คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จัตุรัสใหญ่ใจกลางเมือง
จัตุรัสใหญ่ใจกลางเมือง
แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างกระทบกับหน้าสวยของหญิงสาวเพื่อบอกถึงเช้าวันใหม่ได้มาเยือน แต่นั้นก็ไม่ได้ปลุกให้เธอตื่นจากนิทราแต่อย่างใด เพราะหลังการสอบเข้าโรงเรียนเวทย์ฟีโอไวท์ ทำให้เธอเจอความวุ่นวายเกินความจำเป็น สมองและร่างกายเหนื่อยล้าจึงต้องได้รับการฟื้นฟูและพักผ่อนที่เต็มที่และเพียงพอ (เกี่ยวหรอ?) ด้วยข้อสรุปนั้นเซซีล่าจึงดึงผ้าห่มคลุมโปงบังแสงที่ลอดผ่านม่านและหลับต่อไปอย่างมีความสุข เว้นแต่ว่า...
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เซย์ตื่นหรือยัง” เสียงประสานของพี่ชายสามคน ทำให้ตาที่ปิดอยู่ของเจ้าของชื่อจำเป็นต้องลืมขึ้นก่อนจะหยิบชุดคลุมมาหุ้มชุดนอนบางและเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นไปหาพี่ชายที่ยืนรอหน้าประตู
“มีอะไรหรอคะ องค์ชายทั้งสาม จะให้เซย์ทำอะไรอีก” เสียงใสตอนนี้กำลังบนงึมงำให้กับพี่ชายข้างหน้าเพราะมาขัดความสุขในการนอนของเธอ
“พี่แค่จะชวนออกไปซื้อของ แต่เซย์ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร พี่ไม่อยากบังคับ” พี่วีอาเริ่มเล่นบทโศกเศร้าเคล้าน้ำตา นั่นจึงทำให้สี่สิบนาทีต่อมาเธอต้องมายืนอดหลับอดนอนท่ามกลางผู้คนที่เดินกันวุ่นวายในที่ๆเรียกว่าจัตุรัสใหญ่ของรีเล็ต
จัตุรัสใหญ่นั้นมีลักษณะกึ่งตลาดกึ่งห้างร้านขนาดใหญ่ที่แบ่งถนนออกเป็นสี่เส้นคือ โคร ฟลู ราฟ และ เท็น ‘โคร’ ถนนสายนี้จะเต็มไปด้วยร้านเสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องประดับเครื่องสำอางรวมถึงสปาบำรุงผิวต่างๆจนสุดสาย ‘ฟลู’ ถนนเส้นนี้จะเต็มไปด้วยร้านอาหารและเครื่องดื่มรวมถึงสถานบันเทิงมากมายยาวตลอดทาง ‘ราฟ’ เป็นถนนที่รวมอุปกรณ์เวทย์ต่างๆ นอกจากนี้ยังมีการอาวุธและสัตว์เวทย์ถูกกฎหมายทั้งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ‘เท็น’ จะเป็นการรวมสินค้าที่ไร้ซึ่งหมวดหมู่ข้างต้นมาจัดขาย เช่น หนังสือปากกา เครื่องดนตรี อุปกรณ์สื่อสาร เป็นต้น นอกจากนี้ยังมีบ่อน้ำตกกลางแจ้งขนาดใหญ่เป็นจุดบรรจบของถนนทั้งสี่สายซึ่งเป็นสถานที่เธอกำลังยืนกึ่งหลับอยู่นั่นเอง
“เซย์ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน พี่เห็นเราเข้านอนก่อนคนอื่นเลยนะ” พี่วออันถามขึ้นหลังจากเห็นเจ้าของชื่อหาวเป็นรอบที่สามตั้งแต่มาถึง
“เหนื่อยนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรหรอกคะ” หญิงสาวพูดปัดก่อนจะหาวรอบที่สี่ เพราะถึงแม้จะเข้าห้องนอนก่อนพี่ๆคนอื่นแต่กว่าจะหลับลงก็เกือบจะเช้า เนื่องจากมีเรื่องให้คิดเต็มไปหมด จะนอนก็นอนไม่หลับ เป็นความผิดของท่านโฟเอบัส และท่านมารีอัสแท้ๆเลย (โทษไปเรื่อย) แต่เหตุผลหลักที่ต้องอดนอนกลาวันมาซื้อของวันนี้เพราะน่าจะมีคนจะมาซื้อของน้อยที่สุดเนื่องจากมีจัตุรัสเปิดใหม่ ตัวพี่ชายทั้งสามที่ไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา จึงเลือกมาซื้อของตามใบรายการที่ได้มาก่อนปิดเทอมนั่นเอง
โดยของที่เธอและพี่ๆต้องซื้อนั้นก็เป็นหนังสือเรียนหนาๆโดยมาสเตอร์ชื่อดังหลายเล่มยิ่งเรียนชั้นสูงก็ยิ่งเยอะอย่างพี่วออันก็มีตั้ง 12 เล่มเลยที่เดียว นอกนั้นก็อุปกรณ์การเขียนพวกหมึกและปากกาขนนก โชคดีที่มีนกขนส่งถึงที่จึงทำให้เดินตัวปลิวไม่ต้องแบกอะไรให้หนัก หลังจากซื้อเครื่องเขียนเสร็จ พวกพี่ๆก็ตกลงจะเดินแยกกันไปซื้อของที่ต้องใช้ไม่เหมือนกัน แต่กว่าเธอจะขอมาคนเดียวได้ก็แทบแย่เพราะพี่ๆค้านกันแทบหัวฟัดหัวเหวี่ยง
โอ้ย! / ว้าย!
“ขอโทษค่ะ ฉันเดินไม่ดูเอง” เซซีล่าพูดพร้อมช่วยผู้หญิงด้านหน้าเก็บของ
“ฉันก็เดินไม่ได้ดู ต้องขอโทษด้วย” เธอก็ตอบเสียงใสกลับมาเช่นกัน
และด้วยเพราะความบังเอิญ โลกกลม พรมลิขิต(?) ผู้หญิงข้างหน้านั้นเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักเจ้าของเรือนผมและตาสีน้ำตาลที่นั่งสอบข้างเซซีล่าในรอบแรก ถ้าเธอชื่อไม่ผิดน่าจะชื่อ บราว บราโวกา แคลโล รึเปล่า
“บราว เธอชื่อบราวใช่ไหม ขอโทษด้วยจริงๆนะ” และดูเหมือนจะใช่เพราะเจ้าตัวก็ไม่ได้เอ่ยแก้ไขอะไร
“หม่อมฉันผิดเองเพคะ ต้องขอประทานอภัยเพคะองค์หญิงเซซีล่า”
...เรียกซะเต็มยศ ดีนะไม่ยกนามสกุลมาด้วย... เซซีล่าคิด
“พูดปกติเถอะ ไม่ต้องมีพิธีอะไรมากมาย” เซซีล่าพูดขึ้นเพราะตัวเองก็ไม่ค่อยให้ใครพูดอะไรที่ฟังยากแบบนั้น เนื่องจากฟังมาจากในวังจนเอียนแล้ว และดูเหมือนบราวจะเข้าใจดี การปรับตัวเข้าหากันจึงเป็นไปได้เร็วจนกลายเป็นเซซีล่ามีหญิงสาวชื่อ บราโวกาเดินทางร่วมซื้อของไปด้วยอีกคน และเนื่องจากบราวเป็นคนในพื้นที่การแนะนำร้านและซื้อของต่างๆจึงเสร็จเร็วและเหลือเพียงของอีกไม่กี่ชิ้น
“เหลือสัตว์เวทย์ อาวุธ อ้อชุดเครื่องแบบโรงเรียนด้วย เพราะคฑาฉันมีแล้ว” เซซีลาทวนรายการที่ยังขาดให้เพื่อนใหม่ข้างตัวฟัง และเจ้าตัวก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะดึงหญิงสาวเข้าร้านๆหนึ่ง
