[FIC INFINITE] Boy in Love {B’Line}

ข้อมูลเบื้องต้น

FICTION เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ชาย รัก ชาย
เป็น FIC ของ INFINITE ชิปเปอร์ B'Line {Yeol x Nam}

                

เนื่องจากอาการฟินเอมวี Man In Love จนต้องแบ่งปันความฟินให้ทุกคน

ขอบคุณที่ติดตาม

เนื้อเรื่อง

[OS] Boy in Love (B’Line)
Romactic / Comedy

                ‘รับอาสาสมัครเล่นเปียโนเพื่อน้อง’

                ป้ายกระดาษที่แปะอยู่มุมนึงของบอร์ดทำให้อูฮยอนยื่นหน้าไปมอง เรียวปากเผยยิ้มจนดวงตาเล็กหยี มือเล็กดึงเจ้าใบประกาศนั่นออกมาถือไว้ ใบหน้าฉายแววมุ่งมั่นเต็มที่

                ซองยอลนั่งเท้าคางมองหนังสือทำขนมที่เปิดคาอยู่กลางโต๊ะท่ามกลางกองอุปกรณ์และวัตถุดิบในการทำขนมแล้วถอนหายใจเบาๆ หางตาเหลือบแลไอ้เจ้าก้อนสีดำบนถาดแล้วพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าไอ้เจ้าก้อนดำปี๋นั่นมันคือคุกกี้เนย...ทำไมพรสวรรค์ในการทำขนมของเขามันช่างน้อยนิดถึงเพียงนี้นะ! อีซองยอลอยากจะยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเอง

                ใบหน้าหวานฟุบลงบนโต๊ะถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความท้อแท้ ทำไมทำขนมมันถึงยากเย็นขนาดนี้!

                นัมอูฮยอนยืนมองบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ในมือถือใบประกาศรับอาสาสมัครอยู่ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะเดินเข้าไปเข้าใน มือเล็กบิดลูกบิดประตูเปิดออก กวาดสายตามองไปทั่วห้องที่มีเด็กๆ หลายคนนั่งอยู่ บ้างกำลังเล่นบ้างกำลังวาดรูป รอยยิ้มแต้มขึ้นที่มุมปากด้วยความเอ็นดู ก่อนจะโค้งให้ผู้หญิงที่น่าจะเป็นคนดูแลเด็กๆ เธอหันมายิ้มให้แล้วผายมือเชิญเขาไปที่เปียโนตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง อูฮยอนยิ้มกว้างเดินตรงเข้าไปท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของเด็กๆ

                @&^? ? ? ? &#)!_#**^!!!!!! เสียงเปียโนผิดคีย์จนแทบไม่เป็นเพลงดังขึ้นทันทีที่อูฮยอนพรมนิ้วไปบนแป้นเปียโน เหล่าเด็กๆ ต่างพากันยกมือขึ้นปิดหู ในขณะที่อูฮยอนมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มไปกับท่วงทำนองที่แสนบาดหูนั่น!

                “ย้า! หยุดนะ หูจะหนวกแล้ว!” เสียงเด็กชายคนนึงตะโกนแทรกเสียงเปียโนขึ้น พร้อมกับเด็กหลายคนที่พากันลุกมาเขย่าตัวอูฮยอนที่ยังคงเพลิดเพลินไปกับเสียงเปียโนมรณะ(?)

                “เพราะใช่มั้ยล่า” อูฮยอนถามด้วยรอยยิ้ม ยังคงดีดเปียโนต่อไปเรื่อยๆ ด้วยความมั่นใจ

                ซองยอลมองผ่านบานหน้าต่างห้องครัวแล้วอมยิ้มกับภาพผู้ชายกำลังดีดเปียโนโดยมีเด็กๆ กำลังห้อมล้อม เขาไม่ได้ยินหรอกว่าเสียงเปียโนนั่นเพราะแค่ไหน แต่ท่าทางมีความสุขของคนเล่นและท่าทางเกาะแขนเกาะไหล่ของเด็กๆ แล้วท่าทางจะเพราะมากทีเดียว เขาต้องถอนหายใจอีกครั้ง หันกลับมามองเศษแป้งและและซากขนมบนโต๊ะแล้วจัดการกวาดพวกนั้นทิ้งทั้งขยะ ถอดผ้ากันเปื้อนที่เต็มไปด้วยแป้งออก หยิบกระเป๋าเงินเดินออกมานอกบ้าน

                เขาเองก็ต้องพยายามทำขนมให้ได้เหมือนกัน!

                นัมอูฮยอนที่กำลังนั่งถอนต้นหญ้าในสนามเด็กเล่นแก้เซ็งที่ถูกไล่ออกมานอกห้องด้วยคำพูดที่แสนสุภาพแต่กลับทำร้ายจิตใจของเขาอย่างรุนแรงของผู้ดูแลคนสวยด้วยประโยคง่ายๆ ที่เจ็บจี๊ดทีเดียว

                ‘เด็กๆ คงอยากฟังเสียงกีต้าร์มากกว่าเสียงเปียโนน่ะค่ะ’

                ‘บอกไปเลยฮะ ว่าพี่เขาเล่นห่วยมาก!’ เสียงเด็กชายคนเดิมทะลุขึ้นมาจนหญิงสาวต้องรีบหันไปปราม อูฮยอนหน้าเสียแต่ก็ต้องฝืนยิ้มไว้ ทั้งที่ในใจอยากเข้าไปกระโดดเตะไอ้เด็กปากหมานั่นในกลิ้งไปแต่ก็ทำไม่ได้นอกจากนิ่งไว้

