จับหัวใจนายบอดิการ์ด กัก หัวใจคุณหนูจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #11 : จับหัวใจนายบอดิการ์ด กัก หัวใจคุณหนูจอมป่วน>>ตอนที่10 ทำบุญ/โดนยิง

(PoPPy TalK)

"นายป็อปปี้ ไปทำบุญกันมั้ย"
"ทำบุญ!..... เหรอ"
"ทำไม รึว่านายคิดว่าชั้นไม่เคยคิดที่จะทำบุญรึไงจร๊ะ"
"ปล่าว จะไปวันนี้รึเปล่าหล่ะ"
"ก็ไปสิ ชั้นชวนนายวันนี้นะจะให้ไปอาทิตย์หน้ารึไงเล่า!!!!"
"ป่ะ"
    
     ผมฉวยโอกาสจับมือฟางแล้วดันให้ฟางขึ้นรถ ขับไปๆๆๆ ก็ถึงวัดแล้ว

"วัดนี้เงียบดีเนอะ"
"อืม สงบดี"
     แล้วเราสองคนก็ไหว้พระ ปล่อยปลาจนเสร็จ

"ทำไมเธอถึงชวนชั้นมา ทำบุญหล่ะ"

"ก็...เอ่อ........ว้าย"ฟางสะดุด ผมรับฟางได้ เรา2คนเลยจ้องหน้ากันอย่างหวานซึ้งมากๆๆ
"โทษที ซุ่มซ่ามไปหน่อยหน่ะ"
"อืม ไม่หน่อยแล้วมั้ง"
"อะไรเล่า แค่สะดุดก้อนหินนิดเดียวเอง"
"เธอจำได้มั้ย เธอบอกชั้นว่า เธอชอบชั้น"
"หวา~~~ ชั้นจำไม่ได้อ่า"
"อย่างนี้ มันก็ต้องเตือนความจำกันหน่อยสิ"
จุ๊บ!
"อะไรของนายเนี่ย มาหอมแก้มชั้นทำไม"ฟางกุมแก้มแน่นเลย
"อย่ามาฟอร์มน่า ชั้นรู้นะว่าเธอจำได้"
"จำ! จำอะไร ชั้นจำไม่ได้ซะหน่อย"
จุ๊บ!
"นายเป็นอะไรของนายเนี่ย"
"ก็ไม่ตอบอ่า คราวนี้ไม่ใช่แค่หอมนะ คราวนี้จะจูบเลยคอยดู"
"ชั้ล..ไม่..กลัว..นายหรอก!"แล้วฟางก็วิ่งออกจากผมไป แล้วผมก็วิ่งตาม เราเหมือนกำลังเล่นตำรวจจับโจรกันอยู่ ผมเป็นตำรวจ ฟางเป็นโจร แต่ฟางเป็นโตรที่ไม่ร้ายแรงนะ ฟางแค่ขโมยหัวใจของผมไปเอง แล้วผมก็จับเธอได้ ผมกอดเธอจากด้านหลัง แน่นมากก
"จับได้แล้ว หัวขโมย"
"ชั้นไปขโมยอะไรนายมิทราบ"
"หัวใจไงคร๊าพพ"
"อะไร พูดไปมั่วๆ"
"ผมรักคุณนะ ฟาง"ผมกระซิบลงข้างหูเธอเบาๆ
     เธอไม่ตอบ แต่กลับยิ้มหวานมาทางผม ผมก็ยิ้มหวานกลับไป

(EnD PoPPy TalK)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

(FayE TalK)

     แงๆๆๆ นี่มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของชั้นเนี่ยย ที่ต้องมาทำงานเยี่ยงกรรมกรเยี่ยงนี้
"เฟย์ฮะ ช่วยไปผสมปูนให้ผมหน่อยได้มั้ยฮะ"
"คือ ชั้นผสมปูนไม่เป็นหน่ะ ลียงมันต่องใส่อะไรบ้าง"
"ปูน ทราย แล้วก็น้ำสัดส่วน3:1:3"
"อืม นั่นแหละตามที่พี่เขื่อนบอกนั่นแหละฮะ ชัดเป๊ะเลย"
"เธอทำไม่เป็น เดี๋ยวชั้นทำให้ก็ได้ ตามมาดูด้วยหล่ะ"
"ขอบใจนะ"
"ตามมาสิ"
     แล้วชั้นก็เดินตามตูดนายเขื่อนต้อยๆๆๆๆ ดูได้สักพักแล้วชั้นก็เริ่มเบื่อ
"นายเสร็จรึยัง"
"...."
