คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนทางสู่ฟีโอไวท์ II
หนทางสู่ฟีโอไวท์ II
“สุดท้ายเจ้าหญิงเซซีล่า เพลย์ทาย์บีช แห่งมิติไฟล์ซีโลน”
ทันทีที่เท้างามยืนเหยียบแท่น ลมจากทุกสารทิศเริ่มพัดกระหน่ำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆและมารวมกันเป็นเกลียวพายุอยู่ด้านบนเจ้าของร่าง แท่นสี่เหลี่ยมที่ยืนอยู่ อัฒจรรย์รอบด้าน แม้แต่เศษกิ่งไม้ก็ค่อยๆกลายสภาพเป็นดินและหินสีน้ำตาลอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งร่างถูกจับจองด้วยเปลวไฟกับสายน้ำที่กำลังแย่งพื้นที่ครอบครองเจ้าของร่างอย่างเอาเป็นเอาตาย บังเกิดควันสีเทาที่มีหมอกขาวและหมอกดำปะปนกัน ซึ่งตอนนี้ค่อยๆห้อมล้อมและบดบังร่างของเซซีล่าไปทั้งตัว
ร่างสวยค่อยๆลอยขึ้นท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่ตอนนี้มองด้วยอารมณ์ประมาณเดียวกันคือ เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นใคร หรือแม้แต่เธอคือตัวอะไร แต่ก็ไม่กล้าขยับแม้ริมฝีปากเอ่ยถามหรือทำให้เกิดเสียง เนื่องจากความรักตัวกลัวตายมีมากกว่าไม่มีใครผู้ใดที่ขยับตัวเข้าไปช่วยหรือทำอะไรสักอย่างแม้แต่น้อย เพราะถ้าเข้าไปอาจจะโดนไปย่างสดไม่ก็คงแหลกสลายในพายุแน่ๆ
หากแต่มองด้านนอกคงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในหมอกหนานั้น หลายคนคงจะจินตนาการถึงสัตว์ปีศาจสีดำตัวใหญ่มีปีกมีเขี้ยวพร้อมจะหักคอร่างงามจิ้มน้ำพริก หรืออาจจะคิดว่าร่างนั้นคงแหลกสลายชุ่มเลือดไปแล้ว แต่นั้นคือสิ่งที่ผิดมหันต์ เพราะเซซีล่าไม่ได้รับรู้ถึงความร้อนหรือเย็นของเปลวไฟและสายน้ำ ไม่ได้ถูกกลืนกินด้วยพายุที่อยู่บนหัว แต่สิ่งที่เธอเห็นนั้นเป็นก้อนเมฆนุ่มสีขาวขุ่นรอบด้าน และเหล่าคนมีปีกที่นั่งคุกเข่าล้อมรอบตัวเธอเต็มไปหมด
รอบตัวของเธอเป็นสิ่งมีชีวิตหลายเผ่าที่นุ่งห่มด้วยอาภรณ์สีทองไม่ว่าจะชายหรือหญิง แม้จะก้มหน้าก้มตาแต่บอกได้เลยว่าแค่หน้าผากยังดูดีกันขนาดนี้หน้าตานี่คงดีอย่างไม่ต้องพูดถึง แต่สิ่งที่เรียกความสนใจได้ดีที่สุดคงเป็นชายหญิงเบื้องหน้าที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สีทองซึ่งคาดว่ามันก็น่าจะทำจากทองด้วยเช่นกัน ซึ่งนั้นเป็นการใช้เงินทองพร่ำเพรื่อในความคิดของเซซีล่า
ผู้หญิงเบื้องหน้านั้นมีใบหน้างดงามมากจะเรียกว่านางฟ้าก็คงไม่ได้เพราะนางสวยกว่าจะหาอะไรมาเปรียบ ถึงแม้ใบหน้าจะไม่ได้อ่อนเยาว์เป็นเด็กวัย 15-16 แต่ก็ไม่ได้ดูแก่ชราหนังเหี่ยวย่น ใบหน้าเรียวรูปไข่ถูกแต่งแต้มสีสันบางๆซึ่งก็ยิ่งทำให้ดูดี ผมสีเปลือกไม้ถูกยกขึ้นเป็นทรงสวยแบบแปลกๆให้เข้ากับชุดที่แปลกกว่าบนเรือนร่าง ตาสีบลูโทปาซกำลังจับจองเธออยู่ เช่นเดียวกับบุรุษข้างๆที่หล่อราวเทพบุตรแม้ใบหน้าจะดูมีวัยมากกว่าสตรีด้านข้างเล็กน้อย แต่นั้นยิ่งทำให้ดูมีสง่าราศีน่าเคารพ ผมสีดำสนิทยาวประบ่าบดบังดวงตาสีครามข้างหนึ่งแต่ก็ยังพอมองออกว่าเขาก็มองมาทางเธอเช่นกัน
...คนพวกนี้คือใคร...