                เสียงเปียโนที่ดังออกมาจากในห้องในท่วงทำนองสนุกสนานทำให้เขาชะงักมือที่กำลังถอนหญ้าอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วผุดลุกขึ้นยืน ก้าวยาวๆ เข้าไปในห้อง แผ่นหลังบางๆ ที่นั่งดีดเปียโนอยู่ทำให้มองด้วยความสงสัย ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าหวานที่หันมามองเขาฉายแววตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนที่มือบางจะรวบสมุดโน้ตเพลงแล้วก้มลงหยิบของที่วางใกล้ๆ ผลุนผลันออกไปด้วยความรวดเร็ว โดยที่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกมาสักคำ

                โธ่! ว่าจะให้สอนเปียโนเสียหน่อยเถอะ!!

                ซองยอลหายใจแรงใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกจับได้อย่างไม่คาดคิด กอดถุงวัตถุดิบในการทำขนมแน่น พยายามรวบรวมสติกลับมาแล้วลงมือทำขนม มือบางวางทุกอย่างลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาผูกเอวไว้ ก่อนจะค่อยๆ ผสมแป้งและนวดจนนุ่มฟูได้ที่ ใบหน้าประดับรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา เคยมีคนบอกไว้ว่าเวลาทำขนมต้องอารมณ์ดีขนมถึงจะอร่อย!

                มือบางค่อยๆ ตอกไข่แยกไข่แดงไข่ขาวออกจากกันแม้จะไม่คล่องแคล่วแต่ก็พาถูไถไปได้ มือบางหยิบแอปเปิ้ลสีแดงสดน่ากินขึ้นมาปอกเปลือก พั่นเป็นชิ้นก่อนจะกัดชิมคำหนึ่ง รอยยิ้มเต็มใบหน้าหวานเมื่อรสชาติของแอปเปิ้ลช่างกลมกล่อมเสียงฮัมเพลงคลอเบาๆ ตลอดการทำขนมครั้งนี้ เขาคิดไว้แล้วล่ะว่าทำเสร็จแล้ว...จะให้ใคร

                อูฮยอนหอบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาวางที่เก้าอี้ข้างหลังก่อนจะเดินเข้าไปนั่งหลังเปียโนตัวใหญ่แล้วกดนิ้วไปตามแป้นคีย์สีขาวสลับดำ เสียงแปร่งๆ ของเปียโนดังก้องไปทั่วห้อง อูฮยอนหันมายิ้มให้เจ้าหมีเคราะห์ร้ายนั่นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะชะงักเมื่อประตูเปิดออกพร้อมผู้ชายร่างสูงโปร่งที่เขาเห็นเมื่อวานเดินเข้ามาพร้อมกล่องสีหวานในมือ

                ซองยอลเกาแก้มตัวเองแก้เขินค่อยๆ เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย มือบางยื่นกล่องขนมให้ใบหน้าหวานก้มลงหลบสายตาอีกฝ่ายที่มองมาด้วยความสงสัย แต่ก็ยอมรับกล่องขนมนั่นไปถือไว้ในมือ

                อูฮยอนเปิดกล่องออกพบพายแอปเปิ้ลเล็กๆ น่ารักก็ยิ้มออกมา มือหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งเหลือบตามองหน้าคนให้นิดๆ เห็นใบหน้าอีกฝ่ายแดงเรื่อก็รู้สึกเขินขึ้นมาบ้าง อูฮยอนจัดการกินพายชิ้นนั้นภายในคำเดียว

                “อ่ะ!!” ซองยอลร้องเมื่อเห็นอูฮยอนกินขนมนั่นเข้าไปเต็มปาก ในขณะที่อูฮยอนขมวดคิ้วมุ่นขยับปากเคี้ยวช้าๆ เสียงเหมือนเคี้ยวของแข็งจนฟันเขาแทบหักแต่ก็ยังทนกล้ำกลืนกระเดือกมันลงคอ

                “เอ่อ...น่ะ ในนั่นมันมี...” ซองยอลอึกอักเมื่อเห็นอีกฝ่ายกลืนขนมนั่นลงคอไปแล้วยิ่งลนลาน มือบางหยิบขนมอีกชิ้นขึ้นมาแกะออกแล้วยัดกระดาษแผ่นเล็กๆ ใส่มืออีกฝ่ายก่อนจะวิ่งหนีออกไป อูฮยอนทำท่าพะอืดพะอมก้มลงมองมือตัวเอง คลี่กระดาษแผ่นเล็กออก

                ‘I ♥ U’

                ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ เขาหันไปมองตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วย มือยกขึ้นเกาหัวบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้วดีดเปียโนเสียงบาดหูต่อ

                ซองยอลยกมือขึ้นทาบอกตัวเองแอบชะโงกหน้าเหลือบมองอีกฝ่ายจากหน้าต่างแล้วยิ้มไม่หุบ...ถึงมันจะแข็งไปนิดแต่ขนมเขาต้องอร่อยแน่ๆ แต่รสชาติขนมมันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญตรงจดหมายนั่นต่างหาก!

                การอยู่ในห้วงความรักโลกมันเป็นสีชมพูแบบนี้นี่เอง...










FIN