[SF][BIGBANG] Hangover [TempG]

ข้อมูลเบื้องต้น

   

 

 

 

เนื้อเรื่อง

 Hangover

          วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เหล่าสมาชิกได้อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน มุมเอกเขนกของบ้านอบ่างห้องนั่งเล่นเลยกลายเป็นที่สิงสถิตชั่วคราวของสมาชิกและผู้จัดการ

          “แดซองอา~ นายช่วยไปหยิบมันฝรั่งให้พี่ทีสิ” หนึ่งในพี่ผู้จัดการตะโกนบอกแดซองที่กำลังจะก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่น ซึ่งเจ้าตัวก็เพียงแค่ยิ้มรับและเดินไปหยิบอย่างว่าง่าย...ซักพักก็เดินเดินกลับมาพร้อมกับมันฝรั่ง...เค้ก...และของกินอีกหลายๆอย่างที่เขาจะสมารถขนมาได้

          “อะนี่ครับพี่...พี่ท็อปพี่จะเอาเค้กรึป่าว” แดซองหันไปถามท็อปที่นอนยืดตัวยาวไปตามโซฟา และกำลังจะตอบคำถามก็มีเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจขัดขึ้นมาก่อน

          “ไม่ต้องให้กินแดซอง...นายต้องเป็นห่วงสุขภาพของพี่นายซิเกิดกินจนอ้วนมาละก็...” จียงทิ้งท้ายให้คิดต่อเองพร้อมทั้งเขม่นตาใส่ท็อปอย่างหมั่นไส้

“อ่า นั่นสินะครับ ถ้าพี่ท็อปอ้วนขึ้นมาจะเสียงานป่าวๆ” แดซองคล้อยตามซื่อๆ พร้อมกับชักจานเค้กออกมาในขณะที่ท็อปกำลังรับ ทำให้เขาหัวเสียไม่น้อย

“เจ้าเด็กติงต๊อง นายคิดว่าเค้กชิ้นเดียวจะทำให้ชั้นอ้วนได้หรือไง” ท็อปพูดหน่ายๆ แต่ตายังจับจ้องที่จานเค้ก

“แล้วนายคิดว่าพี่เค้าจะกินแค่ชิ้นเดียวหรือไง” จียงยังคงขัด

“อ่า นั่นซินะครับ เค้กนี่ออกจะอร่อยพี่ท็อปต้องไม่กินแค่ชิ้นเดียวแน่” แดซองคิดตามแล้วทำท่าว่าจะเอาเค้กไปกินเอง และทันทีที่เค้กกำลังจะเข้าปาก...

“ถ้านายกินมันละก็นายตายแน่!”

“T^T พี่ครับ”

สุดท้ายท็อปก็ได้กินเค้กสมใจแถมยังใจดีส่งมันเข้าปากจียงโดยที่เค้าไม่ได้ขออีกด้วย

“แค่คำสองคำมันไม่ทำให้นายอ้วนหรอก” จียงค้อนใส่ท็อปแล้วยังไม่ลืมที่จะหันไปถลึงตาใส่แดซองด้วยอีกคน

“ชั้นเป็นลีดเดอร์นะ นายต้องกลัวชั้นสิไปกลัวพี่เค้าทำไม” จียงบ่น

“ขอโทษครับพี่”

“เลิกทะเลากันก่อน มากินขนมกันดีกว่า มามะ” พี่ผู้จัดการของท็อป ‘บยองยัง’ เรียกหลังจากชมฉากทะเลาะกันอยู่นาน แล้วหันไปถามท็อปด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน

“ท็อป วันนั้นที่นายซื้อขนมมาเอาไปไว้ที่ไหนล่ะ” คำถามที่เล่นเอาคนได้ยินกุมขมับ เพราะงี้ไงถึงพากันอ้วน “แหม พวกนายอย่าทำหน้าอย่างงั้นกันสิ     เพราะท็อปซื้อของมากินนะสิ พี่เลยติด”

“ปกติคนเป็นผู้จัดการจะต้องเป็นฝ่ายปกป้องไม่ใช่เหรอครับ แต่ทำไมพี่โยนให้ผมอย่างนี้อ่ะ” ท็อปท้วงกึ่งงอนกึ่งขำ

