[Fic B.A.P] DAELO BANGCHAN JAEUP UPLO DAEUP DAEJAE etc.

ลำดับตอนที่ #6 :  [SF-DAELO] Take it! หัวใจของผม รับมันไปเถอะนะครับ! (2) 

นับตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้คุยกับจุนฮงมากขึ้น~ >___<) เหมือนเราสนิทกันเร็วเนอะ วิเศษสุดๆไปเลย ผมมีความสุขจัง แล้วทุกวันๆผมจะแวะมาหาจุนฮงที่ร้านนี่ บางวันก็อยู่ตั้งแต่เช้ายันเย็น ประมาณว่าผมก็ไม่มีที่ไปมั๊งครับ อยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อนี่นา.....
 

คนตัวขาวเดินมาโน่นละ.... ^^
 

ผมโบกมือทักทาย จุนฮงมานั่งฟุบที่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับผม~ เขามองหน้าผมสักพักแล้วพูดทักขึ้นมา
 

"เอ้อ นี่ฮยอง อีกสองวันนี้ ร้านจะปิดสัก 2-3 วัน ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันไหมฮะ? >___<"
 

"เหรอ... ดีจังฉันก็อยากไป เราไปไหนกันดีล่ะ?"
 

"ปูซานไหมฮะ ผมอยากไปเที่ยวแถวนั้นบ้าง ทะเลๆทั้งนั้น" เด็กนี่พูดพลางวาดมือไปบนอากาศ ปานว่าวาดทะเลแสนสวย ท้องฟ้าสีคราม หาดทรายทอดยาววววว~~~
 

"ปูซาน ปูซานเหรอ? >___<) จะบอกให้นะ ฮยองเป็นคนที่นั่นน่ะ~" 
 

"เหรอครับ พูดภาษาถิ่นให้ฟังบ้างสิฮยอง" จุนฮงเบิกตาโตอย่างตื่นเต้น แล้วก็เอื้อมมือมาเขย่าแขนผมรัวๆ
 

"บ่ได้ดอก อ้ายสิเว้ากับหมู่เท่านั้น~" #ไม่ได้หรอกฮยองจะพูดกับเพื่อนเท่านั้น
 

"ฮ่าๆๆๆ~ น่ารักจัง....." จ...จริงเหรอ เขินเป็นบ้า เจ้าเด็กนี่ทำผมใจเต้นแรงได้ตลอดเลยนะ! -/////-
 

"งั้นพี่เตรียมตัวนะ เราจะได้ออกเดินทางอีกสองวันข้างหน้า ^^) ผมดีใจที่มีเพื่อนไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน~"
 

"ร...เหรอ อื้ม! ^ ^) พี่ก็ดีใจ" ดีใจมากๆเลยด้วย ดีใจที่สุด จะได้ไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง.....

 

2 วันที่รอคอยก็มาถึง....
 

ผมกับจุนฮงมาที่ท่ารถแต่เช้า เราจะนั่งรถทัวร์แบบสบายๆไป ถือเป็นการชมวิวไปในตัวเลยครับ~ ราคาก็ประหยัดดีด้วย ตอนนี้รถก็ใกล้ออกแล้ว ทุกคนต่างกุลีกุจอหาที่นั่งกัน จุนฮงรีบกระโดดแหมะลงบนที่นั่งริมหน้าต่าง แล้วหันมายิ้มจนตาหยี.... 
 

"ยิ้มอะไร? =w=" ผมถามขึ้นงงๆ
 

"ผมชอบนั่งริมหน้าต่าง~ ผมนั่งนะ!"
 

"อื้อ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนายสักหน่อย"
 

"เย้....." จุนฮงพอถึงที่ปุ๊บ มันก็หลับปั๊บ เวลาเดินทางคงหลายชม.อยู่ ผมก็หลับไปบ้างดีกว่า อากาศมันน่านอนสุดๆเลย เฮ้อ....

 

อืออออ ผมขยับไม่ได้เลย นอนไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ง่วงสุดๆ =____=) ที่สำคัญ รู้สึกหนักๆแขน....
 

หนัก?? หนักเหรอ!
 

