คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
อูฮยอนปล่อยให้อยูอเนิ่นนาน ร่าเล็ยืนนิ่ในอ้อมแนที่รัแน่น แ่ลับไม่รู้สึอึอัสันิรัน้ามเาลับรู้สึอบอุ่นปลอภัยนอยาอยู่ในอ้อมแนนี้ลอไป...
รื รื รื โทรศัพท์เรื่อเล็ในมืออยูสั่น ื่อนที่โทรเ้าทำให้วามผิวแล่นวาบน้อผละมือาร่าบา แล้วส่โทรศัพท์ให้ อูฮยอนใหายร่าายหนาวเยือเมื่อพ้นาอ้อมแนนั่น มือเล็รับโทรศัพท์มารับยึ้นแนบหู
“มยอูหรอ? โอเันำลัะไป” เสียหวานอบ ปิโทรศัพท์ลแล้วหันมอร่าสูที่ยืนหัน้าให้
“เอ่อ...” อูฮยอนเหลือบมอน้าน้าแล้ววามรู้สึไม่อยาห่าวาบึ้นในใ เรียวปาอิ่มยับแ่ไร้ำพู อยูหันมาสบวาลมโนั่นนิ่นาน
“เอ่อ...ผม้อ...” อูฮยอนอึอัี้นิ้วทำท่าว่าเาะ้อไปแล้วนะ แ่หัวใวน้อยสั่นไหวไปหม เาไม่อยาไปเลย เายัอยาอยู่รนี้อยาถูนรหน้าโอบอ รู้สึโหยหาอ้อมแนอนรหน้าอย่าบอไม่ถู
“ไม่...” เสียนุ่มแผ่วเบาพร้อมับมืออุ่นุรั้้อมือเล็บาไว้ สายาเรียวายแววร้ออ
“อย่าไปเลย...” นามู...อยูึร่าเล็เ้าสู่อ้อมออีรั้ หลับาลบไหล่บา มยอูพี่อโทษ แ่พี่อแ่เวลานี้...แ่อนนี้เท่านั้น
วามอบอุ่นแผ่่านไปทั่วอูฮยอนโอบแนเล็รอบเอวร่าสูุหน้าลับแผอว้า ึมับวามอบอุ่นับลิ่นหอมออีฝ่ายไว้ อยูรัอ้อมแนแน่นึ้นลืมทุสิ่ทุอย่า นาทีนี้อแ่ให้เาไ้อร่าเล็นี้ไว้ในอ้อมแนเท่านั้น นามูัวน้อยอเา...
ทาเินทอยาวมีแสไฟสีนวลาเสาไฟฟ้าส่อสว่า สอร่าเินเียันในวามมื แม้มือะไม่ไุ้มประสานันไว้แ่ลับอบอุ่นไปถึหัวใ หลายั่วโมที่ผ่านมาแม้ะเพียมอหน้ายิ้มให้ันแ่ลับมีวามสุนเอ่อล้น วามอ่อนหวานอวลในอาาศรายล้อมรอบัว
อูฮยอนมอเาัวเอับร่าสูที่ทอยาวเียู่ันแล้วอมยิ้ม ยับมือ้อนหลัมือให่เอียหัวเล็ๆ นเาทาบเป็นรูปล้ายสอร่าำลัเินับมือบไหล่ันไป
“ึ!...” อยูะัเมื่อไ้ยินเสียหัวเราะาร่าเล็ ใบหน้าเรียวหันมอสายาสะุเมื่อเห็นเาสอเาลอเลียันทั้ที่ัวริลับยืนห่าันเป็นืบ
สอนสบาันนิ่ใบหน้าอูฮยอนแเรื่อึ้นพร้อมับมือหนา่อยๆ สอประสานเ้าับมือเล็วามอบอุ่นแผ่่านึมเ้าสู่หัวในพอฟู หัวใวเล็เ้นรัวนแทบไม่เป็นัหวะ ใบหน้าหวานแ่ำเรียวปาประับ้วยรอยยิ้ม
อยูหันมอร่าเล็มือยัเาะุมันไว้ เาอยาให้บ้านอูฮยอนไลว่านี้สัร้อยิโล...เาะไ้เินุมมือนี้ไว้ลอทาไม่อยาปล่อยมือนี้อีเลยให้ายสิ! อูฮยอนเอ็ิไม่่าันใบหน้าหวานเยมอร่าสูส่ยิ้มสใส ่อยๆ ผละมือออาารับู วามอบอุ่นลายลลายเป็นวามหนาวเย็นเ้ามาแทนที่ แ่ถึอย่านั้นหัวใวเล็็ยัอุ่นวาบาสายาอ่อนโยนาอีฝ่าย
“อะ! อูฮยอน!” อยูโพล่เรียเมื่อเห็นร่าเล็ยับเปิประูรั้วบ้านออ มือหนาึร่าบาเ้ามาอแนบแน่นะที่อูฮยอนไม่ทันั้ัว แ่็ยอมุัวนิ่อยู่ในอ้อมอที่เาบอับัวเอว่าอบอุ่นเหลือเิน