“แหะๆ แล้วตกลงพี่จะไดกินหนมมั้ยเนี่ย”...ยังไม่วายถามหาขนม ท็อปเลยลุกขึ้นเพื่อจะไปหยิบแต่โดยดี

ท็อปกลับลงมาอีกครั้งพร้อมกับถุงขนมเต็มอ้อมแขน จนน้องๆต้องเข้าไปช่วยถือ

“พี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ยกะจะกินให้ท้องแตกตายเลยใช่มั้ย”

“เพราะพี่เห็นว่าวันนี้ทุกคนอยู่ด้วยกันหมดหรอกพี่ถึงซื้อมา...อย่าพูดมากน่าซึงริมานั่งกินดีกว่า”

“ผมนึกว่าพอมีวันหยุดแล้วพี่จะออกไปดื่มกับเพื่อนซะอีก” แทยังพูดพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

“อันนั้นก็ใช่แต่ถึงพี่ไม่หยุดพี่ก็ดื่มได้ แทยัง”

“พูดงี้แสดงว่าหลังเลิกงานพี่ก็แอบไปดื่มต่ออ่ะดิ” ซึงริจุดประเด็น

“เฮ้ยๆ ในฐานะที่พี่เป็นผู้จัดการของท็อปนะ ไม่มีประเด็นที่ว่าท็อปแอบไปแน่นอน” พี่บยองยังในฐานะผู้จัดการได้ฤกษ์เปิดตัว

“เพราะพี่ชวนกันไปดื่มกันต่อนะสิ ปกป้องกันอย่างงี้” ซึงริว่าแล้วหันไปฟ้องจียง “พี่จียงฮะดูพี่สองคนนี้สิ แอบหนีไปเที่ยวด้วยกันสองคน”

ผัวะ!

“ซึงริเด็กดี นายไม่รู้อะไรก็อย่างไปใส่ร้ายพี่เค้าสิ” แทยังตบผัวะที่หัวซึงริอย่างเอ็นดู(?)พร้อมกับแก้ต่างให้พี่ใหญ่ของวง

“ใช่อย่ามาใส่ร้ายชั้น มานั่งเงียบๆแล้วกินขนมดีกว่านะ - -+”

“เบียร์ด้วยได้มั้ย?” พวกพี่ผู้จัดการหันมาถามจียงอย่างมีความหวัง

จียงเม้มปาก สุดท้ายก็ตอบตกลงแต่มีข้อแม้...

“นิดเดียวนะฮะ” ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ชอบดื่มแต่เค้ากลัวว่าถ้าเผลอไปปล่อยไก่ต่อหน้าน้องๆต่างหาก

“เอิ๊ก!” เสียงเรอเอิ๊กขอบรรดาผู้จัดการทำให้ท็อปยิ้มขำ สอดสายตามองดู ‘ศพ’ รอบๆตัวที่นอนเรียงรายอยู่บนพื้น

ตอนนี้ทั้งวง(เหล้า)เหลือเพียงเค้าที่มีสติกับจียงที่‘ค่อนข้าง’มีสติ เขาเอื้อมมือหมายจะดึงแก้วในมือของอีกฝ่ายออก แต่โดนยื้อไว้โดยที่เจ้าตัวส่งเสียงร้องประท้วง

จียงหันมามองท็อปด้วยสายตาที่เยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เห็นสายตาแปลกๆของร่างสูง ด้วยความสงสัยเลยขยับตัวเข้าแล้วยกมือขึ้นไล้ไปตามเปลือกตาของอีกฝ่าย

ท็อปก็ยังมีความอดทนมากพอที่จะให้อีกไล้มือตามเปลือกตาของเขา แต่ดูเหมือนเค้าจะลืมอาการอย่างนึงที่ยังแก้ไม่หายของร่างบางที่จพกำเริบทุกทีที่เมาไปเสียแล้ว

“จ๊วบ!” ท็อปเบิกตากว้างเมื่อโดนขโมยจูบไม่รู้ตัว รีบจับตัวจียงแนบลงกับพื้นเมื่อร่างบางทำท่าจะโถมตัวเข้ามาจูบเค้าอีกรอบ

