(ไม่ใช่)คนแรกของหัวใจ...(ขอเป็น)คนสุดท้ายของชีวิต

หนีห่าว!!! สวัสดีท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกๆท่านนะคะ ขณะนี้ก็ได้ฤกษ์ปิดเรื่องนิยายแสนหวาน (อมขม) เรื่องนี้ซะที เป็นอย่างไรกันบ้าง ร้องไห้กันมั้ย ถ้าตอบว่าใช่โอ๊ตจะดีใจมากเลย ใครๆก็บอกว่า โอ๊ตซาดิสม์แต่โอ๊ตไม่ได้ซาดิสม์นะคะ แค่โรคจิตอ่อนๆ คือมันเป็นไปตามเนื้อหาของเรื่องน่ะค่ะ คงไม่ซึ้งถ้านางเอกไม่ตาย เห็นด้วยมั้ยคะ (เห็น...เห็นว่าแกบ้า)

รักทุกคนและขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตาม ขอบคุณพี่แพรวและพี่อัลลี่ที่ตามให้มาอัพ ตอนนี้เป็นโรคขี้เกียจ ขอบคุณจริงๆนะคะ ขอให้เศร้ากับการอ่านนะคะ บายค่า From: 99สตางค์

เพลง คำสาป - ปราโมทย์ ปาทาน

**เคยเป็นอย่างคนที่ไม่แคร์อะไรเท่าไร ใครคนไหนเข้ามาก็ไม่คิดมีใจ ยังไม่เคยคิดผูกพัน
จนมาเจอะเธอตั้งแต่เราเข้ามาใกล้กัน หมดใจฉันทั้งใจก็ไม่เหมือนเมื่อวานมีแต่เธอคนเดียว
แต่ความสุขเราไม่ยืนไม่ยาวเท่าไร คนบนฟ้าก็ไม่เป็นใจให้มาเจอและให้ต้องลา

นี่มันคงเป็นคำสาปฟ้าใช่ไหม เจอคนที่ดีเมื่อไหร่ ต้องเอา...เอาไปจากฉัน
ให้เวลาไม่นานเท่าไร ให้ได้รักแค่สายลมผ่าน แต่ที่แสนนาน คือความช้ำที่ไม่อาจจะลืม

มันคงจะดีถ้าหากเราไม่เคยพบเจอ ต่างไม่รู้ว่าใคร ไม่มีฉันและเธอ คงไม่เจอเรื่องปวดใจ
แต่คนบนฟ้าก็มาทำให้เจ็บหัวใจ จะให้รักทั้งทีกลับต้องมีเสียใจ ทำไมช่างทำกัน... **

เนื้อเพลงก็เศร้าแล้ว เหมาะกับคู่พระนางจริงๆ 99 สตางค์นั้นไม่เป็นใจ...ให้มาเจอและให้ต้องลา
โฮะๆ มีความสุข (โรคจิต-เสียงสาปแช่งมา แต่ฉันไม่แคร์ อิอิ)

m o n  c h a y a p a