ผมชำเลืองสายตาไปข้างๆก็เห็นคนผิวขาว หน้าตาน่ารัก นอนเอาแขนตัวเองเกี่ยวแขนผมไว้แน่น หน้าก็ซุกไว้ที่ไหล่ เสียงหายใจเข้าออกอย่างสบายใจ แสดงให้เห็นเลยว่า หลับโคตรลึก! ไม่ปลุกได้มั้ย? -////- อยากปล่อยให้นอนนานๆเลย เพ้อเจ้ออีกแล้วครับผม นี่ก็ถึงไหนแล้วเนี่ย คงจะใกล้ถึงที่หมายแล้วมั๊งครับ?
 

หว๊อ....................
 

เฮ้ย ส....เสียงเตือนภัยดังลั่นรถเลย อะไรกัน =[]=)!
 

'เอิ่ม.... เรียนผู้โดยสารที่เคารพเด้อครับเด้อ ตอนนี้รถมันเบรกแตกควบคุมไม่ได้แล้ว เรากำลังจะแลนดิ้งไปกับต้นไม้ข้างทาง เกาะแน่นๆ นึกถึงพ่อแม่ไว้นะขอรับเด้อ T[]T)! ฮือออออออ.........'

เสียงประกาศจากหน้ารถ เริ่มทำผู้โดยสารแตกตื่น ผมสะกิดปลุกจุนฮงช้าๆ เขาผงกหัวขึ้นมาพร้อมทำหน้ายู่ เหมือนเด็กที่ไม่พอใจเวลามีใครมาปลุก
 

"ทำมายยยเหรออค๊าบบบ ฮาาายองงง =[]=)zZ" จุนฮงพูดขึ้นมาโดยที่ตายังปรือๆอยู่
 

"รถเบรกแตก เกาะแน่นๆ ระวังตัวไว้!!" ผมบอกเขาอย่างหน้าตาตื่น เด็กนี่เริ่มมีสติขึ้นมา
 

"หา.... อะไรนะครับ! เราจะร...รอดใช่ไหม" เหมือนรถยังพุ่งไปเรื่อยๆ จนเริ่มเซแถ่ดๆลงข้างถนนๆ จุนฮงสีหน้าซีดเซียวลงไปทันที เขาเริ่มหายใจถี่ขึ้นด้วยความหวาดกลัว ผมรีบกระชากตัวเขามากอด ก่อนที่รถจะชนต้นไม้!
 

โครมมมมม!!!
 

รถประทะเข้ากับต้นไม้อย่างจัง ผมที่กระชากจุนฮงลงไปนั่งกับพื้นข้างล่างเบาะ ได้รับแรงกระแทกอย่างเต็มแรง จนหัวผมไปกระแทกเบาะข้างหน้าเต็มที่ ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บและเริ่มรู้สึกมึนๆขึ้นมา....
 

เสียงหัวใจของคนในอ้อมกอดผมเต้นแรงและหนักแน่นมาก........
 

แววตาคู่สวยนั่นมองผมด้วยความเป็นห่วง สักพักเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา.....
 

เสียงเรียกชื่อผมดังก้องไปทั่ว แต่ผมไม่ได้ยินอะไรแล้ว.....
 

ตาผมพร่ามัวไปหมด หูผมเริ่มได้ยินเสียงเบาลงๆ.....
 

"แดฮยอนฮยอง! แดฮยอนฮยองงง~ ฮยอง......." เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ผมไม่อยากให้มันเป็นเสียงสุดท้ายจริงๆหรอก ผ....ผมไม่ไหวแล้ว~~~

 

 

จุนฮง Part

ไม่นะ ไม่ๆๆ แดฮยอนฮยองสลบไปแล้ว~! คนในรถเงียบกันไปหมดเลย อะไรกัน พี่เขาเอาตัวเขากันแรงกระแทกให้ผมแท้ๆ พี่ช่วยผมไว้อีกหนแล้ว พี่ต้องไม่เป็นไรสิ! T^T)! โอ้ย..... ทำไงดี เราต้องหนีจากที่นี่ ถ้ารถมันระเบิดได้ล่ะ ผมรีบคว้ากระเป๋าสพายผมใส่ข้างหลัง แล้วก็กระเป๋าสพายแดฮยอนฮยองก็โยนออกนอกหน้าต่างไป ผมเปิดหน้าต่างให้กว้างที่สุด ผมลากแดฮยอนฮยองออกทางหน้าต่างไป แล้วก็ผลักพี่เขาลงจากหน้าต่างซะ
 

ตุ้บบบบ!
 

