ก็..ก็จริงค่ะ  ก็ตามที่พี่จอมเอกพูดแหละค่ะ”  ดาราสาวตอบพร้อมกับโชว์รอยยิ้มหวานให้กับนักข่าว  ซึ่งโชว์ความสวยงามของรูปปากเป็นกระจับ อวบอิ่มด้วยลิปสติกสีแดงสด และแอบแฝงไปด้วยความมีเสน่ห์  ทำให้มัดใจหนุ่มทั้งในและนอกวงการได้อย่างไม่ยากเย็น

                “ยังไงผมกับน้องน้ำหวานก็ขอตัวไปทำงานก่อนแล้วกันนะครับ  ขอบคุณพี่นักข่าวทุกคนด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”  ดาราหนุ่มพูดลานักข่าวพร้อมกับจูงมือแฟนสาวออกไป

‘จอมเอก – น้ำหวาน  สองซุปตาร์ คบออกสื่อ ไม่กลัวกระแสตก’  หนังสือพิมพ์สำนักต่างๆ ตีพิมพ์ข่าวของทั้งสองซุปตาร์อย่างสนุกปาก  ทำให้กระแสข่าวโด่งดังไปทั่วทั้งในสื่ออินเตอร์เน็ต และโทรทัศน์ ซึ่งสร้างความน่าพอใจให้กับผู้จัดการณ์ส่วนตัวของดาราทั้งสอง

“เยี่ยมมากเลยจ๊ะน้องจอมเอก  เห็นไหมข่าวของจอมเอกกับน้องน้ำหวานดังแค่ไหนแล้ว  แล้วทีนี้  งานต่างๆก็จะเข้ามา  ตอนนี้งานโชว์ตัวทางทีวีก็ติดต่อมา  เห็นไหมถ้าน้องจอมเอกเชื่อพี่ จอมเอกจะมีแต่ดัง..ดัง แล้วก็ดังเท่านั้น  รู้ไหม”  ผู้จัดการส่วนตัวสาวเทียมร่างท้วมของจอมเอกกล่าวกับดาราในสังกัดตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“แล้วเพียงฟ้าหละครับ  เธอจะรู้สึกยังไงกับข่าวนี้  ถ้าเธอรู้ผมว่าเธอต้องโกรธผมแน่”  จอมเอกกล่าวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรไปหาแฟนสาวตัวจริงของเธอ

“พี่ว่าเพียงฟ้าต้องเข้าใจ  เพราะว่าเป็นดารามันต้องมีข่าวแบบนี้บ้าง ถ้าไม่อย่างนั้นกระแสก็จะตก  พี่ว่าน้องเพียงฟ้าคงเข้าใจ เชื่อพี่เถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอโทรไปหาเพียงฟ้าก่อนนะครับ  เดี๋ยวจะไปกันใหญ่”  จอมเอกกล่าวลา พร้อมกับเดินกดโทรศัพท์ซึ่งมีปลายสายเป็นเพียงฟ้า  เป็นแฟนสาวตัวจริงซึ่งคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย

“ฮัลโหล เพียงฟ้า” 

“ค่ะ  มีธุระอะไรหรอค่ะ” 

“ก็พี่คิดถึงน้องฟ้าไงครับ” 

“เที่ยวบอกคิดถึงเค้าไปทั่ว เดี๋ยวแฟนสาวในวงการพี่จะว่าฟ้าได้นะค่ะ”

“โถ่ฟ้า  พี่เป็นดาราฟ้าต้องเข้าใจนะ  ฟ้าก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”

“แล้วไงหละค่ะ  พี่จะคบใครก็ได้  ทำอะไรก็ได้  โดยที่ไม่ต้องบอกให้ฟ้าทราบก่อนหรอค่ะ”

“พี่ก็จะโทรมาบอกตอนนี้ไงครับ  ฟ้าอย่าโกรธพี่นะ” 

“พี่ไปดูแลพี่น้ำหวานโน่นเถอะค่ะ  ไม่ต้องสนใจฟ้าหรอกค่ะ  แค่นี้นะค่ะ”

