Blue Bell ❥ บ้านรับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #8 : ♕ Waiting ll สับไม่เหลือชิ้นดี : Exquisite Blood สายเลือดมนตรา

Exquisite Blood สายเลือดมนตรา โดย Limbiq

รับงาน 07/11/58
กำลังอ่าน 21/11/58 - 31/11/58
รอผล 01/01/59
ส่งงาน

Blue Bell

-         ✦บทวิจารณ์นี้เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวของผู้อ่าน

-         ✦Comment รวมจะถูกโพสไปยังบทวิจารณ์ในหน้านิยายของท่าน ส่วน Comment ย่อย ท่านสามารถเข้ามาอ่านได้ในบทความนี้ เนื่องจากมีเนื้อหาสปอยล์ ไม่เหมาะแก่การเผยแพร่ในหน้านิยาย

-         ✦หากมีข้อผิดพลาดหรือไม่เข้าใจตรงไหน สามารถติดต่อได้ทาง Contact

Exquisite Blood สายเลือดมนตรา

(Blue Bell บ้านรับวิจารณ์นิยาย)

ทำความเข้าใจ : บทวิจารณ์นี้เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวของผู้อ่าน ยังไม่นับเป็นบทวิจารณ์จากนักวิจารณ์มืออาชีพ ขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน

สวัสดีค่ะ มาส่งงานแล้วค่ะ (ปาดเหงื่อ) ต้องขอโทษที่ล่าช้าขนาดนี้ T^T ก่อนอื่นต้องขออธิบายเรื่องการวิจารณ์ในบทย่อยของเรื่องนี้ก่อน เนื่องจากมีข้อผิดพลาดน้อยถึงน้อยที่สุด ทำให้บางบทเราแทบจะหาจุดบกพร่องไม่เจอ จึงตัดสินใจรวบบทรวมกันเป็นหนึ่งคอมเม้นต์ย่อยค่ะ  

ปล. มีคำถามอะไรสามารถส่ง QMSG มาถามได้ตลอดเวลาเลยค่ะ

ชื่อเรื่อง Exquisite Blood สายเลือดมนตรา ตั้งชื่อเรื่องได้สวยดีค่ะ แต่ยังไม่ได้ทำให้สะดุดตาเท่าไหร่ เพราะมีชื่อนิยายแนวนี้ค่อนข้างมาก แต่ก็ตั้งชื่อได้เข้ากับธีมนิยายได้ดีค่ะ

เนื้อเรื่อง โครงเรื่อง (25/30 คะแนน)

ชีวิตของจูลส์ ริชมอนด์ เด็กสาววัยสิบหกได้เปลี่ยนแปลงไป เมื่อได้พบกับคนกลุ่มหนึ่งจากวิลสันอะคาเดมี่ที่กำลังปราบปีศาจสุนัขที่ไล่ตามเธอ หลังจากเธอถอดสร้อยที่แม่ได้ให้ไว้ก่อนเสียด้วยความน้อยใจที่คุณพ่อไม่ให้ความสำคัญกับวันเกิดของเธอ แต่นั่นทำให้จูลส์ได้รับรู้ความจริงว่าตัวเธอนั้นมีพลังวิเศษซ่อนอยู่ในตัว จึงทำให้เธอต้องย้ายโรงเรียนไปที่วิลสันอะคาเดมี่ในเมืองรีดทาวน์เพื่อฝึกฝนพลัง โดยมีโจเอล เด็กชายผมเงินที่แสนจะเย็นชาเป็นครูสอนพิเศษให้

