จับหัวใจนายบอดิการ์ด กัก หัวใจคุณหนูจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #10 : จับหัวใจนายบอดิการ์ด กัก หัวใจคุณหนูจอมป่วน>>ตอนที่9 รับรัก

(ToMo TalK)

     เซ็งเป็ด เซ็งเป็ดจริงๆ ทำไมต้องมานอนหลังขดหลังแข็งแบบนี้ด้วยเนี่ย เฮ้อ อยากเป็นสุภาพบุรุษแต่ต้องทน รู้อย่างนี้ไม่เป็นซะแต่แรก ขึ้นไปนอนดีกว่า เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง

ฮึ่บ!

       อ๊ากก เบียดมาก แต่ต้องทนเพื่อความสบายครับผม แต่ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยแอร๊กก.....เบียด

"เฮ้ย นี่นายขึ้นมานอนข้างบนได้ไงเนี่ย"
ผมไม่ตอบแต่หมอนมาปิดหูทั้งสองข้างเรยย
"ชั้นถามนายนะ โทโมะ นายตายแล้วเหรอ"
"ยังไม่ตาย ผมก็เดินขึ้นมานอนนี่แหละนอนข้างล่างมันเจ็บหลัง โทษที"
แอ๊ด!

ปัง!

"คุณมาหาใครเหรอ???"
"เธอมานอนกับลูกชายชั้นได้ยังไง"
"ลูกชาย!"
"ใช่ โทโมะคือลูกชายชั้น" เอ๋?? พ่อ และผมก็ตื่นขึ้น อ๊ากกก มาทั้งสองคนเลย
"พ่อ แม่"
"อ้าว พ่อแม่ นายหรอกเรอะ สวัสดี..ค่ะ"
"โทโมะ ทำไมลูกถึงมานอนกับ เด็กผู้หญิงคนนี้"
"พ่อครับ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะพ่อ คือ ผม...เอ่อ"
"แกกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้"
"ผมไม่กลับอ่ะ ผมเบื่อ ผมเบื่อที่บ้านผมเบื่อ พ่อได้ยินมั้ย ผมเบื่อ"
"บ้านเรามันไม่ดีตรงไหน มีอะไรมั้ยที่พ่อไม่ให้แก"
"มี"
"อะไรหล่ะ ที่พ่อไม่ให้แก ความสะบาย ความใหญ่โต การมีชื่อเสียง"
"อันนั้นแหละที่ผมไม่ต้องการ ผมต้องการความรัก พ่อกับแม่ไม่ได้ให้ผมเลย"
"แล้วเด็กนั่นมีอะไรดี"
"เพราะเค้าก็มีความรักให้ผม ต่างจากพ่อไม่ได้ให้ผมเลยซักนิดเดียว ป่ะแก้ว เรากลับกันเถอะ"
"ถ้าแกก้าวออกไป เราขาดกัน"
       ผมไม่สนแล้ว ผมลากแก้วออกจากตรงๆนั้นแล้วขับรถกลับกรุงเทพทันที
"ทำไมนายถึงเบื่อที่บ้านหล่ะ เท่าที่ฟังมาบ้านนายก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ"
"มีสิ ทำไมจะไม่มี"
"แล้วมีไรล่ะ"
"ก็ พ่อกับแม่ชั้นทำงานไม่เว้นวันหยุดเลยซักวัน ทำงานได้ทุกวัน ตอนที่ชั้นอยู่บ้านชั้นอยู่คนเดียวมาตลอด จะอยู่ด้วยก็แต่คนใช้ในบ้าน บางครั้งชั้นยังแอบคิดเลยว่า คนที่เลี้ยงชั้นมาตั้งแต่เด็กเป็นพ่อกับแม่ชั้นรึเปล่า เพราะว่าเกิดมาแม่ก็ไปทำงานไม่ดูแลชั้นเลย"
"แล้วพ่อแม่ นายทำงานไรอ่ะ"
"พ่อเป็นนายกเทศมนตรี แม่เป็นด็อกเตอร์"
"ทำไมนายไม่เคยบอกชั้นเลย"
"ก็เพราะชั้นไม่อยากบอก กลัวเธอจะคิดว่าชั้นเป็นลูกใหญ่มาจากไหนแล้วทำมาเป็นวางท่า จนๆคนนึง"
"นายคิดว่า บอกตอนนี้แล้วชั้นไม่คิดงั้นสิ"
"ไม่ได้คิดเลย"
"แล้วทำไมไม่บอกล่ะ"
"ก็เพราะไม่อยากบอกไง กลัวเธอจะไม่รักชั้น"
"ใครบอกเล่าว่าชั้นไม่รักนาย"
"ก็ตะ....เอ๋ เธอบอกว่าเธอรักชั้นเหรอ"
"ไม่ได้บอกว่ารักแค่บอกว่า'ใครบอกเล่าว่าชั้นไม่รักนาย'ก็แค่นั้น"

เอี๊ยด!

"เฮ้ยเบลคทำไม"
"เธอพูดจริงดิ เย้ๆๆๆ เธอรับรักชั้นแล้ว"
"เว่อห์ๆๆๆ" พูดไม่ขาดคำผมก็โผกอดเธอทั้งๆที่นั่งอยู่ในรถ
"เฮ้ย ทำไรเนี่ยปล่อยนะเว้ย"
"ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะบอกดังๆว่า เธอรักชั้น"
"เฮ้ย อย่าเล่นแบบนี้น่า"
"ไม่ได้เล่นนะ เอาจริงด้วย"
"ชั้นรักนาย"
"อะไรนะ ไม่ได้ยิน"
"ช้านร๊ากนาย"
"พูดเบาจังเรยย"
"ชั้นรักนาย"
"ตะโกนทำไม พูดเบาๆก็ได้ยินแล้วคร๊าพพ"
"นายนี่"
"โอ๊ยย หยิกผมไมอ่ะ เจ็บ"
"สมน้ำหน้า"

(EnD ToMo TalK)

จบของคู่โทโมะ-แก้ว