ภายเต็มไปด้วยเสื้อผ้าหลายแบบ ทั้งชุดสูท ชุดราตรี ชุดไปรเวท แม้กระทั่งชุดแต่งงานก็ยังมี เพียงแต่มันอาจจะดูไร้ระเบียบสักหน่อยเพราะเสื้อผ้าเหล่านี้บินไปบินมาไม่ได้แกรงใจคนที่เข้ามายืนในร้านสักนิด แต่ก่อนจะได้วางแผนคิดเผาร้าน พนักงานสาวคนหนึ่งก็เดินมาต้อนรับ
“สวัสดีค่ะ ‘ร้านเสื้อใครหนอ’ ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานหญิงนำเสนอชื่อร้านพร้อมกับส่งยิ้มให้
“ชุดเครื่องแบบของโรงเรียนฟีโอไวท์ 4 ชุด ชุดกีฬา 2 ชุด แล้วก็เสื้อกราว 1 ตัว ให้ผู้หญิงคนนี้ค่ะ” บราวบอกแทนเสร็จสรรพโดยที่ปากเซซีล่าไม่ต้องขยับแม้แต่นิดเดียว ทันใดนั้นก็มีชุดต่างๆบินมาทาบเนื้อทาบตัวแล้วก็บินไปบินมา ทั้งกระโปรงกางเกงเนคไทร้องเท้าถุงเท้า ซึ่งไม่นานของเหล่านั้นก็ยัดตัวเองลงกล่อง พร้อมกับเจ้าของร้านที่ให้เขียนที่จัดส่งลงบนกล่อง ก่อนจะจ่ายเงินและเดินออกจากร้าน
...เพิ่งรู้สึกว่าเสื้อผ้าน่ากลัวก็ตอนนี้นี่แหละ...
หลังจากนั้นไม่นั้นเซซีล่าและบราโวกาก็เดินมาถึงถนนสายราฟ ที่เต็มไปด้วยศาสตราอาวุธ และไกด์จำเป็นก็พาเธอเข้ามายังร้านขายอาวุธร้านหนึ่งโชคดีที่อาวุธมันไม่บินไปบินมาเหมือนร้านเสื้อผ้าก่อนหน้าไม่งั้นหัวเธอคงหลุดจากบ่าแน่นอนเพราะดูแล้วแต่ละอย่างก็คมๆทั้งนั้น ทั้งดาบ ทั้งมีดสั้น มีดพก ทั้งธนู แล้วก็ยังมี โซ่ แส้ กุญแจมือ(?) อีกด้วย
“ร้านพ่อเราเอง มีแต่ของดีๆทั้งนั้น เดี๋ยวเราให้พ่อลดราคาให้” ว่าแล้วลูกเจ้าของร้านก็เดินโปรโมทสินค้าอย่าชำนาญ ถามอะไรบราวก็ตอบได้หมด ถึงไม่ถามก็ยังอธิบายได้อย่างคล่องแคล่วตั้งแต่มีดสั้นหน้าร้านไปถึงมีดด้ามด้านหลัง ทำเอาคนซื้อคิดหนักเลือกไม่ถูกเลยทีเดียว
“บราวดาบอันนี้ราคาเท่าไหร่” เซซีล่าพูดพร้อมชีไปยังดาบสีทองสลับเงินเงาวับ บนตัวดาบโค้งเงาสลักอักขระโบราณหลายประโยค และตัวด้ามเป็นรูปนางฟ้ากางปีกสีมุก ซึ่งถือว่าถูกตาต้องใจเธอตั้งแต่แรกเห็น
“อันนี้เรียกว่าดาบทิวทิวา พ่อบอกว่าเป็นดาบที่ท่านเทพนางหนึ่งทิ้งไว้ ฉันก็จำชื่อไม่ค่อยได้ พ่อโหกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆมันก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าพ่อจะขายหรือเปล่า”หญิงสาวพูดพร้อมทำเสียงไม่แน่ใจ