ส่วนตัวเราไม่มีข้อติเกี่ยวกับโครงเรื่องที่คุณลิมบิกวางไว้ เพราะทำได้ดีมาก เป็นลำดับขั้นตอน ตั้งแต่จุดเริ่ม ปม ไคลแมกซ์ จนถึงตอนจบ แต่เราจะมาพูดถึงพล็อตย่อยในเนื้อเรื่องกันค่ะ เท่าที่อ่านมา นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจอีกเรื่องหนึ่ง ด้วยการบรรยายที่เข้าใจง่าย ไม่ต้องสวยหรู ทำให้อ่านแล้วไม่ต้องตีความอะไรมากมาย แต่สำหรับเนื้อเรื่อง เราคิดว่ามีพล็อตย่อยน้อยเกินไป พล็อตย่อยคืออะไร ถ้าให้เราเปรียบ มันก็คงเปรียบเหมือนเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นก่อนจะไปถึงเหตุการณ์ที่นำไปสู่จุดไคลแมกซ์ เท่าที่เราอ่าน เรื่องนี้สามารถทำเป็นเรื่องยาวกว่านี้ได้ โดยการแทรกอะไรบางอย่างเข้าไป เช่น จูลส์ได้เข้าไปเรียนในวิลสันอะคาเดมี่ คุณลิมบิกอาจจะเขียนตอนที่จูลส์สอบปฏิบัติวิชาพลศึกษา โดยที่มียัยสเตซี่คอยขัดขวางให้เธอขายหน้าต่อคนทั้งห้อง แล้วมันก็เชื่อมโยงไปให้จูลส์ต้องการแก้แค้น เป็นต้น เราอาจจะยกตัวอย่างได้ไม่เคลียร์ พูดง่ายๆคือ ให้เนื้อเรื่องมันดูแน่นกว่านี้ ไม่ใช่ดำเนินแต่เหตุการณ์หลักไปรวดเดียว ควรจะเผยปมทีละนิดละน้อย มันจะทำให้นิยายดูมีเสน่ห์ขึ้น ถ้าให้แนะนำนิยายแนวโรงเรียนแฟนตาซีแบบนี้ เราเสนอเรื่อง ศึกชิงราชันย์ ของคุณ White Memo  ในเรื่องนี้จะเริ่มไปทีละน้อย จากที่เข้าไปเรียนที่โรงเรียน การค้นพบพลังของตัวเอง การฝึกฝนให้เก่ง เริ่มมีเหตุการณ์หลักเข้ามาเกี่ยวข้อง เผยปมออกมา แล้วค่อยนำเรื่องไปสู่จุดเข้มข้น

ถ้าคุณลิมบิกมีโอกาสรีไรท์เรื่องนี้ให้ดูละเอียดขึ้น ทำให้คนอ่านสามารถเห็นพัฒนาการของตัวละครต่างๆได้มากกว่านี้ เราคิดว่ามันจะเป็นนิยายที่สามารถนำไปส่งให้สำนักพิมพ์พิจารณาได้เลยค่ะ

การดำเนินเรื่อง และการใช้ภาษา (35/40 คะแนน)

การดำเนินเรื่องของคุณลิมบิก ถือว่าเร็วไปสักนิด โดยเฉพาะบทสนทนา บางทีตัดจบเร็วมากแล้วก็ขึ้นฉากใหม่เลย ทำให้คนอ่านปรับตามไม่ทัน แต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่มากเท่าไหร่ค่ะ วิธีแก้คือเปลี่ยนบทนึกคิดให้เป็นบทสนทนามากขึ้นค่ะ ให้นักอ่านทราบเรื่องราวจากคำพูดของตัวละครมากกว่าในความคิดของจูลส์ ส่วนการใช้ภาษาของคุณลิมบิก บอกตามตรงว่าทำได้ดีมากๆ ไม่รู้จะติอะไร เพราะอ่านลื่นมาก ถึงแม้จะมีสะดุดตรงประโยคที่ไม่ได้เว้นวรรค ทำให้ตีความหมายผิดไปจนต้องกลับมาอ่านใหม่อีกรอบ ควรจะเว้นให้นักอ่านได้พักหายใจบ้างนะคะ 555 ส่วนคำผิดมีน้อยมาก ส่วนใหญ่มักจะพิมพ์ตกหล่นหรือไม่ก็กดผิดแป้น วิธีแก้ก็ตรวจทานสักรอบสองรอบก่อนเผยแพร่ค่ะ