"นาย"
"เอ้า เอาไป"นายเขื่อนยื่นถังที่ผสมปูนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
     ชั้นเอื้อมมือไปถือถังปูน และ
วืด!
ตุ้บ!
เพละ!
"ชั้นขอโทษนะ ที่ทำให้เสียของ มันหนักง่า"
"ไม่เป็นไรหรอก เธอก็อ่อนแออยู่วันยังค่ำหน่ะและ"
"นายว่าชั้นหนิ"ว่าแล้วชั้นก็ไม่ยอมแพ้หรอก ชั้นก้มลงเอามือสุดสวยของชั้นไปละเลงกับปูนที่เละอยู่บนพื้น แล้วชั้นก็เอาไปป้ายหัวนายนั่น แต่ก็ไม่ค่อยถึงหรอกนะ เพราะระดับความสูงของชั้นกับนายนั่นห่างกันราวฟ้ากับเหวเลย
"เห้ย ทำไรเนี่ย มันสกปรกนะ"
"ทำไมเล่า นายมาด่าชั้นทำไมหล่ะ"
"เหรอ"
ฟึ่บ!
เหมะ!
"กรี๊ดดด นายเอาถังปูนมาครอบหัวชั้นทำไมเนี่ยยย"
"ทนไม่ได้เหรอคร๊าพพคุณหนู555+ เต็มหัวเลย"
"กรี๊ดดด ชั้นไม่ยอมแพ้นายหรอก ไม่มีทาง"
     แล้วชั้นก็เอาหัวไปถูๆๆๆกับบ่าอีตานั่นทางขวาของชั้น
"เฮ้อ คนเรานี่เนอะ มาซบผู้ชายถึงที่เลย เฮ้อ คนหล่อก็งี้แหละเนอะ"
"อะไร ชั้นไม่ได้ชบนายซะหน่อย"แล้วชั้นก็ผละออกจากนายนั่น แล้วก็ดันตัวเองออกห่างจากตาหัวทองเป็นระยะห้าสิบเซนติเมตร
"โถๆๆๆ ไม่ต้องอายหรอกน่า เราคนกันเองทั้งนั้น"แล้วอีตาหัวทองก็ขยับเข้ามาใกล้ๆชั้นแล้วเอามือมากอดชั้นไว้
"เอามือนายออกไปนะ"ชั้นพยายามแกะ แต่มันก็แกะมิออกซะที จ๊ากกกมือคนรึมือควายวะเนี่ยยย
"ไม่ออกอ่ะ มีไรป่ะ"
"มี"

    เราสองคนหันไปประทะกับเสียงปริศนานั่น โอ๊วววม่ายย อิมพรอดซิเบิ่น

"ทำไม มีไรลียง"
"ไม่มีไรหรอกฮะ เพียงแค่อยากจะมาดูว่าน้องเฟย์ผสมเสร็จรึยัง แล้ว...นั่นกะจะไม่ปล่อยเลยใช่มั้ยฮะ"ลียงหรี่ตามองลงมาที่มือของนายเขื่อนแล้วหันกลับมาสบตาเราสองคนอีกครั้ง
"ไม่ปล่อย มีไรมั้ย"
"มีย่ะ ชั้นอึดอัด ปล่อย!!!"ชั้นเอามือไปแกะออกอีกครั้ง แต่ก็ไม่หลุดอีกครั้ง นายนั่นกลับกอดแน่นกว่าเคย
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ปล่อย ไม่ปล่อย ที่รักอย่าดิ้นเซ่"
"ที่รัก???"ลียงคิ้วขมวดแน่นมาก
"ใครที่รักนาย ปล่อยชั้นนะ"
"ผมไม่ปล่อย ถ้าดิ้นอีกผมจะแสดงความรักของเราสองคนให้ทุกคนเห็นนะ"
"อะไร แสดงความรัก"
"อยากรู้เหรอครับ จัดให้"
     แล้วนายนั่นก็โน้มหน้าเข้ามาจูบชั้น นานเกือบสองนาที
"แฮ่กๆ"ชั้นเอามือไปทุบอกนายนั่น
เพล้ง!!