"อึ้กก" เสียงแดฮยอนฮยองกระทบกับพื้นถนนดังตุ้บ มันคงไม่แรงไปใช่มั้ยนะ TT ผมขอโทษนะฮะ ตอนนี้มันจำเป้น ไว้ถ้าพี่ปวดหลังขึ้นมาผมจะนวดหลังให้ ผมก็หย่อนตัวลงจากหน้าต่างไป นึกไม่ผิดเลย น้ำมันรถมันไหลออกมา มันจะระเบิดแล้ว! ผมรีบวิ่งแบกแดฮยอนฮยองให้ห่างจากรถไป 
 

แต่! กระเป๋าเสื้อผ้าเราอยู่หลังรถนี่ 
 

บรึ้มมมมมมม!!! เสียงรถระเบิดจากข้างหน้า แล้วไฟก็ลุกพรึ่บท่วมไปทั้งคัน
 

ไม่ทันแล้ว......... T^T
 

ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ซวยสุดๆ! TT)
 

จะเอาอย่างไงต่อดีครับเนี่ย ชีวิตๆ ผมต้องแบกพี่เขาไปหาที่พักก่อนจะมืดใช่ไหม? เอาวะ ถือว่าทดแทนพระคุณละกัน พี่ครับผมจะช่วยพี่ให้ได้! ผมสพายกระเป๋าเป้ไว้ข้างหน้าสองใบ แล้วข้างหลังก็แบกแดฮยอนฮยองเดินไปอย่างทุลักทุเล บริเวณแถวนี้ก็เป็นป่าหมดเลยเหรอ? นี่เย็นแล้วนะ ทำไมไม่มีบ้านคนเลยล่ะฮะ
 

เอ๊ะ...... ไฟในป่าตรงนั้น มันกระท่อมคนไม่ใช่เหรอ? ผมเห็นปล่องไฟด้วย เย้...... เรารอดตายแล้วใช่ไหม! ผมรีบเร่งจังหวะฝีเท้าไปให้ถึงบ้านนั้นโดยเร็ว แล้วก็เคาะประตูรัวๆ
 

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

"เอ้อ มาแล้วๆ ผีบ้าที่ไหนมาเคาะประตูเนี่ย?"
 

แอ๊ด..... เสียงประตูเปิดออก ปรากฎเป็นร่างผู้ชายตัวเล็ก ตัวล่ำๆ ดวงตาตี่เล็ก ยืนมองหน้าผมอย่างมึนงง?
 

"เอ่อ.... ผมเป็นนักท่องเที่ยว เมื่อกี้รถผมมันเกิดอุบัติเหตุเรารอดมาและไม่มีที่ไป~ ผมจะขอรบกวน....."
 

"อ๋อ.... ได้สิ! ^^ นายกับเพื่อนนายพักที่นี่ได้ ฉันจงออบ!" เขาทักทายผมกลับมาด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มนั่นมันช่างดูอบอุ่นดีจัง
 

"ผมจุนฮงครับ บนหลังผมนี่ แดฮยอนฮยอง...." เจ้าของบ้านนี่ยืนยิ้มอยู่สักพักก็พูดขึ้นมาได้
 

"อ๋า... เข้ามาๆ" ผมว่าเขาดูมึนๆนะ = =? ผมเดินเข้าบ้านไปแล้วนั่งตรงเก้าอี้แถวนั้น วางแดฮยอนให้นอนราบลงบนเตียงของจงออบฮยอง ไม่รู้สิ.... ดูท่าทางเขาน่าจะแก่กว่าผมล่ะ
 

"เอ่อ.... ตามสบายนะ = =)"
 

"ขอบคุณมากฮะ ^____^"
 

"อือ -_____-" แล้วพี่แกก็เดินเอ้อระเหย ออกบ้านไป.... เป็นมนุษย์ที่ประหลาดจริงๆ
 

คนที่นอนแน่นิ่งนี่น่าห่วงจัง ผมควรจะปลุกเขาดีมั้ยนะ?
 

