คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หนทางสู่ฟีโอไวท์ I
หนทางสู่ฟีโอไวท์ I
หลังจากเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลข้ามภูเขานานถึง 2 วันกับอีก 3 ชั่วโมง 12 นาที 21 วินาที (เวอร์วังมาก) เท้าของเซซีล่าก็ได้สัมผัสพื้นแผ่นดินของเขตที่เรียกว่ารีเล็ตได้อย่างปลอดภัย ยุงไม่มีไต่ไรไม่มีตอมผิวขาวสวยของเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าตัวไหนเข้าใกล้ได้เตรียมตัวไปพบมัจจุราชได้เลย เนื่องจากพี่ชายทั้งสามนั้นคอยปรนนิบัติพัดวีให้ยิ่งดีกว่าพี่ๆคนรับใช้ในวัง ประคบประหงมหนักขึ้นเรื่อยจนเธอแทบจะไม่ต้องกระดิกนิ้วหัวแม่มือ ซึ่งนั่นมันทำให้เธออึดอันและรับรู้ถึงความผิดปกติของพี่ชายทั้งสามที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ
รีเล็ตนั้นสวยสมคำล่ำลือตามที่พี่ชายทั้งสามพูดกรอกหู เพราะน่าอยู่และเจริญกว่า E เป็นไหนๆ หลังจากใช้ชีวิตอยู่สองวัน ใจก็จะขาดเสียให้ได้ เนื่องจากผู้คนเขตนั้นค่อนข้างเจ้าอารมณ์ ใจร้อน รุนแรง ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเธอเลยแม้แต่น้อย (?) โดยรีเล็ตนั้นจะรวบรวมข้อดีและจุดเด่นของเขตต่างๆมากมายาผสมผสานอย่างลงตัวไว้ในเขตนี้ ทำให้ไร้ซึ่งความสงบยิ่งกว่า E ซะอีก เพราะมีคนอาศัยอยู่มากที่สุดถึงแม้จะไม่ได้ขี้โวยวายแต่ก็ทำให้วุ่นวายไม่น้อย
รีเล็ตนั้นมีทั้งความรวดเร็วและกระฉะฉับกระแฉงที่ได้มาจาก N นำความสุขุมเป็นระเบียบของ S มาใช้ มีการสร้างสถานที่ต่างๆคล้ายของ E ที่ค่อนข้างแข็งแรงคงทน แต่ก็ยังมีความร่มเย็นของ W อยู่ นั้นคือสิ่งที่เธอรับรู้หลังจากกวาดตามองและรู้สึก
ที่รีเล็ตได้ชื่อว่าเจริญมากที่สุดเพราะนอกจากจะรวมข้อดีเหล่านี้ได้แล้ว ก็ยังมีทั้งสถานศึกษาที่ขึ้นชื่อ โรงพยาบาลชื่อดังหลายแห่ง สูญวิจัยพัฒนาสิ่งต่างๆให้ก้าวหน้าอยู่เสมอ แต่ยังรักษาอารยะธรรมดั้งเดิมได้ดีไม่มีที่ติ ความสวยงามของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมรวมถึงสัตว์เทพที่ใกล้สูญหายให้คงอยู่และสืบพันธุ์ต่อไป
“สวยหรือเปล่า ชอบไหมเซย์” พี่ชายทั้งสามเอ่ยพร้อมกันหลังจากที่เงียบมาตลอดทางที่จะไปยังโรงเรียนฟีโอไวท์ โดยเปลี่ยนจากรถม้ามาเป็นเดินเท้า เพราะรถติดทั้งบนบก และทางอากาศ โดยทางบกแม้แต่มิลลิเมตรเดียวก็ยังไม่เคลื่อนที่ ส่วนทางอากาศก็มีพีกาซัสจำนวนมากกระพือปีกลอยตัวอยู่บนท้องฟ้าจนแทบจะไม่เป็นก้อนเมฆ โดยที่เป้าหมายเดียวกันคือโรงเรียนที่ว่านั่นเอง