“ผ่านมาพันปีที่มิตินี้สงบ กำลังคนหลายแสน ความกล้าอย่างมหาศาล เลือดเนื้อที่หยดนองลงบนพื้นดินและพื้นน้ำ ชีวิตของผู้คนอีกนับไม่ถ้วนที่แลกมาเพื่อสยบความมืดอันชั่วร้าย เจ้าคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ ... ข้าโฟเอบัส และท่านนี้คือมารีอัส เจ้าคงจะเป็นเซซีล่าสินะ” โฟเอบัสเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแนะนำตัวเล็กๆ ซึ่งสร้างความตกใจให้เจ้าของชื่อไม่น้อยที่ทั้งสองนั้นรู้จักเธอ รวมถึงมีการสร้างประหลาดใจเรื่องภาษาแปลกๆที่เธอไม่เคยได้ยิน แต่เธอกลับฟังและเข้าใจความหมายทุกๆคำราวกับใช้พูดคุยอยู่ทุกวัน
“เป็นไปได้ด้วยหรือที่มีสว่างแล้วจะไม่มีความมืด เป็นไปได้ด้วยหรือจะมีกลางวันแต่ไร้ซึ่งราตรี เป็นไปได้ด้วยหรือที่คนเราจะมีซึ่งจิตใจบริสุทธิ์ไร้ซึ่งความคิดชั่วร้าย ถึงแม้จะแตกต่างแต่มันคือสิ่งที่คู่กัน แทนมีจะหลั่งเลือดเนื้อทำไมไม่หาทางแห่งความสันติเพื่ออยู่ร่วมกันอย่างสงบ” เซซีล่าเอ่ยตอบสตรีเบื้องหน้าอย่างไม่ติดขัดแม้จะงงตัวเองอยู่ก็ตาม
“จุดกึ่งกลางระหว่างดีชั่ว สว่างมืด หามีไม่ ข้าและท่านมารีอัส ยังไม่เคยเห็นมันเลยสักครั้ง ตั้งแต่พันปีจนวินาทีนี้ข้าก็ยังไม่ค้นพบ” หญิงสาวพูดพร้อมส่งยิ้มบางๆมาให้เซซีล่า ขณะที่มารีอัสยังคงนั่งนิ่ง นิ่งมาก และนิ่งมากที่สุด
“ดีชั่ว มืดสว่าง ไม่ใช่สีที่จะนำมาผสมกันได้ สันติคือการอยู่ร่วมกันสงบ ต้องแบ่งแยกกันอย่างชัดเจนไม่คลุมเครือเพื่อจะได้ไม่ล้ำเส้นกัน ถ้าหากไม่สามารถจับให้อยู่รวมกันได้ พูดคุยตกลงให้เข้าใจก่อนใช้กำลังมันไม่ดีกว่าหรือคะ”
“การเจรจาไร้ผลกับความชั่วและความมืด ข้าจะไม่ยืดเยื้อเพราะเวลามีไม่มาก เพียงแต่เวลานี้ ความมืดเริ่มทำงาน ความชั่วเริ่มคืบคลานเพื่อทวงถิ่น มันนั้นอยากครอบครองทั้งแผ่นดิน และมิตินี้อาจจะสิ้นโดยถูกกลืนไปตลอดกาล พูดแค่นี้ก็จบแล้วโฟเอบัส”มารีอัสพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“ท่านต้องการอะไรจากฉันก็บอกมาเถอะคะ” เซซีล่าพูดขึ้นหลังจากเห็นมารีอัสและโฟเอบัสเริ่มสร้างสงครามประสาทด้วยความเงียบขึ้น และถ้าเงียบต่อไปเธอก็คงได้ยืนรอจนขาชา
“เจ้าคือความหวังของเรา จะช่วยเราได้หรือไม่ แต่ถึงยังไงเจ้าก็ต้องช่วยอยู่ดีเพราะคนที่จะช่วยที่นี่มีเพียงเจ้า” คำพูดเอาแต่ใจของโฟเอบัสทำให้เซซีล่าเริ่มฟิวส์ขาด เพราะเหมือนโดนมัดมือชก ไร้ซึ่งทางเลือก ซึ่งเธอไม่ชอบเอาซะเลย และเธอยังไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
“ทำไม่ต้องช่วย มิตินี้ก็ไม่ใช่บ้านเมืองของฉันสักหน่อย ให้คนอื่นทำน่าจะง่ายกว่า”
“ไม่ใช่?... งั้นเจ้าไม่อยากเจอพ่อแม่สักครั้งหรือ ทั้งสองยังคงรอเพื่อพบเจ้า ทำงานให้พวกเรา นี่ข้าลดแลกแจกแถมเต็มที่เลยนะ” มารีอัสเริ่มเปลี่ยนจากบังคับเป็นต่อรองแทนโดยใช้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเธอเป็นเงื่อนไขเหมือนเป็นสินค้า เธอควรดีใจดีใหม่ที่อยู่ดีๆอาจจะเจอหน้าพ่อแม่ เจอแล้วจะทำยังไง ต่อว่า กระโดดกอด หรือยังไง
...ทำยังไงดี?...