"แดฮยอนฮยอง แดฮยอนฮยอง! ฮยองๆๆ... ฮ..ฮยอง~ แด้ฮย๊อนฮย๊อง!!! เฮ้ยยย ฮยองตื่นสิ!! ฮยอง!! T[]T" ผมเขย่า ขย่ม(?) ตีๆฟาดๆแล้วยังไม่ตื่นอีก พี่เป็นอะไรเนี่ย อย่านิ่งไปสิ! ผ...ผมเป็นห่วงจะบ้าตายอยู่แล้วนะ พี่ห้ามเป็นอะไรนะเฮ้ย แล้วผมจะอยู่อย่างไงล่ะที่นี้
 

"ฮ...ยอ..ง" ผมจะทุบเข้าแขนแดฮยองฮยองอีกที ก็มีมือมารับหมัดผมไว้! ผมเงยหน้ามองหน้าคนที่นอนสลบอยู่ ดวงตาที่คุ้นเคยมองผมกลับมาอย่างอบอุ่น ฟ...ฟื้นแล้วว!
 

"ฮ...ฮยองฟื้นแล้ว เย้..... ไม่เป็นไรแล้วนะฮะ ไม่เป็นไรแล้ว TT^TT" ผมปล่อยโฮออกมาเต็มที่ น้ำตาผมไหลพรากๆ แดฮยอนฮยองยิ้มหวานมาให้
 

"พี่ว่าที่นี่ไม่ชอบมาพากล.... เราควรไปที่อื่น"
 

"อะไรกัน ผมว่าที่นี่ดีนะ เจ้าของบ้านใจดีด้วย เขาจะให้เราพัก"
 

"ไม่ๆ ดูตรงนั้น...." แดฮยอนฮยองชี้ไปที่พนัง ผมหันไปมองก็แทบจะกรี๊ด(?) ไม่สิเราเป็นผู้ชาย - -)!
 

"ฮ.....เฮือก กระโหลกมนุษย์ =[]=)! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?" ตอนเข้ามาผมไม่เอะใจเลยจริงๆ ก็มัวแต่ห่วงคนนี่นา
 

"พี่บอกแล้วว่าเราต้องหนี ไปกันเถอะ ก่อนที่เขาจะกลับมา...." 
 

"อ...อื้อ พี่ไหวแน่เหรอ?"
 

"อืม คิดว่าไหว" แดฮยอนฮยองทำท่าจะลุก ผมลุกไปพยุงพี่เขาขึ้นเบาๆ แต่เขาก็ร้องโอยออกมาเบาๆอีก เห็นไหม.... หลังพี่ต้องเจ็บแน่ (ผมขอโทษ..... =/\=)
 

แอ๊ดดดดดดด........
 

เสียงประตูเปิดเข้ามา.... เป็นฮยองตาตี่คนเดิม เขาเดินมาใกล้พวกผมที่กำลังตัวสั่นอย่างหวาดกลัว เขาเลิกคิ้วงงๆ พร้อมถามขึ้นว่า
 

"เป็นอะไรกัน =___=)"
 

"คือผมว่า ผมจะไปหาที่พักเอาข้างหน้า" ผมพูดขึ้นช้าๆ
 

"ไม่ได้ๆๆๆๆ นี่มันมืดแล้วนะ! อันตรายจะตาย" จงออบฮยองขัดขึ้นมา พร้อมทำสีหน้าลุกลน
 

"มันมีทางลัดที่นอกจากถนนนี้ไหม?" แดฮยอนฮยอนลุกขึ้นมานั่ง แล้วถามคำถามออกไป
 

"ก็พอมี....แต่ ไม่ได้ๆๆ มันอันตรายมากนะ พวกเขาน่ะ!" จงออบฮยองพูดพลาง กลอกตาลอกแลก เขาเดินไปล็อกกลอนประตูถึง 3 ชั้น จงออบฮยองจุดตะเกียงไปวางบนโต๊ะ แล้วเขาเดินมานั่งลงตรงผมกับแดฮยอนฮยอง
 

