[Fic B.A.P] DAELO BANGCHAN JAEUP UPLO DAEUP DAEJAE etc.

ลำดับตอนที่ #7 :  [SF-DAELO] Take it! หัวใจของผม รับมันไปเถอะนะครับ! (3) 

"อื้อ.... เช้าแล้วเหรอ? =___=? ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อจัง" แล้วเมื่อคืน? ความฝันเหรอ?
 

พรึ่บ.....
 

ผมต้องลุกขึ้นมานั่ง แล้วกุมหัวตัวเองขนาดหนัก ก็มันมึนไปหมดเลยนี่.... เมื่อวานคงเหนื่อยกันมาเยอะสินะ ถึงได้ล้าแบบนี้ เอ่อ.... แล้วจุนฮงไปไหนล่ะ!
 

ผมหันไปกวาดสายตามองไปรอบๆตัว ก็พบว่ามันเป็นสนามเด็กเล่น สายตาผมไปสะดุดที่ชิงช้าเก่าๆที่แกว่งไกวไปมา ข้างบนนั้นก็มีคนนั่งอยู่ด้วย ผมลุกเดินไปหาเจ้าตัว พร้อมอ้อมไปข้างหลัง แล้วพลักชิงช้าเบาๆ
 

"^___^) นานแล้วเนอะ ที่ไม่ได้เล่นกันแบบนี้" จุนฮงพูดพลางหัวเราะเบาๆ
 

"อือ.....นายใช่ไหมนะ? จุนฮง... นายคือไอ้เด็กเปรตคนนั้น.... ใช่ไหม?" ผมหลับตาครุ่นคิดถึงใบหน้าตอนเด็กๆของเขา แล้วในสมองก็เหมือนมีอะไรบางอย่างฉายขึ้นมา เขานี่เอง เด็กคนนั้น....
 

"ทำไมจะไม่ใช่ล่ะฮะ.... ผ...ผมขอโทษนะ วันนั้น...." จุนฮงพูดด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะสะอื้นอีกแล้ว
 

"ช่างมันเถอะ.... รู้ป้ะ ฉันน่ะ..." ผมเปลี่ยนจากยืนไกวชิงช้าให้เขา แล้วมาหย่อนตัวลงตรงชิงช้าสีเขียวข้างๆ ผมจำได้เลยนะว่า ชิงช้าที่ผมนั่งบ่อยๆมันก็ตัวนี้นี่นา แตกต่างก็แค่ วันเวลาที่ผ่านไป ทำให้สภาพมันเปลี่ยนไปหน่อย สนิมที่เกาะกรัง สีเขียวสดใสที่จางไปมาก ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่าตอนนี้แล้วสินะ.... ฉันภาวนาให้นายยกมันให้ฉันเถอะ หัวใจของนายนะ
 

"ผมมีอะไรจะบอก......." อยู่ๆจุนฮงก็พูดแทรกขึ้นมาทำเอาผมหลบตาลงมองพื้น ตอนนี้เลยเหรอ?
 

"อ....อะไรเหรอ? ( . .)" ผมตอบกลับไปแบบ ตอนนี้มันทำตัวไม่ถูกแล้ว ใจเต้นแรงเป็นบ้าเลย!
 

"ฮยอง.... ยังไม่ได้คืนเงินผมเลย (- - ) ตอนนั้นฮยองยืมเงินผมไปซื้อขนมตั้งหลายวอน"
 

อึ้ก.... จุกสิ! โธ่เว้ย..... ไอ้เราก็คิดว่า!
 

"นายก็วอนซะแล้ว ไม่คืนหรอก นายน่ะปล่อยฉันรออยู่ตรงนี้ตั้งกี่ปี พอฉันไม่เห็นวี่แววว่านายจะกลับมา ฉันก็เลยย้ายไปอยู่ในโซลเพื่อหางานทำ...."
 

"เฮ้.... ผมกลับมาที่นี่นะ! วันนั้นไง วันที่เราเจอกันครั้งแรกสุดเลยน่ะ วันที่ 20 มีนาคม ผมกลับมาวันที่ 20 มีนาคมปีก่อน" จุนฮงพูดพลางหันหน้ามามองผม
 

"เฮ้ย.... ถามจริง วันนั้นน่ะ ฉันย้ายข้าวของไปอยู่โซลนะ"
 

"ฮ่าๆๆ~ ^^ พลาดกันนิดเดียวเอง...." จุนฮงหลุดขำออกมา พร้อมส่ายหน้าเบาๆ
 

"กลัวไรล่ะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง! ยังจะมามองหน้า ไปไกวชิงช้าให้ฉันเลย..." ผมตัดบทโดยการไล่เจ้าเด็กนี่ให้ไกวชิงช้าให้ เฮอะ....หายไปนานขนาดนี้ ผมต้องไกวเองอยู่คนเดียวตั้งนาน นายต้องชดใช้ ^^
 

"ครับ.... เอ๊ะ ฮยอง เรายังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยนะเนี่ย นี่ก็เหลืออีกสองวัน~"
 

"ช่างมันเหอะ! แค่นี้ก็ยิ่งกว่าเที่ยวละ อยู่ที่ไหนฉันก็อยู่ได้....."
 