  จบการสนทนาหญิงสาวปิดโทรศัพท์ตัวเองทันที แล้วเอนกายลงบนโซฟาในห้องรับแขก ภายในบ้าน  แล้วความทรงจำเก่าๆซึ่งเป็นเรื่องราวระหว่างเธอเอง กับแฟนหนุ่ม ซึ่งตอนนี้เป็นซุปตาร์ไปแล้ว  แค่คิดไปความสัมพันธ์ของเพียงฟ้ากับจอมเอก ก็ก่อตัวและสร้างความผูกพันกันมาก็เกือบสองปีแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนปีสอง ในมหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่ง  จอมเอกเป็นเดือนของมหาวิทยาลัย ส่วนเพียงฟ้าก็เป็นถึงดาวของคณะ ทั้งสองเริ่มคบหาดูใจกันหลังจากเวทีการหลังประกวด ก่อนที่จอมเอกจะเริ่มเป็นดารา  ความรักของทั้งสอง ต่างเป็นที่อิจฉาของคนในมหาวิทยาลัยไปทั่ว แต่เมื่อความหล่อเหลาจนไปเตะตาแมวมองเข้า  หลังจากนั้นเพียงไม่นาน จอมเอกก็เริ่มเข้าวงการจนกลายเป็นที่รู้จัดของคนไปทั่ว  จึงทำให้ความสัมพันธ์ของเพียงฟ้าและจอมเอกแลดูจะห่างเหินจากกันไป แต่หลังจากนั้นเพียงฟ้ากับจอมเอกก็ยังคบกันอยู่ ไม่ว่าจอมเอกจะเป็นข่าวกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว  เมื่อความคิดน้อยใจต่างถาโถมเข้ามา ทำให้เพียงฟ้าปล่อยตัวเองให้ลองคิดทบทวนอยู่กับความรู้สึก  แล้วปล่อยให้หัวใจตอบกับตัวเองว่าความสัมพันธ์ของจอมเอกและตัวเองยังสามารถเรียกว่าความรักได้อยู่  ยิ่งหญิงสาวคิดมากเท่าไหร่  ทำให้เครียดมากขึ้นเท่านั้น จึงหาวิธีแก้เครียดแบบที่เธอเคยทำอยู่ทุกครั้งคือ  โทรหาเพื่อนสาวที่สนิทสนมและคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่ง

“ฮัลโหล วันนี้เป็นไงโทรมาหาได้ค่ะ คุณเพียงฟ้า”

“นี่แก ไม่ต้องมาประชดก็ได้ เรียกยัยฟ้าเหมือนเดิมแหละ  เรียกคุณฟ้ามันแลดูขัดๆยังไงไม่รู้”

“จ๊ะ  แล้วนี้แกมีปัญหาไรอีกหละถึงโทรมาได้  อ๋อ เรื่องพี่จอมเอกกับยัยน้ำหวาน ซุปตาร์จอมฉาวนั่นนะหรอ  ฉันว่าแล้ว”

“ก็จะเรื่องอะไรอีกหละ  อืม..แกว่า..ฉันจะเลิกกับพี่จอมเอกดีไหม”

“อ้าวทำไมหละ  หรือว่าแกมีคนคนใหม่  ไม่บอกกันเลยนะ”

“คนใหม่บ้าไรหละ ฉันรู้สึกว่า ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว  และฉันต้องการคนที่มีเวลาให้กับฉันมากกว่า  และพี่จอมเอกเอง ก็คงจะเจอคนที่เหมาะสมกว่าฉัน”

“นี่แก  ฉันว่าแกลองคิดดูใหม่ไหม  ฉันว่าตอนนี้แกอาจจะโกรธพี่จอมเอกอยู่ก็ได้”

“ฉันว่าฉันคิดทบทวนกับตัวเองดูแล้ว”

“เอาอย่างนี้ ฉันว่าเราไปเที่ยวกัน  แล้วแกก็จะได้คิดทบทวนตัวเองดูด้วยว่าจะเอายังงัยกับเรื่องนี้”

“อืม  ฉันว่าก็ดีนะ  ไม่ได้ไปเที่ยวกับแกนานแล้วนะ”

“งั้นเอาเป็นว่าเย็นพรุ่งนี้ ฉันไปรับแกที่บ้านนะ”

“โอเค  ขอบใจมากนะยัยนุ่นหมู”

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เพียงฟ้าอยากจะหาที่ระบาย หรือมีความสุข ก็มักจะโทรไปหาเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด  ‘นุ่น’ หญิงสาวร่างท้วม ที่เป็นคู่ขาคู่หูคนสนิทของเธอ ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย นุ่นและเพียงฟ้าเป็นเพื่อนสนิทกัน เพราะทั้งคู่เคยอยู่หอพักในมหาวิทยาลัยห้องเดียวกันตอนปีหนึ่ง  นุ่นจึงกลายเป็นเพื่อนและ   ที่ปรึกษาให้กับเพียงฟ้ามาโดยตลอด 

“นี่พวกเรา  เสาร์อาทิตย์นี้เราไปเดินป่ากันไหม  เผื่อเราจะได้ถ่ายรูปมาแนบในรายงานส่งอาจารย์ด้วย”  เพียงฟ้ากล่าวชวนเพื่อนๆ กลุ่มเดียวกันไปเที่ยว

“ฉันว่าก็ดีนะ  นานๆทีเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน”  เพื่อนในกลุ่มเสนอความคิดเห็น

“งั้นตกลง เสาร์อาทิตย์นี้ เราไปเดินป่ากันนะ” เพียงฟ้ากล่าวสรุป

“โอเค”  ทุกคนในกลุ่มตกลงความเห็นที่จะไปเดินป่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