     เราสองคนผละออกจากกันทันที เมื่อได้ยินเสียงขวดเหล้าที่เอามาเพื่อดื่มแก้กระหายให้พวกพี่ๆ
"หึๆ"
"ใครอะ??"ชั้นกับนายเขื่อนพูดพร้อมกันเพราะไม่ทันได้มองนายเขื่อนก็หันซ้าย-ขวา สลับกันไปมา ต้นกำเนิดเสียงทำขวดแตกแล้ววิ่งออกไปทันที แต่ ลียงหายไปพร้อมกับเสียงที่เกิดขึ้นมะกี้
     ชั้นกำลังจะเดินไปตามหา แต่นายเขื่อนจับข้อมือชั้นแล้วทำปากจุ๊ๆๆเพื่ออยากให้ชั้นเีงียบ แล้วดึงกลับมาที่ตัวของนายนั่น หน้าชั้นก็ซบลงกับบ่านายนั่นพอดี หลังจากนั้นนายนั่นก็เอามือมาทำอะไรไม่รู้ข้างบนหัวชั้นทำเสร็จก็เอามาล็อคคอชั้นไว้เพื่อไม่ให้หนีไปไหน นายนั่นเดินถอยหลังช้าๆ แล้วพี่ๆทุกคนก็เดินตามมา เงียบสงัดมากแม้แต่ริมฝีเท้าก็ไม่ให้ได้ยิน
แกร๊ก!!
"เฮ้ย พวกเราหมอบ"นายนั่นสั่งทุกคนที่อยู่ในที่นั้น แล้วจับหัวชั้นลงอย่างแรงสิ้นสุดเสียงนายเขื่อน ก็มีเสียงปืนดังลั่นเลย
ปัง!!
ปัง!!
ปัง!!
"เฮ้ย เขื่อนมันมาหลายคนหว่ะ"เสียงปริศนา ทว่าจะเป็นเพื่อนนายนี่
"งั้น เจอกันที่เดิม หวังว่าเราจะกลับไปพร้อมหน้า ดูแลตัวเองดีๆ ทำเหมือนกับที่เราฝึกไว้"
"เค"เสียงทุกคนในที่นั้น(ยกเว้นชั้น)อะไรกันเนี่ย ที่เดิมอะไร แล้วเสียงปืนนั่นมันมาจากหน๊ายย ไอมิอยากเดสตอนนี้ เหมือนชั้นโง่งี่เง่าอยู่คนเดียว ไม่รู้เรื่องอะไร ตอนนี้ชั้นกำลังวิ่ง วิ่งเป็นทางเดียว
"เธอคิดอะไร เดี๋ยวก็โดนพวกมันยิงตายหรอก วิ่งเร็วๆหน่อยสิ"
"อะไรเล่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้น ชั้นมาเข้าค่ายนะไม่ใช่มาทำอะไรบ้าๆนี่"
"เอาไว้เดี๋ยวชั้นบอกเธอทีหลัง แต่ตอนนี้เธอวิ่งให้มันเร็วๆ ถ้าไม่อยากตายกลางป่า"
"ก็ชั้นไม่ชอบวิ่งอ่ะ มันเหนื่อย"ชั้นชลอนิดนึง แต่นายนั่นทนไม่ไหวเลยแบกชั้นวิ่ง วิ่งท่านี้เนี่ยนะ
"อะไรเนี่ยย ปล่อยชั้นลงนะ"
"เธออยากตายกลางป่างั้นเหรอ"
"ไม่"
"งั้นก็เงียบๆซะ"
"คำก็ตาย สองคำก็ตาย นายเป็นญาติกับขุมนรกที่เท่าไหร่พูดคำว่าตายเยอะจัง"
"ถ้าเธอตาย ชั้นก็จะเป็นญาติของหลุมนั้นแหละ ฉะนั้นเธอห้ามตายเพราะชั้นไม่อยากเป็นญาติกับหลุมนรก"