“เราไม่เร่งรัดเจ้าในตอนนี้ ข้าจะไปเอาคำตอบกับท่านในไม่ช้า หลังจากท่านได้รู้เรื่องราวมากขึ้น” สิ้นเสียงของมารีอัสทุกอย่างก็ค่อยๆหายไป
...คิดจะไปก็ไปจะมาก็มา ทำไมเอาแต่ใจอย่างนี้หละ...
เดรกีสมองภาพเบื้องหน้าซึ่งตอนนี้คือผู้หญิงคนหญิงที่ตกทับเขาเมื่อหลายวันก่อน กำลังล่องลอยอยู่บนฟ้าเป็นที่เรียบร้อย โดยมีควันสีเทาล้อมเธอไว้อีกที แต่หลังจากที่ขึ้นไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงสนทนาด้วยภาษาโบราณที่พังทำลายความเงียบ เขารู้ดีว่ามันมาจากหมอกนั้น และพอที่จะเข้าใจความหมายเนื่องจากศึกษามาตั้งแต่เด็กตามประสงค์ของท่านตาที่อยากมีคนสืบทอดความรู้ ซึ่งตอนนี้ก็ได้ใช้แม้ไม่ได้ตั้งใจก็ตาม แต่เมื่อบทสนทนาจบลง หมอกก็ค่อยๆจางไป และภาพต่อมาคือร่างของหญิงสาวที่ตกลงตามแรงโน้มถ่วงอย่ารวดเร็ว!
เซซีล่ารู้สึกเหมือนกำลังตกมาจากตึกสักร้อยชั้นทั้งที่เมื่อครู่ยังยืนอยู่บนเมฆ พายุ น้ำและไฟที่เคยอยู่รอบตัวสลายหายหมด ซึ่งถ้าถึงพื้นเมื่อไหร่สภาพเธอคงดูไม่จืดนัก เพราะดูแล้วทั้งมาสเตอร์และผู้คนที่นั่งอยู่ยังไม่มีท่าที่จะขยับกายมาช่วยเธอแม้แต่น้อย คนที่นี่ใจดำจริงๆ สงสัยก็คงต้องก้มหน้ารับกรรมเอาหลังงามๆกระแทกพื้นให้กระดูกหักเล่นสักท่อนสองท่อน คฑาก็ไม่ไดเอามา ใบคับขี่การบินและใช้ปีกก็ยังไม่ได้ทำ หลังจากจิตเริ่มปลงบนอากาศเพราะใกล้พื้นทุกขณะ แต่แทนที่ตัวของเธอจะกระแทกกับพื้นลานตามที่คิดไว้ กลายเป็นตอนนี้เธอทับร่างของใครสักคนแทน
...ใครมาช่วยหละเนี่ยคงต้องขอบคุณงามๆที่เมืองนี้ไม่แล้งน้ำใจ...