ตัวละคร (17/20 คะแนน)

ตัวละครทุกตัวมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง ถึงแม้บางตัวจะแอบหลุดคาร์แร็คเตอร์ไปสักนิด แต่ตัวละครทั้งหมดยังคงเหมือนตัวละครแบนที่มีแต่ด้านดีเพียงด้านเดียว อย่างที่ได้บอกไปในคอมเม้นต์ย่อยว่า ตัวละครหลักเข้ากันได้ดีจนเกินไป เหมือนตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันไม่เคยทะเลาะอะไรจริงจังมาก่อน ทุกคนดูแสนดีไปหมด มันจึงทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่สมจริงเท่าไหร่ เพราะขนาดเพื่อนสนิทของเรายังมีเวลาที่ทะเลาะกันแรงๆเลย ถ้าคุณลิมบิกปรับเปลี่ยนตัวละครให้เป็นตัวละครกลมได้ เนื้อเรื่องจะดูเรียลกว่าเดิมค่ะ

แก่นเรื่อง และความประทับใจ (10/10 คะแนน)

เราคิดว่าเรื่องนี้ต้องการสื่อถึงความคิด ความรู้สึกของผู้คน ทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ได้คิดเหมือนเราทั้งหมด ต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง และมิตรภาพของเพื่อนที่มีให้กัน คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่ตลอดเวลาโดยไม่เกี่ยงว่าคนนี้มีฐานะเป็นอย่างไร ซึ่งเป็นแบบอย่างที่ดีต่อคนในสังคมสมัยนี้ค่ะ

ส่วนตัวชอบนิยายเรื่องนี้เป็นพิเศษ อ่านบทแรกแล้วต้องรีบกดเป็นแฟนคลับ ด้วยการบรรยายที่เรียบง่าย อ่านลื่น นับว่าเป็นจุดแข็งของเรื่องนี้เลยค่ะ ถ้าหากคุณลิมบิกมีโอกาสได้ขยายนิยายให้เป็นเรื่องยาว เราจะรอติดตามอ่านค่ะ สุดท้ายนี้ก็ขอให้คุณลิมบิกประสบความสำเร็จ และมีความสุขมากๆนะคะ หวังว่าบทวิจารณ์นี้จะมีประโยชน์ต่อคุณลิมบิกไม่มากก็น้อยค่ะ สวัสดีปีใหม่จ้า

คะแนนรวม 87/100 คะแนน

อย่าลืมเข้าไปกรอกแบบฟอร์มในบทความด้วยนะคะ

          บทแรกนี้เราไม่ค่อยมีอะไรจะติ เนื่องด้วยมันเป็นบทแรกที่กำลังจะเท้าความไปยังจุดเข้มข้นในบทต่อไป การบรรยายถือว่าทำได้ดี ภาษาธรรมดา ไม่สวยงามเกินไปจนดูฟุ่มเฟือย เลยทำให้เข้าใจง่าย เห็นภาพชัดเจน

          คำผิด กระพริบ → กะพริบ

          สำหรับสองบทนี้ ดำเนินเรื่องเร็วไปนิดหนึ่ง จริงๆถามว่ามันติดขัดไหม ก็ไม่นะคะ แต่ถ้าเจาะลึกลงไปอีกนิด จะพบว่า

1.      ตอนที่คุณพ่อตัดสินใจให้จูลส์ไปเรียนยังรีดทาวน์ บางทีอาจจะรวดเร็วเกินไป ปกติเรื่องที่พ่อลูกต้องจากกันมันต้องเป็นเรื่องที่ทำใจยาก การที่เขาเข้าไปร้องไห้ในห้องทำงานสักพักแล้วออกมาบอกให้ลูกสาวไปซะ จึงดูไม่ค่อยเรียลเท่าไหร่ แต่บางทีคุณพ่ออาจจะมีเหตุผลส่วนตัวของเขา (ถ้ามองในแง่มุมนี้นะคะ)