"ยังไงๆ คนเราก็ต้องตายอยู่แล้วน่า"
"แต่ไม่ใช่ตอนนี้นี่"
"จะตายตอนนี้หรือตอนไหนก็เหมือนๆกัน มันตายเหมือนกัน"
"มันไม่เหมือนกันนะ ชั้นไม่อยากให้เธอตายตอนอื่นชั้นอยากให้เธอตายกับชั้น"
"ก็ตายตอนนี้ซะสิ"
"แต่ชั้นไม่อยากจากเธอไปตอนนี้ เข้าใจมั้ย"
     ชั้นเงียบไปซักพัก เราสองคนก็เงียบเหมือนๆกัน ผ่านไปสามนาที
"เธอ ว่ายน้ำเป็นมั้ย"
"ก็ชั้นไม่ชอบกีฬา ว่ายไม่เป็นอยู่แล้ว"
"อ่อนแอจริงๆเล้ยโว้ยยย"
"แล้ว เราวิ่งหนีอะไรมาเหรอ"
"ปืนไง อย่าบอกนะว่าเธอเป็นอัลไซเมอร์"
"ไม่ใช่ เรา่วิ่งหนีใคร"
"เอาไว้อยู่บนเรือแล้วชั้นจะบอกนะ"
     แล้วนายเขื่อนก็วิ่งต่อไปเรื่อยๆ จนถึงเรือจนได้ เห็นพวกพี่ๆที่อยู่ในค่ายมากันเป็นโขยงเลย แล้วนายนั่นก็พาชั้นเข้าห้องนึง กดล็อคด้วย
"ทำไมต้องล็อคด้วย"
"เพราะชั้นไม่อยากให้มีใครรู้ไง"
"หืม???"
"เธอคงจะสงสัยสินะว่าเรื่องที่เกิดชึ้นทั้งหมดมันเป็นยังไง มายังไงกันแน่"
"ใช่ สงสัยมากเลยด้วย"
"เรื่องมันเป็นแบบนี้นะ คือชั้นทำงานให้กับทางตำรวจ ที่เป็นพ่อของไอ้ดาร์ก เธอคงไม่รู้จักหรอก ต่อเลยนะพ่อไอ้ดาร์กเป็นคนใหญ่คนโตมาก ไอ้ดาร์กมันทำงานแบบนี้ตั้งแต่อายุ13แล้ว มันก็เสนอให้ชั้นมาทำด้วยเพราะมันเห็นว่าชั้นหน่วยก้านดี...มั้งแล้วชั้นก็เริ่มทำงานตั้งแต่อายุ13เป็นต้นมา ที่ชั้นเลือกมาสร้างโรงเรียนให้กับที่เนี่ย เพราะว่าไอ้เปอร์เช่มันมาทำงานอยู่แถวภูเขาด้านบน พ่อไอ้ดาร์กต้องการกระดุมอัดเสียงอันนึง มันเป็นของสายอะไรไม่รู้ชั้นไม่ได้ทำทางนี้แต่ที่รู้ๆว่ามันสำคัญมากเพราะมันเกี่ยวกับการผลิตยาบ้าขายข้ามชาติ แต่ไอ้เปอร์เช่มันดันทำพลาดโดนพวกนั้นจับได้มันเลยวิ่งหนีเอาเป็นเอาตายถอดเสื้อไว้ที่ๆนึง แล้วที่ๆนั้นมันก็เป็นที่พักที่นึงชั้นยังไม่ได้ไปเพราะมีเธอมาด้วยชั้นเลยทอดทิ้งเธอไม่ได้ ไอ้ที่มันผลิตยาไปขายต่างชาติมันเก่งมาก ถึงขนาดเอาสมุนไหรมาเป็นยาเสพติดได้ แล้วเธอคิดว่าไอ้คนที่มันผลิตยานั้นขึ้นมา เธอว่าเป็นใคร"
"จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ชั้นไม่ชอบวิทย์ซะหน่อย"
