Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER II :: กระต่าย กับ บอม :: KIBUM x SUNGMIN >> Part 2

Part 2

Day 2

 

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นและแน่นอนมันเป็นเช้าแห่งการเริ่มชิวิตใหม่ของกระต่ายฝึกหัดด้วย

 

มินกระพริบตา เพื่อปรับแสงที่สาดส่องเข้าตา ห้องสีขาวกว้าง ที่ไม่คุ้นตา ทุกอย่างออกโทนน้ำตาลเข้ม-ขาว

....ที่นี่ที่ไหนน่ะ...

เจ้าตัวน้อยเริ่มหันซ้ายขวา ก็ไปเจอใครบางคนกำลังนอนหลับอยู่ 

...คนนี้ที่พาเราไปหาหมอนี่...แต่ทำไมหน้าคุ้นๆนะ...

 

อยู่ๆคนที่หลับอยู่ก็ขยับตัว ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา แล้วหันมาหรี่ตามองมิน

 

“ตื่นแล้วหรอ ตื่นไวจังเลยนะ ขาหายเจ็บแล้วหรือยังเจ้ากระต่าย”

ชายหนุ่มค่อยๆอุ้มเจ้ากระต่ายมาวางไว้ตรงหน้าอกแล้วลูบเล่นอย่างเอ็นดู

 

“เออ...เกือบลืม..ผมชื่อคิบอมนะ คิมคิบอม..แต่คนอื่นจะเรียกผมว่าบอม แล้วนี่ตัวเมียหรือตัวผู้ละเนี่ย”

บอมอุ้มกระต่ายยกขึ้นอย่างระวัง แต่เจ้ากระต่ายคงตกใจ ดิ้นใหญ่เลย

 

กระต่ายมิน – “....ตกใจดิ...มาดูอะไรของเค้าเนี่ย....”

 

“เป็นผู้ชายนี่หน่า...นึกว่าเป็นผู้หญิงซะอีก แต่ไม่เป็นไรนะน้องกระต่าย..เนอะ”

บอมยังคงพูดคุยกับกระต่ายต่อไป

 

กระต่ายมิน – “ใครเป็นน้องนายเนี่ย นายน่าจะเป็นน้องเรามากกว่านะ”

 

“กี่โมงแล้วเนี่ย หิวหรือยัง เดี๋ยวบอมไปหาอะไรให้กินนะ รอแป๊บนึง”

บอมวางกระต่ายลงแล้วลุกขึ้นไปหาอะไรให้กระต่ายกิน

 

มินเดินสำรวจห้องไปทั่ว...เป็นผู้ชายที่เรียบร้อยใช้ได้เลย หรือมีคนเก็บให้นะ

ระหว่างเดินสำรวจอยู่บอมก็ขึ้นมาพร้อมอะไรบางอย่างในมือ

กระต่ายมิน - ...แครอท...นายจะเอาแครอทให้เรากินหรอ...เราไม่ใช่กระต่ายนะ…แต่เอาเหอะ..กินก็ได้..หิว

(ไรเตอร์ – แน๊ะ มินยังไม่รู้ตัวอีก)

 

บอมนั่งดูเจ้ากระต่ายกินแครอทจนแก้มป่อง  แต่อยู่เจ้ากระต่ายก็หันหลังให้ซะงั้น

 

กระต่ายมิน – “มองอะไรอ่ะ..เขินยังไงไม่รุ...”

 

“เดี๋ยวบอมไปแปรงฟันก่อนนะ เด๋วมา”

แล้วบอมก็หายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วออกมาอีกทีมินก็กินหมดแล้ว

 

“เจ้ากระต่ายเด๋วตอนเที่ยงๆไปหาหมอกันนะ แต่ตอนนี้บอมพาเจ้าต่ายไปล้างขาอีกข้างก่อนนะ ดำปี๋เลย”

แล้วบอมก็พาต่ายมินไปวางลงที่อ่างล้างมือเปิดน้ำให้แช่ขาเล็กน้อย แล้วก็เดินไปหาแชมพูสำหรับอาบน้ำ

 

มินหันหลังไปเจอกระจกเข้า พอส่องไปก็ต้องตกใจ

 

กระต่ายมิน – “.....กระต่ายที่ไหนเนี่ย...หรือเรากลายเป็นกระต่ายแล้ว.....”