"พวกไหน พวกใครเหรอฮะฮยอง!" ผมเขย่าแขนเขาเบาๆ เขาหลับตาลงช้าๆ แล้วถอนหายใจยาว.... =___=)
 

"อื้อ.... งั้น.... ผมเล่าให้ฟังก็ได้....." ผมกับแดฮยอนฮยองนั่งเงียบ รอฟังเรื่องที่จงออบฮยองจะเล่า แต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังลั่น...

 

จงออบฮยองมีท่าทางตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อเขาไหลอาบไปทั้งตัว พร้อมทั้งรีบพาผมกับแดฮยอนฮยองไปทางห้องอะไรสักอย่าง ห้องเก็บของล่ะมั๊ง? จงออบฮยองไม่พูดอะไร เขาเอาพรมออกแล้วเปิดฝาเหมือนฝาท่อ แล้วชี้ทางลงไปให้เรา
 

"ลงไปทางนี้เดินไปเรื่อยๆจะเจอทางแยกสองทาง ให้เลี้ยวขวา เสร็จแล้วตรงไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวขวาอีกที นี่จะพาพวกนายไปถึงเมืองอย่างปลอดภัย พวกเขามาแล้ว! นี่คบไฟจุดไฟแล้วเดินตามอุโมงค์ไปนะ จำไว้หนีไปให้เร็วที่สุด ดูแลกันดีๆนะ ^___^)"
 

"ข...ขอบคุณมากฮะ"
 

"จุนฮงเร็วสิ" แดฮยอนฮยองโดดลงไปเรียบร้อย แล้วผมก็โดดตามลงไป จงออบฮยองยิ้มแล้วโบกมือ ให้เราเขาปิดฝาท่ออย่างเดิม ผมรู้สึกเป็นห่วงเขาจัง
 

"ไปกันเถอะ"
 

"ไม่...ผมจะรอฟังก่อนว่า ข้างนอกนั่นคือใคร?"
 

"จะบ้าเหรอจุนฮง มันอันตรายนะ ถ้าเจ้าพวกนั้นตามเรามา ลืมไปแล้วเหรอ? จงออบบอกให้เราหนี" แดฮยอนฮยองมองผมอย่างร้อนรน ผมพยักหน้าช้าๆแล้วเดินไปตามทาง เราจุดคบไฟแล้วผมก็ถือมันเดินไปเรื่อยๆ ก่อนที่เราจะออกห่างจากบ้านหลังนี้ ผมได้ยินเสียงพังประตูเข้ามา ผมภาวนาให้จงออบฮยองไม่เป็นไรนะ! TT
 

เราเดินกันมาไกลแค่ไหนแล้วเชียว ตอนนี้ก็ถึงทางแยกแล้ว ผมนึกคำพูดของเขาขึ้นมาแล้วเลี้ยวขวา สักพักก็เดินไปตามอุโมงค์เรื่อยๆ.... จนเห็นทางแยกอีกครั้ง ผมก็พาแดฮยอนฮยองเลี้ยวขวาไป เราเดินกันมาจนเหนื่อยล้า แดฮยอนฮยองสะกิดผมแล้วชี้ไปทางข้างหน้า มันมีบันไดเหล็กให้ปีนขึ้นไป นี่คงเป็นทางออกสินะ รอดแล้ว!
 

"ปีนขึ้นไปก่อนเลย...." แดฮยอนฮยองบอกผม ผมพยักหน้าแล้วปีนบันไดเหล็กขึ้นไป มันมีฝาวงกลมเหมือนฝาท่ออีกแล้ว ผมเอามือดันๆๆฝานั่นเต็มแรงจนมันเปิดพลั่กออก.... ผมโผล่หัวขึ้นไป แล้วมองรอบๆ สนามเด็กเล่นนี่! ผมปีนขึ้นมานั่งข้างบนแล้วตะโกนให้แดฮยอนฮยองปีนขึ้นมา เขาปีนขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เมื่อถึงด้านบนดีแล้วก็นอนแผ่หลาลงกับพื้นทันที
 

"ฮ้า.....รอดแล้วเนอะฮยอง!"
 