"ไอ้ลียงไง"
"ลียง.....หน่ะนะ"
"ไอ้เปอร์เช่มันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่า ไอ้ลียงมันถนัดทางนี้"
"อ๋อ??? บอกตอนไหน"
"ยัยเอ๋อ ไม่รู้เวลั่มเวลา"
"อะไรเล่า ต่อสิ"
"ที่ไอ้ลียงมันสมัครค่ายนี้ เพราะว่าค่ายเราไปช่วยคนที่ไกล และที่ไกลป่าจะเยอะสมุนไพรแยะ นี่แหละเหตุผลที่มันมาสมัครที่นี่ แล้ว เธอก็จะไม่ปลอดภัยแล้ว เพราะดูเหมือนลียงจะรู้แล้วว่าคนในค่ายนี้เป็นสายตำรวจรวมเธอด้วย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้นเล่า"
"ก็ชั้นเล่นฉากเลิฟซีนให้มันเห็น มันอาจคิดว่าเรา สอง คน เป็นพัดลมกัน"
"อะไร พัดลม"
"นี่เธอโง่หรือเธอแกล้งเอ๋อเนี่ย พัดลมก็แฟนไง แฟน แฟน แฟน"
"อ๋อ แล้วก็ไม่บอกว่าแฟนตรงๆ"
"ชอบคนตรงๆเหรอ"
"นอกเรื่องละ"
"อะไรก็ตอนนี้ยังอยู่ในเรืออยู่เลย จะออกไปนอกเรือได้ยังไง"
"นอกเรื่องย่ะ บ้าไปแล้ว"
"เพราะชั้นอยู่ใกล้เธอมากชั้นเลยบ้าตามเธอไง"
"เหรอ นายหลอกด่าชั้นนี่"
"ถึงเค้าบ้า แต่เค้าก็รักคนเป็นนะ"
"มาบอกทำไม ไม่เห็นจะอยากรู้เลย"
"บอกให้คนที่เรารักขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกนะ ฮึ!!! น่าน้อยใจจริงๆ"
"นายบ้าไปแล้ววววววว"
"ถ้างั้นเธอก็คนแฟนเป็นคนบ้าสินะ5555 เธอมีแฟนเป็นบ้า"
"นายด่าตัวเองทำไม บ้าปล่าว"
"ถ้างั้น ชั้นก็เป็นแฟนเธอ สินะ"
     นายนั่นพูดพร้อมย้ายมานั่งใกล้ๆชั้นแล้วเอามือมาโอบไหล่ชั้นไว้
"ไอ้คนฉวยโอกาส เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ อยู่กับนายเปลืองตัวชะมัด"ชั้นพูดพร้อมเอาพยายามแกะมือนายนั่นออกไป
"เป็นแฟนกันไม่เห็นเป็นไรเลย แต่งงานไปชั้นอาจจะทำเธอมากกว่านี้ก็ได้"
"ใครว่าชั้นจะแต่ง....."
ก็อก ก็อก ก็อก
"ใครเคาะวะ เดี๋ยวชั้นไปเปิดประตูก่อนนะ"นายนั่นเดินตรงดิ่งเข้าไปเปิดประตู
แอ๊ดดด
"ถึงแล้ววววว เฟย์ออกมามะ"
"อืม"
     แล้วก็ถึงที่ที่เค้านัดเจอกันชั้นก้าวออกจากประตูในห้องมาเกือบจะลงจากเรือแล้วแต่ว่า
ปัง!!
ปัง!!
ปัง!!
