ครูจะอยู่ต่อได้ไหม?

ข้อมูลเบื้องต้น

My Teacher My Idol



เรียงความที่คุณจะได้อ่านต่อไปนี้ มันอาจจะเป็นเรื่องราวที่ดูเอาแต่ใจ ดูไร้เหตุผลของเด็กคนหนึ่ง

แต่มันก็เป็นเรื่องราวที่เด็กคนนั้น พยายามที่จะเขียนมันขึ้นมาให้ดีที่สุด

เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกถึงคุณครูท่านหนึ่ง

คุณครูท่านนั้น เป็นครูประจำชั้นของเด็กคนนั้น เป็นเวลา ๑ ปี

เวลาเพียง ๑ ปี มันอาจจะผ่านไปเร็วสำหรับบางคน เร็วเกินกว่าที่จะทำให้ มิตรภาพ ระหว่างคุณครูกับ

ลูกศิษย์นั้น เกิดขึ้นได้

แต่สำหรับเด็กคนนั้นแล้ว แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็มีช่วงเหตุการณ์ที่ดีๆ ให้จดจำมากมาย

มากเสียจน อยากที่จะขอให้ครูท่านนั้น

อยู่ต่อได้ไหม?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กลับกลายเป็นอดีต

ความเศร้าเป็นต้นเหตุ

ความกลัวเข้ามารุมเล้าเมื่อได้รับรู้ว่ากำลังจะสูญเสียคนๆ หนึ่งไป

อ้างว้างเมื่อได้รู้ว่าวันเวลาเหล่านั้นกำลังจะกลายเป็นเพียงแค่อดีต

เป็นเพียงแค่อดีตที่สักวันคงต้องถูกลืมเลือน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอขอบคุณเพลงซึ้งๆ เพราะๆ จาก เพลงบรรเลง : เศร้า เหงา อบอุ่น

Create a playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

            การที่คุณเคยมีใครซักคนที่คอยชี้แนะ อบรมสั่งสอนในเรื่องราวต่างๆ มาตลอดระยะเวลาที่คุณได้อยู่ด้วยกันกับใครคนนั้น แม้ว่าคุณจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม แสดงว่าคุณเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ ไม่ว่าเขาจะเป็น พ่อ แม่ หรือครูบาอาจารย์ คุณอาจจะคิดรำคาญและอยากที่จะสลัดคนๆนั้นไปให้พ้นจากชีวิตของคุณ แต่ถ้าหากว่าสักวันหนึ่ง ใครคนนั้นไม่สามารถอยู่ดูแลคุณได้เหมือนเก่า เขาต้องจากคุณไปไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม คุณจะทำอย่างไรต่อไป? สำหรับฉันแล้ว ฉันอาจจะโชคดีกว่าคุณสักนิดหน่อย ที่ในตอนนี้ฉันยังมีเวลาที่จะฉุดรั้งคนๆ นั้นไว้ ก่อนที่ช่วงเวลาแห่งการจากลาจะมาถึง ก่อนที่คุณครูของฉันจะย้ายไปสอนในโรงเรียนที่ห่างไกล

ครูเป็นครูที่ปรึกษาของฉันในปีที่แล้ว และเป็นครูประจำชมรมห้องเรียนสีเขียวที่ฉันกำลังเรียนอยู่ ครูท่านนั้นคือ คุณครู ศราวุธ โหน่งบัณฑิต คุณครูของฉัน

ครั้งแรกที่ครูก้าวเข้ามาในห้องเรียน ครูใส่เสื้อสีขาวสะอาดกางเกงสีดำขายาวซึ่งในเวลาต่อมามันเป็นชุดโปรดที่ครูมักใส่เวลาสอนหนังสือพวกเรา

ครูทำให้พวกเราทั้งห้องม.๒/๑๑ สนุกสนานกับการเรียนวิทยาศาสตร์ ใช้แรงผลักดันนำความสามารถของทุกคนให้แสดงออกมา ครูสอนให้ฉันรู้จักสิ่งต่างๆ ทั้งในและนอกบทเรียน สอนให้รู้จักร่วมกิจกรรมจนทำให้เรารู้สึกว่าตนเองก็มีคุณค่า มีศักยภาพที่เทียบเท่ากับผู้อื่น

ฉันเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่งและฉันก็ไม่ชอบที่จะพูด เพราะทุกครั้งที่ฉันพูด มันมักจะโดนตัดบทหรือไม่ก็ไม่ได้รับการรับฟัง ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้เพียงว่ามันคงดูไม่น่าสนใจมากพอ ทั้งๆ ที่มันเป็นเช่นนั้น แต่ครูก็ยอมรับฟัง ครูแสดงให้ฉันเห็นว่า “ทุกความคิดมีคุณค่า” ฉันเชื่อในสิ่งนั้นเสมอมา และเมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ได้รับรู้ว่าหากเราต้องการให้ใครฟังเรา เราจำเป็นจะต้องรับฟังเขาเสียก่อน ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเปิดใจยอมรับคนอื่นมากขึ้น รับฟังความเห็นของทุกคน และให้ความเท่าเทียมกันทั้งหมด ส่งผลให้ฉันมีเพื่อนมากขึ้น จากปรกติที่มีเพียงไม่กี่คน มันทำให้ฉันได้รับรู้ว่าต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตนเอง ต่างคนก็ต่างจิตใจ แต่ทุกคนชอบที่จะมีใครสักคนรับฟังความคิดเห็นของตนเอง นั้นเป็นบทเรียนเพียงบทหนึ่งในจำนวนบทเรียนมากมายที่ครูได้สอนไว้

ช่วงเวลาต่างๆ ยังคงดำเนินต่อไป...จนกระทั่งวันนั้น วันที่ฉันได้ยินเรื่องๆ หนึ่งจากปากของครู บอกตามตรงว่าในตอนนั้นฉันเองก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนยิ้มๆ ภายในห้องเรียนสีเขียวของครู มีฉันและเพื่อนเพียงไม่กี่คน พร้อมกับเพลงเศร้าๆ เพลงหนึ่ง ซึ่งใครสักคนเป็นคนเปิดมันขึ้นมา...ในตอนนั้นเองที่ฉันรู้ว่าเวลามันกำลังจะหมดแล้ว ความสุขเหล่านี้กำลังจะจบลง ทั้งๆ ที่รู้ ว่าครูจำเป็นต้องไป แม้ยังไม่สามารถกำหนดวันที่จะย้ายได้อย่างชัดเจน แต่ฉันก็รู้ดีว่าสักวัน เวลานั้นจะต้องมาถึงอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากว่า..

...หนูขอร้อง ให้ครูอยู่ต่อ ครูจะอยู่ต่อได้ไหม..?