สงครามเทคโน

ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เป็นแหล่งรวมเหล่าแยงกี้ฝีมือขั้นโหดไว้หลายคน โดยทุกคนมีความฝันที่เหมือนกันคือรวมทุกสาขาเป็นหนึ่งเดียวในคณะวิศวกรรมแห่งแห่งราชมงคลของภาคอีสาน แต่ก็ไม่ใครสามารถรวมเป็นหนึ่งได้

เปรียบเสมือนนิยายชื่อดังของต่างประเทศเรื่องหนึ่ง ทุกอย่างเป็นแค่ความฝันเราะไม่มีใครสามารถพิชิตมันได้สักคน

มันเป็นเหมือนความฝันที่ทุกคนว่าสักวันจะได้ยืนที่จุดสูงสุดของที่แห่งนี้ เป็นแค่ฝันลมๆๆแล้งๆๆของทุกคน

และแล้วความฝันอาจเป็นจริงเมือมีนักศึกษาคนหนึ่งเข้ามา พร้อมประกาศว่าเขาจะรวมคณะนี้เป็นหนึ่งให้ได้ ‘’’

ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง   นายชื่ออะไรเหรอ เสียงของนักศึกษาคนหนึ่งถามเพื่อนอีกคน อ๋อเราชื่อ ปอน นายละ

เค้าถามกลับ เราชื่อ ซัน นายจบมาจากไหนละ ปอน ซันถาม เทคนิคภูเขาไฟ แล้วนายละ เราจบมาจากเทคนิคที่ราบสุงซันตอบ

แล้วเพื่อนๆๆทุกคนก็ต่างถามชื่อกัน แล้วความฝันของนายละทำไมถึงคิดมาเรียนที่นี้ เสียงเพื่อนคนหนึ่งได้เอ่ยถาม ปอน

ความฝันเรา เราจะรวมที่นี้ ให้เป็นหนึ่งเดียวให้ได้ ทันไดนั้นก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า ไม่มีวัน ปอนมองหาต้นเสียงนั้นแล้ว ถาม ทำไมจะทำไม่ได้   เจ้าของเสียงตอบด้วยความมั่นใจว่า ฉันนี่แหละจะเป็นหนึ่งที่นี้ แล้วทุกคนต่างก็มองหน้า

พร้อมกับเสียงที่นินทาเยอะเย้ย ฝันไปเถอะว่ะ กูว่ามันทำไม่ได้หรอกๆลๆ เสียงนินทาต่างๆๆก็เริ่มคุยกัน แล้วชื่ออะไร

ปอนถาม เราชื่อ โก  เค้าตอบ เราจะจำชื่อนายไว้นะโก นี่เป็นครั้งแรกที่ สองแห่งตำนานแห่งเทคโนแห่งนี้เจอกัน

เอาละครับทุกคนวันนี้ ขอให้นักศึกษาทุกคนเข้าพอรุ่นพี่ของสาขาตัวเองนะครับ เสียงประกาศตามสายหอกระจายข่าว

แล้วนายคิดว่ารุ่นพี่เราจะโหดไหมวะ ซันถามปอน เราก็ไม่รู้วะ ต้องเจอต้องปอนตอบแล้วสาขาเราไปพบใครวะ ปอนถามกลับ ไม่รู้วะ ซันตอบ  พี่ครับสาขาวิศวกรรมโยธา ไปทางไหนครับ ปอนถามรุ่นพี่คนหนึ่ง     ทางนั้นเลยน้อง ขอบคุงมากๆๆครับ  ปอนตอบ  และแล้วมีเสียงพุดออกมา พวกโยธาแม่งกระจอกวะ ปอนมองแล้วเดินเข้าไปถาม มึงพูดว่าไรเมือกี้ นักศึกษากลุ่มนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า ก็ได้ยินเหมือนที่กูพูดยุนี้ ทันใดนั้นได้มีกำปั้นของคนหนึ่งตรงเข้าหานักศึกษาคนนั้น   เจ้ากำปันนั้นไม่ใช่ใครเค้าคือโกนั้นเอง แล้วเพื่อนของนักศึกษาคนนั้นก็พุ่งเข้าหาโก แต่ก็ทำให้เค้ากลัวไม่ ยังแลกมัดกันอย่างเมามันปอนเห็นเหตุการต้องเป็นรองแน่ๆๆจึงเข้าไปผสมโรงกับเค้าแล้วเพื่อนๆๆก็ได้เข้าไปผสมโรงแบบไม่มีใครจะคิดจะห้าม และแล้วก็มีเพื่อนๆๆหนึ่งตะโกนขึ้น หยุด ทุกคนหยุดเหมือนกับเสียงนั้นมีอำนาจมากมาย เสียงนั้นไม่ไช่ใครที่ไหนนั้นคือเสียงของพี่แบงค์ ขาใหญ่ของสาขาวิศวโยธา พี่แบงค์เคยได้ยินจากรุ่นพี่ของสาขาว่าเกือบจะร่วมทุกสาขาไว้ ได้