 

(ไรเตอร์ - กระต่ายมินตื่นตูม)

 

กระต่ายมิน – “เราเป็นกระต่ายอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย...หรือว่าตอนนั้นที่สวนสาธารณะ ผู้ชายคนนั้น

หรือว่าเป็นเทวดา”

 

“ถูกต้องแล้วข้าเป็นเทวดา”

แล้วคนที่อยู่ในความคิดก็ปรากฏตัว อย่างกับกระโดดออกมาจากความคิดได้อย่างนั้นแหละ

 

“เป็นยังไงบ้าง ลีซองมิน ชีวิตการเป็นกระต่าย มีความสุขดีมั้ย”

อีทึกพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

“คุณเป็นใคร มาสาปผมทำไม”

มินถาม

 

“ข้าไม่ได้สาปนะ ข้าแค่ทำตามความปรารถนาของเจ้าเท่านั้นเอง ก็ฌจ้าเองไม่ใช่หรือที่อยากเป็นกระต่าย

ข้าก็ทำตามที่เจ้าต้องการแล้วไง”

ทึกพูดความจริงทุกอย่าง มินก็รู้ดี

 

“มันก็ใช่ แต่ผมไม่อยากเป็นจริงๆนี่หน่า งั้นสาปให้ผมเป็นเหมือนเดิมหน่อยซิ”

มินพูด

 

“เจ้ากระต่ายนี่ บอกว่าไม่ได้สาป แต่ข้าทำไม่ได้หรอก การใช้เวทมนต์มันก็มีกฎนะ ข้าเสกเจ้าอีกไม่ได้แล้วอ่ะ”

ทึกบอก

 

“อ้าว แล้วผมต้องเป็นกระต่ายตลอดไปงั้นหรอ”

มินอยากจะบ้า

 

“ไม่ใช่ๆ มนต์นี้จะเสื่อมในเวลา 7 วัน เจ้าก็แค่รอให้ครบ 7 วัน ทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม ไม่ต้องกลัว”

ทึกอธิบาย

 

“เฮ้อ ก็ได้ผมจะทนรอแล้วกัน แค่ 7 วันแน่นะครับ”

มินอ่อนใจ

 

“แน่นอน เจ้าก็ถือโอกาสลองใช้ชีวิตเป็นกระต่ายซะเลยซิ บางครั้งการเป็นกระต่ายอาจทำให้เจ้ารู้อะไรเพิ่มก็ได้นะ..”

แล้วเทวดาก็หายตัวไป

 

มินเลยต้องใช่ชีวิตเป็นกระต่ายต่อไป...ไม่เป็นไรหรอก อาทิตย์เดียวเอง....

 

สักพักบอมก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ

 

“รอนานมั้ยเจ้าต่าย บอมไปหาน้ำยาอาบน้ำมา นี่ไงเดี๋ยวบอมอาบน้ำให้นะ อย่าคิดหนีล่ะ”

แล้วบอมก็เริ่มละเลงแชมพูลงไปที่ขนนุ่มๆของเจ้ากระต่าย บอมฉงนเล็กน้อยที่ปกติกระต่ายจะไม่ชอบน้ำไม่ใช่หรอ

แต่ทำไมเจ้านี่ถึงยืนเฉยให้อาบ สงสัยจะชอบอาบน้ำ

การอาบน้ำให้กระต่ายอาจดูไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก็เล่นเอาบอมเหงื่อตกเลยทีเดียว

เพราะกว่าจะล้างฟองจนหมด กว่าจะเช็ด กว่าจะเป่าขนให้แห้ง ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย

 

“เหนื่อยนะเนี่ย เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ อาบนานใช่ย่อยเลยนะเจ้าต่าย”

บอมนั่งมองฝีมือตัวเอง ที่ตอนนี้ขนฟูฟ่องนั่นเกาหูตัวเองอยู่

 

มองหันไปมองนาฬิกาตอนนี้ก็ 11 โมงได้แล้ว ชักหิวแล้วซิ ไปหาอะไรกินดีกว่า

บอมอุ้มเจ้าต่ายลงมาชั้นล่าง แล้ววางไว้ตรงโซฟา แล้วเปิดทีวีทิ้งไว้ก่อนจะเดินเข้าครัวไปหาไรกิน

บอมเริ่มลงมือทำอาหารไปเรื่อยๆ จนเสร็จ

 

“หอมจริงๆเลย ไปนั่งกินข้าวกับเจ้าต่ายดีกว่า...เฮ๊ย...วางเจ้าต่ายไว้นี่หว่า หนีไปไหนหรือยังเนี่ย