“เราไม่ขายหรอก เรามีไว้ให้ฟรี ถ้าอยากได้ก็เอาไปเถอะ ลุงยกให้” ชายมาใหม่พูดขึ้น แต่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนนั้นก็พ่อของบลาวนั้นเอง เพราะทั้งสีผมสีตา เหมือนกันอย่างกับถอดแบบ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสนใจเรื่องอื่น ของฟรีอยู่ตรงหน้าก็ต้องคว้าไว้ก่อน (งกอีกแล้ว) ไม่ว่าเปล่ามือของเซซีล่าก็ค่อยเอื้อมไปสัมผัสดามตรงหน้า แต่ยังไม่ได้แตะต้องอะไรตัวดาบก็หลุดเข้ามาอยู่ในกำมือของเธอเหมือนขั้วตรงข้ามของแม่เหล็กที่ดึงดูดกัน แสงสวางสีเหลืองนวลค่อยๆสว่างไล่ระดับจนมาถึงปลายด้ามที่เซซีล่าสัมผัสอยู่ และมือรวมถึงร่างกายของเธอก็เริ่มเรืองแสงตามไปด้วย
ดาบมักเลือกผู้ใช้ ดาบจะดีได้ถ้ามันอยู่กับผู้ที่คู่ควร แม่สร้างมันเพื่อรอคอยลูก แม่สร้างเพื่อมอบให้เจ้าเพียงคนเดียว และจะมีเจ้าเพียงคนเดียวที่ครอบครอง โปรดใช้สิ่งนี้เพื่อประโยชน์รักษาความดีให้คงอยู่ แม่เชื่อว่าลูกสามารถทำได้ เซซีล่า
...เสียงใคร ดาบพูดได้หรอ แม่คือใครกันแน่... และอีกร้อยพันคำถามผุดขึ้นในหัวของเซซีล่าหลังจากได้ยินเสียงหวานดังมาจากดาบ ซึ่งเธอมั่นใจว่าไม่ได้หูแว่วแน่นอน อยู่ดีๆแม่ก็โพล่มา ทั้งๆที่เคยคิดตามหาเป็นปีก็ไม่เคยเจอ แต่แค่มาซื้อดาบก็ได้ยินเสียงที่อ้างว่าเป็นแม่ซะงั้น ควรดีใจหรือเสียใจดีที่อย่างน้อยก็มีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่น ไม่ได้เกิดจากกอกระบอกไม้ไพ่หลังวัง
“เซย์เป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ดีๆดาบมันมีแสงแล้วเธอก็นิ่งไปเลย” เสียงของลูกสาวเจ้าของร้านดาบดึงถึงออกจากห้วงความคิด
“เปล่าหรอกแค่ดีใจที่ได้ของฟรี แต่รีบไปกันเถอะเดี๋ยวต้องไปดูสัตว์เวทย์ต่อเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน” เซซีล่าพูดปัดพร้อมย่อตามมารยาทให้พ่อของบลาวที่ทำหน้าแปลกใจไม่ปกปิด ก่อนจับมือบลาวออกจากร้าน และปล่อยให้ผู้ชำนาญทางเดินนำอีกครั้งซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้เกี่ยงอะไรและเดินนำทางไปจนเกือบสุดถนน
“ถึงแล้วร้าน ‘สัตว์เวทย์ ณ กาลครั้งหนึ่ง’ บลาวว่าเซย์ต้องชอบแน่นอน” บลาโวกาพูดพร้อมกับพายมือนำเสมอร้านที่ชื่อแปลกประหลาดอีกร้านหนึ่ง ซึ่งทุกอย่างก็ดูดีสมกับที่บราวภูมิใจเสนอชื่อร้านอย่างเต็มที่ โดยภายในมีทั้งสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่สีสันน่าสนใจอยู่ในกรง บ้างก็มีการผสมสายพันธ์กับสัตว์เทพชั้นสูง บ้างก็เป็นการผสมสายพันธ์กับสัตว์ปีศาจรูปร่างประหลาด แต่ที่แปลกใจที่สุดก็คงจะเป็น...