"นั่นสินะฮะ"
 

"...ถ้าที่นั่นมีนายอยู่ด้วย จุนฮง!"
 

"ฮยองพูดอะไรน่ะ หา!! >/////<"
 

พลั่กกก ปั้ก...!!
 

"ฮยองงงง ผมขอโทษ...." โอ้ย TT^TT ใครให้นายเขินแล้วพลักชิงช้าฉันแรง อะไรน่ะเหรอครับ? หมอนี่พลักชิงช้าซะเต็มเหนี่ยว คือผมนั่งอยู่ดีๆนะครับ กลับต้องหงายตึงหัวฟาดดินทรายไปเต็มๆ จุนฮงรี่มาพยุงผมขึ้น พลางหัวเราะคิกคักในลำคอ น่าหมันไส้เป็นบ้า
 

"ฮยอง เป็นไรไหม อ..อื้อ..... O//////O" ผมจัดการปิดปากคนปากมากนี่ซะ ด้วยริมฝีปากของผมเอง ตัวเจ้าเด็กนี่ร้อนขึ้นมาทันที ไม่รู้เพราะความเขินหรือความโกรธที่มันกำลังประทุเพราะผมอยู่ แต่ดูท่าทางไม่น่าจะใช่อย่างหลัง ริมฝีปากนุ่มละมุนนี่ มันช่างหวานปากชะมัดเลย เจ้าของริมฝีปากค่อยๆหน้าแดงจนถึงใบหู ทำตัวน่ารังแกสุดๆเลยนายน่ะ ก่อนที่ลิ้นร้อนๆของผมจะสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากของคนตรงข้าม! ผมก็ถูกจุนฮงพลักออกซะก่อน!
 

"ผมว่า..... เราไปหาอะไรกินกันเถอะ -/////-" ฉันจะได้กินนายอยู่แล้วนะ! =3=)!
 

จุนฮงลุกขึ้นพร้อมทั้งยกมือมาบีบหน้า แล้วย้ายไปกุมหูตัวเองแน่น แล้วเขาก็เดินไปทางกระเป๋า

'บ้าจริง!! ทำไมต้องหน้าแดงแบบนี้ด้วย!' จุนฮงบ่นในใจ แม้แดฮยอนจะไม่ได้ยิน แต่แบบนี้.... เขาแทบจะระเบิดตายอยู่แล้ว~ ทำไมต้องมาทำหัวใจคนอื่นเขาเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย คนบ้าเอ๊ย!
 

"เอ่อ....จุนฮง เมื่อกี้ พี่ขอโทษ"
 

"ไม่เป็นไรหรอกฮะ!" จุนฮงกระแทกเสียงใส่ผมละ เขาโกรธเหรอ? (///. .) ผ....ผมไม่ควรแกล้งเขาแบบนั้นสินะ มันรุนแรงเกินไปใช่ไหม? อ๋าาา! ทำไงดี...
 

"จุนฮง! มานี่เลย" ผมขึ้นเสียงใส่เด็กนี่ จนเขาชะงักแล้วหันหน้ามา
 

"อะไรของพี่อีกล่ะ...." ผมขยับตัวไปใกล้ แล้วยกแขนโอบกอดเขาไว้แน่น แล้วซุกหน้าลงตรงไหล่ของเขา
 

"ขอโทษนะ อย่าหนีฉันไปอีกเลย ฉันไม่เหลือใครแล้ว จุนฮง......" ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่รู้ทำไม ผมมาโหมดไหนอีกล่ะเนี่ย น้ำตาบ้า อย่าไหลออกมานะเว้ย! TT
 

"ผ...ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงแคร์ฮยอง ผมถึงห่วงฮยองมากขนาดนี้... ผ...ผมน่ะ ทรมานตอนอยู่ที่เมืองนอกมากเลย ผมคิดถึงฮยองคนเดียว ผมอยู่ในที่ๆไม่คุ้นหน้ากับใคร ผมอยากกลับมาหาฮยองจะแย่...."
 