“สวยและแปลกตาดีคะ น่าเสียดายน่าจะเอาแคมป์มาด้วยจะได้ถ่ายภาพเก็บไว้เป็นที่ระทึกว่าครั้งหนึ่งเคยมา” ซึ่งแคมป์นั้นเป็นอุปกรณ์ขอโลกเวทย์ที่ใช้สำหรับบันทึกภาพเคลื่อนไหวลงบนแผ่นฟิล์มขนาดเล็กเพื่อจะเก็บไว้ได้อย่างสะดวก ที่เด็กสาวชอบใช้เป็นงานอดิเรกรองจากอ่านหนังสือและเล่นดนตรี
“ระลึกหรือเปล่าเซย์ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ตอนไปจัตุรัสใหญ่ของเมืองตอนไปซื้อของเข้าเรียนก็ได้”พี่วออัน พูดแก้ให้พร้อมกับ แถมเอาของรางวัลมาอัดฉีดอีก แต่เซซีล่าก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไร เนื่องจากเธอไม่ได้ตั้งใจว่าต้องเข้าได้แต่แรก เพียงทำตามที่พี่ชายทั้งสามช่วยกันชักทั้งแม่น้ำ ห้วย หนอง คลองบึง ทะเลสาบ เพื่อหว่านล้อม ถ้าติดก็เรียน ไม่ติดก็ไปนั่งทำงานให้ท่านป้าท่านลุงอยู่ที่วังก็ยังได้
“อย่าหวังมากเลยค่ะท่านพี่ น้องนั่งอ้อนท่านลุงไม่ถึงสามวิท่านลุงก็ซื้ออันใหม่ให้แล้ว ไม่จำเป็นต้องสอบติดก็ยังได้” น้ำเสียงใสของสาวสวยพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงท่านลุงและท่านป้าที่ไฟล์ซีโลนขึ้นมา
“อย่างเซย์ติดแน่นอน พี่เชื่ออย่างนั้น” พี่เวอานก็ก็ยังพูดให้กำลังใจตัวเองต่อไป ทั้งที่คนสอบยังไม่ได้มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องติดไม่ติดสักนิดเดียว
หลังจากเดินมาได้สักพักก็พบรั้วทึบสีไข่มุกที่สูงประมาณสามเมตร ด้านบนรั้วนั้นถูกประดับด้วยหอกคมปลายแหลมสีทองที่ทิ้งระยะห่างไว้อย่างสวยงาม แต่ถ้าโดนทิ่มตัวก็อาจเป็นรูไส้ก็คงทะลักกันได้ง่ายๆเลย และคงไม่มีใครคิดปีนรั้วเข้าโรงเรียนแน่นอน เพราะประตูทางเข้าก็ออกจะเชิญชวนมากกว่าอีกทั้งตอนนี้ยังเปิดกว้างตอนรับผู้สมัครเข้าสอบทั้งหญิงชาย เมื่อเดินพ้นทางเข้าก็จะพบกับตัวอาคารลักษณะคล้ายโดมกระจกใสที่ตั้งอยู่ตรงกลางอย่างเด่นสง่า ทั้งด้านข้างทั้งซ้ายขวาเต็มไปด้วยตัวอาคารหลายชั้นที่ตั้งซ้อนๆกันอยู่ และมีป้ายลงทะเบียนลอยสูงอยู่หน้าอาคารทางขวาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก
“ใบสมัครของเซย์พวกพี่จัดการส่งไปตั้งนานแล้ว หมายเลขสอบเซย์คือ FOW1001 005”พี่วีอาพูดพร้อมดึงมือของเซซีล่าเพื่อใส่สายสร้อยข้อมือสีทองให้โดยมีรหัสสอบสลักไว้อยู่ให้อย่างเรียบร้อยเสร็จสรรพ
“งั้นจะให้น้องทำอะไรอีกหละคะ บอกมาเลยดีกว่า ถ้าพวกพี่คิดและเตรียมการมาขนาดนี้” น้ำเสียงจริงกับแววตาจับผิดถูกส่งไปให้พี่ชายต่างสายเลือดทุกคนนี่ยืนอยู่เบื้องหน้าตอนนี้
“พี่แค่ไม่อยากให้วุ่นวาย ตอนเช้าสอบข้อเขียนวัดความรู้ ตอนสายทดสอบพลังเวทย์สอบปฏิบัติ ซึ่งพี่อยากให้น้องทำให้เต็มที่” พี่เวอันพูดพร้อมกับลูกคู่ทั้งสองพยักหน้ารับ
ติ่ง! ติ้ง! ติ๊ง!