“เธอจะตามเดรกไปทุกที่เลยหรือไงองค์หญิงแห่งไฟล์ซีโลน” นี่แหละที่แปลกใจ ไม่รู้ว่าร้านนี้มีสัตว์พูดได้ เอ้ยๆ ไม่ใช่ เจ้าหญิงเจ้าชายองค์สำคัญอยู่ด้วย ซื้อกลับไปเลี้ยงที่บ้านได้หรือเปล่า แค่คิดก็สนุกซะแล้ว
“บลาวสัตว์ตัวนั้นไม่น่ารักเลย” เซซีล่าพูดพร้อมจงใจชี้ไปยังเจ้าหญิงองค์สำคัญ ซึ่งเหมือนบลาวจะเข้าใจและรับมุกได้เป็นอย่างดี
“นั่นสิ เอาแต่ร้องอะไรไร้สาระก็ไม่รู้”แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินเข้าไปด้านในไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดของสัตว์ตัวนั้น ไม่ใช่ๆ องค์หญิงเนซีเล็ตที่อยู่หน้าร้าน
เมื่อเซซีล่าเดินเข้าไปลึกเรื่อยๆ สัตว์หน้าตาแปลกใหม่ก็มีให้เห็นก็มีมากขึ้น บ้างตัวมีเขาอ้อมหัว บ้างตัวลักษณะคล้ายปลาแต่กลับอยู่ในกรงและนั่งกินใบไม้ บางตัวมีหางสี่ห้าหาง บางตัวก็มีรูปร่างคล้ายคนเพียงแต่ตัวเล็กกว่าแต่พูดไม่ได้ แต่ตัวที่น่าสนใจที่สุดก็คงเป็นนกเหยี่ยวขนสีขาวน่าหลงใหลที่อยู่ในกรงด้านในสุด มือไว้เท่าความคิดมือลอดเข้าไปในกรงหวังจะสัมผัสมัน แต่ดูเหมือนมันหวงตัวคิด...
โอ้ย!
มือบางกระตุกกลับมาอย่างรวดเร็วเพราะนกเจ้ากรรมมันจิกลงบนข้อมือของเธอซะอย่างนั้น ถึงแม้จะไม่ใช่แผลใหญ่แต่ก็เรียกเลือดให้ไหลได้ ทำให้เซซีล่าตัดสินใจกดบาดแผลและหันหลังกลับเพื่อจะให้เพื่อนสาวที่กลับไปรออยู่ด้านหน้าร้านทำแผลให้แต่มันก็...
“โอ้ย! อะไรอีกหละเนี่ย” เซซีล่าสบถเบาอย่าหัวเสีย เจ็บแผลก็เจ็บแล้วยังมีคนมายืนบังขวางทางอีก ทางก็ไม่ได้แคบสักหน่อย แต่ทันทีที่หันไปพบก็เจอกับเดรกีส ที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่
...ตานี่อีกแล้ว...
