คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
ผ่านไปสออาทิย์แล้วไม่มีใรไ้่าวอยู มยอูมอรูปถ่ายในมือ้วยสายารุ่นิวาเรียวรีแ้ำ รอยยิ้มสใสออูฮยอน ภาพถ่ายใบเล็ออยู...
มือหนาลูบใบหน้าที่เ็มไป้วยหนวเรา ลอเวลาสออาทิย์ที่ผ่านมาเาััวเออยู่แ่ในห้อ ทบทวนเรื่อราว้ำไป้ำมา อยู่ับวามรู้สึเ็บปวทรมาน
บาทีมันถึเวลาที่เา้อทำอะไรสัอย่า
“ฮยอไม่รู้หรอนะว่าพวนายทะเลาะอะไรัน แ่อยูไม่ไ้บออะไรฮยอเลย” โฮย่าบอ บไหล่หนาอน้อายเพื่อนรัหนัๆ สีหน้ามยอููทุหนัว่าเพื่อนเาเสียอี ทั้ยัููบโทรม่าับมยอูน่อนราวับไม่ใ่นเียวัน มยอูบีบมือที่ประสานันไว้แน่น ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาัน
“ั้นหรอรับ...ผมิว่าฮยอะรู้เสียอี” เสียแหบพร่าเ็มไป้วยวามผิหวั
“แล้วอยูฮยอเามีเพื่อนสนิทที่ไหนอีมั้ยรับ” มยอูเยหน้าถามเพื่อนพี่ายอย่ามีวามหวั โฮย่ารุ่นิ่อนส่ายหน้า
“อยูมันไม่ไปหาเพื่อนนไหนเวลาที่มันมีเรื่อไม่สบายใหรอ มันน่าะไปที่ที่มันสบายใมาว่านะ นายลอไปหาที่มันอบไปบ่อยๆ ีว่า” โฮย่าแนะ เพื่อนน้อายพยัหน้าเบาๆ มยอูำลัิว่าที่ไหนันที่อยูอบไป
บาที...อาเป็นสวนสาธาระนั่น
อูฮยอนเหลือบมอประูห้อเรียน ใหนึ่็หวัะเห็นร่าสูอเพื่อน แ่อีใ็หวาหวั่นยัไม่อยาพบับมยอู แ่นแล้วนรอาบเรียนนี้มยอู็ไม่มา...มยอูไม่มาเรียนสออาทิย์แล้ว
ั้แ่วันนั้น...
ร่าเล็ถอนหายใหนัๆ เรียวปาอิ่มเม้มแน่น ภาพเหุาร์นั่นยััเน วามรู้สึหวาลัวและเ็บปวเาะุมอยู่ในหัวใอเา บาทีารที่เาเอาแ่อ้อนมยอูเป็นารให้วามหวัอีฝ่าย
“ผมวรทำยัไีรับ...” อูฮยอนหลุบามอพวุแปลาโลมาในมือ ่อนระับมันไว้ในอุ้มือ าหวัว่าะไ้พบอยูอยาสบาเรียวรีสีน้ำาลที่แสนอบอุ่น
เาิถึอยู...
มือหนาลล้อในมือล้าๆ เรียวปาแ้มยิ้มบาๆ มอลุ่มเ็ๆ วิ่เล่นันอยู่ที่สวนสาธาระ เสียหัวเราะเล็ๆ ทำให้หัวใที่อ่อนแรอเาุ่มื้นึ้นมาไ้ แม้ะเพียเล็น้อย็าม
ภาพในวัยเ็ผุึ้นทาบทัับเ็น้อยสอนที่นั่่ออทรายัน อยูยิ้มออมาเมื่อนึถึรอยยิ้มสใสอนามูัวน้อย หาใบหน้าที่เ็มไป้วยวามโรธเรี้ยวและเ็บปวอน้อาย็ามมาหลอหลอน เาหลับาลพยายามลบวามเ็บปวที่แล่นริ้วึ้นมา
ร่าสูัสินใเินออมา...