เพียงฟ้า  หญิงสาวผู้มั่นคงในความรัก เธอเป็นสาวสวยดีกรีดาวคณะ  ผู้มีใบหน้าสุดแสนหวาน  พร้อมกับรูปร่างที่เล็กกะทัดรัด แต่สูงโปร่งพอสมาร์ท  หนุ่มๆคนไหนเห็น  ต้องตกหลุมรักเธอเอาง่ายๆ แต่เธอกลับต้องมาทุกข์ใจเพียงเพราะชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก มีข่าวกับสาวๆในวงการไม่ซ้ำหน้า  เธอหวังเพียงว่า การเดินป่าครั้งนี้จะทำให้หัวใจเธอชุ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้ง

“นี่ยัยฟ้า  แกตื่นหรือยัง  เดี๋ยวตอนตี 5 รถจะมารับแล้วนะ”  นุ่นโทรปลุกเพื่อนด้วยความตื่นเต้น

“ฉันตื่นนานแล้วหยะ  ว่าแต่แกเถอะ  เก็บของเสร็จหรือยัง”  เพียงฟ้าถามกลับ

“เสร็จแล้ว  งั้นตีห้าเจอกันที่มหาลัยนะแก”  นุ่นกล่าว

“จร๊า ยายหมูตอน”  เพียงฟ้าหยอกล้อเพื่อนสนิทด้วยความเอ็นดู

ณ มหาวิทยาลัย  เป็นเวลาตีห้า  ทุกคนตูตื่นเต้นและพร้อมที่จะไปเดินป่า

“ออกรถได้เลยค่า”  เพื่อนสาวจอมอ้วนแบบนุ่น ตะโกนบอกคนขับรถด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  ใช้เวลาไม่นานนักประมาณสามชั่วโมง  รถตู้คันเก่งก็พาเพียงฟ้าและเพื่อนๆเดินทางมาถึง อุทยานแห่งชาติแม่ปิงจุดหมายปลายทางที่กำหนดไว้ว่าจะมาเดินป่ากัน  สถานที่เป็นป่าอุทยานที่ร่มรื่น ประกอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่  สัตว์ป่านานาชนิดต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี  พอถึงที่พัก  ทุกคนก็ต่างจัดแจงข้าวของเก็บภายในที่พักของตนเองเป็นอย่างดี  แน่นอนว่าเพียงฟ้านอนห้องเดียวกับนุ่น

“นุ่น  โทรศัพท์แกมีสัญญาณไหมอะ” เพียงฟ้าพูดพรางชูโทรศัพท์ขึ้นเพื่อหาสัญญาณโทรสับ

“ก็มีนะแก  ของแกไม่มีหรอฟ้า”  นุ่นถาม

“อืม  เป็นไรไม่รู้ทำไมถึงไม่มีสัญญาณ  เดี๋ยวฉันลองออกไปหาสัญญาณข้างนอกก่อนนะ”  เพียงฟ้าบอกเพื่อนสนิท พร้อมกับเดินออกจากห้อง  เพื่อหาสัญญาณโทรศัพท์  เพียงฟ้าเดินออกมาจากสถานที่พัก ไกลขึ้นเรื่อยๆ โดยที่เพียงฟ้าเองไม่ได้สนใจว่าตัวเองเดินออกมาไกลเท่าไหร่แล้ว จนตอนนี้เพียงฟ้ารู้สึกตัวแล้วว่าเธอมาไกลจากที่พักมาก  จึงเดินกลับที่พักด้วยทางเดิมที่เดินมา  เพียงฟ้าตั้งใจเดินทางกลับที่พัก เพราะตอนนี้เริ่มจะจำทางเดินที่เดินมาตอนแรกไม่ได้  เพียงฟ้ารู้สึกกับตัวเองว่า เธอไม่ได้เดินมาไกลขนาดนี้  หรือตอนนี้เธอจะ  “หลงป่า”

สำหรับบทที่ 1  ฝากให้กับทุกคนเพียงแค่นี้ก่อนนะครับ  เป็นบทแรกเนื้อเรื่องยังไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่  แต่บทที่ 2 ผมสัญญาว่าเรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ฝากติดตามหน่อยนะครับ 

ตอนต่อไป

เพียงฟ้าพยายามหาทางกลับที่พักอยู่เกือบ 5 ชั่วโมง  เธอยังคงไม่เจอ  และดูเหมือนว่าทางที่เธอเดินมามันลึกลับและไกลจากที่พักขึ้นเรื่อยๆ  ตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็เริ่มที่จะลับขอบฟ้า  ท้องฟ้าก็เริ่มที่จะมืดมิดลงไป  เพียงฟ้าตัดสินใจนั่งลงตรงโดนต้นไม้ แล้วเธอก็เหลือบไปมองเห็นว่ามีงูอยู่ข้างๆต้นไม้ กำลังแผ่แม่เบี๊ย พร้อมที่จะทำร้ายเธอ  ทันไดนั้น งูตัวนั้นฉกเข้าตรงข้อเท้าของเพียงฟ้า  ด้วยความตกใจเพียงฟ้าวิ่งหนีโดนไม่ได้มองทางข้างหน้าว่าเป็นหน้าผา “ โครมๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!”