Memory is lost หนึ่งคน หนึ่งความทรงจำ

                     เหตุการณ์เมื่อ8ปีก่อนที่โรงพยาบาลเอฟีในประเทศญี่ปุ่นผมได้ร้องไห้กอดน้องที่เตียงเยี่ยมไข
          "พี่ค่ะหนูคงไม่รอดแล้วล่ะ"น้องของผมพูดออกมาอย่างอ่อนแรงแต่ผมก็รับไม่ได้
          "อย่ามาล้อเล่นน่าถ้าเธอจากไปพี่จะทำยังไงล่ะ!!"ผมถามน้องของผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาน้องของผมก็เอามือขวาแตะหน้าผมเอาไว้
          "พี่ค่ะ....พี่ต้องสัญญากับหนูนะค่ะ...ถ้าหนูจากไปแล้วพี่ต้องปกป้องคนๆนั้นไว้ให้ได้นะค่ะต้องปกป้องเด็กคนนั้นให้ได้นะค่ะ"น้องสาวของผมขอร้องผมด้วยท่าทางที่อ่อนแรง
          "ทำไมล่ะ...เธออาจรอดก็ได้นะ!"ผมให้กำลังกับน้องสาวผมแต่น้องสาวผมเขียนอะไรซักอย่างลงในกระดาษก็ไม่รู้แล้วพอเธอเขียนเสร็จก็เอามาให้ผมดูผมดูทีก็ตกใจ
          "เธอ....เอาจริงเหรอ"ผมถามน้องสาวผมด้วยท่าทางที่เศร้าๆน้องผมก็ยิ้มอย่างเศร้าๆผมก็กลืนน้ำลายแล้วกำหมัดแน่นกว่าเดิม
          "ก็ได้พี่ไปอกหมอให้ว่าเธอจะ....."เสียงของผมก็ค่อยลงทุกทีเพราะว่าผม...คงต้องจากน้องผมไปแล้ว