"จุนฮง....."
 

"ผมไม่รู้ว่าฮยองจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า ผมรอวันที่ฮยองจะมอบมันให้ผม หัวใจของฮยองน่ะ ผมขอได้ไหม?"
 

"นายรู้อะไรไหมเด็กบ้า หัวใจฉันไม่เคยอยู่กับฉันเลย ฉันยกให้ไอ้เด็กเปรตตัวขาว ที่เข้ามาในชีวิตฉันตั้งแต่วันนั้นแล้ว....ไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอ? ^ ^" จุนฮงปล่อยน้ำตาออกมาเต็มที่
 

"ฮึกก..... ทำไมผมไม่รู้ว่าฮยองคิดเหมือนผม โง่จัง!"
 

"บ้าสิ ฉันต่างหากที่โง่น่ะ... เราควรจะรู้กันตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันต้องเป็นคนบอกนายดิ นายแย่งฉันพูด!"
 

"ฮึกก ฮยองนั่นแหละ ไม่พูดอะไรกับผมเลย~"
 

"ฮือ....ทำไมเราต้องมากอดกันร้องไห้กลางสนามเด็กเล่นด้วยวะ! TT"
 

"ผมไม่รู้..... ฮืออออ T^T"
 

"ฉ..ฉันว่า เราไปเถอะ อายเด็กเขาว่ะ ฮึกๆ..."
 

"นั่นสิ.... มายืนมองอะไรกันไอ้หนู!" จุนฮงคลายอ้อมกอดจากผม แล้วยืนเท้าสะเอว พูดกับเด็กน้อยสองสามคนที่มายืนมองเราอยู่พักใหญ่ (ไม่ทันฉากเด็กไม่ควรดูเมื่อกี้ก็บุญละ = =///)
 

"หนังรักดราม่ามั๊งคะ T^T เศร้าจังเลย ชีวิตพี่"
 

"สู้นะครับบบ เราเอาใจช่วย" เฮ้ยย มันผิดเรื่องกันไปหมดแล้ว =[]=
 

"แหะๆๆ เหรอ ขอบคุณนะ พี่ไปละ" จุนฮงโบกมือให้เด็กผู้สอดรู้นั่น แล้ววิ่งรี่มาทางผมอย่างรวดเร็ว....
 

ฮึๆ.... จบแล้วสินะ! ^^
 

กว่าจะรู้ว่าหัวใจของเขาอยู่กับผมมาตลอด ผมก็โง่อยู่ตั้งนาน.... ตอนนี้ก็คงทำได้แค่ ดูแลใจของกันและกันให้ดีที่สุดสินะ ^^ จุนฮง..... ขอบคุณนะที่มอบมันมาให้ฉัน

 

หัวใจผมเอง ก็รับมันไปซะนะ....

 

 

 

Special! Jongup Part

 

ปังๆๆๆ
 

"จงออบ ยังไม่มาเปิดประตูอีกเหรอ = =)!"
 

เสียงพวกเขาข้างนอก ทำเอาผมตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว.... ผมค่อยๆเดินไปเปิดประตูช้าๆ ก็เผชิญหน้ากับผู้ชายท่าทางน่ากลัวคนนึง ผู้ที่มีนามว่า "บัง ยงกุก!"
 

"ฮิมชานให้มาเก็บค่าเช่าที่ นายจะเบี้ยวอีกแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มต่ำกดดันผมเป็นบ้า ก็โธ่.... ผมยังทำงานได้ไม่เท่าไหร่ อุตส่าห์หนีมาอยู่ในป่าเล็กๆ ก็ไม่ยักกะรู้ว่ามีเจ้าที่ด้วย (เจ้าของที่น่ะครับ)
 

แล้วที่ต้องไล่สองคนนั้นไป.... ก็เพราะไม่อยากให้เขาต้องมาซวยออกค่าที่ให้ผมก่อนน่ะสิ T^T)!
 

"งั้นฮยองครับ พรุ่งนี้ตอนบ่ายสี่โมง..." ....ผมจะเก็บบ้านหนี เหลือแต่หลังคาให้ดูต่างหน้านะครับ ^ ^)!
 

"ก็ได้ อย่าให้รู้นะ ว่าจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวพ่อเจื๋อนซะนี่!"
 

ปัง......
 