ผลัวะ!! เสียำปั้นระทบีหน้า อยูเถลาล้มลับพื้น้วยไม่ทันระวััว ใบหน้าเรียวสะบัไล่วามมึนสอสามรั้ยมือึ้นลูบบริเวปลายา วามเ็บาหนึบไปทั่วีหน้า เาสีำทาบทับนเา้อเยึ้นมอ
มยอู!! วาเรียวเบิว้า วามรู้สึผิสาวูบนรู้สึาไปทั้ร่า ะที่น้อายยืนใบหน้าเรียมือยัำหมัแน่น อีมือึรั้ร่าเล็ไว้
“ทำอะไรอนายน่ะมยอู!” อูฮยอนหันไปถามเสียั มยอูปรายามอนิ่อนะวัสายาไปยัร่าพี่ายที่่อยๆ พยุัวลุึ้น
“ฮยอทำแบบนี้ไ้ยัไ!” มยอูยับเ้าผลัร่าสูนเ สีหน้าเอาเรื่อ อยูหลบสายาน้อวูบ เาไม่ล้าสบาที่เ็มไป้วยแววาล่าวหาาน้อายไ้
“ฮยอะทำอะไร? ถ้าผมไม่เ้ามาฮยอะทำอะไรอูฮยอน! ฮยอะหัหลัผมหรอ?” เสียะโนล่าวหายััพร้อมแรผลันร่าเานเ้าับำแพรั้ว
มยอูสะบัมือเล็ที่พยายามห้ามปรามเาออ ร่าสูเ็มไป้วยแรโทสะ วามหวาลัวว่าะเสียร่าเล็ไปนไม่อาวบุมอารม์ไ้อี
“หยุนะมยอู นี่มันเรื่ออะไรันเนี่ย!” อูฮยอนึร่าสูให้หันมาสบาับเา มยอูเม้มปาแน่นหอบหายใถี่แรอย่านระับอารม์
ทุอย่าอยู่ในวามเียบ วามเียบที่แสนอึอั อยูสบาับร่าเล็เพียเสี้ยววินาที่อนะึสายาเบี่ยสบับวาเรี้ยวราอน้อาย ่มวามรู้สึปวร้าวอัวเอไว้ เาไม่วรไปยุ่ับอูฮยอน เาวรอย้ำัวเอไว้ว่าอูฮยอนือนรัอมยอู ือนที่น้อายเารั! ไม่ใ่นามูัวน้อยอเาอี่อไปแล้ว เามา้าเินไป...
“อยูฮยอ!” มยอูเหนี่ยวแนเล็ที่ทำท่าะผละไปหาร่าสูที่ยับถอยเินออห่า ึรั้ไว้ในอ้อมแนรัแน่นนอูฮยอนไม่สามารถยับัวไ้ อยูเหลือบมอเพียแวบเียววามเ็บปว็แล่นพล่านไปทั้ใ ยอมเป็นนเินถอยออมา พร้อมวามปวร้าวที่อ้า้าย หัวใบีบแน่นนเ็บแปลบไปทั่วอ รู้สึวาพร่ามัว...อบาร้อนผ่าวาเรียวรีระพริบถี่ๆ ไล่น้ำาให้มันไหลย้อนลับไป เาทำถูใ่มั้ย? ถึเาะเ็บปวแ่เาทำถูแล้วใ่มั้ย...
มยอูอรัร่าเล็แน่นุหน้าลับออหอม รัแน่นนอูฮยอนรู้สึเหมือนหายใไม่ออ อึอัทรมานมันไม่อบอุ่นเหมือนับอ้อมอออยูเลยสันิ ลับรู้สึเหมือนถูพันธนาาร เหมือนถูร้อยรั้วยเือเส้นหนาที่พันรอบัวเานยับไปไหนไม่ไ้
“มะ..มยอู ปล่อยเถอะ” อูฮยอนพยายามันัวเอออ แ่อีฝ่ายลับรัแน่นึ้น
“ันรันายอูฮยอน...” เสียห้าวบอหนัแน่น ย้ำหนัเสียนอูฮยอนสะท้านเยือในใ หัวใที่วรเ้นรัวลับเ้น้าลล้ายับะหยุเ้น วาลมโเบิว้ามอนรหน้า้วยวามะลึ
มยอูรัเา? รัเาอย่านั้นหรอ!
อยูถอนหายใหนัหน่ว อึอัับท่าทีเยาอน้อาย ท่าทีที่ทำราวับเาเป็นอาาศธาุไม่อยู่ในสายา ทำเหมือนเาไม่มีัวน วามเียบเิึ้นราวับทั้ห้อไม่มีนอยู่ มีเพียเสียลมหายใแผ่วเบาเท่านั้น อยูยับัวลุึ้นหวัะเ้าไปพูุยับน้อายให้รู้เรื่อ แ่ร่าสูลับยับลุเินหนีเ้าห้อไปเสียเยๆ แ่พี่ายไม่ลละร่าสู้าวเ้าไปิประู ยมือึ้นเาะเบาๆ เียบ...ไร้เสียอบรับ
“มยอู...ออมาุยันหน่อยสิ” มีเพียวามเียบอบลับมา อยูถอนหายใยมือึ้นเาะอีรั้
“มยอู!...”
