คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันพูดจริงนะ ฉันกลัวจริงๆ
นิยายแนะนำ
เรื่อราวอนที่ไม่รู้ัันทั้สอน ้อมาอยู่ใน่วอีและอนาอันและันับารเปลี่ยนแปลโะาาอีและปัุบันที่ทำให้เิเรื่อราวลึลัับ้อน และไปมปริศนาภายใ้เื่อนไอเวลา
#ย้อนเวลา #อนา #แฟนาี #นิยายรั #สืบสวน #ลึลับ #วามรั #่าเวลา #หวาน #โรแมนิ
เมื่อเ้ามาถึห้อพั พลอยสวยรีบระโึ้นเียนอนอย่ารวเร็ว ่อยๆ พลิัวนอนหาย้อพัลมิเพานที่หมุนวนส่เสีย แอๆ ท่ามเสียลมหนาวที่พัระทบับยอไม้ออแอเล้าับเสียิ้หรี เรไร ร้อระมเ็แ่รอบๆบ้านรินฟ้าที่อยู่ในเสวนส้มโอ ึทำให้รอบๆ อาาบริเวปราศาารรบวนาผู้นและยานพาหนะบนท้อถนน ึ่บ้านหลันี้อยู่สุอยลึึ่เป็นทาันและมีเพียบ้านไม่ี่หลัที่มีนอาศัยอยู่ระแวนี้ วามเียบ่อัวึ้น้าๆ ประวบับเรื่อราวอเ้าอบ้านนเ่าที่สร้าเรื่อหลอนประสาทอยู่ไม่น้อย พลอยสวยไม่อา่มาหลับไ้ลเพราะในหัวสมอเ็มไป้วยเรื่อหลอหลอนที่เอ๋เล่า่อนที่ะึ้นห้อ หาเาายไปแล้วริ ้อเป็นวิาที่น่าลัวและเ็มไป้วยวามแ้น หรือหาเายัมีีวิอยู่เา็อาะเป็นผู้ายที่มีิไม่ปิ
“ันไม่อยาะินนาารหลอนหรอนะ แ่ันิไปแล้วสิ” พลอยสวยบ่มพึมพำับวามมื พยายาม่มาแ่ทว่า็ไม่สามารถบัับในเอไ้เลย ับปลายผ้าห่มไว้แน่น หลับาปี๋
แร...แร...
บาอย่าำลัย่าสามุมบนพื้นห้า้าๆ หล่อนยัลอามอไปมาอย่าร้อนรน ไ้แ่ิอยู่ในใลึๆ ว่าอให้เป็นสุนัหรือแมวหรืออะไร็ไ้ที่ใ่นหรือ....บาสิ่ที่ไร้ลมหายใ
ึผ้าห่มลุมโป ึป่านนี้ใระมาเินเล่นอยู่สนามห้าหน้าบ้าน ในเมื่อบ้านนี้มีเพียหล่อนและเอ๋ึ่หลับไปแล้ว และเพราะวามเียบประสมับเรื่อราวหลอนๆ ที่ทำให้ไ้ยินเสียฝีเท้าไ้ถนัหูยิ่ึ้น