โธ่ไอ้บอมทำไมแกเป็นคนอย่างนี้ว่ะ”

นึกได้ดังนั้น ก็รีบวิ่งกลับมาหาเจ้ากระต่าย แต่ปรากฏว่า

เจ้ากระต่ายยังนั่งอยู่ที่เดิม แถมเหมือนจะนั่งดูทีวีอยู่ด้วย โล่งอกไปทีนึกว่าหนีหายไปแล้ว

 

“เป็นเด็กดีมากเจ้าต่าย กินข้าวผัดมั้ยร้อนๆเลยนะ”

พูดชมเจ้ากระต่ายก่อนลูบหัวแล้ว มานั่งข้างๆ

 

กระต่ายมิน – “เค้าไม่ใช่เด็กนะ มาลูบหัวเค้าอยู่ได้.....”

 

บอมนั่งกินข้าว ดูทีวีไป แต่ก็ไม่ลืม แบ่งข้าวผัดให้เจ้าต่ายกิน

นั่งไปสักพักก็นึกได้...กระต่ายบ้านใครกินข้าวผัดว่ะ....

แต่พอหันมาอีกที ในจานใบเล็กก็ไม่มีข้าวเหลือแม้แต่เม็ดเดียว

(ไรเตอร์ - กระต่ายบ้านบอมนี่แหละกินข้าวผัด)

 

วันนี้ไม่ว่าบอมจะไปไหนก็จะอุ้มเจ้ากระตายไปด้วยเสมอ

เพราะเอาไปวางไว้ตรงไหนเจ้ากระต่ายก็จะอยู่ตรงนั้น....

 

จนเวลาล่วงไปถึงบ่าย 3 โมง

 

“ออกไปข้างนอกกันดีกว่า วันนี้จะมามั้ยนะ”

บอมพูดขึ้นมากับตัวเอง ก่อนอุ้มเจ้ากระต่ายใส่กรงเล็กๆออกมาด้วย

 

บอมพามินมาที่ร้าน “B-Bear”

ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมอยู่ แต่บอมก็ยังมาที่ร้านนี้ทุกวัน ซึ่งบอมมาทำไมไม่มีใครรู้หรอก

เพราะบอมเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับใคร แต่วันนี้บอมพาเพื่อนตัวน้อยมาด้วย

 

“สวัสดีครับ วันนี้พาน้องกระต่ายมาด้วยหรอครับ นี่ว๊อคโกแลตร้อนที่สั่งครับ”

เย่เดินเอาช๊อคโกแลตร้อนมาส่งถึงโต๊ะ

บอมส่งยิ้มให้แล้วเย่ก็เดินกลับไป สักพักก้มีแขกเข้าร้านมาอีก

 

“พี่เย่ครับ วันนี้ด๊องเอาช๊อคโกแลตกับสตรอเบอรี่นะครับ”

ลูกค้าประจำอีกคน เดินนำหน้าคนจ่ายเงิน(ฮยอก)เข้ามาภายในร้าน มาถึงก็สั่งเค้กทันที

ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นอะไรที่อยู่บนโต๊ะบอม

 

“อุ๊ย...ฮยอกนั่นน่ารักจังเลย”

ด๊องชี้เจ้ากระต่ายให้ฮยอกดู

 

“อ้าวบอม....วันนี้พาเพื่อนใหม่มาด้วยหรอ น่ารักดีนะ ถ้ามินเห็นต้องชอบแน่ๆ”

เจ้ากระต่ายอดที่จะปลื้มไม่ได้ที่ได้ยินฮยอกพูดถึงตน

 

“ขอด๊องจับมันหน่อยได้มั้ย”

ด๊องเดินไปที่โต๊ะบอมแล้วขอจับกระต่าย

 

“ได้ซิ....แต่ระวังนะมันเจ็บขาอยู่”

บอมบอกแล้วยิ้มรับกลับไป ด๊องค่อยๆเอามือลูบเจ้ากระต่ายเล่น

ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเด็กที่เจอของถูกใจ ฮยอกเดินกลับมาหลังจากไปจ่ายเงินและหยิบกล่องเค้กก็ชวนด๊องกลับบ้าน

 

“ด๊องกลับบ้านเถอะ เราไปนะบอม ไว้เจอกัน”

แล้วด๊องก็โบกมืออำลาเจ้ากระต่ายและบอมก่อนเดินกลับบ้าน

พอเดินมาได้สักพักด๊องก็หันมาถามฮยอก

 