แต่ก็ยังร่วมไม่ได้ เกิดไรขึ้น พี่แบงค์ถาม และมีเสียงตะโกนว่า เด็กมันอยากจะลองฝีมือกันมึงจะไปยุ่งอะไร เจ้าของเสียงนั้นไม่ไช่ใครที่ไหนนั้นคือเสียงของพี่เอก แห่งวิศวไฟฟ้า เขาเล่ากันว่าฝืมือเค้าเทียบเท่ากันมาก พูดง่ายๆๆกินยังไม่ลงนั้นเอง

และเป็นคู่ปรับกันตลอดเพราะพี่เอกเค้าก็ต้องการที่จะเป็นหนึ่งในที่นี้  แล้วมึงยุ่งไรด้วย วันนี้เป็นวันพบปะรุ่นน้องไม่ไช่วันที่จะมาตีกาน  พี่แบงค์พูด หรือมึงกลัวรุ่นน้องมึงสู้รุ่นน้องกูไม่ได้ ก็พูดมาเถอะ พี่เอกพูดเย้ย พี่แบงค์เงียบ แล้วเอ่ยคำหนึ่งขึ้นมา กูกลัวรุ่นน้องมึงมอบคาตืนรุ่นน้องกูมากว่า และตอนนี้พี่เอกพูดขึ้นว่า มึงกับมาต่อยกานเลยดีกว่ามา พี่แบงค์ตอบ

มาเลย เหตุการณ์ดูเหมือนจะร้อนแรงขึ้นมา ทุกคนต่างที่พร้อมจะเปิดสงครามใส่กันแต่แล้วก็มีเสียงพูดขึ้น พวกเธอทำไรกัน

ทุกคนต่างมองไปที่เสียงนั้น อาจารย์เดินเข้ามาถาม ปล่าครับ จารย์  แค่คุยกานเฉยๆๆครับ พี่เอกตอบ อย่าให้รู้นะว่าจะทะเลาะกัน เสียงอาจารย์บอก  พี่เอกบอกปล่าครับจารย์ก่อนเดินไปพี่เอกบอกกับพี่แบงค์ว่า ศึกนี้ยังไม่จบ มึงได้เจอกับกูอีกแน่ แล้วเดินจากไป แล้วนักศึกษาก็มองที่โกกับปอนแล้วพูดว่าศึกนี้อีกยาวตราบใดที่ยังอยู่ที่นี้  โกตอบว่าพร้อมเสมอเจอกันได้ทุกเมื่อ แล้วก็เดินจากไป  นี่เป็นครั้งแรกที่พวกปอนเจอกับศึกต่างสาขาในใจเค้าคิดว่าที่นี่คงเล่นยากน่าดู เพราะทุกคนต่างก็มีจุดประสงค์เหมือนกานก็คือ เป็นจุดสูงสุดของที่นี้  …..

เอาละวันนี้พี่จะไม่พูดไรมาก รู้อยู่ทุกคนต่างที่กันมาบางคนอาจจะมีเรืองบาดหมางกันมา แต่เมือมาอยู่ที่นี้และอยู่สาขานี้

เราต้องสมัคคีกันและยอมไม่ได้ที่จะใครมาดูถูกพวกเรา สาขาเรา และสถาบันเรา เพราะเราคือโยธา และเราจะต้องทำโยธา

เป็นที่หนึ่งให้ได้ รุ่นพี่คนพูดขึ้นหลังพบรุ่นพี่  ……….