"เ้าประุ่วยลู้วยเทอ อย่ามาเบียเบียนันเลยนะ" ยมือึ้นมาพนม นิมิภาพอันน่าสยสยออายนหน้าเละ ุ่มไป้วยเลือไหลนอท่วมร่าาย น้ำหนอสีเหลือสไหลเยิ้มหยยาวเป็นามทา ่อยๆ เินเ้ามาในบ้านอเธอ้าๆ โยใ้ร่าอันปรุโปร่ล่อลอยไปทั่ว วามพยาบาททำให้ินั้นพุ่รมาที่ประูห้ออเธออย่ารวเร็ว
ปั่! ปั้!เสียเาะประู พลอยสวยรีบลุึ้นนั่ เหลือามอไปรอบๆ ้วยวามหวาลัว พลายมือึ้นพนม
อยาะบ้าายหรือสลบไปเลยีไหมนี่เาบุึ้นถึบนบ้านนี้เลยหรือ
“พลอย!!!ันเอ” พลอยสวยลืมาโพล่ เหลียวลับไปมอามเสียเรีย แล้ว่อยๆ วิ่มาหยุประูหน้าห้อ สูหายใเ้าเ็มปอ ผลัมือทีุ่่มเหื่อมาพบายเพื่อนหมวยที่หอบหมอนผ้าห่มามมารบรัน
"อ้าว! เอ๋ มีอะไรหรือเปล่า"
“ันหนาวอ่ะ นอนนเียวแล้วนอนไม่หลับ ืนนี้นอน้วยนะ” สาวหมวยยี้า้วยวาม่วึม
“อ้อ ีเลย มานอน้วยันสิ” พลอยยิ้มรับใบหน้าีเผือ สาวหมวยาปรือเินมาวาหมอนและผ้าห่ม ล้มัวนอนลอย่า่ายาย แ่อย่าน้อยืนนี้็ทำให้พลอยไ้อุ่นใไ้ว่าเธอไม่้ออยู่เพียผู้เียว ับินนาารอันแสนหลอหลอนนั่นไปลอืน
……………
อีืนที่ยัปั่นประสาทับเรื่อราวสุหลอนที่ลอยวนอยู่ในสมอ พลอยสวยลืมาโผลในวามมื ึทีไรใ็้อลับมาิถึเรื่อสยสยออเ้าอบ้านรินฟ้าที่ทำให้ไม่สามารถ่มาหลับไ้เสียที เอ๋ม่อยหลับไปั้แ่หัว่ำ รับรู้ไ้าเสียรนที่ัสะท้านทะลุมายัห้อนอนอเธอ
สาวหวานนอนมอพระันทร์นวลผ่อลอยผ่านหน้า่าห้อ ่ำืนนี้ท้อฟ้าปลอโปร่ าวส่อประายระยิบระยับละลานาบนท้อฟ้าแสนว้าให่ อาาศเย็นปะทะับลมเอื่อยๆ พัระทบผ้าม่านลายลูไม้เนือยๆ วนเลิ้มสู่ห้วนิทรา
แร...แร...
เสียนั้น! ....ลืมาโพล่ ลอาไปมาผ่านวามหมือันหนาวเหน็บยาม่ำืน
ฝีเท้าเหยียบย่าบนผืนห้าใล้เ้ามาเรื่อยๆ ล้ายับืนแรที่เยไ้ยิน หล่อนพยายามไม่ิเลิไปไลอาะเป็นเอ๋ที่เินออสำรววามเรียบร้อย บริเวบ้าน แ่ะเป็นไปไ้อย่าไรเพราะเสียรนนั้นยัไม่หยุ แล้วเสียนั้นที่อยู่้านล่าะเป็นใรไปไ้นอา....
แร...แร....