“ฮยอมีอะไระแ้ัวหรอฮะ?” เสียห้วนระ้าถาม้ามประู อยูะัมือที่ะเาะลไปอีรั้ หัวใเ็บแปลบเมื่อำถามมัน่าเสียแทใเา นั่นสิ เาพูไ้เ็มปาหรือว่าไม่ไ้ิอะไรับอูอยอนในเมื่ออนนี้เามั่นใว่าอูฮยอนือนที่เาามหา เรียวปาเม้มแน่นยัไม่ทันพูอะไรประูรหน้า็เปิออ พร้อมใบหน้าเรียบเยอน้อาย วาเรียวแ่ำแววาล่าวโทษโรธเือนเาไม่ล้าสู้ ำ้อ้มหน้าหลบสายา
“ว่าไละฮะ? ฮยอมีอะไระแ้ัวอี! ฮยอสัาว่าะไม่เออูฮยอนอีแ่ฮยอ็ยัไปเอเา ทั้ๆ ที่ผมบอว่ารัอูฮยอน บอว่าอูฮยอนเป็นแฟนผมแ่ฮยอ็ยัอเา! ฮยอยัอยาะพูอะไรอี? ฮยอะบอว่าผมเ้าใอะไรผิอีั้นหรอ!” มยอูระเบิถ้อยำใส่หน้าพี่ายน้ำเสียเ็มไป้วยแรโทสะ น้ำาเอ่อลอวาเรียว
“ัน...”
“ฮยอหัหลัผม!” อยูสะท้านไปทั้ัวสบวาแ็ร้าวออีฝ่าย มยอูมอเาแววาไม่หลเหลือสายใยวามรัวามผูพันเลยสันิ
“มยอูัน...” เสียทุ้มล่าวยาเย็น มยอูทำเสีย ‘เฮอะ’ ในลำอเหลือบามอพี่าย้วยแววานิหนึ่ที่ทำให้อยูรู้สึเหมือนถูมีรีนเลือโมาย
“ฮยอิว่าอูฮยอนยัะำเรื่อในวัยเ็อยู่อีั้นหรอ? เาลืมฮยอไปแล้ว! เ้าใมั้ยว่าเาลืมฮยอไปแล้ว! อนนี้เาเป็นอผม ถึฮยอะเอเา่อนแ่อนนี้อูฮยอนเป็นอผม! เป็นนที่ผมรั ฮยอะแย่แฟนน้อายัวเอ็เอาสิ!!” ำพูอน้อายระแทใเานแทบไร้เรี่ยวแรยืน เรื่ออเาับนามูมันเป็นอีไปแล้ว...อนนี้นามู ไม่สิ...อูฮยอนือนรัอน้อายเา เาไม่วรเ้าไปยุ่ใ่มั้ย? แ่ทำไมเาปวในานี้นะ แ่เพียิว่าอูฮยอนลืมเรื่อเ่าๆ ไป...
“ถ้าฮยอยัเห็นผมเป็นน้อายอยู่ละ็...ไปะ อย่าเอับอูฮยอนอี...” มยอูลับเ้าห้อปิประูโรมให่ ไม่สนใพี่ายที่เ็บปวเพราะถ้อยำอเา ถึะ้อทำร้ายพี่ายัวเอแ่เาะไม่มีวันยอมเสียอูฮยอนไป...ใระว่าเาเห็นแ่ัวเา็ยอม
ร่าสูมอไปรอบห้อแววาอาวร์ เสียถอนหายใแผ่วเบา หยิบอสีน้ำาลึ้นมอมือหนาเผลอำแน่น มันเป็นทาออที่ีที่สุแล้ว อยูล้วหยิบรูปถ่ายใบเล็สีีาึ้นมามอ แววาายแววอบอุ่นระนเ็บปว ้มแะริมฝีปาแนบรูปเบาๆ แล้ววามันไว้บนโ๊ะทำานว้าระเป๋าล้อึ้นล้อไหล่เินออมานอห้อนอน หยุมอประูห้อมยอูนิ่นานราวับะ้อให้ทะลุเ้าไปถึ้าใน
‘ถ้าฮยอยัเห็นผมเป็นน้อายอยู่ละ็...ไปะ อย่าเอับอูฮยอนอี...’ เสียน้อายยััวนอยู่ในหัว มือหนาระับอสีน้ำาลในมือแน่นึ้น ่อนะเินออาห้อไปเียบๆ
‘วามสุอนาย็ือวามสุอัน...’
ถอยออมาเสียเพื่อวามสุอน้อาย ลืมะให้หมับเรื่อในอี ไม่มีนามูัวน้อยับพี่ายิวอีแล้ว...
ความคิดเห็น