T Tรักเทอไม่เคยเปลี่ยน>*<

ข้อมูลเบื้องต้น

อ่านแล้วช่วยติชมด้วยคร๊าบ เพราะเป็นเรื่องแรกที่ผมแต่ง
ช่วยคอมเม้นด้วยคร๊าบบ^_____^

เนื้อเรื่อง

  เรื่องนี้เกิดขึ้นที่มหาลัยแห่งหนึ่ง มีผู้ชายสองคนชื่อปอนกับก๊อฟทั้งสองคนนี้เพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ไปไหนไปด้วยกันตลอด อยู่มาวันหนึงที่มหาลัย ตอนเช้าทั้งคู่ก็นั่งพูดคุยกันอยู่ธรรมดา อยู่อาจารย์มหาลัยก็เข้ามาในห้องแล้วบอกว่า"วันนี้ทุกคนจะได้รู้จักเพื่อนใหม่กัน ทำความรู้จักกันไว้นะ"พออาจารย์พูดจบ เทอก็เข้ามาพอดี เทอคนนี้ชื่อโฟน เทอสวยน่ารักมาก ถึงกับทำให้ก๊อฟตะลึงไปเลย มองตาไม่กระพิบอีกตางหาก ปอนหันหน้าไปเหนก๊อฟอ้าปากค้างอยู่ เลยแอบหัวเราะออกมานิดๆ แต่ก๊อฟได้ยิน ก๊อฟพูดว่า"เห้ย มึงหัวเราะไรวะ มึงดูผู้หญิงคนนี้เดะ แม่งโคตรสวยเลย น่ารักฉะมัด มึงว่ามะ"ปอนพูดว่า"อ่อ อืมๆๆ น่ารักดีวะ กูก็ว่างั้น"หลังจากนั้น โฟนก็ได้หาที่นั่ง แต่มีที่นั่งเหลืออยู่เพียงที่เดียว คือที่นั่งข้างก๊อฟ เทอจรึงไปนั่งที่ที่นั้น แล้วหันมามองหน้าก๊อฟ แล้วยิ้มให้ ตอนนั้นก๊อฟรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ปอนเห็น จึงตบหัวก๊อฟไปทีหนึง แล้วพูดว่า "เห้ยมึง กูรู้น๊ะมึงคิดไร ฮ่าๆๆๆ"ก๊อฟไม่ได้พูดอะไร นอนลงฟุ๊บกับโทนที หลังจากนั้น ตอนเที่ยง ก๊อฟได้สะกิดโฟนแล้วพูดแบบเขิลๆว่า "เทอๆ เที่ยงนี้มีนัดยังคับ ไปกินข้าวกับผมป่ะคับ"ถามไปแบบขำๆ ไม่ได้ก็ไม่เปนไร โฟนพูดว่า"อ๋อ ก็ได้จ้า ไม่ได้มีนัดกับคัยอยู่แล้ว ชอบของฟรีด้วยๆๆ อิอิ"ตอนนั้นก๊อฟรู้สึกเหมือนถูกหวยเลยก็ว่าได้ โฟนขอไปห้องน้ำแปบ ก๊อฟจึงรอในห้อง ปอนถามก๊อฟว่า"เห้ยมึง จะไปกินข้าวกับกูยังว๊ะ "ก๊อฟตอบไว"เห้ย คงไม่ได้ว่ะ วันนี้กูมีนัดแร้นๆๆ กับโฟนโว้ยย สุดยอดๆๆๆ ฮ่าๆๆ"ปอนจึงตอบไปว่า"เออๆ มึงไปกันสองคนเหอะ"โฟนเข้ามาพอดี ก๊อฟจึงรีบพาโฟนไปกินข้าวทันที ไม่รีรอ ทิ้งให้ปอนต้องกินข้าวคนเดียว ตอนที่ปอนกำลังกินข้าวนั้น ก็คิดในใจว่า พวกเค้าคงมีธุระกัน ก๊อฟคงกินข้าวกับเราไม่ได้ ไม่เปนไรๆๆ กินคนเดียวไม่เห็นแปลก พอหมดเวลาพัก ปอนก็นั่งรอก๊อฟอยู่ในห้อง  กะจะชวนก๊อฟไปดูหนังคืนนี้แทน ก๊อฟหับโฟนเข้ามาพอดี ปอนเลยถามก๊อฟว่า "เปนงัยมึง ไปซะนาน"ก๊อฟจึงตอบไปว่า"โหยมึง กูแม่งโคตรดีจัยเลย แดกข้าวไม่ลง ฮ่าๆๆๆ มัวแต่นั่งดูหน้าเค้า เออ เดี่ยวคืนนี้กูนัดเค้าไปดูหนังอีกด้วยมึง เปนไงๆๆ อิอิ"ปอนแอบเสียดายนิดๆ เพราะกะจะชวนก๊อฟไปดูหนังพอดี แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ตอบไปแค่ว่า "อ่านะ เห้ย กูเรียนแร้นๆๆ เหอๆ"ก๊อฟพูดว่า "โห่ไอ้นี่ อิจฉากูก็บอกมาเหอะมึง ฮ่าๆๆ"จากนั้น พอถึงเวลาเลิกเรียน(บ่ายสอง) ปอนก็ไม่รู้จะทำอะไรก็ไปเตะบอลอัดกับกำแพงเตะไปเตะมา เตะจนกำแพงเปนรอยกลมๆเต็มไปหมด ก๊อฟมาเหนพอดี เลยถามปอนว่า"เห้ย มึงเปนอะไรมากป่ะว๊ะ แค่ชอบหญิงคนเดียวกับกูแค่นี้ทำเป็นโกรธๆๆ โห่ๆ ไม่เอาน่ะมึง เดี่ยวมึงก้หาได้เองอ่ะ มึงหน้าตาออกจะดี เลิกเตะได้แล้วๆๆ"ปอนก็หยุดเตะ แล้วเดินไปกดื่มน้ำ แล้วก็เดินหนีก๊อฟไป ตอนนั้นปอนรู้สึกเหมือนอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากพูดกับก๊อฟ ตอนนั้น ก๊อฟไม่ได้รู้สึกอะไร แค่คิดว่า มันชอบหญิงคนเดียวกับกูเม่งโกรธถึงขนาดนี้เลยหรอ แปลกว่ะ ไม่เคยเปน
ช่างเม่งเหอะ เดี่ยวก็หายเอง เห้ย ได้เวลาดูหนังแล้วนิหว่า ไปดีกว่าๆ หลังจากนั้น ปอนไม่รู้จะไปไหนดี เลยไปดูหนังคนเดียว พอหนังจบ ปอนก็เดินกลับหอพักทันที แล้วกระโดด ขึ้นเตียง แล้วเหลือบไปเห็น ภาพของตัวเองกับก๊อฟ กอดคอกัน ปอนมองภาพนั้นอยู่นาน แต่แล้ว น้ำตาของปอนก้อได้ไหลออกมา อย่างไม่รู้ตัว แล้วพูดเบาๆกับภาพว่า "ก๊อฟ นายรู้บ้างไหม เราชอบนายมากนะ รู้บ้างป่าว"หลังจากนั้น ปอนก็ได้แต่นอนกอดรูปนั้นตลอดทั้งคืน น้ำก็ไม่ยอมอาบ ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน เพราะไม่มีคนกินด้วย เพราะตั้งแต่เด็ก ปอนไม่เคยมีเพื่อนคนไหนเลย ถึงจะมีก็มีแต่พวกชอบแกล้ง ก็มีแต่ก๊อฟเท่านั้น ที่ดีกับปอนมาตลอด พอตื่นขึ้นมา ปอนก็อาบน้ำแต่งตัวไป มหาลัยตามปกติ แต่ปอนไม่เหนก๊อฟ กับโฟนมามหาลัยเลยทั้งคู่ แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ได้แต่คิดว่า เค้าคงไปมีความสุขกัน เราจะไปมีความคัญอะไรล่ะ ก็ได้แต่น้อยใจ แล้วก็นั่งเรียนต่อไป พอวันเดือนผ่านไปเรื่อยๆ ก๊อฟกับโฟนก็เริ่ม ไม่ค่อยมามหาลัยอีกเลย ถึงจะมา ก็มานั่งจีบกัน ไม่ได้เรียนอะไร บางวันก๊อผไม่ได้คุยกับปอนเลยด้วยซ้ำ
พอผ่านไป3เดือน 4เดือน ก๊อฟก็ไม่ได้คุยกับปอนอีกเลย พอมาอยู่วันหนึ่ง ก๊อฟเข้ามาในห้องแล้วทำสีหน้าแปลกๆ
เหมือนอารมณ์เสียเรื่องอะไรบางอย่าง พอถึงตอนพัก ก๊อฟก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที ไม่รู้ไปทำอะไรของเค้า ปอนเหลือบไปเหนโฟน น้ำตาคลอเบ้าอยู่ ตาบอมด้วย เหมือนร้องให้มาเยอะ ปอนเลยเค้าไปถามโฟนว่า "เทอ เปนอะไรอะ เหมือนจะร้องไห้ มีอะไรเล่าให้ฟังได้นะ เราไม่บอกใคร"โฟนไม่ได้พูดอะไร รีบย้ายที่นั่งไปนั่งใกล้ปอน แล้วกอดกับซบที่อกของปอนทันที แล้วร้องให้ออกมา เหมือนกับทนไม่ไหวอีกแล้ว แล้วพูดออกมาทั้งๆทีร้องให้ว่า"ได้ยินแล้วอย่าไปบอกใครนะ เราก็บมันไว้ไม่ไหวแล้ว ขอระบายทีเหอะ  ปอน.................เราท้องกับก๊อฟ เพื่อนของนาย"ปอนถึงกับตกใจขึ้นมาทันที แต่ก็ยังคิดว่า จะเป็นไปได้หรอ ก๊อฟไม่มีทางทำเรื่องอย่างนี้แน่ๆๆ 
แต่ไม่ทันไรก๊อฟก็ได้เดินเข้ามาในห้อง แล้วเหนทั้งคู่กำลังกอดกันอยู่พอดี ปอนไม่รู้จะทำตัวอย่างไร ได้แต่ตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่บอกว่า"เห้ยก๊อฟๆๆ ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดๆๆๆ กูไม่ได้จะแย้งแฟนมึง"ก๊อฟไม่พูดอะไร วิ่งเข้าไปหาปอน ชกหน้าปอนทันที แล้วซ้อมปอนในห้องเรียนทันที ทั้งเตะ ทั้งต๋อย จนปอนเลือดออก โฟนเลยกระชากเสื้อ ก๊อฟแล้วตบหน้าก๊อฟแล้วพูดว่า"ก๊อฟ ทำไมเปนคนอย่างนี้อะ ไอ้นาจตัวเมีย!!"