“ไหนว่าจะดื่มนิดเดียวไง” ท็อปพึมพำเอือมๆ นึกโมโหว่าตอนที่ดื่มอยู่ไม่ทันสังเกตว่าอีกฝ่านดื่มไปมากน้อยแค่ไหน

“อื้อ!~” จียงร้องอื้อไม่พอใจเมื่อถูกกดไว้แนบพื้น แล้ด้วความที่ท็อป‘กลัว’ว่าทุกคนจะตื่นด้วยเสียงดัง ปากที่ว่างอยู่จึงจัดการปิดปากอีกฝ่าย เสียงร้องไม่พอใจในตอนแรกจึงกลายเป็นเสียงครางแสนหวาน

จนกระทั่งจียงเริ่มขาดอากาศหายใจจึงทุบเขาเป็นการประท้วง แล้วดูเหมือนจะสร่างจากการเมาด้วย

“พี่!” จียงอุทานเสียงพร่า ท็อปยิ้มขำ

“พึ่งรู้วันน้เองว่าจูบก็เป็นยาแก้มาได้ด้วย”

จียงรีบผลักท็อปให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งรวบรวมสติ   

“เอาไง ไปต่อบนห้องมั้ย” ท็อปถามกึ่งแหย่ แต่ไม่ได้มองไปที่คนพูด สายตากวาดมองไปรอบๆแทน

“เฮ้ย!” เสียงร้องอย่างตกใจของจียงและของ....มีอีกงั้นเหรอ

ท็อปขำคิกออกมา แต่จียงทำหน้าบึ้งแล้วมองไปที่เหล่าคนที่เขาคิดว่าหลับแล้วแต่กลับลุกขึ้นมาร้องเฮ้ยกันหน้าสลอน แล้วเหมือนพึ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปจึงยิ้มแหยๆแล้วทำท่าจะลงไปนอนอีกรอบ...แต่จียงไม่ปล่อยให้ทำอย่างงั้น

“แกล้งหลับเหรอ”

“ปะ ป่าวนะ แบบว่ามัน..เอ่อ..สร่างอ่ะ”ตัวแทนในหมู่ผู้จัดการตอบ คนที่เหลือพร้อมกับลูกวงก็ยันตัวขึ้นมานั่ง

“ตอนไหน” จียงถามต่อ ออร่าสีดำเมแผ่ออกมาให้ใครขนลุกเล่น

“ตั้งแต่ตอนที่นายจูบท็อปไง...อุ๊บ!”

“หึหึ” ท็อปหัวเราะ นึกตอบข้สงสัยในใจว่าทุกคนคงจะวางแผนกันมาตั้งแต่ต้นเพราะอยากรู้ความสัมพันธ์ของเขากับจียง ซึ่งเรื่องนี้เค้าไม่เดิอดร้อนอยู่แล้ว แต่เค้าออกจะกรุ่นๆตอนพวกนี้ตื่นขึ้นมาขัดจังวะมากกว่า นอนดูไปเงียบๆก็ไม่ได้ - -*

“นายโกรธที่พวกเราขัดจังหวะนายหรือไง” แทยัง คนใจกล้าถามกระเซ้า(แบบไม่ดูอารมณ์)

“แท-ยัง -*-”

และแล้ว.....เรื่องก็จบด้วยประการฉะนี้

อีกนิดนึง...

          สุดท้ายก็จบลงที่ว่าจียงไล่กวดเพื่อนรักอย่างล้มลุกคลุกคลาน...ฝ่ายเดียว ด้วยความที่ตัวเองเมาเพราะดื่ม และเพื่อนแกล้งเมาเพราะไม่ดื่ม ดื่มไม่เป็น และซึงริกับแดซองที่ล้อเลียนท็อปเรื่องจูบที่ไม่สนใจอะไรเพราะนั่งก๊งกันต่อกับผู้จัดการ

ไม่ค้างใช่มั้ยคะ....หุหุหุ

เม้นกันเยอนะคะ

เริ่มแต่งเรื่องต่อไปไว้แล้วนิดนึง คริคริ

ไว้ว่างๆจะมาสปอบ แต่ต้องลุ้นก่อนว่าเรื่องนี้จะไปได้สวยรึป่าว

....หวังว่าจะได้เจอกันอีกเรื่องหน้าค่ะ...^^