2.      ตอนที่เอ็ม โจเอล และดิเอโก้พาจูลส์กลับไปยังโรงเรียนทันทีหลังจากที่คุณพ่ออนุญาตให้พาตัวไป ส่วนตัวเราคิดว่าไม่ควรเท่าไหร่ เพราะทั้งสี่เพิ่งเจอกับกริฟมาหมาดๆ จูลส์คงตกใจหรือหวาดกลัวอยู่ (ให้นึกถึงตัวเองไปเจอผู้ใช้พลังวิเศษต่อสู้กับปีศาจกลางถนนแถวๆบ้าน) นั่นอาจจะทำให้สมองเบลอว่า สรุปตอนนี้อะไรเป็นอะไร เวทมนตร์มีจริงเหรอ ปีศาจมีจริงเหรอ พ่อมาจากรีดทาวนจริงเหรอ คำถามนานามันคงจะผุดออกมามากมาย แต่ในเรื่องจูลส์ดูเหมือนไม่แปลกใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเท่าไหร่ แล้วสุดท้ายก็ไปกับเอ็มโดยที่ไม่ได้บอกลาพ่อ หรือยังห่วงหาพ่อใดๆ ก็เลยแอบขัดในจุดนี้ (เราว่าอย่างน้อยก็พักที่บ้านสักคืน วันรุ่งขึ้นมาบอกลาพ่อ แล้วค่อยเดินทางไปโรงเรียน ไรท์ลองพิจารณาดูแล้วกันนะคะ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาที่หนักหนาเท่าไหร่ ท้ายสุดมันก็แล้วแต่มุมมองคนอ่านและคนเขียนค่ะ)

3.      โจเอลหลุดคาแร็คเตอร์ไปนิดหน่อยนะคะ ตอนที่เขากลั้นหัวเราะ จริงๆถ้าคาแร็คเตอร์เย็นชาแบบเขา น่าจะเปลี่ยนเป็นอมยิ้มหรือกระตุกยิ้มมากกว่า (ให้ความรู้สึกว่าไม่ได้ตลก แต่รู้สึกสนุก)

          คำผิด กระพริบ → กะพริบ / มุ่งหน้าสู้ → มุ่งหน้าสู่

          จริงๆแล้วมันไม่มีปัญหาอะไรเลยสำหรับสองบทนี้ เป็นนิยายที่อ่านเพลินดีค่ะ เราเห็นว่าไรท์เป็นคนที่แต่งนิยายได้ดีระดับหนึ่ง สองบทนี้ขอข้ามนะคะ (ไม่มีอะไรจะคอมเม้นต์)

          คำผิด ลินชัก → ลิ้นชัก / เอาเอา → ทำเอา / กล้าย → กล้าม

          ปล. รู้สึกสเตซี่นางแรงจริงๆ (ฮา)

          เริ่มมีการวางปมอย่างชัดเจน เนื้อเรื่องจึงดูน่าติดตามขึ้นมาอีก ในส่วนการใช้ภาษาและการบรรยาย เราขอไม่พูดในคอมเม้นต์ย่อยนะคะ มาพูดเรื่องฉากกันค่ะ

1.      “จูลส์ ริชมอนด์ เธอสบายดีนะ” ชายผมสีขาวชี้ฟูเจ้าของโรงเรียนกวดวิชาเบิร์กหันมายิ้มให้กับฉัน

อาจารย์สอนพิเศษแคลคูลัสคนก่อนของฉันเปลี่ยนไปมาก ผมของเขาดูเรียบขึ้น

ตรงนี้สรุปแล้วอาจารย์ผมฟูหรือผมเรียบ?