แล้วก็เดินออกจากห้องไป ก๊อฟไม่รู้จะทำอะไรต่อ จึงรีบวิ่งตามโฟน ปอนลุกขึ้นช้าๆ แล้วไปห้องพยาบาล แล้วก็กลับมาเรียนต่อ ปอนได้แต่นั่งเสียใจอยู่ แต่พยายามไม่แสดงออกมา ปอนนั่งซึมอยู่จนถึง สองทุ่ม ปอนได้ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องเรียนช้าๆๆ เดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆๆ เดินไปเดินมา ปอนก็ได้เดินมาถึงดาดฟ้าของมหาลัย แล้วหยุดเดิน ยืนอยู่สักพักปอนก็ได้หยิบรูปของก๊อฟออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วก็มองรูปก๊อฟ แล้วก็ร้องไห้ออกมา แล้วก็ตะโกนออกมาดังๆว่า ก๊อฟ ก๊อฟอยู่ที่ไหน เราคิดถึงนาย ได้ยินไหม เราคิดถึงนายมากนะะะะะแล้วก็ขุกเข่าลง ร้องให้ถือรูปอยู่สักพัก อยู่ ฝนก็ตกลงมา หนักขึ้นเรื่อยๆๆ ลมพัดแรง เลยทำให้รูปที่ปอนถืออยู่หลุดจากมือ หล่นไปด้านล่างของมหาลัย ปอนรีบก้มไปดู แต่รูปก็ได้หายไปแล้ว ทำไงได้ ด้านล่างของมหาลัย มีเสาแหลมอยู่ ยาว10ฟุต ปอนยืนขึ้น อ้าแขนทั้งสองข้างออก จากนั้น ปอนหลับตาแล้วพูดออกมาว่า ก๊อฟ เรารักนายนะ หลังจากนั้น ปอนก็ได้กระโดดหล่นจากดาดฟ้าทันที ร่างของปอน ได้หล่นลงไป เสียบกับเสาเหล็กทันที ทะลุถึงข้างหลังทันที     ร่างของปอนนั้น เลือกโชกไปทั้งตัว ตายอย่าอนาจ พอรุ่งเช้า นักศึกทุกตกใจกันมาก เมื่อเหนร่างของปอน ถูกเสียบอยู่บนเสา อาจารย์ไม่รีรอ รีบโทรแจ้งตำรวจทันที ในวันนั้น ก๊อฟพอดีไม่มามหาลัยพอดี เพราขี้เกียดเรียน แถมยังเคลียดเรื่องที่โฟนท้องอยู่ด้วย กลัวว่าคนอื่นจะรู้ สองสามอาทิดต่อมา ข่าวคราวก็หายไป เรื่องที่ปอนฆ่าตัวตาย แต่ก๊อฟไม่รู้ ข่าว เลยไม่ได้รู้สึกอะไร พอผ่านไปหลายวัน ก๊อฟสักเกตเหนว่า ปอนไม่มามหาลัยหลายวันแล้ว โฟนก็ไม่รู้ไปไหนของเขา ตัวเองจึงนั่งเรียนไม่ได้พูดกับใคร พอผ่านไปหลายเดือน ก๊อผเริ่มรู้สึกเหงาซะแล้ว ได้แต่คิดถึงโฟน ไม่รู้จะเปนไรไปรึป่าว ก็เลยลองตามหา เลยได้รู้ว่า โฟนได้ผูกคอตายที่ห้องเช่าไปแล้ว เทอแท้งลูกไปเมื่อสองสามวันก่อน ก๊อฟได้ช๊อก แล้วได้แต่กลัว เลยได้รีบกลับไปที่หอพัก นั่งอยู่บนเตียง กระวนกระวาย กลัวแต่ผีทั้งคืน ในตอนนั้น ตี2พอดี ก๊อฟปวดฉี่เลยไปเข้าห้องน้ำ พอเสร็จเรียบร้อย ไฟห้องน้ำก็ดับ ก๊อฟกลัวเลยจะออกไป แต่ออกไม่ได้ เพราะประตูถูกล๊อค จะออกก็ออกไม่ได้ พยายามจะพังประตูออกไป 