“ประกาศ ข้อให้ผู้เข้าสอบที่มีสายรัดข้อมือทุกคนไปรวมกันที่โดมกระจกจีเทนในเวลานี้ ส่วนผู้ที่ไม่มีทางโรงเรียนต้องขอแสดงความเสียใจด้วยที่พวกคุณไม่ผ่านรอบแรก แต่อย่างไรก็อย่าหยุดหาความรู้และจงพยายามต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ”
“มาสเตอร์เรียกแล้ว พี่จะรออยู่แถวๆนี้หละกัน” พี่วีอาพูดพร้อมชี้ไปยังตึกที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางเพื่อบอกสถานที่สอบแรกและปล่อยให้หญิงสาวเดินไปตามฝูงคนที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังจุดหมายเดียวกันคือ โดมที่ชื่อจีเทนนั่นเอง
ภายในโดมทุกด้านเป็นกระจกเงาลายตาน่าปวดหัว ยิ่งคนอยู่ในนั้นมากภาพที่สะท้อนก็ยิ่งวุ่นวายในความคิดของเซซีล่า แม้ภายในจะค่อนข้างกว้าง แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยโต๊ะเก้าอี้ทีจัดว่าทิ้งระยะห่างประมาณหนึ่งซึ่งบนโต๊ะนั้นมีเลขผู้สอบ ด้ามขนนกและขวดหมึกวางอยู่ ไม่นานหญิงสาวก็พบว่าโต๊ะของเธอนั้นอยู่เกือบหน้าสุด คนที่นั่งข้างๆทางด้านขวานั้นเป็นเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารัก ตาโตสีน้ำตาลอ่อนกำลังมองมาที่เธอเช่นเดียวกัน ริมฝีปากของเธอยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ผมสีน้ำตาลไหม้ถูกม้วยขึ้นให้เห็นใบหน้าเข้าแต่งกายด้วยชุดน่ารักที่เจ้าตัวสวมอยู่ ส่วนด้านซ้ายก็นั้นเป็นผู้หญิงผมสีโอรสที่ถูกถักเปียซึ่งบดบังใบหน้าของเธอไว้
“สวัสดีผู้เข้าสอบทุกคน ฉันวิ้งซ์กี้ มอลโล จะมาเป็นผู้คุมสอบพวกเธอทุกคน โดยเราจะให้เวลาพวกเธอทำข้อสอบสองชั่วโมง ห้ามทุจริตการสอบเพราะถ้าถูกจับได้จะโดนบทลงโทษขั้นรุนแรง เริ่มได้” มาสเตอร์วิ้งซ์กี้พูดอะไรไม่มากหลังจากปรากฏตัวอยู่กลางโดม กระดาษปึกหนึ่งก็อยู่บนโต๊ะสอบ ซึ่งเปิดดูคร่าวๆก็มีอยู่หลายวิชา แต่เนื่องจากพอมีความรู้บ้างทำให้เซซีล่าสามารถทำข้อสอบไปได้เรื่อยๆ และเหมือนจะเสร็จก่อนเวลาซะอีก แต่เรื่องผิดถูกนั้นก็อีกเรื่องหนึ่งเพราะข้อสอบก็หินใช่เล่นเพราะถามตั้งแต่เรื่องเล็กน้อยเท่ารูเข็มไปจนถึงเรื่องใหญ่เท่าเรือรบเลยทีเดียว
2 ชั่วโมงอันรวดเร็ว...