“คิดว่าตัวเองมีกระดูกเหล็กรึไง ยื่นมือไปให้นกจิกเนี่ย” ไม่ว่าเปล่า เดรกีสก็ถือวิสาสะจับมือของเซซีล่าขึ้นมาเพื่อสำรวจบาดแผลที่ตอนนี้เลือดก็ยังคงไหลไปเรื่อยๆอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้หญิงสาวแทน
“คิดได้เนอะ ฉันคงไม่ปัญญาอ่อนไร้หัวคิดเหมือนแฟนนายหรอก” เซซีล่าพูดพลางจะดึงข้อมือกลับ แต่มันก็ไม่ได้มีแรงมากพอแถมมือหน้าของเดรกีสยังบีบแน่นขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นท่าที่เอาแต่ใจของเซซีล่า
“อยู่นิ่งๆสิ ไม่เจ็บหรือไง ให้ตายเถอะ...ตอนเด็กดื้อยังไงโตมาก็ดื้ออย่างนั้น” เดรกีสพูดตอบแม้ประโยคหลังเหมือนจะพูดกับตัวเอง แต่เพราะเงียบและอยู่ใกล้ หญิงสาวจึงได้ยินอย่างชัดเจน และคิ้วโค้งสวยก็เริ่มขมวดเป็นโบกับประโยคสุดท้ายของเจ้าชายที่กลายเป็นหมอเวทย์ไปเรียบร้อย
“เราเคยรู้จักกัน?” หญิงสาวอดถามไม่ได้หลังจากข้อมือได้รับการรับการรักษาจนแทบหายเป็นปกติจากมนุษย์หินที่พอได้ยินคำถามก็ยิ่งแข็งเป็นหิน ตาเงยขึ้นจากบาดแผลมองเจ้าของคำถาม ตาสีอเมทิสจองประสานกับเจ้าของตาสีบลูโทปาซ เสียใจ? ผิดหวัง? เศร้า? โกรธ? เซซีล่าไม่อาจอ่านออกจริงๆกับสายตาของเดรกีสในตอนนี้ มันหมายความว่ายังไง
“คุณหนูเลือกได้หรือยังครับว่าอยากได้ตัวไหน” เสียงชายเจ้าของร้านดังขึ้นทำลายความเงียบ และชั่วอึดใจร่างทั้งสองผละออกจากกันโดยปริยายเมื่อทั้งคู่รู้ตัวว่ากำลังจับมืออีกฝ่ายและถูกอีกฝ่ายจับมืออยู่
“ยะ เหยี่ยวขาวตัวนั้นค่ะ เดี๋ยวจะเขียนที่อยู่วางไว้บนโต๊ะหน้าร้านพร้อมกับเงิน ไม่ทราบว่าเท่าไหร่คะ” เซซีล่าพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองประหม่าแต่เหมือนจะไม่ได้ผลเอาซะเลย คนข้างๆก็ยืนแข็งทื่อไม่ทำอะไรสักอย่าง
“อ้อ 2000 เบลครับ งั้นเชิญชำระเงินด้านหน้าเลยครับ” เจ้าของร้านพูดพร้อมกับทำท่าทางแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ขัดใจหญิงงามก่อนจะหลีกทางให้หญิงสาวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหน้าร้านอย่างรีบร้อน จนไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มบางจากเจ้าชายที่เดินออกไปตามหลัง...
....ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีก ขอโทษที่ผมจำคุณได้ช้าไปหน่อย องค์หญิง...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เขียนเองก็กรี๊ดเอง ไม่รู้ว่าทำไม555 ตอนนั่งอ่านใหม่นี่แทบคลั่งว่าเมื่อก่อนไรท์เขียนอะไรลงไป
แต่ก็จะไม่เก็บความสงสัยคนเดียว ตอนนี้จึงได้ออกมาสู่สายตารีดเดอร์นั่นเอง
ถามว่าเรื่องนี้จะลึกลับเท่าเรื่องของ เกรเนย่า ไหม ตอบเลยว่าไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ
แต่ก็จะมีลึกลับแบบฉบับที่ไรท์ชอบ และหวังว่ารีดจะชอบเช่นกัน
เรื่องนี้น่าจะหวานกว่า มั้งนะคะ ดราม่าก็น่าจะน้อยกว่า เอาเป็นว่าพอจะอ่านได้สบายๆ(หรอ)
ตอนนี้ไรท์ก็พยายามเริ่มเปลี่ยนอะไรๆบ้างให้มันซับซ้อนขึ้น ต้องการให้รีดเดอร์งงกันเล่นๆ
แต่ถ้าใครมีอะไรจะบอกจะถามเพราะงงๆก็ข้างล่างได้เลยจ้า (จะตอบแน่ถ้าตอบได้ 555)
เอาเป็นว่าเจอกันตอนต่อไป และขอให้ติดตามกันไปนานๆนะค้า
ความคิดเห็น