แต่ก๊อฟได้ยินเสียงอะไร เหมือนกับคนร้องไห้ เสียงนั้นดังขึ้นเรี่อยๆๆ ก๊อฟจึงตะโกนออกมา "อย่าๆๆ กูกลัวแล้ว โฟน ก๊อฟขอโทด ๆๆ"หลังจากนั้น เสียงร้องไห้กลับกลายเป็นเสียงกรี้ด แล้วไฟก็เปิดขึ้นมา ก๊อฟเริ่มดีใจขึ้นมา คิดว่าโฟนคงให้อภัยแล้ว แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด อยู่ ที่โถ่ส้วมก็ได้ปรากฏ ร่างของโฟน โฟนกำลังร้องกรี้ด เพราะเหมือนมีอะไรพยายามออกมาจาท้องของเทอ เทอกรี้ดดังมาก จนมันก็ได้ออกมาจากท้องเทอ มันคือลูกของเทอกับก๊อฟนั่นเอง ก๊อฟได้แตต่ตกใจอย่างแรง ตัวชาไปทั้งตัว ลูกของพวกเขานั้น กำลังคลานมาหาก๊อฟเรื่อยๆ แล้วพูดว่า "พ่อจ๋า พ่อจ๋า"ก๊อฟกลัวจนร้องไห้ออกมา ไม่รุ้จะทำอย่างไร เลยได้เตะลูกของเขาไปทีนึง ลูกของเขากลิ้งไป ชนกับอ่างอาบน้ำ ลูกก็เลยร้องไห้ออกมาเสียงดัง โฟนเลยวิ่งมาตรงที่ก๊อฟนั่งอยู่ แล้วบีบคอก๊อฟ แล้วบอกก๊อฟว่า "มึงทำอะไรลูกกู มึงจำได้ไหม มึงทำอะไรกับกูบ้าง วันนี้มึงตายซะเหอะ"ก๊อฟสู้แรงโฟนไม่ไหว สู้ไม่ได้ โดนบีบคออยู่อย่างนั้น แต่ก็มีเสียงเสียงนึงออกมา  "มึงทำอะไรแฟนกู!!!!" หลังจากนั้นโฟนก็หยุดบีบ แล้วจู่ๆๆ โฟนก็ถูกพลักไปที่กำแพงโฟนร้องกรี้ดออกมา แล้วจับที่อวัยวะ....ดูเหมือนจะเจ็บมาก ร้องกรี้ดดังขึ้นๆๆๆ เลือดออกมาไหลเต็มห้องน้ำ หลังจากนั้น ก๊อฟก็ตื่นขึ้นมา ก๊อฟรู้สึกตกใจมาก แต่ก็รู้สึกดี ที่มันเป็นได้แค่ฝัน ก๊อฟคุมคมับตัวเองแล้วคิดไปคิดมา ได้แต่สงสัยว่า เสียงที่ได้ยินทีหลังนั้นเป็นเสียงของใคร รู้สึกคุ้นๆๆ คิดไปคิดมา กลิ้งไปกลิ้งมาก็เหลือบไปเห็นรูปถ่ายที่ตัวเองกับปอน กำลังกอดคอกัน ก๊อฟจึงได้หยิบรูปนั้นมาดู ไปไปมามา ก็เริ่มรู้สึกคิดถึง เลยโทรหาปอน แต่โทรไม่ติด ซะทีเลยสงสัยว่าปอน คงโกรธที่ตนเคยชกไป เลยฝากข้อความไว้"เห้ยมึง กูขอโทดที่เคยชกมึงนะ เห้ยออกมาหากูหน่อยดิมึง กูอยากเจอมึงอ่ะ แค่นี้นะ โทรกลับหากูด้วย บาย"ฝากไปหลายครั้ง แต่ปอนก็ไม่เคยโทรกลับเลย ก๊อฟจึงสงสัย ไปมหาลัยก็ไม่เจอ เลยลองถามเพื่อนในห้อง ว่าเคยเห็นคนชื่อปอนไหม ทุกคนที่ก๊อฟถาม ก็มองกีอฟแปลกๆ แล้วก็เดินหนีกันทุกคน พอเลิกเรียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยไปถามอาจารย์ที่สอนในห้องว่า"อาจารย์คับ จำคนที่ชื่อนาย ปรเมฆ(ชื่อจริง)บ้างป่าวคับ เขาหายไปไหนหรอคับ หรือเขาย้ายมหาลัยหรอคับ"อาจารย์ตกใจมาก ที่ก๊อฟเอ่ยชื่อนี้ เลยตอบไปว่า"ไม่รู้จิงๆหรอ ว่านักศึกษาคนนี้เขาทำไมไม่มา"ก๊อฟเลยพยักหน้า อาจารย์จึงตอบไปว่า"เทอไม่รู้หรอ ว่านักศึกษาคนนี้น่ะ เขาตายไปแล้ว!! เขาโดดลงมาจากตึก แล้วเสาเกล็กก็ได้เสียบบนหลังของเขา เลือดอาบเลย" ก๊อฟตกใจมาก เดินถอยหลังมา แล้วได้แต่บอกว่า"ไม่จิง ไม่จิง ปอนยังไม่ตาย ปอนยังไม่ตาย"อาจารย์เลยให้หนังสือพิมพ์กับที่อยู่ที่ฝังศพกับก๊อฟไป ก๊อฟตกใจ รีบพังประตูออกไป แล้ววิ่งไปเรื่อยๆ ได้แต่พูดออกมาว่า ไม่จิง ไม่จิง ไม่จิง นายต้องไม่ตายนะ วิ่งไปเรื่อยๆ จนไปถึงที่ที่หนึ่ง มันคือซอยแห่งหนึ่ง ก๊อฟก็เดินไปแถวนั้น แล้วนึกขึ้นได้ว่า ที่นี่มันเป็นที่ที่ก๊อฟเจอปอนเปนครั้งแรก ตอนมอ1ก๊อฟได้เดินมาแถวนี้ แล้วก็มาเจอปอน ปอนกำลังถูกซ้อมอยู่ ถูกพวกเพื่อนๆรุกเตะต๋อยเพราะไม่ยอมให้เงิน ก๊อฟเลยรีบเข้าไปช่วย แต่โดนลูกหลงไปด้วย ทั้งปอนทั้งก๊อฟ โดนต๋อยโดนซ้อมไปเรื่อยๆๆ จนพวกมันเบื่อ ก็เลยวิ่งหนีไป ก๊อฟโดนไม่เท่าไร แต่ปอนโดนซะหมอไม่รับเย็บเลย ก๊อฟเลยถามไปว่า"นายๆ นายเจ็บป่าว เปนงัยบ้าง"ปอนเลยเงยหน้าขึ้นแล้วตอบไปว่า"ไม่เปนไรคับ พอไหวๆ ผมโดนบ๋อยแล้ว เหอๆ งั้นเดี่ยวผมกลับบ้านก่อนนะคับ โอ้ยยยยย!!"ก๊อฟเลยแอบยิ้มแล้วตอบไปว่า"โห สภาพนี้ยังอวดเก่งอยู่ มามา เดี่ยวผมพาไปส่งบ้านนะ ไปไป"ก๊อฟนึกถึงภาพในตอนนั้นแล้วขุกเข่าลง แล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด แล้วตะโกนออกมา"ปอน เราขอโทด หือ"ร้องไปซักพัก ก็มีคนเดินมา แล้วบอกกับก๊อฟว่า"เราไม่เคยโกรธนาย จะขอโทดทำไมล่ะ หึหึ"ก๊อฟหยุดร้อง แล้วกำลังจะลุกขึ้นมาด่าคนคนนั้น แต่ก๊อฟก็ได้ตกใจอย่างมาก เพราะหน้าที่ก๊อฟเห็นคนคนนั้นคือ        ปอนนั่นเอง ปอนยิ้มให้ก๊อฟ ก๊อฟไม่พูดอะไร ก๊อฟรีบกอดปอนทันที ก๊อฟพูดว่า"ปอน เราขอโทด เราขอโทด