(อีกหลายปัง)
"เฮ้ย อะไรอีกวะ"
"เฮ้ย หมอบหว่ะ"
    นายนั่นคว้าข้อมือชั้นไว้แล้วมาหลบทางหลังตู้นายนั่นกดหัวชั้นลง ด้วยมือข้างซ้าย ส่วนข้างขวาเอ่อ ปืน เฮ้ยยยย นายนั่นจะฆ่าหมกศพชั้นเหรอ ชั้นดิ้นๆๆๆๆแล้วนายนั่นก็เอามือข้างซ้ายลงมากอดเอวชั้นไว้แทนเหมือนพยายามจะบอกว่า'อยู่นิ่งๆไว้ ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก'แล้วชั้นก็สงบสติอารมณ์ พอนายนั่นได้โอกาสก็โผล่หัวออกไปนิดนึงแล้วยิงไปทางพวกที่ประสงค์ร้ายมาดักยิง นายนั่นยิงไปได้สักพักทนไม่ไหวนายนั่นออกไปทั้งตัว แล้วยิงไปทางพวกนั้นจนตายทั้งหมด แงงง เรือผีสิง น่ากลัว
"ป่ะเฟย์"
     สิ้นสุดเสียงนายเขื่อนก็มีคนยิงมาทางด้านหลังของนายนั่น ทำเอานายนั่นทรุดตัวลงมาทับชั้น จ๊ากกก หนักกก กรี๊ดดดดด เลือดด
"เฮ้ย นายเขื่อน เขื่อน ไอ้หน้ายาว นายหัวเหลือง นายตัวยาวอย่าเงียบสิพูดกับชั้นหน่อย เดี๋ยวก็มีคนหาว่านายมีแฟนเป็นคนบ้าพูดอยู่คนเดียว พูดกับชั้นหน่อยสิ"ชั้นพูดพร้อมร้องไห้ไปด้วย น้ำใสๆอาบแก้มชั้นไปหมด
"ฟะ เฟย์"นายนั่นพูดพร้อมยกแขนขึ้นมาข้างนึง ทำเอาชั้นหยุดร้องไห้
"นาย นายอย่าเป็นอะไรนะ"ตอนนี้พูดด้วย สะอึกด้วย
"ยิงแค่นี้ไกลหัวใจออก เธออย่ากระต่ายตื่นตูมเลย ชั้นตายยากนะรู้มั้ย"
"ปากดี จะตายอยู่แล้วยังมาพูดมาก นายอย่าหลับตานะชั้นจะพานายไปส่งโรงบาล"
     แล้วชั้นก็ร้องเรียกคนช่วย โชคดีมีพี่เปอร์เช่อยู่ก็เลยให้พี่เปอร์เช่พาไปโรงบาล ทางพวกนายเขื่อนไม่มีคนเป็นไรมาก นายนี่แน่มากออกไปประทะหน้ากับพวกมันอย่างนี้ ตอนนี้ชั้นอยู่หน้าห้อง ไอ.ซี.ยู. ชั้นเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตู
"น้องเฟย์นั่งลงเถอะน่า ไอ้เขื่อนหน่ะมันตายยากอยู่หรอกน่า"
"แต่นายนี่อุตส่าห์ช่วยชีวิตเฟย์ตั้งหลายครั้งเลยนะ จะไม่ให้เฟย์ห่งได้ไงหละ"
"น้องทั้งห่วง และ หวง มันช่ายปะ"
"พี่มีอารมณ์เล่นอีกเหรอ นี่เพื่อนพี่ทั้งคนนะ"
"เอาน่าเดี๋ยวเราค่อยมาหามัน แต่ ตอนนี้พี่ว่าเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนมั้ย เลือดมันเฉอะแฉะหมดเลย"ใช่ ตอนนี้ทั้งตัวชั้นมีแต่เลือด โอยย อนาถตัวเองจัง
"ก็ได้ค่ะ"