“เธอนี่ชอบตกลงมาจากที่สูงจังนะ คิดว่าตัวเองตายไม่เป็นหรือไง” เสียงราบเรียบเย็นชืดของผู้เคราะห์ร้ายรายเดิมเอ่ยขึ้น ซึ่งนั้นก็ทำให้เจ้าตัวกระเด้งตัวขึ้นมาทันทีทันใด และก็พบว่าคนที่รับร่างเธอไว้คือเดรกีสเจ้าของผมสีชาตาสีอเมทิสที่จองเธออย่างปลงตกปนตำหนิ ทำให้คำพูดขอบคุณทั้งหมดถูกกลืนลงคอไปอย่างรวดเร็ว
“มาสเตอร์คะ แล้วต้องทำอะไรต่ออีกภาคบ่าย...รีบแจ้งสิคะอย่ามัวแต่อึ้ง เพราะดูเหมือนทุกคนเริ่มจะเหนื่อยและอยากพักแล้ว” เซซีล่าเลี่ยงที่จะไม่สนใจสายตาชายหนุ่มแต่หันไปพูดกลับมาสเตอร์ที่ยังอ้าปากค้างหน้าซีด เมื่อพบว่าสร้อยข้อมือสีดำของเธอในตอนแรกได้เปลี่ยนสีขาวที่แสดงว่าเธอเองก็สอบผ่าน
“อะ เอ่อ กะ ก็ภาคบ่ายสอบปฏิบัติที่ป่าไซซีสทางด้านซ้ายของโรงเรียน เจอกันด้านหน้าก่อนเวลา 2.30 น. ยะ แยกย้ายได้”
เซซีล่าเริ่มก้าวเท้าออกจากที่นี้ทันที เพราะสายตาเหลือบไปเห็นเนซีเล็ตที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางเธอซึ่งมีเดรกีสอยู่ข้างหลัง ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดที่จะบึ่งไปหาที่ชายทั้งสามที่ตอนนี้คงนั่งเหงาอยู่หน้าโดม เพราะเธอก็ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมพูดคุยสนทนากับบุคคลเหล่านี้มากนักถึงแม้เมื่อครู่เธอจะบอกว่าการเจรจาคือการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็ตาม
เซซีล่าใช้เวลามานานก็ถึงหน้าโดมที่มีคนมากมายยืนกระจายกันเป็นกลุ่มๆ แต่การหาพี่ทั้งสามไม่ใช่เรื่องยาก ที่ไหนมีผู้หญิงอยู่เยอะๆที่นั่นคือที่สถิตของพี่ชายนั่นเอง และทฤษฎีนี้ก็ไม่เคยผิดพลาดเพราะหลังจากที่เธอใช้ความพยายามในการฝ่าฝูงคนก็พบพี่ชายทั้งสามที่นั่งทำหน้าลำบากในมือถือขนมที่เธอยัดไว้ให้ก่อนไปสอบรอบสอง
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอคะ” เซซีล่าถามพี่ชายทั้งสามที่ยังมองไม่เห็นเธอเพื่อให้หันมามอง แต่เหมือนเธอจะคิดผิดเพราะสายตาที่เคยมองชายรูปงามสามคนกลับจับจองเธอด้วยแววตาแปลกๆ เพราะตอนนี้มีพี่วออันกำลังยื่นน้ำมาให้ พี่เวอานเดินสำรวจตามตัว และพี่วีอาที่เป็นพี่ช่วยอีกคน หรือเรียกง่ายๆว่าคนหล่อล้อมหน้าล้อมหลังสาวงาม(?)