"อื้อ..." แดฮยอนฮยองพนักหน้าช้าๆแล้วหลับตาลง จะหลับที่นี่เลยไม่ได้นะ มันอันตรายเกินไปนะ
 

"แดฮยอนฮยองที่นี่มันไม่อันตรายไปเหรอฮะ?"
 

"ไม่หรอก นอนๆไปเถอะ ดูท่าแถวนี้ไม่ค่อยมีคน" ก็มันดึกแล้วนี่นา =__=)! เอาเถอะ ถ้าอยากพักล่ะก็.... ผมล้มตัวลงนอนข้างๆ แล้วหลับตาลงไปช้าๆ วันนี้เหนื่อยจัง.... แต่แค่ได้อยู่ใกล้ๆพี่เขาแบบนี้แล้ว ผมว่ามันก็โอเคอยู่นะ.....

 

 

.........

 

'นี่ๆๆ นายน่ะ ไอ้เปรต!! หันมานี่หน่อยสิ' น้ำเสียงสดใสดังขึ้นขัดจังหวะการเดินกลับบ้าน ของเด็กชายผิวขาวตัวสูงเกินวัยคนนึง เขาหันมองตามเสียงเรียก และสายตาก็ไปหยุดที่สนามเด็กเล่นที่แสนเงียบเหงา ว่างเปล่าไร้ซึ่งเด็กน้อยใหญ่ที่ควรจะมาเล่นอยู่ที่นี่ เขากวาดสายตามองไปรอบๆจนไปหยุดอยู่ที่ชิงช้าเก่าๆ ข้างบนนั้นเป็นเด็กผู้ชายที่น่าจะอายุมากกว่าเขา ผมสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีแทนๆนั่งยิ้มอยู่
 

'หือ.... พี่เป็นใครเหรอฮะ (' ')' เด็กชายตัวสูงเอ่ยขึ้น
 

'ช่างเถอะ มานี่หน่อยสิ' เขาส่งเสียงเรียกคนตัวสูงอีกครั้ง
 

(' ')?
 

'ผลักชิงช้าให้หน่อยสิ ^[++++]^' เด็กหนุ่มผิวแทนโบกมือเรียกเด็กชายตัวสูงมาหา และเขาก็เดินเข้ามาหาอย่างว่าง่ายเชียวล่ะ!
 

'ให้ผมไกวชิงช้าให้เหรอฮะ'
 

'อื้ม! ฉันเล่นอยู่คนเดียวที่นี่ตลอดเลย หมู่บ้านนี้ไม่มีเด็กให้เล่นด้วยเลย เซ็งคนหล่อ -3-'
 

'เหรอฮะ งั้นก็มีแล้วสิ ผมเพิ่งย้ายมาใหม่ฮะ ^^' เด็กตัวสูงตอบพลางยิ้มหวานให้กับคนที่นั่งชิงช้า
 

'นายจะมาเล่นกับฉันทุกวัน? ใช่ไหม?'
 

'ได้สิฮะ พี่ชื่ออะไรเหรอ?'
 

'ฉัน......... นายล่ะ?'
 

'ผม............. ^^'
 

หลังจากนั้นทุกๆวัน สนามเด็กเล่นนี้ก็ไม่ว่างอีก ที่นี่จะมีชีวิตชีวาก็เพราะเด็กชายสองคน ที่จะมาเล่นด้วยกันทุกครั้ง ส่งเสียงเจี้ยวจ้าวไปทั่วบริเวณ ถึงจะมีแค่สองคนไม่ใช่ว่าจะสนุกไม่ได้นี่ เรื่องราวก็คงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนผ่านไปเกือบปี ทั้งสองเหมือนเป็นคนๆเดียวกัน สนิทสนมจนยากจะตัดออกจากกันได้ เหมือนเพื่อนสนิทที่สายสัมพันธ์แน่นแฟ้นมาแต่ชาติปางก่อน.......