“หมดเวลาทำข้อสอบ อีกสิบนาทีผลจะออก หากสร้อยข้อมือใครเปลี่ยนสีก็ให้ไปทำการทดสอบพลังที่ลานเวทด้านหลังโดมในก่อนเวลา 10.30 นาที ออกจากห้องสอบได้”สิ้นเสียงตัวมาสเตอร์ก็หายไปทันที รวมถึงคนจำหนึ่งก็เริ่มทยอยออก แต่ก็ยังได้ยินเสียบ่นเรื่องของเขียนหลายข้อมาเป็นระยะๆ
“ทำได้ไหมเซย์” เสียงของชายทั้งสามเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี เพราะอยู่ๆชายหน้าตาดีสามคนก็ตรงเข้าไปทักหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องสอบด้วยท่าที สบายใจมากถึงมากที่สุด ในขณะที่หลายคนทำท่าเหมือนร้องไห้ บางคนหน้าซีดตัวสั่น บางคนถึงกับเป็นลมหมดสติ
“ก็ทำเท่าที่ทำได้คะ ว่าแต่องค์ชายทั้งสาวนี่ท่าจะตื่นเต้นกว่าคนสอบอีกนะคะ ทั้งที่ตัวเองก็เคยสอบกันมาแล้วทั้งนั้น” เซซีล่าทำท่าล้อเลียนอาการของสามหนุ่มที่ยืนอยู่โดยไม่ได้สนใจสายตาตกใจประชาชนที่อยู่ๆก็รู้ว่ามีองค์ชายยืนอยู่ถึงสามคนเลยสักนิด
10 นาทีผ่านไป...
“เปลี่ยนสีแล้ว รอบนี้เป็นสีดำหละพี่ๆ” พี่วีอาพูดพร้อมชี้ให้ดูสายข้อมือของหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังจดจ่อกับขนมในมือโดยมีพี่เวอานออกไปซื้อให้ตอนหญิงสาวสอบสนามแรก
“อ้าวเปลี่ยนสีหรอ คิดว่าจะได้กลับวังแล้วนะ เสียดายจัง”หญิงสาวพูดพร้อมส่งขนมที่ถืออยู่เมื่อครู่ให้พี่ชายทั้งสามที่ยืนข้างถือโดยไม่สนใจสีหน้าของพี่ชายเลยสักนิด และเดินทางไปหลังโดมที่ใช้เป็นห้องสอบสนามแรกโดยไม่ได้หันหลังกลับไม่ดูหน้าองค์ชายทั้งสามที่ยังงงๆกับน้องสาวคนนี้อยู่ก่อนจะมองหน้ากันอย่างทำใจ
พื้นที่สอบครั้งนี้เป็นลานหินกว้างสีดำขนาดใหญ่ โดยรอบๆมีคนจำนวนหนึ่งที่มีสีสายข้อมือสีต่างกัน แต่คนที่อยู่มีจำนวนน้อยลงกว่าครึ่งห้องสอบแรกมาก ซึ่งนั่งกระจัดอยู่บนอัฒจรรย์รอบลานอย่างที่เรียกว่าไร้ซึ่งระเบียบ คุยกันจอแจเสียงดังจนน่ารำคาญ สรุปง่ายๆว่าที่นี้ไร้ซึ่งความสงบนั่นเอง
“เจอเธออีกแล้วไม่อยากจะเชื่อเลย” เสียงสบถอันคุ้นเคย (?) แต่ไม่คิดอย่างจะได้ยินดังขึ้น นั่นคือเสียงของอริคู่อาฆาต และหินแกะกะน่ารำคาญที่นั่งอยู่ถัดขึ้นไปข้างบนอีกสองชั้น ซึ่งก็สร้างความประหลาดใจให้เธอไม่น้อยเธอเจอทั้งคู่ อีกคนก็ทำหน้าไร้อารมณ์จนหน้าหมั่นไส้ อีกคนก็ทำหน้าไม่พอใจอย่างไม่เก็บอาการ
“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอทั้งองค์ชายและคู่ควงของพระองค์อยู่ที่นี้ เพราะไม่คิดว่าจะความคิดมากพอที่จะผ่านรอบแรก” ปากไวเท่าความคิด เพราะปกติคิดอะไรก็พูดอย่างนั้น เนื่องจากคนของไฟล์ซีโลนค่อนข้างจริงใจ น่าคบหา จึงไม่ค่อยได้พูดเสียดสีแบบนี้บ่อยนัก ผิดกับสถานการณ์ตอนนี้ราวฟ้ากับเหว เพราะคนเบื้องหน้าแม้แต่จะสะกดคำว่า ‘ทำตัวเป็นมิตร’ ยังน่าจะเป็นไปได้ยาก
กริ้งๆ!