นอนฟัเสียนั้น้วยใที่เ้นสั่นโรมราม นระทั่ารเลื่อนัวนั้นหยุอยู่บริเวหน้า่าห้อเธอพอี
โธ่! …อย่าิมาสิอาะเป็นเสียหมา แมว็เป็นไ้พลอยสวย
พลอยสวยยับยั้วามฟุ้่านให้หมไป แ่โไม่่วยเอาเสียเลยเมื่อระถาอไม้เล็บนอบหน้า่าถูแรลมปะทะับผ้าม่านสะบันลลไปาั้นสอ สาวร่าบาสะุ้ัวโหย ่อยๆ ันัวึ้น้าๆ เอื้อมมือไปเาะราวหน้า่า้วยใที่หวาหวั่น ่อนะ้มลมอผ่านวามมืลไปเบื้อล่าพบับเาำทมิฬร่าสูให่ที่เยึ้นับ้อเม็ วินาทีแห่วามื่นลัวทำให้ิอเธอหลุออาร่า วบุมร่าายไม่ไ้ ม่านายายว้า หายใถี่รัวอย่าไม่เป็นัหวะ
ผี! นี่มันผีแน่ๆ!!! พลอยสวยยมือึ้นปิปาที่สั่นสะท้าน้วยวามหวาลัวสุี
"อ๊าย!!! " หล่อนรีร้อราวับนเสียสิัลั่นบ้าน ะที่เอ๋วิ่ถลาเ้ามาเปิไฟทั่วบ้าน้วยวามใ เย่าเพื่อนสาวที่ยันัุู่้ัวสั่นสะท้าน
"พลอยเป็นอะไร!” เอ๋ถามเร็วปรื๋อ พลอยปิาี้มือไป้านล่าอย่าหวาระแว
"ผะ...ผะ...ผี มัน มันอยู่นู่น!” หล่อนยมือปิาแน่น นั่สั่นันอยู่บนที่นอน้วยวามหวาลัว สาวหมวยะเ้อลไปมอที่สนามห้าหน้าบ้าน ่อนะหันลับมามอเพื่อนสาวอีรั้
"ผีมันอยู่ไหนล่ะ ไม่เห็นะมี" เอ๋วาามอไปรอบๆ พบเพียแ่ระถาอไม้ที่แระายเป็นเสี่ยๆอยู่ที่พื้น
"เธอน่ะทำระถาอไม้ไปล่ะสิ เลยิว่าเป็นผี"เอ๋สันนิษาน พลอยสวยเยหน้าึ้นแ้่าทันที
"เปล่านะ ผีริๆ มัน้อมาทาห้อัน แล้วมัน็อยู่รนั้นน่ะ" ยมือึ้นี้ไปุๆ เิม เอ๋ทำหน้ายู่มอสลับับเบื้อล่า
"เธอะึ่หลับึ่ื่น พอไ้ยินเสียระถาไป็ฝันว่าไปเอผีหรือเปล่า” สาวหมวยยัไม่ปัใเื่อ พลอยสวยพยายามที่ะะอธิบายให้เพื่อนเื่อในสิ่ที่พูให้ไ้
"ันพูรินะ ันลัวริๆ นะเอ๋"
"เี๋ยวันะมานอนเป็นเพื่อนเธอเอ เธอะไ้ไม่ิมานะ” เอ๋ปลอบ พลอยยัแอบเหลือบามอลไปอย่าหวาระแว
"ันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่อริหรือฝัน แ่มันน่าลัวมา" สาวหวานห่อัวลีบ มือไม้สั่นไม่เ้าที่ สาวหมวยส่ายหน้า้าๆ เ้าไปับไหล่สาวร่าบา
“อย่าิมาสิ เี๋ยวันมานอนเป็นเพื่อนเธอเอ” เอ๋ปลอบโยนและอาสาะมานอน้วยอีืน พลอยสวยพยัหน้า รู้สึอุ่นใึ้นมาบ้าเมื่อะมีเพื่อนะนอน้วยในืนนี้
หลัาที่สาวหมวยหลับไปแล้ว ไฟทุวในบ้านถูับล แ่พลอยสวยลับยัิฟุ้่าน ถึเรื่อสยอวัที่เิเมื่อรู่ไม่หาย ่มาไม่ลเสียที หาิใว้าวุ่นเ่นนี้ไม่มีทาที่ะหลับสนิทไ้ทุืน มีทาเียวที่ะทำให้หม้อสสัยือเธอ้อพิสูน์วามริ
พลอยสวยย่าสามุมลมาห้อรับแั้นล่า วาามอไปรอบๆ ้วยวามระมัระวั สำรวไปทั่วทุบริเว ถึแม้ะมีเพียแสรำไรอพระันทร์ลอผ่าน่อประูและหน้า่ามาบ้าเล็น้อย นอหน้า่าลมพัแรนผ้าม่านปลิว ลมหนาวพัผ่านิ่ไม้ลู่ลมส่เสียหวีหวิวเป็นทอๆ
ความคิดเห็น