รอเท้าผ้าใบุ้นานอยู้อเยหน้าึ้นมอ ใบหน้าที่แม้ะีเียวและูบผอม แ่อยู็ไ้ี
มยอู น้อายอเา
อยูมอน้อายที่ยืนสอมือไว้ในระเป๋าาเ มยอูมอเานิ่...นิ่เสียนบรรยาาศรอบ้าูเยือเย็น ่อนที่ร่าสูะเิน้าๆ อิัวอยู่ับรั้วอสวนสาธาระ ส่สายาล้ายๆ ให้อยูเินเ้าไปหา อยูเินเ้าไปใล้ ยับอิรั้วไว้เ่นเียวัน
“...” ทั้สอทำเพียมอไป้าหน้า มยอูทำเหมือนมอวิวทิวทัศน์ไปเรื่อย ในะที่อยูเม้มปามอไป้าหน้า วามึเรียำลัแผ่นาัวไปรอบๆ พวเา
“ฮยอิะลับไป...เมื่อไหร่” ในที่สุมยอู็ัสินใทำลายวามเียบ เสียห้าวที่เยสใสแหบพร่านอยูแทบไม่อยาเื่อว่านั่นือเสียน้อายัวเอ นถูถามหลุามอมือัวเอ
“...หลัาเรื่อทุอย่าเรียบร้อย...” อยูพึมพำ วามเ็บปวไหลบ่าท่วมหัวใ แ่เพียิว่ามยอูับอูฮยอนใล้ิัน หัวใเา็เหมือนถูรีนยับเยิน
มอูระุยิ้ม ทั้ที่ไม่มีอะไรน่าำ วามวัมอพี่ายัวเอ เม้มปาเน้น
“ผมเป็นน้อายที่น่าสมเพมาในสายาฮยอ” เสียห้าวสั่นพร่า วามมีหยาน้ำลอ มยอูเยหน้าึ้นบัับให้น้ำาไหลย้อนลับเ้าไป้าใน
“มันไม่...” อยูพยายามปิเสธแ่เสียสั่นๆ ็ัึ้นมาเสีย่อน
“มันใ่! ผมมันเห็นแ่ัว! ทั้ๆ ...ทั้ๆ ที่รู้ว่าริๆ แล้วผม่าหาที่เป็นส่วนเิน” มยอูำมือแน่นเ้นเสียออาลำออย่ายาลำบา
มือหนาเอื้อมแะไหล่น้อายแ่อีฝ่ายลับถอยออห่า วามสีำแ่ำ มอเา้วยแววาที่ทำให้อยูุไปทั้ัว
“อย่าทำให้ผมสมเพัวเอไปมาว่านี้เลยรับฮยอ” มยอูพู้วยน้ำเสียแหบแห้ เามอใบหน้าพี่ายที่ายัถึวามเสียใ นิ่นาน...นานเสียนอยูยับัว้วยวามอึอั
“ผมยอมแพ้...อูฮยอนไม่ไ้รัผม เารัฮยอ...” เ็หนุ่มัฟันพูออมา ใบหน้าหล่อ้ม่ำ่อนที่หยน้ำาะหยาลประานวามอ่อนแออัวเอให้พี่ายไ้เห็น
มยอูหมุนัวหันหลัให้อีน อยูผวาะับัวน้อายแ่ท่าทีห่าเหินทำให้เาทำไ้เพียยมือ้าในอาาศ มอไหล่น้อายสั่นเพราะแรสะอื้น
“นที่มันวระไปือผม่าหา...” มยอูพยายามบัับให้เสียปิแ่มัน็สั่นพร่า ่อนเินหนีออมา เาอยาหนีไปให้ไล...ไลนไม่้อเอัใรอี!
อยูยืนนิ่มอน้อายัวเอวิ่หนีนไลออไป...นลับสายา เา้มลมอมือัวเอ ่อนะำมันแน่น วามเ็บปวอมยอูเาสามารถสัมผัสมันไ้...แล้วเาวระทำอย่าไร?
อยูไม่รู้เลย...
ร่าสูมออสีน้ำาลในมือ สายาเ็มไป้วยวามเ็บปว เยหน้ามอบ้านุ้นา้อราวับะมอให้ทะลุเ้าไปถึ้านใน หวัว่าะไ้เห็นร่าเล็ๆ ทำอะไรอยู่รไหนสัแห่ภายในบ้าน
หวัว่าะไ้เห็นรอยยิ้ม...ทำเาทำลายมันไป
เา่อยๆ หย่อนอสีน้ำาลนั่นไว้ในู้รับหมาย มอมันอยู่ั่วอึใ วัสายามอประูบ้านอีรั้ เรียวปาพึมพำแผ่วเบา
“...”
อูฮยอนมออสีน้ำาลในมือ้วยวามุน มือบาแะออพบว่าภายในอมีบัรเ้ามนิทรรศารหนึ่ใบ พร้อมรูปถ่ายใบเล็ๆ ับหมายแนบมา้วย
‘ไปหานที่ทำให้นายมีวามสุสิ...’
แม้ะไม่มีำลท้าย แ่ลายมือหนาหนัที่เียนอูฮยอน็ำไ้แม่นะเป็นใรอีนอา มยอู มือบาพลิรูปถ่ายึ้นมอร่าเล็ะั้า มือบาสั่นน้ำาเอ่อลออย่าห้ามไม่ไ้
รูปเาในวัยเ็...รูปที่พี่ายิวถ่ายให้ับเา
มือบาพลิบัรเ้ามนิทรรศารมือไม้สั่น วันที่ระบุไว้ว่าวันนี้ อูฮยอนสูลมหายใเ้าปอลึๆ เรียวปาอิ่มลี่ยิ้มน้ำาลอ้วยวามีใ ร่าบาออวิ่ วิ่ไปามที่หัวใ้อาร
พี่ายิว...เราะไ้พบันแล้วใ่มั้ย
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
อุยนิ : ่อนอื่นอโทษเลยที่หายไปนานมา
ว่าะมาไ้บานอารอนลืมไปแล้ว แฮร่ๆ ออภัยริๆ นะ้าบ
อนหน้า็บแล้วสำหรับเรื่อนี้ และ็เอันที่ฟิโน้นเลย Silence มยอยอล
อบุที่ิามันนะรับผม เลิ้บ!
:) Shalunla
ความคิดเห็น