     ชั้นเดินไปที่โรงจอดรถของโรงพยาบาล แล้วพี่เปอร์เช่ก็ขับรถไปที่ห้างสรรพสินค้าไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เลยหล่ะ สะอาดเอี่ยมฮิฮิ ซื้อเสร็จก็หาของเล็กๆน้อยๆไปเยี่ยมนายนั่น แล้วก็กลับโรงพยาบาลแต่ในห้อง ไอ.ซี.ยู. ไม่มีคนอยู่ พี่เปอร์เช่เลยไปถามพยาบาลว่านายนั่นอยู่ไหน พยาบาลเลยบอกว่าย้ายไปห้องพิเศษแล้วอยู่ห้อง 609 ชั้นกับพี่เปอร์เช่เลยไปห้องนั้นปรากฏว่านายนั่นเดินปร่อเลย แล้วก็เดินวนห้องด้วยนะ คนอะไรพักฟื้นเร็วชะมัด
"ไปไหนมา"นี่เพิ่งปิดประตูห้องเองนะ
"ไปซื้อของ อะนี่ของฝาก"
"ไปกับใคร"
"กับ เอ่อ พี่เปอร์เช่"
"ชั้นอนุญาติให้เธอไปกับมันรึไง"
"เอ๊ะ แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยหล่ะ"
"เธอรู้มั้ย ว่าชั้นแทบคลั่งตื่นมาแล้วไม่เจอเธอทั้งๆที่ ชั้นอยากเจอเธอเป็นคนแรก"
"ชั้นขอโทษนะคือ เสื้อผ้าชั้นมันเลอะเลือดนายไปหมดชั้นไปซื้อเสื้อผ้าใหม่"
     แล้วจู่ๆนายนั่นก็ดึงชั้นเขาไปกอดจากด้านหลังเอ่อ ตอนนี้ชั้นนั่งตักเค้าอยู่อ่ะนะ
"เธออย่าทำอย่างนี้อีกนะ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงเธอมากขนาดไหน"
"ไม่รู้"
"ยัยซื่อบื้อ โทษฐานที่เธอซื่อบื้อมากเกินไป ถ้าชั้นยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเธอต้องเฝ้าชั้น จนกว่าชั้นจะหายดี"
"พยาบาลก็มี ทำไมไม่ให้มาเฝ้าเล่า"
"เธอจำได้มั้ย ตอนชั้นดโนยิงเธอพูดอะไรไว้บ้าง"
"หึ จำไม่ได้อ่ะ"
"ยัยสมองฝ่อ ชั้นจะดีใจรึเสียใจที่เป็นแฟนกับเธอดีเนี่ย"
"อะไร ใครแฟนนายไม่มี๊"ชั้นขึ้นเสียงสูงเฉียดฟ้าเลย
"ก็เธอบอกชั้นว่า 'เฮ้ย นายเขื่อน เขื่อน ไอ้หน้ายาว นายหัวเหลือง นายตัวยาวอย่าเงียบสิพูดกับชั้นหน่อย เดี๋ยวก็มีคนหาว่านายมีแฟนเป็นคนบ้าพูดอยู่คนเดียว พูดกับชั้นหน่อยสิ' จำม่ายด้ายเหยอก๊าบบบ"นายเขื่อนเลียนเสียงชั้น
"ก็ชั้นพูดไปเพราะกลัวว่าจะไม่มีคนมาอารักขาชั้นหน่ะสิ ชั้นก็พูดลอยๆไปงั้นแหละ"
"เหรอ พูดลอยๆ มีน้ำตาซึมดั๋ว"
"อย่ามามั่วนิ่ม ตอนนั้นชั้นร้องเลยตะหากหล่ะ อุ้ยลืม"
"ชั้นชอบคนแบบเธอนะเฟย์ ชั้นรักเธอ"
"ไอ้คนหลายใจ"
"อะไร ชันยังไม่ทำไรเลย"
"ก็เมื่อกี๊นายบอกว่าชอบอยู่เลยเปลี่ยนมาเป็นรักแล้ว น่าเกลียดมาก"
"ก็ได้ ชั้นรักเธอ รักคำเดียว ชั้นมีให้เธอคนเดียวนะเฟย์"
"ดีมาก ชั้นเกลียดคนเจ้าชู้ เกลียดเข้ากระดูกดำเลย"
"ชั้นก็เจ้าชู้นะ"
"บางครั้งมันก็มีข้อยกเว้นนี่นา"
"สุดที่รักของผม"
"สุดที่รักผม ไม่ใช่นาย"
"ก็ได้ๆ เฟย์สุดที่รักของเขื่อน"

(EnD FaYE TALk )