"จิ๊ เดี๋ยวพ่อเจื๋อนซะนี่ พ่อใครไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย :P แบร่" จงออบเดินเข้าบ้านอย่างสบายอารมณ์ ล็อกประตูตามเดิมแล้วล้มตัวลงนอนกับพื้น พร้อมมองกระเป๋าเสื้อผ้าสัมภาระที่เตรียมไว้~ เฮอะ~ ^ ^) เราคงต้องไปอีกไกลเลยนะ มุนจงออบ!! ^_______^ *ยิ้มหวานจนตาตี่*

 

 

END Jongup Part

#ปล. ออบเกรียน -..-


 

 

 

Special~

My name is Cheese Cake!

 

หงิง นอนอยู่ในบ้านนี่มันร้อนจัง ไปหาป่าป๊าดีกว่า =w=
 

ผมเดินไปที่หน้าประตูบ้าน พร้อมใช้ขาหน้าสะกิดประตูเบาๆ ไม่ผิดหรอกที่ผมใช้ขาหน้า ก็ผมเป็นหมาของป๊าแดฮยอนนี่....
 

ครืดๆๆ
 

เงียบฉี่เลย
 

ครืดๆๆๆ
 

"หงิงๆๆ โฮ่งๆๆ" ป๊าครับ ป๊าไม่อยู่เหรอ ป๊าไปไหน วันนี้เราต้องไปวิ่งเล่นด้วยกันไม่ใช่เหรอ อื้มม~
 

ฟุดฟิดๆๆ -..- ผมได้กลิ่นป๊าออกจากบ้านไปที่ไหนสักแห่ง ผมตัดสินใจใช้สี่ขานี่วิ่งตามหากลิ่นนั่นไป จนไปหยุดอยู่ที่แห่งนึง ป๊าอยู่ข้างไหนนั้น กับมนุษย์คนอื่น มนุษย์ตัวขาวๆสูงๆนั่น ทำเอาป๊าผมเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ? = =)!
 

แง่งงง ไม่ได้การละ~ แต่ตอนนี้..... หิวจัง เพดดีกรีอยู่บ้าน กลับบ้านก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ! อย่าหวังว่าจะแย่งป๊าของชีสเค้กไป..... งื้ดๆ ผมเดินหางตกกลับบ้านไป หลังจากที่สวาปามเพดดีกรีจนเกลี้ยง แล้วก็หลับปุ๋ยอยู่ที่บ้านจนฟ้ามืด
 

แกร่กๆ....
 

เสียงคนมา ป๊ามาแล้วนี่! ผมวิ่งไปกระโดดเกาะขาป๊า แล้วมองคนที่อยู่บนหลังป๊าแบบไม่สนใจ

หงิงง~ *0*)
 

"ไม่ใช่เพื่อนแกซะหน่อย เขาหมดสติ"
 

แอ๋งๆ = =)
 

ใช่สิ... TT ป๊าไม่รักผมแล้ววว..... ผมกลับไปนอนก็ได้....
 

เช้าวันต่อมา ป๊าออกจากบ้านพร้อมคนๆนั้น คนเดิมกับที่ผมไปเห็นมา
 

หงิงงง *0*
 

ผมเดินไปประจบออเซาะป๊าเหมือนทุกวัน เจ้าคนนี่ก็พูดขึ้นมา
 

"เอ่อ..... เจ้า...."
 

"ชีสเค้ก ^^" ป๊าบอกชื่อผมแล้วก็ลูบหัวผมเบาๆ เพลินจัง~
 

"โอเค ชีสเค้กมานี่มา....." เจ้าคนนี่เรียกชื่อผมอีกครั้ง ผมไม่สนใจที่เขากระดิก หนำซ้ำก็ส่งเสียงขู่ซะเลย
 

แง่งงง - -*
 

เฮอะ.... เจ้าคนนี่ เดินออกจากบ้านไปพร้อมกับ ป่าป๊าของผม เป็นใครกันนะเจ้ามนุษย์นี่ เห็นชัดเลยว่าจะมาแย่งป๊าผมไป ผมเสียใจนะ TT^TT
 

หงิงงงงง~

 

แล้วก็มีแต่ผมที่นอนแหง็กอยู่นี่.....
 

จบพาร์ท.... ชีสเค้ก~ บรู้ววว~ ^0^








Talk~~ > <
ตอนนี้สั้นเนอะ จบแล้ว Shot Fic สั้นจริงๆ สามตอน รอบนี้เลยแถว Special นิดๆไป.... ♥
แอบหลงรักคาแร็คเตอร์ชีสเค้กที่สร้างขึ้นมา หมาขี้อ้อน ขี้น้อยใจ รักนายเยี่ยงชีพ โอ๊ยย~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมานะคะ รอตอนใหม่เร็วๆนี้ ว่าแต่.... คู่ไหนดีหว่า??~

:)  Shalunla