“ผลคะแนนเป็นไงบ้าง เซย์ได้คะแนนเท่าไหร่รู้หรือเปล่า” พี่วีอาชวนคุยหลังจากสำรวจร่างกายน้องสาวจนพอใจ
“ไม่รู้สิคะ แท่นนั้นมันกลายเป็นหินไปแล้ว” หญิงสาวตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจ เพราะคนสนใจเธอไปอยู่กับคนที่ท่านโฟเอบัส และท่านมารีอัส แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เล่าให้พี่ชายทั้งสามฟัง เพราะอยากจะไตร่ตรองให้แน่นอนก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ซะเปล่าๆ โดยตอนนี้ก็มีการพูดคุยก็มีต่อไปเรื่อยๆเพื่อคั่นเวลา ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นการตอบคำถามไร้สาระของพี่วออัน นั่งฟังเรื่องเวทย์ของพี่เวอาน และนั่งทานขนมที่พี่วีอาส่งให้ จนเมื่อมีประกาศเรียกสอบรอบสุดท้ายพี่ทั้งสามถึงปล่อยให้มาสอบสนามสุดท้าย
ป่าไซซีสเป็นป่าที่อยู่ทางซ้ายของโรงเรียนโดยต้องเดินเลาะตึกอยู่สักพัก ซึ่งก็น่าแปลกใจไม่น้อยที่โรงเรียนที่ใหญ่หรูหรา จะปลูกป่าปลูกพืชไว้ในรั้ว นอกจากนี้ยังมีเนินเขา แหล่งน้ำ สัตว์หน้าตาน่ารักแบบแปลกๆอาศัยอยู่ โดยผู้ที่ดูแลป่าและความคุมการสอบครั้งนี้คือภูตไม้หน้าตาหล่อดุหรือเรียกกันง่ายๆในนามมาสเตอร์สปอร์น
การสอบครั้งนี้มาสเตอร์บอกว่าให้ไปหาแหวนสลักรุ่นสีทองแดงที่ถูกซ่อนไว้ในตำแหน่งๆต่างๆของป่า ถ้าใครหาเจอคนนั้นก็จะไปเข้าเรียนที่นี่ โดยมีทั้งหมด 40 วงกระจายอยู่ ถ้าหาครบเมื่อไหร่เวลาสอบก็หมดลง ใครหาเจอก็ใส่ที่นิ้ว มันจะทำให้โพล่ไปที่หน้าป่าที่เดินเข้ามาตอนแรกและถือว่าสอบผ่านรอบสุดท้าย
เซซีล่าเดินหาแหวนมากว่า 10 นาที นอกจากเสือขาวที่เดินตามหลัง นกเหยี่ยวที่บินมาเกาะไหล่ งูหลามทองที่เลื้อยตามร่างของหญิงสาว ก็ยังไม่เจอแหวนสักวง แม้ว่าสัตว์พวกนี้จะไม่ใช่สัตว์ของไฟล์ซีโลน แต่ลักษณะก็ไม่ได้ต่างกันมาก ทำให้เซซีล่าสามารถใช้ทักษะที่เคยมีมาพูดคุยสื่อสารกับพวกมันได้ (แม้จะนานสักหน่อย) จึงไม่ต้องมีปะทะใช้ความรุนแรง แต่ก็ไม่ได้เรื่องอะไรมากเพราะเหมือนทั้งสามตัวนั้นไม่ได้รู้เรื่องอะไรไปกว่าเธอนัก
“จิ๊บ จิบๆ (นั่นใช่แหวนที่เจ้าตามหาหรือเปล่า)” นกเหยี่ยวส่งเสียงพร้อมผายปีกให้หันไปมองแหวนสีทองแดงที่เธอตามหาอยู่กำลังถูกห้อยด้วยเถาวัลย์อยู่บนกึ่งไม้ที่สูง กว่า 4 เมตร ซึ่งตอนนี้ถ้าไม่เพ่งดีๆก็ไม่เห็นแน่นอน
“พี่เหยี่ยวสุดหล่อ เก่งแสนเก่ง อีกทั้งยังสง่างาม ช่วยเอาแหวนนั่นมาให้หน่อยได้ไหมคะ” เซซีล่าพยักหน้าให้และขอร้องเสียงใสพร้อมทำตาปริบๆอ้อนนกเหยี่ยวหนุ่มที่เริ่มเคลิ้ม (?) ท่ามกลางสายตาของงูหลามและเสือขาวที่เป็นสักขีพยาน ในที่สุดปีกสวยของเหยี่ยวตัวงามก็กลางออกพร้อมกระพือเร่งความสูงก่อนจะใช้ปากจิกเถาวัลย์ที่มัดแหวนอยู่ให้ขาดตามคำขอของเซซีล่า ไม่นานแหวนก็มาอยู่ในมือของเซซีล่าโดยเธอไม่ต้องทำอะไรเลย ก่อนจะกล่าวลาเหยี่ยวหนุ่มที่ช่วยหาแหวน เสือขาวขนนุ่มที่ช่วยเดินคุ้มกันสัตว์อื่น และงูเหลือมทองที่ช่วยจับไอเวทที่หุ้มแหวน
“ฉันคงต้องไปแล้ว หวังว่าจะได้เจอกันใหม่นะคะ” เซซีล่าพูดพร้อมส่งยิ้มให้สัตว์ทั้งสามที่ทำตาละห้อยเพื่ออำลา ก่อนจะสวมแหวนลงไปในนิ้วตามที่มาสเตอร์สปอร์นได้บอกไว้ต้องแต่ตอนแรก พร้อมๆกับสายข้อมือที่ตอนนี้ได้แตกออกเป็นผุยผง
แสงสีทองแดงคล้ายบาเรีย ห่อหุ้มร่างของเซซีล่าตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าจนถึงปลายเส้นผม ความร้อนและแรงบีบอัดถูกส่งให้เธอ แสงสว่างค่อยๆดูดกลืนร่างทั้งร่างจนในที่สุดก็หายไปจากจุดที่เธอเคยยืนอยู่ไปโพล่ที่หน้าป่าไซซีสอีกครั้ง เพียงแต่มันมีบางอย่างที่ต่างออกไป นั่นคือมาสเตอร์สปอร์นหน้าดุได้กลายร่างเป็นภูตไม้รูปหล่อหน้าตาดุกว่าเดิมเล็กน้อยนั่งนิ่งเงียบต้อนรับเธออยู่ พร้อมทั้งยังมีเก้าอี้อีกหนึ่งตัวที่อยู่ตรงข้ามกับมาสเตอร์ซึ่งระยะห่างของเก้าอี้ทั้งสองถูกคั่นด้วยโต๊ะกลมสีดำที่เต็มไปด้วยกระดาษหลายฉบับทับซ้อนกัน
“ลงชื่อในใบลงทะเบียน แล้วหยิบเอกสารกำหนดการรอบปี ใบรายการของที่เธอต้องใช้ ตารางการเรียนการสอนของปี เอกสารแนะแนว และแผนที่โรงเรียนอย่างละหนึ่งฉบับ ห้ามทำหายเพราะเราจะไม่แจกซ้ำ” มาสเตอร์พูดยาวไม่มีรีเพลย์ พร้อมยื่นใบบางอย่างให้เซ็นชื่อก่อนที่ฉันจะหยิบเอกสารต่างๆที่วางเรียงอยู่ตามที่มาสเตอร์บอกแล้วรีบเดินออกไปให้ไกลหน้ามาสเตอร์ที่จ้องได้จ้องดี เพื่อไปหาพี่ชายที่พอไปถึงก็ยืนเรียงแถวหน้ากระดานยิ้มให้น้องสาว
“กลับกันเถอะเซย์เหนื่อยมากแล้ว ไว้มีอะไรค่อยพูดกันพรุ่งนี้นะคะ” เซซีล่าพูดพร้อมทำท่าเหนื่อยมากมายเสียเต็มประดาเพื่อขัดพี่ชายทั้งสามที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง เพราะตอนนี้เจ้าตัวไม่ได้ฟังหรือทำอะไรนอกจากการนอนหลังใช้ฉมองและร่างกายไปมากกว่าปกติ ซึ่งพี่ชายทั้งสามก็เหมือนจะเข้าใจดีจึงกลืนคำพูดที่มี แล้วเดินนำหญิงสาวไปยังรถม้าที่จอดรออยู่
...จะช้าหรือเร็วพูดตอนไหนก็คงไม่ต่างกันมากนักหรอก...
พี่ชายทั้งสามคิดให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินขึ้นรถม้าเพื่อกลับที่พักตามประสงค์ของน้องสาวที่ตอนเริ่มจะนั่งหลับซะแล้ว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
0[]0 จบแล้วๆๆๆๆ แทบกรีดร้องเลยทีเดียวค่ะ มันชั่งยากลำบากกับการขุดนิยายเก่าจริงๆ
ไหนจะต้องมานั่งอ่านใหม่ (แต่งเองก็ลืมเอง) เพื่อปรับนู่นเปลี่ยนนี่ เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ยังแต่งไม่จบ
แอบเพิ่มปมเล็กๆน้อยๆ (หรออออ 5555 + ?) โอเค...มากอยู่เหมือนกัน
เอาเป็นว่าตอนนี้ไรท์ก็พยายามมากเลยทีเดียว
หวังว่ารีดเดอร์ที่ทุกคนจะอ่านกันอย่างสบายอารมณ์ อย่าเครียดนะคะอย่าเครียด
ใครเครียดก็ไปอ่าน โฟคาลิค เพื่อผ่อนคลายได้ (หรือจะยิ่งเครียดนักหละเนี่ย)
เหมือนเดิมนะคะทุกคน พื้นที่ของล่างละเลงกันได้เต็มที่ จะติ จะชม ให้กำลังใจก็จัดได้เลย
ไว้เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
ความคิดเห็น