          ประโยคที่มีคำตกหล่น และเว้นวรรคผิด

-          มันรถบัสสีเหลืองเหมือนรถโรงเรียนทั่วไป → มันเป็นรถบัสสีเหลืองเหมือนรถโรงเรียนทั่วไป

-          พวกนั้นก็ถูกไฟคลอกด้วยแต่ว่าหนีออกไปจากห้องได้ทัน → พวกนั้นก็ถูกไฟคลอกด้วย แต่ว่าหนีออกไปจากห้องได้ทัน

          คำผิด ช็อค → ช็อก / ค่ → แค่ / รส → รถ / เธอาก → เธอมาก / สบทบ → สมทบ

          -

          คำผิด ยิ่งเฉย → นิ่งเฉย / แปป → แป๊บ

          อ่านมาถึงตอนนี้แล้วก็แอบกลัวว่าตอนจบของเรื่องนี้จะหักมุม (ฮา) แต่ว่าสำหรับการดำเนินมาถึงจุดนี้แล้ว เราเพิ่งสังเกตอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง นั่นคือตัวละครเด่นทุกตัวเหมือนจะเข้ากันได้ดีจนเกินไป ซึ่งถ้าตัดพวกปัญหาพันธะสัญญา และการเหยียดสีเลือดออกไป มันแทบจะไม่มีข้อขัดแย้งกันเลย เช่น จูลส์ก็อยู่กับโจเอลออกจะบ่อย แล้วสเตซี่หายไปไหน นางยอมยกโจเอลให้จูลส์แล้วเหรอ เป็นต้น ถ้าเป็นแบบนี้ไปจนจบเรื่อง มันจะกลายเป็นว่าตัวละครในเรื่องนี้เป็นตัวละครแบนไปหมดค่ะ

          คำผิด ตระกร้า → ตะกร้า / ปราถนา → ปรารถนา

          บทนี้ค่อนข้างตื่นเต้น (ฮา) เหมือนเป็นจุดที่กำลังจะเชื่อมไปยังไคลแมกซ์ อ่านแล้วลุ้นตาม แต่ยังคงมีประโยคที่ไม่เว้นวรรคอยู่บ้าง ทำให้เข้าใจความหมายผิดไป

-          โจเอลยื่นมือมาให้ฉันปฏิเสธด้วยการวิ่งนำหน้าเขาไป – โจเอลยื่นมือมาให้ แต่ฉันปฏิเสธด้วยการวิ่งนำหน้าเขาไป

          คำผิด อย่างนิ่ง → อย่างยิ่ง / ฉัน → ชั้น / ม → มี / เขก → แขก / ปิศาจ → ปีศาจ

          ปมเริ่มมีการคลี่คลาย อ่านแล้วไม่รู้สึกสะดุดค่ะ ด้านการบรรยายยังทำได้ดีเหมือนเดิม มาดูประโยคที่ยังแปลกๆและเว้นวรรคผิดกันนิดหนึ่งค่ะ

-          โกรว์ไม่มีความจำเป็นอีกแล้วล่ะฮะ อาจารย์วาซ” เด็กแบล็คบลัดคนหนึ่งพูดขึ้น “พวกเรากำลังแตกแยก” “และฉันจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น” ผู้อำนวยการนิโคลัสเอ่ยเสียงเรียบ → ควรเปลี่ยนจากและเป็นแต่

-          ปีศาจสามารถรับรู้การมีอยู่ของพวกเลือดวิเศษได้เลือดของเราไม่ได้ส่งแค่กลิ่น → ปีศาจสามารถรับรู้การมีอยู่ของพวกเลือดวิเศษได้ เพราะเลือดของเราไม่ได้ส่งแค่กลิ่น

-          มันไม่ได้อะไรแปลกๆเกิดขึ้น → มันไม่ได้มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น / มันไม่ได้เกิดอะไรแปลกๆขึ้น

          คำผิด อึกอัด → อึดอัด / เกี้ยวกราด → เกรี้ยวกราด / ช็อค → ช็อก / ฃ่วย → ช่วย / โรแมนติค → โรแมนติก / พวงมาลับ → พวงมาลัย / ทีสุด → ที่สุด / แปป → แป๊บ