“สวัสดีผู้เข้าสอบรอบสอง ผมโคคูต้า กรูมี ผู้คุมสอบรอบนี้ ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แค่ยืนนิ่งๆบนแท่นพลัง ใครผ่านสร้อยก็เปลี่ยนสี รอสอบรอบสาม ใครไม่ผ่านก็จะไปโพล่หน้าโรงเรียน ลงมาตามชื่อที่เรียกหละกัน” มาสเตอร์โคคูต้าอธิบายง่ายๆได้ใจความ แล้วก็เรียกชื่อรายคนไปยืนบนแท่นสีเหลี่ยมด้านหน้าเป็นหน้าปัดคล้ายนาฬิกา แล้วก็มีปุ่มอยู่สี่ห้าปุ่มที่ให้กดลอยอยู่ทางซ้ายซึ่งมีมาสเตอร์เป็นผู้ควบคุม บางคนยังไม่ยืนบนท่อนก็หายไปแล้ว บางคนยังยืนไม่เต็มสองขาสร้อยข้อมือเปลี่ยนสีก็มี แต่การสอบนั้นก็ยังดำเนินไปเรื่อยๆ
“องค์ชายเดรกีส เดรนไอซีออน แห่งทิศใต้” หินเดินได้ก็เดินลงไปแล้วก็เดินกลับมาแบบหินๆมานั่งทีเดิม หลังสร้อยข้อมือที่เปลี่ยนเป็นสีส้มเข้ม
“เจ้าหญิงเนซีเล็ต วอลีน แห่งทิศตะวันตก” ชื่อเนซีเล็ตหรอกหรอ ก็นะไม่เคยแนะนำตัวทักทายกันแบบเป็นมิตร และเจ้าตัวก็เดินมานั่งข้างหิน (เดรกีส) ที่นั่งอยู่ก่อนพร้อมโชว์สายรัดที่เปลี่ยนเป็นสีฟ้า
...เริ่มสงสารชาว West ก็ตอนนี้แหละ... ความคิดของเซซีล่า
“สุดท้ายเจ้าหญิงเซซีล่า เพลย์ทาย์บีช แห่งมิติไฟล์ซีโลน” และเสียงนั้นก็ดึงเจ้าของชื่อได้อย่างสมบูรณ์แบบ บังเกิดความเงียบและผู้คนเริ่มมองหาเจ้าของชื่อ ซึ่งก็ไม่ใช่ใคร เซซีล่าเดินลงไปข้างล่างอย่างสง่างาม ย่อกายคำนับมาสเตอร์ที่ยืนอยู่ตามมารยาทพร้อมยิ้มเล็กน้อยอย่างที่ควรเป็นก่อนจะไปยืนบนแท่นสี่เหลี่ยม และเริ่มบังเกิดผิดปกติบางอย่างที่ปรากฏต่อสายตาของทั้งมาสเตอร์และคนที่ผ่านรอบสองอีกไม่กี่สิบคน ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีอีกครั้งค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักมากๆทุกคน
หากจะถามว่าตัดจบตอนนี้ทำไม บอกเลยว่ากลัวมันยาวเกิน 5555+
ตอนนี้ไม่มีอะไรแค่อยากให้ทุกคนได้รู้จักกับอะไรๆมากขึ้นเท่านั้นเอง
อยากบอก อยากกล่าว อยากเล่าอะไรข้างล่างเลยจ้า
ขอบคุณที่ยังมีคนมาอ่าน แทบจะร้องไห้อย่างปลื้มปริ่ม
เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้านะคะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ^^
ความคิดเห็น