ก๊อฟไม่รู้ว่าที่ผ่านมาก๊อฟทำไมทำตัวเลวขนาดนั้น ปอนไม่เปนอะไรนะ หายไปไหนมา โทรไปหาก็ไม่รับ มีแต่คนเข้าใจผิดว่าปอนตายไปแล้วทั้งนั้นเลย"ปอนได้เอาตัวออกมาจากตัวก๊อฟ จู่ๆ น้ำตาของปอน ก็ออกมา ไหลออกมาเรื่อยๆ จนกลายเปนสีเลือด ก๊อฟเอามือปาดเลือดที่ไหลออกมาจากตาของปอน แล้วบอกว่า"ปอน ทำไม่ร้องไห้อ่ะ ทำไมมันออกมาเป็นเลือก!!!!"ปอนตอบไปว่า"ทุกคนไม่ได้เข้าใจผิด นายตางหาก ที่เข้าใจผิด เราฆ่าตัวตายในวันที่นายซ้อมเราไง จำไม่ได้หรอ ในวันนั้น เราเสียใจมาก เราไม่ได้คุยกับนายมานานมาก        นายรู้บ้างมั้ย เราคิดถึงนายมากแค่ไหน ความรู้สึกที่คนที่เรารักมาก เขากลับทิ้งเราไป ทั้งๆที่เราไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจเขาเปนยังงัย (ซิกๆ) แต่เราก็ได้แต่โทดตัวเอง ทำไมเราต้องชอบนายด้วย ทำไม ทำไม ทำไมนายต้องมาทำดีกับเรา ทำไมในวันที่เราโดนซ้อมตอนนั้น นายต้องมาช่วยเราด้วย ทำไม ทำไมทุกทีเวลาที่เราเหงาเราต้องคิดถึงแต่นาย ในหัวเราก็มีแต่ภาพในเต็มไปหมด ห๊ะ ทำไม ทำไม"ก๊อฟไม่ได้พูดอะไรรีบจูบปอนทันที ก๊อฟทั้งกอดทั้งจูบปอน ปอนดึงตัวออกมา มองตาก๊อฟ แล้วจูบก๊อฟอีกที ก๊อฟได้ดึงตัวออกมา บอกกับปอนว่า"ปอน ผมรักคุณนะ" หลังจากนั้น ปอนก็ได้เดินหนีจากก๊อฟไป ก๊อฟได้แต่พูดว่า"ปอน ปอน ปอนจะไปไหน ปอนนนนน"แต่ก๊อฟวิ่งไม่ทัน ก็เลยลองไปที่ที่ฝังศพของปอนดู พอไปถึง ไปเห็นป้ายหลุมศพ ใช้มือลูบที่ป้ายหลุมศพ หลังจากนั้น ก๊อฟก็ได้หยิบมีดที่พกเอาไว้ตลอดเวลาออกมา แล้วก็กรีดที่ข้อมือของตัวเอง แล้วใช้ลืมหายใจที่มีอยู่ ใช้เลือดของตัวเอง เขียนคำว่า "ก๊อฟรักปอน แล้วจะรักปอนตลอดไปนะ"จนสุดท้าย ก๊อฟก็ทนไม่ไหว ก๊อฟได้สิ้นใจตาย แต่ก๊อฟก็เต็มใจที่จะตายที่หลุมศพของคนที่ตัวเองทั้งเคยช่วยเหลือ เคยทำร้าย แล้วเคย  รัก หลังจากนั้น ทั้งสองคนนี้ ก็ได้แต่แร่ร่อนไปเรื่อยๆ ทั้งสองคนนี้ ไม่ยอมไปผุดไปเกิด แม้บาปจะหมดแล้ว แต่ทั้งสองคนนี้ก็จะไม่มีวันหมดรักซึ่งกันและกัน ตลอดไป
ThE EnD จบแล้วคร๊าบ หุหุ ช่วยติชมด้วยคับผม นี่เปนเรื่องแรกของผม