“ฮยอกคนเมื่อกี้เค้าชื่อบอมหรอ”

ด๊องหันมาถาม

 

“อืม เค้าอยู่คณะเดียวกับฮยอกแต่คนละสาขาน่ะ ทำไมสนใจหรอ”

ฮยอกแกล้งด๊อง

 

“เปล่านะ แต่ด๊องรู้สึกคุ้นๆกับตัวฟูๆเมื่อกี้จังเลย”

 

“กระต่ายมันก็คล้ายกันหมดแหละ ด๊องไปเคยเห็นที่ไหนมามั้ง”

ฮยอกบอก

 

“คงใช่มั้ง”

 

....ถึงแม้เค้าจะว่าปลาทองความจำสั้น...แต่เจ้าปลาทองสัญชาตญาณดีนะจะบอกให้.....

...........................................................

 

กลับมาที่ร้าน ‘B-Baer’

 

มินที่เพิ่งเจอกับด๊อง หลังจากที่ด๊องกลับไปมินก็ร้สึกว่าด๊องเป็นคนน่ารัก ช่างดูเป็นคนไม่มีพิษไม่มีภัย

จริงๆก็เหมาะสมกันดีนะ...

 

“นายว่าสองคนนั่นน่ารัก หรือเปล่า”

บอมหันมาคุยกับกระต่าย โดยเจ้ากระต่ายนั่งมองหน้าเหมือนรู้เรื่อง

(ไรเตอร์ - ก็รู้เรื่องอ่ะดิ)

 

“ตอนแรกบอมคิดว่าฮยอกเป็นแฟนกันคนนั้นซะอีก แต่ไปๆมาๆ กับไม่ใช่ เราดีใจมากเลยนะ

ที่ฮยอกไม่ใช่แฟนของคนๆนั้น”

มินนั่นฟังแล้วก็งง คนๆนั้นเป็นใครอ่ะ?

 

“วันนี้ไม่มาหรอ”

บอมพูดลอยๆขึ้นมาในขณะที่สายตาทอดมองออกไปนอกร้านเหมือนมองหาใครอยู่

 

กระต่ายมิน – “มองหาใครอยู่หรอ...แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเรานี่หน่า”

 

..........................................................................

 

Day 3

 

มินยังคงใช้ชีวิตเป็นกระต่ายอีกวันเหมือนกระต่ายทั่วไป จะแปลกก็แค่เรื่องกินที่กินได้ทุกอย่างที่คนกิน

บอมเองก็เลี้ยงมินอย่างดี...จนมินคิดว่า...ถ้ากลับเป็นคนแล้วต้องอ้วนแน่ๆเลย.....

 

แล้วพอบ่าย 3 บอมก็พามินมาที่ร้านเดิมอีก   มินจึงนึกสนใจขึ้นมานั่งสังเกตบอม

ท่าทางของบอมเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่ มินเลยมองไปทางที่บอมมองบ้าง

ก็เห็นร้านรักษาสัตว์จึงคิดถึงเจ้ากระต่ายที่เค้าชอบไปยืนดู

 

…ตั้งแต่เป็นกระต่ายมาไม่ได้ไปหาเลยนะ….

 

“ไปกันเถอะเจ้าต่าย”

แล้วบอมก็อุ้มเจ้าต่ายออกไปที่ร้านรักษาสัตว์ฝั่งตรงข้าม

 

“อ้าว..มาทุกวันเลยนะครับ   แล้วนั่นกระต่ายตัวเมื่อวันก่อนใช่มั้ยมันเป็นยังไงบ้างล่ะ”

คนในร้านเดินออกมาพอดีจึงทักบอม

 

“สวัสดีครับ มันก็เหมือนจะไม่เป็นไรแล้วหล่ะครับ”

บอมตอบกลับไป

 

“พ่อหนุ่มนี่ยังมาทุกวัน แต่เด็กอีกคนที่หน้าขาวๆ น่ารักๆ ไม่มา 2 วันแล้วนะ ไม่รู้ว่าไปไหน

เจ้ากระต่ายพวกนี้คิดถึงแย่แล้ว”

บอมก็ได้แต่ยิ้มรับบางๆ

แต่สำหรับเจ้ากระต่ายมินแล้ว เค้ารู้สึกสงสัยขึ้นมา ....บอมก็ชอบมาที่ร้านนี้เหมือนกันหรอ...

....แล้วเด็กอีกคนใครล่ะ...

 

.......................................

To Be Continue..........

.......................................