 

 

 

แต่แล้ววันนึง เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น............

 

เด็กชายผิวสีแทนคนเดิมนั่งรออยู่ที่ชิงช้า~ พลางมองนาฬิกาข้อมือรูปอุลตร้าแมนอย่างเหม่อลอย.... นี่ก็ปาไปเกือบชั่วโมงแล้วนะ ทำไมมาสายอย่างนี้ เจ้าบ้านี่ ไม่ไหวจริงๆ
 

'นายอยู่ที่ไหน ทำไมยังไม่มาล่ะ =3=' เขาบ่นพึมพำคนเดียว เอ๊ะ? รถคันนั้น นั่นมันเขานี่ เขาจะไปไหน!!
 

เด็กชายโดดลงจากชิงช้า แล้ววิ่งตามรถบรรทุกคันนั้นไปอย่างสุดกำลัง ปากก็ตะโกนปาวๆๆ

'ฮึกๆ ไอ้บ้า ไอ้เปรตเอ้ยย!! นายจะหนีฉันไปไหน ทำไมไม่ตอบฉันล่ะ! T[]T)' แต่คนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างนั่น หันกลับมามองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม เขาโผล่หัวออกมานอกหน้าต่าง พลางโบกมือช้าๆ
 

'ผ...ผมขอโทษ ฮยอง... ผ..ผม.. ข..ขอโทษ TT'
 

'นายจะไปไหน ทำไม แฮ่ก.... น...นายไม่บอกฉัน เจ้าบ้า! ไอ้เด็กใจร้าย เด็กบ้า! ฮึกก เรายังไม่ได้บอกลากันเลยนะ นายทิ้งฉันไปไม่ได้นะ ฉันเกลียดนายแล้ว!!'

เด็กชายตัวน้อยยังคงวิ่งตามรถคันนั้นไป น้ำตาและคำพูดที่อัดอั้นถูดพ่นผ่านริมฝีปากจนหมดสิ้น แต่คนบนรถก็เหมือนจะได้ยินอยู่ไม่กี่ประโยค สักพักเด็กชายผิวขาวบนรถ ก็ถอดริชแบนด์สีฟ้าเขวี้ยงออกนอกหน้าต่าง โดยที่คนที่วิ่งตามรับไว้ได้ทัน....
 

เสียงเหนื่อยหอบดังเล็ดลอดออกมาจากปากนั่น ขาที่เหนื่อยล้าเกินกำลัง เริ่มจะสู้ไปไม่ไหว

'ผมจะไปที่ๆแสนไกล แต่ผมจะกลับมา.... เรามาเล่นชิงช้าด้วยกันนะ! T^T ผมขอโทษ....' คนที่วิ่งตามได้ยินดังนั้นก็ยิ่งอยากรู้เหลือเกิน ว่าเด็กคนนี้จะไปไหน เขายังคงวิ่งไปจนความเร็วของเขาเริ่มลดลง เพราะความเหนื่อยอ่อน
 

ปั้ก.....
 

'โอ๊ะ.... อั่กกกก' เท้าเล็กๆสะดุดกับหินก้อนใหญ่ จนหน้าถลาตีลังกาล้มฟุบลงกับพื้น
 

ปล่อยให้รถคันใหญ่นั่นแล่นออกไป........
 

ไกลออกไป.........
 

เด็กน้อยกำริชแบนด์ในมือแน่น!
 

'กลับมาเร็วๆนะ จุนฮง!! ไอ้เด็กเปรต.....'







Talk#
อารมณ์ไหนเันี่ย = =? คึๆๆ ขออภัยอย่างสูงๆๆเลยนะคะ ที่มาลงตอนนี้ช้า
มีสอบ มีงานทำส่งเยอะมากเลยที่ร.ร. ใกล้จะปิดเทอมแล้วค่ะ รอผ่านพ้นอาทิตย์นี้ไปก่อน
เราจะได้เจอกันบ่อยๆแน่นอน~ ^^ ขอบคุณทุกคนที่มาอ่าน แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ♥ รัก จากไรเตอร์!






:) Shalunla